Βλέποντας τες-τους καμιά-νείς είναι βέβαιη-ος πως είναι όμορφες-οι. Εχουν ένα αθώο ύφος, που όμως κάθε άλλο παρά πραγματικό είναι για κάποιες-ους από αυτές-ούς. Είναι οι ουραγκοτάγκοι που ζουν σε πάρκο του Βόρνεο, αλλά το παρελθόν τες-τους κάθε άλλο παρά «φυσικό» είναι.
Αρκετές-οί από αυτές-ούς έχουν περάσει δύσκολα στο παρελθόν και τα σημάδια εκείνης της ζωής έχουν μείνει αποτυπωμένα πάνω τους. Οι επιστημόνισες-ες που τις-τους φροντίζουν δίνουν μάχη ώστε να καταφέρουν να απεξαρτήσουν τις-τους ουραγκοτάγκους από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Μπορεί να ακούγεται αστείο, στην πραγματικότητα όμως είναι η ζωή που κάποια από αυτά τα ζώα πέρασαν σε μπαρ και νάιτ κλαμπ, όπου εμφανίζονταν ως διασκεδάστριες-ες. Οι άνθρωποι που είχαν στα χέρια τες-τους αυτές-ούς τις-τους ουρακοτάγκους τις-τους μάθαιναν, όπως συμβαίνει με τα ζώα στα τσίρκο, να χορεύουν και να κάνουν γκριμάτσες. Μέσα στην εκπαίδευση ήταν το κάπνισμα, αλλά και η χορήγηση ναρκωτικών, ώστε τα ζώα να κάνουν τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δόση τους.
Οταν λοιπόν φτάνουν στο κέντρο, είναι δεδομένο πως δεν ξεχνούν τις συνήθειές τους. Και απαιτεί πολύ χρόνο και αρκετή προσπάθεια ώστε οι ειδικές-οί να καταφέρουν να τις-τους απεξαρτήσουν. Οταν αυτό επιτευχθεί, η προσπάθεια περνά στο επόμενο επίπεδο που δεν είναι άλλο από το να μάθουν αυτά τα ζώα να αυτοεξυπηρετούνται. Είναι κάτι που δεν το έμαθαν ποτέ αφού στις περισσότερες περιπτώσεις τα απήγαγαν όταν ακόμη ήταν μωρά, συνήθως σκοτώνοντας τις μητέρες τους. Και αυτό επειδή οι ουραγκοτάγκοι δεν γεννούν πάνω από τρεις φορές στη ζωή τες, οπότε φτάνουν ακόμη και να θυσιαστούν προκειμένου να μη χάσουν τα μωρά τες.
Με ένα συνδυαστικό πρόγραμμα χορήγησης τροφής και ενθάρρυνσης των ζώων να τη βρίσκουν μόνα τους, οι υπεύθυνες-οι του πάρκου τα βάζουν σιγά-σιγά στο δρόμο της αυτοεξυπηρέτησης. Οταν μάθουν καλά το μάθημά τους, κάνουν το επόμενο μεγάλο βήμα, αυτό της επιστροφής στη φύση. Οση τουλάχιστον έχει απομείνει στο Βόρνεο και τη Σουμάτρα της Ινδονησίας, όπου η καλλιέργεια φοινικόδεντρων, για εμπορική εκμετάλλευση, έχει οδηγήσει στη δραματική μείωση των δασών, του φυσικού, δηλαδή, χώρου ζωής των ουραγκοτάγκων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, αυτή τη στιγμή δεν ζουν περισσότερες-οι από τριάντα χιλιάδες ουραγκοτάγκοι ελεύθερες-οι στη φύση. Αυτό σημαίνει πως αν δεν γίνει κάτι γρήγορα θα εξαφανιστούν.
Το άρθρο το βρήκαμε στις 12.9.09 στην εφημερίδα Εσπρέσσο, στην http://www.espressonews.gr/default.asp?pid=79&la=2&artid=1060444&catid=11
