Μπορεί να σώσουν την τιμή της Ιταλικής Δημοκρατίας η- ούτως ή άλλως για πολλά υπόλογη- Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που καυτηρίασε τις πρωθυπουργικές ιδιωτικές ηδονές και μερικές διανοούμενες-οι που καταδίκασαν την επιχείρηση φίμωσης του Τύπου; Μάλλον όχι. Είναι φανερό ότι πέρασαν από καιρό οι ημέρες της ιταλικής πολιτιστικής άνοιξης, έχει μουδιάσει η πάλαι ποτέ κυρίαρχη των ιδεών ιταλική Αριστερά. Και οι πολλοί τι κάνουν; Κάποιες-οι μιλούν για μια υπόγεια ταύτιση των Ιταλών με τις κρυφές ή φανερές επιδόσεις του Μπερλουσκόνι, ταύτιση που ανήκει στα χωράφια των επιστημών της ψυχής. Όμως υπάρχει και η απτή πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που αντιλαμβάνεται η μέση-ος Ιταλίδα-ός τηλεθεάτρια-ης, θύμα των φίλτρων που θέτει στην ενημέρωση το ιδιοκτησιακό καθεστώς των περισσότερων ΜΜΕ. Η πραγματικότητα δεν είναι όμως ούτε αυτή που προσλαμβάνει η μέση-ος Ευρωπαία-ος. Εκτός από τα πάρτι με τις επαγγελματίες συνοδούς, εκτός από την μπουφόνικη συλλογή από χοντροκομμένα αστεία και κακόγουστες γκριμάτσες ενός ανθρώπου που αρνείται να δεχθεί την άφευκτη ροή του χρόνου, υπάρχει και η πολιτική: ο κηρυγμένος πλέον «πρώτος μεταναστευτικός πόλεμος» σε ευρωπαϊκό έδαφος, η παρουσία περιπόλων από «ανησυχούσες-ντες πολίτισες-ες» στους δρόμους, ο νόμος Αλφάνο που προσφέρει ουσιαστική ασυλία στους τέσσερις ανώτατους αξιωματούχους της χώρας. Αυτή είναι η πολιτική Μπερλουσκόνι. Είναι λάθος να εστιάζει καμιά-νείς ηθικολογικά στην κρεβατοκάμαρά του. Είναι λάθος να επιδιώκει, όπως έκανε η αντιπολίτευση, τη στράτευση των ηθικών κατά των απατεώνισων-ων. Η πολιτική αντιμετωπίζεται με πολιτική.
Κλειδί της περιόδου Μπερλουσκόνι αποδεικνύεται ο χειρισμός ιδιωτικού και δημοσίου. Το δημόσιο έγινε εργαλείο που χρησιμοποιείται ως προέκταση του ιδιωτικού, τα μεταξύ τους όρια κατέστησαν ασαφή και διαπερατά. Η πολιτική είναι παρακολούθημα της επιχειρηματικής δραστηριότητας, η βουλευτική ασυλία ασπίδα για το ακαταδίωκτο ως προς ιδιωτικές συναλλαγές («Αποφάσισα να ιδρύσω ένα κόμμα. Αν δεν το κάνω, θα με πνίξουν τα χρέη και θα καταλήξω στη φυλακή»). Οι ιδιωτικές εμμονές εγκαταστάθηκαν στο κέντρο της δημόσιας ζωής, οι πρωθυπουργικές πλαστικές επεμβάσεις μπήκαν στη δημόσια ατζέντα. Τώρα λοιπόν που το δημόσιο εισβάλλει στο ιδιωτικό με τη δημοσιοποίηση της προσωπικής ζωής του πρωθυπουργού είναι αργά για δάκρυα. Το υπόβαθρο για όλο αυτό το σκηνικό κατασκευάζεται επί χρόνια. Η επιβολή μιας μιντιακής κουλτούρας ιδιώτευσης έφθασε στο απόγειό της από τα ΜΜΕ που ανήκουν στον πρωθυπουργό. Στο ιδιωτικό μονοπώλιο της ενημέρωσης κυριάρχησε η τηλεσαχλαμάρα, στην πολιτική σκηνή το φτηνό σόου του ενός. Τηλεοπτικό γυαλί και πολιτική έγιναν ένα.
Ο Μπερλουσκόνι είναι ένας από τους τρεις «πατερούληδες» της σύγχρονης ευρωπαϊκής σκηνής, δίπλα στον μάτσο αυταρχισμό του Πούτιν και τον παλαϊκό γλυκερό πατερναλισμό του Σαρκοζί. Εκπέμπει αφειδώλευτα κωμικό μεσσιανισμό, περιφέρει ένα διογκωμένο εγώ που θυματοποιείται για χάρη των πολιτών- υπηκόων. Εκείνες-οι δεν χρειάζεται καν να σηκωθούν από τον καναπέ τους. Αρκεί να αποδεχθούν ότι ο δικός τους δημόσιος χώρος είναι η πίσω αυλή του δικού του ιδιωτικού. Με την έννοια αυτή, είναι δευτερεύον το πότε ο πολιτικός διασκεδαστής θα καταρρεύσει μέσα στα γέλια και τους καγχασμούς. Έτσι κι αλλιώς, θα πάρει καιρό για να οριστούν ξανά τα στοιχειώδη.
Το άρθρο το βρήκαμε στις 7.9.09 στην εφημερίδα τα Νέα γραμμένο από τον Κωστή Παπαϊωάννου, πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα της-του Ανθρώπου στην http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4534961
