Σε χωριστές πτέρυγες τα φτερά του έρωτα
Είναι και οι δύο φυλακισμένες. Η μία μάλιστα εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Και είναι ζευγάρι. Γνωρίστηκαν πριν από τρία χρόνια στις φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί, μέσα στα υγρά κελιά με τα άμορφα, παγερά κάγκελα, οι ψυχές τους βρήκαν αποκούμπι η μία στην άλλη.
Σύμφωνα με τον Σωφρονιστικό Κώδικα, οι κρατούμενες-οι «δεν εμποδίζονται στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τις-τους» Σήμερα κρατούνται στις φυλακές του Ελεώνα, στη Θήβα. Σε διαφορετικές πτέρυγες...
Συναντώνται «μέσω κραυγής από πτέρυγα σε πτέρυγα, από απόσταση δέκα μέτρων πίσω από τα κάγκελα, και αυτό μετά βασάνων, διότι δεν υπάρχει πάντοτε η κατανόηση των υπαλλήλων για την επικοινωνία μας, γιατί φοβούνται μην παραβούν την εντολή της διευθύντριας».
Είναι η Ελ. και Κ., δυο νέες γυναίκες που τιμωρήθηκαν από το νόμο για τα αδικήματα που διέπραξαν και τώρα αναρωτιούνται αν «υπάρχει λόγος να στερούμαστε και την αγάπη;».
Με αιτήσεις τις προς το υπουργείο Δικαιοσύνης, με τις οποίες καταγγέλλουν «καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και ρατσιστική συμπεριφορά», γνωστοποιούν τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησαν απεργία πείνας, αφού ακόμη και η απόπειρα αυτοκτονίας της μιας (διά απαγχονισμού) δεν έφερε αποτέλεσμα.
«Ζητώ αξιοπρέπεια»
«Τολμώ και γνωστοποιώ τη σεξουαλική μου φύση -γράφει η Ελ.- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω αξιοπρέπεια, σεβασμό προς το άτομό μου και τις-τους απέναντί μου. Αναζητώ την αναγνώριση των δικαιωμάτων μου τονίζοντας ότι οι προσωπικές μου προτιμήσεις (σεξουαλικός προσανατολισμός) δεν καταργούν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Εχοντας μια σχέση αγάπης, αλληλεγγύης, κατανόησης, με τη συντρόφισσά μου κάνουμε μελλοντικά όνειρα πως κάποια στιγμή θα μπορέσουμε, όπως όλοι οι άνθρωποι, να είμαστε μαζί χωρίς προκαταλήψεις, φτάνοντας ακόμη και στο γάμο».
Γιατί όμως οι υπεύθυνες-οι της φυλακής αποφάσισαν να «χωρίσουν» τις δύο γυναίκες;
«Αυτή τη συμπεριφορά -λέει η Ελ.- την εκλαμβάνω τους τελευταίους οκτώ μήνες που έπειτα από δεκατρία χρόνια εγκλεισμού (εκτίω ισόβια και 16 χρόνια κάθειρξης για ανθρωποκτονία), μου χορηγήθηκε 48ωρη άδεια, την οποία παραβίασα και δεν επέστρεψα την ημέρα που έπρεπε. Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου, αλλά κανείς δεν με προετοίμασε ψυχολογικά πώς να χειριστώ την ελευθερία μου ύστερα από δεκατρία χρόνια εγκλεισμού.
Χωρίς γαλήνη
"Δεν είχα σκοπό να φύγω, γι' αυτό μέσα σε δεκαπέντε ημέρες συνελήφθηκα και επέστρεψα στη φυλακή. Δέχτηκα την τιμωρία που προβλέπει ο νόμος, έχω ζητήσει συγγνώμη από τη διευθύντρια και τον εισαγγελέα φυλακών. Επειτα από αυτό το παράπτωμα στερήθηκα ακόμη και την ελευθερία της προσωπικής ζωής. Πριν από το συμβάν, συγκατοικούσαμε στην ίδια πτέρυγα, σε ξεχωριστούς θαλάμους. Εργαζόμασταν στο σωφρονιστικό κατάστημα, είχαμε άψογη συμπεριφορά ως προς τους υπαλλήλους και ως προς τις συγκρατούμενές μας κρατώντας τις ισορροπίες στο επιτρεπτό επίπεδο.
"Δεν υπάρχει πλέον γαλήνη στις ψυχές μας.
Ζητούμε να μεταφερθούμε σε χώρο κράτησης-κελί όπως το προβλέπει ο νόμος (Σωφρ. Κώδικας) και όπως για πολλά χρόνια σε άλλα καταστήματα κράτησης (π.χ. Κορυδαλλού), που υπήρχε συγκεκριμένος χώρος και ιδιαίτερα για κρατούμενες που εκτίουν μεγάλες ποινές. Για τους λόγους αυτούς: Προσφεύγουμε σε απεργία πείνας τονίζοντας πως καταβάλαμε υπεράνθρωπες προσπάθειες πριν φτάσουμε στα άκρα. Ελπίζοντας πως η Διεύθυνση θα λάβει υπ' όψιν της το ανθρώπινο και με απόγνωση αίτημά μας, να δώσει μια λύση για δύο συνανθρώπους που διεκδικούν προσωπική ελευθερία μέσω της σχέσης τις. Κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει λάθος, μεγάλο ή μικρό, και να πληρώσει γι' αυτό. Εχει όμως το δικαίωμα σε μία ακόμη ευκαιρία».
«Ο Κώδικας επιτρέπει»
Η Ηλέκτρα Κούτρα, πρόεδρος της Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και συνήγορος των δυο γυναικών, αναφέρεται στον Σωφρονιστικό Κώδικα που ορίζει ότι οι κρατούμενες «δεν εμποδίζονται στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τις και την άσκηση των δικαιωμάτων που τις αναγνωρίζει ο νόμος».
Προτείνει ως πρόεδρος της Δράσης «να προβλεφθούν ειδικοί χώροι όπου θα μεταφέρονται οι οικογένειες, μέλη των οποίων τυχαίνει να κρατούνται παράλληλα σε άλλες φυλακές, καθώς και τα ζευγάρια, μεταξύ των οποίων και τα ομοερωτικά».
«Αυτά τα ζευγάρια -επισημαίνει- είναι μια πραγματικότητα την οποία ο νομοθέτης και ο εκάστοτε εφαρμοστής του Δικαίου θα πρέπει να λάβει απαρέγκλιτα υπ' όψιν του, με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τις κατακτήσεις της χώρας μας στα ανθρώπινα δικαιώματα.
"Το άρθρο 14 (απαγόρευση διακρίσεων) σε συνδυασμό με το άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) της ΕΣΔΑ, και πληθώρα άλλων δεσμευτικών για τη χώρα μας εγγυήσεων και μη δεσμευτικών διακηρύξεων είναι στο πλευρό των δύο ερωτευμένων γυναικών». *
Article from Greek newspaper Eleytherotypia at 17.10.2011, translation by Lesb.Equal-Lesbian for Equality.
In seperate wings the wings of love
They are both female prisoners.One of them is serving a life sentence.And they are a couple. They met three years ago in the Correctional Service of Korydallos. There,inside the damp cells with the cold bars their souls have seeked comfort in one another.
Today,they are held in the Correctional Service of Elaion, in Thebes. In different wings...
“If we ever meet between wings by calling out loud each other, we might get a glimpse of each other from a 10 m.(30 ft.) distance behind prison’s cold bars and still after struggling for that since the prison guard does not always show us understanding because of the fear of violating the orders of the prison’s warden”.
This is H. And K., two young women that have been punished from the law for the offences they have commited and now they wonder “what is the reason for us to be deprived of love?”
Via requests towards the ministry of Justice –with which they impeach the “encroachment of their human rights and racist behavior” they notify the reasons why they started a hunger strike, since even the suicide attempt (through hanging)of one of them did not work out.
“I ask for dignity” H.says.
“Ι have the courage to declare my sexual nature. This does not mean that i do not have my own personality,character,dignity and respect towards me and the people around me. I seek for the recognition of my rights pointing out that my sexual orientation do not quash the human behavior. I have a relationship of love, solidarity and understanding with my lover. We have decided to be together, sharing our common dreams and planning for the future hoping that we will manage to be together as any other couple, without facing any discriminations and prejudices and even manage to get married”.
But why the prison’s officials decided to keep the two women apart?
H.says: “I have been suffering from this racist behavior for the last eight (8) months, since after thirteen (13) years of imprisonment (my sentence is life and sixteen (16) years of imprisonment for manslaughter) i was given a 48hour leave prison that i violated and did not return in the Correctional Service when i should. I do not abnegate my blame, but no one psycologically prepared me how to handle my freedom after thirteen (13) years of imprisonment”.
Without peace of mind
“I did not intend to leave or to violate the law and that’s why within fifteen (15) days i was arrested by the authorities and returned to the Correctional Service. I accepted the punishment from the law for my actions and i have expressed my repentance to the warden and to the prison’s district attorney.
After that delinquent offence i was deprived even of the freedom of my personal life. Before the incident of the 48 hour leave prison i lived in the same wing with my lover, only in different chambers. I and my lover have been working in the Correctional Service behaving impeccably both towards the other prisoners and the prison’s guards maintaining a balance up to a permissible level”.
“We no more have peace in our souls”
We ask to be transfered to a correctional cell-as the law has set it and has been for many years in other Correctional Services (for instance in Korydallos) where there was a specific room for every prisoner and especially for prisoners with long-lasting
Sentences. For the above reasons: We resort to hunger strike and we point out that we have made great efforts before we decided to go to the edge, hoping that the administration will take into consideration our human and desperate request and give a solution to two lesbians-humans that claim their personal freedom through their relationship. Every person might make a mistake, small or big and pay for this. But every person has the right for one more chance”.
“Τhe Code allows”
Mrs Electra Koutra president of the NGO “Greek Action for human rights” and advocate of the two lesbians, refers to the Correctional Code that defines that prisoners “are not prevented from the free development of their personality and the exercise of the rights that the law acknowledges them”
As the president of the NGO she proposes that “special chambers must be provided for families, members of which might be held at the same time in different Correctional Services and also for couples both of same and of opposite sex”.
She points out that: “These couples are a reality that the legislator and anyone that serves justice must strictly take into consideration, with respect towards the human dignity and the achievements of our country concerning human rights.
Article 14 (prohibition of discrimination) in relevance with Article 8 (the right for respect of personal and family rights) of the ECHR(European Convention on Human Rights) and a number of other binding for our country guarantees and non binding declarations stand by the two women in love.
Την είδηση την βρήκαμε στις 17.10.11 από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία γραμμένη από τη Κατερίνα Κάτη στην http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=318704
