Το όνειρο σιγά-σιγά διαλύεται. Η Ολλανδία ήταν κάποτε η γη της επαγγελίας για τις λεσβίες. Το 2001, αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη πρώτη παγκοσμίως νομική αναγνώριση του γάμου λεσβιακών ζευγαριών. Τώρα όλο και περισσότερα ζευγάρια διώκονται από τις γειτόνισες-ες τις.
Η Robin και η Sam (δεν τα πραγματικά τις ονόματα) δεν τολμούν πλέον να περπατήσουν χέρι-χέρι στο Άμστερνταμ. Έχουν αποφασίσει να μετακομίσουν προς την Veluwe, περιοχή στα ανατολικά της Ολλανδίας.
Είμαι ο άνδρας
Την πρώτη φορά που βρέθηκαν αντιμέτωπες με την λεσβοφοβική επιθετική συμπεριφορά ήταν πριν από επτά χρόνια. Δεν είχαν πολύ καιρό που ήταν μαζί και, όπως και πολλά ερωτευμένα ζευγάρια, περπατούσαν χέρι-χέρι.
"Ένας Μαροκινός μάς πλησίασε και μας και είπε: ποια από σας είναι ο άνδρας; Επειδή μισώ όλα αυτά τα πράγματα “butch, femme”, είπε η Σαμ: Είμαι ο άνδρας. Είχαμε και οι δύο γελάσει, αλλά ο άνδρας μου επιτέθηκε με δύναμη. Ευτυχώς γλύτωσα το πρόσωπό μου, αλλά με χτύπησε με γροθιά στον ώμο μου. Πονούσα πάρα πολύ".
Θα σας μαχαιρώσω
Ποτέ δεν ανέφεραν το περιστατικό στην αστυνομία. Η Robin λέει ότι δεν μπορεί να περιγράψει τον άνδρα. "Τι να πω λοιπόν; Κάποιος με χτύπησε; "Όταν η επιθετικότητα χειροτέρεψε δεν ξέραμε πώς να την αντιμετωπίσουμε.
«Στο σούπερ μάρκετ που συνήθιζα να πηγαίνω εγώ πάντα - αυτές τις μέρες το αποφεύγω – ξεκίνησαν να παίζουν ένα είδος παιχνιδιού με μένα. Υπήρχαν δύο αγόρια, λυπάμαι που το λέω αλλά ήταν επίσης Μαροκινοί επίσης, Ολλανδοί μαροκινής καταγωγής. Εμπόδιζαν το δρόμο μου και άρχισαν να με παρενοχλούν έντονα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει στην αρχή πως ήταν επειδή είμαι λεσβία. Καθώς έφευγα μακριά τους μου είπαν πίσω μου: την επόμενη φορά θα σε μαχαιρόσουμε, βρωμολεσβία».
Σε επιφυλακή
Η Robin βρίσκει τακτικά φωτογραφίες γυναικών που κάνουν σεξ με άνδρες, στο ταχυδρομικό κουτί της. Νοιώθει αηδιασμένη και ενοχλημένη κάθε φορά που συνειδητοποιεί ότι ξέρουν που ζει. Ωστόσο, δεν έχει σαφή ιδέα ποιες-οι είναι "αυτές-οι" είναι. Η δίωξη τις έχει επιτύχει το στόχο της. Η Robin και η Sam δεν αισθάνονται ελεύθερες να εκφράσουν ανοιχτά τη σεξουαλικότητά τις στη γειτονιά τις.
«Δεν περπατάμε χέρι χέρι πια. Πάντα κρατάμε κάποια απόσταση μεταξύ μας. Θα πάς μπροστά και θα σε ακολουθήσω. Όταν περπατάμε στο Άμστερνταμ είμαστε συνεχώς σε επιφυλακή. Αν σε κάποιο σημείο μια ομάδα νεαρών στέκονται γύρω, σταματάμε με ένα «Ωχ» και αλλάζουμε δρόμο. Είμαστε πραγματικά φοβισμένες".
Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν
Η Robin λέει πως το ότι εξαναγκάζονται σε αυτή τη συμπεριφορά υπεκφυγών δεν είναι το χειρότερο πρόβλημα. Δεν είναι καν τα κακοποιητικά σχόλια. Το αίσθημα της απελπισίας: ότι δεν μπορούν να υπερασπιστούν τις εαυτές τις, ότι πρέπει να κρατήσουν το στόμα τις κλειστό και να αποδεχθούν τις διακρίσεις είναι πολύ χειρότερο. "Αν αντιδράσουμε, μπορούν να γρατσουνίσουν ή να καταστρέψουν το αυτοκίνητό μας ή να μας μαχαιρώσουν".
Η Sam είχε ένα σπίτι στην Veluwe για κάποιο χρονικό διάστημα. Εκείνη προτιμά να μην επισκεφθείτε το Άμστερνταμ πια. Με το που οδηγεί στην πόλη για να δει τη Robin αρχίζει να την πιάνει νευρικότητα. Η Robin, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Άμστερνταμ, θα προτιμούσε να μείνει εκεί, αλλά έχει κουραστεί πάρα πολύ. Έχει καταχωρηθεί σε ένα σπίτι στη Harderwijk, στην άκρη της Veluwe.
Ασφαλής ξανά
Οι φίλες και οι γνωστές τις διασκεδάζουν με την επιλογή τις. Η Harderwijk βρίσκεται στη λεγόμενη "ολλανδική ζώνη της Βίβλου", όπου οι χριστιανές έχουν γενικά θεμελιώδεις αντιρρήσεις για την λεσβιοσύνη. Η Robin λέει ότι υπάρχει πραγματικά χώρος για συζήτηση και η σεξουαλικότητά τις είναι σεβαστή.
«Είναι υποκρίτριες-ες, όμως. Μας λένε πως το να είμαστε ζευγάρι είναι εντάξει. Αλλά θα διώξουν τα ίδια τις τα παιδιά από το σπίτι, αν αποδειχθεί ότι είναι λεσβίες".
Τουλάχιστον στα ανατολικά της Ολλανδίας δεν έχουν ποτέ απειληθεί. Αισθάνονται ασφαλείς εκεί.
Περισσότερα:
Παραμένει μια ανεκτική χώρα
Το Εθνικό Κέντρο Ποικιλομορφίας της ολλανδικής αστυνομίας έχει καταγράψει εκθέσεις διακρίσεων και βίας κατά των λεσβιών, αμφισεξουαλικών και τρανς από το 2008. Ο αριθμός των αναφορών αυξήθηκε κατά 54% το 2010 σε σύγκριση με το 2009. Η αύξηση του 2008 έως το 2009 ήταν 13%.
Η αστυνομία του Άμστερνταμ αποδίδει την αύξηση κατά κύριο λόγο σε μια μεγαλύτερη προθυμία να καταθέτουν αναφορές. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με μια έρευνα μεταξύ των Lbtiq στην οποία πολλές από τα θύματα, δήλωσαν ότι δεν πηγαίνουν συχνά για αναφορά στην αστυνομία.
Η Ολλανδία εξακολουθεί να παραμένει μία από τις πιο ανεκτικές χώρες. Πρόσφατες μελέτες από το Ολλανδικό Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών έδειξε ότι 9 στις 10 Ολλανδές αποδέχονται την λεσβιοσύνη. Οι εθνικές μειονότητες έχουν λιγότερη αποδοχή, ιδιαίτερα η τουρκοολλανδική (30%) και η μαροκολλανδική (25%).
Στο 86% των περιπτώσεων, λεσβοφοβικών επιθέσεων διαπράχθηκαν από αυτόχθονες Ολλανδούς. Το 2008, το ποσοστό των επιθέσεων από άνδρες που ανήκουν σε εθνοτικές μειονότητες ήταν 14%. Ο αριθμός των επιθέσεων μαροκινής καταγωγής ήταν σημαντικά υψηλότερος στο Άμστερνταμ - 36%.
Την είδηση την βρήκαμε στις 5.10.11 και την μεταφράσαμε από την Radio Netherlands Worldwide στην http://www.rnw.nl/english/article/lesbians-flee-amsterdam-bible-belt
