Εχουν όρια τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Παραφράζοντας τα λόγια του Γερμανού ιερέα στον καιρό των ναζί:
«Οταν έκαιγαν μαγαζιά δεν συμπαραστάθηκα στους ιδιοκτήτες γιατί δεν είμαι "μικροαστός μαγαζάτορας", όταν προπηλάκιζαν πανεπιστημιακούς δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι πανεπιστημιακός, όταν γρονθοκοπούσαν τον Πανούση δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι ο Πανούσης, όταν έβαλαν γκαζάκι στον Δοξιάδη δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι "κολωνακιώτης συγγραφέας", όταν επιτέθηκαν στον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι "κατεστημένο", όταν πυροβόλησαν το Alter δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι τηλεοπτικός σταθμός. Τώρα που μου έριξαν χειροβομβίδα ποια-ος θα μου συμπαρασταθεί;»Ευτυχώς όμως και για τα παραλίγο θύματα και για την ίδια τη δημοκρατία υπάρχουν ακόμα πολλές-οι που συμπαραστέκονται και διαμαρτύρονται κατά της βίας, από όποια πλευρά κι αν προέρχεται.
Οσο κι αν ο κατ' εξοχήν στόχος της χειροβομβίδας, δηλαδή το «Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα», σε αντίφαση με το όνομά του διαμαρτύρεται εναντίον της βίας επιλεκτικά, μόνο όταν η βία επιβεβαιώνει τα πολιτικά του στερεότυπα (π.χ. Κούνεβα), ενώ αντίθετα υποστηρίζει πολλές πράξεις βίας ως «κινηματικές», όπως τις βίαιες εκδηλώσεις του Δεκέμβρη 2008. Στο Πολυτεχνείο ένα τεράστιο πανό του Δικτύου απαιτεί «λευτεριά» για τους συλληφθέντες του Δεκέμβρη. Οχι δίκαιη δίκη, όχι ανθρωπιστική μεταχείριση, αλλά αποφυλάκιση!
Το ίδιο ισχύει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και για το νεφέλωμα Συνασπισμού/ ΣΥΡΙΖΑ - αριστεριστριών-ων - αναρχοαυτόνομων, μια συμμαχία που αποτελεί κράτος εν κράτει μέσα στα πανεπιστήμια και ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία σε καθηγήτριες-ες και φοιτήτριες-ες.
Αυτή τη στιγμή θα είχε νόημα μια πλατιά διαδήλωση υπέρ της δημοκρατίας και κατά της βίας και της τρομοκρατίας.
Οπως συνέβη πριν από λίγες μέρες στην Ουγγαρία, με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων, σε πορεία διαμαρτυρίας κατά της δολοφονίας δύο Ρομά από ρατσιστές, ή όπως στην Ισπανία σε επανειλημμένες παλλαϊκές διαδηλώσεις κατά της ΕΤΑ.
Πού είναι όμως οι δημοκρατικές-οί πολίτισσες-ες; Αυτό που κάποτε ονομαζόταν «δημοκρατική κοινή γνώμη» βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Τριάντα τόσα χρόνια μετά τη δικτατορία, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά έχουν ατονήσει. Στις διαδηλώσεις για τον Γρηγορόπουλο και την Κούνεβα θα έπρεπε να είναι παρών όλος ο κόσμος και όλα τα πολιτικά κόμματα. Αντί γι' αυτό, στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας δίνουν όλο και περισσότερο τον τόνο τα αντιδημοκρατικά έκτροπα (όπως η πρόσφατη εμπρηστική επίθεση κατά της «Απογευματινής»). Αυτό φυσικά αποτρέπει όλο και περισσότερο τις απλές πολίτισσες-ες να συμμετέχουν, προσελκύει όλο και περισσότερες-ους ταραξίες και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Η δημοκρατία σε κίνδυνο
Υπερβολή; Μακάρι. Η κατάσταση είναι σοβαρή και ξεφεύγει από τον στενό περίβολο των Εξαρχείων. Η κουλτούρα βίας κερδίζει συνεχώς έδαφος -κατάσταση απαράδεκτη μέσα στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, όσο ανώριμο και αν είναι αυτό. Δεν αναφέρομαι μόνο στην καθαυτό ένοπλη τρομοκρατία που έκανε την επανεμφάνισή της με ακόμη πιο αποτρόπαια χαρακτηριστικά, όπως χτυπήματα σε μαζικούς χώρους. Με ανησυχεί ότι η ίδια η έννοια του απαραβίαστου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει μικρή θέση μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αυτό βέβαια αφορά και το γενικότερο επίπεδο πολιτισμού. Κατακεραυνώνεται η ακραία βία κάποιων αναρχοαυτόνομων ομάδων, και πολύ σωστά, αλλά θεωρείται θεμιτό οι αγρότες να κόβουν τη χώρα στα δύο ή κάποιες-οι αρχαιολόγοι να μη σέβονται το πρώτο μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς!
Αυθαιρεσία, βία και γενικευμένη ανομία κυριαρχούν σε μια κοινωνία κατακερματισμένη, όπου από τις-τους επικεφαλής έως την τελευταία-ο πολίτισσα-η καμιά και κανείς δεν θέλει ούτε να καταλογίσει ούτε ν' αναλάβει καμία ευθύνη για οτιδήποτε. Το κλίμα αυτό μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης εμπνέει ανησυχίες για τα χειρότερα.
Στόχος και η ελευθερία του λόγου
Πολλές από τις πρόσφατες εκδηλώσεις βίας βάλλουν κατευθείαν κατά της ελευθερίας του λόγου. Καταφέρονται εναντίον όσων συμπολιτισών-ων μας έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Διανοούμενες-οι, πανεπιστημιακές-οι, δημοσιογράφισσες-οι και άλλες-οι έχουν υποστεί ελαφρότερη ή σοβαρότερη βία -από αβγά και γιαούρτια έως σιδερογροθιές, γκαζάκια και σφαίρες, μόνο και μόνο επειδή οι δράστες δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις που αυτές-οι είχαν διατυπώσει δημόσια. Το αν συμφωνεί καμιά-κανείς με το περιεχόμενο όσων γράφονται δεν έχει καμία σημασία. Πάντα επίκαιρος ο Βολταίρος: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θ' αγωνιστώ για το δικαίωμά σου να το λες».
Επίσης, δεν έχει καμία σημασία με τι τίτλους αυτοπροσδιορίζονται οι ίδιοι οι δράστες αυτών των πράξεων βίας. Αυταπατώνται αν θεωρούν τους εαυτούς τους κληρονόμους του Μάη '68. Στην πραγματικότητα, τα ιδεολογικά τους πρότυπα μάλλον πρέπει να αναζητηθούν στην «Πολιτιστική Επανάσταση» του Μάο και στον Πολ Ποτ, ιδιαίτερα για το μίσος κατά των διανοουμένων.
Οι πράξεις καταστολής της ελευθερίας του λόγου ένα όνομα έχουν: Φασιστικές! Και το αποτέλεσμά τους είναι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας: Η αυτολογοκρισία!
Ας αποφασίσουμε: θέλουμε να ζούμε σε μιαν ανοιχτή κοινωνία ελευθερίας, πολιτισμού και διαλόγου, ή σε μια κοινωνία MAD ΜΑΧ;
(Οι απόψεις που εκφράζονται είναι προσωπικές)
Το άρθρο γράφτηκε από την Μελίτα Γκουρτσογιάννη που είναι Αρχιτεκτώνισσα, μέλος του πανελλαδικού συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων και το βρήκαμε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 16.3.09 http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%D1%EF%EC%DC%25&a=&id=13417172.
Το σημειωτέο είναι ότι στη βία συμμετέχουν άνδρες και μάλιστα η βία έχει μορφή πολέμου. Κάτι που προϋποθέτει οργάνωση στρατού και πολλή, μα πολλή αντρίλα. Η πατριαρχία κυριαρχεί με την εκμετάλευση της διπλανής-ου, την ανάδειξη της ετεροφυλοφιλίας, της οικογένειας ,της πατρίδας και ενός αόριστου δικαίου που το επισφραγίσει ο περιορισμός των ελευθεριών και των δικαιωμάτων από το κράτος στο όνομα της ασφάλειας και του γενικού καλού. Ευαγγελία Βλάμη
