ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
Οι εισηγήτριες-ές χαιρετίζουν την πρόταση της Επιτροπής για μια οδηγία σχετικά με τα δικαιώματα, την υποστήριξη και την προστασία των θυμάτων εγκληματικών πράξεων ως τμήμα μιας νομοθετικής δέσμης μέτρων με στόχο την ενίσχυση των δικαιωμάτων των θυμάτων στην ΕΕ, που θα περιλαμβάνει επίσης πρόταση κανονισμού σχετικά με την αμοιβαία αναγνώριση των μέτρων προστασίας σε αστικές υποθέσεις, και ανακοίνωση για την ενίσχυση των δικαιωμάτων των θυμάτων στην ΕΕ. Από την έναρξη ισχύος της Συνθήκης της Λισαβόνας το 2009 και των κατευθυντηρίων γραμμών προς την επίτευξη ενός Ευρωπαϊκού Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης, όπως προβλέπει το Πρόγραμμα της Στοκχόλμης, η προστασία των θυμάτων εγκληματικών πράξεων στην ΕΕ βρίσκεται στο επίκεντρο της ατζέντας της ΕΕ.
Η πρόταση της Επιτροπής επιβεβαιώνει την ανάγκη έγκρισης ενός ολοκληρωμένου ευρωπαϊκού νομοθετικού πλαισίου που θα παρέχει σε όλα τα θύματα εγκληματικών πράξεων, ανεξάρτητα από το νομικό τους καθεστώς, αναγνώριση και την ευρύτερη δυνατή προστασία εντός της επικράτειας της Ένωσης. Η πρόταση αυτή προωθεί περαιτέρω την απόφαση πλαίσιο του Συμβουλίου 2011/220/ΔΕΥ της 15ης Μαρτίου 2001 σχετικά με το καθεστώς των θυμάτων σε ποινικές διαδικασίες. Η Επιτροπή έχει διευρύνει τα δικαιώματα όλων των θυμάτων, οποιασδήποτε εγκληματικής πράξης στα ελάχιστα πρότυπα σε όλη την ΕΕ, παρέχοντας σε όλα τα θύματα – ανεξάρτητα από την εθνικότητα ή τον τόπο διεξαγωγής του εγκλήματος – δικαιώματα όσον αφορά την ενημέρωση, όπως μεταξύ άλλων, το δικαίωμα να κατανοήσουν και να γίνονται κατανοητά, το δικαίωμα διερμηνείας και μετάφρασης, το δικαίωμα πρόσβασης σε νομική βοήθεια, πρόσβασης σε υπηρεσίες υποστήριξης των θυμάτων, το δικαίωμα ακρόασης, το δικαίωμα αποζημίωσης, το δικαίωμα στην περίπτωση απόφασης μη δίωξης, το δικαίωμα αποφυγής της επαφής μεταξύ του θύματος και της-του δράστη, το δικαίωμα προστασίας του θύματος κατά τη διάρκεια της ανακριτικής διαδικασίας και της δικαστικής έρευνας. Είναι επίσης απαραίτητο να προβλέπει η μελλοντική οδηγία έναν ενιαίο ορισμό του όρου «θύμα», ώστε το καθεστώς του θύματος να περιλαμβάνει όχι μόνο τα άτομα που έχουν υποστεί βλάβη, αλλά επίσης και το στενό οικογενειακό τους περιβάλλον.
Οι εισηγήτριες-ές χαιρετίζουν πολλές από τις προτάσεις της οδηγίας.
Η εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη αποτελεί προτεραιότητα για όλες τις πολίτισες-ες, ιδιαίτερα για τα θύματα που πιστεύουν ότι τα δικαιώματά τους δεν τηρούνται ή δεν εισακούονται. Ένα ενιαίο και διαφανές σύστημα δικαιοσύνης που θα εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ αποτελεί επείγουσα ανάγκη εάν η ΕΕ θέλει να ολοκληρώσει το Πρόγραμμα της Στοκχόλμης. Η οδηγία δεν θα συμβάλει μόνο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των θυμάτων, παρέχοντας υποστήριξη και προστασία, αλλά θα βοηθήσει και τις Ευρωπαίες πολίτισες-ες να εμπιστευθούν τα εθνικά τους δικαστικά συστήματα και τα συστήματα των ευρωπαίων γειτόνων τους με την εναρμόνιση αυτών των ελάχιστων προτύπων.
Σύμφωνα με τις διαδικασίες που απορρέουν από την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας, το άρθρο 51 του Κανονισμού του Κοινοβουλίου επιτρέπει να εκπονούνται εκθέσεις σε διατομεακή βάση. Η παρούσα έκθεση έχει αντλήσει ιδέες από τις συζητήσεις στο πλαίσιο της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, της Επιτροπής Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων και της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων καθώς και από τη συνεργασία μεταξύ των δύο εισηγητριών.
Γενική προσέγγιση – Ενίσχυση των δικαιωμάτων των θυμάτων
Παρά τις διατάξεις που περιλαμβάνονται σήμερα στην πρόταση της Επιτροπής, μπορούν να γίνουν περισσότερα για τις ανάγκες των θυμάτων σε κάθε μία από τις χώρες μέλη. Όλα τα θύματα, από όπου και αν προέρχονται, και άσχετα με τη βλάβη που έχουν υποστεί, πρέπει να νοιώθουν ότι καλύπτονται από αυτή την οδηγία. Οι έρευνες και τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι πολύ συχνά τα θύματα δεν αναφέρουν την εγκληματική πράξη, εξαιτίας φόβου, αβεβαιότητας ή έλλειψης εμπιστοσύνης ή ενημέρωσης. Τα θύματα, εξαιτίας της ευάλωτης θέσης στην οποία βρίσκονται, ασφυκτιούν από μια ψυχοφθόρο εμπειρία που κάνει δύσκολη την προσφυγή στις νομικές διαδικασίες. Είναι, για το λόγο αυτό, σημαντικό να παρέχεται υποστήριξη στα θύματα ήδη από τη στιγμή που βλάπτονται. Σε όλες τις φάσεις της νομικής διαδικασίας, τα θύματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, αξιοπρέπεια, και, στην πράξη, σε μια γλώσσα που κατανοούν.
Οι εισηγήτριες πιστεύουν ότι ορισμένες πτυχές πρέπει να τονιστούν περισσότερο και να διευκρινιστούν. Για το λόγο αυτό, έχουν επεκτείνει και εμβαθύνει το δικαίωμα πληροφόρησης από την πρώτη επαφή με μια αρμόδια αρχή για τα θύματα που υπέστησαν σημαντικά τραύματα. Το δικαίωμα πληροφόρησης σχετικά με την υπόθεσή τους περιλαμβάνει ότι οι χώρες μέλη θα παρέχουν βοήθεια στο θύμα όταν το πληροφορούν για την απελευθέρωση της-του δράστη. Εξαιτίας ενδεχόμενης ψυχολογικής πίεσης και για την ανακούφιση του ατόμου που έχει υποστεί βία, το θύμα θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να αρνηθεί ορισμένες πληροφορίες ή να επανέλθει στην άρνησή του οποιαδήποτε στιγμή.
Θα πρέπει να παρέχεται στο θύμα δωρεάν υποστήριξη από τη στιγμή που αυτή ή αυτός έχουν υποστεί τη βλάβη. Αυτό περιλαμβάνει και τα παιδιά και τα μέλη της οικογένειάς τους. Η υποστήριξη προς τα θύματα πρέπει επίσης να καλύπτεται από προγράμματα στη βάση της τοπικής κοινότητας ή πρωτοβουλίες των χωρών μελών. Μια ευρύτερη κοινωνική ευαισθητοποίηση, είναι σημαντική για τα θύματα και η αποκατάσταση του θύματος συνδέεται με την εμπειρία θετικών αντιδράσεων από την κοινωνία, ως προς την αναγνώριση της ιδιαίτερης κατάστασης στην οποία βρίσκεται το θύμα και της δύσκολης φάσης που διέρχεται. Οι εισηγήτριες εκτιμούν ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της ευαισθητοποίησης της κοινωνίας, ενώ συγχρόνως πρέπει να ληφθούν από τα ΜΜΕ τα κατάλληλα μέτρα που θα εξασφαλίζουν την προστασία της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής των θυμάτων και των μελών της οικογενείας τους στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων ενημέρωσης.
Οι εισηγήτριες έχουν συνείδηση του γεγονότος ότι τα συνιστώμενα συμπληρωματικά μέτρα πιθανόν να έχουν ως αποτέλεσμα για τις χώρες μέλη σε ορισμένες περιπτώσεις μια ανακατανομή ή αύξηση της κινητοποίησης πόρων για τις εθνικές αρχές. Είναι, όμως, σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι, κατά την εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το συνολικό κόστος της εγκληματικής δραστηριότητας – όχι μόνο για τα θύματα, αλλά και για την εργοδοσία, το κράτος και την κοινωνία στο σύνολό της, εκτιμάται σε 233 δις ευρώ ετησίως στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το κόστος αυτό απορρέει όχι μόνο από το ίδιο το έγκλημα αλλά και από την έλλειψη της κατάλληλης υποστήριξης προς τα θύματα για την αποκατάσταση τους και την παροχή βοήθειας κατά την ποινική διαδικασία. Όλες οι προσπάθειες που αποσκοπούν στην ενίσχυση των δικαιωμάτων των θυμάτων και την παροχή κατάλληλων υπηρεσιών υποστήριξης πρέπει, για το λόγο αυτό, να θεωρούνται ως ένα αποτελεσματικό ως προς το κόστος μέτρο που θα συμβάλει θετικά στην αποκάλυψη των εγκλημάτων, και στη διατήρηση της βιωσιμότητας των εθνικών συστημάτων δικαιοσύνης και υγείας.
Επιπρόσθετη προστασία θυμάτων που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες
Οι εισηγήτριες συμφωνούν με τη συνολική θεώρηση της οδηγίας για τη θέσπιση ελάχιστων προτύπων σχετικά με τα δικαιώματα, την υποστήριξη και την προστασία θυμάτων εγκληματικών πράξεων, αλλά θεωρούν ότι είναι σημαντική η περαιτέρω δημιουργία υπηρεσιών υποστήριξης για τα θύματα που διατρέχουν ιδιαίτερα υψηλό κίνδυνο να υποστούν περαιτέρω ζημία, ταπείνωση ή επαναλαμβανόμενη θυματοποίηση κατά τη διάρκεια της ποινικής διαδικασίας.
Οι εισηγήτριες συμφωνούν με την πρόταση της Επιτροπή να υπάρξει αναφορά σε ευάλωτα θύματα, αλλά προτιμούν τον όρο «θύματα που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες». Ο όρος που χρησιμοποιείται στην πρόταση της Επιτροπής, που ορίζει αυτή την κατηγορία θυμάτων ως «ευάλωτα θύματα», μπορεί να θεωρηθεί ως ακούσια διακριτική ονομασία. Πολλά θύματα, συμπεριλαμβανομένων των θυμάτων βίας λόγω βιολογικού φύλου δεν επιθυμούν να θεωρούνται «ευάλωτης κατάστασης». Εντούτοις, ένα θύμα βίας λόγω βιολογικού φύλου μπορεί να έχει ιδιαίτερες ανάγκες χωρίς να θεωρείται ευάλωτο. Η πρόταση της Επιτροπής σωστά αναφέρει τα παιδιά και τα άτομα με αναπηρία ως ευάλωτα θύματα εξαιτίας των προσωπικών χαρακτηριστικών τους. Πράγματι φαίνεται λογικό να ορίζεται ένα άτομο με αναπηρία, μια γυναίκα που έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση ή ένα παιδί ως ευάλωτο θύμα, αλλά τα προσωπικά χαρακτηριστικά των θυμάτων πριν υποστούν την επίθεση δεν πρέπει να θεωρούνται ως το μόνο κριτήριο για τον χαρακτηρισμό τους. Οι εισηγήτριες για το λόγο αυτό προτιμούν να αναφέρονται σε αυτή την ομάδα ατόμων ως «άτομα που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες» και προτείνουν τη λήψη ειδικών μέτρων προστασίας για αυτά τα θύματα.
Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν αλλά δεν περιορίζονται στην παροχή στέγης, ιατρικής υποστήριξης, ιατροδικαστικής πραγματογνωμοσύνης, ψυχολογικής υποστήριξης και την παροχή νομικών συμβουλών. Αυτές οι υπηρεσίες υποστήριξης θα πρέπει να καλύπτουν επαρκώς όλη τη χώρα και να είναι προσβάσιμες για όλα τα θύματα.
Για την περαιτέρω εκτίμηση των συνθηκών και των χαρακτηριστικών των θυμάτων, οι εισηγήτριες προτείνουν επίσης συμπληρωματικούς ορισμούς, όπως την «βία λόγω φύλου» και «βία στο πλαίσιο στενών σχέσεων». Η βία λόγω φύλου αναφέρεται στη βία που απευθύνεται κατά του θύματος εξαιτίας του βιολογικού φύλου του. Η βία στο πλαίσιο στενών σχέσεων περιλαμβάνει τη βία που ασκείται σε μια στενή σχέση μεταξύ συντροφισών-ων ή πρώην συντροφισών-ων ή άλλων μελών της οικογένειας και οδηγεί σε διακρίσεις και παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων των θυμάτων.
Επίσης στις περιπτώσεις θυμάτων που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες εξαιτίας της φύσης του εγκλήματος, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και άλλους τύπους θυμάτων, όχι μόνο τα θύματα εμπορίας ανθρώπων ή σεξουαλικής βίας (όπως αναφέρεται στο κείμενο της Επιτροπής).
Τα θύματα τρομοκρατίας, οργανωμένου εγκλήματος, βίας στο πλαίσιο στενών σχέσεων και τα θύματα βίας λόγω βιολογικού φύλου πρέπει επίσης να περιλαμβάνονται στα θύματα που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες. Επειδή ότι το έγκλημα παρουσιάζεται με διαφορετικές μορφές, διαφέρουν και οι ανάγκες των θυμάτων. Η αναφορά στην έννοια της ιδιαίτερης ανάγκης είναι τόσο ουσιαστική όσο και ο ευαίσθητος χαρακτήρας της. Για παράδειγμα, τα θύματα της τρομοκρατίας: η κύρια διαφορά με τα άλλα θύματα έγκειται στο πλαίσιο στο οποίο η τρομοκρατική θυματοποίηση εμφανίζεται, και στο κοινό της. Τα θύματα τρομοκρατίας, εξ ορισμού, δέχονται επιθέσεις ως εκπρόσωποι μιας ευρύτερης ομάδας. Η αναγνώριση της θυματοποίησης τις-τους έχει σαν αποτέλεσμα την αναγνώριση αυτού του γεγονότος. Οι ομάδες υποστήριξης για τα θύματα τρομοκρατίας περιλαμβάνουν την αντιμετώπιση των αναγκών των θυμάτων, και την παροχή νομικής βοήθειας με τέσσερις τρόπους: το δικαίωμα σε απόδοση δικαιοσύνης, αξιοπρέπειας, αλήθειας και μνήμης, τόσο για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και θυματοποίησης όσο και για τη διατήρηση της μνήμης για τις μελλοντικές γενεές.
Εξατομικευμένη εκτίμηση και εκπαίδευση
Πέραν της συμβατικής υποστήριξης προς τα θύματα, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στα θύματα που έχουν υποστεί ιδιαίτερα άσχημες εμπειρίες: η σοβαρή έκθεση και βλάβες ή τραυματικές απώλειες· η εμπειρία τραυματικών γεγονότων ή υπάρχον ή προηγούμενο ιστορικό ψυχικής νόσου ή θεραπεία για ψυχική νόσο και έλλειψη κοινωνικής στήριξης, καθώς και η έλλειψη φροντίδας από στενό οικογενειακό κύκλο και φίλες-ους, είναι στοιχεία που θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη. Θα πρέπει να καταβάλλονται προσπάθειες για την εξεύρεση αυτών των μελών της κοινωνίας που είναι μόνα, δεδομένου ότι αυτά είναι που χρειάζονται ιδιαίτερα την κοινωνική στήριξη και βοήθεια.
Οι εισηγήτριες, θεωρούν, για το λόγο αυτό, ότι είναι σημαντική η εξατομικευμένη εκτίμηση από τη στιγμή που λαμβάνει χώρα η βλάβη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εξακριβώνονται οι ανάγκες των θυμάτων πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την ποινική διαδικασία. Κατά την ποινική διαδικασία συχνά οι αρχές, δεν γνωρίζουν τις ανάγκες του θύματος, κάνοντας δύσκολη για το θύμα τη συνεργασία. Η αστυνομία, οι αρχές δίωξης και το προσωπικό γενικά πρέπει να εκπαιδεύονται ώστε να ξέρουν πώς να πλησιάσουν το θύμα, ανάλογα με τον τύπο του εγκλήματος. Ειδικά για την καλύτερη αντιμετώπιση των αναγκών των θυμάτων βίας λόγω βιολογικού φύλου και βίας στο πλαίσιο στενών σχέσεων, οι εισηγήτριες ζητούν να υπάρξει εκπαίδευση των επαγγελματιών στον τομέα της δικαιοσύνης, των αστυνομικίνων-ών και των μελών των υπηρεσιών στήριξης των θυμάτων, ώστε να ευαισθητοποιηθούν στα θέματα βιολογικού φύλου και να καταστεί δυνατή η γρήγορη εξακρίβωση των αναγκών των θυμάτων. Στο πλαίσιο του πνεύματος συνεργασίας, οι εισηγήριες θεωρούν ότι η εκπαίδευση αυτή θα πρέπει να διεξάγεται σε στενή συνεργασία με μη κυβερνητικές οργανώσεις και παρόχους υπηρεσιών υπέρ των θυμάτων βίας λόγω βιολογικού φύλου, θα πρέπει δε να θεσμοθετηθεί και να τυποποιηθεί σε όλες τις χώρες μέλη.
Κατανόηση της δυναμικής του βιολογικού φύλου όσον αφορά τα δικαιώματα των θυμάτων
Η βία λόγω βιολογικού φύλου αποτελεί μια μορφή βίας που πλήττει δυσανάλογα τις γυναίκες και συνδέεται, αλλά δεν περιορίζεται, με περιπτώσεις βίας στο πλαίσιο στενών σχέσεων. Οι έρευνες έχουν καταλήξει ότι στην Ευρώπη το 1/5 έως το 1/4 του συνόλου των γυναικών έχουν υποστεί σωματική βία τουλάχιστον μια φορά κατά την ενήλικη ζωή τους, και περισσότερο από το 1/10 έχει υποστεί σεξουαλική βία υπό την απειλή σωματικής βίας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι εισηγήτριες θεωρούν ότι είναι σημαντική η ποινικοποίηση όλων των μορφών βίας λόγω βιολογικού φύλου και η παροχή στα θύματα ειδικής φροντίδας προστασίας και μέτρων αποκατάστασης.
Προς τούτο, οι εισηγήτριες προτείνουν να οριστεί η σαφής υποχρέωση, στο πλαίσιο της παροχής υποστήριξης προς τα θύματα που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες, να αναγνωρίζεται η δυναμική των φύλων, να λειτουργεί δε αυτή η βοήθεια εντός ενός πλαισίου ισότητας των φύλων και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι εισηγήτριες πιστεύουν ότι η προσέγγιση αυτή είναι, επίσης, ζωτικής σημασίας για την αποφυγή επακόλουθης θυματοποίησης των θυμάτων βίας λόγω βιολογικού φύλου.
Πρόθεση των εισηγητριών είναι να διασφαλίσουν ότι θα υιοθετηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο ένας συνεκτικός ορισμός του όρου «θύμα» και ότι η ιδιαίτερη κατάσταση των θυμάτων που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες να λαμβάνεται υπόψη κατά τον σχεδιασμό των κατάλληλων υπηρεσιών υποστήριξης και των επαγγελματιών κατάρτισης που βρίσκονται σε άμεση επαφή με τα θύματα. Για το λόγο αυτό, η οδηγία περιλαμβάνει ορισμένα δικαιώματα που θα πρέπει να εξασφαλιστούν για τα θύματα, και καλύπτει το σημαντικό κενό στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα θύματα εγκληματικών πράξεων. Οι εισηγήτριες κατατάσσουν επίσης τη βία λόγω βιολογικού φύλου στις εκδηλώσεις έλλειψης ισότητας λόγω βιολογικού φύλου και παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και, ως εκ τούτου αναγνωρίζουν τη βία κατά των γυναικών ως μια μορφή διάκρισης που θα πρέπει να αναγνωριστεί και να καταπολεμηθεί.
Μεγαλύτερη συνεργασία και συντονισμός στην προστασία των θυμάτων
Προτείνεται στις χώρες μέλη να αναπτύξουν μια γενική πολυδιάστατη προσέγγιση που θα εξασφαλίζει την αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ των αρχών που παρέχουν υποστήριξη προς τα θύματα. Για το λόγο αυτό η οδηγία προτείνει τη δημιουργία επισήμων ή άτυπων δομών που θα επιτρέψουν στις-στους επαγγελματίες από τον τομέα της δικαιοσύνης, των υπηρεσιών επιβολής του νόμου και τις ΜΚΟ να συνεργαστούν στο πλαίσιο μιας τυποποιημένης μεθόδου. Οι εισηγήτριες πιστεύουν ότι η ενιαία αντιμετώπιση θα ελαχιστοποιήσει τις αρνητικές επιπτώσεις των εγκληματικών πράξεων, τους κινδύνους της επακόλουθης ή της επαναλαμβανόμενης θυματοποίησης και του στιγματισμού, καθώς και την ταλαιπωρία του θύματος εξαιτίας των επαναλαμβανόμενων επαφών με τις υπηρεσίες της ποινικής δικαιοσύνης.
Διασφάλιση της προστασίας της ιδιωτικής ζωής των θυμάτων
Οι εισηγήτριες ορίζουν σαφώς την υποχρέωση προστασίας της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής των θυμάτων κατά τη διάρκεια των ποινικών διαδικασιών και μετά τις διαδικασίες αυτές. Η προστασία της ιδιωτικής ζωής των θυμάτων, άσχετα με το είδος της ζημίας που έχουν υποστεί, θα πρέπει να εξασφαλίζεται οπωσδήποτε δεδομένου ότι αποτελεί μέρος της συμμετοχής του θύματος στη νομική διαδικασία ειδικότερα και στην ψυχολογική αποκατάστασή του γενικότερα. Για παράδειγμα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συχνά προβαίνουν σε μια περαιτέρω θυματοποίηση των θυμάτων εγκληματικών πράξεων ή των ατόμων που έχουν επιζήσει από καταστροφές επιδεινώνοντας το αίσθημα βιασμού, αποπροσανατολισμού και έλλειψης ελέγχου των θυμάτων. Για το λόγο αυτό οι εισηγήτριες απαιτούν επίσης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να επιδείξουν «αυτοπειθαρχία» με στόχο την προστασία της προσωπικής ακεραιότητας των θυμάτων από παρενοχλήσεις.
Ευρωπαϊκό δίκτυο και στατιστικές
Τα θύματα πρέπει να έχουν γνώση του γεγονότος ότι τα δικαιώματά τους θα τυποποιηθούν στο σύνολο της ΕΕ. Θα πρέπει να δρομολογηθούν εκστρατείες ενημέρωσης και αύξησης της ευαισθητοποίησης, προγράμματα έρευνας και εκπαίδευσης και συνεργασίας με τις υπηρεσίες της κοινωνίας των πολιτισών-ων μέσω καλά οργανωμένων εκστρατειών στις χώρες μέλη της ΕΕ. Επιπλέον, η συλλογή και ανταλλαγή στοιχείων σχετικά με όλους τους τύπους θυματοποίησης είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική αντιμετώπιση εγκληματικών πράξεων. Για το λόγο αυτό οι εισηγήτριες ζητούν τη θέσπιση, στη βάση των υπαρχόντων ήδη ευρωπαϊκών ενώσεων που ασχολούνται με τις ανάγκες των θυμάτων, ενός ευρωπαϊκού δικτύου παρατήρησης και παροχής βοήθειας προς τα θύματα, που θα δημιουργήσει μια τράπεζα δεδομένων με στατιστικά που θα περιλαμβάνουν τον αριθμό, την ηλικία, το φύλο και την ιθαγένεια των θυμάτων. Το δίκτυο αυτό θα αποτελέσει τη βάση για μελλοντικές οδηγίες και θα συμβάλει στην ανάπτυξη ενός χώρου ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης.
Ευχαριστίες
Οι εισηγήτιρες εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους για τις εξηγήσεις που τις παρείχε η Επιτροπή μέσω της ΓΔ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, καθώς και για την εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων με τις σκιώδεις εισηγήτριες και τη Δανική Προεδρεία της ΕΕ. Οι εισηγήτριες θα ήθελαν επίσης να εκφράσουν τις ευχαριστίες τους για τις θέσεις και την εμπειρογνωμοσύνη που παρείχαν οργανώσεις, ενώσεις και ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και την υποστήριξη και την προστασία των θυμάτων εγκληματικών πράξεων.
Για να βρεθείτε στο δωδέκατο μέρος πατήστε εδώ
Την
είδηση την βρήκαμε στις 12.9.12 από την Europarliament στην
http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+REPORT+A7-2012-0244+0+DOC+XML+V0//EL
