Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος είναι απλός. Ένα κορίτσι ή ένα αγόρι που γεννιέται με σεξουαλικά όργανα κοριτσιού ή αγοριού. Αυτή ή αυτός μεγαλώνει με γυναικεία ή ανδρική συμπεριφορά, σύμφωνα με τα σεξουαλικά όργανα και την εκπαίδευση της, μετά ο σεξουαλικός προσανατολισμός της έχει αναφορά προς το αντίθετο φύλο για τις χαρές του σώματος και της αναπαραγωγής. Στην κοινή γνώμη, μέχρι πρόσφατα, η παραμικρή απόκλιση από αυτή την οδό-διαδρομή θεωρήθηκε αντισυμβατική ακόμη και ειλικρινά ανώμαλη.
Ιστορικά, οι λεσβίες έχουν πληρώσει ακριβά τη διαφοροποίηση τις. Στη σύγχρονη Δύση, η κατάσταση αυτών των ανθρώπων έχει βελτιωθεί: η λεσβιοσύνη δεν θεωρείται από την ιατρική ως ψυχιατρική διαταραχή και η αντι-λεσβιακή διάκριση εμπίπτει στον νόμο. Ωστόσο, τα δικαιώματα των λεσβιών δεν αναγνωρίζονται πλήρως: τις απαγορεύεται να νυμφευθούν και ο νόμος βάζει πολλά εμπόδια για να μπορέσουν να γίνουν γονείς.
Η κατάσταση των τρανς παραμένει λιγότερο γνωστή. Αυτή η λέξη υποδεικνύει τα πρόσωπα που επίσης ονομάζουμε transsexuelles ή transgenres σύμφωνα με τα ρεύματα της σκέψης. Τα πρόσωπα αυτά που ονομάζουμε trans ένα παιδί που γεννιέται κορίτσι έχει την απόλυτη πεποίθηση ότι είναι αγόρι, και αντιστρόφως.
Για να δοθεί μορφή σε αυτή την ταυτότητα που είναι αντίθετη από αυτή με την οποία γεννήθηκαν, είναι απολύτως απαραίτητο να εμφανίζεται, να φαίνεται αυτή στα μάτια όλων. Η διεκδίκηση της ταυτότητας, αυτή η προϋπόθεση της ύπαρξης του ατόμου, βρίσκεται σε αντίθεση με όσα το κοινωνικό περιβάλλον διαπιστώνει.
Εάν μια γυναίκα ισχυρίζεται ότι είναι άνδρας (ή αντίστροφα), η κοινή γνώμη δεν θα την αντιμετωπίσει ως τέτοια αρχικά. Εάν, σύμφωνα με μια ζωτική ανάγκη, οι τρανς δανείζονται τα αξεσουάρ και την εμφάνιση του αντίθετου φύλου από αυτό που γεννήθηκαν, αντιμετωπίζουν γελοιοποίηση και εχθρότητα.
Όμως δεν πρόκειται επακριβώς για δανεισμό επειδή η τρανς δεν μπορεί να δανειστεί αυτό από το οποίο λέει ότι ήδη κατέχει: τη βεβαιότητα ότι είναι ένα κορίτσι στο σώμα ενός αγοριού ή το αντίστροφο. Σε αντίθεση με την λεσβιοσύνη, η δυσφορία κοινωνικού φύλου, για να επανέλθουμε σε ένα διαφιλονικούμενο ιατρικό όρο, εμφανίζεται υποχρεωτικά.
Μερικές φορές μπορεί να φαίνεται πως έρχεται σε αντίθεση με τον σκοπό της ιατρικής τέχνης, ο οποίος είναι συνήθως η αποκατάσταση των ζωτικών λειτουργιών του σώματος και σε καμία περίπτωση, η επιδείνωση τις.
Με λίγα λόγια, σκοντάφτει στις βεβαιότητες που έχουν χτίσει τη κανονικότητα της πλειοψηφίας των κοινωνιών. Η κανονικότητα αυτή θεωρεί ότι είναι αναγκαίο να απαιτεί «πραγματικές» γυναίκες ή «πραγματικούς» άνδρες. Επομένως αυτό που γίνεται αντιληπτό ως μια συνενοχή στο λάθος θα αμφισβητηθεί, θα απορριφθεί, θα εξευτελιστεί ως διαστροφή στη λαϊκή κουλτούρα ή ως ψυχιατρικό παραλήρημα.
Αλλά γιατί δεν μπορούμε να σκεφτούμε διαφορετικά; Εν αρχή ην ο Λόγος, και στο τέλος επίσης. Εάν ένα πρόσωπο γεννήθηκε γυναίκα, άρα σύμφωνα με την κοινή λογική είναι μια “γυναίκα”, όταν μου λέει "είμαι άνδρας" (ή αντίστροφα), το καθήκον μου ως άνθρωπος είναι να μην ενίσταμαι.
Επειδή το να αντιτίθεμαι σημαίνει ότι αρνούμαι την αλήθεια της-του τρανς. Πώς θα μπορούσα να της αντιτίθεμαι σε αυτό το οποίο της είναι το πιο οικείο; Πώς θα μπορούσα να αντίθεμαι σε μια πεποίθηση-βεβαιότητα που είναι τόσο ζωτικής σημασίας για αυτήν; Τι κακό μου κάνει η πεποίθησή της; Ποιό προσωπικό όφελος έχω εγώ με την αντίθεση αυτή; Γιατί επιθυμώ να συντρίψω κάτι που δεν μπορώ ούτε να φθάσω, ούτε να κατανοήσω πλήρως;
Τα νέα εγχειρίδια της βιολογίας (SVT) (*Α) στη δευτεροβάθμια
εκπαίδευση έχουν επομένως λόγους να δείξουν ότι το κοινωνικό φύλο δεν ακολουθεί συστηματικά αυτό που τα εξωτερικά σεξουαλικά όργανα και τα χρωμοσώματα δείχνουν. Η νεωτερικότητα της κοινωνίας μας πρέπει να είναι ικανή να παραδεχτεί, πως η απουσία κατανόησης ότι τα χρωμοσώματα του φύλου, τα σεξουαλικά όργανα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα δεν αποκλίνουν αναγαγκαστικά από μια λογική αλληλουχία.
Το παιδί που, αργά ή γρήγορα στην παιδική ηλικία, αισθάνεται αγόρι στο σώμα ενός κοριτσιού (ή αντίστροφα) πρέπει να καθησυχαστεί και να συνοδεύεται από την επιβεβαίωση πως είναι σε θέση να ζήσει τη ζωή του, γιατί δεν έχει άλλη. Ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι να απελευθερώσει τις ποικίλες και εξελικτικές ανθρώπινες αλήθειες, πάντα στο ρεύμα της νέας γνώσης. Αλλά τι ηθικός πόνος θα είχε αποφευχθεί, αν είχαμε πει αυτά τα πράγματα! Τι ανακούφιση για τα νεότατα ενδιαφερόμενα πρόσωπα! Και τι μάθημα ζωής για τις άλλες!
Δεν μπορούμε να ζητήσουμε από τις βουλευτίνες να είναι κάτι το οποίο δεν είναι, αλλά μπορούμε, ωστόσο, να ανησυχούμε μήπως δούμε κάποιες μεταξύ αυτών να παραμένουν σε μια πρόχειρη σκέψη: όχι, δεν είναι το μουστάκι που κάνει ένα άνδρα, ανδροπρεπή και ετερό! Όχι, δεν αποτυγχάνει υπό τη σφραγίδα του προφανούς, του να είναι γυναίκα ή άνδρας παρουσιάζοντας την κατάλληλη συμπεριφορά!
Η συζήτηση με τις trans είναι μια πρώτη προσέγγιση της γνώσης των άλλων και, συνεπώς της αυτογνωσίας. Το να ακούσουμε και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τί μας λένε παίρνει ένα δευτερόλεπτο. Οι αντιπρόσωποι του έθνους δεν παραμένουν σε προκαταλήψεις, ξέρουν να εγκαταλείπουν τα στερεότυπα και να δέχονται να συζητήσουν με τις τρανς. Πρόκειται για ένα απαραίτητο και χρήσιμο τρόπο ώστε να παραμείνει ζωντανή η φιλοσοφία του Διαφωτισμού στη Γαλλία του σήμερα.
Την είδηση την βρήκαμε στις 16.09.11 στην εφημερίδα Le Monde γραμμένη ααπό την Florence Bertocchio, την Odile Buisson και την Sylvain Mimoun στην http://www.lemonde.fr/idees/article/2011/09/16/le-mauvais-genre_1572942_3232.html
*Α Οι βιοεπιστήμες και η επιστήμη της γης, ή SVT, πιο γνωστές ως βιολογία είναι ένα θέμα που διδάσκεται από την έκτη και μέχρι πτυχίο, στη γαλλική δευτεροβάθμια εκπαίδευση (κολέγιο και λύκειο), η βιολογία είναι μέρος της επιστημονικής εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση αυτή επιτρέπει την ολοκλήρωση των γνώσεων για τα έμβια όντα, την πανίδα και την χλωρίδα.
