«Μα, καλά, αυτό σε πείραξε τώρα;», θα μου πείτε... «Εδώ χάνεται η χώρα, βουλιάζει η οικονομία, και εσύ ασχολείσαι με το ποσοστό συμμετοχής των γυναικών στην κυβέρνηση;»
Ναι, αυτό κάνω ακριβώς, και έχω καλούς λόγους, τους οποίους σκοπεύω να απαριθμήσω ευθύς αμέσως:
Με πειράζει το μήνυμα: «τώρα που τα πράγματα είναι δύσκολα, χρειαζόμαστε «σοβαρούς» ανθρώπους στο τιμόνι» (σε ελεύθερη απόδοση). Αυτό μπορεί να σημαίνει ή ότι δεν υπάρχουν σοβαρές γυναίκες πολιτικοί, ή ότι οι γυναίκες δεν μπορεί να είναι «σοβαρές» πολιτικοί... Ή, ίσως, ότι ακόμα κι αν υπάρχουν σοβαρές γυναίκες, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν επειδή ο κόσμος θα πάρει το λάθος μήνυμα (ελαφρότητας, ίσως;)...
Με ενοχλεί το σιωπηρό παρασύνθημα: «σε εποχές κανονικής διαχείρισης» έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με εκκεντρικότητες όπως η ισότητα.
Με εκνευρίζει ο συμβολισμός των ιδιαίτερων καθηκόντων, πιστών στα στερεότυπα του φύλου: η μια στον τομέα του τουρισμού (η φιλόξενη αρχόντισσα του οίκου) και η άλλη «δεύτερη φωνή» στην Υγεία (η μητέρα που φροντίζει με αυταπάρνηση)...
Με ανησυχεί η έκλειψη των star γυναικών πολιτικών που έχουν κάτι να πουν, όπως η Ντόρα και η Άννα Διαμαντοπούλου.
Μου κακοφαίνεται η επιβεβαίωση που φέρνει η κρίση για το πόσο επιφανειακά και κακοχωνεμένα ήταν όλα τα «πολιτικώς ορθά» που παπαγαλίζαμε προσποιούμενοι τους Ευρωπαίους... Ορκίζονταν οι πολιτικοί μας στην ανάγκη για αύξηση της συμμετοχής των γυναικών στην απασχόληση (όταν όλα δούλευαν ρολόι, που λέει ο λόγος), όμως τώρα που η ανεργία αυξάνει εξίσου για άνδρες και γυναίκες, η συζήτηση και η ανησυχία εστιάζεται στους άνδρες-επικεφαλής νοικοκυριών που χάνουν τη δουλειά τους...
Με προβληματίζει η επαναφορά του φαντάσματος της Μεγάλης Ύφεσης του 1929, όταν οι γυναίκες εκδιώχθηκαν από τις δουλειές τους ώστε να Κάνουν χώρο για τους «κανονικούς» εργαζόμενους, δηλαδή τους άνδρες...
Αλλά περισσότερο από όλα, με ενοχλεί και με εξοργίζει μια απλή αλήθεια-πρόβλεψη: ότι τα boys στην Κυβέρνηση δεν έχουν ιδέα για τα διλήμματα, τις δύσκολες επιλογές και τις συνδυαστικές θυσίες που αποτελούν την πεζή καθημερινότητα του μισού πληθυσμού αυτής της χώρας. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνουν πολλαπλές υποχρεώσεις, ανελαστικές ανάγκες φροντίδας, κοινωνική υποδομή ως προαπαιτούμενο της απασχόλησης...
Έτσι, με μεγάλη ευκολία θα νομίζουν πως προσφέρουν υπηρεσίες στη χώρα τους που είναι έτοιμη να χρεοκοπήσει, όταν αποφασίσουν να περιορίσουν τις ελάχιστες ανακουφιστικές κοινωνικές υπηρεσίες... Δεν θα ανησυχήσουν, επειδή κάποια γυναίκα θα προσφερθεί δωρεάν και σιωπηλά να καλύψει τα κενά.. (η μαμά τους, η σύζυγός τους, η αδερφή τους κλπ). Δεν θα ιδρώσουν, επειδή δεν θα πειράξουν τα προνόμια των «σοβαρών» εργαζομένων... Δεν τους πειράζει, γιατί δεν καταλαβαίνουν... Άλλωστε φοράνε μόνο παντελόνια!
Την είδηση την βρήκαμε στις 13.7.12 από την protagon.gr, γραμμένη από την Αντιγόνη Λυμπεράκη η οποία είναι καθηγήτρια οικονομικών στο Πάντειο, μέλος του ΔΣ της Action Aid στην Ελλάδα και στην Κένυα, στην http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=16797
Μια χαρά καταλαβαίνουν αλλά δεν ενδιαφέρονται για την ισότητα, επειδή η ανισότητα τους διευκολύνει και κοστίζει λιγότερο.
