Ήλθαμε, κάναμε πορεία, αλλά δεν κατακτήσαμε - δυστυχώς - τις προσπάθειες για την απόκτηση πόρων εκ μέρους των αρχών για την Παγκόσμια Υπερηφάνεια 2012. Οι φήμες φούντωσαν από την ώρα που δεν πραγματοποιήθηκαν δράσεις στην περιοχή Σόχο, η αλλαγή την τελευταία στιγμή της ώρας έναρξης της παρέλασης, η απαγόρευση των αρμάτων κλπ, ότι αποκλείονται οι πιο ηλικιωμένες της κοινότητας και εκείνες που έχουν προβλήματα με τα πόδια τις.
Οι αρχές στις οποίες αναφέρομαι είναι το Δημαρχείο, το Δημοτικό Συμβούλιο Westminster και η Υπερηφάνεια του Λονδίνου. Αυτές είναι βασικά οι υπέυθυνες αρχές.
Σύμφωνα με μια πηγή στο γραφείο του δημάρχου, η όλη εκδήλωση θα μπορούσε να είχε προχωρήσει όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί με την προσφορά της εταιρείας Gaydar και Smirnoff όπου πρόσφεραν 65.000 λίρες μια εβδομάδα πριν από την εκδήλωση. Υπήρχε αρκετός χρόνος για να κάνουμε τις εκδηλώσεις και ο ισχυρισμός ότι [η αποκλιμάκωση] ήταν για λόγους υγείας και ασφάλειας είναι ανοησίες, η αστυνομία λέει ότι η Υπερηφάνεια είναι μια από τις ασφαλέστερες εκδηλώσεις και πορείες αν όχι η πιο ασφαλής εκδήλωση στο Λονδίνο. Θα μπορούσε να γίνει με την [ελάχιστη παρουσίας] της αστυνομίας. Ιδιαιτέρως, η αστυνομία δεν ήταν ευχαριστημένη με τον Δήμαρχο του Λονδίνου και το Δημοτικό Συμβούλιο του Westminster και ήταν πολύ υποστηρικτική προς την οργανωτική επιτροπή Υπερηφάνειας.
Σύμφωνα με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από έναν ανώτερο σύμβουλο του Δημάρχου του Λονδίνου, το Δημαρχείο άλλαξε σκόπιμα τον χρόνο έναρξης της παρέλασης Παγκόσμιας Υπερηφάνειας στο Λονδίνο το περασμένο Σάββατο "για να προσπαθήσει να μειώσει τον αριθμό των παρευρισκομένων". Εσκεμμένα προσπάθησε να αποτρέψει τις Lbtiq κοινότητες από το να συμμετέχουν και την κοινωνία από το να παρακολουθήσει την Υπερηφάνεια. Όχι, όπως προσπάθησε να μας κάνει να πιστέψουμε, πως έγινε προκειμένου να διασφαλίσει τη δημόσια ασφάλεια.
Προσθέστε σε αυτό το γεγονός ότι αρκετές από τις 300 διεθνείς δημοσιογράφισες που παρακολούθησαν την εκδήλωση μετά από πρόσκληση της Υπερηφάνειας του Λονδίνου ανέφεραν πως σοκαρίστηκαν από το πόσο κακή ήταν η οργάνωση της εκδήλωσης. Η συντάκτρια του λεσβιακού γερμανικού περιοδικού L-Mag, Manuela Kay μου είπε ότι αρκετά από τα γεγονότα που είχαν διαφημιστεί ακυρώθηκαν χωρίς καμία εξήγηση και πως η πρόσβαση του Τύπου για τις δράσεις και τις ομιλίες στην πλατεία Τραφάλγκαρ ήταν σχεδόν αδύνατη. Φανταστείτε τι παγκόσμια φήμη θα έχει το Λονδίνο ως οικοδέσποινα χώρα, όταν οι δημοσιογράφισες επιστρέψουν στις χώρες τις;
Και κάτι ακόμη – γιατί δεν υπήρχαν λεσβίες και αμφισεξουαλικές καλιέχνιδες στη σκηνή Υπερηφάνειας; Όλες οι εκδηλώσεις έγιναν είτε από ετερό γυναίκες είτε από γκέι. Είναι αδιανόητο ότι η οργανωτική επιτροπή δεν προσκάλεσε ούτε μία λεσβία ή μια bisexual καλιτέχνιδα. Στη Ρώμη κλήθηκε η Lady Gaga, στο Σίδνεϊ κλήθηκε η Kylie (ΟΚ, δεν είναι λεσβίες ή αμφισεξουαλικές, αλλά τουλάχιστον είναι μεγάλα ονόματα) και το Λονδίνο κάλεσε τη ... Deborah Cox. Μια όχι τόσο γνωστή παγκοσμίως καλιτέχνιδα, είναι γνωστή ως R and B τραγουδίστρια στο Καναδά.
Η παρέλαση υπερηφάνειας, ακόμη και χωρίς άρματα και με την μειωμένη παρουσία των εταιρειών ήταν για πολλές μια συναρπαστική και συγκινητική εμπειρία. Προσωπικά συγκινήθηκα όταν είδα δύο μαμάδες να φορούν μπλουζάκια που έγραφαν «περήφανη μητέρα» και οι δυο Φιλιππινέζες και ενδεχόμενως και εκείνες που προέρχονται από άλλες χώρες, όπου η αγάπη μεταξύ λεσβιών είναι ακόμα ποινικό αδίκημα, έφερε ένα δάκρυ στα μάτια μου. Ένιωσα υπερήφανη και βαθιά ευγνώμονων που ζω σε μια χώρα όπου η αγάπη μας δεν είναι πλέον έγκλημα. Το Λονδίνο ήταν καρδιά του πλανήτη για να συμμετάσχουν ή να παρακολουθήσουν την Υπερηφάνεια ορισμένες νεαρές Lbtiq, κάτι που δεν είχαν κάνει ποτέ ως τώρα. Ο ενθουσιασμός τις ήταν προφανής. Όλη την ημέρα διάβαζα στο Twitter μηνύματα που έλαβα από εκείνες που δεν είχαν συμμετάσχει ποτέ στην Υπερηφάνεια και οι οποίες ήταν συγκλονισμένες από το πλήθος που συμμετείχε, μεταξύ άλλων queers που για χρόνια κρύβονταν και ένοιωθαν τόσο μόνες.
Γύρω από το Soho, εγώ και η φίλη μου χαζεύαμε και συναντηθήκαμε με φίλες και την ομάδα της DIVA στο λεσβιακό μπαρ Tonkotsu Noodle στην Dean Street και στη συνέχεια αργότερα κατευθυνθήκαμε προς την queer σχολή χορού.
Ήταν μια μεγάλη μέρα, μια μέρα γιορτής, μια διεκδίκησης, μια μέρα ευχαρίστησης, μια ημέρα για να πάρουμε μια πραγματική γεύση της παγκόσμιας ποικιλομορφίας που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων που απαρτίζουν τις LBTIQ κοινότητες. Αλλά ήταν επίσης ένα γεγονός που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο. Και θα μπορούσε να παρουσιάσει το Λονδίνο ως μια φιλόξενη, παγκόσμιας κλάσης πόλη που είναι. Ως αποτέλεσμα, η ελλειπής εκδήλωση όπως και πολλά άλλα διαίρεσαν σε τμήματα την κοινότητα και δεν καταφέραμε να έρθουμε σε επαφή. Και το Λονδίνο χρειάζεται μια εκδήλωση υπερηφάνειας που να ενώνει τις Lbtiq κοινότητες, όχι μια που να τη χωρίζει.
Την είδηση την βρήκαμε στις 9.7.12 και την μεταφράσαμε από την Diva magazine γραμμένη από την Jane Czyzselska στην http://www.divamag.co.uk/category/comment/world-pride-the-post-mortem.aspx
Στη φωτογραφία, λεσβίες σε διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της τροπολογίας 252 στο Λονδίνο τη δεκαετία '70 ντυμένες ως Σουφραζέτες, δημοσιεύτηκε στην έκθεση, βιβλίο Stolen Glances από τη φωτογράφισα Sara Furse
