Οι 4 πιο σημαντικές μαύρες Lbtiq ηρωίδες στην ιστορία

Για το μήνα της Ιστορίας των μαύρων στην Αγγλία, γιορτάζουν τέσσερεις από τις πιο σημαντικές Lbtiq μαύρες ηρωίδες

Billie Holiday (1915 - 1959)

Οι αφωσιωμένες θαυμάστριες της τής έδωσαν το παρατσούκλι Lady Day, η Billie Holiday ήταν η πιο διάσημη τραγουδίστρια της τζαζ στη δεκαετία του 1930 και του '40. Η επιτυχία της αυτή μειώθηκε σε μια θλιβερή ζωή επειδή είχε δεχτεί μακροχρόνια σεξουαλική κακοποίηση ως παιδί με επακόλουθο τον αλκοολισμό και την τοξικομανία που την οδήγησε σε θάνατο στην ηλικία των 44 ετών.

Η Holiday ξεκίνησε την καριέρα της τραγουδώντας σε κλαμπ στο Χάρλεμ και δισκογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1933 σε ηλικία 18 ετών. Έπαιζε με τον Count Basie και μια ορχήστρα λευκών με επικεφαλής τον Artie Shaw, αλλά τους εγκατέλειψε το 1938, όταν της ζήτησαν να χρησιμοποιήσει το ασανσέρ υπηρεσίας, όταν έπαιζαν στο ξενοδοχείο Λίνκολν. Έγινε mainstream επιτυχία τη δεκαετία του 1940 μετά από το τραγούδι Strange Fruit, ένα τραγούδι που περιγράφει τη συνεχή κατακρεούργηση μαύρων ανδρών που τους κρεμούσαν στα δέντρα στο νότο.

«Έχω ήδη πει ότι καμιά δεν τραγουδά τη λέξη "πείνα" όπως εγώ. Ή τη λέξη "αγάπη"», είπε το 1956 στην αυτοβιογραφία της Lady Sings the Blues. “Ίσως θυμάμαι τι σημαίνουν αυτά τα λόγια”.

Η Holiday είχε τεκμηριώσει τις λεσβιακές σχέσεις της, μεταξύ των οποίων ήταν η ηθοποιός Tallulah Bankhead, παρά τις σχέσεις με κάποιους άνδρες.

Lorraine Hansberry (1930 - 1965)

Η γεννημένη στο Σικάγο συγγράφισα Lorraine Hansberry ήταν η παραγωγός που δέχτηκε τις επευφημίες των κριτικών για το θεατρικό έργο Raisin in the Sun (1959) πριν από τον πρόωρο θάνατό της, 34 ετών από καρκίνο. Με έναν τίτλο που πήρε από ένα ποίημα του Langston Hughes, το έργο αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας μαύρων που προτίθενται να μετακινηθούν σε μια γειτονιά λευκών. Ήταν η πρώτη παράσταση από μια αφρο-αμερικανίδα γυναίκα που παίχτηκε στο Broadway και κέρδισε τέσσερα βραβεία Τόνι- Tony Awards το 1960.
Την ιστορία εμπνεύστηκε εν μέρει και από τις εμπειρίες της δικής της οικογένειάς που μετακόμισε σε μια γειτονιά λευκών στο Σικάγο, που περιλάμβανε στα 1940 την υπόθεση του δικαστηρίου κατά των διακρίσεων. Στο βιβλίο της Hansberry “Το να είσαι, νέα, χαρισματική και μαύρη- To Be Young, Gifted και Black” (1969) γράφει:

«Οι αναμνήσεις μου από αυτό τον "ορθό" τρόπο καταπολέμησης της λευκής υπεροχής στις Ην. Πολιτείες περιελαμβάνουν το να σε φτύνουν, να σε θεωρούν και να σου φέρονται ως καταραμένη καθώς και να σε σφυροκοπούν καθημερινά πηγαίνοντας προς το σχολείο και επιστρέφοντας από αυτό. Και θυμάμαι επίσης την απελπισμένη και θαρραλέα η μητέρα μου, να περιπολεί νοικοκυριό μας όλη τη νύχτα με ένα γεμάτο γερμανικό Luger [πιστόλι], να φυλά πεισματικά τα τέσσερα παιδιά της, ενώ ο πατέρας μου πολέμησε το αξιοσέβαστο μέρος της μάχης στο δικαστήριο Ουάσιγκτον.

Το 1957 η Hansberry έγραψε δύο επιστολές στο περιοδικό Η Σκάλα-The Ladder, ένα πρώιμο περιοδικό λεσβιών. Είχε υπογράψει με τα αρχικά της, όπως ήταν η σύμβαση του περιοδικού, αλλά συντάκτης Barbara Grier επιβεβαίωσε ότι η Hansberry ήταν η συγγράφισα.

“Είμαι ευτυχισμένη διάολε που υπάρχετε”, διαβάζουμε σε μία από τις επιστολές της Hansberry. «Είστε προφανώς σοβαρές άνθρωποι και έχω την αίσθηση ότι οι γυναίκες, χωρίς να θέλω να προωθήσω οποιαδήποτε αυστηρά σεπερατιστικές - separatist αντιλήψεις, λεσβίες ή ετερο, έχουν πράγματι ανάγκη για τις δικές τις εκδόσεις και τις δικές τις οργανώσεις».

Linda Bellos (1950 - )

Η Linda Bellos ήταν μια σημαντική φιγούρα στο δεύτερο κύμα του γυναικείου κινήματος στην Αγγλία της δεκαετίας του 1970, καθώς και ηγέτιδα στο Συμβούλιο Εργασίας στη Lambeth στο νότιο Λονδίνο από το 1986 έως το 1988. Σήμερα διευθύνει μια εταιρεία Συμβούλων που παρέχουν συμβουλές σε επιχειρήσεις σχετικά με την ποικιλομορφία.

Γεννημένη από Εβραΐα μητέρα και Νιγηριανό πατέρα, μεγάλωσε στη Brixton στο νότιο Λονδίνο, η Bellos ήταν η πρώτη μαύρη γυναίκα που εντάχθηκε στο γυναικείο περιοδικό Spare Rib το 1972. Είπε σε μια συνέντευξη με στην The Independent το 2007 ότι αισθάνθηκε να «παίζει» με τις «λευκές μεσαίας τάξης που ανήκουν στο γυναικείο κίνημα».

«Ματωμένες γυναίκες από την Οξφόρδη είχαν κάνει οικουμενική την εμπειρία τις, που ορίστηκε ως φεμινιστικότητα και αναρωτήθηκε γιατί δεν σημαίνει τίποτα για τις υπόλοιπες από εμάς», είπε η Bellos. «Όταν αρχίσαμε την διεκδίκηση των ίσων δικαιωμάτων για μας ορίζοντας τι ήταν φεμινιστικότητα, δεν τις άρεσε".
Η Bellos ήταν παντρεμένη με δύο παιδιά, αλλά το 1980 έκανε δημόσια εκ-δήλωση και, με την συντρόφισά της Caroline Jones, ήταν ένα από τα πρώτα ζευγάρια που σύναψαν σύμφωνο συμβίωσης στην Αγγλία το 2005.

Ένα από τα επιτεύγματα Bellos είναι ότι ξεκίνησε τον Μήνα της Ιστορίας των Μαύρων στην Αγγλία το 1987. Είναι επίσης υποστηρίκτρια της Broken Rainbow Αγγλίας η οποία υποστηρίζει τις Lbtiq θύματα ενδοοικογενειακής βίας.

Marsha P Johnson (1944 - 1992)

Η ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των transgender Marsha P Johnson ήταν μια ηγετική φυσιογνωμία στις διαδηλώσεις του Stonewall το 1969, κατά τη διάρκεια της οποίας έσπασε ένα παρμπρίζ αυτοκινήτου της αστυνομίας.

Η Johnson μετακόμισε στο Μανχάταν από το New Jersey όταν ήταν 18 το 1966. Είπε ότι ήταν ένα «τίποτε» μέχρι που ήρθε στη Νέα Υόρκη και έγινε drag queen. Η ίδια ζούσε, κυρίως μέσω της σεξουαλικής εργασίας, αλλά επίσης είχε πολύ καλές επιδόσεις στο πειραματικό θίασο “Καυτά Ροδάκινα” και φωτογραφήθηκε από τον Andy Warhol.

Η “μητέρα των Drag” για πολλές συναδέλφισες συμπεριλαμβανομένης της transgender ακτιβίστριας Sylvia Riveria, η Johnson ίδρυσε την Οδό Παρενδυτικών Επαναστατικών Δράσεων (STAR) μαζί με την Riveria ώστε να βοηθήσει τις νέες άστεγες trans γυναίκες.

Σε μια συνέντευξη, αφιερωμένη στη μνήμη της Marsha P Johnson Stonewall, ο Bob Kohler, ο Thomas Langian-Schmidt και ο Danny Garvin υπενθύμισαν ζωντάνια της. Η «Marsha ήταν εντελώς τρελή, αλλά μία από τα πιο ιδιοφυή πρόσωπα της Γης. Η καρδιά και η ψυχή της ήταν στην πραγματικότητα η Marsha», είπε ο καλλιτέχνης Langian-Schmidt.

Η Johnson πέθανε λίγο μετά το τέλος της Ημέρας Υπερηφάνειας της Νέας Υόρκης το 1992. Το σώμα της βρέθηκε να επιπλέει στον ποταμό Hudson. Αρχικά αστυνομία αποφάνθηκε πως ο θάνατό της ήταν αυτοκτονία, αλλά οι φίλες της διαμαρτυρήθηκαν, λέγοντας ότι η ίδια δεν ήταν αυτοκτονική και ότι είχαν δει να δέχεται μια επίθεση παρενόχλησης κοντά στο σημείο όπου βρέθηκε το σώμα της. Παρά τις διαμαρτυρίες, μια πλήρης έρευνα για τις αιτίες του θανάτου της δεν διεξήχθει ποτέ.

Την είδηση την βρήκαμε στις 8.10.12 και μεταφράσαμε μέρος της από την gaystarnews.com γραμμένη από Anna Leach στην http://www.gaystarnews.com/article/8-most-important-black-lgbt-heroes-history081012