Λεσβίες στο Μεσαίωνα

«Είχα χρέος να γίνω ο άνδρας του σπιτιού»

Επί πολλούς αιώνες ο δανεισμός φύλου -η «ορκισμένη παρθένα» (δεν) πρέπει να συγχέεται με τον λεσβιασμό- ήταν μια αποδεκτή και συνηθισμένη πρακτική για τις γυναίκες του αλβανικού βορρά. Το πανάρχαιο εθιμικό δίκαιο, το γνωστό «Κανούν», που ρύθμιζε -και ως ένα βαθμό ρυθμίζει και σήμερα- τη ζωή στις απομονωμένες ορεινές περιοχές της Αλβανίας, προέβλεπε την αρχηγία γυναίκας στην οικογένεια εφόσον εξέλιπαν οι άντρες. Και αυτό το φαινόμενο ήταν εκτεταμένο στις κάστες του βορρά, όπου οι αιματηρές βεντέτες ξεκλήριζαν το ανδρικό στοιχείο.
Άλλες, πάλι, επέλεγαν τη μοίρα της «ορκισμένης παρθένας» για να αποφύγουν την παντρειά με ανεπιθύμητους γαμπρούς και μερικές για να είναι ανεξάρτητες.
Ο πατέρας της Καμίλε δεν σκοτώθηκε βέβαια σε βεντέτα, πέθανε από φυσικά αίτια, αυτό όμως δεν είχε σημασία. Αφότου έπαψε να υφίσταται πατριάρχης στην οικογένεια και δεν υπήρχε άλλος άνδρας, έπρεπε κάποια από τις γυναίκες να ανταποκριθεί στην έκτακτη ανάγκη δίνοντας τον «όρκο της παρθενίας». Και αυτό έκανε η 10χρονη Καμίλε.
«Δεν αισθάνθηκες ποτέ να καταπιέζεται η γυναικεία σου υπόσταση, δεν πέρασε από το μυαλό σου κάποια στιγμή να τα παρατήσεις και να κάνεις οικογένεια;», την ρωτάμε. Δεν διστάζει καθόλου ν' απαντήσει. Δείχνει απολύτως συμφιλιωμένη με τον ρόλο της.
«Όχι. Είχα χρέος να γίνω άνδρας. Οι συνθήκες επέβαλαν να κρατήσω ανοιχτό το σπίτι και την οικογένεια δεμένη. Όσο για τα παιδιά, έχουν οι συγγενείς μου, το ίδιο μου κάνει. Το σημαντικό για μένα ήταν να γίνω ο άντρας του σπιτιού και το πέτυχα».
Καμιά-νεις δεν αμφισβήτησε ποτέ την εξουσία της Καμίλε.
«Δεν χρειάστηκε να κάνω χρήση του όπλου μου, αλλά το είχα πάντα μαζί μου», λέει γελώντας και τραβάει από το ζωνάρι της βράκας ένα Τοκάρεφ, που όπως όλες οι Αλβανές έτσι και εκείνη φρόντισε -«καλού κακού»- να εξασφαλίσει την άνοιξη του 1997, όταν με την «εξέγερση των πυραμίδων» λεηλατήθηκαν οι στρατιωτικές αποθήκες.
Η Καμίλε πάτησε τα 89 της χρόνια, αλλά έχει την υγεία και τη διάθεση σαραντάρας. Τρέφεται με ψωμί από καλαμπόκι, λαχανικά, τουρσί και φρέσκα αυγά, δεν διατηρεί καλή σχέση με το κρέας, «τραβάει» δυο-τρεις ρακές την ημέρα και αντιμετωπίζει τη ζωή με χιούμορ.
«Αν ήσουν τώρα δέκα χρόνων και δεν υπήρχε άνδρας στην οικογένεια, θα έκανες το ίδιο;» τη ρωτώ φεύγοντας.
«Άλλαξαν οι καιροί, τώρα οι γυναίκες σκέφτονται αλλιώς. Εγώ, πάντως, θα έκανα σίγουρα το ίδιο αν χρειαζόταν». Η «Σότα της Κρούγιας» συμβολίζει μια ολόκληρη εποχή, με ρίζες στον Μεσαίωνα, η οποία χάνεται για την Αλβανία. «Ορκισμένες παρθένες» υπήρχαν πολλές τον περασμένο αιώνα στις ορεσείβιες του βορρά αλλά και στους αλβανικούς πληθυσμούς του Κοσόβου και του Μαυροβουνίου.
Η Καμίλε Στέμα είναι από τις τελευταίες δυο-τρεις και αυτές σε προχωρημένη ηλικία. Και ενώ όλες-οι πίστευαν ότι με τον θάνατό τες θα έκλεινε οριστικά ο κύκλος αυτής της παράδοσης, μια νεαρή «Σότα» έκανε την εμφάνισή της μέσα από λουτρό αίματος συγκλονίζοντας την αλβανική κοινή γνώμη.

Το άρθρο το βρήκαμε στις 16.11.08 στην εφημερίδα Καθημερινή. Το άρθρο είναι ενδεικτική αναφορά σε εκείνες-ους που ισχυρίζονται στις έρευνες, μελέτες τες πως δεν βρίσκουν στοιχεία για τον λεσβιασμό. Αρκετές "ορκισμένες παρθένες" έχουν τελέσει τουλάχιστον στο παρελθόν γάμους με άλλες κυρίες και κάποιες από αυτές πέρασαν ολόκληρη τη ζωή τες μαζί. Πολλές επίσης ανέλαβαν το ρόλο του αρχηγού χωρίς να έχει υπαρξει έλλειψη ανδρικού στοιχείου στην οικογένεια. Το λεσβιακό περιοδικό "Μαντάμ Γκού" είχε ένααφιέρωμα για το ίδιο θέμα που επαληθεύει όσα ισχυριζόμαστε. Ευαγγελία Βλάμη

Βασίλισσα της Ισπανίας

Η Ισπανία απομυθοποιεί τη Ρέινα Σοφία

Όταν η Αγγλίδα βασίλισσα στη νουβέλα του Αλαν Μπένετ «Ο ασυνήθιστος αναγνώστης» αποφασίζει να γράψει τα απομνημονεύματά της, κάνει προηγουμένως τη συνετή κίνηση να παραιτηθεί. Η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας μπορεί να διερωτάται τώρα εάν και εκείνη θα έπρεπε να περιμένει από τον σύζυγό της, βασιλιά Χουάν Κάρλος, να εγκαταλείψει το αξίωμα προτού εγγυηθεί σε μια Ισπανίδα δημοσιογράφο σειρά αποκαλυπτικών συνεντεύξεων.
Το προσβλητικό βιβλίο «The Queen Up Close» προσφέρει στις Ισπανίδες μια δυσάρεστα λεπτομερή εικόνα των συντηρητικών απόψεων της βασίλισσας. Τα σχόλιά της για τον ομοερωτισμό, τους ΛεΠΑΤ γάμους , την ευθανασία και τη θρησκευτική παιδεία έχουν εξοργίσει τις φιλελεύθερες Ισπανές και ήλθαν να κηλιδώσουν τη διακριτικότητα που με προσοχή φρόντιζε επί δεκαετίες. Στην πιο φημισμένη γκάφα του βιβλίου, η βασίλισσα δηλώνει ότι σέβεται τις διαφορετικές σεξουαλικές τάσεις των γυναικών, ανδρών, αλλά δεν καταλαβαίνει «γιατί οι ΛεΠΑΤ θα έπρεπε να νιώθουν υπερήφανες» … «Επειδή ανεβαίνουν σε άρματα και παρελαύνουν; Εάν όλες εμείς που δεν είμαστε ΛεΠΑΤ, βγαίναμε στους δρόμους να παρελάσουμε, θα προκαλούσαμε κυκλοφοριακό χάος», φέρεται να δήλωσε η βασίλισσα Σοφία. Έπειτα η βασίλισσα πρόσθεσε, σύμφωνα με το βιβλίο, ότι αν και οι ΛεΠΑΤ έχουν δικαίωμα να ενώνουν τις ζωές τες, δεν θα έπρεπε να τις επιτραπεί να αποκαλούν τη συμβίωσή τες γάμο.

Στη φωτογραφία η κυρία που μιλά στο τηλέφωνο είναι η βασίλισσα Σοφία. Το άρθρο το βρήκαμε στις 19.11.08 στην εφημερίδα Καθημερινή που αναφέρει την είδηση από την International Herald Tribune. Άμα γαλουχηθείς με στενομυαλιά, αυτή θα εμφανίζεται όσο κι αν την κρύβεις. Ευαγγελία Βλάμη

Δήλωση του Βατικανού κατά των ΛεΠΑΤ

Δήλωση του Βατικανού κατά των ΛεΠΑΤ

Θυελλώδεις αντιδράσεις προκάλεσε η απόφαση του Βατικανού να αντιταχθεί σε σχέδιο ψηφίσματος του ΟΗΕ, που καλεί τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου να αποποινικοποιήσουν τον λεσβιασμό, την αφισεξουαλικότητα την ομοφυλοφιλία και την τρανσεξουαλικότητα. Οργανώσεις υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ΛεΠΑΤ και αρθρογράφισες-οι μεγάλων εφημερίδων καταδίκασαν τις σχετικές τοποθετήσεις του Βατικανού ως απαράδεκτες.
Η διαμάχη ξέσπασε αφότου ο μόνιμος παρατηρητής του Βατικανού στα Ηνωμένα Εθνη, αρχιεπίσκοπος Σελεστίνο Μιλιόρε, δήλωσε σε καθολικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ότι η Αγία Εδρα θα αντιταχθεί στο ψήφισμα, που πρόκειται να προταθεί από τη Γαλλία εντός του μηνός για λογαριασμό της Ε. Ε. Το Βατικανό απορρίπτει την πρόταση, επειδή «θα δημιουργήσει νέες κατηγορίες ατόμων που προστατεύονται από τις διακρίσεις» και θα αποβεί σε βάρος του θρησκευτικού ετεροφυλοφιλικού γάμου, φέρεται να δήλωσε ο αρχιεπίσκοπος. «Κράτη που δεν αναγνωρίζουν τους ΛεΠΑΤ πολιτικούς γάμους θα μπουν σε κλοιό και θα γίνουν στόχοι πιέσεων», πρόσθεσε. Ιδιαιτέρως καυστικό ήταν το κύριο άρθρο της ιταλικής εφημερίδας La Stampa, που χαρακτήρισε τη λογική του Βατικανού «φαιδρή». Θυμίζοντας ότι ο ομοερωτισμός τιμωρείται με θάνατο σε μερικά ισλαμικά κράτη, η εφημερίδα κατήγγειλε ότι εκείνο που φοβάται το Βατικανό είναι «ενδεχόμενο κύμα θετικών αντιδράσεων υπέρ της νομιμοποίησης των ΛεΠΑΤ γάμων σε χώρες όπως η Ιταλία, όπου για την ώρα δεν υπάρχει νόμος».
Από την πλευρά του, ο Φράνκο Γκριλίνι, ιδρυτής και πρόεδρος της οργάνωσης υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ΛεΠΑΤ, Arcigay, δήλωσε ότι το σκεπτικό του Βατικανού προδίδει «ανοησία και παραλογισμό.

Το άρθρο το βρήκαμε στις 3.12.08 στην εφημερίδα Καθημερινή. Ο φόβος του Βατικάνού δεν έχει όρια και ανατρέχω σε παλιότερες δηλώσεις για: την απαγόρευση της έκτρωσης που την ομοίαζει με φόνο, την μη χρήση του προφυλακτικού και άλλα χαριτωμένα. Ευαγγελία Βλάμη

Οργή για τις δηλώσεις του Πάπα

Οργισμένες οι Λεσβίες, Πούστηδες, Αμφισεξουαλικές-οι και Τρανς με τις δηλώσεις του Πάπα

ΛεΠΑΤ ομάδες και ακτιβίστριες-ες αντέδρασαν με οργή μετά την δήλωση του Πάπα Βενέδικτου του 16ου ότι η ανθρωπότητα χρήζει σωτηρίας από την καταστροφική κηλίδωση του φύλου.
Μιλώντας την Δευτέρα 22.12.08 ο Πάπας δήλωσε ότι η σωτηρία της ανθρωπότητα από την ομοερωτική ή τρανς συμπεριφορά ήταν εξίσου σημαντική με την προστασία του περιβάλλοντος.

Το Λεσβιακό και Γκέι Χριστιανικό Κίνημα (LGCM) της Αγγλίας δήλωσε ότι τα σχόλια υπήρξαν «ανεύθυνα και απαράδεκτα».
Η Βλαντιμίρ Λουξούρια, η τρανς ιταλίδα πρώην βουλευτίνα χαρακτήρισε την δήλωσή του «επιβλαβή».
Η διαμάχη ξέσπασε με την είδηση της επικείμενης πρώτης επίσκεψης του Ποντίφικα στα ιερά εδάφη τον προσεχή Μάιο.

«Αυτοκαταστροφή»
Ο Πάπας έκανε αυτές τις δηλώσεις στον καταληκτικό λόγο της χρονιάς προς το προσωπικό του Βατικανού.
Υπερασπιζόμενος την δημιουργία του Θεού δεν περιορίστηκε στην σωτηρία του περιβάλλοντος αλλά και στην προστασία της ανθρωπότητας από τον ίδια της την εαυτή.
Η αναφορά δεν αποτελούσε «ετεροχρονισμένη-παλιομοδίτικη μεταφυσική» στην ανθρώπινη φύση με τους όρους της «γυναίκας» και του «άνδρα». Προέκυψε από «την γλώσσα της δημιουργίας, η περιφρόνηση της οποίας θα αποτελούσε αυτοκαστροφή για την ανθρωπότητα.
Δήλωσε ότι οι θεωρίες για το φύλο οδήγησαν στην «αυτό-χειραφέτηση» της ανθρωπότητας ανεξάρτητα-μακρυά από την Δημιουργία και τον Δημιουργό.
«Τα δάση της βροχής αξίζουν της προστασίας μας, όχι λιγότερο από ότι η ανθρωπότητα» δήλωσε.
Η επικεφαλής Sharon Ferguson της LGCM δήλωσε ότι τα σχόλια του Πάπα δικαιολογούσαν τις επιθέσεις και τον εκφοβισμό κατά των λεσβιών, πούστηδων, αμφισεξουαλικών και τρανς.
Ο Mark Dowd επικεφαλής σχεδιασμού δράσεων της Χριστιανικής Περιβαλλοντικής Ομάδας Noah δήλωσε ότι τα σχόλια αποκάλυψαν «την έλλειψη ανοικτού πνέυματος μπροστά στην πολυπλοκότητα της δημιουργίας»
Και η κα. Λουξούρια η οποία πρόσφατα έχασε την θέση της στο ιταλικό κοινοβούλιο είπε πως η υπονοήση της δήλωσης ότι άτομα σαν αυτήν ήταν πολύ καταστροφικά, ήταν εξαιρετικά επιβλαβής.«Είμαι ένα πρόσωπο πνευματικά και ψυχικά γυναίκα αλλά γεννήθηκα ως άνδρας, και είναι αντιφατικό ότι ένας Πάπας απλοϊκώς πιστεύει ότι οι γυναίκες, άνδρες αποτελούνται απλώς από σάρκα και όχι από πνεύμα»
Η Καθολική Εκκλησία αντιτίθεται στο πολιτικό γάμο των ΛεΠΑΤ. Διδάσκει ότι ενώ ο ομερωτισμός δεν αποτελεί αμαρτία, οι ομοερωτικές πράξεις αποτελούν.
Νωρίτερα αυτό το μήνα το Βατικανό δήλωσε πως η προτεινόμενη επίλυση των Ηνωμένων Εθνών για την αποποινικοποίηση του ομοερωτισμού ήταν υπερβολική.
Δήλωσε «Η άδικη διάκριση» κατά των ΛεΠΑΤ θα πρέπει να αποφεύγεται, αλλά η χρήση όρων όπως «σεξουαλικός προσανατολισμός» και «ταυτότητα κοινωνικού φύλου» σε ένα κείμενο θα προκαλούσε σοβαρή αβεβαιότητα στον νόμο».

Το άρθρο το βρήκαμε στα νέα του BBC,στις 23.12.08, http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/2/hi/europe/7797269.stm και το μεταφράσαμε. Ευαγγελία Βλάμη.

Δίκη στη Ρόδο

Δίκη στη Ρόδο

Η ιστορία ξεκινά με τους πολιτικαντισμούς πολλών χρόνων του ΣΥΡΙΖΑ που εκμεταλλεύτηκε την κοινότητα μας, δηλώνοντας ποικιλότροπα ότι θα τελέσει πολιτικό γάμο σε λεσβιακά και γκέι ζευγάρια. Την άνοιξη του 2008 ήρθε η πολιτική απάτη με την άρνηση του να κάνει πράξη τον γάμο όταν του ζητήθηκε. Κρύφτηκε στην «αυτονομία της αυτοδιοίκησης» και εκεί παραμένει ως σήμερα.
Οι γάμοι τελικά έγιναν από Δήμαρχο του ΠΑΣΟΚ στη Τήλο στις 3.6.08 όπου την ίδια μέρα με τις δηλώσεις τους στα ΜΜΕ ο εισαγγελέας Αρείου Πάγου κ. Σανιδάς και ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χατζηγάκης προανήγγειλαν καταδικαστική απόφαση για τους πολιτικούς γάμους. Μετά από καθυστέριση ενάμισυ μήνα κλήθηκαν τα ζευγάρια μαζί με τον Δήμαρχο κ. Αλιφέρη από τον εισαγγελέα Ρόδου τελικά στις 4.12.08.
Ο κ. Σανιδάς είναι διοικητικός και ο κ. Χατζηγάκης πολιτικός προϊστάμενος του εισαγγελέα Ρόδου κι η νοούσα νοείτο.
Ο εισαγγελέας Ρόδου ως μη όφειλε ερμήνευσε ένα νόμο σε βάρος μιας κοινωνικής ομάδας κι ας λέει άλλα το ελληνικό Σύνταγμα και η Ευρ. Ένωση. Δηλαδή, πως δεν καταργείς ένα δικαίωμα με ερμηνεία. Επίσης ο Εισαγγελέας ήταν στην έδρα στην δίκη της Ρόδου ενώ ως αντίδικος των ζευγαριών έπρεπε να βρίσκεται κάτω από αυτήν όπως τα ζευγάρια.
Η δίκη είχε διάρκεια μόλις πέντε λεπτά.
Ο δικηγόρος υπεράσπισης των ζευγαριών κ. Χειρδάρης κατέθεσε προφορικώς και εγγράφως τις ενστάσεις των ζευγαριών.
Με ειλικρινή ανταγωνισμό τοπικοί δικηγόροι (όλοι άνδρες) διασπούσαν την υπεράσπιση με σχόλια: «τι γάμος, τώρα κάνουν παιδιά», «παράσταση για το θεαθήναι». Στη δίκη διακυβεύονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το καλό ήταν ότι οι λιγοστοί που σχολίασαν «συμμαζεύτηκαν» από την πλειονότητα των συναδέλφων.
Το σημαντικότερο κατά την γνώμη μας είναι πως η Πολιτεία μάς εξαναγκάζει να πάμε σε σειρά δικαστηρίων και με τις αποφάσεις τους να πιέσουμε την Πολιτεία να νομοθετήσει. Η Ελλάδα για άλλη μια φορά θα στιγματιστεί ως χώρα που δεν εφαρμόζει τις Συμβάσεις και τις Οδηγίες που υπογράφει, τις οποίες στο τέλος αναγκάζεται να νομοθετήσει έστω και αποδυναμωμένες.(όρα νόμο 3304/2005).
Η κυβέρνηση δημιούργησε μετά από ευρωπαϊκή πίεση τον εξαιρετικά ανεμικό ή αναιμικό νόμο 3917/2008 (σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης). Με παγκόσμια πρωτοτυπία αποκλεισμού μιας πληθυσμιακής ομάδας από έναν νόμο. Δεν ήθελε να φανεί ότι θα δημιουργήσει ένα νόμο για λεσβιακά και γκέι ζευγάρια, το έφτιαξε δήθεν για ετερό. Γνώριζε ότι θα πάμε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, θα νικήσουμε και έτσι θα αιτιολογήσει και εμάς μέσα στον νόμο χωρίς να χάσει κάποια ψήφο. Η γνώση της δικαίωσής μας από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια ήταν που έκανε τον υπουργό δικαιοσύνης να δώσει προστασία μόνο στην αναγνώριση των τέκνων και στο κληρονομικό δικαίωμα κατά 1/6, δηλαδή να είναι τόσο λίγος σε δικαιώματα. Είναι μια εξώγαμη σχέση και άρα δεν έχει τα αντίστοιχα δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολιτικού γάμου για τα λεσβιακά και γκέι ζευγάρια και τα ετερό θα προτιμήσουν τον πολιτικό ή θρησκευτικό γάμο.
Η Πολιτεία σε όλες της τις εκφάνσεις δεν σέβεται το άρθρο 8 ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου): «κάθε πρόσωπο δικαιούται σεβασμό της οικογενειακής ζωής του». Τα κόμματα είναι οι φυσικοί αυτουργοί των διακρίσεων που δεχόμαστε καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε με τον μίζερο νόμο 3917 αρκεί να ίσχυε για πρόσωπα και όχι μόνο για γυναίκα και άνδρα. Το ΚΚΕ μαζί με το ΛΑΟΣ συναγωνίστηκαν στο σεξισμό και στο λόγο μίσους. Το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο συνεπές ως τώρα, κατέθεσε δικό του σύμφωνο συμβίωσης που ως κυβέρνηση θα κλθεί να εφαρμόσει.
Ηθική αυτουργία διαπράττουν όσες παραμένουν αμέτοχες ή επικρίνουν γιατί τάχα δεν συμφωνούν με τον πολιτικό γάμο λεσβιακών, γκέι ζευγαριών.
Η ΛεΠΑΤφοβία μας δεν μας αφήνει ούτε καν να σκεφτούμε πως αξίζουμε δικαιώματα και δηλώνουμε πως είμαστε μια χαρά στα καβούκια μας ή εξαντλούμε την δύναμή μας στην κριτική για τις δράσεις των άλλων.
Θα συνεργήσουμε στην απεμπόληση του δικαιώματός μας να διαλέγουμε ποια θέλουμε να είναι συγγενής μας;
Μερικές από εμάς όχι, γιατί κατανοούμε ότι αυτό είναι ένα από τα αξιώματα του πολιτικού γάμου.

Το άρθρο γράφτηκε από την Ευαγγελία Βλάμη στις 8.12.08 και δημοσιεύτηκε στην ΛεΠΑΤ εφημερίδα city uncovered.

Ενδοοικογενειακή βία

Σε μάστιγα εξελίσσεται η ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών

Το δρόμο της σιωπής επιλέγει η πλειονότητα των γυναικών που πέφτουν θύματα κακοποίησης Ηλικίας 31-50 ετών, έγγαμη, μορφωμένη και σε καλή οικονομική κατάσταση. Αυτό είναι το προφίλ της γυναίκας που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσε η Γενική Γραμματεία Ισότητας (ΓΓΙ) με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας κατά της Κακοποίησης Γυναικών, την Πέμπτη. Η μελέτη, η οποία διεξήχθη σε δείγμα 1.113 γυναικών που ζήτησαν βοήθεια στα δύο Συμβουλευτικά Κέντρα Αθήνας και Πειραιά από την 1η Ιανουαρίου του 2002 έως τις 30 Οκτωβρίου του 2004, με βάση τους επτά δείκτες της Δανικής προεδρίας για την ενδοοικογενειακή βία. Συνιστά δε ένα πρώτο μεθοδικό βήμα της ΓΓΙ, που δίνει μια αρκετά σαφή εικόνα του φαινομένου στην Ελλάδα, ανατρέποντας την αντίληψη ότι τα ζευγάρια που πλήττονται από αυτή την «αρρώστια» είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και οικονομικής κατάστασης. Οι κακοποιημένες γυναίκες που απευθύνθηκαν στα Κέντρα είναι ηλικίας 31-50 ετών, σε ποσοστό περίπου 70% έγγαμες, μορφωμένες (απόφοιτες δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης), βρίσκονται σε μέτρια ή καλή οικονομική κατάσταση και δεν υπήρξαν πριν θύματα κακοποίησης στην βιολογική οικογένεια. Από την άλλη πλευρά, σε ποσοστό 82% ο δράστης είναι ο σύζυγος, ενώ κατά 11% είναι ο σύντροφος και σε μικρότερα ποσοστά άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος. Το 50% των κακοποιημένων γυναικών βρίσκονται σε αυτή τη σχέση πάνω από 16 χρόνια, ενώ το 1/3 από αυτές υφίστατο βία πριν από το γάμο. Οι δράστες, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της μελέτης, είναι της ίδιας ηλικίας και της ίδιας ανώτερης μόρφωσης, ενώ σε ποσοστό 80% εργάζονται και κατά 62% δεν κάνουν χρήση αλκοόλ ή άλλων ουσιών. Εικόνα που έρχεται σε αντίθεση με την αντίληψη που υπάρχει στο ευρύ κοινωνικό σύνολο (84,5%) ότι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και (94,4%) η χρήση αλκοόλ και άλλων ουσιών συνιστούν τους βασικούς παράγοντες για την εκδήλωση βίαιης συμπεριφοράς κατά των γυναικών. Βασικό χαρακτηριστικό της βίας, είναι η σιωπή, όπως τόνισε η γενική γραμματέας Ισότητας, σε σχετική συνέντευξη Τύπου. Από στοιχεία της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών προκύπτει ότι στην πραγματικότητα ο αριθμός των κακοποιημένων γυναικών είναι πενταπλάσιος από αυτές που δηλώνουν κάποιο ατύχημα. Έτσι, το 3% των γυναικών που δηλώνει θύμα βίας ανεβαίνει σχεδόν στο 18% όταν οι γυναίκες βρεθούν με κάποιον ειδικό και νιώσουν ότι μπορούν να αποκαλύψουν την αλήθεια.
Τα στοιχεία αυτά έρχονται να προστεθούν σε εκείνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία καταγράφουν τις τρομακτικές διαστάσεις του φαινομένου, αφού καταδεικνύεται ότι αφενός το 1/3 των γυναικών στον κόσμο έχει πέσει θύμα βίας τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του και αφετέρου ότι οι γυναίκες παγκοσμίως κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους ή να τραυματιστούν από κακοποίηση σε ποσοστό μεγαλύτερο από τον κίνδυνο καρκίνου ή τροχαίων ατυχημάτων.

Το άρθρο το βρήκαμε στο news. in.gr στις 24.11.04 που αναφέρει ότι τις πληροφορίες τις πήρε από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Η βία κατά παιδιών και γυναικών αναιρεί την Δημοκρατία, διαρρηγνύει τον πολιτισμό, τον κοινωνικό ιστό και υποβαθμίζει την ουσία της ανθρώπινης υπόστασης. Επίσης διαιωνίζει την καταπίεση παιδιών και γυναικών στερώντας το δικαίωμα στην ισότητα όλων. Ευαγγελία Βλάμη

Η βία στις γυναίκες τροφοδοτεί τον hiv aids

Η βία κατά των γυναικών τροφοδοτεί την εξάπλωση του aids

Σήμερα μολύνονται από τον ιό hiv aids σημαντικά περισσότερες νέες γυναίκες απ' ό,τι άνδρες, καθώς η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών τροφοδοτεί την εξάπλωση του ιού. Το aids είναι μια καταστροφή από πλευράς ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που πλήττει όλο και περισσότερο τις γυναίκες, όπως αναφέρει η Διεθνής Αμνηστία στην έκθεση με τίτλο «Γυναίκες, hiv aids και ανθρώπινα δικαιώματα», που εκδόθηκε εν όψει της Διεθνούς Ημέρας για την Εξάλειψη της βίας Κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου).
«Η αυξανόμενη εξάπλωση του hiv aids στις γυναίκες και η σεξουαλική βία είναι φαινόμενα αλληλένδετα. Αν οι κυβερνήσεις εννοούν σοβαρά να καταπολεμήσουν την ασθένεια, πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν μία άλλη παγκόσμια «πανδημία»: τη βία κατά των γυναικών», δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία.
Η βία είναι καίριος παράγοντας στον κίνδυνο που διατρέχουν οι γυναίκες να μολυνθούν από τον ιό. Μελέτες δείχνουν ότι η πρώτη σεξουαλική εμπειρία ενός κοριτσιού συχνά είναι καταναγκαστική, ενώ γνωρίζουμε ότι, στη διάρκεια της ζωής της, η μία στις πέντε γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού. Παραδοσιακές πρακτικές, όπως ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων (κλειτοριδεκτομή) , ο γάμος σε πρώιμη ηλικία και η «κληροδότηση» της χήρας σε άλλους άρρενες συγγενείς, αυξάνουν επίσης την έκθεση των γυναικών στον ιό.
Οι μαζικοί βιασμοί και η σεξουαλική βία σε ένοπλες συγκρούσεις αποτελούν κινητήρια δύναμη της πανδημίας του hiv aids, σε χώρες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (ΛΔΚ) και η Κολομβία. Στη ΛΔΚ, δεκάδες χιλιάδες γυναίκες βιάστηκαν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, ενώ το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει τελείως: μόλις το 8% του αίματος από αιμοδοσία ελέγχεται πριν χρησιμοποιηθεί για μετάγγιση. Η κατάσταση στη σπαρασσόμενη περιφέρεια Νταρφούρ του Σουδάν πιθανότατα οδεύει στην ίδια κατεύθυνση, με δεδομένες τις ομοιότητες στη χρήση βιασμών και σεξουαλικής βίας ως όπλων πολέμου. Οι περισσότερες γυναίκες στο Νταρφούρ έχουν επίσης υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων (κλειτοριδεκτομή), παράγοντας που είναι όλο και πιο πιθανό να τις θέτει σε κίνδυνο μόλυνσης.
Ο στιγματισμός συνεχίζει να αποτελεί σοβαρό πρόβλημα, τόσο για τις γυναίκες που επιζούν βιασμού, όσο και για τα πρόσωπα που ζουν με τον ιό hiv aids. Οι γυναίκες συχνά αποφεύγουν να αναζητήσουν ιατρική περίθαλψη μετά τον βιασμό, λόγω του κινδύνου ότι θα χαρακτηριστούν στις κοινότητές τους ως θύματα βιασμού και θα εξοστρακιστούν. Στην Κολομβία, η Διεθνής Αμνηστία έχει λάβει μαρτυρίες για πρόσωπα από στιγματισμένες ομάδες, μεταξύ των οποίων και όσες-ους πιστεύεται ότι έχουν hiv aids, που «εξαφανίστηκαν», υπέστησαν διωγμούς ή φονεύθηκαν.
«Σε πολλές περιοχές του κόσμου, ο στιγματισμός φράζει στις γυναίκες την πρόσβαση σε κατάλληλη ιατρική και υγειονομική περίθαλψη και οδηγεί στον αποκλεισμό τους από τις οικογένειες ή τις κοινότητές τους», πρόσθεσε η Διεθνής Αμνηστία.
Εκεί όπου οι γυναίκες δεν έχουν δικαιώματα στην ιδιοκτησία και την κληρονομιά, εκεί όπου δεν έχουν απασχόληση και πρόσβαση σε χρηματοδότηση, αναγκάζονται να εξαρτώνται από τους άνδρες. Αυτό τις φέρνει σε πολύ αδύναμη θέση προκειμένου να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να προστατευτούν από τη βία. Πολλές γυναίκες και κορίτσια, επίσης, δεν γνωρίζουν τα μέτρα που απαιτούνται για την αυτοπροστασία τους από το hiv aids. Στην Αιθιοπία, για παράδειγμα, περίπου το 80% των παντρεμένων νεαρών γυναικών δεν είχαν καμία παιδεία και δεν γνωρίζουν ανάγνωση. Η διασφάλιση της πρόσβασης στην εκπαίδευση, περιλαμβανομένης της ευαισθητοποίησης γύρω από το σεξ, την υγεία και το hiv aids, είναι θεμελιώδης για την προστασία των δικαιωμάτων των κοριτσιών και των γυναικών.
«Οι διακρίσεις και οι άνισες σχέσεις ισχύος δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τις γυναίκες και τα κορίτσια να έχουν τον έλεγχο της ζωής τους και της ίδιας τους της σεξουαλικότητας, που περιλαμβάνει να διαπραγματεύονται και ασφαλέστερες σεξουαλικές σχέσεις. Οι γυναίκες πρέπει να αποκτήσουν τη δύναμη να δρουν αποτελεσματικά προς το βέλτιστο συμφέρον τους», τόνισε η Διεθνής Αμνηστία. Για να καταπολεμηθεί η εξάπλωση του hiv aids, οι κυβερνήσεις πρέπει να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα ώστε:
•Να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση για το hiv aids και να διασφαλιστεί η πρόσβαση σε αντιρετροϊκά φάρμακα και στην κατάλληλη ιατρική φροντίδα,
•Να σταματήσει η βία κατά των γυναικών,
•Να διασφαλιστεί η εκπαίδευση για τις γυναίκες και τα κορίτσια,
περιλαμβανομένης της πληροφόρησης γύρω από την υγεία και τη σεξουαλικότητα,
• Να αυξηθεί η οικονομική ενδυνάμωση των γυναικών,
• Να αναληφθούν αποτελεσματικότερες εκστρατείες πληροφόρησης του κοινού για να καταπολεμηθεί ο στιγματισμός που περιβάλλει το hiv aids.
«Αν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να διασφαλίσει την πρόσβαση σε επαρκή υγειονομική μέριμνα, η διεθνής κοινότητα έχει ευθύνη να συμβάλει με υλική στήριξη», κατέληξε η Διεθνής Αμνηστία.

Γενικές πληροφορίες

Ο αριθμός των προσώπων που ζούσαν με hiv aids κατά το 2003 ήταν, σύμφωνα με την εκτίμηση της UNAIDS, 35,7 εκατομμύρια ενήλικες (από τiς οποίες-ους 17 εκατομμύρια γυναίκες) και 2,1 εκατομμύρια παιδιά. Όλο και μεγαλύτερο ποσοστό όσων μολύνονται με τον ιό hiv aids είναι γυναίκες. Παγκοσμίως, σύμφωνα με την UNAIDS, οι νεαρές γυναίκες έχουν 1,6 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα απ' ό,τι οι νεαροί άνδρες να ζουν με hiv aids. Στην υποσαχάρια Αφρική, το 57% των ενηλίκων που ζουν με τον ιό είναι γυναίκες, ενώ τα δύο τρίτα των νεαρών οροθετικών είναι γυναίκες και κορίτσια.
Οι γυναίκες όλο και περισσότερο αγωνίζονται αποτελεσματικά για τα δικαιώματά τους. Ο λαϊκός ακτιβισμός των γυναικών, περιλαμβανομένων ιδίως των γυναικών που ζουν με hiv aids, έχει επιταχυνθεί τα τελευταία χρόνια.
Η παγκόσμια εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας «Να σταματήσουμε τη Βία κατά των Γυναικών» εργάζεται για τον τερματισμό αυτού και άλλων αθέατων σκανδάλων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το κείμενο για το hiv aids είναι δελτίο τύπου του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας στις 24.11.04. Το πλήρες κείμενο της εκστρατείας "women, hiv aids and human rights" μπορείτε να το βρείτε στο http://news.amnesty .org. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι μέσα στο γενικό όρο γυναίκες, κορίτσια υπάρχουν και οι λεσβίες, αμφισεξουαλικές αν και δεν αναφέρονται. Τέλος η κλειτοριδοεκτομές συνεχίζονται στην Ελλάδα σε μετανάστριες δεύτερης γενιάς. Αν και υπάρχουν νόμοι που δηλώνουν ότι μια πολιτισμική ή θρησκευτική συνήθεια δεν μπορεί να υπερτερεί και να εξαναγκάζει πρόσωπα σε βασανιστήρια. Κλειτοριδοεκτομή σημαίνει ανυπαρξία οργασμού, άρα μηδενική σεξουαλική ζωή. Η αναπαραγωγή βέβαια συνεχίζεται. Η φρίκη της κλειτοριδοεκτομής ξεκίνησε για να σκλάβώσει τις γυναίκες και να τις "στρώσει". Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θέμα έχουν μεταφραστεί βιβλία και μας λένε πως πολλές γυναίκες, κορίτσια ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό τες πεθαίνουν από την μόλυνση και πονούν σχεδόν σε κάθε σεξουαλική επαφή τες. Ευαγγελία Βλάμη

Κορίτσια, τα θύματα του σεξοτουρισμού

Ο σεξουαλικός τουρισμός παιδιών είναι μια αναπτυσσόμενη επιχείρηση στον κόσμο.

Πάνω από δύο εκατομμύρια παιδιά είναι υποδουλωμένα στο παιδικό σεξουαλικό εμπόριο. Το αίτημα για την παιδική εξαναγκαστική εργασία στο σεξ έρχεται αμφίδρομα τοπικώς και διεθνώς. Από το σεξουαλικό τουρισμό παιδιών περίπου το 25% κατάγονται από την Αμερική...

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕ
ΤΟΝ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ
ΤΟΥΡΙΣΜΟ!

Είναι ποινικό αδίκημα για τον νόμο της Αμερικής για τις πολίτισες και τους πολίτες η επί μισθώση σεξουαλικές δραστηριότητες με ανήλικες ή ανίλικους οπουδήποτε στον κόσμο.

Σταματήστε την παιδική πορνεία, την εξαναγκαστική σεξουαλική εργασία των παιδιών, την παιδική πορνογραφία.

Την φωτογραφία από την καμπάνια ενημέρωσης την βρήκαμε στο διαδίκτυο και την μεταφράσαμε χωρίς να προσθέσουμε περισσότερα στοιχεία, θεωρώντας την υπεραρκετή. Η αναφορά της γεωγραφικής καταγωγής των παιδιών αναφέρεται στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αλλά και στην υπόλοιπη Αμερική. Επίσης η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που εξαναγκάζονται να εργαστούν στο σεξ, είναι κορίτσια. Ευαγγελία Βλάμη

Ο φόνος του Gregory

ΑΚΑΤΑΛΗΛΟ
Ο φόνος του Gregory ήταν που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.

Θυμωμένα δεκαπεντάχρονα άφησαν το πληκτρολόγιο του υπολογιστή, και με το κινητό ανά χείρας «μας γαμούν τα λύκεια».

Είναι εντελώς παράλογο να εκτελείται ένα άτακτο παιδί από ένα όργανο της τάξης. Είναι εγκληματικό. Και η οργή της ηλικίας του είναι ανεξέλεγκτη.

Δεν θα ασχοληθώ με τις ακατανόμαστες καταστροφές στις πόλεις και την πολιτική εκμετάλλευση που συνεχίζεται.

Με ενδιαφέρει η άρνηση του κόσμου που απλώνεται στα μάτια τους και οι απαιτήσεις τους για τα «όνειρά τους».

Αλήθεια, τι τους μαθαίνουν «στα λύκεια»;

Ποιος είναι ο κόσμος που τα περιμένει; Τι περιέχουν τα όνειρά τους που μας υπενθυμίζουν από τότε καθημερινά;

Γιατί πρέπει να τρέχουν όλη μέρα με μαθήματα, φροντιστήρια, γλώσσες, και μπαλέτο και να μην έχουν χρόνο να παίξουν, να διασκεδάσουν και να ονειρευτούν;

Πως πιστεύουν πως πρέπει να είναι η ζωή τους; Θέλουν λεφτά, φουσκωτά και γκόμενες;

Θέλουν να βάλουν κάτω το μυαλό τους και να φτιάξουν κάτι πρωτότυπο στη ζωής τους;

Θέλουν να κάνουν ουρές για ένα διορισμό στο Δημόσιο;

Όχι τι δεν θέλουν, το τι θέλουν δεν μας λένε. Και πώς να μας το πουν άλλωστε! Πού θα το μάθουν; Ποιος να τους το πει;

Τι τους πουλάει το σχολείο, η εκκλησία, το κόμμα, η τηλεόραση, ο μπαμπάς και η μαμά;

Τι έχουν στο μυαλό τους για τη μελλοντική εργασία τους; Πώς φαντάζονται την κοινωνία που θα ζήσουν;

Τι εννοούν οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων σε άλλες χώρες που ρωτούν αν αυτή η αντίδραση στο σήμερα θα περάσει και σε άλλες πόλεις;

Υπάρχουν αξίες που αντέχουν στο χρόνο και που θα μπορούν να συγκινήσουν;

Αλήθεια, αυτοί οι δάσκαλοι τους μπορούν να τους μάθουν να ονειρεύονται;

Τι περιέχουν τα όνειρά τους;
Αντέχει η θρησκεία των γονιών τους για να τους εξηγήσει τον κόσμο που προσλαμβάνουν από το παγκόσμιο ταξίδι στο διαδίκτυο με τους φίλους τους σε όλες τις χώρες;

Τι είναι η πατρίδα τους; Μην είναι οι μουσικές που ακούν, οι νεανικοί ήρωες των τηλεοπτικών ριάλιτι, τα νέα συγκροτήματα, ηθοποιοί και αθλητές, οι νέες γεύσεις, η μόδα, η τεχνολογία, η οικολογία και οι τελευταίες ταινίες στον κινηματογράφο;

Από πότε μπορούν να ερωτευτούν; Να κάνουν σεξ; Να δηλώσουν άθεοι, λεσβίες, τρανς, οπαδοί της καμπάλα, του Βούδα, να κρατήσουν το παιδί που συνέλαβαν;

Μπορούν να προσαρμόσουν τη ζωής τους στο επίδομα ανεργίας και στα δωρεάν προϊόντα και θεάματα που τους παρέχουν οι κοινωνίες;

Πρέπει να δουλεύουν οκτάωρο; Είναι αυτό υπέρτατο δικαίωμα; Γιατί να μην ξενιτευτούν με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα και να προσφέρουν ανακούφιση στους φτωχούς και τους καταφρονεμένους;

Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι ξένοι που μένουν πλέον πλάι τους με τις μαντίλες και τις ακατανόητες γλώσσες και συνήθειες και μυρωδιές; Θα πρέπει να μάθουν να ζουν μαζί ή χώρια;

Θα πρέπει να τους αρέσει η στολή, το ωράριο, το γραφείο, η εξέλιξη, το γυμναστήριο και η δίαιτα;

Ή τα γένια, οι μπάφοι, οι φόρμες, τα χωριά, τα κλαρίνα, τα φυτά και τα ζώα;

Επιτρέπεται να κάνουν συνδυασμούς από τις παραπάνω λίστες με άλλη σειρά και να ταιριάξουν τα αταίριαστα; Να κάνουν δικές τους μόδες και αισθητική;

Τι θα πρέπει να περιλαμβάνει η εκπαίδευσή τους; Ποιο είναι το χρήσιμο και το σωστό; Αυτό που βρήκαν; Αυτό που ψάχνουν;

Υπάρχουν μεγάλοι που θέλουν να τα κουβεντιάσουν όλα αυτά μαζί τους; Είναι ειλικρινείς μαζί τους;

Όλοι αυτοί που τα «υποστηρίζουν», τι αλήθεια τους προτείνουν; Είναι αυτά που τους προτείνουν κατανοητά από τα παιδιά; Είναι καλύτερα απ’ αυτά που ζουν;

Είναι κανείς εκεί να συζητήσουν όλα αυτά; Κι άλλα πολλά;

Φοβούνται οι άλλοι να τα βρουν με τα παιδιά;

Και τώρα, δηλαδή, συντονίστηκαν τα παιδιά όλου του κόσμου, και κατέβηκαν κι αυτά στους δρόμους με τα ίδια «αιτήματα»;

Το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει για τα καλά.

Μέχρι να ταπώσουν πάλι, μέχρι να τα βάλουν πάλι στην τάξη, τα παιδιά θα ψάχνονται.
Εμείς μπορούμε να κάνουμε την αναζήτηση τους ευκολότερη;

Μπορούμε να απαντάμε στις ερωτήσεις τους ειλικρινά;

Το κείμενο γράφτηκε από τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο και δημοσιεύτηκε στις 18-24.12.2008 στην εφημερίδα Athens voice.

Το μοχθηρό γέλιο του διχασμού

Η νέα γενιά και με μαλόξ στο πρόσωπο είναι «όμορφη»
(Το μοχθηρό γέλιο του διχασμού)

Μετά τα γεγονότα της Πάτρας, αλλά και της Λάρισας, όπου «αθώοι» πολίτες «πήραν τον νόμο στα χέρια τους», γιατί οι «προστάτες» του νόμου δεν τους προστάτευσαν, ξαναμπαίνουν σιγά σιγά τα θεμέλια, για να κατανοήσουμε μια φορά ακόμα τον διπλανό μας ως την «απάνθρωπη ετερότητα», την «τερατώδη ετερότητα» από την οποία εμείς, οι «άλλοι», πρέπει να προστατευθούμε.
Ο διπλανός μας παρουσιάζεται να είναι «το (κακό) πράγμα που κρύβεται δυνητικά πίσω από κάθε οικείο ανθρώπινο πρόσωπο». Ο φόβος που με οδηγεί στην αυτοοργάνωση δείχνει πλέον ξεκάθαρα ότι ο «άλλος» μπορεί να αποτελέσει ή είναι απειλή. Η θέσμιση από δω και πέρα μιας διχαστικής κοινωνίας δεν είναι μακριά. Η κάθε ομάδα είναι εύκολο να δει τον εαυτό της ως την άσπιλη και άμεση ενσάρκωση της λαϊκής βούλησης και μιας ακαθόριστης αρχής δικαίου που ταυτίζεται με τα συμφέροντα της ομάδας.
Το μοχθηρό γέλιο του διχασμού κρύβεται πίσω από τις καταστροφές των τελευταίων ημερών και στη συνεχή προβολή τους, ώστε η «περιουσία» και η καταστροφή της να σκεπάσουν και να σκιάσουν τη νεολαιίστικη αγανάκτηση για τη δολοφονία ενός εφήβου αφ' ενός και αφ' ετέρου να δικαιολογήσουν και να κωδικοποιήσουν την αγανάκτηση των «ήσυχων» πολιτών.
Και τι μένει; Να διδαχθούμε ξανά το μίσος, να διδαχθούμε να αποφεύγουμε τον πλέον εγγύς, τον νέο άνθρωπο, και να φωνάζουμε αγανακτισμένοι: «Παλιόπαιδα, πού είναι οι μανάδες σας;». Ή σε πιο πειθαρχημένη «αριστερή» εκδοχή, εκείνο που είπε μέλος κόμματος σε δεκαπεντάχρονο με μαλόξ στο πρόσωπο και πέτρες στην τσέπη: «Φύγετε, αυτή η πορεία είναι δική μας».
Ομως, η νέα γενιά και με μαλόξ στο πρόσωπο είναι όμορφη, γιατί ακριβώς είναι η αμφισβήτηση σε εγρήγορση. Η αμφισβήτηση που προσπαθεί να μας βγάλει από τον ύπνο «σχετικά με την ευθύνη αυτού ακριβώς για το οποίο θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανεύθυνο». Την ευθύνη της κοινωνίας μας απέναντι στον νέο άνθρωπο που του αποξηράναμε τις ελπίδες του. Γιατί «μπορεί να είναι κανείς ένοχος γι' αυτό για το οποίο πιστεύει ότι είναι από τη φύση του αθώος, χρεωμένος με αυτό για το οποίο αισθάνεται πάντα εκ των προτέρων απαλλαγμένος».
Αυτό ταιριάζει περισσότερο σε μια κυβέρνηση που δεν αισθάνεται υπεύθυνη για τίποτα, αφού κανείς δεν παραιτείται τελικά. Που υποκαθίσταται από εννοιολογικά ομοιώματα «κυβέρνησης», τα οποία παίρνοντας τον νόμο στα χέρια τους, με την πλέον ανεξέλεγκτη ευκολία, οικειοποιούνται τα χαρακτηριστικά «δικαίου» και δημιουργούν ένα μικροκράτος δίπλα στο «λυμένο» ή «διαλυμένο» «επίσημο».
Η διαφορά βρίσκεται στο ότι οι ακρότητες της αμφισβήτησης θεωρούνται και είναι έκνομες ενέργειες, ενώ η οικειοποίηση των αρμοδιοτήτων του κράτους σύννομη.
Αν κανείς δεν μπορεί να παρατηρήσει σε αυτό την αρχή διχασμού και αποδόμησης οποιασδήποτε κοινωνικής συνοχής, θα πέσουν απλά τα «μπάζα» της αποδόμησης στο κεφάλι του και θα αρχίσει να βλέπει συνωμοσίες παντού. Η σκέψη αυτή θα διαλύσει ό,τι έχει απομείνει.
Με το μικρό μας οπλοστάσιο, των επιχειρημάτων γύρω από την περιουσία μας, εμείς, η παλιά γενιά, επιχειρούμε να σκεπάσουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Είναι «απάνθρωπη τρέλα» να μη θέλουμε να ακούσουμε το μέλλον μας που έχει εξεγερθεί. Η καταστροφή των περιουσιών, που είναι άλλωστε καταδικαστέα, κατάντησε η πενιχρή παρηγοριά για τους σαθρούς θεσμούς μας, την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, τον συμβιβασμό μας με τη «ρεαλιστική» απαξίωση των όποιων αξιών μας, κάτω από το πέπλο της φράσης που, ενώ θα έπρεπε να είναι «όχι», κλείνουμε το μάτι λέγοντας: «κάν' το, αλλά διακριτικά!».
Ετσι, ψάχνουμε να βρούμε «παραβατικές» συμπεριφορές, όπως ψάχτηκε η «παραβατική» συμπεριφορά του Αλέξη, για να επινοήσουμε τα καινούργια φοβικά μας σύνδρομα και να μετατοπίσουμε το φταίξιμο στα «παραβατικά» δεκαπεντάχρονα.
Οποία γελοιότης, θα έλεγαν οι παλιότεροι. Δυστυχώς, όμως, για τους κουμπουροφόρους και τους επίδοξους μιμητές τους, στη δημοκρατία το άτομο είναι πλήρως υπεύθυνο, όχι μόνο για την εκτέλεση του καθήκοντός του αλλά και για τον προσδιορισμό του καθήκοντος αυτού, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο εκτελείται. Και έτσι απλά, για να θυμηθούμε, στο Π.Δ. 254/2004 (ΦΕΚ 238/Α') Κώδικας δεοντολογίας αστυνομικού, αναφέρεται στο άρθρο 2 μεταξύ των άλλων: «β) Εφαρμόζει τον νόμο με κοινωνική ευαισθησία... γ) Εκτελεί τα καθήκοντά του με αμεροληψία, αντικειμενικότητα, διαφάνεια, σύνεση, αυτοκυριαρχία, σταθερότητα, αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια... δ) Δεν επιφέρει, δεν προκαλεί και δεν ανέχεται πράξεις βασανιστηρίων ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας...».
Το πώς μεταφράζεται στις συγκεκριμένες καταστάσεις ο νόμος, είναι στην ουσία καθήκον της πολιτικής εξουσίας να «αναγνωρίσει». Ομως η πολιτική εξουσία σήμερα, εγκαταλείποντας τις οικουμενικές αξίες με τις οποίες εκλέχτηκε, «σεμνά και ταπεινά», βρίσκει καταφύγιο στον φόβο των «πραιτώρων της πόλης», ανακαλύπτοντας εχθρούς της δημοκρατίας.
Εάν χρησιμοποιούσαμε την ορολογία του Μπένγιαμιν, θα λέγαμε ότι: «μολονότι η δημοκρατία μπορεί, λιγότερο ή περισσότερο, να εξαλείψει τη συντεταγμένη βία, είναι παρ' όλα αυτά υποχρεωμένη να στηριχθεί στη συντεταγμένη βία». Η ποιότητά της, όμως, είναι ευθύνη της πολιτικής διοίκησης. Και όταν η «ποιότητά» της είναι απάνθρωπη, ο πολιτικός υπεύθυνος παραιτείται μαζί με τον φυσικό της υπεύθυνο.
Αλλιώς, η πολιτική διοίκηση κρύβεται πίσω από τις στολές των ειδικών φρουρών που έγιναν αστυνομικοί, χωρίς πανελλήνιες εξετάσεις, με «διακριτικές» διατάξεις.
Σήμερα πρέπει να απομυθοποιήσουμε τα φοβικά μας σύνδρομα απέναντι στο «νέο» που έρχεται. Και αντί να κατηγορούμε τη νέα γενιά με τη συνήθη φράση «κ......α» που ακούστηκε στις διαδηλώσεις, τη νέα γενιά που παλεύει να αναγνωριστεί η κραυγή αγωνίας της, να της δώσουμε «χώρο» και ανάσες ελπίδας, μέσα σ' αυτή την κοινωνία του αχαλίνωτου ανταγωνισμού που έχουμε επιβάλει.
Η εξέγερση της νεολαίας, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αμφισβητεί στην ουσία της την τεχνοκρατική, ανθρωπιστική δήθεν διαχείριση που κάναμε σημαία μας. Το μερικό ωράριο, τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας, τους εργαζομένους που ενοικιάζονται και τα άλλα που ακολουθούν ως προτάσεις, εβδομάδα εβδομήντα ωρών κ.λπ. «Μια εξέγερση είναι μια πράξη ελευθερίας που στιγμιαία αναιρεί το πλέγμα της ιστορικής αιτιότητας...» και εν τέλει, όταν προέρχεται από νέους, δηλαδή από μία άλλη οπτική του μέλλοντος, είναι και απροσδιόριστη. Αντί λοιπόν να καταδικάζουμε, είναι πιο συνετό να θελήσουμε να καταλάβουμε τα γεγονότα αυτά σαν ροή ενός γίγνεσθαι (deleuze) που υπάρχει δίπλα μας, αλλά δεν το βλέπουμε. Γιατί η απελπισία του μέλλοντος, που είναι η νέα γενιά, μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε καταστροφή του παρόντος.


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημαρίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 13.12.2008 και γράφτηκε από τον Κωστή Παπαϊωάννου που είναι τέως πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας και νυν πρόεδρος της ΕΕΔΑ Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

11 Νοέμβρη Ημέρα των Παιδιών

11 Νοέμβρη Ημέρα των Παιδιών
Θύματα των ίδιων των γονιών τους.
Το 72% των παιδιών που πέφτουν θύματα κακοποίησης είναι στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών και κάτω, ενώ ο φόβος, η άγνοια και η συγκάλυψη από τις ενήλικες-ους συντελούν ώστε τα περισσότερα περιστατικά να μη βλέπουν ποτέ στο φως δημοσιότητας.
-Συντριπτικό ποσοστό της παιδικής κακοποίησης προέρχεται από το άτομο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η ίδια η μητέρα.
-Μία στις δύο ενήλικες-ους γίνεται αυτόπτης μάρτυρας κακοποίησης παιδιού, αλλά μόλις το 25%, αποφασίζει να το καταγγείλει.
Καταγγελίες στο «1056»
Τα στοιχεία προέρχονται από έρευνα του «Χαμόγελο του Παιδιού», που παρουσιάστηκε πρόσφατα σε συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων, το δημοσιογραφικό τμήμα ΙΕΚ ΑΚΜΗ, τον ΟΟΣΑ και με την παρουσία του υπουργείου Υγείας. Πρόκειται για επεξεργασία των καταγγελιών στην τηλεφωνική γραμμή sos 1056, το χρονικό διάστημα από 1ης Ιανουαρίου έως και 31η Οκτωβρίου 2006.
Η κακοποίηση ανηλίκων στην Ελλάδα με τη γλώσσα των αριθμών.
-Τους 10 αυτούς μήνες καταγράφηκαν 446 καταγγελίες σοβαρών περιστατικών κακοποίησης παιδιών, από τις οποίες το 95% ήταν ανώνυμες. Στο σύνολο τους οι καταγγελίες αφορούσαν 873 παιδιά, (378 κορίτσια, 422 αγόρια και 73 μη δηλωθέντος φύλου).
-Το 35% των κακοποιημένων παιδιών ήταν έως 6 ετών, το 37% από 7έως 12, το 10% από 13 έως 18 χρόνων.
-Οι μορφές κακοποίησης ποικίλουν: Το 59% από τα παιδιά αυτά ήταν παραμελημένα ή εγκαταλελειμμένα, για το 30% αναφέρθηκε βαριά σωματική κακοποίηση και για το 4% σεξουαλική κακοποίηση. Εξωθήθηκε σε επαιτεία επίσης το 4% ενώ για ποσοστό 3%, που δεν είναι καθόλου μικρό, οι καταγγελίες αφορούσαν εξώθηση σε πορνεία.
-Το τραγικό είναι ότι οι δράστριες-ες είναι κατά 90% ένας εκ των δύο ή και οι δύο γονείς. Στο 35% των περιπτώσεων θύτριες-ες ήταν και οι δύο γονείς, στο 37% η μητέρα, στο 18% ο πατέρας, ενώ το 10% κακοποιήθηκε από τρίτο πρόσωπο.
-Το πρώτο δεκάμηνο του 2006 το «Χαμόγελο του Παιδιού» αντιμετώπισε 71 περιστατικά επιτόπιας παρέμβασης, στα οποία έπειτα από έρευνα διαπιστώθηκε ότι 14 παιδιά είχαν ανάγκη άμεσης απομάκρυνσης από το οικογενειακό περιβάλλον, 7 από αυτά φιλοξενήθηκαν σε σπίτια του συλλόγου και 7 σε άλλους χώρους.
Κρυφά και ατιμώρητα
Τη γραμμή sos 1056 χρησιμοποιούν όλο και περισσότερα παιδιά και ενήλικες-οι.
Οι κλήσεις τόσο από σταθερά τηλέφωνα όσο και από κινητά είναι δωρεάν, ενώ η υπηρεσία λειτουργεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και τις 7 ημέρες της εβδομάδας. Η διατήρηση της ανωνυμίας συμβάλλει στην ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων της καταγγέλλουσας-ντος και στην χωρίς προκαταλήψεις αναφορά των περιστατικών, σημαντικό γεγονός ιδίως στην περίπτωση που στην άλλη άκρη του σύρματος η φωνή είναι παιδική. Η δημοσιοποίηση των στοιχείων αποσκοπεί στην ενημέρωση του κοινού, ώστε να σπάσουν οι προκαταλήψεις.
-«Όταν τα περισσότερα περιστατικά μένουν κρυφά και άρα ατιμώρητα έχουμε συντελέσει με τη σιωπή μας στη διαιώνιση του προβλήματος», επισημαίνει ο πρόεδρος του συλλόγου Κώστας Γιαννόπουλος. Άλλωστε, ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η μάστιγα της κακοποίησης ανηλίκων είναι να αντιδράσουμε και να μην κλείνουμε μάτια και στόματα.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 26.11.06 στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία και το άρθρο γράφτηκε από τον Δημήτρη Νανούρη.
Το φυλάξαμε επίτηδες για να το συγκρίνουμε με το σήμερα. Τα όσα λέει ο πρόεδρος του «Χαμόγελου του Παιδιού» είναι γνωστά αλλά η Πολιτεία δεν δραστηριοποιείται στο να προστατεύσει όσες και όσους κακοποιούνται. Το έργο αναλαμβάνουν συνήθως οι ΜΚΟ εθελοντικά και επαφίεται στην εκάστοτε κυβέρνηση το αν θα τις χρηματοδοτήσει και για πόσο. Η μηδενική εκπαίδευση της αστυνομίας και του νομοθετικού σώματος συμβάλουν στην διατήρηση της βίας (η πρώτη θεωρεί ότι είναι οικογενειακή υπόθεση και το δεύτερο δεν νομοθετεί προς θετική κατεύθυνση). Οι μητέρες επωμιζόμενες κατ’ αποκλειστικότητα το ρόλο της διαπαιδαγώγησης των τέκνων έχουν την εξουσία από την μια και από την άλλη το φόβο του συζύγου-πατέρα που μαζί με την κοινωνία θα τις ζητήσει το λόγο αν το τέκνο δεν «βγει» όπως απαιτούν, ο πέλεκυς θα είναι βαρύς, κακοποιούν τα παιδιά για το καλό τους. Το φίλτρο της μητρότητας είναι άλλος ένας μύθος. Ευαγγελία Βλάμη

«Αν κάνεις μήνυση θα το μετανιώσεις»

«Αν κάνεις μήνυση θα το μετανιώσεις»
Θύμα ξυλοδαρμού καταγγέλλει ότι απειλήθηκε από αστυνομικούς

«Ήξερα ότι δουλειά της Αστυνομίας είναι να προστατεύει τις πολίτισες και κυρίως όταν αυτές το έχουν ανάγκη. Αυτό τουλάχιστον κάνουν οι αστυνομικές αρχές στην ισπανική πόλη όπου μένω. Φαίνεται όμως ότι στην πατρίδα μου, Αστυνομία και προστασία της πολίτισας είναι δύο έννοιες αντίθετες».
Για την Άννα Φραγκίδου οι φετινές διακοπές στη Σκάλα Ερεσσού εξελίχθηκαν οδυνηρά: στις 27 Αυγούστου, τις πρώτες πρωινές ώρες, και ενώ βρισκόταν στη Λέσβο ήδη τρεις ημέρες, έπεσε θύμα ξυλοδαρμού. «Σε διπλανό καφέμπαρ από αυτό όπου καθόμουν στην Πλατεία της Σκάλας, άκουσα φωνές και είδα έναν άντρα να γρονθοκοπεί στο πρόσωπο μία γυναίκα. Μέχρι να πλησιάσω κάποιοι θαμώνες κρατούσαν τον δράστη. Όμως ελευθερώθηκε, με έριξε πάνω σε ένα τραπέζι και προσπάθησε να με στραγγαλίσει. Ευτυχώς κάποιοι τον τράβηξαν από πάνω μου», καταγγέλλει στα «ΝΕΑ» η 27χρονη, μόνιμη κάτοικος Βαρκελώνης.
Η δύσκολη νύχτα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Στον τόπο του συμβάντος έφθασαν άντρες της Αστυνομίας. «Κι ενώ αρχικά ανακουφίστηκα, πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι η Αστυνομία δεν είναι πάντα στην υπηρεσία της πολίτισας. Στην απόφασή μου να υποβάλω μήνυση κατά του ανθρώπου που πήγε να με πνίξει, ο αστυνομικός, του Αστυνομικού Τμήματος Αντίσσης, προσπαθούσε να με αποτρέψει λέγοντάς μου μάλιστα “θα το μετανιώσεις”. Γρήγορα κατάλαβα ότι αστυνομικοί και δράστης ήταν γνωστοί». Υποστηρίζει μάλιστα ότι δεν δίστασαν να την κοροϊδέψουν, την ώρα που η ίδια έφερε τραύματα στον λαιμό και στο μέτωπο. «Στην απορία μου εάν θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα να καταθέσω μήνυση, με ειρωνεύτηκαν, “δεν είμαστε ταξί”, μου είπαν, ενώ αρνήθηκαν να μου δώσουν και τα ονόματά τους».
ΕΙΡΩΝΕΙΑ
«Στην απορία μου εάν θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα, μου απάντησαν, “δεν είμαστε ταξί”
Στο νοσοκομείο
Η επόμενη κίνηση της 27χρονης ήταν να πάει στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί διέγνωσαν κακώσεις στον λαιμό και εκδορές στο μέτωπο. «Επικοινώνησα με δικηγόρο στην Αθήνα, ο οποίος και ανέλαβε την υπόθεσή μου. Μετά το περιστατικό δύσκολα θα ξαναέλθω για διακοπές στην Ελλάδα». Η υπόθεση, όπως όλα δείχνουν, θα πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης καθώς η 27χρονη Άννα βρίσκεται σε διαδικασία υποβολής μήνυσης εναντίον του άντρα που τη χτύπησε, παρ΄ ότι έχει επιστρέψει στη Βαρκελώνη. «Παράλληλα όμως έγραψα και μία επιστολή, την οποία θα κοινοποιήσει ο δικηγόρος μου στον διοικητή Αστυνομίας της Λέσβου αλλά και στο υπουργείο Εσωτερικών προκειμένου να λάβουν γνώση του περιστατικού και να πάρουν μέτρα προς αποφυγήν νέων τέτοιων κρουσμάτων».
Από την πλευρά του ο αστυνομικός διευθυντής Λέσβου κ. Χρήστος Δεσποτέλλης για το περιστατικό τόνισε στα «ΝΕΑ» ότι αμέσως μόλις υπάρξει ενημέρωση από την ίδια την καταγγέλλουσα είτε γραπτή είτε προφορική θα διατάξει ΕΔΕ για το συμβάν και αν διαπιστωθούν ευθύνες θα αποδοθούν εκεί όπου πρέπει.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 10.9.08 από την Πέλλη Γιακουμή. Ευαγγελία Βλάμη

Διαφθορά αστυνομίας

Διαφθορά αστυνομίας – Ερεσσός
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Θέμα: Καταγγελία εναντίον αστυνομικών για άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος σε συμπλοκή μεταξύ πολιτών: άρνηση υπηρεσιακής καταγραφής του συμβάντος με τη λήψη καταθέσεων από τους παρευρισκόμενους, προστασία και κάλυψη του επιτιθέμενου μέρους, εκφοβισμός θύματος ώστε να μην κινήσει δικαστικά μέσα, εμπαιγμός και παραπλάνησης θύματος.
Το ξημέρωμα της Τετάρτης 27/08/08, γύρω στις 3.00, συνέβη το εξής περιστατικό στη Σκάλα Ερεσού της Λέσβου. Μετά από λογομαχία μεταξύ ενός άνδρα και δύο γυναικών σε ένα καφενείο, ο άνδρας άρχισε να γρονθοκοπεί τη μία από αυτές. Κόσμος μαζεύτηκε γύρω για να δει τι γίνεται και να σταματήσει τον άνδρα. Ο σερβιτόρος του μαγαζιού, φίλος του επιτιθέμενου, άρχισε να προπηλακίζει μια γυναίκα, χωρίς αυτή να έχει προλάβει να μιλήσει ή να πάρει μέρος στον καβγά. Η κοπέλα αρνούνταν να φύγει και ο πρώτος άνδρας ήρθε προς το μέρος της, την έριξε κάτω και επιχείρησε να τη στραγγαλίσει.
Όταν έφτασε η αστυνομία ειδοποιημένη από τους παρευρισκόμενους, αρνήθηκε να πάρει καταθέσεις για την καταγραφή του συμβάντος. Όλη η συμπεριφορά της συνέτεινε στην προστασία του επιτιθέμενου, ο οποίος ήταν ντόπιος, έναντι των γυναικών οι οποίες παραθέριζαν στο μέρος. Η γυναίκα που έπεσε θύμα της απόπειρας πνιγμού, ζήτησε από τους αστυνομικούς, μεταξύ των οποίων και ο διοικητής με τα πολιτικά του ρούχα, να καταθέσει μήνυση και τις πληροφορίες που απαιτούνται γι αυτό. Αυτοί προσπάθησαν στην αρχή να την αποτρέψουν με το καλό, ύστερα με καλυμμένες απειλές. Όταν η γυναίκα επέμεινε στη μήνυση, και ζήτησε να την πάρουν στο τμήμα ώστε να καταγραφεί η μαρτυρία της στο βιβλίο συμβάντων, της είπαν να πάρει ταξί όταν ξημερώσει και να πάει. Αρνήθηκαν επίσης να της πουν τα ονόματα των εμπλεκόμενων τους οποίους γνώριζαν προσωπικά, ώστε να μπορεί να τους κάνει τη μήνυση. Μετά το περιστατικό η γυναίκα αναγκάστηκε να μεταβεί μόνη της στο ιατρικό κέντρο της περιοχής για να πάρει την ιατρική γνωμάτευση.
Την επόμενη μέρα δικηγόρος συμβούλευσε την καταγγέλλουσα να μην καταθέσει τη μήνυση στο αστυνομικό τμήμα αλλά στο εισαγγελικό γραφείο όπου υπάγεται η περιοχή. Το συγκεκριμένο ΑΤ έχει ιστορικό παρόμοιας παράβασης καθήκοντος, σε παλαιότερα περιστατικά άσκησης βίας ντόπιων εναντίον τουριστριών, όπου προσπαθούσε να εκφοβίσει και να αποθαρρύνει τα θύματα αλλά και να «θάψει» την υπόθεση ώστε να μείνουν ατιμώρητοι οι δράστες.
Η καταγγέλλουσα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε διαδικασία υποβολής μήνυσης εναντίον του ντόπιου άνδρα, αλλά και επίσημης καταγγελίας στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης εις βάρος των αστυνομικών.

Το Δελτίο Τύπου γράφτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2008 από την Άννα Φραγκίδου που υπήρξε θύμα λεσβοφοβίας και ψυχολογικής, λεκτικής και σωματικής βίας. Ευαγγελία Βλάμη

Λόγια...

Λόγια...

Δημόσια συμπαράσταση παρέχεται στην προστασία της ελευθερίας του λόγου, κάθε μια δικαιούται ελεύθερα να λέει τη γνώμη της ακόμη και αν αυτή δεν αρέσει. Όλες συμφωνούμε στο δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης, η οποία είναι μια βασική αρχή της Δημοκρατίας.
Όμως ως θεσμός ή ως δημοσιογραφίνα καλό είναι να το ράβουμε λίγο, μιάς και όσα λέμε έχουν άλλη βαρύτητα και επηρεάζουν τις θνητές. Το να επικρίνουμε ένα γεγονός είναι οκ, αλλά όταν φτάνουμε σε υποτίμηση απαξία και μίσος, τότε δεν είναι απλώς γνώμη μας αλλά έγκλημα.
Το να μην έχουμε την απαιτούμενη ενημέρωση από έρευνες μελέτες για το τι συμβαίνει τώρα για το θέμα που μιλάμε και να παραμιλάμε απαξιώνοντας τόσο το θέμα όσο και τη συνομιλήτρια και το να καταγγέλλουμε γενικώς και αορίστως ή το να ηθικολογούμε φαντάζει ακόμη και απλοϊκό, ανόητο άκριτο και πολύ ευτελές. Τέλος το να παραβάλλουμε τη ποιότητα της γνώμης-λόγου μας με το κουτσομπολιό ή την κακεντρέχεια, την υποβαθμίζουμε στο ναδίρ.
Δικαιούμαστε να επισημαίνουμε δημόσια κάθε κακή απόφαση δράση, νόμο, στο βαθμό που μας ενδιαφέρει η καλυτέρευση τες αλλά χωρίς μισαλλοδοξία.
Το κυνήγι των εντυπώσεων, ψήφων ή μιας πεντάλεπτης αυτοπροβολής κυριαρχεί και το διαχρονικό μοτίβο της κομματοποιημένης δημόσιας γνώμης-λόγου είναι σύνηθες άθλημα του δημόσιου βίους μας.
Κάθε θεσμοθετημένη μουρλοκακομοίρα βγαίνει και λέει ότι θέλει χωρίς να την σταματά ούτε το ΕΣΡ ούτε η δημοσιογραφίνα στηριζόμενη τουλάχιστον στην δημοσιογραφική δεοντολογία, όταν όμως αυτή είναι λεσβία ή αδελφή τότε δεν μπορεί να πει την προσωπική της γνώμη. Επειδή εμείς οι λεσβίες και οι αδελφές οφείλουμε να το βουλώνουμε γιατί είμαστε Παρίες κι ο σάκος του μποξ που ξεθυμαίνει η καθεμιά χωρίς συνέπειες.
Ένας γκέι έχασε δουλειά εικοσιπέντε χρόνων και ο άλλος τον Φεβρουάριο θα βρεθεί στα δικαστήρια, επειδή είπαν την γνώμη τους.
Ας είμαστε τουλάχιστον εκεί για τους υποστηρίξουμε αφού ούτε ένα δελτίο τύπου ή μια επιστολή διαμαρτυρίας δεν αξιωθήκαμε.


Το άρθρο γράφτηκε από την Ευαγγελία Βλάμη στις 20.11.08 και δημοσιεύτηκε στην ΛεΠΑΤ εφημερίδα city uncovered.