Ο φόνος του Gregory ήταν που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.
Θυμωμένα δεκαπεντάχρονα άφησαν το πληκτρολόγιο του υπολογιστή, και με το κινητό ανά χείρας «μας γαμούν τα λύκεια».
Είναι εντελώς παράλογο να εκτελείται ένα άτακτο παιδί από ένα όργανο της τάξης. Είναι εγκληματικό. Και η οργή της ηλικίας του είναι ανεξέλεγκτη.
Δεν θα ασχοληθώ με τις ακατανόμαστες καταστροφές στις πόλεις και την πολιτική εκμετάλλευση που συνεχίζεται.
Με ενδιαφέρει η άρνηση του κόσμου που απλώνεται στα μάτια τους και οι απαιτήσεις τους για τα «όνειρά τους».
Αλήθεια, τι τους μαθαίνουν «στα λύκεια»;
Ποιος είναι ο κόσμος που τα περιμένει; Τι περιέχουν τα όνειρά τους που μας υπενθυμίζουν από τότε καθημερινά;
Γιατί πρέπει να τρέχουν όλη μέρα με μαθήματα, φροντιστήρια, γλώσσες, και μπαλέτο και να μην έχουν χρόνο να παίξουν, να διασκεδάσουν και να ονειρευτούν;
Πως πιστεύουν πως πρέπει να είναι η ζωή τους; Θέλουν λεφτά, φουσκωτά και γκόμενες;
Θέλουν να βάλουν κάτω το μυαλό τους και να φτιάξουν κάτι πρωτότυπο στη ζωής τους;
Θέλουν να κάνουν ουρές για ένα διορισμό στο Δημόσιο;
Όχι τι δεν θέλουν, το τι θέλουν δεν μας λένε. Και πώς να μας το πουν άλλωστε! Πού θα το μάθουν; Ποιος να τους το πει;
Τι τους πουλάει το σχολείο, η εκκλησία, το κόμμα, η τηλεόραση, ο μπαμπάς και η μαμά;
Τι έχουν στο μυαλό τους για τη μελλοντική εργασία τους; Πώς φαντάζονται την κοινωνία που θα ζήσουν;
Τι εννοούν οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων σε άλλες χώρες που ρωτούν αν αυτή η αντίδραση στο σήμερα θα περάσει και σε άλλες πόλεις;
Υπάρχουν αξίες που αντέχουν στο χρόνο και που θα μπορούν να συγκινήσουν;
Αλήθεια, αυτοί οι δάσκαλοι τους μπορούν να τους μάθουν να ονειρεύονται;
Τι περιέχουν τα όνειρά τους;
Αντέχει η θρησκεία των γονιών τους για να τους εξηγήσει τον κόσμο που προσλαμβάνουν από το παγκόσμιο ταξίδι στο διαδίκτυο με τους φίλους τους σε όλες τις χώρες;
Τι είναι η πατρίδα τους; Μην είναι οι μουσικές που ακούν, οι νεανικοί ήρωες των τηλεοπτικών ριάλιτι, τα νέα συγκροτήματα, ηθοποιοί και αθλητές, οι νέες γεύσεις, η μόδα, η τεχνολογία, η οικολογία και οι τελευταίες ταινίες στον κινηματογράφο;
Από πότε μπορούν να ερωτευτούν; Να κάνουν σεξ; Να δηλώσουν άθεοι, λεσβίες, τρανς, οπαδοί της καμπάλα, του Βούδα, να κρατήσουν το παιδί που συνέλαβαν;
Μπορούν να προσαρμόσουν τη ζωής τους στο επίδομα ανεργίας και στα δωρεάν προϊόντα και θεάματα που τους παρέχουν οι κοινωνίες;
Πρέπει να δουλεύουν οκτάωρο; Είναι αυτό υπέρτατο δικαίωμα; Γιατί να μην ξενιτευτούν με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα και να προσφέρουν ανακούφιση στους φτωχούς και τους καταφρονεμένους;
Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι ξένοι που μένουν πλέον πλάι τους με τις μαντίλες και τις ακατανόητες γλώσσες και συνήθειες και μυρωδιές; Θα πρέπει να μάθουν να ζουν μαζί ή χώρια;
Θα πρέπει να τους αρέσει η στολή, το ωράριο, το γραφείο, η εξέλιξη, το γυμναστήριο και η δίαιτα;
Ή τα γένια, οι μπάφοι, οι φόρμες, τα χωριά, τα κλαρίνα, τα φυτά και τα ζώα;
Επιτρέπεται να κάνουν συνδυασμούς από τις παραπάνω λίστες με άλλη σειρά και να ταιριάξουν τα αταίριαστα; Να κάνουν δικές τους μόδες και αισθητική;
Τι θα πρέπει να περιλαμβάνει η εκπαίδευσή τους; Ποιο είναι το χρήσιμο και το σωστό; Αυτό που βρήκαν; Αυτό που ψάχνουν;
Υπάρχουν μεγάλοι που θέλουν να τα κουβεντιάσουν όλα αυτά μαζί τους; Είναι ειλικρινείς μαζί τους;
Όλοι αυτοί που τα «υποστηρίζουν», τι αλήθεια τους προτείνουν; Είναι αυτά που τους προτείνουν κατανοητά από τα παιδιά; Είναι καλύτερα απ’ αυτά που ζουν;
Είναι κανείς εκεί να συζητήσουν όλα αυτά; Κι άλλα πολλά;
Φοβούνται οι άλλοι να τα βρουν με τα παιδιά;
Και τώρα, δηλαδή, συντονίστηκαν τα παιδιά όλου του κόσμου, και κατέβηκαν κι αυτά στους δρόμους με τα ίδια «αιτήματα»;
Το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει για τα καλά.
Μέχρι να ταπώσουν πάλι, μέχρι να τα βάλουν πάλι στην τάξη, τα παιδιά θα ψάχνονται.
Εμείς μπορούμε να κάνουμε την αναζήτηση τους ευκολότερη;
Μπορούμε να απαντάμε στις ερωτήσεις τους ειλικρινά;
Το κείμενο γράφτηκε από τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο και δημοσιεύτηκε στις 18-24.12.2008 στην εφημερίδα Athens voice.
