Δημόσια συμπαράσταση παρέχεται στην προστασία της ελευθερίας του λόγου, κάθε μια δικαιούται ελεύθερα να λέει τη γνώμη της ακόμη και αν αυτή δεν αρέσει. Όλες συμφωνούμε στο δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης, η οποία είναι μια βασική αρχή της Δημοκρατίας.
Όμως ως θεσμός ή ως δημοσιογραφίνα καλό είναι να το ράβουμε λίγο, μιάς και όσα λέμε έχουν άλλη βαρύτητα και επηρεάζουν τις θνητές. Το να επικρίνουμε ένα γεγονός είναι οκ, αλλά όταν φτάνουμε σε υποτίμηση απαξία και μίσος, τότε δεν είναι απλώς γνώμη μας αλλά έγκλημα.
Το να μην έχουμε την απαιτούμενη ενημέρωση από έρευνες μελέτες για το τι συμβαίνει τώρα για το θέμα που μιλάμε και να παραμιλάμε απαξιώνοντας τόσο το θέμα όσο και τη συνομιλήτρια και το να καταγγέλλουμε γενικώς και αορίστως ή το να ηθικολογούμε φαντάζει ακόμη και απλοϊκό, ανόητο άκριτο και πολύ ευτελές. Τέλος το να παραβάλλουμε τη ποιότητα της γνώμης-λόγου μας με το κουτσομπολιό ή την κακεντρέχεια, την υποβαθμίζουμε στο ναδίρ.
Δικαιούμαστε να επισημαίνουμε δημόσια κάθε κακή απόφαση δράση, νόμο, στο βαθμό που μας ενδιαφέρει η καλυτέρευση τες αλλά χωρίς μισαλλοδοξία.
Το κυνήγι των εντυπώσεων, ψήφων ή μιας πεντάλεπτης αυτοπροβολής κυριαρχεί και το διαχρονικό μοτίβο της κομματοποιημένης δημόσιας γνώμης-λόγου είναι σύνηθες άθλημα του δημόσιου βίους μας.
Κάθε θεσμοθετημένη μουρλοκακομοίρα βγαίνει και λέει ότι θέλει χωρίς να την σταματά ούτε το ΕΣΡ ούτε η δημοσιογραφίνα στηριζόμενη τουλάχιστον στην δημοσιογραφική δεοντολογία, όταν όμως αυτή είναι λεσβία ή αδελφή τότε δεν μπορεί να πει την προσωπική της γνώμη. Επειδή εμείς οι λεσβίες και οι αδελφές οφείλουμε να το βουλώνουμε γιατί είμαστε Παρίες κι ο σάκος του μποξ που ξεθυμαίνει η καθεμιά χωρίς συνέπειες.
Ένας γκέι έχασε δουλειά εικοσιπέντε χρόνων και ο άλλος τον Φεβρουάριο θα βρεθεί στα δικαστήρια, επειδή είπαν την γνώμη τους.
Ας είμαστε τουλάχιστον εκεί για τους υποστηρίξουμε αφού ούτε ένα δελτίο τύπου ή μια επιστολή διαμαρτυρίας δεν αξιωθήκαμε.
Το άρθρο γράφτηκε από την Ευαγγελία Βλάμη στις 20.11.08 και δημοσιεύτηκε στην ΛεΠΑΤ εφημερίδα city uncovered.
