Η ιστορία ξεκινά με τους πολιτικαντισμούς πολλών χρόνων του ΣΥΡΙΖΑ που εκμεταλλεύτηκε την κοινότητα μας, δηλώνοντας ποικιλότροπα ότι θα τελέσει πολιτικό γάμο σε λεσβιακά και γκέι ζευγάρια. Την άνοιξη του 2008 ήρθε η πολιτική απάτη με την άρνηση του να κάνει πράξη τον γάμο όταν του ζητήθηκε. Κρύφτηκε στην «αυτονομία της αυτοδιοίκησης» και εκεί παραμένει ως σήμερα.
Οι γάμοι τελικά έγιναν από Δήμαρχο του ΠΑΣΟΚ στη Τήλο στις 3.6.08 όπου την ίδια μέρα με τις δηλώσεις τους στα ΜΜΕ ο εισαγγελέας Αρείου Πάγου κ. Σανιδάς και ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χατζηγάκης προανήγγειλαν καταδικαστική απόφαση για τους πολιτικούς γάμους. Μετά από καθυστέριση ενάμισυ μήνα κλήθηκαν τα ζευγάρια μαζί με τον Δήμαρχο κ. Αλιφέρη από τον εισαγγελέα Ρόδου τελικά στις 4.12.08.
Ο κ. Σανιδάς είναι διοικητικός και ο κ. Χατζηγάκης πολιτικός προϊστάμενος του εισαγγελέα Ρόδου κι η νοούσα νοείτο.
Ο εισαγγελέας Ρόδου ως μη όφειλε ερμήνευσε ένα νόμο σε βάρος μιας κοινωνικής ομάδας κι ας λέει άλλα το ελληνικό Σύνταγμα και η Ευρ. Ένωση. Δηλαδή, πως δεν καταργείς ένα δικαίωμα με ερμηνεία. Επίσης ο Εισαγγελέας ήταν στην έδρα στην δίκη της Ρόδου ενώ ως αντίδικος των ζευγαριών έπρεπε να βρίσκεται κάτω από αυτήν όπως τα ζευγάρια.
Η δίκη είχε διάρκεια μόλις πέντε λεπτά.
Ο δικηγόρος υπεράσπισης των ζευγαριών κ. Χειρδάρης κατέθεσε προφορικώς και εγγράφως τις ενστάσεις των ζευγαριών.
Με ειλικρινή ανταγωνισμό τοπικοί δικηγόροι (όλοι άνδρες) διασπούσαν την υπεράσπιση με σχόλια: «τι γάμος, τώρα κάνουν παιδιά», «παράσταση για το θεαθήναι». Στη δίκη διακυβεύονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το καλό ήταν ότι οι λιγοστοί που σχολίασαν «συμμαζεύτηκαν» από την πλειονότητα των συναδέλφων.
Το σημαντικότερο κατά την γνώμη μας είναι πως η Πολιτεία μάς εξαναγκάζει να πάμε σε σειρά δικαστηρίων και με τις αποφάσεις τους να πιέσουμε την Πολιτεία να νομοθετήσει. Η Ελλάδα για άλλη μια φορά θα στιγματιστεί ως χώρα που δεν εφαρμόζει τις Συμβάσεις και τις Οδηγίες που υπογράφει, τις οποίες στο τέλος αναγκάζεται να νομοθετήσει έστω και αποδυναμωμένες.(όρα νόμο 3304/2005).
Η κυβέρνηση δημιούργησε μετά από ευρωπαϊκή πίεση τον εξαιρετικά ανεμικό ή αναιμικό νόμο 3917/2008 (σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης). Με παγκόσμια πρωτοτυπία αποκλεισμού μιας πληθυσμιακής ομάδας από έναν νόμο. Δεν ήθελε να φανεί ότι θα δημιουργήσει ένα νόμο για λεσβιακά και γκέι ζευγάρια, το έφτιαξε δήθεν για ετερό. Γνώριζε ότι θα πάμε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, θα νικήσουμε και έτσι θα αιτιολογήσει και εμάς μέσα στον νόμο χωρίς να χάσει κάποια ψήφο. Η γνώση της δικαίωσής μας από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια ήταν που έκανε τον υπουργό δικαιοσύνης να δώσει προστασία μόνο στην αναγνώριση των τέκνων και στο κληρονομικό δικαίωμα κατά 1/6, δηλαδή να είναι τόσο λίγος σε δικαιώματα. Είναι μια εξώγαμη σχέση και άρα δεν έχει τα αντίστοιχα δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολιτικού γάμου για τα λεσβιακά και γκέι ζευγάρια και τα ετερό θα προτιμήσουν τον πολιτικό ή θρησκευτικό γάμο.
Η Πολιτεία σε όλες της τις εκφάνσεις δεν σέβεται το άρθρο 8 ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου): «κάθε πρόσωπο δικαιούται σεβασμό της οικογενειακής ζωής του». Τα κόμματα είναι οι φυσικοί αυτουργοί των διακρίσεων που δεχόμαστε καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε με τον μίζερο νόμο 3917 αρκεί να ίσχυε για πρόσωπα και όχι μόνο για γυναίκα και άνδρα. Το ΚΚΕ μαζί με το ΛΑΟΣ συναγωνίστηκαν στο σεξισμό και στο λόγο μίσους. Το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο συνεπές ως τώρα, κατέθεσε δικό του σύμφωνο συμβίωσης που ως κυβέρνηση θα κλθεί να εφαρμόσει.
Ηθική αυτουργία διαπράττουν όσες παραμένουν αμέτοχες ή επικρίνουν γιατί τάχα δεν συμφωνούν με τον πολιτικό γάμο λεσβιακών, γκέι ζευγαριών.
Η ΛεΠΑΤφοβία μας δεν μας αφήνει ούτε καν να σκεφτούμε πως αξίζουμε δικαιώματα και δηλώνουμε πως είμαστε μια χαρά στα καβούκια μας ή εξαντλούμε την δύναμή μας στην κριτική για τις δράσεις των άλλων.
Θα συνεργήσουμε στην απεμπόληση του δικαιώματός μας να διαλέγουμε ποια θέλουμε να είναι συγγενής μας;
Μερικές από εμάς όχι, γιατί κατανοούμε ότι αυτό είναι ένα από τα αξιώματα του πολιτικού γάμου.
Το άρθρο γράφτηκε από την Ευαγγελία Βλάμη στις 8.12.08 και δημοσιεύτηκε στην ΛεΠΑΤ εφημερίδα city uncovered.
