Μειοψηφίσαντες στην υπόθεση DEBOER, TANCO, OBERGEFELL 4

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ  Υπόθεση OBERGEFELL και άλλες-οι κατά Hodges, ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ, του Υπουργείου Υγείας Οχάιο και άλλες-οι. 
Αριθ. 14-556, 14-562, 14-571 και 14-574 

Εντολή αναίρεσης στο Εφετείο των Ηνωμένων Πολιτειών της Έκτης Περιφέρειας

Ο Δικαστής Thomas, ενώνει την διαφωνία του με αυτή του Δικαστή Scalia.

Η σημερινή απόφαση του δικαστηρίου έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με το Σύνταγμα, αλλά και με τις αρχές επί των οποίων το Έθνος μας χτίστηκε. Δεδομένου ότι πολύ πριν από το 1787, η ελευθερία έχει γίνει κατανοητή ως ελευθερία από τον κρατικό νόμο, και όχι ως δικαίωμα κρατικών παροχών. Οι Συντάκτριες-ες δημιούργησαν το Σύνταγμά μας ώστε να διαφυλάξουμε αυτή την αντίληψη της ελευθερίας. Ωστόσο, η πλειοψηφία επικαλείται το Σύνταγμά μας, στο όνομα της "ελευθερίας" την οποία οι Συντάκτριες-ες δεν θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν, σε βάρος της ελευθερίας που προσπάθησαν να προστατεύσουν. Στην πορεία, απορρίπτει την ιδέα -που περιέχεται στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας μας- ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι έμφυτη και προτείνει αντ 'αυτού ότι προέρχεται από την Κυβέρνηση. Αυτή η στρέβλωση του Συντάγματός μας όχι μόνο αγνοεί το κείμενο, αλλά αντιστρέφει τη σχέση μεταξύ του προσώπου και του κράτους στη Δημοκρατία μας. Δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό.

I
Η σημερινή απόφαση της πλειοψηφίας απαιτεί από τις Πολιτείες να εκδίδουν άδειες γάμου σε λεσβιακά ζευγάρια και να αναγνωρίζουν τους γάμους μεταξύ προσώπων που είναι λεσβίες που έχουν καταχωρηθεί σε άλλες Πολιτείες βασιζόμενη σε μεγάλο βαθμό σε μια συνταγματική διάταξη που εγγυάται την "νόμιμη διαδικασία" ενώπιον ενός προσώπου που στερείται την "ζωή, την ελευθερία ή την περιουσία του". Έχω εξηγήσει αλλού την επικίνδυνη μυθοπλασία αντιμετώπισης της Ρήτρας Νόμιμης Διαδικασίας ως κολυμβήθρα των ουσιαστικών δικαιωμάτων. Υπόθεση McDonald κατά Σικάγο--McDonald v. Chicago, 561 U. S. 742, 811–812 (2010) (ο J. Thomas, συγκλίνει εν μέρει και με την συγκλίνουσα απόφαση). Αυτή στρεβλώνει το συνταγματικό κείμενο, το οποίο εγγυάται μόνο πως όποια κ αν είναι η "διαδικασία" είναι η "δέουσα" ενώπιον ενός προσώπου που στερείται την ζωή, την ελευθερία και την περιουσία-ιδιοκτησία. Σύνταγμα Ην. Πολιτειών, 14η Τροπολογία, §1. Ακόμη χειρότερα, καλεί τις δικαστίνες-ές να κάνουν ακριβώς ό,τι έχει κάνει η πλειοψηφία εδώ -"'Να περιπλανηθ[ούν] εκτενώς στο συνταγματικό πεδίο καθοδηγούμενες-οι μόνο από τις προσωπικές τους απόψεις" ως αν τα "θεμελιώδη δικαιώματα", προστατεύονται από το εν λόγω έγγραφο. Υπόθεση Planned Parenthood of Southeastern Pa. v. Casey, 505 U. S. 833, 953, 965 (1992) (ο C. J. Rehnquist, συμφωνεί εν μέρει με την απόφαση και με τις μειοψηφήσασες-ντες εν μέρει) (παραθέτω την υπόθεση Griswold ν. Connecticut, 381 U. S. 479, 502 (1965) (ο J. Harlan, συμφωνεί με την απόφαση)).

Εκτρέποντας το κείμενο του Συντάγματος, επί της ουσίας, λόγω της διαδικασίας εξυψώνει τις δικαστίνες σε βάρος της κοινωνίας από την οποία αντλούν την εξουσία τις. Οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι με την ενσωμάτωση στον παραδοσιακό ορισμό του γάμου στο Σύνταγμα της Πολιτείας τους, μέσω των ψηφοφόρων, οι οποίες ενέκριναν τις τροποποιήσεις, οι Πολιτείες έχουν θέσει το ζήτημα "πέρα από εκεί που μπορεί να φτάσει η κανονική δημοκρατική διαδικασία". Επιστολή των προσφευγουσών-ντων Αριθ. 14-562, σελ. 54. Αλλά το αποτέλεσμα που οι προσφεύγουσες επι-ζητούν απέχει από το να είναι δημοκρατικό. Ζητούν οι εννέα δικαστίνες του Δικαστηρίου, να καταχωρήσουν τον ορισμό τις για το γάμο στο Ομοσπονδιακό Σύνταγμα και έτσι τίθεται εκτός της συνήθους δημοκρατικής διαδικασίας για ολόκληρο το Έθνος. Ότι μία "σκληρή πλειοψηφία" αυτού του Δικαστηρίου, ανωτέρω στην 25, είναι σε θέση να χορηγήσει αυτή την ευχή, πατάσσοντας με ένα κτύπημα του πληκτρολογίου, τα αποτελέσματα της πολιτικής διαδικασίας 30 Πολιτειών και πάνω, που βασίζεται σε μια διάταξη που εγγυάται μόνο "δίκαιη διαδικασία (due process)" *7 υπάρχουν όμως περαιτέρω στοιχεία για τον κίνδυνο της ουσιαστικής νόμιμης διαδικασίας. 1

ΙΙ
Ακόμη και αν η θεωρία της ουσιαστικής νόμιμης διαδικασίας ήταν κατά κάποιο τρόπο υπερασπίσιμη---δεν είναι--- οι προσφεύγουσες, ακόμα δεν θα μπορούσαν να την αξιώνουν.

Για να επικαλεστούν την προστασία της Ρήτρας Νόμιμης Διαδικασίας τουλάχιστον -όπου υπό την θεωρία της "ουσιαστικής" ή "διαδικαστικώς" νόμιμης διαδικασίας- ένα μέρος πρέπει πρώτα να προσδιορίσει την στέρηση "της ζωής, της ελευθερίας, ή της περιουσίας".

Η πλειοψηφία ισχυρίζεται πως αυτοί οι νόμοι του κράτους στερούν στις προσφεύγουσες την "ελευθερία", αλλά το πλαίσιο της "ελευθερίας" που έρχεται στο νου δεν έχει καμία ομοιότητα με οποιοδήποτε εύλογο πλαίσιο της λέξης όπως χρησιμοποιείται στην Ρήτρα Νόμιμης Διαδικασίας.

Α
1
Όπως συνηθίζεται στις Ρήτρες Νόμιμων Διαδικασιών, η "ελευθερία" αναφέρεται πιθανότερα στην "δύναμη της μετακίνησης, της αλλαγής κατάστασης, ή της αφαίρεσης από ένα πρόσωπο την απολύτως δική του κλίση ίσως άμεσα, χωρίς φυλάκιση ή περιορσμό, εκτός από την νόμιμη διαδικασία του νόμου”. 1 W. Blackstone, Σχόλια πάνω στους Νόμους της Αγγλίας 130 (1769) (Blackstone). Ο ορισμός αυτός προέρχεται από τις ιστορικές ρίζες των Ρητρών και είναι συνεπής με το κείμενο και τη δομή του Συντάγματός μας.

Και οι δύο Ρήτρες Νόμιμης Διαδικασίας του Συντάγματος φτάνουν πίσω στη Magna Carta. Δείτε υπόθεση Davidson κατά Νέας Ορλεάνης-Davidson v. New Orleans, 96 U. S. 97, 101–102 (1878). Στο κεφάλαιο 39 της πρωτότυπης Magna Carta τεκμηριώνεται, "Καμία ελεύθερη άνθρωπος δεν πρέπει να κρατείται, να φυλακίζεται, να απορρίπτεται, να τίθεται εκτός νόμου, να εξορίζεται, ή με οποιονδήποτε τρόπο να καταστρέφεται, ούτε θέλουμε να προχωρήσουμε εναντίον της ή να της ασκήσουμε δίωξη, εκτός από τη νόμιμη απόφαση των ομότιμων της και από το νόμο της χώρας. Magna Carta, κεφ. 39, στην Magna Carta, Α. Howard: Κείμενο και Σχολιασμός 43 (1964). Παρά το γεγονός ότι η έκδοση της Magna Carta το 1215 ήταν σε ισχύ μόνο για λίγες εβδομάδες, η διάταξη αυτή αργότερα επανεκδίδεται το 1225 με μικρές αλλαγές στο κείμενο της ως εξής: "Καμιά ελεύθερη άνθρωπος δεν πρέπει να κρατείται, ούτε να φυλακίζεται, ή να απορρίπτεται από την πλήρη κυριότητά της, ή τις ελευθερίες, ή τους ελεύθερους δασμούς ή να τίθεται εκτός νόμου, ή να εξορίζεται, ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο να καταστραφεί, ούτε την κρίνουμε , ούτε την καταδικάζουμε, αλλά με νόμιμη απόφαση από τις ομότιμες της ή από το δίκαιο της χώρας". 1 Ε. Coke, Το Δεύτερο Μέρος των Θεσμών των Νόμων της Αγγλίας 45 (1797). Στα υπό την επιρροή του σχόλια στην τεκμηρίωση του πολλά χρόνια αργότερα, ο Σερ Edward Coke ερμήνευσε τις λέξεις "από το δίκαιο της χώρας" ώστε να σημαίνουν το ίδιο πράγμα "από τη νόμιμη διαδικασία του κοινού δικαίου". Αυτόθι στην 50.

Μετά η Magna Carta αποτέλεσε αντικείμενο ανανεωμένου ενδιαφέροντος κατά τον 17ο αιώνα, δείτε, π.χ., αυτόθι, William Blackstone που αναφέρεται στην εν λόγω διάταξη, ως προστασία των "απόλυτων δικαιωμάτων της κάθε Αγγλίδας-ου". 1 Blackstone 123. Και διατύπωσε αυτά τα απόλυτα δικαιώματα ως "το δικαίωμα της προσωπικής ασφάλειας", το οποίο περιελάμβανε το δικαίωμα στη ζωή, "το δικαίωμα της προσωπικής ελευθερίας", και "το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας-περιουσίας." Αυτόθι στην 125. Αυτός όρισε “το δικαίωμα της προσωπικής ελευθερίας” ως “την εξουσία της μετακίνησης, της κατάστασης αλλαγής, ή την δύναμη της μετακίνησης, της μεταβαλλόμενης κατάστασης, ή την αφαίρεση από ένα πρόσωπο του να μπορεί να θέτει απολύτως την δική της κλίση χωρίς φυλάκιση ή περιορσμό, εκτός από την νόμιμη διαδικασία του δικαίου". Αυτόθι στην 125, 130. 2

Οι Συντάκτριες-ες εμπνεύστηκαν σε μεγάλο βαθμό από την διατύπωση του Blackstone, υιοθετώντας διατάξεις της στα πρώϊμα Συντάγματα των Πολιτειών που αναπαρήγαγαν την γλώσσα της Magna Carta, αλλά την τροποποίησαν για να αναφερθούν συγκεκριμένα "στην ζωή, στην ελευθερία ή στην ιδιοκτησία". 3

Οι αποφάσεις των Πολιτειών ερμήνευσαν τις διατάξεις αυτές μεταξύ της ίδρυσης και της επικύρωσης της Δέκατης Τέταρτης Τροποποίησης αντιλαμβανόμενες πιο ομοιόμορφα την λέξη "ελευθερία" ώστε να αναφέρεται μόνο στην ελευθερία από το φυσικό περιορισμό. Δείτε Warren, Η Νέα "Ελευθερία" Υπό τη Δέκατη Τέταρτη Τροπολογία, 39 Harv. L. Rev. 431, 441-445 (1926). Ακόμη μία υπόθεση που έχει αναγνωριστεί ως μια πιθανή εξαίρεση από την άποψη αυτή χρησιμοποιείται μόνο για την ευρεία γλώσσα σχετικά με την ελευθερία στα συμφραζόμενα μιας διαδικασίας habeas corpus-μία διαδικασία όπου κλασικά συνδέεται με την εξασφάλιση της ελευθερίας από φυσικούς περιορισμούς. Πρβλ. στο ίδιο, στην 444-445.

Στη νομοθέτηση της Πέμπτης Τροποποίησης Ρήτρας Νόμιμης Διαδικασίας, οι Συντάκτριες-ες ομοίως επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν τη διατύπωση "ζωή, ελευθερία, ή περιουσιακά στοιχεία", αν και αλλού οι Πολιτείες απέκλιναν σημαντικά στη χρήση της γλώσσας από την Magna Carta στη Ρήτρα. Δείτε Shattuck, Η Πραγματική Έννοια του Όρου "Ελευθερία" Σε Αυτές τις Ρήτρες στο Ομοσπονδιακό Σύνταγμα και στο Σύνταγμα των Πολιτειών το Οποίο Προστατεύει την "Ζωή, την Ελευθερία, και την Ιδιοκτησία", 4 Harv. L. Rev. 365, 382 (1890). Όταν αναγνωσθεί υπό το φως της ιστορίας αυτή η διατύπωση, είναι δύσκολο να δούμε πώς η "ελευθερία" που προστατεύεται από τη Ρήτρα θα μπορούσε να ερμηνευθεί ώστε να περιλάβει οτιδήποτε ευρύτερο από την ελευθερία από το φυσικό περιορισμό. Αυτή η χρήση ήταν αμετάβλητη στον χρόνο όπου η "ελευθερία" συνδυάστηκε με τη "ζωή" και την "ιδιοκτησία". Δείτε στο ίδιο, στην 375. Και αυτή η χρήση αποφεύγει να καταστήσει άνευ αντικειμένου αυτές τις προστασίες για την "ζωή" και την "ιδιοκτησία". Εάν η Πέμπτη Τροπολογία χρησιμοποιεί την "ελευθερία" με αυτή την στενή έννοια του όρου, τότε η Δέκατη Τέταρτη Τροποποίηση πιθανώς κάνει το ίδιο επίσης. Δείτε υπόθεση Hurtado κατά της Καλιφόρνια--Hurtado v. California, 110 U. S. 516, 534–535 (1884). Πράγματι, το Δικαστήριο έχει ήδη επισημάνει, "Το συμπέρασμα είναι. . . ακαταμάχητο, ότι όταν την ίδια αυτή φράση την μεταχειρίζεται η Δέκατη Τέταρτη Τροποποίηση [όπως χρησιμοποιήθηκε στην Πέμπτη Τροποποίηση], την χρησιμοποίησε με την ίδια έννοια και όχι διασταλτικά". Στο ίδιο. Και νωρίτερα οι αποφάσεις αυτού του Δικαστηρίου για την Δέκατη Τέταρτη Τροποποίηση φαίνεται να ερμήνευσαν τη ρήτρα που χρησιμοποιεί τον όρο "ελευθερία" ώστε να σημαίνει ελευθερία από φυσικό περιορισμό. Στην υπόθεση Munn κατά Ιλλινόις - Munn v. Illinois, 94 U. S. 113 (1877), για παράδειγμα, το Δικαστήριο αναγνώρισε τη σχέση μεταξύ των δύο, της Ρήτρας Νόμιμης Διαδικασίας και της Magna Carta, δείτε αυτόθι, στην 123-124, και εμμέσως απέρριψαν το επιχείρημα των διαφωνούντων πως στην "ελευθερία" περιλαμβάνονται "κάτι παραπάνω . . . από απλή ελευθερία από τον φυσικό περιορισμό ή τα όρια φυλάκισης", αυτόθι, στην 142 (ο J. Field, μειοψηφών). Το ότι το Δικαστήριο φαίνεται να έχει χάσει το δρόμο του τα τελευταία χρόνια δεν δικαιολογεί να αποκλίνει από την αρχική έννοια των Ρητρών.

                                                           2
Ακόμη και αν υποτεθεί ότι η "ελευθερία" σε αυτές τις Ρήτρες περιλαμβάνει κάτι περισότερο από την ελευθερία από τον φυσικό περιορισμό, δεν περιλαμβάνει τις μορφές των δικαιωμάτων που επικαλείται η πλειοψηφία. Στην νομική παράδοση των Ην. Πολιτειών, η ελευθερία είχε από καιρό θεωρηθεί ως ατομική ελευθερία από τον κυβερνητικό νόμο, όχι ως δικαίωμα μίας συγκεκριμένης κρατικής σύμβασης.

Την ιδρυτική-εποχή η κατανόηση της ελευθερίας είχε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον John Locke, τα γραπτά του οποίου "για τα φυσικά δικαιώματα, για την κοινωνική και την κυβερνητική σύμβαση" αναφέρονταν "[α]πό το ένα φυλλάδιο μετά το άλλο φυλλάδιο" από τις Αμερικανίδες-ούς συγγραφείς. Bernard Bailyn ιστορικός, *9 Η Ιδεολογική Προέλευση της Επανάστασης Ην. Πολιτειών 27 (1967). Ο Locke περιέγραψε ανθρώπους που υπάρχουν σε μια κατάσταση της φύσης, διακατέχονται από την "τέλεια ελευθερία να προστάζουν τις ενέργειές τους και τη διάθεση της περιουσίας και των οικίων τις κατά το δοκούν, μέσα στα όρια του νόμου της φύσης, χωρίς να ζητήσουν άδεια, ή ανάλογα με την επιθυμία οποιασδήποτε άλλης ανθρώπου". J. Locke, Δεύτερη Πραγματεία της Πολιτικής Διακυβέρνησης - Second Treatise of Civil Government, §4, σελ. 4 (J. Gough εκδ. 1947) (Locke). Επειδή η κατάσταση της φύσης άφησε τις ανθρώπους ανασφαλείς στις οικείες και τις περιουσίες τες, αυτές-οί εισήλθαν στην κοινωνία των πολιτισών, διαπραγματευόμενες ένα τμήμα της φυσικής τις ελευθερίας για την αύξηση της ασφάλειας τις. Δείτε αυτόθι, §97, στην 49. Μετά από συναίνεση αυτής της προσταγής, οι άνθρωποι απέκτησαν την πολιτική ελευθερία {civil liberty}, ή την ελευθερία "να μην είναι κάτω από κάποια άλλη νομοθετική εξουσία, αλλά αυτή που θεσπίστηκε με τη συγκατάθεση της Κοινοπολιτείας, ούτε κάτω από την κυριαρχία οποιασδήποτε βούλησης ή συστήματος περιορισμού οποιουδήποτε νόμου, αλλά αυτού που το νομοθετικό σώμα θεσμοθετεί σύμφωνα με την εμπιστοσύνη που έχουμε σε αυτό". Αυτόθι, §22, σε 13. 4

Η φιλοσοφία αυτή διαπνέει την πολιτική σκηνή του 18ου αιώνα στις Ην. Πολιτείες. Μια συντάκτρια το 1756 στην εφημερίδα Gazette της Βοστώνης, για παράδειγμα, δήλωσε ότι η "Ελευθερία στη Κατάσταση της Φύσης" ήταν το "εγγενές φυσικό δικαίωμα" "κάθε ανθρώπου" "να ασκεί ελεύθερα την Χρήση του Λόγου της και της Αντίληψής της, και να επιλέγει αυτόν τον Νόμο που θεωρεί ότι μπορεί να δώσει τον καλύτερο Απολογισμό", αλλά ότι, "στην Κοινωνία, κάθε Άνθρωπος μετέχει με ένα Μικρό Μοίρασμα της φυσικής Ελευθερίας της, ή την καταθέτει στο Χρηματιστήριο της Κοινωνίας, όπου μπορεί να κατέχει την Εναπομείνουσα χωρίς να Ελέγχεται". Στην Boston Gazette και στην Country Journal, Αριθ. 58, 10 Μαΐου 1756, σελ. 1. Παρόμοια αισθήματα εκφράστηκαν σε δημόσιες ομιλίες, κηρύγματα και επιστολές μέσα στο χρόνο. Δείτε 1 C. Hyneman & D. Lutz, Αμερικανίδες-οι Πολιτικοί Γράφουν Κατά την Ιδρυτική Εποχή 1760-1805, σελ. 100, 308, 385 (1983).

Η ιδέα της πολιτικής ελευθερίας καθώς της φυσικής ελευθερίας κατά την ιδρυτική-εποχή περιορίζεται από το νόμο των ανθρώπων εμπλέκονται κατ' ανάγκη μόνο αυτές οι ελευθερίες που είναι εκτός της διακυβέρνησης. Δείτε Hamburger, Φυσικά Δικαιώματα, Φυσικό Δίκαιο, και τα Συντάγματα των Ην. Πολιτειών, 102 Yale L. J. 907, 918-919 (1993). Όπως παρατήρησε ένας σχολιαστής αργότερα, "[Ε]λευθερία στο δέκατο όγδοο αιώνα, θεωρήθηκε πως σχετίζεται πολύ περισσότερο με την "αρνητική ελευθερία", δηλαδή, η ελευθερία από, την μη ελευθερία, την ελευθερία μιας σειράς κοινωνικών και πολιτικών δεινών, μεταξύ των οποίων η αυθαίρετη κυβερνητική εξουσία". Στο J. Reid, Η Έννοια της Ελευθερίας την Εποχή της Επανάστασης των Ην. Πολιτειών 56 (1988). Ή όπως ένας λόγιος το έθεσε το 1776, "[η] κοινή ιδέα της ελευθερίας είναι απλώς αρνητική, και είναι μόνο η απουσία του περιορισμού". J. Reid, Παρατηρήσεις για τη Φύση της Πολιτικής Ελευθερίας και τις Αρχές της Διακυβέρνησης §13, σελ. 8 (1776) (Hey). Όταν οι άποικες-οι περιέγραψαν τους νόμους που θα μπορούσαν να παραβιάζουν τις ελευθερίες τις, συζήτησαν την νομοθεσία που θα μπορούσε να απαγορεύει σε πρόσωπα "από το να περπατούν στους δρόμους και στους αυτοκινητόδρομους, ορισμένες άγιες ημέρες, ή από το να βρίσκονται έξω από το σπίτι, μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα το βράδυ, ή. . . να [τις] περιορίσει από την εργασία και τα υλικά κατασκευής της δική τις [ανάπτυξης]". Downer, Μια Συζήτηση για την Προσήλωση στο Δέντρο της Ελευθερίας, στο 1 Hyneman, ανωτέρω, στο 101. Κάθε ένα από αυτά τα παραδείγματα περιλαμβάνουν ελευθερίες που βρίσκονται εκτός κυβερνητικής δικαιοδοσίας.

                                             Β
Είτε ορίσουμε την "ελευθερία" ως μετακίνηση είτε ως ελευθερία από τον κρατικό νόμο γενικότερα, οι προσφεύγουσες σε καμία περίπτωση δεν την στερούνται.

Οι προσφεύγουσες δεν μπορούν να ισχυριστούν, ενώπιον του πιο αληθοφανούς ορισμού της "ελευθερίας", ότι έχουν φυλακιστεί ή φυσικώς περιοριστεί από τις Πολιτείες επειδή συμμετέχουν σε λεσβιακές, αμφισεξουαλικές σχέσεις. Αντίθετα, ήταν σε θέση να συμβιώνουν και να αναθρέφουν τα παιδιά τις εν ειρήνη. Είχαν τη δυνατότητα να κρατήσουν τις τελετές πολιτικών γάμων σε Πολιτείες που αναγνωρίζουν τους γάμους προσώπων που είναι λεσβίες και ιδιωτικές θρησκευτικές τελετές, σε όλες τις Πολιτείες. Έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν ελεύθερα σε όλη τη χώρα, εγκαθιδρύοντας τα σπίτια τις, όπου τις αρέσει. Μακριά από φυλάκιση ή φυσικούς περιοσρισμούς, οι προσφεύγουσες άφέθηκαν να προστάξουν μόνες τη ζωή τις όπως ταιριάζει στις ίδιες-ους.

Ούτε, σύμφωνα με τον ευρύτερο ορισμό, μπορούν να ισχυρίζονται ότι οι Πολιτείες έχουν περιορίσει την ικανότητά τις να διαμορφώσουν την καθημερινή τις ζωή, καθώς μπορούν να είναι σε θέση να απουσιάζουν οι περιορισμοί του κράτους. Οι προσφεύγουσες δεν ζητούν από το Δικαστήριο να διατάξει τις Πολιτείες να σταματήσουν τον περιορισμό της δυνατότητάς τις να εισέρχονται στις λεσβιακές σχέσεις, να συμμετάσχουν στην στενή ιδιωτική προσωπικά οικεία συμπεριφορά, να δώσουν όρκους στις εταίρους τις σε δημόσιες τελετές, να συμμετάσχουν σε θρησκευτικές τελετές γάμου, να διατηρήσουν την εαυτή τις ως έγγαμες, ή να ανατρέφουν παιδιά. Οι Πολιτείες δεν έχουν επιβάλει τέτοιου είδους περιορισμούς. Ούτε οι Πολιτείες εμπόδισαν τις προσφεύγουσες από το να προσεγγίσουν έναν αριθμό ευκαιριών γάμου μέσω ιδιωτικών νομικών μέσων, όπως διαθήκες, καταπιστεύματα, και πληρεξούσια.

Αντ' αυτού, οι Πολιτείες έχουν αρνηθεί να τις χορηγήσουν κρατικά δικαιώματα. Οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι για λόγους "ελευθερίας", έχουν το δικαίωμα να έχουν πρόσβαση στα προνόμια και στα οφέλη που υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο λόγω του κράτους. Θέλουν, για παράδειγμα, να λάβουν επίσημη έγκριση της Πολιτείας για τους γάμους τις-κρατικές άδειες γάμου, πιστοποιητικά θανάτου, ή άλλα επίσημα έντυπα. Και θέλουν να λαμβάνουν διάφορα χρηματικά οφέλη, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των φόρων κληρονομίας κατά τον θάνατο της συζύγου, αποζημίωση, αν η μία σύζυγος πεθαίνει ως αποτέλεσμα τραυματισμού στην εργασία ή απωλέσει τα ωφελήματα που απορέουν από ένα γάμο, *10 από βλάβες αδικοπρακτικής αγωγής. Αλλά το να τύχεις κρατικής αναγνώρισης και παροχών δεν έχει να κάνει με την αντίληψη για την "ελευθερία" που οι Συντάκτριες-ες θα μπορούσαν να έχουν αναγνωρίσει.

Στο βαθμό που οι Συντάκτριες-ες θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν ένα φυσικό δικαίωμα στο γάμο το οποίο εμπίπτει στον ευρύτερο ορισμό της ελευθερίας, δεν θα περιελάμβανε το δικαίωμα κρατικής αναγνώρισης και τα οφέλη. Αντ 'αυτού, θα είχαν συμπεριλάβει το δικαίωμα άσκησης των ίδιων πράξεων που οι προσφεύγουσες έχουν αφεθεί ελεύθερες να συμμετάσχουν στο να δίνουν όρκους, να κάνουν θρησκευτικές τελετές για να γιορτάζουν αυτούς τους όρκους, να ανατρέφουν παιδιά, και να απολαμβάνουν το να κοινωνούν με την συζυγό τις, χωρίς κρατική παρέμβαση. Κατά την ίδρυση, η συμπεριφορά αυτή έγινε κατανοητή από τις προγενέστερες κυβερνήσεις, και όχι ως εκπηγάζουσα από αυτές. Όπως εξήγησε ο Locke πολλά χρόνια νωρίτερα, "Η πρώτη κοινωνία ήταν μεταξύ γυναίκας και άνδρα, η οποία ήταν το ξεκίνημα ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά". Locke παράγραφος §77, στην 39 δείτε επίσης J. Wilson, Διαλέξεις για το Δίκαιο, στο 2 Άπαντα του Έργου του James Wilson 1068 (K. Hall και M. Hall, εκδ. 2007) (συμπέρασμα "ότι η αληθινή προέλευση της κοινωνίας πρέπει να αναζητηθεί στο θεσμό του γάμου"). Οι προσφεύγουσες παρανοούν το θεσμό του γάμου, όταν λένε ότι "θα σήμαινε ελάχιστα" η απουσία κρατικής αναγνώρισης. Επιστολή των Προσφευγουσών Αριθ. 14- 556, σελ. 33.

Η παρανόηση των προσφευγουσών για την ελευθερία μεταφέρεται στον προβληματισμό τις για τον εντοπισμό του δικαιώματος να συνάπτουν γάμο σε δεδικασμενα μας, εκ των οποίων κανένα δεν επεκτείνει την έννοια της "ελευθερίας" πέραν της εννοίας της αρνητικής ελευθερίας. Αυτά τα δεδικασμένα συμμετέχουν όλα στις απόλυτες απαγόρευσεις των ιδιωτικών ενεργειών που σχετίζονται με το γάμο. Στην υπόθεση Loving κατά Βιρτζίνια, 388 U. S. 1 (1967), για παράδειγμα, εμπλέκεται ένα ζευγάρι που είχε διωχθεί ποινικά γιατί σύναψε γάμο στην Περιφέρεια της Κολούμπια και συμβιούσε στη Βιρτζίνια, αυτόθι στην 2-3. 5 Το ζευγάρι καταδικάστηκε σε έναν χρόνο φυλάκισης, με αναστολή για μία περίοδο 25 ετών, με την προϋπόθεση ότι δεν θα επανεισέλθει στην Κοινοπολιτεία κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Αυτόθι στην 3. 6 Στο ίδιο πνεύμα, η υπόθεση Zablocki κατά Redhail, 434 U.S. 374 (1978), που συμμετέχει ένας άνδρας στον οποίο είχε απαγορευθεί, επ' απειλή ποινικών κυρώσεων, να "συνάψει γάμ[ο] στο Wisconsin ή αλλού" λόγω των εκκρεμών υποχρεώσεων του στην οικονομική υποστήριξη του παιδιού του, στο ίδιο, στην 387, δείτε στο ίδιο, στην 377-378. Και στην υπόθεση Turner κατά Safley, 482 U. S. 78 (1987), εμπλέκονταν φυλακισμένες όπου απαγορευόταν να συνάψουν γάμο χωρίς την άδεια της επιστάτριας της φυλακής, άδεια, η οποία δεν μπορούσε να χορηγηθεί όταν απουσίαζαν επιτακτικοί λόγοι, αυτόθι στην 82. Σε καμία από αυτές τις υποθέσεις δεν ήταν πρόσπωπα που στερούνταν μόνο την κρατική αναγνώριση και τα οφέλη που σχετίζονται με το γάμο. 

Βρίσκεστε στο 4ο μέρος για να βρεθείτε στο 5ο μέρος πατήστε εδώ

Την είδηση την βρήκαμε στις 26.6.2015 και την μεταφράσαμε  από την .supremecourt.gov στην http://www.supremecourt.gov/opinions/14pdf/14-556_3204.pdf#page=1&zoom=auto,-99,798 
 

Σημειώσεις Δικαστηρίου

1 Η πλειοψηφία δηλώνει πως πιστεύει ότι το δικαίωμα είναι "μέρος της ελευθερίας που υποσχέθηκε η Δέκατη Τέταρτη Τροποποίηση η οποία προέρχεται, επίσης, από την Τροπολογία που εγγυάται, την ισότιμη προστασία των νόμων". Ανωτέρω στην 19. Παρά την "συνυνεργασία" που υπάρχει "μεταξύ αυ[τών] των δύο προστασιών", ανωτέρω στην 20, η πλειοψηφία χρησιμοποιεί σαφώς την ίση προστασία μόνο για να καλύψει την ουσιατική ανάλυση της νόμιμης διαδικασίας, μια ανάλυση τόσο με βάση μία φανταστική συνταγματική προστασία όσο και με μια αναθεωρητική άποψη της ιστορίας και της παράδοσής μας.

2 Οι σπόροι αυτής της διατύπωσης μπορούν επίσης να βρεθούν στην επηρεασμένη πραγματεία του Henry Care, Ελευθερίες της Αγγλίας. Αρχικά δημοσιεύτηκε στις Ην. Πολιτείες το 1721, περιγράφει τα "τρία πράγματα, τα οποία το Δίκαιο της Αγγλίας . . . κυρίως αφορούν και λαμβάνονται υπ' όψιν από τον Care", όπως "η ζωή, η ελευθερία και η περιουσία γης", και περιέγραψε την habeas corpus, 

 

3 Το Μέριλαντ, η Βόρεια Καρολίνα, και η Νότια Καρολίνα ενέκριναν τη φράση "ζωή, ελευθερία, ή περιουσιακά στοιχεία" σε διατάξεις 

που αλλού  ακολουθούν τα ίχνη της Magna Carta: "Πως η ελεύθερη άνθρωπος δεν πρέπει να συληφθεί, ή φυλακιστεί, 

ή να στερείται (ένα πρόσωπο) από την κατοχή, την πλήρη κυριότητα συμφερόντων  επί της γης, ιδιαίτερως άδικα ή με τη βία  προς 

τις ιδιοκτήτριες-ες της, τις ελευθερίες, ή τα προνόμια, ή εκτός νόμου, ή να εξοριστεί, ή με οποιαδήποτε τρόπο να καταστραφεί, ή να 

στερείται την ζωή της, την ελευθερία,  ή την περιουσία, αλλά από την απόφαση των ισοτίμων της, ή από 

το δίκαιο της χώρας". 

Maryland Συνταγματική, Διακήρυξη των Δικαιωμάτων, Άρθρο ΧΧΙ (1776), σε 3 Oμοσπονδιακά και Πολιτειακά Συντάγματα, Χάρτες 

Αποικειών, και Άλλοι Οργανικοί Νόμοι 1688 (F. Thorpe έκδοση 1909), δείτε επίσης S. C. Σύνταγμα, 

Άρθρο XLI (1778), στο 6 ίδιο, στο 3257, North Carolina Συνταγματική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων, Άρθρο XII (1776), στο 5 id, 

στην 2788. 

Η Massachusetts και το New Hampshire έκαναν το ίδιο, μολονότι με κάποιες τροποποιήσεις στο πλαίσιο της Magna Carta: 

"[Κ]αμία υπήκοος δεν μπορεί να συλληφθεί, φυλακιστεί, λεηλατηθεί, ή να στερεθεί την ιδιοκτησία της, την ασυλία ή τα προνόμια της, 

να τίθεται έξω από την προστασία του νόμου, να εξορισθεί, ή να στερηθεί την ζωή της, την ελευθερία, ή την περιουσία της, παρά μόνο 

από την κρίση των ισοτίμων-ομολόγων της, ή από τον νόμο της χώρας". Σύνταγμα Μασαχουσσέτης σημ. Ι, Άρθρο XII (1780), στο ίδιο 3, 

το 1891, δείτε επίσης Σύνταγμα Νew Ηampshire, σημ. Ι, Άρθρο XV (1784), στο 4 id., 

στην 2455. 

4 Οι θεωρίες του Locke επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό άλλες-ους επιφανείς συγγράφισες-φείς του 17ο και 18ο αιώνα. Ένας εξ' αυτών ο Blackstone, που συμφώνησε ότι η "φυσική ελευθερία συνίσταται κανονικά στην ισχύ του να δρα, όπως κάποια-ος κρίνει σκόπιμο, χωρίς περιορισμούς ή έλεγχο, εκτός από τον νόμο της φύσης" και περιγράφει την πολιτική-ατομική ελευθερία {civil liberty} ως αυτή "η οποία αφήνει την υπήκοο να είναι η μοναδική κυρίαρχος της δικής της συμπεριφοράς", με εξαίρεση τους "περιορισμούς από τους νόμους των ανθρώπων". 1 Blackstone 121-122. Και σε μια "πραγματεία που αναφέρεται συνήθως από τις Ιδρύτριες-ες", στην υπόθεση Zivotofsky κατά Kerry, ανωτέρω, στο 5 (o J. Thomas, συμφωνεί με την απόφαση εν μέρει και εν μέρει με την μειοψηφούσα απόφαση), ο Thomas Rutherforth έγραψε, "με την ελευθερία εννοούμε την εξουσία, με την οποία η άνθρωπος οφείλει να ενεργεί όπως νομίζει, όπου κανένας νόμος δεν την περιορίζει, μπορεί επομένως να χαρακτηριστεί ως το δικαίωμα της ανθρώπου επί των δικών της δράσεων-πράξεων". 1 Τ. Rutherford, Θεσμοί του Φυσικού Νόμου 146 (1754).

Ο Rutherforth εξήγησε ότι "[ο] μόνος περιορισμός του δικαιώματος μίας ανθρώπου επί των δικών της ενεργειών είναι αρχικά υπό, την υποχρέωση που διέπει την εαυτή της από το νόμο της φύσης, και από το νόμο της θρησκευτικής πεποίθησης", και ότι "[Ό]ποιο δικαίωμα και αν έχουν αυτές του είδους μας.....να συγκρατήσουν [αυτές τις δράσεις] μέσα σε συγκεκριμένα όρια, πέραν αυτών που έχει προκαθορίσει ο φυσικός νόμος, προκύπτει από κάποια μετά-δράση δική μας, από κάποια συγκατάθεση είτε εκπεφρασμένη είτε σιωπηλή, μέσω της οποίας έχουμε αλλοτριώσει την ελευθερία μας, ή έχουμε μεταβιβάσει το δικαίωμα της καθοδήγησης των πράξεών μας από εμάς σε εκείνες". Ανωτέρω, στην 147-148.

5 Η πρόταση των προσφευγουσών και η Amici τις ότι οι νόμοι κατά της επιμιξίας {επιμιξία=γάμος με ζευγάρι από διαφορετική φυλή} είναι ένα είδος νόμων που ορίζουν το γάμο μεταξύ μίας γυναίκας και ενός άνδρα είναι τόσο προσβλητική όσο και ανακριβής. Οι πρώϊμοι νόμοι των Ην. Πολιτειών κατά της σεξουαλικής επαφής και του γάμου μεταξύ προσώπων διαφορετικής φυλής ήταν ωοτοκία της σκλαβιάς". P. Pascoe, Τι Έρχεται Φυσικά: Ο Νόμος της Επιμιξίας και η Κατασκευή του Αγώνα στις Ην. Πολιτείες 19 (2009). Για παράδειγμα, ο νόμος του Μέριλαντ το 1664 απαγόρευε τους γάμους μεταξύ "μίας γεννημένης ελεύθερης Αγγλίδας" και "Νέγρων Σκλάβ[ων]" ψηφίστηκε ως μέρος του ίδιου νόμου που ενέκρινε την δια βίου δουλεία στην αποικία. Αυτόθι στην 19-20. Οι νόμοι κατά της επιμιξίας στην Βιρτζίνια επίσης πέρασαν στο ψήφισμα του 1691 με τίτλο "Ένας νόμος για την καταστολή των απομακρυσμένων Σκλάβων". Νόμος του Απρίλη του 1691, Ch. XVI, 3 Va. Stat. 86 (W. Hening έκδοση 1823) (ανατύπωση 1969) (έχουν διαγραφεί οι πλάγιοι χαρακτήρες). "Μέχρι τον Εμφύλιο Πόλεμο δεν αμφισβητήθηκε το μέλλον της δουλείας όπου οι δικηγόροι, το νομοθετικό σώμα και τα δικαστήρια άρχισαν να αναπτύσσουν περίτεχνες δικαιολογίες που σηματοδότησαν την ανάδειξη του νόμου επιμιξίας και έθεταν περιορισμούς στο γάμο προσώπων διαφορετικής φυλής το θεμέλιο της Μετα-τον Εμφύλιο Πόλεμο λευκής υπεροχής". Pascoe, ανωτέρω, στην 27-28.  

6 Η απαγόρευση επεκτάθηκε τόσο πολύ ώστε να απαγορεύσει ακόμη και τις θρησκευτικές τελετές, αυξάνοντας έτσι ένα σοβαρό ζήτημα δυνάμει της Πρώτης Τροπολογίας Ρήτρας Ελεύθερης Άσκησης-Εξάσκησης, όπως τουλάχιστον μία amicus εκείνη την εποχή επεσήμανε. Επιστολή υπέρ John J. Russell et al. ως Amici Curiae στην υπόθεση Loving κατά Βιρτζίνια,
Ο.Τ. 1966, Αριθ. 395, σελ. 12-16. 

Σημειώσεις δικές μας

*7due process=δίκαιη διαδικασία=η κανονική διαχείρηση του νόμου, σύμφωνα με την οποία σε καμία πολίτης δεν μπορεί να αμφισβητηθούν τα νομικά δικαιώματά του και όλοι οι νόμοι πρέπει να συμμορφώνονται με τις θεμελιώδης, αποδεκτές αρχές του δικαίου, όπως το δικαίωμα της κατηγορουμένης να αντιμετωπίσει τους κατηγόρους της. 

 *8 Ως το μέσον το οποίο θα μπορούσε να παράσχει την "Ελευθερία" κάποιας από τη φυλάκιση. Το σχόλιο στο Νόμο της Habeas Corpus, στο Ελευθερίες της Αγγλίας, ή Κληρονομιά της Ελεύθερης-γεννημένης Υπηκόου 185 (του H. Care δείγμα 5ης έκδ. 1721). Αν και ο ίδιος χρησιμοποίησε πιο γενικά τη λέξη "ελευθερίες", δείτε, π.χ., στο ίδιο, στις 7, 34, 56, 58, 60, ότι από μόνος του χρησιμοποίησε την "Ελευθερία" με τη στενή έννοια, όταν τοποθετήθηκαν παράλληλα οι λέξεις "Ζωή" ή "Ακίνητη Περιουσία", δείτε, π.χ., στο ίδιο, στις 185, 200.  

Η habeas corpus είναι μια δικαστική πράξη που προστατεύει την πολίτισα από την παράνομη πράξη, από την παράνομη κράτηση, απαγορεύοντας τη δίκη προσώπων που κρατούνται παράνομα. Στηρίζεται στις αρχές της Μάγκνα Κάρτα και κωδικοποιήθηκε κυρίως με την αγγλική νομοθεσία habeas corpus του 1679, που ψηφίστηκε κατά τη βασιλεία του Καρόλου Β’. Η ονομασία προέρχεται από τις βασικές λέξεις του αντίστοιχου εντάλματος σε μεσαιωνικά λατινικά "habeas corpus ad subjiciendym", που σημαίνει "(Θα) έχετε το σώμα 

(της κρατουμένης) για να υποβληθεί σε (εξέταση)".  

*9 Που κέρδισε το βραβείο Πούλιντζερ το 1968 για αυτό του το βιβλίο.

*10 Consortium= Η τυπική συλλογή των ωφελημάτων που απορρέουν από το γάμο, συμπεριλαμβανομένων της συντροφικότητας, της αγάπης, της υποστήριξης, και των σεξουαλικών σχέσεων, τα οποία έχουν αξία που αναγνωρίζεται από το δίκαιο. Το νόμιμο δικαίωμα της συζύγου στην συντροφικότητα, στην υποστήριξη, και στην αγάπη της συζύγου της.