Μειοψηφίσαντες στην υπόθεση DEBOER, TANCO, OBERGEFELL 2

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ
Υπόθεση OBERGEFELL και άλλες-οι κατά Hodges, ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ, του Υπουργείου Υγείας Οχάιο και άλλες-οι.

Αριθ. 14-556, 14-562, 14-571 και 14-574

Απορρίπτοντας την υπόθεση Lochner δεν απαιτείται να αποκηρυχθεί η θεωρία των έμμεσων θεμελιωδών δικαιωμάτων, και το Δικαστήριο δεν έχει πράξει κατ' αυτό τον τρόπο. Αλλά για να αποφευχθεί η επανάληψη σφαλμάτων της υπόθεσης Lochner με την μετατροπή των προσωπικών προτιμήσεων σε συνταγματικές εντολές, οι μοντέρνες μας ουσιαστικές υποθέσεις Νόμιμης Διαδικασίας τόνισαν την ανάγκη για ''δικαστικό περιορισμό''. Υπόθεση Collins κατά Harker Heights - Collins v. Harker Heights, 503 U. S. 115, 125 (1992). Τα δεδικασμένα μας απαιτούσαν πως τα έμμεσα θεμελιώδη δικαιώματα είναι "αντικειμενικά, βαθιά ριζωμένα στην ιστορία και στην παράδοση αυτού του Έθνους" και "έμμεσα υπό την έννοια της προσταγής της ελευθερίας, έτσι ώστε ούτε ελευθερία ούτε δικαιοσύνη θα υπήρχε αν είχαν θυσιαστεί". Υπόθεση Glucksberg, 521 ΗΠΑ, σε 720 έως 721 (τα εσωτερικά εισαγωγικά παραλείπονται).

Αν και το Δικαστήριο διατύπωσε τη σημασία της ιστορίας και της παράδοσης στην έρευνα των θεμελιωδών δικαιωμάτων πιο συγκεκριμένα στην υπόθεση Glucksberg, πολλές άλλες υποθέσεις, τόσο πριν όσο και μετά έχουν ενστερνιστεί την ίδια προσέγγιση. Δείτε, για παράδειγμα, υπόθεση Επαρχιακό Γραφείο Εισαγγελίας για τo Τρίτo Επαρχιακό Δικαστήριο κατά Osborne - District Attorney’s Office for Third Judicial District Court v. Osborne, 557 U. S. 52, 72 (2009), Flores, 507 U. S., στην 303, υπόθεση Ηνωμένες Πολιτείες κατά Σαλέρνο - United States v. Salerno, 481 U. S. 739, 751 (1987), υπόθεση Moore κατά East Cleveland - Moore v. East Cleveland, 431 U. S. 494, 503 (1977) (γνωμοδότηση πλειοψηφίας ), δείτε επίσης id., στην 544 (J. White, διαφωνών) ("Το δικαστικό σώμα, περιλαμβανομένου αυτού του Δικαστηρίου, είναι το πιο ευάλωτο και πλησιάζει την παρανομία όταν ασχολείται με την δικαστική-κατασκευή συνταγματικού νόμου έχοντας μικρές ή χωρίς επιπτώσεις ρίζες στην γλώσσα ή ακόμα και στο σχεδιασμό του Συντάγματος"), υπόθεση Troxel κατά Granville - Troxel ν. Granville, 530 U. S. 57, 96-101 (2000) ( J. Kennedy, μειοψηφών) (διαβουλευόμενο “[την] ιστορία του Έθνους μας, τις νομικές παραδόσεις και τις πρακτικές” και κατέληξε ότι “το [ο]φείλουμε στην νομική δομή των εγχώριων σχέσεων του Έθνους ... να προχωρήσουμε με προσοχή” (παραθέτοντας την υπόθεση Glucksberg, 521 U. S., στην 721)).

Πρέπει να εξετάζουμε τα ιστορικά δεδομένα στη μελέτη μας σφαιρικά. Να μην βγάζουμε συμπεράσματα μόνο από μιας αμφίβολης αξίας νόμο και να δικαιολογούμε κάθε καταπάτηση των δικαιωμάτων, ελευθερίας που διαπιστώνουμε στη βάση ενός μεμονωμένου, ίσως κακού νόμου. Το Δικαστήριο έχει δίκιο γι' αυτό. Ανωτέρω, στην 18. Αλλά με δεδομένο τους λίγους "πυλώνες που καθοδηγούν στην υπεύθυνη λήψη αποφάσεων σε αυτήν την αχαρτογράφητη σφαίρα", υπόθεση Collins, 503 U. S., στην 125, "μια προσέγγιση που στηρίζεται στην ιστορία επιβάλλει όρια στο δικαστικό σώμα που είναι πιο σημαντικά από ό,τι οποιαδήποτε προσέγγιση βασισμένη σε [μία] αφηρημένη μορφή", υπόθεση Moore, 431 U. S., στην 504, αριθ. 12 (γνωμοδότηση πλειοψηφίας). Επεκτείνοντας ένα δικαίωμα ξαφνικά και δραστικά είναι σαν να απαιτείται να το σκίσετε στα δύο από τις ρίζες του. Ακόμη και ένα ειλικρινές έργο "πειθαρχίας" στην αναγνώριση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, ανωτέρω στην 10-11, δεν παρέχει ουσιαστική πίεση σε μία δικαστίνα, για το "τι είναι πιθανό να "ανακαλυφθεί", έστω και αν η ίδια έχει πλήρη επίγνωση του ότι, είναι δικές της αξίες", J. Ely, Δημοκρατία και Δυσπιστία στην 44 (1980). Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί ο περιορισμός σε αυτή την ευαίσθητη επιχείρηση είναι η “συνεχής επιμονή στον σεβασμό των διδασκαλιών της ιστορίας, η στερεά αναγνώριση των βασικών αξιών που διέπουν την κοινωνία μας, και η σοφή εκτίμηση του μεγάλου ρόλου [των] δογμάτων της ομοσπονδιακότητας και του διαχωρισμού των εξουσιών". Υπόθεση Griswold κατά Connecticut - Griswold v. Connecticut, 381 U. S. 479, 501 (1965) (ο J. Harlan, συμφωνεί με την απόφαση).

Β
Η πλειοψηφία δεν αναγνωρίζει καμία από αυτό το δογματικό υπόβαθρο, και είναι εύκολο να καταλάβει καμιά γιατί: Είναι επιθετική εφαρμογή της ουσιαστικής Νόμιμης Διαδικασίας που διακόπτει απότομα τα προ δεκαετιών δεδικασμένα και επιστρέφει το δικαστήριο στην άνευ αρχών προσέγγιση της υπόθεσης Lochner.

1
Τα θέματα που δια-χειρίζεται η πλειοψηφία είναι πως ο γάμος είναι επιθυμητός και οι προσφεύγουσες τον επιθυμούν. Η γνωμοδότηση περιγράφει την “υπερβατική σημασία” του γάμου και επανειλημμένα επιμένει ότι οι προσφεύγουσες δεν επιδιώκουν να "εξ-ευτελίσουν", "απαξιώσουν", "διασύρουν", ή "να δείξουν έλλειψη σεβασμού" στο θεσμό. Ανωτέρω, στην 3, 4, 6, 28. Καμιά δεν αμφισβητεί αυτά τα σημεία. Πράγματι, οι σοβαρές προσωπικές δηλώσεις των προσφευγουσών και άλλων σαν κι αυτές είναι πιθανόν να είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο πολλές Αμερικανίδες έχουν αλλάξει γνώμη για το αν θα πρέπει να επιτρέπεται στα λεσβιακά ζευγαρια να συνάπτουν γάμο. Ως θέμα του συνταγματικού δικαίου, ωστόσο, η ειλικρίνεια των επιθυμιών των προσφευγουσών δεν είναι συναφής.

Όταν η πλειοψηφία στρέφεται προς το νόμο, βασίζεται κατά κύριο λόγο σε δεδικασμένα συζητώντας το θεμελιώδες “δικαίωμα του γάμου”. Υποθέσεις Turner κατά Safley - Turner v. Safley, 482 U. S. 78, 95 (1987), Zablocki, 434 U. S., στην 383, δείτε Loving, 388 U. S., στη 12. Οι υποθέσεις αυτές δεν κρίνουν, βέβαια, πως όποια θέλει να συνάψει γάμο έχει το συνταγματικό δικαίωμα να το πράξει. Αυτές αντί να απαιτούν από την Πολιτεία να αιτιολογήσει τα εμπόδια στο γάμο, όπως αυτός ο θεσμός ήταν πάντα κατανοητός. Στην υπόθεση Loving, το Δικαστήριο έκρινε ότι στους περιορισμούς λόγω φυλής σχετικά με το δικαίωμα του γάμου, έλειπε μία σοβαρή αιτιολόγηση. Στην υπόθεση Zablocki, οι περιορισμοί στο γάμο επειδή χρωστά την διατροφή του παιδιού δεν αρκούν. Στην υπόθεση Turner, οι περιορισμοί με βάση το καθεστώς-status κρατούμενης κρίθηκαν ανεπίτρεπτοι.

Κανένας από τους νόμους στις υποθέσεις αυτές δεν φέρεται να αλλάζει τον πυρήνα ορισμού του γάμου ως ένωση μιας γυναίκας και ενός άνδρα. Οι νόμοι που προσβλήθηκαν στις υποθέσεις Zablocki και Turner δεν ορίζουν το γάμο ως "την ένωση μιας γυναίκας και ενός άνδρα, όπου κανένα μέρος δεν οφείλει στήριξη στα παιδιά της-του ή είναι στη φυλακή". Ούτε η απαγόρευση του γάμου στην υπόθεση Loving ορίζει το γάμο ως "την ένωση μιας γυναίκας και ενός άνδρα της ίδιας φυλής". Δείτε Tragen, Σχόλιο, Νομοθετικές Απαγορεύσεις κατά του γάμου Προσώπων Διαφορετικής Φυλής, 32 Cal. L. Rev. 269 (1944) ("στο εθιμικό δίκαιο δεν υπήρχε απαγόρευση του γάμου προσώπων διαφορετικής φυλής"), μετά, στο 11-12, n. 5 ( J. Thomas, μειοψηφών). Η αφαίρεση των φραγμών στο γάμο λόγω διαφορετικής φυλής, δεν άλλαξε αυτό που ο γάμος ήταν, περισσότερο ήταν ενοποίηση σχολών που άλλαξαν αυτό που ήταν η σχολή. Καθώς η πλειοψηφία παραδέχεται, ο θεσμός του “γάμου” συζητήθηκε σε κάθε μία από αυτές τις υποθέσεις "θεωρείται ως μια σχέση όπου συμμετέχουν εταίροι αντίθετου φύλου". Ανωτέρω, στην 11.

Με λίγα λόγια, υποθέσεις με θέμα το "δικαίωμα γάμου" ξεχωρίζουν για τη σημαντική αλλά περιορισμένη άποψη ότι οι συγκεκριμένοι περιορισμοί πρόσβασης στο γάμο, όπως ορίζεται παραδοσιακά παραβιάζουν τη Νόμιμη Διαδικασία. Αυτά τα δεδικασμένα δεν λένε τίποτε απολύτως για το δικαίωμα μίας Πολιτείας να αλλάξει τον ορισμό του γάμου, το οποίο είναι το δικαίωμα που οι προσφεύγουσες επιδιώκουν στην πραγματικότητα εδώ. Δείτε υπόθεση Windsor, 570 U. S., στην ___ (ο J. Alito, μειοψηφών) (δελτίο γνωμοδότησης, στην 8) (“Αυτό που επιδιώκει η υπόθεση Windsor και οι Ηνωμένες Πολιτείες... δεν είναι η προστασία του βαθιά ριζωμένου δικαιώματος, αλλά η αναγνώριση ενός πολύ νέου δικαιώματος”). Ούτε οι προσφεύγουσες, ούτε η πλειοψηφία αναφέρουν μία υπόθεση ή άλλη νομική πηγή η οποία παρέχει κάποια βάση για ένα τέτοιο συνταγματικό δικαίωμα. Δεν υφίσταται, και αυτό είναι αρκετό για να αποκλειστεί ο ισχυρισμός τις.

2
Η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι "υπάρχουν και άλλα, πιο διδακτικά δεδικασμένα" που πληροφορούν για το δικαίωμα του γάμου. Ανωτέρω, στην 12. Αν και δεν είναι απολύτως σαφής, η αναφορά αυτή φαίνεται να ανταποκρίνεται σε μια σειρά υποθέσεων, που διαβουλεύονται το έμμεσο θεμελιώδες "δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής". Υπόθεση Griswold, 381 U. S., στην 486. Στην πρώτη από τις υποθέσεις αυτές, το Δικαστήριο ακύρωσε τον ποινικό νόμο που απαγόρευε τη χρήση αντισυλληπτικών. Αυτόθι, στην 485-486. Το Δικαστήριο τόνισε την επεμβατική φύση της απαγόρευσης, η οποία απειλούσε την παρείσφρηση "της αστυνομίας να ερευνά τους ιερούς περίβολους των συζυγικών υπνοδωματίων". Αυτόθι, στο 485. Κατά τη οπτική του Δικαστηρίου, τέτοιοι νόμοι παραβιάζουν το δικαίωμα προστασίας της ιδιωτικής ζωής στην πιο βασική του ουσία: το "δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής". Υπόθεση Eisenstadt κατά Baird - Eisenstadt v. Baird, 405 U.S 438, 453-454, n. 10 (1972) (Τα εσωτερικά εισαγωγικά παραλείπονται), δείτε την υπόθεση Olmstead κατά Ην. Πολιτειών - Olmstead v. United States, 277 US 438, 478 (1928) (Ο J. Brandeis, μειοψήφισε).

Το Δικαστήριο επικαλέστηκε επίσης το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή στην υπόθεση Lawrence κατά Τέξας - Lawrence v. Texas, 539 U. S. 558 (2003), η οποία έπληξε τον νόμο του Τέξας που ποινικοποιούσε τον ομοσεξουαλικό σοδομισμό. Η υπόθεση Lawrence επικαλέστηκε τη θέση ότι ο ποινικός νόμος σοδομισμού, όπως και οι απαγορεύσεις πρόσβασης σε αντισυλληπτικά, εισέβαλαν στην προστασία της ιδιωτικής ζωής, προσκαλούσαν σε μια "αδικαιολόγητη εισβολή από την κυβέρνηση" η οποία "άγγιζ[ε] την πιο ιδιωτική ανθρώπινη συμπεριφορά, την σεξουαλική συμπεριφορά. . . στο πιο ιδιωτικό μέρος, το σπίτι". Αυτόθι, στις 562, 567.

Ούτε η υπόθεση Lawrence ούτε οποιοδήποτε άλλο δεδικασμένο στη γραμμή των υποθέσεων της ιδιωτικής ζωής υποστηρίζει το δικαίωμα που οι προσφεύγουσες διεκδικούν εδώ. Σε αντίθεση με την ποινική νομοθεσία που απαγορεύει τα αντισυλληπτικά και την σοδομία, οι νόμοι του γάμου στο ζήτημα εδώ δεν συνεπάγονται κυβερνητικές παρεμβάσεις. Δεν δημιουργούν κανένα έγκλημα και δεν επιβάλλουν τιμωρία. Τα λεσβιακά ζευγάρια παραμένουν ελεύθερα να ζήσουν μαζί, να συμμετάσχουν στην βαθειά ιδιωτική και προσωπική σχέση τους, και να αναθρέψουν τις οικογένειές τους κατά το δοκούν. Καμιά δεν είναι "καταδικασμένη να ζει στην μοναξιά", από τους υπό αμφισβήτηση νόμους σε αυτές τις υποθέσεις, καμία. Ανωτέρω, στην 28. Την ίδια στιγμή, οι νόμοι σε καμία υπόθεση δεν επηρεάζουν το "δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής".

Η πλειοψηφία επικαλείται επίσης την επιρροή της από την γνωμοδότησή του μειοψηφήσαντα Δικαστή Harlan στην υπόθεση Poe κατά Ullman - Poe ν. Ullman, 367 U.S. 497 (1961). Όπως η πλειοψηφία διηγείται λεπτομερώς, η γνωμοδότηση δηλώνει ότι "η [ν]όμιμη διαδικασία δεν έχει μειωθεί σε οποιαδήποτε μορφή". Στο ίδιο, στην 542. Αλλά πολύ απέχει από το να παρέχει μία ευρεία επεξηγηματική προτροπή που η πλειοψηφία διακρίνει, η γνώμη του Δικαστή Harlan καθιστά σαφές ότι τα δικαστήρια υπονοούν πως τα θεμελιώδη δικαιώματα δεν είναι "ελεύθερα να περιφέρονται σε ακαθοδήγητες εικασίες που ίσως τελικά χαθουν μέσα σε αυτές". Αυτόθι Πρέπει αντ 'αυτού να "λαμβάνουν υπόψη αυτά που διδάσκει η ιστορία" και να εφαρμόζουν όχι μόνο "κριτική σκέψη", αλλά και "αυτοσυγκράτηση". Αυτόθι. Mε σχετική συνάφεια, ο Δικαστής Harlanex εξήγησε πως "η νομοθεσία σχετικά με το γάμο ορίζει τόσο το πότε μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι σεξουαλικές δυνάμεις όσο και το νομικό καθώς και το γενικό κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τα παιδιά γεννιούνται και μεγαλώνουν. . . δημιουργούν ένα πρότυπο τόσο βαθιά εντυπωμένο στην ουσία της κοινωνικής μας ζωής που κάθε Συνταγματική θεωρία, σε αυτό το πεδίο, πρέπει να αναπτυχθεί σε αυτή τη βάση". Στο ίδιο, στην 546.

Εν ολίγοις, οι υποθέσεις ιδιωτικής ζωής δεν παρέχουν καμία υποστήριξη για τη θέση της πλειοψηφίας, διότι οι προσφεύγουσες δεν αναζητούν προστασία της ιδιωτικής ζωής. Ακριβώς το αντίθετο, ζητούν δημόσια αναγνώριση των σχέσεων τις μαζί με τα αντίστοιχα κρατικά επιδόματα. Οι υποθέσεις μας έχουν επανειλημμένως αρνηθεί να επιτρέψουν στις διαδίκους να μετατρέψουν την ασπίδα που παρέχεται από τις συνταγματικές ελευθερίες σε ένα σπαθί όπου απαιτεί θετικά δικαιώματα από το κράτος. Δείτε την υπόθεση De Shaney κατά του Τμήματος Κοινωνικής Υπηρεσίας της Κομητείας Winnebago - De Shaney v. Winnebago County Dept. of Social Servs., 489 U. S. 189, 196 (1989), Σαν Αντόνιο Ανεξάρτητο Σχολείο Περιφέρειας κατά Rodriguez - San Antonio Independent School Dist. v. Rodriguez, 411 U. S. 1, 35–37, μετά, στην 9-13 (ο J. Thomas, μειοψηφεί). Έτσι, αν και το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής το οποίο αναγνωρίζεται από δεδικασμένα μας παίζει σίγουρα κάποιο ρόλο στην προστασία της βαθειά ιδωτικής προσωπικής συμπεριφοράς των λεσβιακών ζευγαριών, δεν παρέχει καταφατικά το δικαίωμα να επαναπροσδιορίσει το γάμο και καμία βάση για να ακυρώσει τους υπό αμφισβήτηση νόμους εν προκειμένω.

                                          3
Ίσως αναγνωρίζοντας πως η μικρή υποστήριξη που μπορεί να αποκομίσει 

από δεδικασμένα, η πλειοψηφία πηγαίνει έξω από την πορεία της 

εγκαταλείποντας την "προσεκτική" προσέγγιση για τα έμμεσα θεμελιώδη 

δικαιώματα που λαμβάνονται από αυτό το Δικαστήριο στην υπόθεση Glucksberg. 

Παραπάνω, στην 18 (παραθέτοντας 521 U. S., στην 721). Είναι αποκαλυπτικό 

ότι η θέση της πλειοψηφίας απαιτεί την αποτελεσματική αναίρεση της υπόθεσης 

Glucksberg, την κορυφαία σύγχρονη υπόθεση, που θέτει τα όρια της ουσιαστικής 

νόμιμης διαδικασίας. Τουλάχιστον αυτό το τμήμα της γνώμης της πλειοψηφίας 

έχει την αρετή της ειλικρίνειας. Καμιά δεν θα μπορούσε δικαίως κατηγορήσει 

την πλειοψηφία που έχει μια προσεκτική προσέγγιση. 

Τελικά, ένα μόνο δεδικασμένο δεν προσφέρει υποστήριξη για τη μεθοδολογία της πλειοψηφίας: υπόθεση Lochner κατά Νέας Υόρκης - Lochner v. New York, 198 U. S. 45. Η πλειοψηφία διευρύνει τη γνώμη της, ανακοινώνοντας στις προσφεύγουσες το δικαίωμα να "ορίζουν και να εκφράζουν την ταυτότητά τις". Ανωτέρω, στην 1-2. Η πλειοψηφία αργότερα εξηγεί ότι "το δικαίωμα στην προσωπική επιλογή σχετικά με το γάμο είναι συνυφασμένο με την έννοια της προσωπικής-ατομικής αυτονομίας". Ανωτέρω, στην 12. Αυτή η ελεύθερα ωθούμενη έννοια της ατομικής αυτονομίας δεν αντηχεί τόσο πολύ ως "το γενικό δικαίωμα του προσώπου να είναι ελεύθερο ως προσωπικότητα και νάχει τη δύναμη να συνάπτει συμβάσεις σε σχέση με τη δική του εργασία". Υπόθεση Lochner, 198 U. S., στην 58 (η υπογράμμιση δική μου).

Για να είμαι δίκαιος, η πλειοψηφία δεν υποδηλώνει ότι το δικαίωμα της αυτονομίας του προσώπου είναι εντελώς χωρίς περιορισμούς. Οι περιορισμοί που θέτει είναι ακριβώς εκείνοι που συμφωνούν με τη δική της "αιτιολογημένη απόφαση", πληροφορούμαστε από την "νέα διαίσθηση" της για την "φύση της αδικίας", η οποία ήταν αόρατη για όλα όσα συνέβαιναν πριν, αλλά έχει καταστεί σαφής, "όπως μαθαίνουμε [η] έννοια" της ελευθερίας. Ανωτέρω, 10, 11. Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή απόφαση δεν στηρίζεται σε τίποτα περισσότερο από την πεποίθηση της πλειοψηφίας ότι θα πρέπει να επιτρέπεται στα λεσβιακά ζευγάρια να συνάπτουν γάμο επειδή το θέλουν, και ότι "θα μπορούσαν να βλαφθούν οι επιλογές τους και να μειωθεί η προσωπικότητα τους με το να τους αρνηθούν αυτό το δικαίωμα". Ανωτέρω, στην 19. Ό,τι κι αν αναγκάζει αυτή την πίστη ότι μπορεί να έχει βάση ως ζήτημα της ηθικής φιλοσοφίας, δεν έχει μεγαλύτερη βάση στο Σύνταγμα από ό,τι οι απροκάλυπτες πολιτικές προτιμήσεις που υιοθετήθηκαν στην υπόθεση Lochner. Δείτε 198 U. S., στην 61 ("Εμείς δεν πιστεύουμε στην ορθότητα των απόψεων που υποστηρίζουν αυτό τον νόμο", η οποία "αποτελεί παράνομη προσβολή των δικαιωμάτων των προσώπων . . . να συνάπτουν συμβάσεις για τα εργασιακά με τέτοιους όρους όπου αυτές κρίνουν ως καλύτερους").

Η πλειοψηφία αναγνωρίζει ότι οι σημερινές υποθέσεις δεν σηματοδοτούν "την πρώτη φορά που το Δικαστήριο καλείται να υιοθετήσει προσεκτική προσέγγιση για την αναγνώριση και την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων". Ανωτέρω, στην 25. Σε αυτό, συμφωνούμε. Το Δικαστήριο "ρωτήθηκε" -και συμφώνησε να "υιοθετήσει μία προσεκτική προσέγγιση" ώστε να συναπάγονται τα θεμελιώδη δικαιώματα μετά την πανωλεθρία της εποχής της υπόθεσης Lochner. Σήμερα, η πλειοψηφία ρίχνει την προσοχή της στην άκρη και αναζωογονεί τα σοβαρά λάθη της εν λόγω περιόδου.

Μία άμεση ερώτηση που προσ-καλείται από τη θέση της πλειοψηφίας είναι το κατά πόσον οι Πολιτείες μπορούν να διατηρούν τον ορισμό του γάμου ως ένωση δύο ανθρώπων. Δείτε: Υπόθεση Brown κατά Buhman - Brown v. Buhman, 947 F. Supp. 2d 1170 (Utah 2013), η έφεση εκκρεμεί, Αριθμός 144117 (CA10). Αν και η πλειοψηφία εισάγει με τυχαία σειρά το επίθετο "δύο" σε διάφορες θέσεις, δεν προσφέρει κανένα λόγο ολωσδιόλου γιατί το στοιχείο των δύο-προσώπων που είναι ο πυρήνας του ορισμού του γάμου μπορεί να συντηρηθεί, ενώ το στοιχείο γυναίκα-άνδρας δεν μπορεί. Πράγματι, από την άποψη της ιστορίας και της παράδοσης, ένα άλμα από το γάμο ετερό προσώπων στον γάμο προσώπων που είναι λεσβίες είναι πολύ μεγαλύτερο από τον ενικό μίας ένωσης δύο προσώπων {μονογαμία} στον πληθυντικό των ενώσεων {πολυγαμία}, οι οποίες έχουν βαθιές ρίζες σε μερικούς πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο. Αν η πλειοψηφία είναι πρόθυμη να αναλάβει το μεγάλο άλμα, είναι δύσκολο να δούμε πώς μπορεί να πει όχι σε ένα βραχύτερο.

Είναι εντυπωσιακό πόσο από το σκεπτικό της πλειοψηφίας θα εφαρμόζεται με την ίδια ισχύ του ισχυρισμού ενός θεμελιώδους δικαιώματος στο πολυπληθή γάμο {πολλών μαζί ταυτόχρονα}. Αν "υπάρχει [α]ξιοπρέπεια στο δεσμό μεταξύ δύο γυναικών ή δύο ανδρών που επιδιώκουν να συνάψουν γάμο και την αυτονομία τους να κάνουν τέτοιες βαθιές επιλογές", ανωτέρω, στην 13, γιατί θα υπήρχε λιγότερη αξιοπρέπεια στο δεσμό μεταξύ τριών ανθρώπων οι οποίοες, κατά την άσκηση της αυτονομίας τις, επιδιώκουν να κάνουν την βαθιά επιλογή να συνάψουν γάμο; Εάν ένα λεσβιακό ζευγάρι έχει το συνταγματικό δικαίωμα να συνάψει γάμο, επειδή αλλοιώς τα παιδιά τους θα "υποφέρουν από το στίγμα της γνώσης πως οι οικογένειές τους είναι κατά κάποιο τρόπο υποδεαίστερες" ανωτέρω, στην 15, γιατί δεν θα ισχύσει το ίδιο σκεπτικό και για μια οικογένεια τριών ή περισσοτέρων προσώπων που ανατρέφουν παιδιά; Εάν το να μην έχουν την ευκαιρία να συνάψουν γάμο "υπηρετεί την ασέβεια και το να είναι υποδεέστερα" τα λεσβιακά, γκέι ζευγάρια, γιατί δεν θα κάνει το ίδιο η "επιβολή αυτής της ανικανότητας", ανωτέρω, στην 22, υπηρετούν την ασέβεια και την υποτίμηση ανθρώπων που βρίσκουν ικανοποίηση στις πολυερωτικές-polyamorous σχέσεις; Δείτε Bennett, Πολυερωτικότητα: Η Επόμενη Σεξουαλική Επανάσταση; Newsweek, 28 Ιουλίου 2009 (εκτιμάται πως υπάρχουν 500,000 πολυερωτικές-polyamorous οικογένειες στις Ηνωμένες Πολιτείες), Li, "Τρίο" Έγγαμων Λεσβιών Περιμένοντας το Πρώτο Παιδί, NY Post, 23 Απρίλη 2014, Otter, Οι Τρεις Μπορεί Να Μην είναι Συνωστισμός: Η Υπόθεση για το Συνταγματικό Δικαίωμα σε Πολλούς Γάμους, 64 Emory L. J. 1977 (2015).

Δεν εννοώ να εξισωθεί ο γάμος μεταξύ ζευγαριών του ιδίου φύλου με τον πολυπληθή γάμο {πολλών μαζί ταυτόχρονα} από όλες τις απόψεις. Μπορεί να υπάρχουν σημαντικές διαφορές που υποχρεώνουν σε μια διαφορετική νομική ανάλυση. Αλλά αν υπάρχουν, οι προσφεύγουσες δεν έχουν επισημάνει κάποιες. Όταν ρωτήθηκαν για μια πολυπληθή συζυγική ένωση στις αγορεύσεις, οι προσφεύγουσες υποστήριξαν ότι η Πολιτεία "δεν διαθέτει ένα τέτοιο θεσμό". Δίκη Προφορικής Αγόρευσης Ερώτηση 2, σελ. 6. Αλλά αυτό είναι ακριβώς το σημείο: οι Πολιτείες εν προκειμένω δεν έχουν ούτε το θεσμό του γάμου προσώπων που είναι λεσβίες.

4

Κοντά στο τέλος της γνωμοδότησης της, η πλειοψηφία προσφέρει ίσως την πιο σαφή εικόνα για την απόφασή της. Η επέκταση του γάμου ώστε να συμπεριλάβει τα λεσβιακά ζευγάρια, επιμένει η πλειοψηφία, δεν θα "θέσει σε κίνδυνο βλάβης την εαυτή τις ή τρίτες". Ανωτέρω, στην 27. Το επιχείρημα αυτό θυμίζει και πάλι την υπόθεση Lochner, η οποία επικαλείται στην εκτίμησή της ότι "πιστεύουμε ότι ένας νόμος όπως αυτός που έχουμε ενώπιόν μας δεν αφορά ούτε την ασφάλεια, ούτε τα ήθη ούτε την ευημερία των πολιτισών, και ότι το ενδιαφέρον του κοινού δεν επηρεάζεται ούτε σε ελάχιστο βαθμό από έναν τέτοιο νόμο". 198 U. S., στην 57.

Τότε και τώρα, αυτός ο ισχυρισμός της “αρχής της βλάβης” ακούγεται περισσότερο στη φιλοσοφία από όσο στο νόμο. Η ανύψωση της πληρέστερης αυτοπραγμάτωσης του ατόμου πέρα από τους περιορισμούς που η κοινωνία έχει εκφράσει στο νόμο μπορεί να είναι ή να μην είναι ελκυστική ηθική φιλοσοφία. Αλλά η επιτροπή του Ανώτατου Δικαστηρίου δεν παρέχει καμία ιδιαίτερη ηθική, φιλοσοφική, ή κοινωνική διορατικότητα επαρκή για να δικαιολογήσει την επιβολή αυτών των αντιλήψεων σχετικά με τις συμπολίτισες υπό το πρόσχημα της "νόμιμης διαδικασίας". Υπάρχει πράγματι μια ορθή διαδικασία των ανθρώπων σε θέματα αυτού του είδους-δημοκρατικής διαδικασίας. Σεβόμενες πως απαιτείται η αντίληψη ότι το δικαστήριο καθοδηγείται από το νόμο, και όχι από κάποια συγκεκριμένη σχολή κοινωνικής σκέψης. Όπως ο δικαστής Henry Friendly, το έθεσε κάποτε απηχώντας τη διαφωνία του Δικαστή Holmes στην υπόθεση Lochner, η Δέκατη Τέταρτη Τροποποίηση δεν θεσπίζει Στην Ελευθερία του John Stuart Mill περισσότερο από όσο νομοθέτουν Οι Κοινωνικές Στατιστικές του Herbert Spencer. Δείτε Randolph, Ενώπιον Roe κατά Wade: Δικαστής Friendly Προ-σχέδιο Γνώμης για την Έκτρωση, 29 Harv. J. L. & Pub. Pol'y 1035, 1036 έως 1037, 1058 (2006). Και σίγουρα δεν νομοθετεί οποιαδήποτε ιδέα για το γάμο.

Η αντίληψη της πλειοψηφίας για την ορθή διαδικασία καθορίζει ένα βασανιστικό όραμα για το μέλλον για τα Μέλη αυτού του Δικαστηρίου: Αν ένας κοινωνικός θεσμός μεγάλης διάρκειας σε όλη την καταγεγραμμένη ιστορία δεν μπορεί να αναστείλει τη δικαστική πολιτική, τι μπορεί; Αλλά αυτή η προσέγγιση είναι επικίνδυνη για το κράτος δικαίου. Ο σκοπός της επιμονής ότι τα έμμεσα θεμελιώδη δικαιώματα έχουν ρίζες στην ιστορία και στην παράδοση της κοινωνίας μας για να διασφαλιστεί ότι όταν μη εκλεγμένες δικαστίνες πατάσουν τους δημοκρατικά θεσπισμένους νόμους, το κάνουν βασιζόμενες σε κάτι περισσότερο από τις δικές τις πεποιθήσεις. Το Δικαστήριο σήμερα όχι μόνο παραβλέπει ολόκληρη την ιστορία και την παράδοση της χώρας μας, αλλά τις αποκηρύσσει ενεργά, προτιμώντας να ζήσει μόνο στις παρορμητικές μέρες, του εδώ και τώρα. Συμφωνώ με την πλειοψηφία, ότι η "φύση της αδικίας είναι ότι μπορεί να μην την βλέπουμε πάντα στη δική μας εποχή". Ανωτέρω, στην 11. Όπως οι προσφεύγουσες το έθεσαν, "η εποχή μπορεί να τυφλώνει". Δίκη Προφορικής Αγόρευσης στην Ερώτηση 1, στην 9, 10. Αλλά το να εθελοτυφλεί απέναντι στην ιστορία είναι και υπεροπτικό και μη συνετό. "Το παρελθόν δεν είναι ποτέ νεκρό. Δεν είναι καν παρελθόν". W. Faulkner, Ρέκβιεμ για μία Μοναχή 92 (1951).

                                           III 
Εξ' άλλου στην ορθή διαδικασία της επιχειρηματολογία τις, οι 

προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι η Ρήτρα Ίσης Προστασίας απαιτεί από 

τις Πολιτείες τις να επιτρέψουν και να αναγνωρίσουν τους γάμους 

προσώπων που είναι λεσβίες. Η πλειοψηφία δεν ασχολείται σοβαρά με 

αυτόν τον ισχυρισμό. Η συζήτηση της είναι, ειλικρινά, δύσκολο να 

ακολουθηθεί. Το βασικό σημείο φαίνεται να είναι ότι υπάρχει μια 

"συνέργεια μεταξύ" της Ρήτρας Ίσης Προστασίας και της Ρήτρας Δίκαιης 

Δίκης, και ότι ορισμένα δεδικασμένα στηρίζονται σε μία ρήτρα επίσης 

επικαλούνται μια άλλη. Ανωτέρω στην 20. Απόν από αυτό το τμήμα της 

γνωμοδότησης, ωστόσο, είναι κάτι που μοιάζει με το συνηθισμένο μας 

πλαίσιο για τη λήψη αποφάσεων σε υποθέσεις ίσης προστασίας. Είναι το 

δόγμα του βιβλίου αναφοράς-case book *4  "στο σύγχρονο Ανώτατο 

Δικαστήριο η διαδικασία των ισχυρισμών ίσης προστασίας έχει 

χρησιμοποιηθεί μέσες-άκρες ως μία μεθοδολογία με την οποία οι 

δικαστίνες ρωτούν αν η κατάταξη που η κυβέρνηση χρησιμοποιεί 

σχετίζεται επαρκώς με τους στόχους που επιδιώκει". G. Stone, L. Seidman, 

 C. Sunstein, Μ. Tushnet, & P. Karlan, Συνταγματικό Δίκαιο 453 

(7η έκδ. 2013). Η προσέγγιση της πλειοψηφίας, σήμερα, είναι διαφορετική:

"Τα δικαιώματα έμεσης ελευθερίας και τα δικαιώματα που εξασφαλίζονται με την ίση προστασία μπορεί να στηρίζονται σε διαφορετικές απόψεις και δεν είναι πάντα συν-εκτεινόμενα, αλλά σε μερικές περιπτώσεις ίσως το κάθε ένα είναι διδακτικό ως προς την έννοια και την εμβέλεια του άλλου. Σε κάθε συγκεκριμένη υπόθεση μία ρήτρα μπορεί να θεωρηθεί πως συλλαμβάνει την ουσία του δικαιώματος με έναν πιο ακριβή και ολοκληρωμένο τρόπο, καθώς οι δύο ρήτρες μπορεί να συγκλίνουν στην αναγνώριση και τον ορισμό του δικαιώματος". Ανωτέρω στην 19.

Η πλειοψηφία πηγαίνει να διεκδικήσει μια αδιαμφισβήτητη μόδα πως η Ρήτρα Ίσης Προστασίας παρέχει μια εναλλακτική βάση για την κατανόησή της. Ανωτέρω στην 22. Ωστόσο, η πλειοψηφία αδυνατεί να παράσχει έστω μία φράση, που να εξηγεί πώς η Ρήτρα Ίσης Προστασίας παρέχει το ανεξάρτητο βάρος της θέσης της, ούτε προσπαθεί να δικαιολογήσει την αναιτιολόγητη παραβίαση της εις βάρος της άσκοπης επίλυσης συνταγματικών ζητημάτων. Δείτε υπόθεση Northwest Austin Municipal Util. Dist. No. One v. Holder, 557 U. S. 193, 197 (2009). Εν πάση περιπτώσει, οι νόμοι γάμου στο εδώ θέμα δεν παραβιάζουν τη Ρήτρα Ίσης Προστασίας, γιατί το να γίνεται διάκριση μεταξύ των λεσβιακών και ετερό ζευγαριών είναι ορθολογικά σχετικό με το "νόμιμο συμφέρον της Πολιτείας" για την "διατήρηση του παραδοσιακού θεσμού του γάμου". Υπόθεση Lawrence, 539 U. S., στην 585 (ο J. O'Connor, συμφωνεί με την απόφαση).

Είναι σημαντικό να σημειωθεί με ακρίβεια ποιούς νόμους έχουν αμφισβητήσει οι προσφεύγουσες. Αν συζητήσουμε ορισμένα από τα παρεπόμενα νομικά οφέλη που συνοδεύουν το γάμο, όπως το δικαίωμα επίσκεψης στο νοσοκομείο και την αναγνώριση του συζυγικού καθεστώτος-status σε επίσημα έγγραφα, οι αγωγές των προσφευγουσών στοχεύουν τους νόμους που ορίζουν το γάμο γενικά παρά σε εκείνους που κατανέμουν συγκεκριμένα οφέλη. Η ανάλυση της ίσης προστασίας θα μπορούσε να είναι διαφορετική, κατά τη γνώμη μου, αν ήμασταν αντιμέτωπες-οι με μια πιο εστιασμένη αμφισβήτηση για την άρνηση ορισμένων απτών οφελημάτων. Φυσικά, αυτές οι πιο επιλεκτικές απαιτήσεις δεν θα προκύψουν τώρα που το Δικαστήριο έχει κάνει το δραστικό βήμα με το οποίο απαιτεί κάθε Πολιτεία να χορηγεί άδεια και να αναγνωρίζει τους γάμους μεταξύ λεσβιακών ζευγαριών.

IV
Η νομιμότητα αυτού του Δικαστηρίου τελικά στηρίζεται "πάνω στο σεβασμό που αναγνωρίζεται στις αποφάσεις του". Υπόθεση Ρεπουμπλικανικό Κόμμα της Μινεσότα κατά White - Republican Party of Minn. v. White, 536 U. S. 765, 793 (2002) (o J. Kennedy, συμφωνεί με την απόφαση). Αυτός ο σεβασμός απορρέει από την αντίληψη-και-την πραγματικότητα πως ασκούμε με ταπεινότητα και εγκράτεια την λήψη αποφάσεων και σύμφωνα με το Σύνταγμα και το νόμο. Ο ρόλος του Δικαστηρίου που οραματίστηκε η σημερινή πλειοψηφία, ωστόσο, είναι κάθε άλλο παρά ταπεινός ή εγκρατής. Ξανά και ξανά, η πλειοψηφία εξυψώνει το ρόλο του δικαστικού σώματος στο να επιφέρει κοινωνική αλλαγή. Στην αφήγηση της πλειοψηφίας, είναι τα δικαστήρια, όχι οι άνθρωποι, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την παραγωγή των "νέων διαστάσεων της ελευθερίας . . . εμφανείς στις νέες γενιές", για την παροχή "επίσημης συζήτησης" στα κοινωνικά θέματα, καθώς και για την εξασφάλιση "ουδέτερων συζητήσεων, χωρίς να περιφρονούν και κάνουν υποτιμητικά σχόλια". Ανωτέρω, στην 7-9.

Πουθενά δεν είναι πιο εξωφρενική η σύλληψη της δικαστικής υπεροχής της πλειοψηφίας πιο εμφανής από ό,τι στην περιγραφή -και την απόρριψη- της δημόσιας συζήτησης σχετικά με το γάμο προσώπων που είναι λεσβίες.

Ναι, η πλειοψηφία δέχεται, από τη μία πλευρά πως είναι χιλιάδες τα χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας σε κάθε κοινωνία όπου είναι γνωστό ότι έχουν εποικίσει τον πλανήτη. Αλλά από την άλλη πλευρά, υπήρξαν "μεγάλης κλίμακας αντιπαραθέσεις", "πολλές χρήσιμες αποφάσεις του Επαρχιακού Δικαστηρίου", "πολυάριθμες μελέτες, έγγραφα, βιβλία, και άλλα δημοφιλή και επιστημονικά συγγράμματα", και "πάνω από 100" amicus σε αυτές τις υποθέσεις και μόνο. Ανωτέρω στις 9, 10, 23.

Ποιο θα ήταν το σημείο που επιτρέπει η δημοκρατική διαδικασία να συνεχιστεί; Είναι καιρός για το Δικατήριο να αποφασίσει την έννοια του γάμου, βασιζόμενο σε πέντε δικηγορίνες "η καλύτερη πληροφόρηση κατανόηση" της "ελευθερίας παραμένει επείγουσα στη δική μας εποχή". Ανωτέρω στην 19. Η απάντηση είναι σίγουρα εκεί σε μία από αυτές τις amicus ή τις μελέτες.

Εκείνες που ίδρυσαν τη χώρα μας δεν θα αναγνώριζαν τη σύλληψη της πλειοψηφίας για το ρόλο του δικαστηρίου. Άλλωστε διακινδύνευσαν τη ζωή και τις περιουσίες τις για το πολύτιμο δικαίωμα να κυβερνούν οι ίδιες. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν να παραιτηθούν ενός δικαιώματος για ένα ζήτημα κοινωνικής πολιτικής σε ανυπόστατες και μη εκλεγμένες δικαστίνες. Και σίγουρα δεν θα μπορούσαν να έχουν ικανοποιηθεί από ένα σύστημα ενδυνάμωσης των δικαστίνων να παρακάμπτουν την πολιτική των αποφάσεων εφ' όσον το πράξουν μετά από "μια αρκετά εκτενή συζήτηση". Ανωτέρω στην 8. Στη δημοκρατία μας, η συζήτηση σχετικά με το περιεχόμενο του νόμου δεν αποτελεί εξάντληση της απαίτησης να ελέγχεται καλά πριν τα δικαστήρια μπορούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους. "Σίγουρα το Σύνταγμα δεν θέτει ούτε το νομοθετικό σώμα ούτε την εκτελεστική εξουσία στη θέση της διαγωνιζόμενης σε τηλεοπτικό διαγωνισμό ή εκπομπή, έτσι ώστε, όταν έχει παρέλθει μια δεδομένη χρονική περίοδο και ένα πρόβλημα παραμένει άλυτο, η ομοσπονδιακή δικαστική εξουσία ίσως πατήσει έναν βομβητή και με τη σειρά της να διαμορφώσει μια λύση". Rehnquist, Η Έννοια ενός Ζωντανού Συντάγματος, 54 Texas L. Rev. 693, 700 (1976). Όπως η πλειοψηφία αυτού του Δικαστηρίου εξήγησε μόλις πέρυσι, "Είναι εξ-ευτελιστικό για τη δημοκρατική διαδικασία να υποθέσει ότι οι ψηφοφόροι δεν είναι σε θέση να αποφασίζουν ένα θέμα τέτοιας ευαισθησίας για λόγους αξιοπρέπιας και ορθολογικότητας". Υπόθεση Schuette κατά BAMN, 572 US ___, ___ -___ (2014) (δελτίο γνώμης, στην 16-17). 


Βρίσκεστε στο μέρος 2 για να βρεθείτε στο μέρος 3 πατήστε εδώ

Την είδηση την βρήκαμε στις 26.6.2015 και την μεταφράσαμε  από την supremecourt.gov στην http://www.supremecourt.gov/opinions/14pdf/14-556_3204.pdf#page=1&zoom=auto,-99,798 

 Δικές μας σημειώσεις

*4 casebook -βιβλίο αναφοράς-εργασίας=Ένα βιβλίο κατάρτισης των δικαστικών αποφάσεων που απεικονίζει την εφαρμογή συγκεκριμένων αρχών ενός συγκεκριμένου τομέα του δικαίου.
Ένα βιβλίο που χρησιμοποιείται ως αναφορά και στη διδασκαλία.
Στα νομικά, ένα βιβλίο στο οποίο διατηρούνται τα αρχεία των νομικών υποθέσεων. Ένα βιβλίο που περιέχει λεπτομερή αρχεία για μία ή περισσότερες υποθέσεις.