μας φταίνε οι ΜΚΟ;Στην Ελλάδα, θα μπορούσε να γίνει και πρωτοσέλιδο: "Σοβαρές κατηγορίες από βουλευτή εναντίον υπουργίνας για εξυπηρέτηση συμφερόντων ΜΚΟ!". Στην Ελλάδα φυσικά, γιατί μόνο εδώ κάποιες θεωρούν περίεργο να καλούνται ΜΚΟ από υπουργίνα σε τραπέζι διαβούλευσης. Ίσως έχουμε εθιστεί στην ιδέα υπουργών που χορεύουν τσάμικο σε γιορτές μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών. Ίσως θεωρούμε δεδομένο ότι οι πολιτικοί εκλέγονται για να υπηρετούν μεγάλα ή μικρά συμφέροντα ψηφοφόρων. Ίσως έχουμε απαξιώσει εντελώς την πολιτική και μας φαίνεται ύποπτη κάθε πολιτική θέση που επιχειρεί ολοκληρωμένες προσεγγίσεις για οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε και δεν φέρνει χρήμα εδώ και τώρα…
Η γενναία λοιπόν πρωτοβουλία της Υπουργίνας Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής να φέρει επιτέλους στη Βουλή έναν καλό νόμο για τη βιοποικιλότητα χτύπησε σε διακομματικό τοίχο! Από εκείνους τους τοίχους που χτίζονται εντός σχεδίου και εντός Βουλής, όταν κάποια χτυπήσει παραδοσιακά αντανακλαστικά, όπως η (σχεδόν) ιερή εκτός σχεδίου δόμηση. Και μια από τις κατηγορίες που στόλισαν τον διάλογο στην Ολομέλεια της 8ης Μαρτίου ήταν ότι η υπουργίνα μιλάει με ΜΚΟ για τα θέματα της βιοποικιλότητας (!!!) Κατηγορία που θα μπορούσε καμιά να χρησιμοποιεί για ανέκδοτο, αν δεν ακουγόταν από περισσότερες της μίας βουλευτίνες περισσότερων από μιας παρατάξεων…
Και ποιες είναι δηλαδή αυτές οι δαιμόνιες και τρισκατάρατες ΜΚΟ που κάποιες έντυσαν τώρα μαύρα πρόβατα και τις πετροβολούν; Μήπως εκείνες που φώναζαν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένας περιβαλλοντικός και οικονομικός παραλογισμός, όταν καμιά δεν άκουγε; Μήπως εκείνες που εδώ και δεκαετίες δίνουν αγώνα για να πείσουν ότι τα περισσότερα μεγάλα έργα όπως η εκτροπή του Αχελώου είναι απλώς και μόνο περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή; Μήπως εκείνες που δουλεύουν μέρα νύχτα μέσα στη φύση, κάνουν έρευνα, καταγγέλλουν παρανομίες, ακόμα και όταν δέχονται απειλές, και προτείνουν λύσεις; Μήπως εκείνες που διαπιστώνουν ή ακόμα και κλείνουν τεράστια περιβαλλοντικά κενά και χτυπάνε κάρτα για τις διαχρονικές οικολογικές απουσίες του κράτους, μόνο και μόνο επειδή στελεχώνονται από ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται; Μήπως εκείνες που εδώ και χρόνια ζητούν διαύγεια στις χρηματοδοτήσεις που δίνονται για το περιβάλλον; Ή μήπως εκείνες που εδώ και χρόνια ζητούν απρόσκοπτη πρόσβαση όλων των πολιτισών σε περιβαλλοντικές πληροφορίες που υπάρχουν σκόρπιες ή κρυμμένες σε συρτάρια, συν όλα τα παραπάνω; Ειδικά τώρα όμως, η συζήτηση στη Βουλή για τη βιοποικιλότητα «ήρθε και έδεσε» με την παλιά γνωστή ιστορία των ΜΚΟ και των δήθεν ΜΚΟ που πήραν τα τελευταία χρόνια με άδηλες διαδικασίες εκατομμύρια ευρώ από το Υπουργείο Εξωτερικών. Και σε αυτή την παλιά γνωστή ιστορία κόλλησαν και οι βαρετές πλέον συνωμοσιοθεωρίες για παγκόσμιες συμπαιγνίες καταστροφής της Ελλάδας με δήθεν αρωγούς τις ΜΚΟ.
Παρατράβηξε όμως το αστείο με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις! Όποια πραγματικά θέλει να ξέρει ποια είναι η δουλειά, οι στόχοι και τα μέσα τις, μπορεί ανετότατα να βρει κάθε στοιχείο. Και καμιά δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πολύ πιο εύκολα βρίσκονται τα στοιχεία για τις ΜΚΟ, παρά για τη λειτουργία του κράτους.
Εξ ορισμού, ως μη κυβερνητικές οργανώσεις δικαιούνται να ονομάζονται μόνο όσοι μη κρατικοί φορείς έχουν ως στόχο την προσφορά κοινωφελούς έργου, όπως η προστασία του περιβάλλοντος, η προώθηση ανθρωπιστικών σκοπών και ο πολιτισμός, ενώ ταυτόχρονα παραμένουν ανεξάρτητες από οποιοδήποτε κομματικό, οικονομικό ή επιχειρηματικό συμφέρον.
Γενικότερα η κοινωνία των πολιτισών, είτε πρόκειται για μη-κυβερνητικές οργανώσεις, είτε για άλλες ομάδες πολιτισών, είναι ένα μεγάλο πείραμα για τη σύγχρονη δημοκρατία: αποσκοπεί στη διεύρυνσή της πέρα από τα όρια της κοινοβουλευτικής έκφρασης, μέσα από την ενδυνάμωση της πολίτισα και την έκφραση παρεμβάσεων για θέματα που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Ο πλουραλισμός στην έκφραση της κοινωνίας είναι βασικό συστατικό της δημοκρατίας και σημαντική κοινωνική κατάκτηση. Η ύπαρξη και στήριξη αυτού του πλουραλισμού είναι συχνά επώδυνη, διασφαλίζει όμως τη συμμετοχή μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στα κοινά με όρους πιο ανοιχτής ενημέρωσης, αγγίζει πολλούς καυτούς τομείς, θέτει προκλητικούς προβληματισμούς και βέβαια δίνει στην πολίτισα δύναμη και γνώση που τελικά ενισχύει τον λαϊκό έλεγχο της εξουσίας.
Η ύπαρξη ΜΚΟ και η σημαντική κοινωνική απήχηση των θέσεών τις αντικατοπτρίζει μία κοινωνία αποξενωμένη από τα κέντρα αποφάσεων και αδύναμη να αφομοιώσει τις ραγδαίες εξελίξεις στο εθνικό και διεθνές πολιτικό-οικονομικό και επιστημονικό σκηνικό. Αποτελεί όμως και τον πιο υγιή τρόπο αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης. Ειδικά οι περιβαλλοντικές ΜΚΟ, είναι ένας τρόπος συλλογικής συμμετοχής των πολιτισών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για θέματα περιβαλλοντικά και αναπτυξιακά. Είναι όμως και φορείς κοινωνικής μάθησης και συλλογικής καλλιέργειας της διεξόδου από την αυτοτροφοδοτούμενη δίνη ενός αναπτυξιακού προτύπου που αντιμετωπίζει την κοινωνική πρόοδο και την οικονομία ως άσχετη από την κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα προωθεί την καταδυνάστευσή του.
Αυτά τα λίγα για οργανώσεις που κάνουν πολλά, αλλά όταν ενοχλούν, εύκολα και συλλήβδην τσουβαλιάζονται με σωματεία σφραγίδα που δεν κάνουν τίποτα.
Την είδηση την βρήκαμε στις 16.3.11 στην Protagon γραμμένη από την Θεοδότα Νάντσου, συντονίστρια περιβαλλοντική πολιτικής της WWF Ελλάς, στην http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.draseis&id=5797
