- Πράγματι τα παιδιά Ρομά δυσκολεύονται να ενταχθούν στο σχολείο.
Δεν τα θέλουν οι γονείς ούτε οι δασκάλες-οι, ενώ συχνά, όπου τα δέχονται,
είναι στοιβαγμένα σε τάξεις γκέτο. Το θέμα δεν είναι η δυσκολία «τους»,
το τεράστιο κοινωνικό ερώτημα είναι άλλο. Πώς είναι δυνατό εκατοντάδες
χιλιάδες Ελληνίδες-ες πολίτες να ζουν δίπλα μας σε συνθήκες στρατοπέδων
συγκέντρωσης χωρίς συρματόπλεγμα; Συνθήκες διαβίωσης και υγείας ακραίες,
σε οικισμούς χωρίς αποχέτευση και ύδρευση, χωρίς συγκοινωνία (με
τραγικότερες τις περιπτώσεις όπου η συγκοινωνία προσπερνάει τον οικισμό
χωρίς στάση), και με κατοίκους σε υψηλά ποσοστά αναλφάβητες-ους.
- Τα παιδιά έχουν γονείς αγράμματες-ους, τα πιο πολλά 6-15 χρόνων
είναι έξω από το σχολείο, πολλά δεν φοράνε παπούτσια ούτε τον χειμώνα,
και κυρίως είναι και νιώθουν παντού ανεπιθύμητα και αξιοκαταφρόνητα.
Οσες λίγες δασκάλες-οι θεώρησαν υποχρέωσή τους να τα εντάξουν, μαρτυρούν
ότι είναι σαΐνια στα μαθηματικά και αρκεί, για να ενταχθούν και να
μάθουν, μονάχα τούτο: να ελπίσουν ότι κάτι θα κερδίσουν. Ομως ξέρουν ότι
οι πιο πολλές δικές-οί τους εγκαταλείπουν το δημοτικό, έτσι χάνουν μερικά
χρόνια χρήσιμα παιδικής εργασίας, αφού διανύσουν στο σχολείο μακρύ
γολγοθά σε περιβάλλον όπου αισθάνονται μιάσματα. Πιστεύουν ότι δεν έχουν
να κερδίσουν ούτε καν το κοινωνικά χρήσιμο χαρτί που πιστοποιεί πως δεν
είσαι αναλφάβητη-ος. Αυτή είναι η συλλογική τους εμπειρία.
Την είδηση την βρήκαμε την 1.12.12 από την εφημερίδα τα Νέα γραμμένη από την Άννα Φραγκουδάκη στην http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=4771760