Η απόφαση της Ιταλίας στις 30 Ιουνίου 2016 αριθ. υπόθεσης 51362/09 είναι μια καινοτομία στη νομολογία του Ευρ. Δικαστ. Ανθρωπ. Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) σχετικά με την ίση μεταχείριση των λεσβιακών ζευγαριών. Είναι η πρώτη φορά που το Δικαστήριο, βρήκε παραβίαση της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού (άρθρο 14 της Ευρ. Σύμβ. Ανθρωπ. Δικαιωμάτων (ΕΣΑΔ) σε συνδυασμό με το άρθρο 8 της ΕΣΑΔ) στην περίπτωση κατά την οποία λεσβίες σταθερές συντρόφισες δεν απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τις-τους ετερό συζύγους, λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι αυτά τα λεσβιακά ζευγάρια δεν έχουν πρόσβαση στο γάμο σύμφωνα με τη σχετική εθνική νομοθεσία. Δεν είναι ότι το Δικαστήριο δεν έχει ποτέ πριν κληθεί να αναγνωρίσει την (έμμεση) διάκριση που εμπλέκεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Ακριβώς το αντίθετο, αλλά, όπως ορίζεται παρακάτω, έχει μέχρι στιγμής λάβει μια τυπική προσέγγιση σε τέτοιες υποθέσεις. Η παρούσα κρίση είναι επομένως σαφής - και πρέπει να χαιρετιστεί - απόκλιση από την προηγούμενη νομολογία.
Τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης είναι αρκετά απλά. Ο Taddeucci και ο McCall είναι Ιταλός και Νέο Ζηλανδός υπήκοος που ζούσαν στη Νέα Ζηλανδία, ως άγαμο γκέι ζευγάρι μέχρι τον Δεκέμβριο 2003, όταν μετακόμισαν στην Ιταλία, όπου ο McCall αιτήθηκε άδεια παραμονής για οικογενειακούς λόγους. Οι ιταλικές αρχές απέρριψαν την αίτησή του το 2004, διότι σύμφωνα με τη σχετική ιταλική νομοθεσία μόνο ετερό σύζυγοι θα μπορούσαν να πληρούν τις προϋποθέσεις για τη χορήγηση άδειας διαμονής ως «μέλη της οικογένειας». Μετά ο Άρειος Πάγος επιβεβαίωσε ότι αυτή ήταν η ορθή ερμηνεία και εφαρμογή του εθνικού δικαίου, οι Taddeucci και McCall μετακόμισαν στην Ολλανδία, όπου έχουν εγκατασταθεί από το 2009 και τέλεσαν γάμο το 2010. Το ζευγάρι υπέβαλε αίτηση στο Δικαστήριο του Στρασβούργου το 2009, υποστηρίζοντας ότι η άρνηση της άδειας διαμονής για οικογενειακούς λόγους στον McCall συνιστά διάκριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.
Μέχρι στιγμής, οι υποθέσεις όπου οι ενάγουσες-ντες κατήγγειλαν διακρίσεις για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού, το Δικαστήριο εξέτασε αν υπήρχε διαφορετική μεταχείριση σε "σχετικές παρόμοιες καταστάσεις". Σε υποθέσεις όπου υπήρχε διαφορά στην οικογενειακή κατάσταση μεταξύ των δύο ομάδων, το Δικαστήριο ήταν πολύ διστακτικό να βρεί αυτές τις ομάδες που είναι σε σχετικά σε παρόμοιες καταστάσεις. Αυτό ήταν ακόμη πιο έντονο σε υποθεση όπου είχε υπάρξει γάμος, γιατί (παραδοσιακά) ο γάμος βρίσκεται σε "ειδικό καθεστώς" στο πλαίσιο της νομολογίας του Στρασβούργου.
Από μη σχετικά παρόμοιες καταστάσεις ...
Ως εκ τούτου, άγαμα λεσβιακά ζευγάρια υποστήριξαν ότι υφίστανται διακρίσεις επειδή αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τα ετερό έγγαμα ζευγάρια σε σχέση με ένα συγκεκριμένο θέμα, όπως η φορολογική απαλλαγή ή η παιδοθεσία της δεύτερης γονέα (κοινωνική γονέας), το "ειδικό καθεστώς του γάμου" ήταν ένας λόγος για το Δικαστήριο να μην βρίσκει αυτές τις ομάδες που βρίσκονται σε σχετικά παρόμοιες καταστάσεις (π.χ. Courten 4479/06 και X. and others 19010/07). Αυτό έχει επίσης επιβεβαιωθεί σε υποθέσεις όπου οι προσφεύγουσες είχαν επισημοποιήσει τη σχέση τις σε κάποιο βαθμό, για παράδειγμα μέσω μιας συμφωνίας συντροφικής σχέσης, όπως το γαλλικό PACS (π.χ. Manenc 66686/09 και Gas και Dubois 25951/07).
Σε όλες αυτές τις υποθέσεις, το Δικαστήριο θεώρησε το γεγονός ότι τα λεσβιακά ζευγάρια δεν έχουν πρόσβαση σε γάμο σύμφωνα με τη σχετική εθνική νομοθεσία ώστε να μην έχουν κάποια σχέση με τα πορίσματά-ευρήματά του. Αυτή η τυπική προσέγγιση ισότητας έχει επικριθεί (π.χ. Koffeman 2015, σελ. 399-400). Παρέκκλινε επίσης από τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ). Απεφάνθει επί τη βάσει της οδηγίας της ΕΕ 2000/78, το ΔΕΕ δεν είχε κανένα πρόβλημα του να εγκρίνει τα άγαμα λεσβιακά ζευγάρια να είναι σε παρεμφερή κατάσταση με τα έγγαμα ετερό ζευγάρια σε σχέση με ορισμένα οφέλη σχετικά με την απασχόληση, όπου σύμφωνα με το σχετικό εθνικό δίκαιο ο γάμος δεν ήταν ανοικτός σε λεσβιακά ζευγάρια και όπου τα ενδιαφερόμενα λεσβιακά ζευγάρια είχαν συνάψει κάποια "μορφή αστικής ένωσης", όπως το γαλλικό PACS (Hay).
Το ΕΔΑΔ έχει μέχρι στιγμής βρήκε πολλά λεσβιακά και ετερό ζευγάρια να είναι σε σχετικά παρόμοιες καταστάσεις όπου κανένα "ειδικό νομικό καθεστώς" δεν συμμετείχε, με άλλα λόγια, όπου αυτές οι ομάδες είχαν την ίδια ακριβώς οικογενειακή κατάσταση. Όπου παρόλα αυτά αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο, το Δικαστήριο έχει συχνά διαπιστώσει παραβίαση της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων, επειδή οι διαφορές που βασίζονται αποκλειστικά σε λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού είναι απαράδεκτες σύμφωνα με τη Σύμβαση (π.χ. Βαλλιανάτος και άλλες-οι 29381/09 και 32684/09 και Pajić 68453/13). τα ζευγάρια δεν αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο, το Δικαστήριο έκρινε πως δεν υπάρχει θέμα σύμφωνα με το άρθρο 14 της ΕΣΑΔ.
... σε σημαντικά διαφορετικές καταστάσεις
Στην παρούσα απόφαση, το Δικαστήριο ορίζει επίσης ότι οι έναγοντες δεν αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τα άγαμα ετερό ζευγάρια όσον αφορά τη χορήγηση της άδειας διαμονής για οικογενειακούς λόγους. Μετά από όλα, ούτε αυτή η ομάδα πληροί τις προϋποθέσεις για μια τέτοια άδεια διαμονής σύμφωνα με την ισχύουσα ιταλική νομοθεσία. Ωστόσο, αντί να παραμείνει σε αυτό, όπως συνηθίζει, το Δικαστήριο εδώ θέτει το σκεπτικό του ένα βήμα παραπέρα βρίσκοντας αυτό το γεγονός προβληματικό. Υπενθυμίζει ότι η διάκριση μπορεί επίσης να είναι η αποτυχία αντιμετώπισης διαφορετικών προσώπων των οποίων η κατάσταση είναι σημαντικά διαφορετική (π.χ. στην Θλιμμένος ). Το Δικαστήριο διαπιστώνει την κατάσταση των εναγόντων ως σημαντικά διαφορετική από εκείνη των άγαμων ετερό συντροφισών-ων για μια σειρά λόγων.
Βρίσκεστε στο Ά μέρος για να βρεθείτε στο Β' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.7.2016 καιτην μεταφράσαμε από την strasbourgobservers γραμμένη από τον Dr. Nelleke Koffeman στην https://strasbourgobservers.com/2016/07/27/taddeucci-and-mccall-v-italy-welcome-novelty-in-the-ecthrs-case-law-on-equal-treatment-of-same-sex-couples
Πρώτον, οι ενάγοντες δεν έχουν πρόσβαση στο γάμο στο ιταλικό δίκαιο και στην περιοριστική ερμηνεία της έννοιας "μέλος της οικογένειας", βάσει της ιταλικής νομοθεσίας για τη μετανάστευση, κατά συνέπεια, αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο για αυτούς η απόκτηση άδειας παραμονής. Επίσης, δεν υπήρχε κάποια εναλλακτική μορφή συμφώνου στη διάθεση των εναγόντων και η θέση τους στο ιταλικό δίκαιο παρέμενε αβέβαιη, ένα ζήτημα που πρέπει, ασφαλώς, να αντιμετωπιστεί βάσει της υπόθεσης Oliari 18766/11 και 36030/11. Τέλος, το Δικαστήριο σημειώνει ότι, επειδή οι ενάγοντες είχαν την ιδιότητα του άγαμου ζευγαριού στη Νέα Ζηλανδία και αργότερα του έγγαμου ζευγαριού στην Ολλανδία, η κατάστασή τους δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη των ετερό συντροφισών-ων, οι οποίες-οι, για προσωπικούς λόγους, δεν επιθυμούν να εισέλθουν σε ένα γάμο ή μία αστική ένωση. Σε αυτόν τον συνδυασμό αιτιών, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι, όσον αφορά την άδεια διαμονής των μελών της οικογένειας, οι ενάγοντες αντιμετωπίζονται ισότιμα με τα ζευγάρια σε μια σημαντικά διαφορετική κατάσταση, δηλαδή τα ετερό ζευγάρια, που αποφάσισαν να μην αναγνωρίσουν νομικά τη σχέση τους.
Το Δικαστήριο διαπιστώνει στη συνέχεια ότι δεν υπήρχε αντικειμενική και εύλογη δικαιολογία για αυτήν την ίση μεταχείριση των σημαντικά διαφορετικών καταστάσεων. Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρεται στο ότι η νομολογία δεν αναφέρεται συχνά στις Lgbtiq -υποθέσεις, με βάση την οποία «[...] η απαγόρευση των διακρίσεων που διατυπώνεται στο άρθρο 14 της Σύμβασης έχει νόημα μόνο αν, σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, λαμβάνεται η προσωπική κατάσταση της προσφεύγουσας σε σχέση με τα κριτήρια που αναφέρονται στην εν λόγω διάταξη ακριβώς ως έχει (υπόθεση Andrajeva 55707/00, παράγρ. 91). Επαναλαμβάνει επίσης τη γνωστή νομολογία του ότι μια διαφορά στη μεταχείριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού απαιτεί "ιδιαίτερα πειστικούς και σοβαρούς λόγους" ως δικαιολογία. Σύμφωνα με πιο πρόσφατη νομολογία, το Δικαστήριο κρίνει ότι η προστασία της παραδοσιακής οικογένειας, δεν είναι από μόνη της μια τέτοια πειστική και ισχυρή δικαιολογία (π.χ. Βαλλιανάτος και άλλες-οι). Υπογραμμίζει ακριβώς πως η απουσία της δυνατότητας να έχουν πρόσβαση σε μια μορφή νομικής αναγνώρισης τοποθετεί τους ενάγοντες σε διαφορετική κατάσταση από ότι τα άγαμα ετερό ζευγάρια. Η περιοριστική ερμηνεία του νόμου δίνει πολύ λίγη προσοχή στις προσωπικές συνθήκες των εναγουσών-ντων. Τέλος, το Δικαστήριο σημειώνει μια "σημαντική τάση" σε παγκόσμιο επίπεδο για την αντιμετώπιση των λεσβιών συντροφισών ως μέλη της οικογένειας στην περίπτωση μετανάστευσης. Συμπερασματικά, το Δικαστήριο διαπιστώνει παραβίαση του άρθρου 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 8 της ΕΣΑΔ.
Συνέπειες αυτής της προσέγγισης
Λαμβάνοντας αυτή η νέα-προσέγγιση της νομολογίας του Δικαστηρίου σχετικά με τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού - επιτρέπει στο Δικαστήριο να μείνει μακριά από οποιαδήποτε κανονιστική απαίτηση για το γάμο, η υπόθεση μπορεί να αποφασιστεί χωρίς καμία απόφαση σχετικά με τη σύγκριση μεταξύ έγγαμων και των άγαμων ζευγαριών. Ωστόσο, η δημιουργία σημαντικών διαφορετικών καταστάσεων, φυσικά, εξακολουθεί να συνδέεται σαφώς με το γάμο και μπορεί καμιά να αναρωτηθεί εάν το καθαρό αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Ο Δικαστής Sicilianos παίρνει τη θέση ότι από την απόφαση αυτή a contrario συνάγεται ότι τα άγαμα λεσβιακά ζευγάρια σε σύγκριση με τα έγγαμα ετερό ζευγάρια διαπιστώνει αντίθεση με την υπάρχουσα νομολογία στον τομέα, όπως ορίζεται παραπάνω.
Συγκλινοντας οι δικαστίνες-ες Spano και Bianku από την πλευρά τις υποστηρίζουν ότι η παρούσα απόφαση [...] δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να απαιτεί η Ιταλία να λάβει δεόντως υπόψη την ύπαρξη σοβαρής και σταθερής σχέσης προσώπων που είναι λεσβίες στο συγκεκριμένο πλαίσιο της διαδικασίας της μετανάστευσης. "Η μετανάστευση μπορεί πράγματι να θεωρηθεί ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο μπορεί επίσης να περιορίσει τις επιπτώσεις της παρούσας αποφάσεως. Συνεραγαζόμενο στην διασυνοριακή κυκλοφορία αναγνωρίζοντας τις λεσβίες συντρόφισες σε σταθερή σχέση ως συζύγους, για τους σκοπούς της μετανάστευσης, για παράδειγμα, δεν απαιτείται η Ιταλία να ανοίξει το γάμο στα λεσβιακά ζευγάρια. Την ίδια στιγμή, όπως εξέθεσα περίτεχνα αλλού, δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι οι υποχρεώσεις της διαμονής ασκούν πίεση στο εθνικό δίκαιο των διασυνοριακών καταστάσεων. Σε αυτό το πλαίσιο θα είναι επίσης ενδιαφέρον να δούμε πώς το Δικαστήριο κρίνει την εκκρεμή υπόθεση της Francesca Orlandi 26431/12 και άλλες-οι κατά Ιταλίας, όπου τα λεσβιακά ζευγάρια διαμαρτύρονται για την δυνατότητα να καταχωρήσουν το γάμο τους συρρικνώθηκε στο εξωτερικό.
Επίσης, μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση, κατά πόσο η συγκεκριμένη αιτιολογία του Δικαστηρίου στην υπόθεση Taddeucci και McCall είναι για το πλαίσιο της μετανάστευσης. Φαίνεται ότι η επιτακτική ανάγκη αντιμετώπισης σημαντικών διαφορετικών υποθέσεων με διαφορετικό τρόπο μπορεί επίσης να υπάρχουν σε σχέση με διάφορα άλλα δικαιώματα και οφέλη που προορίζονται για το γάμο στο ιταλικό δίκαιο. Στην πραγματικότητα, αυτή η επιτακτική ανάγκη θα μπορούσε να βυθίσει τον αποκλεισμό περαιτέρω τις υπαρχουσών διαφορών μεταξύ των δικαιωμάτων των άγαμων λεσβιακών ζευγαριών και των έγγαμων ζευγαριών σε άλλο Συμβούλιο της Ευρώπης των χωρών μελών όπου ο γάμος δεν είναι ανοικτός σε λεσβιακά ζευγάρια. Ωστόσο, επειδή το Δικαστήριο βασίζει τη διαπίστωση του στις σημαντικές διαφορετικές καταστάσεις σε αυτή την υπόθεση σε ένα συνδυασμό παραγόντων - εκτός από το γεγονός ότι ο γάμος δεν είναι ανοικτός στα λεσβιακά ζευγάρια στο ιταλικό δίκαιο, επίσης, το γεγονός ότι δεν υπάρχει καθόλου καμία διαθέσιμη εναλλακτική μορφή καταχώρησης και το γεγονός ότι οι ενάγοντες απολάμβαναν μια ορισμένη κατάσταση στη Νέα Ζηλανδία και αργότερα τέλεσαν γάμο στην Ολλανδία (!) - στη μελλοντική νομολογία θα πρέπει να καταστεί σαφές αν η εδώ εφαρμοζόμενη προσέγγιση μπορεί να επαναληφθεί σε υποθέσεις εκτός Ιταλίας. Θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να δούμε αν θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε περιπτώσεις όπου λεσβιακά ζευγάρια δεν μπορούν να νυμφευθούν σύμφωνα με τη σχετική εθνική νομοθεσία, αλλά και να έχουν πρόσβαση σε μια ηπιότερη μορφή καταχώρησης.
Συνολικά, ενώ οι πλήρεις επιπτώσεις της δεν μπορεί να επιτηρηθούν ακόμα, η απόφαση αυτή είναι μια άλλη σημαντική συμβολή στην κατάργηση των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Από την άποψη του αποτελέσματος μπορεί να φαίνεται μια λογική συνέχεια της Pajić 68453/13 που αφορά την οικογενειακή επανένωση, αλλά από την άποψη της προσέγγισης της είναι μια ευπρόσδεκτη καινοτομία που επιτρέπει την αποκατάσταση της (έμμεσης) διάκρισης των λεσβιακών ζευγαριών.
Βρίσκεστε στο Β' μέρος για να βρεθείτε στο Α' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.7.2016 καιτην μεταφράσαμε από την strasbourgobservers, γραμμένη από τον Dr. Nelleke Koffeman στην https://strasbourgobservers.com/2016/07/27/taddeucci-and-mccall-v-italy-welcome-novelty-in-the-ecthrs-case-law-on-equal-treatment-of-same-sex-couples
Aldeguer Tomás κατά Ισπανίας: μια χαμένη ευκαιρία για το Δικαστήριο να παρέχει καθοδήγηση σχετικά με τη νομική αναγνώριση των λεβιακών σχέσεων
Πέρυσι, το Δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή Oliari κ.λπ. κατά Italy, που περιγράφεται σε αυτό το blog ως "ένα σκαλοπάτι προς την πλήρη νομική αναγνώριση των λεσβιακών σχέσεων στην Ευρώπη". Με την απόφαση αυτή, το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι το άρθρο 8 της ΕΣΑΔ περιλαμβάνει μία θετική υποχρέωση των χωρών να θέσουν σε εφαρμογή ένα νομικό πλαίσιο που προβλέπει τη νομική αναγνώριση και προστασία των λεσβιακών σχέσεων. Το Δικαστήριο συγκεκριμένα τόνισε ότι το εν λόγω νομικό πλαίσιο πρέπει να προβλέπει τουλάχιστον τα "βασικά δικαιώματα που σχετίζονται με ένα ζευγάρι σε μία σταθερή και αφοσιωμένη σχέση" - σε αντίθεση με τα δήθεν "συμπληρωματικά" δικαιώματα, όπως για παράδειγμα το ζήτημα αν ένα τέτοιο νομικό πλαίσιο θα πρέπει να επιτρέψει στα λεσβιακά ζευγάρια να νυμφεύονται, ένα ζήτημα το οποίο το Δικαστήριο στην Schalk and Kopf κρίση του θεώρησε ότι εμπίπτουν στο πεδίο διακριτικής ευχέρειας της χώρας. Ωστόσο, το Δικαστήριο παρέλειψε να παράσχει οποιαδήποτε καθοδήγηση σχετικά με το τι πρέπει να γίνει κατανοητό στο πλαίσιο αυτού του αινιγματικού "πυρήνα των δικαιωμάτων".
Στην πρόσφατη υπόθεση του Aldeguer Tomás κατά Spain, το Δικαστήριο όμως απέτυχε να αξιοποιήσει την απόφαση Oliari προκειμένου να παράσχει περισσότερη καθοδήγηση στον τομέα της νομικής αναγνώρισης των λεσβιακών σχέσεων. Η υπόθεση αφορά την αδυναμία του επιζώντος συντρόφου μιας γκέι σχέσης να λαμβάνει σύνταξη χηρείας. Από όταν ο σύντροφος του προσφεύγοντος πέθανε το 2002, τρία χρόνια πριν από την έναρξη ισχύος της ισότητας του γάμου στην Ισπανία, όπου δεν ήταν νομίμως σε θέση να τελέσουν γάμο και, κατά συνέπεια, ο προσφεύγων δεν μπόρεσε να επωφεληθεί από τη σύνταξη χηρείας. Το ερώτημα ενώπιον του Δικαστηρίου ήταν αν αυτή η κατάσταση ήταν συμβατή με το άρθρο 14 (η αρχή της διάκρισης), σε συνδυασμό με το άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού της οικογενειακής ζωής) και στο άρθρο 1 του πρωτοκόλλου 1 (δικαίωμα στην περιουσία).
Το κύριο μέρος της αποφάσεως επέλυσε το ζήτημα αν ο προσφεύγων είχε υποστεί διακρίσεις σε σύγκριση με μία συντρόφισα-ο σε μια σταθερή, άγγαμη-ος, σε ετερό σχέση, η οποία-ος δεν ήταν σε θέση να τελέσει γάμο με την συντρόφισα-ο της-του, επειδή ο ένας από αυτούς ήταν ακόμη παντρεμένος και είχε νομική αδυναμία έκδοσης διαζυγίου, εκ των οποίων η-ο συντρόφισα-ος είχε πεθάνει πριν από την έναρξη ισχύος του νόμου, του 1981, νομιμοποίησης του διαζυγίου, και ποια-ος κατ 'εξαίρεση, ωστόσο, δικαιούται σύνταξη χηρείας. Το Δικαστήριο δεν διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 14, διότι θεωρεί ότι και οι δύο κατηγορίες δεν είναι σε σχετικά παρόμοια θέση. Από τη μία πλευρά, το Δικαστήριο κρίνει ότι πρέπει να ληφθεί υπόψη το ιστορικό της έκτακτης λύσης που προβλέπεται για τη δεύτερη μορφή του ζευγαριού, είναι «μια κατάσταση όπου η συμμετοχή στη δημιουργία συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων από μισθωτή εργασία δεν είχε ισομερώς κατανεμηθεί μεταξύ των φύλων, δεδομένου ότι οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται στο εργατικό δυναμικό. Από την άλλη πλευρά, το νομικό κώλυμα για γάμο ήταν διαφορετικής φύσεως. Ενώ η αδυναμία των ενδιαφερομένων να τελούν γάμους ετερό ζευγάρια δεν προέκυψε από ένα εμπόδιο για να τελέσουν γάμο ως τέτοια, αλλά από ένα εμπόδιο για να συνάψουν ένα νέο γάμο, τα λεσβιακά ζευγάρια ήταν μη επιλέξιμα για γάμο σε απόλυτους όρους, ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση της μία-ενός ή και των δύο μελών. Από όταν ο προσφεύγων, σύμφωνα με το Δικαστήριο, δεν είναι σε σχετικά παρόμοια κατάσταση με εκείνη μίας-ενός επιζώσας-ντος συντρόφισας-ου ενός τέτοιου ετερό ζευγαριού, το Δικαστήριο θεωρεί ότι δεν έχει υποστεί διακρίσεις και, συνεπώς, δεν υπήρξε παραβίαση του Άρθρου 14 σε συνδυασμό με το Άρθρο 8 και το Άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου 1.
Η απόφαση, ωστόσο είναι, προβληματική, με την έννοια ότι το Δικαστήριο χάνει εντελώς την αιχμή πως ο πραγματικός λόγος για τον οποίο αρνήθηκαν στον ενάγοντα τη σύνταξη χηρείας ήταν επειδή ήταν σε μια γκέι σχέση. Η σύγκριση με την εξαίρεση που προβλέπεται στο νόμο του Διαζυγίου του 1981 είναι παρατραβηγμένη πράγματι, ιδίως λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός, όπως τόνισε η δικαστίνα Keller στην Ξεχωριστή Γνωμοδότησή της, ότι «το νομοθετικό σώμα ενήργησε για την πρώτη ομάδα περισσότερα από 25 χρόνια νωρίτερα από ό,τι στην περίπτωση της δεύτερης". Το πρόβλημα είναι ότι το Δικαστήριο, κατά γενική ομολογία βασίζεται στην επιχειρηματολογία του προσφεύγοντος, εστιάζει σε λάθος σύγκριση. Η προφανής σύγκριση θα ήταν ένα πρόσωπο σε μια ετερό σχέση που, σε αντίθεση με τον προσφεύγοντα πριν από την έναρξη ισχύος του νόμου ισότητας του γάμου το 2005, ήταν σε θέση να συνάψει γάμο και, κατά συνέπεια, ήταν σε θέση να απολαύσει σύνταξη χηρείας. Η ουσία της υπόθεσης είναι το γεγονός ότι ο προσφεύγων ήταν σε χειρότερη θέση από ό,τι μία ετερό επιζώσα συντρόφισα-ος θα ήταν.
Το Δικαστήριο δεν εξετάζει πραγματικά αυτό το ερώτημα. Μάλλον περιορίζεται στην υπενθύμιση, υπό τη μορφή obiter dicta-παρεμπιπτόντως, της απόφασης του από Schalk και Kopf "ότι οι χώρες απολαμβάνουν ένα περιθώριο εκτιμήσεως όσον αφορά τη χρονική στιγμή της εισαγωγής των νομοθετικών αλλαγών στον τομέα της νομικής αναγνώρισης των λεσβιακών ζευγαριών και η ακριβές καθεστώς που χορηγήθηκε στην υπόθεση, μια περιοχή η οποία θεωρείται ως ένα από τα εξελισσόμενα δικαιώματα χωρίς να έχει καθιερωθεί συναίνεση. "Αυτό το πλαίσιο, τονίζει ότι«το νομοθετικό σώμα της Ισπανίας δεν μπορεί να επικριθεί βάσει των όρων της Σύμβασης που δεν έχουν εισαγάγει το 2005 ή το 2007 νομοθεσία πριν από την ημερομηνία που θα έχει το δικαίωμα ο ενάγων να τύχει του ευεργετήματος της συντάξεως επιζώσας-ντος». Στο πέρασμα του χρόνου – ο σύντροφος του ενάγωντος πέθανε το 2002 - και το γεγονός ότι οι προοδευτικές αλλαγές έχουν εν τω μεταξύ εισαχθεί στην ισπανική νομοθεσία μπορεί επίσης να εξηγήσει τη διστακτικότητα του Δικαστηρίου να συγκρίνει τις δύο κατηγορίες στην υπό εξέταση υπόθεση, τέτοια προσέγγιση δεν είναι ικανοποιητική, δεδομένου ότι η Δικαστήριο αδυνατεί να παράσχει καθοδήγηση για μετέπειτα υποθέσεις. Το Δικαστήριο, για παράδειγμα αποτυγχάνει να προσφέρει οποιαδήποτε καθοδήγηση ως προς τον απαιτούμενο ρυθμό των νομοθετικών αλλαγών. Ενώ το Δικαστήριο μπορεί να δικαίως θεωρεί πως η Ισπανία έχει ενεργήσει σε ένα αποδεκτό ρυθμό, δεν παρέχει καμία ένδειξη ως προς το πώς θα αξιολογήσουν την κατάσταση στην χώρα που θα συνεχίσει να αποκλείει την επιζώσα-ντα συντρόφισα-ο ενός λεσβιακού ζευγαριού από τη σύνταξη ως επιζώσας-ντος, ενώ παρέχει τέτοια οφέλη για την επιζώσα-ντα συντρόφισα-φο ενός ετερό ζευγαριού. Το Δικαστήριο δεν αναφέρει αν οι συντάξεις επιζωσών-ων πρέπει να θεωρούνται ως "πυρήνας" ή "συμπληρωματικό" δικαιώμα κατά την έννοια της αποφάσεως Oliari, συνεχίζοντας την αποτυχία του να παράσχει καθοδήγηση ως προς το ποιές είναι οι ελάχιστες απαιτήσεις της νομικής προστασίας των λεσβιακών ζευγαριών θα πρέπει ακριβώς να κατασκευάζεται σύμφωνα με τη Σύμβαση. Η απόφαση είναι πιο απογοητευτική για ό,τι δεν λέει παρά για ό,τι. Ενώ η σπατάλισε την ενέργεια του στη σύγκριση αυτού που είναι πέρα από κάθε σύγκριση, το Δικαστήριο άφησε τις πιο θεμελιώδη ερωτήσεις χωρίς να τα αντιμετωπίσει.
Την είδηση την βρήμαμε στις .2016 και την μεταφράσαμε από την strasbourgobservers στην https://strasbourgobservers.com/2016/07/07/aldeguer-tomas-v-spain-a-missed-opportunity-for-the-court-to-provide-guidance-concerning-the-legal-recognition-of-same-sex-relationships/#more-3245
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ
Νο 15-274
WHOLE WOMAN’S HEALTH, ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ-ΟΙ, ΕΝΑΓΟΥΣΕΣ ΚΑΤΑ JOHN HELLERSTEDT, Επίτροπος, ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΤΕΞΑΣ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ, ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ-ΟΙ.
ΜΕ ΔΙΑΤΑΓΗ ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ BREYER παρέδωσε τη γνώμη του Δικαστηρίου.
Στην υπόθεση Planned Parenthood of Southeastern Pa. κατά Casey, 505 U. S. 833, 878 (1992), η πλειονότητα του Δικαστηρίου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "υπάρχει" μια "αδικαιολόγητη επιβάρυνση" στο δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίσει να προβεί σε έκτρωση, και, κατά συνέπεια, μια διάταξη του νόμου είναι συνταγματικά άκυρη, αν ο "σκοπός ή το αποτέλεσμα" της διάταξης "είναι να τοποθετεί ένα σημαντικό εμπόδιο στην πορεία μιας γυναίκας που αναζητά να κάνει έκτρωση πριν το έμβρυο αποκτήσει βιωσιμότητα". (Η υπογράμμιση προστέθηκε).
Η πλειοψηφία πρόσθεσε ότι "[μη] αναγκαίοι κανονισμοί υγείας που έχουν ως σκοπό ή αποτέλεσμα να είναι ένα σημαντικό εμπόδιο για μια γυναίκα που επιδιώκει μια έκτρωση και επιβάλουν υπερβολική επιβάρυνση στα δικαιώματα". Ibid. Εμείς εδώ πρέπει να αποφασίσουμε αν οι δύο διατάξεις του Νομοθετικού Σώματος 2 του Τέξας παραβιάζουν το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα, όπως ερμηνεύεται στην υπόθεση Casey. Η πρώτη διάταξη, την οποία θα αναζητήσουμε είναι η "απαίτηση άδειας-αναγνώρισης-προνομίων", λέει ότι "[μια] γιατρίνα που κάνει ή παρακινεί σε άμβλωση. . . πρέπει, κατά την ημερομηνία που η άμβλωση γίνεται άμεσα ή έμμεσα, να έχει ενεργά προνόμια αδείας στο νοσοκομείο που . . . βρίσκεται όχι περισσότερο από 30 μίλια από την τοποθεσία στην οποία πραγματοποιείται άμεσα ή έμμεσα η άμβλωση". Tex. Health & Safety Code Ann. §171.0031(a) (West Cum. Supp. 2015).
Η τροποποιημένη αυτή διάταξη του νόμου του Τέξας ο οποίος προηγουμένως είχε απαιτήσει μια εγκατάσταση έκτρωσης για να διατηρηθεί το γραπτό πρωτόκολλο "για τη διαχείριση των ιατρικών καταστάσεων έκτακτης ανάγκης και τη μεταφορά των ασθενών που χρήζουν περαιτέρω επείγουσας περίθαλψης στο νοσοκομείο". 38 Tex. Reg. 6546 (2013). Η δεύτερη διάταξη, την οποία θα συζητήσουμε είναι η "απαίτηση χειρουργικού κέντρου", η οποία λέει ότι "οι ελάχιστες προδιαγραφές για την εγκατάσταση έκτρωσης πρέπει να είναι ισοδύναμες με τα ελάχιστα πρότυπα που έχουν εγκριθεί από [the Texas Health and Safety Code section] για ανακλητά χειρουργικά κέντρα". Tex. Health & Safety Code Ann. §245.010(a). Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι καμία από αυτές τις διατάξεις δεν προσφέρει επαρκείς ιατρικές παροχές για να δικαιολογήσουν τα βάρη που η καθεμία επιβάλλει στην πρόσβαση. Καθεμία θέτει ένα σημαντικό εμπόδιο στην πορεία των γυναικών που επιδιώκουν μια έκτρωση μη βιώσιμου εμβρύου, καθεμία συνιστά αδικαιολόγητη επιβάρυνση για την πρόσβαση στην άμβλωση, υπόθεση Casey, ανωτέρω, στην 878 (γνωμοδότηση πλειοψηφίας), και καθεμία παραβιάζει την ομοσπονδιακή Συνταγματική Τροπολ. 14, §1.
I
A
Τον Ιούλιο του 2013, το Νομοθετικό σώμα του Texas ψήφισε Νομοσχέδιο της Βουλής εκπροσώπων 2 (Η. Β. 2 ή Νόμο). Τον Σεπτέμβριο (πριν ο νέος νόμος τεθεί σε ισχύ), μια ομάδα των παρόχων άμβλωσης στο Τέξας άσκησε προσφυγή στο Ομοσπονδιακό Περιφερειακό Δικαστήριο επιδιώκοντας την ακύρωση του νόμου άδειας-προνομίων. Στα τέλη Οκτωβρίου, το Επαρχιακό Δικαστήριο χορήγησε την εντολή. Στην υπόθεση Planned Parenthood of Greater Tex. Surgical Health Servs. κατά Abbott, 951 F. Supp. 2d 891, 901 (WD Tex. 2013). Αλλά τρεις μέρες αργότερα, η Πέμπτη Περιφέρεια ακύρωσε την εντολή, επιτρέποντας έτσι η διάταξη να τεθεί σε ισχύ. Planned Parenthood of Greater Tex. Surgical Health Servs. κατά Abbott, 734 F. 3d 406, 419 (2013). Στη συνέχεια, η Πέμπτη Περιφέρεια επικύρωσε τη διάταξη, και εξέθεσε τους λόγους σε γνωμοδότηση που δημοσιεύτηκε στα τέλη του επόμενου Μαρτίου. Σε αυτή την γνωμοδότηση, η Πέμπτη Περιφέρεια επεσήμανε τα αποδεικτικά στοιχεία που εισήχθησαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο τον προηγούμενο Οκτώβριο. Σημείωσε ότι το Τέξας είχε προσφέρει στοιχεία που έχουν σχεδιαστεί για να δείξουν ότι η απαίτηση άδειας-προνομίων "θα μειώσει την καθυστέρηση στην αντιμετώπιση και θα μειώσει τους κινδύνους για την υγεία των ασθενών με κρίσιμες επιπλοκές κατά την έκτρωση", και ότι "θα" παρακολουθούσε τις "ανεκπαίδευτες ή ανίκανες παρόχους έκτρωσης". Planned Parenthood of Greater Tex. Surgical Health Servs. κατά Abbott, 748 F. 3d 583, 592 (2014) (Abbott). Η γνωμοδότηση εξήγησε, επίσης, ότι οι ενάγουσες δεν είχαν προσκομίσει επαρκή αποδεικτικά στοιχεία ότι οι επαγγελματίες της άμβλωσης σε κάθε περίπτωση θα είναι σε θέση να συμμορφωθούν με την απαίτηση των προνομίων". Id., στην 598. Το δικαστήριο είπε ότι όλες οι "μεγάλες πόλεις του Τέξας, συμπεριλαμβανομένων των Ώστιν, Κόρπους Κρίστι, Ντάλλας, Ελ Πάσο, Χιούστον και Σαν Αντόνιο, "θα" συνεχίσουν να έχουν πολλαπλές κλινικές όπου πολλές γιατρίνες θα έχουν ή θα αποκτήσουν νοσοκομειακή άδεια προνομίων". Ibid.
Οι εναγόμενες-οι της Abbott δεν έχουν καταθέσει αίτηση για έφεση σε αυτό το Δικαστήριο.
Στις 6 Απριλίου, μία εβδομάδα μετά την απόφαση της Πέμπτης περιφέρειας, οι ενάγουσες, μια ομάδα των παρόχων έκτρωσης (πολλές από τις οποίες ήταν ενάγουσες-ντες στην προηγούμενη αγωγή), κατέθεσαν την παρούσα αγωγή στο Ομοσπονδιακό Περιφερειακό Δικαστήριο. Ζήτησαν το αντικείμενο της απαγόρευσης επιβολής της διάταξης άδειας-προνομίων τα οποία ισχύουν για τις γιατρίνες στις δύο εγκαταστάσεις αμβλώσεων, η μία λειτουργεί από την Whole Woman’s Health στην Μακάλεν και η άλλη λειτουργεί από την Nova Health Systems στο Ελ Πάσο. Ζήτησαν επίσης να απαγορευθεί η επιβολή της διάταξης χειρουργικού κέντρου οπουδήποτε στο Τέξας. Ισχυρίστηκαν ότι η διάταξη αδείας-προνομίων και η διάταξη χειρουργικού κέντρου παραβιάζει τη Δέκατη Τέταρτη Τροποποίηση του Συντάγματος, όπως ερμηνεύεται στη Casey. Στη συνέχεια, το Επαρχιακό Δικαστήριο έλαβε συμφωνία από τις διαδίκους και καταθέσεις από τις εξειδικευμένες μάρτυρες των διαδίκων.
Το δικαστήριο διεξήγαγε μια δίκη 4 ημερών. Ακούστηκαν, μεταξύ άλλων μαρτυρίες, απόψεις εμπειρογνωμόνων μαρτύρων και των δύο πλευρών. Με βάση τη συμφωνία, τις καταθέσεις και τις μαρτυρίες, το εν λόγω δικαστήριο κατέληξε στα ακόλουθα συμπεράσματα:
1. Στον πάνω από 25.000.000 πληθυσμό του Τέξας, "περίπου 5.400.000" είναι " γυναίκες" σε "αναπαραγωγική ηλικία", που ζουν μέσα σε μια γεωγραφική περιοχή των "σχεδόν 280.000 τετραγωνικών μιλίων". Whole Woman’s Health κατά Lakey, 46 F. Supp. 3d 673, 681 (2014), δείτε App. 244.
2. "Τα τελευταία χρόνια, ο αριθμός των εκτρώσεων που αναφέρονται στο Τέξας έχει μείνει αρκετά συνεπής σε περίπου 15-16% του δηλωθέντος ποσοστού εγκυμοσύνης, για συνολικό αριθμό των περίπου 60.000-72.000 νόμιμων εκτρώσεων ετησίως". 46 F. Supp. 3d, στην 681, δείτε App. 238.
3. Πριν από την ψήφιση του Η.Β. 2, υπήρχαν πάνω από 40 άδειες εγκαταστάσεων για έκτρωση στο Τέξας, ο "αριθμός αυτός μειώθηκε σχεδόν κατά το ήμισυ οδηγεί μέχρι και στον απόηχο της επιβολής της υποχρέωσης άδειας-προνομίων που τέθηκε σε ισχύ στα τέλη Οκτωβρίου του 2013". 46 F. Supp. 3d, σε 681, App. 228-231.
4. Εάν η διάταξη χειρουργικού κέντρου επιτράπηκε να τεθεί σε ισχύ, ο αριθμός των εγκαταστάσεων έκτρωσης, μετά την 1η Σεπτεμβρίου 2014, μειώθηκαν περαιτέρω, έτσι ώστε "μόνο επτά εγκαταστάσεις και μια πιθανή όγδοη θα υπάρχουν στο Τέξας". 46 F. Supp. 3d, στην 680, App. 182-183.
5. Οι εγκαταστάσεις έκτρωσης "θα παραμείνουν μόνο στο Χιούστον, Ώστιν, San Antonio, και στη μητροπολιτική περιοχή του Dallas - Fort Worth". 46 F. Supp. 3d, στην 681, App. 229-230. Αυτές περιλαμβάνουν "μία εγκατάσταση στο Ώστιν, δύο στο Ντάλας, μία στο Fort Worth, δύο στο Χιούστον, και μία ή δύο στο San Antonio". 46 F. Supp. 3d, στην 680, App. 229-230.
6. "Με βάση τα ιστορικά στοιχεία που αφορούν τους μέσους αριθμούς των αμβλώσεων στο Τέξας, και υποθέτοντας τέλεια την ίση κατανομή μεταξύ των υπόλοιπων επτά ή οκτώ παρόχων, αυτό θα οδηγούσε κάθε εγκατάσταση να εξυπηρετεί μεταξύ 7.500 και 10.000 ασθενείς ετησίως.
Υπολογίζοντας τις εποχιακές διακυμάνσεις των ποσοστών εγκυμοσύνης και την ελαφρώς άνιση κατανομή των ασθενών σε κάθε κλινική, προβλέπεται ότι πάνω από 1.200 γυναίκες ανά μήνα θα μπορούσαν να συναγωνίζονται για την παροχή συμβουλών, συναντήσεων και επισκέψεων παρακολούθησης σε μερικές από αυτές τις εγκαταστάσεις”. 46 F. Supp. 3d, στην 682, πρβ App. 238.
7. Η πρόταση "ότι αυτές οι επτά ή οκτώ πάροχοι θα μπορούσαν να καλύψουν τη ζήτηση ολόκληρης της πολιτείας απλώνεται εύπιστα". 46 F. Supp. 3d, στην 682, δείτε App. 238.
8. "Από την 1η Νοεμβρίου 2012 και 1 Μαΐου 2014", που είναι, πριν και μετά την επιβολή της απαίτησης 'αδειας-προνομίων, "η μείωση στη γεωγραφική κατανομή των εγκαταστάσεων έκτρωσης" σημαίνει ότι ο αριθμός των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας που ζουν πιο μακρυά από 50 μίλια από μία κλινική έχει διπλασιαστεί (από 800.000 σε πάνω από 1,6 εκατομμύρια), εκείνες που ζουν σε απόσταση μεγαλύτερη των 100 μιλίων έχουν αυξηθεί κατά 150% (από 400.000 έως 1 εκατομμύριο), εκείνες που ζουν πάνω από 150 μίλια έχει αυξηθεί πάνω από 350% (από 86.000 έως 400.000), και εκείνων που ζουν σε απόσταση μεγαλύτερη των 200 μιλίων έχουν αυξηθεί κατά περίπου 2.800% (από 10.000 έως 290.000).
Βρίσκεστε στο Α' μέρος για να βρεθείτε στο Β' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.6.2016 και την μεταφράσαμε από την supremecourt.gov στην https://www.supremecourt.gov/opinions/15pdf/15-274_p8k0.pdf
Μετά το Σεπτέμβριο του 2014 θα πρέπει η απαίτηση χειρουργικού κέντρου τεθεί σε ισχύ, ο αριθμός των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας που ζουν σε σημαντικές αποστάσεις από μία πάροχο άμβλωσης θα αυξηθεί ως εξής: 2 εκατομμύρια γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας θα ζουν σε απόσταση πάνω από 50 μίλια από μία πάροχο έκτρωση, 1,3 εκατομμύρια θα ζουν σε απόσταση από 100 μίλια από μία πάροχο έκτρωσης, 900.000 θα ζουν σε απόσταση πάνω από 150 μίλια από μία πάροχο έκτρωσης και 750.000 σε απόσταση πάνω από 200 μίλια από μία πάροχο άμβλωσης. 46 F. Supp. 3d, στην 681-682, App. 238-242.
9. Οι "δύο απαιτήσεις εγείρουν ένα ιδιαίτερα υψηλό εμπόδιο για τις φτωχές, τις αγρότισες, ή τις γυναίκες που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση". 46 F. Supp. 3d, στην 683, πρβ. App. 363-370.
10. "Το μεγάλο βάρος των στοιχείων αποδεικνύουν ότι, πριν από το πέρασμα του νόμου, η άμβλωση στο Τέξας ήταν εξαιρετικά ασφαλής με ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά σοβαρών επιπλοκών και σχεδόν χωρίς θανάτους που συμβαίνουν λόγω της διαδικασίας". 46 F. Supp. 3d, στην 684, δείτε, π.χ., App. 257-259, 538, δείτε επίσης id., στη 200-202, 253-257.
11. "Η έκτρωση, όπως ρυθμιζόταν από το κράτος πριν από την ψήφιση του Νόμου 2, έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ ασφαλέστερη, στην περίπτωση ανήλικης και σοβαρών επιπλοκών, από ό, τι πολλές συνήθεις ιατρικές διαδικασίες, που δεν υπόκεινται σε τέτοια έντονη ρύθμιση και εξονυχιστικό έλεγχο". 46 F. Supp. 3d, στην 684, δείτε, π.χ., App. 223-224 (περιγράφοντας τους κινδύνους των κολονοσκοπήσεων), 254 (Συζητώντας κινδύνους της βαζεκτομής και βιοψίας του ενδομητρίου, μεταξύ άλλων), 275-277 (συζητώντας ποσοστό επιπλοκών στην πλαστική χειρουργική).
12. "Επιπλέον, οι κίνδυνοι δεν έχουν αισθητά μειωθεί για τις ασθενείς που υποβάλλονται σε αμβλώσεις σε χειρουργικά κέντρα παροχής αυθημερόν χειρουργικής περίθαλψης, συμπεριλαμβανομένων των διαγνωστικών και προληπτικών διαδικασιών σε σύγκριση με τις εγκαταστάσεις μη χειρουργικών εγκαταστάσεων". 46 F. Supp. 3d, στην 684, App. 202-206, 257-259.
13. "Οι [γ]υναίκες δεν θα λάβουν καλύτερη φροντίδα ή εμπειρία συχνότερων θετικών αποτελεσμάτων σε χειρουργικά κέντρα παροχής αυθημερόν χειρουργικής περίθαλψης, σε σύγκριση με ένα χειρουργικό κέντρο, με παλαιότερη άδεια εγκατάστασης". 46 F. Supp. 3d, στην 684, App. 202-206.
14. "[Υ]πάρχουν 433 άδειες χειρουργικών κέντρων παροχής αυθημερόν χειρουργικής περίθαλψης στο Τέξας", εκ των οποίων "336. . . προφανώς είτε "κεκτημένες" είτε απολαμβάνου [ν] το όφελος της άρσης ορισμένων ή όλων "των "απαιτήσεων" για τα χειρουργικά-κέντρα" ". 46 F. Supp. 3d, σε 680-681? App. 184.
15. Τα "έσοδα υποχωρούν" με την απαίτηση του χειρουργικού κέντρου "καθώς οι υπάρχουσες κλινικές είναι σημαντικές", "αναμφισβήτητα θα επεκτα [θούν] στο 1 εκατομμύριο δολάρια", και "πιο πιθανό είναι να υπερβ [ούν] το 1,5 εκατομμύριο δολάρια", με "[μερικές . . . κλινικές" να μην είναι σε θέση να "συμμορφωθούν λόγω των φυσικών περιορισμών μεγέθους των χώρων τις". 46 F. Supp. 3d, στην 682. Το "κόστος απόκτησης γης και της κατασκευής μίας νέας συμβατής κλινικής κατά πάσα πιθανότητα θα υπερβαίνει τα τρία εκατομμύρια δολάρια". Ibid.
Με βάση αυτά και άλλα συναφή ευρήματα, το Επαρχιακό Δικαστήριο έκρινε ότι οι απαιτήσεις για χειρουργικό κέντρο "επιβάλλουν αδικαιολόγητη επιβάρυνση για το δικαίωμα των γυναικών σε όλο το Τέξας να αναζητήσουν μια έκτρωση πριν νάναι βιώσιμο το έμβρυο" και ότι η "απαίτηση αναγνώρισης-προνομίων,. . . σε συνδυασμό με την απαίτηση για χειρουργικά κέντρα παροχής αυθημερόν χειρουργικής περίθαλψης, επιβάλλει αδικαιολόγητη επιβάρυνση στο δικαίωμα των γυναικών στην Κοιλάδα Rio Grande, Ελ Πάσο, και Δυτικό Τέξας να αναζητήσουν μια έκτρωση πριν το έμβρυο νάναι βιώσιμο". Id., στην 687.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι "δύο διατάξεις" θα προκαλέσουν "το κλείσιμο σχεδόν όλων των κλινικών αμβλώσεων στο Τέξας που λειτουργούσαν νόμιμα το φθινόπωρο του 2013", και έτσι να δημιουργήσει ένα συνταγματικά "ανεπίτρεπτο εμπόδιο που εφαρμόζεται σε όλες τις γυναίκες που αναζητούν μια έκτρωση πριν το έμβρυο νάναι βιώσιμο" "περιορίζοντας την πρόσβαση σε πρώην διαθέσιμες νόμιμες εγκαταστάσεις". Id., στην 687- 688.
Στις 29 Αυγούστου 2014, το δικαστήριο διέταξε την εκτέλεση των δύο διατάξεων. Ibid.
Γ
Στις 2 Οκτωβρίου 2014, κατόπιν αιτήματος του Τέξας, το Εφετείο έμεινε στην διαταγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Υπόθεση Whole Woman’s Health κατά Lakey, 769 F. 3d 285, 305. Εντός των επόμενων δύο εβδομάδων, το Δικαστήριο ακύρωσε το Εφετείο (σε σημαντικό τμήμα) αφήνοντας έτσι σε ισχύ την διαταγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου κατά την εκτέλεση διάταξης του χειρουργικού κέντρου και τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της επιβολής της υποχρέωσης άδειας-προνομίων όπως εφαρμόζεται στις κλινικές του Μακάλεν και του Ελ Πάσο.
Υπόθεση Whole Woman’s Health κατά Lakey, 574 U. S. ___ (2014). Το Εφετείο στη συνέχεια άκουσε το Εφετείο του Τέξας. Στις 9 Ιουνίου 2015, το Εφετείο ανέτρεψε την διαταγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου επί της ουσίας. Με μικρές εξαιρέσεις, βρήκε και τις δύο διατάξεις σύμφωνες με το σύνταγμα και επέτρεψε να τεθούν σε ισχύ. Υπόθεση Whole Women’s Health κατά Cole, 790 F. 3d 563, 567 (ανά curiam), όπως τροποποιήθηκε, 790 F. 3d 598 (CA5 2015). Επειδή η απόφαση του Εφετείου στηρίζεται σε εναλλακτικές αιτίες και εκτιμήσεις γεγονός που σχετίζεται με αυτές τις μελέτες, εμείς παρουσιάζουμε τη βασική συλλογιστική της με κάποιες λεπτομέρειες. Το Εφετείο κατέληξε στο συμπέρασμα:
• Το Επαρχιακό Δικαστήριο έκρινε εσφαλμένα την απαίτηση άδειας-προνομίων αντισυνταγματική γιατί (εκτός από τις κλινικές στην Μακάλεν και στο Ελ Πάσο) δεν ζητήθηκε από τις παρόχους να την εφαρμόσουν, και οι αρχές του δεδικασμένου κωλύουν την επικουρία. Id., Στην 580 με 583.
• Επειδή οι πάροχοι θα μπορούσαν να ασκήσουν συνταγματική αμφισβήτησης για τις διατάξεις χειρουργικού κέντρου σε παλαιότερη αγωγή τις, οι αρχές του δεδικασμένου παραγράφουν, επίσης, το αίτημα αυτό. Id., Στην 581-583.
• Σε κάθε περίπτωση, ένας νόμος του κράτους "ρυθμίζει πως η άμβλωση πριν το έμβρυο νάναι βιώσιμο είναι συνταγματική, εάν: (1) δεν έχει ως σκοπό ή αποτέλεσμα την τοποθέτηση ενός σημαντικού εμποδίου στην πορεία μιας γυναίκας που αναζητά μια έκτρωση ενός μη βιώσιμου εμβρύου και (2) λογικά σχετίζεται με (ή αποσκοπεί στο περαιτέρω) ένα δικαιολογημένο νόμιμο συμφέρον". Id., στην 572.
• "[Α] μφότερες η απαίτηση άδειας προνομίων και" η απαίτηση του χειρουργικού κέντρου "λογικά σχετιζόταν με ένα νόμιμο συμφέρον του κράτους", δηλαδή, "Υψώ[νει] το πρότυπο και την ποιότητα της περίθαλψης για τις γυναίκες που επιζητούν την έκτρωση και. . . προστα [τεύει] την υγεία και την ευημερία των γυναικών που επιζητούν την έκτρωση. "Id., στην 584.
• Οι "[ενά]γουσες" απέτυχαν "να προτείνουν κατάλληλες αποδείξεις αντικρούοντας τη δήλωση του νομοθετικού σώματος ενός νόμιμου σκοπού". Id., στην 585.
• «[Τ] ο Επαρχιακό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη υποκαθιστώντας την κρίση του [ως προς τις επιπτώσεις των διατάξεων] νομοθετικού σώματος, έστω. . . στο όνομα της έρευνας επιβαρύνει αδικαιολόγητα". Id., στην 587.
• Κυρρήσοντας τις διατάξεις αντισυνταγματικές κρίνονται ως ακατάλληλες, διότι οι ενάγουσες είχαν αποτύχει να δείξουν ότι κάποια από τις διατάξεις "επιβάλλει αδικαιολόγητη επιβάρυνση σε ένα μεγάλο πλήθος γυναικών". Id., Στην 590.
• Το Επαρχιακό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη κρίνοντας ότι, αν η απαίτηση χειρουργικού κέντρου τεθεί σε ισχύ, θα υπάρχουν πολύ λίγες πάροχοι αμβλώσεων στο Τέξας για να ανταποκριθούν στη ζήτηση.
Αυτός ο προσδιορισμός βασίστηκε στα ευρήματα ενός εκ των "πραγματογνωμόνων (Δρ Grossman) μαρτύρων των εναγουσών ότι οι πάροχοι των αμβλώσεων στο Τέξας "δεν θα είναι σε θέση να προχωρήσουν στην παροχή περίπου 14.000 αμβλώσεων κάθε χρονιά, δεδομένου ότι επί του παρόντος, η παροχή των 60.000 έως 70.000 αμβλώσεων γίνεται κάθε χρονιά στο Τέξας", κλινικές που δεν πληρούσαν την απαίτηση χειρουργικού κέντρου" αναγκάστηκαν να κλείσουν". Id., στην 589-590.
Αλλά γνώμη του Δρ Grossman είναι (κατά την άποψη του Εφετείου) "" ipse Dixit" ", τα ""πρακτικά στερούνται πραγματικών αποδεικτικών στοιχείων σχετικά με την τρέχουσα ή μελλοντική ικανότητα των οκτώ κλινικών" ", και δεν υπάρχουν "αποδεικτικά στοιχεία στα πρακτικά ότι” οι πάροχοι που πληρούν επί του παρόντος την απαίτηση χειρουργικού κέντρου "λειτουργούν σε πλήρη δυναμικότητα ή ότι δεν μπορούν να αυξήσουν την δυναμικότητα". Ibid. Για αυτούς και για σχετικούς λόγους, το Εφετείο αντέστρεψε την απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου προκύπτει ότι η απαίτηση άδειας-προνομίων είναι αντισυνταγματική και θεώρησε ότι η απαίτηση για χειρουργικό κέντρο είναι αντισυνταγματική.
Το Εφετείο δέχθηκε εν μέρει το Επαρχιακό Δικαστήριο πιο συγκεκριμένα κρίνοντας ότι οι απαιτήσεις είναι αντισυνταγματικές, όπως εφαρμόζονται στην εγκατάσταση Μακάλεν και ο Δρ Lynn (ένας γιατρός της εν λόγω εγκατάστασης-κλινικής), αλλά με την αντιστροφή της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου προκύπτει ότι η απαίτηση για χειρουργικό κέντρο είναι αντισυνταγματική, όπως εφαρμόζεται στην εγκατάσταση στο Ελ Πάσο. Σε σχέση με τον τελευταίο αυτό ισχυρισμό, το Εφετείο δήλωσε ότι οι γυναίκες στο Ελ Πάσο που επιθυμούν να υποβληθούν σε άμβλωση θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν παρόχους αμβλώσεων από το κοντινό Νέο Μεξικό.
II
Πριν στραφεί προς το συνταγματικό ζήτημα, θα πρέπει να εξετάσει το Εφετείο τις διαδικαστικές αιτίες για να κρίνει ότι (αλλά και την αμφισβήτηση των διατάξεων του H. Β. 2, όπως εφαρμόζεται στην Μακάλεν και στο Ελ Πάσο) οι ενάγουσες είχαν αποκλειστεί από την άσκηση συνταγματικών τις αμφισβητήσεων.
Μία αξίωση αποκλεισμού-Άδειας-Προνομίων
Το Εφετείο έκρινε ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμία αμφισβήτηση στην απαίτηση άδειας-προνομίων. Επειδή αρκετές από τις προσφεύγουσες εδώ είχαν προηγουμένως ασκήσει ανεπιτυχώς αμφισβήτηση προς την υποχρέωση αυτή (δηλαδή, Abbott, 748 F. 3d, στην 605, Δείτε παραπάνω, στην 2-3), το Εφετείο σκέφτηκε ότι "η αρχή του δεδικασμένου" εφαρμόστηκε. 790 F. 3d, στην 581.
Βρίσκεστε στο Β' μέρος για να βρεθείτε στο Γ' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.6.2016 και την μεταφράσαμε από την supremecourt.gov στην https://www.supremecourt.gov/opinions/15pdf/15-274_p8k0.pdf
Το Εφετείο έκρινε επίσης ότι το δεδικασμένο εμπόδισε το Επαρχιακό Δικαστήριο να χορηγήσει επικουρία στις ενάγουσες , καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ήταν ανάρμοστο να "ακυρώνει την απαίτηση άδειας προνομίων", γιατί κάτι τέτοιο "παρέχε[ι] περισσότερη επικουρία από οποιανδήποτε την ζήτησε ή ενημέρωσε". Id., στην 580. Κρατάμε
ότι το δεδικασμένο ούτε τα εμπόδια των
εναγουσών αμφισβητούν την απαίτηση
άδειας-προνομίων, ούτε μας εμποδίζει
από την απονομή επικουρίας.
Για ένα πράγμα, στο βαθμό που το Εφετείο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, η αρχή του δεδικασμένου απαγορεύει οποιαδήποτε αμφισβήτηση της απαίτησης άδειας-προνομίων, δείτε. Όπου.προηγουμένως, το δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη τα αιτήματα των εναγουσών. Οι ενάγουσες δεν έφεραν μια αμφισβήτηση σην απαίτηση άδειας-προνομίων σε αυτή την υπόθεση, αλλά αντ' αυτού αμφισβήτησαν αυτή την απαίτηση, όπως εφαρμόζεται στις κλινικές στην Μακάλεν και στο Ελ Πάσο. Η ερώτηση είναι τα εμπόδια του δεδικασμένου που εφαρμόζονται συγκεκριμένα όπως οι ενάγουσες ισχυρίζονται. Σε αυτό το σημείο, το Εφετείο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το δεδικασμένο δεν ήταν εμπόδιο, ανατρέξτε 790 F. 3D, στην 592, και εμείς συμφωνούμε. Το δόγμα του αιτήματος αποκλεισμού (το εδώ-σχετικό στοιχείο του δεδικασμένου) απαγορεύει τη "διαδοχική άσκηση προσφυγής του ίδιου αιτήματος" από τα ίδια μέρη. Στην New Hampshire κατά Maine, 532 U. S. 742, 748 (2001). Οι ενάγουσες μετά την αμφισβήτηση της επιβολής όπως εφαρμόζεται δεν είναι "ακριβώς το ίδιο αίτημα", όπως πριν την επιβολή αμφισβήτησης της.
Η Επαναδιατύπωση των Αποφάσεων σημειώνει ότι η ανάπτυξη των νέων ουσιωδών πραγματικών γεγονότων μπορεί να σημαίνει ότι μια νέα υπόθεση και μία κατά τα άλλα παρόμοια προηγούμενη υπόθεση δεν παρουσιάζουν την ίδια αξίωση. Δείτε Αναμόρφωση (Δεύτερη) Αποφάσεων § 24, Σχόλιο f (1980) ("Υλικό λειτουργικών γεγονότων που συμβαίνουν μετά την απόφαση της προσφυγής σε σχέση με το ίδιο θέμα μπορεί να έχει αξία από μόνο του, ή σε συνδυασμό με τα προγενέστερα γεγονότα, περιλαμβάνει μια συναλλαγή η οποία μπορεί να γίνει η βάση μιας δεύτερης δράσης δεν αποκλείεται από το πρώτη"), δείτε id., §20 (2) ("Μια έγκυρη και τελική κρίση για την κατηγορούμενη-ο, η οποία στηρίζεται στο πρόωρο της δράσης ή στην αποτυχία των εναγουσών να ικανοποιήσουν μια προϋπόθεση στη δίκη, δεν απαγορεύει άλλη ενέργεια από την ενάγουσα η οποία έχει ασκηθεί αφ' ότου η αξίωση έχει ωριμάσει, ή η προϋπόθεση έχει ικανοποιηθεί"), id., §20, Σχόλιο k (Συζητώντας τη σχέση αυτού του κανόνα με την § 24, Σχόλιο f). Τα Εφετεία έχουν χρησιμοποιήσει παρόμοιους κανόνες για να καθοριστούν τα όρια του νέου αιτήματος για σκοπούς αποκλεισμού.
Δείτε, Π.χ., Morgan κατά Covington, 648 F. 3d 172, 178 (CA3 2011) ("το [δ] εδικασμένο δεν εμποδίζει αξιώσεις που στηρίζονται σε γεγονότα που είναι μεταγενέστερα από την υποβολή της αρχικής προσφυγής"), Ellis κατά CCA της Tenn LLC, 650 F. 3d 640, 652 (CA7 2011),
Τράπεζα της Ν.Υ. κατά First Millennium, Inc., 607 F. 3d 905, 919 (Ca2 2010),
Smith κατά Potter, 513 F. 3d 781, 783 (CA7 2008), Rawe κατά Liberty Mut. Fire Ins. Co., 462 F. 3d 521, 529 (CA6 2006), Manning κατά Auburn, 953 F. 2d 1355, 1360
(CA11 1992). Η Επαναδιατύπωση προσθέτει ότι, όπου "σημαντικές ανθρώπινες αξίες -όπως είναι η νομιμότητα της συνέχισης της προσωπικής ανικανότητας ή συγκράτησης-διακυβεύονται, ακόμη και μια μικρή αλλαγή των συνθηκών μπορεί να δώσει μία επαρκή βάση ότι μια δεύτερη προσφυγή μπορεί να ασκηθεί". Σκέψη 24 , Σχόλιο f, δείτε Bucklew κατά Lombardi, 783 F. 3d 1120, 1127 (CA8 2015) (επιτρέποντας καθώς-εφαρμόζεται η αμφισβήτηση για τη μέθοδο εκτέλεσης να μην προχωρήσει παρά μόνο πριν από την αμφισβήτηση). Βρίσκουμε αυτή τη προσέγγιση πειστική.
Φανταστείτε μια ομάδα κρατουμένων που ισχυρίζονται ότι αναγκάζονται να πίνουν μολυσμένο νερό. Αυτές οι κρατούμενες καταθέτουν αγωγή εναντίον της εγκατάστασης όπου είναι φυλακισμένες. Εάν η πρώτη αγωγή τις απορριφθεί, διότι το δικαστήριο δεν πιστεύει ότι η βλάβη θα είναι αρκετά σοβαρή ώστε να είναι αντισυνταγματική, δεν θα είχε κανένα νόημα να αποτρέψει τις ίδιες κρατούμενες αργότερα να κάνουν αγωγή αν ο χρόνος και η εμπειρία τελικά έδειξε ότι οι κρατούμενες πέθαιναν από μολυσμένο νερό. Τέτοιες περιστάσεις θα δημιουργούσαν ένα νέο ισχυρισμό ότι η μεταχείριση των κρατουμένων παραβιάζει το Σύνταγμα. Αντικειμενικές εξελίξεις μπορεί να δείξουν ότι η συνταγματική βλάβη, η οποία φαινόταν πολύ μακρυνή ή θεωρητική να παράσχει επικουρία κατά χρόνο προγενέστερο της δίκης, ήταν στην πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη. Κατά την άποψή μας, η αλλαγή των συνθηκών θα οδηγήσει σε μια νέα συνταγματική αξίωση.
Η προσέγγιση αυτή είναι λογική, και είναι συνεπής με το προηγούμενο μας. Δείτε Abie State Bank κατά Bryan, 282 US 765, 772 (1931) (όπου "η αγωγή κατατέθηκε αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου", "η απόφαση διατήρησης του νόμου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι απαγορεύει μεταγενέστερη αγωγή για τους σκοπούς δοκιμών [της] εγκυρότητας υπό τα φώτα της τελευταίας πραγματικής εμπειρίας"), δείτε Lawlor κατά National Screen Service Corp., 349 U. S. 322, 328 (1955) (απόφαση που "αποκλείει την ανάκτηση των αιτημάτων που προκύπτουν πριν από την έναρξη της", ωστόσο "δεν μπορεί να δοθεί το αποτέλεσμα εξοντωτικών αξιώσεων οι οποίες ούτε καν υπάρχουν"), United States κατά Carolene Products Co., 304 US 144, 153 (1938) ("[Η] συνταγματικότητα ενός νόμου στηρίζεται στην ύπαρξη μιας συγκεκριμένης κατάστασης πραγματικών γεγονότων, μπορεί να αμφισβητηθεί με την παρουσίαση στο δικαστήριο, ότι τα περιστατικά αυτά έχουν πάψει να υπάρχουν"), Nashville, C. & St. L. R. Co. κατά Walters, 294 US 405, 415 (1935) ("Νόμος που ισχύει ως προς ένα σύνολο πραγματικών περιστατικών μπορεί να είναι άκυρος ως προς άλλα. Μία συνθήκη που ισχύει όταν θεσπίζεται δεν μπορεί να καταστεί άκυρη από την αλλαγή των συνθηκών στις οποίες εφαρμόζεται" (η υποσημείωση παραλείπεται)), Third Nat. Bank of Louisville κατά Stone 174 U. S. 432, 434 (1899)
("Μια ερώτηση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κριθεί πριν ένα ζήτημα σχετικά με το θέμα θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει προκύψει").
Η μειοψηφούσα γνώμη του Δικαστή ΑLITO είναι απλώς λάθος που άλλαξε τις περιστάσεις οι οποίες δείχνουν ότι μια αμφισβήτηση του νόμου έχει αντισυνταγματικό αποτέλεσμα δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει σε μια νέα αξίωση. Δείτε ανάρτηση, στην 14-15 (στο εξής η μειοψηφία). Η μεταβολή των περιστάσεων αυτού του είδους είναι το γιατί η αξίωση που παρουσιάστηκε στην Abbott δεν είναι η ίδια αξίωση με των εναγουσών σε αυτή την υπόθεση. Στα αιτήματα τόσο στην Abbott όσο και στην υπό κρίση υπόθεση εμπλέκονται "σημαντικές ανθρώπινες αξίες". Αναδιατύπωση (Δεύτερη) των αποφάσεων §24, Σχόλιο f. Ασχολούμαστε με το αποτέλεσμα του H. Β. 2 ". . . για τις γυναίκες που επιζητούν την έκτρωση". Ανάρτηση, στην 30 (μειοψηφών J. Alito).
Και το αποτέλεσμα αυτό έχει αλλάξει δραματικά από τότε που οι ενάγουσες κατέθεσαν την πρώτη τις αγωγή. Η Abbott στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά και στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο τον Οκτώβριο του 2013. 748 F. 3d, σε 599, n. 14 (αρνήθηκε να "εξετάσει τα επιχειρήματα" βασιζόμενο "στις εξελίξεις των συμπερασμάτων της δίκης").... οι ενάγουσες ισχυρίζονται πως υπόθεση αυτή στηρίζεται σε μεγάλο μέρος σε υστερότερες, συγκεκριμένες πραγματικές εξελίξεις. Οι εξελίξεις αυτές έχουν σημασία. Στην Abbott οι ενάγουσες άσκησαν αμφισβήτηση στην απαίτηση άδειας-προνομίων, πριν από την επιβολή, πριν να κλείσουν πολλές κλινικές αμβλώσεων και ενώ ήταν ακόμα ασαφές πόσες κλινικές θα επηρεαστούν. Εδώ, οι ενάγουσες ασκούν αμφισβήτηση στην εφαρμοζόμενη απαίτηση μετά την επιβολή της -και αφ' ότου πλήθος κλινικών έχουν στην πραγματικότητα κλείσει. Οι συνέπειες επιβολής του H. Β. 2 ήταν άγνωστες πριν τεθεί σε ισχύ. Το ίδιο το δικαστήριο στην Abbott αναγνώρισε ότι "[α] ργότερα οι εφαρμοζόμενες αμφισβητήσεις μπορούν πάντα να ασχοληθούν με τα επόμενα, συγκεκριμένα συνταγματικά θέματα". Id., Στην 589. Και το Εφετείο στην περίπτωση αυτή αποφάσισε σωστά ότι τα νέα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν από τις ενάγουσες έδωσαν αφορμή για ένα νέο αίτημα και ότι καθώς είναι εφαρμοζόμενες αμφισβητήσεις οι ενάγουσες δεν αποκλείονται. Δείτε 790 F. 3d, σε 591 ("Τώρα ξέρουμε με βεβαιότητα ότι οι μη [χειρουργικά-κέντρα] εγκαταστάσεις εκτρώσεων έχουν πράγματι κλείσει και οι γιατρίνες δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν άδεια-προνομίων μετά από επιμελή προσπάθεια").
Όταν πρόσωπα ισχυρίζονται ότι ένας συγκεκριμένος νόμος θα προκαλούσε σοβαρές συνταγματικές σχετικές αρνητικές συνέπειες πριν εμφανιστούν-και όταν τα δικαστήρια αμφιβάλλουν για την πιθανή εμφάνιση-η πραγματική διαφορά τους ότι οι αρνητικές επιπτώσεις έχουν στην πραγματικότητα συμβεί μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά. Συγκρίνετε τη γνώμη της Πέμπτης Περιφέρειας στην προηγούμενη υπόθεση, στην Abbott, ανωτέρω, στην 598. ("Όλες οι μεγάλες πόλεις του Τέξας ... συνεχίζουν να έχουν πολλαπλές κλινικές όπου πολλές γιατρίνες θα έχουν ή θα αποκτήσουν άδεια-προνομίων νοσοκομείου"), μαζί με τα γεγονότα σε αυτή την υπόθεση, 46 F. Supp. 3d, στην 680 (οι δύο διατάξεις θα αφήσουν το Τέξας με επτά ή οκτώ κλινικές). Η αμφισβήτηση που ασκείται σε αυτή την υπόθεση και στην Abbott δεν είναι το "ίδιο αίτημα", και το δόγμα της αξίωσης αποκλεισμού, κατά συνέπεια, δεν απαγορεύει μια νέα αμφισβήτηση για τη συνταγματικότητα της απαίτησης άδειας-προνομίων. New Hampshire κατά Maine, 532 Η.Π.Α., στην 748.
Ότι οι διάδικες στην Abbott δεν ασκήσαν επανεξέταση στο Δικαστήριο, καθώς η μειοψηφία δείχνει ότι πρέπει να το είχαν κάνει, δείτε μετά, στην 10, δεν τις εμποδίζει από το να ζητήσουν επανεξέταση των νέων αξιώσεων που έχουν προκύψει μετά την απόφαση της Abbott. Εν ολίγοις, η Επαναδιατύπωση, υποθέσεων από τα Εφετεία, το δικό μας προηγούμενο, και η απλή λογική συνδυάζονται για να μας πείσουν ότι το δεδικασμένο δεν απαγορεύει αυτό το αίτημα.
Βρίσκεστε στο Γ' μέρος για να βρεθείτε στο Δ' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.6.2016 και την μεταφράσαμε από την supremecourt.gov στην https://www.supremecourt.gov/opinions/15pdf/15-274_p8k0.pdf
Το
Εφετείο κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα
ότι η ανάθεση της επικουρίας αποκλείστηκε
από τις αρχές του δεδικασμένου. 790 F. 3d,
στην 581.
Το δικαστήριο κατέληξε στο
συμπέρασμα ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο
δεν θα έπρεπε να "χορηγεί περισσότερη
επικουρία από αυτή που του ζητήθηκε και αναφέρθηκε".
Id., στην 580. Αλλά εκτός από την ζητούμενη
όπως-εφαρμόζεται επικουρία, οι ενάγουσες
ζήτησαν "και άλλα όπως και την
περαιτέρω επικουρία καθώς το Δικαστήριο
μπορεί να κρίνει μόνο, σωστά και δίκαια".
App. 167.
Τα αποδεικτικά στοιχεία και τα επιχειρήματά τις έπεισαν το Επαρχιακό Δικαστήριο ότι η διάταξη αυτή ήταν αντισυνταγματική σε όλους τους τομείς. Οι Ομοσπονδιακοί Κανόνες της Πολιτικής Δικονομίας (με μια εξαίρεση που δεν ενδιαφέρει εδώ) μια "οριστική απόφαση θα πρέπει να χορηγήσει την επικουρία με την οποία κάθε διάδικος έχει το δικαίωμα, ακόμη και αν η διάδικος δεν έχει αξιώσει την επικουρία στα υπομνήματά της". Άρθρο 54 (γ) . Και κρίναμε πως, αν τα επιχειρήματα και τα στοιχεία δείχνουν ότι μια νομοθετική διάταξη είναι αντισυνταγματική, μια διαταγή που απαγορεύει την επιβολή της είναι "κατάλληλη". Citizens United κατά Federal Election Comm’n, 558 U. S. 310, 333 (2010), δείτε ό.π. (Στην «άσκηση της δικαστικής ευθύνης του" μπορεί να είναι "αναγκαίο για το Δικαστήριο να εξετάσει το κύρος του ..." νόμου, ακόμη και αν δεν ασκήθηκε μια αμφισβήτηση), δείτε Fallon, As-Applied and Facial Challenges and Third-Party Standing, 113 Harv. L. Rev., 113 Harv. L. Rev. 1321, 1339 (2000) («[Μ] ια υπόθεση ασκείται, καμία γενική κατηγορηματική γραμμή δεν απαγορεύει στο δικαστήριο να κάνει ευρύτερες δηλώσεις της κατάλληλης ακυρότητας "'όπως οι εφαρμοζόμενες" υποθέσεις"). Τίποτα δεν εμποδίζει το Δικαστήριο να επιδικάσει την επικουρία ως τη κατάλληλη λύση για όσο-εφαρμόζονται οι αξιώσεις των εναγουσών.
Β
Η Αξίωση Αποκλεισμού-Απαίτησης Χειρουργικού Κέντρου
Το Εφετείο έκρινε επίσης ότι υποστηρίζει πως ο αποκλεισμός παραγράφει τις ενάγουσες από το να υποστηρίξουν ότι η απαίτηση χειρουργικού κέντρου είναι αντισυνταγματική. 790 F. 3d, σε 583. Παρά το γεγονός ότι αναγνωρίζεται ότι οι ενάγουσες δεν θέτουν την αξίωση αυτή στην Abbott, πιστεύεται ότι θα έπρεπε να το πράξουν. Το δικαστήριο εξήγησε ότι οι ενάγουσες στη συνταγματική αμφισβήτηση για την απαίτηση χειρουργικού κέντρου και στην αμφισβήτηση για την απαίτηση άδειας-προνομίων που έθεσαν στην Abbott "προκύπτει από την ίδια "συναλλαγ [ή] ή σειρά συνδεώμενων συναλλαγών".
. . . Οι αμφισβητήσεις που αφορούν τις ίδιες διαδίκους και τις εγκαταστάσεις έκτρωσης, οι αμφισβητήσεις που διέπονται από τις ίδιες νομικές προδιαγραφές, οι επίμαχες διατάξεις θεσπίστηκαν ταυτόχρονα στο πλαίσιο του ίδιου νόμου, οι διατάξεις είχαν κίνητρο ένα κοινό σκοπό, οι διατάξεις εφαρμόζονται από τις ίδιες κρατικές αξιωματούχους και οι αμφισβητήσεις αποτελούν μια βολική ενιαία δίκη επειδή βασίζονται σε ένα κοινό πυρήνα των γενεσιουργών γεγονότων". 790 F. 3d, στην 581. Για όλους αυτούς τους λόγους, το Εφετείο έκρινε την αμφισβήτηση των εναγουσών της απαίτησης του H. Β. 2 για χειρουργικό κέντρο αποκλειόταν.
Το Εφετείο παρέλειψε, ωστόσο, να λάβει υπόψη σημαντικές διαφορές. Η διάταξη χειρουργικού κέντρου και η διάταξη άδειας-προνομίων είναι ξεχωριστές, διακριτές διατάξεις του H. Β. 2.
Αυτές τίθενται σε δύο διαφορετικές, ανεξάρτητες απαιτήσεις με διαφορετικές ημερομηνίες εκτέλεσης. Αυτό το Δικαστήριο ουδέποτε πρότεινε ότι οι αμφισβητήσεις σε δύο διαφορετικές νομικές διατάξεις που εξυπηρετούν δύο διαφορετικές λειτουργίες πρέπει να ασκηθούν σε μία ενιαία δίκη. Και τα κατώτερα δικαστήρια αντιμετωπίζουν συνήθως αμφισβητήσεις σε διαφορετικές κανονιστικές απαιτήσεις ως "ξεχωριστά αιτήματα, ακόμα και όταν είναι μέρος ενός ευρύτερου "[κ] υβερνητικού κανονιστικού συστήματος". 18 C. Wright, A. Miller, & Ε Cooper, Ομοσπονδιακή Πρακτική και Διαδικασία §4408, σελίδα 52 (2η έκδοση 2002, Supp 2015..), δείτε Hamilton’s Bogarts, Inc. κατά Michigan, 501 F. 3d 644, 650 (CA6 2007). Η προσέγγιση αυτή έχει νόημα. Η αντίθετη προσέγγιση που υιοθετήθηκε από το Εφετείο θα απαιτούσε διαπραγμάτευση κάθε νόμιμης ψήφισης ως μία συναλλαγή που μία δεδομένη διάδικος θα είναι σε θέση να αμφισβητήσει μία φορά, σε μία δίκη, προκειμένου να αποφύγει τις συνέπειες του αποκλεισμού της αξίωσης. Μια τέτοια ρύθμιση θα ενθαρρύνει μια προσέγγιση που περιλαμβάνει τα πάντα σε οποιονδήποτε δικαστικό αγώνα αμφισβήτησης του κύρους του νόμου. Αυτό το αποτέλεσμα είναι μικρότερο από το αναμενόμενο, όχι μόνο για τις διαδίκους, αλλά και για τα δικαστήρια. Υπάρχουν και άλλοι καλοί λόγοι για τους οποίους οι ενάγουσες δεν θα έπρεπε να ασκήσουν την αμφισβήτησή τις για την διάταξη χειρουργικού κέντρου ενώ ταυτόχρονα ασκούσαν την πρώτη τις αγωγή.
Ο νόμος έδωσε στο Υπουργείο Υπηρεσιών Υγείας του Τέξας την εξουσία να θεσπίζει κανόνες για την εφαρμογή της απαίτησης χειρουργικού κέντρου. Νόμος Η. Β. 2, §11 (α), App. to Pet. for Cert. 201a. Κατά τη στιγμή που οι ενάγουσες κατέθεταν την Abbott, η κρατική υπηρεσία δεν είχε ακόμη εκδόσει τέτοιους κανόνες. Πρβλ. EPA κατά Brown, 431 U. S. 99, 104 (1977) (ανά curiam), 13B Wright, supra, §3532.6, at 629 (3d ed. 2008) (τα περισσότερα δικαστήρια δεν θα "αναλάβουν μια αναθεώρηση πριν να έχουν υιοθετηθεί οι κανόνες"), Συμβούλιο Φυσικών Πόρων Άμυνας, Inc. κατά EPA, 859 F. 2d 156, 204 (CADC 1988). Περαιτέρω, οι ενάγουσες θα μπορούσαν κάλλιστα να αναμένουν ότι οι κανόνες αυτοί, όταν εκδοθούν, θα περιέχουν διατάξεις περί κεκτημένων δικαιωμάτων κάποιων τότε οι υπάρχουσες εγκαταστάσεις άμβλωσης και η χορήγηση πλήρων ή μερικών απαλλαγών για άλλες. Τελικά, πάνω από τα τρία τέταρτα των χειρουργικών κέντρων που δεν κάνουν εκτρώσεις είχαν επωφεληθεί από αυτό το είδος της διάταξης. Δείτε 46 F. Supp. 3d, σε 680-681 (336 από 433 τα υφιστάμενα χειρουργικά κέντρα του Τέξας έχουν κεκτημένα δικαιώματα ή απολαμβάνουν με άλλο τρόπο μια απαλλαγή ορισμένων από τις απαιτήσεις του χειρουργικού κέντρου), δείτε επίσης App. 299-302, 443-447, 468-469.
Τέλος, οι σχετικές πραγματικές περιστάσεις άλλαξαν μεταξύ Abbott
και της παρούσας δίκης, όπως περιγράφηκε προηγουμένως. Δείτε παραπάνω, στην 14-15. Η μειοψηφία έχει μόνο ένα αντεπιχείρημα. Σύμφωνα με την μειοψηφία, αν συνταγματικές διατάξεις επιβάλλου[ν] το ίδιο είδος επιβάρυνσης . . . για το ίδιο είδος δικαιώματος" και αλληλοενισχύουν τα αποτελέσματα, "είναι προφανές ότι" αυτές είναι "μέρος της ίδιας συναλλαγής" και θα πρέπει να αμφισβητηθούν από κοινού. Ανάρτηση, στις 20, 22. Αλλά για τη λέξη "προφανές", τα σημεία μειοψηφίας δεν υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα, και εμείς
θεωρούμε ότι είναι πειστικό. Ο νόμος είναι συχνά ογκώδης, με πολλές σχετικές, αλλά και διαφορετικές διατάξεις. Οι ενάγουσες, προκειμένου να διατηρήσουν τις αξιώσεις τις, δεν χρειάστηκε να αμφισβητήσουν κάθε τέτοια διάταξη, ας πούμε, ο νόμος USA PATRIOT, δικομματική Εκστρατεία Νόμου Μεταρρύθμισης 2002, ο Εθνικός Νόμος Εργασιακών Σχέσεων, ο Νόμος Καθαρό Νερό, η Αντιτρομοκρατία και τα Αποτελέσματα του Νόμου Θανατικής Ποινής 1996, ή ο Νόμος Προστασίας των Ασθενών και Οικονομικά Προσιτή Φροντίδα Υγείας στην πρώτη δίκη τις. Για όλους αυτούς τους λόγους, θεωρούμε ότι οι ενάγουσες δεν πρέπει να ασκήσουν την αμφισβήτηση των διατάξεων του χειρουργικού κέντρου όταν αμφισβήτησαν την διάταξη άδειας-προνομίων στην Abbott. Μπορούμε συνεπώς να κρίνουμε ότι το δόγμα της αξίωσης αποκλεισμού δεν τις εμποδίζει να ασκήσουν αυτή την αμφισβήτηση τώρα.
* * *
Καμία από τις αξιώσεις των εναγουσών δεν αποκλείονται από το δεδικασμένο. Πέντε ειδικές στην πολιτική δικονομία υποστήριξαν, σε μια σύντομη υποστηρικτική επιστολή των εναγουσών για έφεση, όπου η "διαδικαστική απόφαση είναι τόσο προδήλως εσφαλμένη" αφού δεν υπήρχε κανένας λόγος να περιοριστεί η επανεξέταση. Επιστολή για την υπόθεση Professor Michael Dorf et al. ως Amici Curiae 22. Για όλους τους λόγους που περιγράφονται ανωτέρω, συμφωνούμε ότι η διαδικαστική απόφαση του Εφετείου ήταν εσφαλμένη. Μπορούμε, συνεπώς, να προχωρήσουμε να εξετάσουμε το βάσιμο των ισχυρισμών των εναγουσών".
ΙΙΙ
Αδικαιολόγητη επιβάρυνση-Νομικό Πρότυπο
Ξεκινάμε με το πρότυπο, όπως περιγράφεται στην Casey.
Αναγνωρίζουμε ότι το "κράτος έχει έννομο συμφέρον να μεριμνά ώστε να τηρείται η έκτρωση, όπως και κάθε άλλη ιατρική διαδικασία, να γίνεται κάτω από συνθήκες που εξασφαλίζουν μέγιστη ασφάλεια για την ασθενή". Roe κατά Wade, 410 U. S. 113, 150 (1973). Αλλά, εμείς προσθέσαμε, "ένας νόμος ο οποίος, προωθεί ταυτόχρονα [το] έγκυρο κρατικό συμφέρον, έχει ως αποτέλεσμα να θέτει ένα σημαντικό εμπόδιο στο δρόμο της επιλογής μιας γυναίκας δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτρεπόμενο μέσο για την εξυπηρέτηση των νόμιμων σκοπών του". Casey, 505 των ΗΠΑ, στην 877 (πλειοψηφική γνωμοδότηση). Επιπλέον, "[περιττοί κανονισμοί υγείας που έχουν ως σκοπό ή αποτέλεσμα να παρουσιάσουν ένα σημαντικό εμπόδιο σε μια γυναίκα που επιδιώκει μια έκτρωση επιβάλουν υπερβολική επιβάρυνση στο δικαίωμα". Id., στην 878. Το Εφετείο έγραψε πως ένας νόμος του κράτους είναι "συνταγματικός αν: δεν έχει σκοπό ή αποτέλεσμα να θέσει ένα σημαντικό εμπόδιο στη πορεία μιας γυναίκας που αναζητά μια έκτρωση ενός μη ζώντος εμβρύου (2) είναι αιτιωδώς σχετικός με (ή αποσκοπεί περαιτέρω) το νόμιμο συμφέρον του κράτους”. 790 F. 3d, at 572. 790 F. 3d, at 572.
Το Εφετείο έκρινε ότι "το Επαρχιακό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη υποκαθιστώντας την κρίση του από εκείνη του νομοθετικού σώματος", όταν διεξήγαγε "αδικαιολόγητη έρευνα επιβάρυνσης", εν μέρει επειδή "η ιατρική αβεβαιότητα που υπόκειται ο νόμος ψηφίζεται από τα νομοθετικά σώματα, όχι από τα δικαστήρια". Id., στην 587 (αναφέροντας την υπόθεση Gonzales κατά Carhart, 550 US 124, 163 (2007)).
Βρίσκεστε στο Δ' μέρος για να βρεθείτε στο Ε' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.6.2016 καιτην μεταφράσαμε από την supremecourt.gov στην https://www.supremecourt.gov/opinions/15pdf/15-274_p8k0.pdf
Η διάρθρωση του σχετικού προτύπου του Εφετείου είναι εσφαλμένη. Το πρώτο μέρος του Εφετείου μπορεί να διαβαστεί ως να υπονοεί ότι το περιφερειακό δικαστήριο δεν πρέπει να εξετάσει την ύπαρξη ή την ανυπαρξία ιατρικών παροχών κατά την εξέταση αν μια ρύθμιση των αμβλώσεων συνιστά αδικαιολόγητη επιβάρυνση.
Ο κανόνας που ανακοινώθηκε στην Casey, όμως, προϋποθέτει ότι τα δικαστήρια εξετάζουν τα βάρη που ένας νόμος επιβάλλει σχετικά με την πρόσβαση στην άμβλωση, μαζί με τα οφέλη που αυτοί οι νόμοι παρέχουν. Δείτε 505 U. S., στην 887–898 (γνωμοδότηση του Δικαστηρίου) (που εκτελεί αυτή την εξισορρόπηση σε σχέση με μια συζυγική πρόνοια), id., στην 899-901 (κοινή γνώμη O'Connor, KENNEDY, και JJ. Souter) (ίδια εξισορρόπηση σε σχέση με μία διάταξη γονικής πρόνοιας). Και στο δεύτερο μέρος της εξέτασης είναι λάθος να εξισώνουμε το δικαστικό έλεγχο-αναθεώρηση που ισχύει για τη ρύθμιση της συνταγματικά προστατευόμενης προσωπικής ελευθερίας να εφαρμόζεται λιγότερο αυστηρή εξέταση όταν, για παράδειγμα, το θέμα είναι η οικονομική νομοθεσία. Δείτε, π.χ., Williamson κατά Lee Optical of Okla., Inc., 348 U. S. 483, 491 (1955).
Η προσέγγιση του Εφετείου δεν ταιριάζει με το πρότυπο που το Δικαστήριο όρισε στην Casey, η οποία ζητά από τα δικαστήρια να εξετάσου]ν αν τυχόν η επιβάρυνση που επιβάλλεται στην πρόσβαση στην άμβλωση είναι "αδικαιολόγητη". Η δήλωση ότι τα νομοθετικά σώματα, και όχι τα δικαστήρια, πρέπει να επιλύουν αβέβαια ιατρικά ζητήματα είναι επίσης σε αντίθεση με τη νομολογία του Δικαστηρίου. Αντ' αυτού, το Δικαστήριο, κατά τον καθορισμό της συνταγματικότητας των νόμων που ρυθμίζουν τις διαδικασίες αμβλώσεων, έχουμε δώσει μεγάλο βάρος στα αποδεικτικά στοιχεία και στα επιχειρήματα που παρουσιάζονται στις δικαστικές διαδικασίες της υπόθεσης Casey, για παράδειγμα, στηριχθήκαμε σε μεγάλο βαθμό στις πραγματικές διαπιστώσεις του Επαρχιακού Δικαστηρίου και των υποβολών Amici που βασίζονται στην έρευνα δηλώνοντας ένα τμήμα του νόμου αντισυνταγματικό. 505 U. S., στην 888-894 (γνωμοδότηση του Δικαστηρίου) (συζήτηση αποδεικτικών στοιχείων που σχετίζονται με την επικράτηση της συζυγικής κακοποίησης κατά τον προσδιορισμό μιας συζυγικής πρόνοιας εγέρθηκε μια αδικαιολόγητη επιβάρυνση για την πρόσβαση στην έκτρωση).
Και, στην Gonzales το Δικαστήριο, επισημαίνοντας παράλληλα ότι πρέπει να επανεξετάσει νομοθετικά "διερευνητικά υπό ένα πλήρες σεβασμού πρότυπο", πρόσθεσε ότι δεν πρέπει να "θέσουμε τη διευθέτηση του βάρους” σε εκείνα τα "ευρήματα". 550 U. S., στην 165. Στην Gonzales έφτασε στο σημείο το "Δικαστήριο να διατηρεί το ανεξάρτητο συνταγματικό καθήκον να επανεξετάσει τα πραγματικά ευρύματα όπου τα συνταγματικά δικαιώματα διακυβεύονται". Ibid. (Η υπογράμμιση προστέθηκε). Αν και εκεί δεχθήκαμε ένα νόμο που ρυθμίζει την άμβλωση, δεν το πράξαμε μόνο βάσει νομοθετικών ευρημάτων που ρητά ορίζονται στο νόμο, σημειώσαμε ότι "τα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσιάζονται στα Επαρχιακά Δικαστήρια είναι σε αντίθεση" με μερικά από τα νομοθετικά ευρήματα. Id., στην 166. Υπό τις συνθήκες αυτές, είπαμε, τα "[ά] κριτα σεβασμού προς τα πραγματικά ευρήματα του Κογκρέσο" . . . είναι ακατάλληλα". Ibid. Σε αντίθεση με την Gonzales, ο σχετικός νόμος εδώ δεν ορίζει κανένα νομοθετικό εύρημα. Αντίθετα, μένει καμιά να συμπεράνει ότι το νομοθετικό σώμα θέλησε να προωθήσει ένα συνταγματικά αποδεκτό στόχο (δηλαδή, την προστασία της υγείας των γυναικών). Id., στην 149-150.
Για ένα περιφερειακό δικαστήριο το να δώσει σημαντικό βάρος στις αποδείξεις του δικαστικού αρχείου σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σύμφωνο με τη νομολογία του Δικαστηρίου. Όπως θα περιγράψουμε, το Επαρχιακό Δικαστήριο ότι έπραξε εδώ. Δεν υποκατέστησε απλά την κρίση του με αυτή του νομοθετικού σώματος. Εξέτασε τα αποδεικτικά στοιχεία του αρχείου, συμπεριλαμβανομένων των αποδεικτικών στοιχείων των εμπειρογνωμόνων, που παρουσιάζονται σε διατάξεις, καταθέσεις και μαρτυρίες. Στη συνέχεια ζύγισε τα βεβαιωμένα οφέλη έναντι των βαρών. Κρίναμε ότι, με τον τρόπο αυτό, το Επαρχιακό Δικαστήριο εφάρμοσε το ορθό νομικό πρότυπο.
IV
Αδικαιολόγητη επιβάρυνση-Απαίτησης Άδειας-Προνομίων όσον αφορά την αξιολόγηση των αποδεικτικών στοιχείων από τα κατώτερα δικαστήρια, θεωρούμε πρώτη την απαίτηση άδειας-προνομίων. Πριν από την ψήφιση του Η. Β. 2, οι γιατρίνες που παρέχουν αμβλώσεις ήταν υποχρεωμένες να "έχουν άδεια προνομίων ή να έχουν μια ρύθμιση εργασίας με μία γιατρίνα (νες), η οποία έχει την άδεια προνομίων σε τοπικό νοσοκομείο, προκειμένου να διασφαλιστεί η αναγκαία δημιουργία αντιγράφων ασφαλείας για ιατρικές επιπλοκές". Tex. Admin. Code, tit. 25, §139.56 (2009) (η υπογράμμιση προστέθηκε). Ο νέος νόμος άλλαξε την απαίτηση αυτή με την απαίτηση ότι "γιατρίνα που εκτελεί ή παρακινεί σε άμβλωση. . . πρέπει, κατά την ημερομηνία που πραγματοποιείται άμεσα ή έμμεσα η άμβλωση, να έχει ενεργό προνόμιο εισόδου σε νοσοκομείο που . . . βρίσκεται όχι περισσότερο από 30 μίλια από την τοποθεσία στην οποία πραγματοποιείται άμεσα ή έμμεσα η άμβλωση". Tex. Health & Safety Code Ann. §171.0031 (α).
Το Επαρχιακό Δικαστήριο έκρινε ότι η νομοθετική αλλαγή επέβαλε "αδικαιολόγητη επιβάρυνση" στο δικαίωμα της γυναίκας να υποβληθεί σε άμβλωση. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει επαρκής νομική και πραγματική υποστήριξη για το συμπέρασμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Ο σκοπός της απαίτησης άδειας-προνομίων είναι να βοηθήσει ώστε να διασφαλιστεί ότι οι γυναίκες έχουν εύκολη πρόσβαση σε ένα νοσοκομείο αν προκύψουν επιπλοκές κατά τη διάρκεια της διαδικασίας άμβλωσης. Επιστολή Εναγομένων 32-37. Αλλά το Περιφερειακό Δικαστήριο διαπίστωσε ότι δεν επέφερε κάποια τέτοια σχετικά με την υγεία οφέλη. Το δικαστήριο έκρινε ότι "[μ] εγάλο βάρος των στοιχείων αποδεικνύουν ότι, πριν από το πέρασμα του νόμου, η άμβλωση στο Τέξας ήταν εξαιρετικά ασφαλής με ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά σοβαρών επιπλοκών και σχεδόν χωρίς θανάτους που συμβαίνουν λόγω της διαδικασίας». 46 F. Supp . 3d, στην 684. Έτσι, δεν υπήρχε σημαντικό πρόβλημα υγείας που να σχετίζεται με εκείνα που ο νέος νόμος βοηθά στη θεραπεία. Στα αποδεικτικά στοιχεία επί των οποίων το δικαστήριο βάσισε το συμπέρασμα αυτό περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων:
• Μια συλλογή τουλάχιστον πέντε μελετών σχετικά με τις επιπλοκές των αμβλώσεων στο πρώτο τρίμηνο, που δείχνουν ότι το υψηλότερο ποσοστό μειζόνων επιπλοκών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των επιπλοκών που απαιτούν εισαγωγή στο νοσοκομείο, ήταν λιγότερο από το ένα τέταρτο του 1%. Δείτε App. 269-270.
• Στοιχεία σε τρεις μελέτες δείχνουν ότι το υψηλότερο ποσοστό επιπλοκών που διαπιστώθηκε για την πολύ πιο σπάνια άμβλωση στο δεύτερο τρίμηνο ήταν λιγότερο από το μισό του 1% (0,45% ή περίπου 1 στις 200 περίπου). Id., στην 270.
• Μαρτυρία εμπειρογνώμονα σύμφωνα με την οποία οι επιπλοκές σπάνια απαιτούν εισαγωγή στο νοσοκομείο, πολύ λιγότερο άμεση μεταφορά σε νοσοκομείο από τις κλινικές εξωτερικών ασθενών. Id., στην 266-267 (επικαλούμενη μελέτη των επιπλοκών που συμβαίνουν εντός έξι εβδομάδων μετά από 54, 911 αμβλώσεις που πληρώθηκαν από το Πρόγραμμα αμοιβής-για-υπηρεσία Ιατρικής φροντίδας της Καλιφόρνια διαπίστωσε ότι τα συμβάντα η συχνότητα εμφάνισης επιπλοκών ήταν 2,1%, η συχνότητα εμφάνισης Cite όπως: 579 U. S. ____ (2016) 46 F. Supp. 3d, στην 680-681. ίσως και άλλα στοιχεία, δεν παρουσιάστηκαν στη δίκη Οι εικασίες της μειοψηφίας ή η πίστωση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, θα μπορούσαν να δείξουν ότι ορισμένες κλινικές έκλεισαν για άσχετους λόγους χωρίς να παρέχεται επαρκής λόγος ώστε να διαταράξει πραγματικά το πόρισμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου για το θέμα αυτό.
Την ίδια στιγμή, η μειοψηφία υπονοεί ένα όφελος από τις απαιτήσεις του H. Β. 2 θα ήταν ότι θα μπορούσε να "αναγκάσει τις μη ασφαλείς εγκαταστάσεις να κλείσουν". Ανάρτηση, στην 26. Για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό αυτό, η αιχμή της μειοψηφίας ήταν το σκάνδαλο Kermit Gosnell. Ο Gosnell, ήταν ένας γιατρός στην Πενσυλβάνια, που καταδικάστηκε για φόνο πρώτου βαθμού και ανθρωποκτονία. Ο ίδιος "στελέχωνε την εγκατάσταση του με μη αδειοδοτημένες και αδιάφορες εργαζόμενες-ους, και στη συνέχεια τις-τους άφησε να ασκούν την ιατρική χωρίς επιτήρηση" και είχε "[β] ρώμικες εγκαταστάσεις, ανθυγιεινά μέσα, απουσία λειτουργικού εξοπλισμού παρακολούθησης και ανάνηψης, έκανε χρήση φθηνών, αλλά και επικίνδυνων, φαρμάκων, λειτουργούσε με παράνομες διαδικασίες, και είχε ανεπαρκή πρόσβαση έκτακτης ανάγκης για την περίπτωση που τα πράγματα αναπόφευκτα πήγαιναν στραβά". Έκθεση της Κριτικής Επιτροπής Αριθ. 0009901-2008 (1ο Jud. Dist. Pa., 14 Ιανουαρίου 2011), σελ. 24, στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.phila.gov/districtattorney/
pdfs / grandjurywomensmedical.pdf (τελευταία επίσκεψη 24 Ιουνίου 2016). Η συμπεριφορά του Gosnell ήταν τρομερά λανθασμένη.
Ανεξαρτήτως, των αξιοθρήνητων εγκλημάτων του Gosnell θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την ανίχνευση μόνο και μόνο επειδή η εγκατάσταση του δεν επιθεωρήθηκε για περισσότερα από 15 χρόνια. Id., στην 20. Η προϋπάρχουσα νομοθεσία του Τέξας ήδη περιείχε πολυάριθμους λεπτομερείς κανονισμούς που καλύπτουν τις εγκαταστάσεις των αμβλώσεων, συμπεριλαμβανομένης της απαίτησης πως οι εγκαταστάσεις πρέπει να επιθεωρούνται τουλάχιστον μία φορά ετησίως. Βλέπε κατωτέρω, στην 28 (περιγραφή των κανονισμών αυτών). Τα πρακτικά δεν περιέχουν κάτι που να υποδηλώνει ότι ο H. Β. 2 θα είναι πιο αποτελεσματικός από την προϋπάρχουσα νομοθεσία του Τέξας στην αποτροπή παραβάτιδων-ών όπως ο Gosnell από εγκληματική συμπεριφορά.
Βρίσκεστε στο Ε' μέρος για να βρεθείτε στο ΣΤ' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.6.2016 και την μεταφράσαμε από την supremecourt.gov στην https://www.supremecourt.gov/opinions/15pdf/15-274_p8k0.pdf
