Κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Ολοκαυτώματος ThessPride 2014

Κατάθεση στεφάνου-ροζ τριγώνου στο μνημείο του Ολοκαυτώματος στην πλατεία Ελευθερίας εις μνήμην των LGBT που εκδιώχθηκαν από τις-τους ναζί από μία άξια κυρία στην διάρκεια της ThessPride 2014. 

Την ευχαριστούμε θερμά

Οι ανθρωπίστριες θέτουν το ζήτημα της αύξησης των θρησκευτικών διακρίσεων προς τον ΟΗΕ

Οι ανθρωπίστριες θέτουν το ζήτημα της αύξησης των θρησκευτικών διακρίσεων σε διεθνές επίπεδο προς τον ΟΗΕ 

Οι ανθρωπίστριες έχουν μια ισχυρή θέση για την καλλιέργεια της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, υποστηρίζοντας ότι η βία και οι διακρίσεις κατά των θρησκευτικών ομάδων επηρεάζει το 75% των κοινωνιών σε όλη τη γη και είναι στο υψηλότερο επίπεδο της τελευταίας εξαετίας. Μιλώντας στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών σήμερα, η British Humanist Association (BHA) επιτέθηκε στην διάχυτη πολιτική, “εμείς-εναντίον-αυτών”, των κυβερνήσεων και των θρησκευτικών ομάδων σε όλη τη γη και επέκρινε τις προκύπτουσες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας ασφάλειας. 

Η εκπρόσωπος της BHA απευθυνόμενη προς το Συμβούλιο, Amelia Cooper, παρουσίασε πειστικές αποδείξεις σχετικά με το πως οι διαχωρισμοί θρησκευτικών ταυτοτήτων οδηγούν συχνά σε βίαιους σεχταρισμούς τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Η κα Cooper παρέθεσε πράξεις μαζικών εκτοπίσεων και ισχυρισμών «εθνοκάθαρσης» στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, φανερώνουν τις επιπτώσεις της βάναυσης κυβερνητικής καταστολής στην Μουσουλμανική κοινότητα Rohingya στη Μιανμάρ και τις συγκρούσεις λόγω εντάσεων Ισλαμιστριών Σουνιτισών-Σιιτισών σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. 

Η κα. Cooper πρόσθεσε ότι η θρησκευτική μισαλλοδοξία επίσης έχει βαρύ τίμημα για τις μη πιστές, λέγονατς στο Συμβούλιο ότι «οι μη-πιστές διώκονται παγκοσμίως, σε δεκατρείς χώρες – οι οποίες είναι όλες Ισλαμικές – τιμωρείται η αθεΐα ή η αποστασία με θάνατο". Η ίδια συνέχισε λέγοντας ότι «η θρησκευτική μισαλλοδοξία, όχι μόνο παραβιάζει το άρθρο 18 του ΔΣΑΠΔ (Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων): αλλά είναι και το θεμέλιο άρνησης μιας μυριάδας θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων». 

Η BHA έχει καλέσει τις χώρες μέλη να εξετάσουν τον δικό τους ρόλο υποστηρίζοντας είτε παθητικά είτε ενεργητικά τις θρησκευτικές διακρίσεις και τις κάλεσε να συμμορφωθούν με την καθοδήγηση των Ηνωμένων Εθνών για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης. 

Η British Humanist Association είναι αγγλική μη κυβερντική οργάνωση που εργάζεται για λογαριασμό των μη θρησκευόμενων ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν ηθικά και ικανοποιητική ζωή στη βάση της λογικής και της ανθρωπότητας. Προωθεί το κοσμικό κράτος και την ίση μεταχείριση στην νομοθεσία και στην πολιτική για όλες, ανεξαρτήτως θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 23.6.14 και την μεταφράσαμε από την humanism.org στην https://humanism.org.uk/2014/06/23/humanists-un-raise-issue-rising-religious-discrimination-internationally/

Mladina κατά Σλοβενίας αριθ. υποθέσεσως 20981/10

Εάν δεν μπορείτε να αντέξετε τη ζέστη, μην ανάβετε το φούρνο: Το Δικαστήριο του Στρασβούργου επεκτείνει την ανοχή στην κριτική της ξενοφοβίας στην κριτική της λεσβοφοβίας

Αυτή η ανάρτηση είναι του Sander Steendam, ο οποίος είναι Ph.D. Ερευνητής στο Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Πανεπιστημίου της Γάνδης. Ο Sander εργάζεται για το σχέδιο IAP «Η Παγκόσμια Πρόκληση Ένταξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Προς μια Προ-οπτική των Χρηστριών». 
Στην έρευνά του, ο Sander εστιάζει στα δικαιώματα των Lbtiq. 

Την 17 Απριλίου 2014, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εξέδωσε απόφαση στην υπόθεση Mladina κατά Σλοβενίας. 
Στην υπόθεση αυτή, το Δικαστήριο αναπτύσσει περαιτέρω την πάγια νομολογία του σχετικά με τις "δημόσιες δηλώσεις που επιδέχονται κριτική". 
Στις κατά την εκτίμηση υποθέσεις συκοφαντικής δυσφήμησης, το Δικαστήριο έχει κατά το παρελθόν διαπιστώσει ότι οι δημιουργοί αυτών των καταστάσεων πρέπει να δείξουν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα όταν προσβλητικές δηλώσεις με τη σειρά τους απευθύνονται σε αυτές-ους. 

Γεγονότα 
Στο Δικαστήριο παρουσιάστηκε ένα άρθρο του περιοδικού Mladina που ασκούσε κριτική στο τότε μέλος του σλοβενικού κοινοβουλίου, τον κ. SP. Αυτό το συγκεκριμένο μέλος αισθάνθηκε με ένταση ότι τα λεσβιακά ζευγάρια δεν θα πρέπει να είναι σε θέση να έχουν καταχωρημένο σύμφωνο συμβίωσης στο ληξιαρχρείο. 
Κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής συζήτησης σχετικά με ένα νομοσχέδιο για το σκοπό αυτό, ο ίδιος εξέφρασε τις ανησυχίες του ως εξής. «Καμιά-νείς από εμάς δεν θα ήθελε να έχει μία κόρη ή ένα γιο που θα επιλέξει αυτό το είδος του γάμου. Αν οι άστεγές-οι μας θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το μονοπάτι με το ψίχουλο στη Φινλανδία ή ακόμη πιο πέρα, αφήστε αυτές τις κυρίες και κύριους επίσης να πάνε εκεί να νυμφευθούν. 
Αλλά τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της νομοθεσίας θα είναι τα παιδιά ενός τέτοιου γάμου: Απλά φανταστείτε ένα παιδί του οποίου η μητέρα - ο πατέρας έρχεται να τον πάρει από το σχολείο και το χαιρετά λέγοντας «Έϊ, έχω έρθει να σε πάρω στο σπίτι! Έχεις το παλτό σου ακόμα; "
 
Το Mladina, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που κυκλοφορεί σε όλη τη Σλοβενία, κάλυψε τη συζήτηση και περιέγραψε την παρέμβαση του κ. SP ως «μίμηση καφενείου, το οποίο πιθανότατα υποτίθεται ότι απεικονίζει με σαφήνεια κάποια ορθόδοξη κατανοητή στερεοτυπική ανδροπρεπή ή γυναικοπρεπή και επιτηδευμένη συμπεριοφορά των Lbtiq, ενώ στην πραγματικότητα [αυτό που απεικονιζόταν ήταν] μόνο η τυπική συμπεριφορά ενός πτωχού εγκεφάλου που έχει την τύχη να ζει σε μια χώρα με τόσο περιορισμένη δεξαμενή ανθρώπινου δυναμικού που ένα πρόσωπο με τέτοια χαρακτηριστικά, μπορεί ακόμη και να καταλήξει στο Κοινοβούλιο, όταν σε μια συνήθη χώρα άξια κάθε σεβασμού δεν θα μπορούσε ούτε καν να γίνει επιστάτης μεσοαστικού δημοτικού σχολείου". 

Ο κ. S.P εξέλαβε την άποψη του περιοδικού ως προσβολή. Κατέθεσε αστική αγωγή για αποζημίωση εναντίον του περιοδικού Mladina της Λιουμπλιάνα, και του εκδότη του περιοδικού, στον κ. SP αποδόθηκαν περίπου 3000 € ως αποζημίωση για βλάβες από τα εγχώρια δικαστήρια της Σλοβενίας.

Απόφαση
Το περιοδικό Mladina απευθύνθηκε στη συνέχεια το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ισχυριζόμενο την παραβίαση του δικαιώματός του στην ελευθερία της έκφρασης σύμφωνα με το άρθρο 10 της Σύμβασης.
Το Δικαστήριο συμφώνησε ότι υπήρξε παρέμβαση στο άρθρο 10 του δικαιώματος του περιοδικού Mladina και ότι η παρέμβαση προβλέπεται από το νόμο για ένα θεμιτό στόχο, την προστασία της υπόληψης ή των δικαιωμάτων των άλλων.
Κατά την αξιολόγηση αν η παρέμβαση ήταν ανάλογη, το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι η περιγραφή των ενεργειών του κ. SP ήταν "ακραία", αλλά παρ' όλα αυτά δεν διαπίστωσε παράβαση με βάση τις ακόλουθες αιτίες.
Το Δικαστήριο τόνισε ότι οι δηλώσεις του περιοδικού Mladina είχαν κυκλοφορήσει στο πλαίσιο ενός πολιτικού διαλόγου με έναν ηθοποιό του δωρεάν περιοδικού, το οποίο διαδραματίζει έναν κρίσιμο ρόλο σε μια δημοκρατική κοινωνία. 
Επιπλέον, ο κ. SP είναι πολιτικός και πρέπει για το λόγο αυτό να έχει ένα μεγαλύτερο βαθμό ανεκτικότητας από ότι μία-ένας ιδιώτης. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα επειδή ο κ. SP ο ίδιος άνοιξε την πόρτα για αυτό το συγκεκριμένο στυλ της συζήτησης μέσω σχολίων του στο κοινοβούλιο. 
Οι δηλώσεις στο άρθρο δεν ήταν επίσης πραγματικές δηλώσεις, αλλά ήταν αξιολογικές κρίσεις που συνοδεύονται από πραγματικά στοιχεία, δηλαδή τα πρακτικά της κοινοβουλευτικής συζήτησης. 
Το Δικαστήριο επισήμανε, συναφώς, ότι η δημοσιογραφική ελευθερία καλύπτει επίσης ένα βαθμό υπερβολής. 

Σχόλιο 
Είναι πάγια νομολογία του Δικαστηρίου ότι οι πολιτικοί πρέπει να επιδεικνύουν μεγαλύτερη ανοχή έναντι των δηλώσεων που στρέφονται εναντίον τις-τους (Lingens κατά Αυστρίας, Oberschlick κατά Αυστρίας, Oberschlick κατά Αυστρίας (Αρ. 2), Lopes Gomes da Silva κατά Πορτογαλίας), ένας νόμος που θα μπορούσε κοινώς να περιγραφεί ως εξής: "αν δεν μπορείς να αντέξεις τη ζέστη, να βγείς από την κουζίνα".
Αυτό που λέει το Δικαστήριο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι ο κ. SP είχε κάνει πολύ περισσότερα από το να μπει απλώς στην κουζίνα. Είχε μπει στην κουζίνα και άναψε το φούρνο.

Πράγματι, το Δικαστήριο έχει πει πολλές φορές στο παρελθόν ότι οι πολιτικοί οι οποίες-οι κάνουν δηλώσεις που επιδέχονται κριτική ανοίγουν την πόρτα για εξίσου έντονα διατυπωμένες απαντήσεις (βλ. την παρατιθέμενη νομολογία παραπάνω).
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι δηλώσεις που θεωρούνται “ευαίσθητες στην κριτική" συνεπάγονται αναπόφευκτα μια κρίση από το ίδιο το Δικαστήριο σχετικά με αυτές τις δηλώσεις.

Το Δικαστήριο έχει, για παράδειγμα ήδη χορηγήσει αυξημένη προστασία βάσει του άρθρου 10 για τις δημοσιογράφισες-ους με στόχο την ξενοφοβία (υπόθεση Oberschlick κατά Αυστρίας), αλλά είναι η πρώτη φορά που το κάνει, με τις δηλώσεις που επιτίθενται στην λεσβοφοβία, αμφιφοβία. 
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Δικαστήριο έχει αντιστρόφως δεχτεί σχετικούς περιορισμούς για τις μορφές έκφρασης με αμφιφοβικό, λεσβοφοβικό περιεχόμενο (υπόθεση Vejdeland κατά Σουηδίας). 

Επίσης, ο Paul Johnson γράφει πως, η απόφαση δεν είναι χωρίς σημασία για τις δημοσιογράφισες-ους και ενδεχομένως ακόμη και για τις ακτιβίστριες με στόχο να καταρρίψουν τα αρνητικά στερεότυπα που ενισχύονται από τις-τους πολιτικούς. 
Η απόφαση αυτή καθιστά σαφές ότι οι δημοσιογράφισες-οι που αντιστέκονται σε τέτοιες αμφιφοβικές δηλώσεις απολαμβάνουν ένα ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο προστασίας σύμφωνα με το άρθρο 10. 
Αυτή είναι η λογική συνέχεια της νομολογίας του Δικαστηρίου σχετικά με τις δηλώσεις που είναι ευαίσθητες στην κριτική όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Είναι, επίσης, σε συνάρτηση με διάφορα άλλα έγγραφα από το Συμβούλιο της Ευρώπης, όπως η Σύσταση της Υπουργικής Επιτροπής το 2010, η οποία τονίζει τον καθοριστικό ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης για την καταπολέμηση των στερεοτύπων για τις Lbtiq. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 5.5.14 και την μεταφράσαμε από την strasbourgobservers στην http://strasbourgobservers.com/2014/05/05/if-you-cant-stand-the-heat-dont-turn-up-the-oven-strasbourg-court-expands-tolerance-for-criticism-of-xenophobia-to-criticism-of-phobia

Το Λουξεμβούργο ψήφισε την ισότητα γάμου

Το Κοινοβούλιο του Λουξεμβούργου στη συντριπτική του πλειοψηφία ψήφισε το νομοσχέδιο ισότητας του γάμου, με ψήφους 56-4. 
Το νομοσχέδιο εισάγει ισότητα γάμου και τη χορήγηση δικαιώματος παιδοθεσίας στα αμφισεξουαλικά ζευγάρια. 

Το Κοινοβούλιο έχει εξασφαλίσει την ψήφιση του νομοσχεδίου στο σύνολό του. Σύμφωνα με τη Βουλή των Αντιπροσώπων, ο νόμος αναμένεται να τεθεί σε ισχύ στις αρχές του 2015. 

Η Ευρωβουλεύτρια Viviane Loschetter είπε: "Οι Lbtiq πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τις ετερό. "Με αυτό το νόμο, δεν πετάμε στη θάλασσα όλες τις αξίες της κοινωνίας μας. "Το μόνο που έχουμε κάνει είναι να δώσουμε ίσα δικαιώματα στις λεσβίες. Έχουμε αναγνωρίσει επισήμως ένα είδος της σχέσης που υπήρχε πάντα". 

Οι μόνοι βουλευτές που καταψήφισαν το νομοσχέδιο ήταν οι Gaston Gibéryen, Fernand Kartheiser και Roy Reding, το σύνολο της δεξιάς πτέρυγας το Εναλλακτικό Δημοκρατικό Μεταρρυθμιστικό Κόμμα, και ο Aly Kaës, επαναστατούν εναντίον του Χριστιανοσοσιαλιστικού Κόμματος. 
Ο Reding δήλωσε: «Ο πιο σημαντικός θεσμός της κοινωνίας μας, ο γάμος, καταστρέφεται". 

Μια ομάδα είχε στο παρελθόν προσπαθήσει να καθυστερήσει το νομοσχέδιο του γάμου με την ενεργοποίηση ενός δημοψηφίσματος, αλλά απέτυχε να συγκεντρώσει αρκετές υπογραφές. 

Ο Ty Cobb της Εκστρατείας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δήλωσε: "Συγχαίρουμε την ηγεσία του Λουξεμβούργου για τη χορήγηση στις LBTΙQ τα δικαιώματα που τις αξίζουν, και συγχαίρουμε τις Lbtiq ακτιβίστριες και τις υποστηρίκτριες που έκαναν αυτή την ιστορική ημέρα πραγματικότητα". 

Το Λουξεμβούργο θα είναι η 9η χώρα της ΕΕ που εισάγει την ισότητα του γάμου, μετά την Αγγλία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Δανία, την Ισπανία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και την Σουηδία. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 18.6.14 και την μεταφράσαμε από την pink news στην http://www.pinknews.co.uk/2014/06/18/luxembourg-passes-equal-marriage-bill-by-56-4-landslide/

Μια απάντηση στα σχόλια δημοσίου υπαλλήλου για την Thess Pride

Κε. Άνθιμε κι εμείς θα αγρυπνήσουμε για να μην βανδαλίσουν για άλλη μια φορά το στήσιμο της Thess Pride τη νύχτα, θα εργαζόμαστε νυχθημερόν να μην την καταντήσουν αίσχος κ θα υπερασπιστούμε το δικαίωμα η πόλη να ανήκει σε όλες-ους. 

Φανταστείτε να περιορίσουμε την θρησκευτική ελευθερία κάποιων κ να μην τις-τους επιτρέψουμε να μπουν στην εκκλησία ή να εμποδίσουμε την πραγματοποίηση της λειτουργίας. 

Τα πρόσωπα που κατέχουν δημόσια θέση κ εκφέρουν δημόσιο λόγο οφείλουν να προσέχουν τι λένε. Περιοριστείτε στις πιστές-ους σας κ μόνο, όσο ακόμη ζούμε σε κοσμικό κράτος. 

Σεβόμενες το σχήμα σας κ όχι τον βίο σας (δεν πληρώνεστε για αυτόν) δεν ερχόμαστε στους χώρους που αρμόζουν στο σχήμα σας, να σας υπενθυμήσουμε πως τμήμα της κοινωνίας είμαστε κ εμείς ούτε πως απολαμβάνουμε την ίδια ελευθερία της έκφρασης. 

Μην διασπείρετε άλλο μίσος, εκτός από απάνθρωπο είναι κ ενάντιο στη θρησκεία της αγάπης, της οποίας είστε εκπρόσωπος!

Φεμινιστικότητα κ Αναπηρία

Φεμινισμός και Αναπηρία: Ποιες, πού, πότε, τι, γιατί; 

Ας εκκινήσουμε τον συλλογισμό μας από την προσπάθεια μας, να ξετυλίξουμε το νήμα του συναπαντήματος του Φεμινισμού ως θεωρητικού ρεύματος και ως κινήματος με την αναπηρία, ως ζώσα κατάσταση, ως κατάσταση δηλαδή, που βιώνεται. Το πρώτο, που θα διερωτηθούμε είναι: υπάρχει αλήθεια εκείνη η γερή κλωστή, που να ενώνει αυτά τα δύο, της οποίας την άκρη, να μπορέσουμε να αναζητήσουμε; Ή μήπως θα πρέπει να κάνουμε λόγο για χωριστές διαδρομές;

«Νομίζω πως μέσα στον καθένα μας, υπάρχει μια ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις εντυπώσεις και τις συγκινήσεις που η ανθρωπότητα έχει περάσει απ’ την αρχή της δημιουργίας της», έγραφε στην αυτοβιογραφία της η HelenKeler, επιθυμώντας με τα λόγια της, να ανοίξει μία χαραμάδα στο παράθυρο της πραγματικής ταυτότητας των Ανθρώπων με Αναπηρία μέσα από εσωτερικές διαδρομές, σκιαγραφώντας την ζωή μίας γυναίκας, που η κοινωνία θα την ήθελε σιωπηλή και απόλυτα περιθωριοποιημένη. «Κάθε άτομο έχει μια υποσυνείδητη ανάμνηση της πράσινης γης και των κελαρυστών νερών, έτσι που η κώφωση και η τύφλωση δεν μπορούν να της-του στερήσουν αυτό το δώρο των περασμένων γενεών. Αυτή η κληρονομική ικανότητα είναι μια έκτη αίσθηση-μια ψυχική αίσθηση που βλέπει, ακούει, νιώθει, όλα μαζί!», συμπλήρωνε σε τόνο κατανυκτικό. Η Keler βέβαια ως προσωπικότητα δεν συνδέθηκε με το φεμινιστικό κίνημα της εποχής της, άρθρωσε όμως πολιτικό λόγο. Αυτή κάθε αυτή η ανάγκη της Keler να εκφραστεί μέσα στην ιστορικότητα της είναι που μας κάνει, να αντικρίζουμε στο πρόσωπο της μία πολύ συγκεκριμένη δικαιωματική ταυτότητα. Η Helen Keler έχει καταγραφεί ως ο πιο μορφωμένος Τυφλοκωφός άνθρωπος και αυτός ο άνθρωπος ενσάρκωνε εκτός των άλλων την διπλή διακριτότητα του να είσαι γυναίκα και ανάπηρη εντός του σφιχτού ιστορικού πλαισίου μιας εποχής, που πρότεινε ως κοινωνική απάντηση στην ένταξη των Ανθρώπων με Αναπηρία, την φιλανθρωπία και τον οίκτο. 

Έξι έτη πριν από τον θάνατο της Helen Keler ο θεμελιωτής της θεωρίας του Στίγματος Ervin Goffman χαρτογραφεί στις σελίδες του κεφαλαιώδους έργου του «Στίγμα» τις διαδικασίες σύγκρουσης ανάμεσα στην πραγματική και την κοινωνικά κατασκευασμένη ταυτότητα και τις προσπάθειες ανάκτησης της-του εαυτής-ού, όλων όσων ορίζονται από την κοινωνία ως αποκλεισμένες-οι, χωρίς ωστόσο μέσα από τις γραφές του, να αναλύει με το βάθος, που του αρμόζει το «διπλό στίγμα», όπως αυτό εισπράττεται από τις Γυναίκες με Αναπηρία, το οποίο υπό συνθήκες μπορεί να είναι και τριπλό λ.χ. Λεσβίες με Αναπηρία, Μετανάστριες με Αναπηρία. Έτσι το ερώτημα πώς το φύλο εγγράφεται στην ταυτότητα της αναπηρίας, με όλα τα συμφραζόμενα της, πολιτιστικά, κοινωνικά, ταξικά, εκπαιδευτικά, πολιτικά κ.λ.π. άργησε να απασχολήσει τις-τους επιστημόνισες-ήμονες του πεδίου και μάλλον μέχρι και τις μέρες μας παραμένει ως προς αρκετές διαστάσεις του αναπάντητο, παρά τις ενδιαφέρουσες κριτικές προσεγγίσεις του μέσα από τις οικείες φεμινιστικές θεωρίες κλονισμού της ταύτισης του βιολογικού με το κοινωνικό φύλο, κύρια εκφράστρια των οποίων υπήρξε η Judith Butler. 

Με άλλα λόγια ο όποιος διατυπούμενος επιστημονικά λόγος κατ’ αρχήν αναφορικά με την ταυτότητα φύλου των Γυναικών με Αναπηρία ή όπως υποστηρίζεται εκ μέρους μας με την πεμπτουσία του «είναι» των Γυναικών με Αναπηρία υπήρξε πενιχρός, πολλές δε φορές θεωρητικά αναπτυσσόμενος από άνδρες επιστήμονες, γεγονός το οποίο ανεξάρτητα από την επιστημονικότητα των εισφερόμενων απόψεων, η οποία είναι ως ένα βαθμό αξιοπρόσεχτη, ενδεικνύει την ευθραυστότητα της εξωτερίκευσης του αυτοπροσδιορισμού μας στο επιστημονικό γίγνεσθαι. Αυτός ακριβώς ο ετεροπροσδιορισμός στο επιστημονικό πεδίο των Γυναικών με Αναπηρία οδήγησε θα μπορούσαμε να πούμε σε μία αναμενόμενη αναπαραγωγή του στερεότυπου της συμμετοχής των Γυναικών με Αναπηρία στον ακαδημαϊκό λόγο, μόνον ως ερευνητικών υποκειμένων «μεταβίβασης» βιωματικών εμπειριών. 

Μεταβαίνοντας τώρα από το επιστημονικό στο πολιτικό επίπεδο, χωρίς βέβαια να αρνούμαστε τις δυνατότητες συνύπαρξης τους η μη συμπόρευση των Φεμινιστριών με τα Κινήματα των Γυναικών με Αναπηρία κατά την γνώμη μας αντικατοπτρίζεται ακόμη πιο ξεκάθαρα, λογιζομένων δύο συγκεκριμένων κοινωνικό-πολιτικών παραμέτρων. 

Η πρώτη παράμετρος συνδέεται με την αποδοχή εκ μέρους μας της σχηματικής διέλευσης των φεμινιστικών διεκδικήσεων μέσα από τρεις φάσεις συλλογικής έκφρασης, την πρώτη, η οποία επικεντρώνεται στην αμφισβήτηση, την δεύτερη, η οποία εστιάζει στην γυναικεία απελευθέρωση, ιδίως την σεξουαλική και την Τρίτη, κατά την οποία εντάσσονται στις φεμινιστικές πολιτικές πανανθρώπινα αιτήματα μη κυρίαρχων ομάδων, για την διαπραγμάτευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εντός του πλαισίου του γυναικείου ζητήματος, αποδοχή, η οποία συλλογιστικά προϋποθέτει για λόγους ιστορικό-ανθρωπολογικούς και την ταυτόχρονη συμφωνία μας με τα εξής: κατά την πρώτη φάση της αμφισβήτησης, την στιγμή δηλαδή, που οι φεμινίστριες καλούσαν σε διεκδίκηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων και της ισότιμης συμμετοχής τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι, η πλειοψηφία των Γυναικών με Αναπηρία είτε ήταν απομονωμένη σε Ιδρυματικές Δομές και Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας, είτε ετεροεκπροσωπούνταν από τις-τους γονείς ή τις-τους συμπαραστάτιδες-ες τους. Η δεύτερη φάση της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της ελεύθερης και αυτοπροσδιοριστικής έκφρασης της σωματικότητας των γυναικών συνιστούσε και συνιστά ως προς τις Γυναίκες με Αναπηρία θέμα ταμπού, η δε κοινοποίηση της στον δημόσιο λόγο γινόταν με όρους «αρτιμέλειας». Τέλος η Τρίτη φάση του ανοίγματος της φεμινιστικής ατζέντας σε πεδία διεκδικήσεων από μη κυρίαρχες ομάδες δεν συμπεριέλαβε τα δικαιώματα των Γυναικών με Αναπηρία, πολύ απλά γιατί τα δημοσιοποιούμενα δια των επίσημων εκφραστών του Αναπηρικού Κινήματος δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία εν γένει σταχυοθετούνταν με βάση «ανδροκρατικές λογικές», παράβλεψης ή υποτίμησης της ανάγκης και της αναγκαιότητας συμπερίληψης της διάστασης της ταυτότητας φύλου στις χαραζόμενες γενικές πολιτικές. 

Η δεύτερη παράμετρος συγκροτεί την ανάστροφη οπτική θέασης των αιτημάτων των Γυναικών με Αναπηρία από την πλευρά των Φεμινιστριών, η οποία μετουσιώνεται στην ενδεχόμενη σύγκρουση των γενικών φεμινιστικών προτάσεων με αυτές των Αναπήρων Γυναικών, εφόσον οι πρώτες θα καλούνταν να πάρουν θέση, ενδεχομένως ερχόμενες σε ρήξη με τις παγιωμένες αντιλήψεις τους γύρω από ζητήματα κεντρικής φύσεως, όπως η κοινωνική φροντίδα, το δικαίωμα στην σεξουαλικότητα, στη μητρότητα, στον οικογενειακό προγραμματισμό και οι αναπαραγωγικές ελευθερίες. 

Πέρα όμως από την επιστημονική κίνηση και την δραστηριότητα των ενδιαφερόμενων κινημάτων υπάρχει και η νομοθεσία, η οποία συντελεί στην δόμηση της σχετικής ατζέντας, εν προκειμένω της φεμινιστικής υπέρ των δικαιωμάτων των Γυναικών με Αναπηρία. Και όσων αφορά την διεθνώς δεσμευτική νομοθεσία υπέρ των Γυναικών με Αναπηρία, αυτή κατοχυρώθηκε μόλις το 2006 στοιχειωδώς στο ομώνυμο άρθρο 6 της Διεθνούς Σύμβασης του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία (CRPD), η οποία κυρώθηκε από την χώρα μας, αποτελούσα εφεξής εσωτερική του νομοθεσία προ διετίας, ενώ εντελώς πρόσφατα στα τέλη του 2013 δημοσιοποιήθηκε το Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις Γυναίκες με Αναπηρία, με το οποίο η διάσταση της ταυτότητας φύλου των Γυναικών με Αναπηρία διαχέεται στο σύνολο των ευρωπαϊκών πολιτικών και παρότι προς το παρόν το κείμενο του είναι κατά περιεχόμενο πολιτικά και όχι νομικά δεσμευτικό, αναμφισβήτητα καλλιεργεί το έδαφος, έτσι ώστε η απτή πραγμάτωση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Γυναικών με Αναπηρία, να μην αποτελεί μία ανεκπλήρωτη προσδοκία στο μέλλον αλλά ένα πεδίο λήψης σοβαρών πρωτοβουλιών. 

Τι λείπει σήμερα; Λείπουν πολλά: Ο εναγκαλισμός των αιτημάτων μας από το Φεμινιστικό Κίνημα στην χώρα μας αλλά και διεθνώς, χωρίς αγκυλώσεις και στερεοτυπικούς φραγμούς. Η συμπερίληψη της ταυτότητας φύλου των Γυναικών με Αναπηρία στις κεντρικές, περιφερειακές και τοπικές πολιτικές της χώρας μας. Η ένταξη των δικαιωμάτων των Γυναικών με Αναπηρία στις στρατηγικές για την ισότητα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. Η ουσιαστική ενασχόληση του Εθνικού Αναπηρικού Κινήματος με τα θέματα Γυναικών με Αναπηρία και όχι η πανομοιότυπη αναπαραγωγή των ίδιων διακηρυκτικών ευχολογίων μία φορά τον χρόνο, στις 8 του Μάρτη. Κυρίως όμως λείπει η φωνή μας! Μία φωνή συλλογικά εκφραζόμενη, η οποία θα αφορά όλες τις Γυναίκες με Αναπηρία, ακόμη και τις πιο σιωπηλές, όσων ζουν στα λησμονημένα Ιδρύματα, στις Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας και στα Ψυχιατρικά Καταστήματα. 

Γιατί; Γιατί οφείλουμε να εκφραστούμε, αυτοπροσδιοριζόμενες μέσα από τις διεκδικήσεις μας έξω από ετεροκαθορισμούς και πατερναλιστικές λογικές. Και γιατί ο δρόμος της χειραφέτησης είναι δύσβατος και κατακτιέται μέσα από εμάς για εμάς! Κάθε μέρα! 



*Το κείμενο αποτελεί συνοπτική παρουσίαση της εισήγησης της γράφουσας στο τριήμερο αφιέρωμα με τίτλο: «Γυναίκα και Εξέγερση - Φρίντα Κάλο Προσεγγίσεις», που πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο «Εμπρός» από τις 7 ως τις 9 Μαρτίου 2014, στο πλαίσιο της θεματικής: «Το σώμα μου, μου ανήκει: «Φωνές αντίστασης στην απανταχού πατριαρχία». 


Την είδηση την βρήκαμε στις 16.6.14 στην http://anthrwpokentrika.wordpress.com/2014/06/16/%CF%86%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CF%8C%CF%84/

Ηγέτιδες

Σε εποχές κρίσης και αστάθειας οικογένειες και λαοί δίνουν το τιμόνι στις γυναίκες. Τι είναι αυτό που τις κάνει καλύτερες στην ηγεσία όταν επικρατεί αβεβαιότητα; Μετά την κρίση των τραπεζών το 2008 στην Ισλανδία, την παρ' ολίγον κατάρρευση της χώρας και την πτώση της κυβέρνησης, αυτές που εμφανίστηκαν για να μαζέψουν τα σπασμένα ήταν τέσσερις σημαντικές γυναίκες. Ηταν η Γιόχανα Σιγκουρδαντότιρ, πρωθυπουργός από το 2009 μέχρι το 2013 (και παντρεμένη με τη συντρόφισά της) και οι Χάλα Τομασντότιρ και Κριστίν Πετουρσντότιρ, οι οποίες μαζί με την Μπγιορκ απογείωσαν τις δραστηριότητες του fund Audur Capital, που επένδυσε στην πράσινη τεχνολογία με σκοπό να βοηθήσει την καταρρακωμένη οικονομία. Οι άνδρες είχαν εξαφανιστεί την κρίσιμη στιγμή. Σύμπτωση ή ένδειξη; 

Ο ρόλος της υπομονής 
Αν πιστέψουμε την τελευταία τάση, η Ισλανδία είναι ένα μικρό παράδειγμα που εξελίσσεται σε κοινωνιολογική μελέτη. 

Εδώ και λίγο καιρό, όλο και περισσότερες-οι αναρωτιούνται μήπως την ώρα της κρίσης, τη στιγμή που η λύση αναζητείται στην ψυχραιμία, στην κατανόηση και στην εξάλειψη των πανικόβλητων παρορμητικών κινήσεων, αυτό που χρειάζεται είναι μια γυναικεία ματιά. Παλαιότερα, το αφήγημα της γυναικείας καθοδήγησης σε στιγμές κρίσης αφορούσε το σπίτι, εκεί όπου το στιβαρό αλλά κοινωνικά αόρατο χέρι της γυναίκας εμφανιζόταν για να φέρει τη λύση σε συνθήκες που απειλούσαν τη συνοχή της οικογένειας. Αλλά μήπως αυτό το κοινό, κοινωνικό μυστικό, ισχύει και για τις χώρες και όχι μόνο για τις οικογένειες; 

 Η 58χρονη Κριστίν Λαγκάρντ ίσως να μην είναι η πιο συμπαθής γυναίκα του κόσμου, αλλά σίγουρα είναι ένα από τα πιο κατάλληλα πρόσωπα να μιλήσουν για τη γυναικεία ηγεσία. Η Λαγκάρντ, που ήταν η ισχυρή γυναικεία παρουσία στο Eurogroup ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας κατά τη διάρκεια της κρίσης 2009-2011 και στη συνέχεια ως επικεφαλής του ΔΝΤ, πρόσφατα ρωτήθηκε από το «Harvard Business Review» για τον ρόλο της γυναίκας στη διαχείριση κρίσεων. Αρχικά, με μία αντίστροφη ερώτηση: Γιατί είναι τόσο λίγες οι γυναίκες σε θέσεις ηγεσίας; «Επειδή χρειάζεται να διανυθεί περισσότερος δρόμος για να φτάσεις στην κορυφή. Θέλει ενέργεια για να μείνεις στο παιχνίδι και λίγες το έχουν. Δεν κατηγορώ όσες επιλέγουν την οικογένεια, αλλά θα ήθελαν όλες οι γυναίκες να έχουν την ευκαιρία». 

Η αποφυγή του περιττού ρίσκου 
Και μετά την απαραίτητη φεμινιστική ματιά, η κρίσιμη ερώτηση: Ποια είναι η διαφορά μιας γυναίκας από έναν άνδρα σε ηγετικό ρόλο; «Οι έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στις γυναίκες που οι άνδρες δεν τα διαθέτουν. Είναι καλές ακροάτριες, δίνουν προσοχή, δεν ποντάρουν στις συγκρούσεις, αλλά στη σύγκλιση, έχουν μια "γονιδιακή" αποστροφή στο περιττό ρίσκο. Σε εποχές κρίσης, η γυναίκα ηγέτης είναι καλύτερη» απάντησε η επικεφαλής του ΔΝΤ. 
Η επιστήμη συμφωνεί με την κάπως πρόχειρη γονιδιακή ανάλυση της γαλλίδας πολιτικού. Πέρυσι, τα πανεπιστήμια του Εξετερ και του Γκρόνινγκεν διενήργησαν σχετικές έρευνες για να δείξουν τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες και οι άνδρες αντιδρούν σε περιπτώσεις εξαιρετικής κρισιμότητας. Αφού οι φοιτήτριες-ές χωρίστηκαν σε ομάδες και απάντησαν σε ερωτηματολόγια, τους δόθηκαν διαφορετικές περιπτώσεις κρίσης και επιλογές χειρισμού τους. Το συμπέρασμα ήταν πως οι άνδρες έχουν μια έμφυτη πίστη στην ιεραρχία, στον ανταγωνισμό και στην οικονομική δύναμη για να επιλύσουν κρίσεις. Από την άλλη, οι γυναίκες φάνηκαν πιο διαχειριστικές, πιο ψύχραιμες. Ενώ αρχικά εμφανίζονταν πιο "παθητικές", με όπλο την υπομονή και την κατανόηση, όλες σημείωσαν την ανάγκη των καλών σχέσεων με τις εργαζόμενες-ους, της σύγκλισης, της λογικής της μη σύγκρουσης. 

Από την Ελισάβετ στη Μέρκελ 
Οι περιπτώσεις γυναικών που όχι μόνο έχουν διοικήσει με σιδηρά πυγμή κόντρα στα στερεότυπα, αλλά έχουν επιδείξει και έργο, έστω και κόντρα στη λαϊκή βούληση, είναι πάντως αξιοσημείωτες. Η Ελισάβετ Α', βασίλισσα της Αγγλίας και της Ιρλανδίας από το 1558 μέχρι το 1603, διοίκησε για μια περίοδο 45 ετών κατά τη διάρκεια των οποίων η παγκόσμια ισχύς της Αγγλίας ενισχύθηκε σημαντικά. Η Χίλαρι Κλίντον είναι μία από τις πιο επιτυχημένες υπουργούς Εξωτερικών των ΗΠΑ και κατάφερε με όπλο την υπομονή να μετατρέψει το μειονέκτημα της κηλίδωσης του ονόματός της από τον πουριτανισμό της αμερικανικής κοινωνίας στην υπόθεση απιστίας του Μπιλ Κλίντον σε πλεονέκτημα. Πολλές-οί θεωρούν πως θα είναι ιδανική υποψήφια των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές του 2016. 

Και φυσικά, η μεγάλη «μητέρα της Ευρώπης», Ανγκελα Μέρκελ. Αν, όπως αναμένεται, μείνει στη θέση της μέχρι το 2017, η καγκελάριος της Γερμανίας θα είναι η μακροβιότερη εκλεγμένη γυναίκα πολιτικός στην Ιστορία, έχοντας ξεπεράσει την 11ετή θητεία της Μάργκαρετ Θάτσερ. Η σύγκριση με τη σιδηρά κυρία που ανέλαβε τις τύχες της Μ. Βρετανίας σε μία από τις χειρότερες στιγμές της Ιστορίας της, το 1979, και την οδήγησε σε σύγκρουση, αλλαγή οικονομικής πολιτικής, πόλεμο, αλλά και οικονομική αναγέννηση, δεν είναι τυχαία. 

Φαίνεται ότι σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές, στις εποχές της αβεβαιότητας και των κινδύνων, οι ομάδες και οι λαοί στρέφονται στην ηγεσία γυναικών, γιατί αυτές, περισσότερο από τους άνδρες, θα συνδυάσουν την αποφασιστικότητα με την ανθεκτικότητα, την αυστηρότητα με τη δημιουργικότητα και τον ρεαλισμό με τη δωρικότητα έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την επικίνδυνη γέννηση του «νέου» μέσα από την κατάρρευση του παλιού. 

Με την ίδια πυγμή και συνήθως με αντιλαϊ-κή πολιτική πορεύτηκαν χαρακτηριζόμενες «μητέρες των εθνών» τους. Και σαν ειρωνεία ή αλλιώς επιβεβαίωση των στερεοτύπων, ούτε η Ελισάβετ Α΄ ούτε η Μέρκελ έγιναν ποτέ μητέρες, ενώ η Θάτσερ κατηγορήθηκε πως θυσίασε και παραμέλησε τα δικά της παιδιά στον βωμό της εξουσίας. Καμιά-νεις, όμως, δεν μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Ούτε καν οι πιο ισχυρές γυναίκες της Ιστορίας.


Την είδηση την βρήκαμε στις 9.3.14 από την http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=574448 Στην φωτογραφία είναι η Licia Ronzulli Ιτσλίδα Ευρωβουλευτίνα.