Δεν συνάδει με ένα σύγχρονο κοσμικό κράτος να προβλέπει το Σύνταγμα 'επικρατούσα θρησκεία'. Ούτε χρειάζεται η Εκκλησία κρατικούς νόμους για να κανονίσει τα του οίκου της. Χρειάζονται, αντίθετα, γενναίες αποφάσεις για ένα βελούδινο και επωφελές και για τις δύο πλευρές διαζύγιο.
Η Βρετανία, αν και από τα ελάχιστα ευρωπαϊκά κράτη με επίσημη θρησκεία, χρηματοδοτεί ορισμένες μόνο δραστηριότητες της Αγγλικανικής Εκκλησίας, κυρίως εκπαίδευσης και συντήρησης ιστορικών κτιρίων. Επίσημη εκκλησία είχε και η Σουηδία μέχρι το 2000, οπότε και προχώρησε στο χωρισμό της από το κράτος και σε εκσυγχρονισμό του σχετικού θεσμικού πλαισίου. Τα παραδείγματα αυτά δείχνουν ότι είναι ανίσχυρο το επιχείρημα περί παράδοσης όσων επιμένουν να μην αλλάξει τίποτε στις σχέσεις κράτους-εκκλησίας στην Ελλάδα,όπου η "επικρατούσα θρησκεία" απολαύει προνομίων που εμποδίζουν την πλήρη απόλαυση της θρησκευτικής ελευθερίας και ισότητας. Την ίδια στιγμή, ο κρατικός εναγκαλισμός καταλήγει συχνά σε ασφυξία για την Εκκλησία και υποσκάπτει το διοικητικά αλλά και πνευματικά αναγκαίο αυτοδιοίκητό της.
Οι πρόσφατες απειλές που εκτοξεύτηκαν από εκκλησιαστικώς αναρμόδια αλλά ισχυρά χείλη για αφορισμό όσων βουλευτών υπερψηφίσουν το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, η καθυστέρηση δημιουργίας αποτεφρωτηρίου νεκρών και οι απαράδεκτες για κοσμικό κράτος παραινέσεις υπέρ ή κατά πολιτικών ανάλογα με τα θρησκευτικά τους… φρονήματα είναι μερικά μόνο παραδείγματα, αποκαλυπτικά της εξωθεσμικής εξουσίας που προσπαθεί να ασκήσει η Εκκλησία· μιας εξουσίας ασύμβατης με το σύγχρονο ευρωπαϊκό συνταγματικό κεκτημένο. Από την άλλοι, νόμοι, δημιουργοί και εφαρμόστριες-ές τους προστατεύουν συχνά περισσότερο το εκκλησιαστικό καθεστώς παρά τη συνταγματικά κατοχυρωμένη θρησκευτική ελευθερία. Παράδειγμα, η πρόβλεψη θρησκευτικού όρκου στα δικαστήρια, στη Βουλή, στην Προεδρία της Δημοκρατίας, και η απαράδεκτηγια φιλελεύθερο κράτος καταδίκη του "Γέροντα Παστίτσιου" για καθύβριση θρησκεύματος.
Και σε αυτό το πεδίο, η χειραφέτηση της ελληνικής κοινωνίας δεν αρκεί και δεν μπορεί να έρχεται μόνο από "έξω", από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δεν συνάδει με ένα κοσμικό κράτος ούτε η επίκλησης της Αγίας Τριάδας στην προμετωπίδα του Συντάγματος ούτε το άρθρο 3 αυτού, που ενδύει συνταγματικά το κανονικό δίκαιο και φτάνει μέχρι την απαγόρευση της μετάφρασηςτης Αγίας Γραφής! Ούτε βέβαια χρειάζεται η Εκκλησία κρατικούς νόμους για να κανονίσει τα του οίκου της. Χρειάζονται, αντίθετα, γενναίες αποφάσεις για ένα βελούδινο και επωφελές και για τις δύο πλευρές διαζύγιο.
Την είδηση την βρήκαμε στις 31.1.14 από την εφημερίδα 'Εθνος, γραμμένη από την Λίνα Παπαδοπούλου Επ. καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ, στην http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22788&subid=2&pubid=63955914
Οι εικόνες που έγιναν πρωτοσέλιδο στον Τύπο των Ην. Πολιτειών:
η λεσβία δήμαρχος του Χιούστον νυμφεύθηκε την εδώ και εικοσιτρία χρόνια συντρόφισά της. Αλλά σχεδόν καμιά δεν νοιώθει προσβεβλημένη, ακόμη και το συντηρητικό Τέξας φαίνεται να χαίρεται γι 'αυτήν.
Η εικόνα αυτή (δύο λεσβιών που νυμφεύονται) είναι συνηθισμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο γάμος λεσβιών αναγνωρίζεται πλέον σε ομοσπονδιακό επίπεδο σε δεκαοκτώ από τις πενήντα πολιτείες.
Οι δύο λεσβίες συντρόφισες περπατούν χέρι-χέρι προς την τελετάρχη που θα τις ενώσει και θα ευχηθεί λαμπρή ευτυχία. Αλλά το κλισέ του τύπου αυτού που έγινε στις 17.1.14 το βράδυ στο Παλμ Σπρινγκς, της Καλιφόρνια, έκλεψε την προσοχή της κοινωνίας των Ην. Πολιτειών επειδή η μία από τις δύο λεσβίες που φωτογραφήθηκαν δεν ήταν άλλη από τη δημαρχίνα του Χιούστον.
Η λεσβία Annise Parker που ανήκει στο Δημοκρατικό κόμμα μπορεί κάλλιστα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Tεξανίδων για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια, χωρίς να υπάρχει πια μυστήριο για το σεξουαλικό προσανατολισμό της, και να γίνει η πρώτη ανοιχτά λεσβία δημαρχίνα της μεγαλούπολης των Ην. Πολιτειών.
Τέλος ο γάμος της με αυτήν που μοιράστηκε τη ζωή της για είκοσι τρία χρόνια δεν ήταν προφανής για πολλές Αμερικανίδες.
Την είδηση την βρήκαμε στις 18.1.14 και τη μεταφράσαμε από την huffingtonpost.fr στην http://www.huffingtonpost.fr/2014/01/18/texas-mariage-gay-houston_n_4621757.html
H 23χρονη Yachen Xing είναι ένα από τα πιο πετυχημένα μοντέλα στην Κορέα και οφείλει μεγάλο μέρος της επιτυχίας της στο γεγονός ότι είναι κορίτσι.
Στις φωτογραφίες της η Yachen είναι ντυμένη με αντρικά ρούχα και έχει κοντά μαλλιά.
Στις εικόνες που αποτυπώνουν ένα σκυθρωπό αγόρι με εντυπωσιακά χαρακτηριστικά δυσκολεύεται να διακρίνει καμιά αν είναι κορίτσι ή αγόρι.
Η Yachen σπουδάζει animation στη Σχολή Καλών Τεχνών και εκπροσωπεί την ομάδα μπάσκετ γυναικών της σχολής.
Την είδηση την βρήκαμε στις 15.1.14 από την iefimerida.gr στην http://www.iefimerida.gr/node/139004#ixzz2qU3Q1IFf
Στην πόλη του Τελ Αβίβ φτιάχτηκε μνημείο για τις λεσβίες και τους γκέι που βασνίστηκαν ή και πέθαναν ως θύματα του ολοκαυτώματος την περίδο του Β' παγκοσμίου πολέμου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία.
Πάνω από 15.000 λεσβίες και γκέι σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα.
Παρόμοια μνημεία έχουν οι πόλεις Άμστερνταμ, Βερολίνο, Σαν Φραντσίσκο και Σύδνεϋ.
Πάνω στο μνημείο είναι γραμμένο: "Στην μνήμη όσων διώχθηκαν από το εθνικιστικό-ναζιστικό καθεστώς λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και την τυατότητα του κοινωνικού φύλου τις-τους".
"Εκτός από την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης, οι Εθνικιστές-Ναζί διέπραξαν πολλές θηριωδίες, σε μια προσπάθεια να καταστρέψουν όποια-ο θεωρήθηκε διαφορετική-ος,αυτό το μνημείο υπενθυμίζει σε όλες-ους εμάς πόσο σημαντικά είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο σεβασμός κάθε ανθρώπινου πλάσματος", δήλωσε ο δήμαρχος του Τελ Αβίβ Ron Huldai.
Οι Εθνικιστές-Ναζί αποκάλεσαν τη λεσβιοσύνη ως μια εκτροπή που απειλεί την αντίληψη των Γερμανίδων-ων ως κυρίαρχη φυλή, και η Γκεστάπο είχε ένα ειδικό μητρώο με περίπου 100.000 λεσβίες και γκέι.
Χιλιάδες στάλθηκαν στα Εθνικιστικά-Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη δεκαετία του 1930 και 1940.
Την είδηση την βρήκαμε στις 10.1.14 από την bbc news στην http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-25687190
"Το κορίτσι του μπαμπά"
ένα βιβλίο κόμικ της Debbie Drechsler Εκδόσεις Inkpress - Κορμοράνος, Αθήνα 2013
Στοιχίζει 9 ευρώ
Αυτό το βιβλίο μιλάει κυρίως για την βία κατά την κοριτσίστικη ηλικία, ττην εφηβεία, μέσα στην οικογένεια, για την ετεροκανονικότητα, την ενοχή - εσωτερικευμένη λεσβοφοβία, και κυρίως την επιβίωση.
Το βιβλίο αναφέρεται ανοιχτά στην σεξουαλική κακοποίηση.
Είναι ένα κόμικ που φέρνει θλίψη.
Να το έχουμε υπόψη και για τις πολιτικές ισότητας που αφορούν τη σεξουαλική κακοποίηση.
Ένα κόμικ που αφήνει πίκρα μιάς κ δεν προβάλει κάποια λύση για την σεξουαλική κυρίως βία που εισπράττει η ηρωΐδα καθώς εμφανίζεται ως σιωπηλή αποδέκτρια σεξουαλικής βίας κ όχι μόνο, επίσης δεν φαίνεται να βρίσκει τρόπους για να την αντιμετωπίσει και έτσι παραμένει θύμα της βίας ως την τελευταία σελίδα του κόμικ.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ∆ΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΒΑΜΒΑ 6 (3ος όροφος), 106 74
ΑΘΗΝΑ Τηλ: 210-7233221, 210-7233216, fax:210-7233217,
e-mail:info@nchr.gr, website: www.nchr.gr
∆ΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΛΕΙ ΜΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ∆ΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ Κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ
ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΗΣ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ
18.12.2013
Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) κατόποιν της καταδικαστικής απόφασης για την Ελλάδα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) της 7ης Νοεμβρίου 2013 στην υπόθεση Βαλλιανάτος και λοιπ οί, απεύθυνε επιστολή στον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Αθανασίου, με την οποία υπενθυμίζει της παλαιότερες θέσεις της σχετικά με την ανάγκη νομικής αναγνώρισης της ομόφυλης συμβίωσης. Με αφορμή μάλιστα τις δηλώσεις του Υπουργού, κατά την συζήτηση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής αναφορικά με την ανάγκη εξέτασης από το Υπουργείο των παραδοχών της απόφασης η ΕΕΔΑ τον καλεί να προχωρήσει άμεσα στην προώθηση νομοθετικής ρύθμισης που θα κατοχυρώνει νομικά την ομόφυλη συμβίωση. Άλλωστε, στην ως άνω απόφαση του ΕΔΑΔ, το Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης πολλαπλώς μνημονεύει και λαμβάνει υπόψη τις θέσεις της ΕΕΔΑ (παρ. 12, 15, 21-24, 87 και 89).
Την είδηση την βρήκαμε στις 7.1.14 στην http://nchr.gr/images/pdf/nea_epikairothta/deltia_tupou/DT_Sumfwno_sumbiwshs13.pdf
Σήμερα την ώρα που ο σταυρός έπεφτε στη θάλασσα του Πειραιά από τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφίμ, λεσβιακά και γκέι ζευγάρια αντάλλαξαν φιλιά διαμαρτυρίας για την αγάπη που ο Μητροπολίτης συχνά πυκνά έχει εκφράσει αγνό καθαρό μίσος.
Αποκορύφωμα του μίσους αυτού ήταν ο πρόσφατος αφορισμός, τον οποίο απείλησε να κάνει σε βουλευτίνες-ες που θα ψήφιζαν το Σύμφωνο Συμβίωσης να ισχύσει και για τα Lbtiq ζευγάρια στην Ελλάδα.
Παρακάμπτοντας έτσι την θετική απόφαση για το Σύμφωνο Συμβίωσης του Ευρ. Δικ. Ανθρ. Δικαιωμάτων στην υπόθεση Γρ. Βαλλιανάτος, όμως όπως έχει ήδη αναφερθεί θα υπάρξουν σειρά προσφυγών ώσπου να γίνει κ στην Ελλάδα το Σύμφωνο Συμβίωσης πραγματικότητα.
Μπράβο στις κυρίες και τους κυρίους που φιλήθηκαν σήμερα.
Η γνωστή
ηθοποιός
Lily Tomlin
νυμφεύθηκε
την εδώ κ
πολλά χρόνια
συντρόφισά της
Jane Wagner
η οποία είναι
συγγράφισα.
Συγχαρητήρια.
Την είδηση την βρήκαμε στις 6.1.14 από την instinctmagazine.com στην http://instinctmagazine.com/post/congratulations-lily-tomlin-marries-longtime-partner-jane-wagner
Γνωμοδότηση του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου για Ν. 2734/1999 για την πορνεία (2/6/2003)
Γνωμοδοτικό σημείωμα
Ερώτημα
1. Το σωματείο με την επωνυμία «Κίνημα Εκδιδομένων Γυναικών Ελλάδος ‘Η Αλληλεγγύη’» (εφεξής το σωματείο), που το καταστατικό του έχει εγκριθεί από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την απόφασή του 1451/1982, επέστησε την προσοχή μου στις ακόλουθες ρυθμίσεις του ν. 2734/1999 «Εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα και άλλες διατάξεις» (Α’ 161): εν πρώτοις, στην §4 του άρθρου 3 η οποία ορίζει τα εξής:
«4. [Δ]εν επιτρέπεται η εγκατάσταση [εκδιδομένων με αμοιβή προσώπων] σε κτίρια που απέχουν, σε ακτίνα λιγότερο από 200 μέτρα, από ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα, καθώς και από πλατείες και παιδικές χαρές. Με απόφαση του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου μπορεί να αυξάνονται οι προαναφερόμενες αποστάσεις και να καθορίζονται και άλλα κτίρια, στα οποία δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση εκδιδομένων με αμοιβή προσώπων, καθώς και οι αποστάσεις μεταξύ οικημάτων, στα οποία μπορούν τα εν λόγω πρόσωπα να εγκαθίστανται».
Από την άλλη, η §3 του άρθρου 4 του ίδιου νόμου προβλέπει:
«3. Η χορήγηση δεύτερης άδειας [εγκατάστασης και χρήσης] στο ίδιο οίκημα ή στην ίδια πολυκατοικία απαγορεύεται».
2. Εξ άλλου, το σωματείο έθεσε υπ’ όψη μου επίσημους χάρτες του Δήμου Αθηναίων του έτους 2001 με τα επτά(7) δημοτικά διαμερίσματά του, από τους οποίους προκύπτει ότι, σύμφωνα με την πρώτη από τις ως άνω ρυθμίσεις του ν. 2734/1999, οι περιοχές όπου επιτρέπεται η εγκατάσταση εκδιδόμενων με αμοιβή προσώπων είναι ελάχιστες, αν όχι ανύπαρκτες, σε όλη την δομημένη περιφέρεια του Δήμου Αθηναίων (βλ. Παράρτημα Α’). Κατόπιν αυτού, πάντοτε κατά το σωματείο, η εγκατάσταση των μελών του καθίσταται εξαιρετικά δυσχερής, με αποτέλεσμα να παρακωλύεται ουσιωδώς η εκ μέρους τους προσφορά υπηρεσιών.
3. Εν όψει των ανωτέρω, το σωματείο μού ζήτησε να σχολιάσω από συνταγματική σκοπιά τις προαναφερθείσες ρυθμίσεις.
Απάντηση
1. Ο ν. 2734/1999 είναι ο τελευταίος μιας σειράς νομοθετημάτων τα οποία, από το 1922 τουλάχιστον , φιλοδοξούν να ρυθμίσουν την κατ’ επάγγελμα προσφορά υπηρεσιών από εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα, (κατά βάση γυναίκες) . Η υπαγωγή των εκδιδόμενων προσώπων σε συστηματικό ιατρικό έλεγχο αφ’ ενός, και η αυστηρή ρύθμιση των όρων και των προϋποθέσεων υπό τις οποίες αυτά μπορούν να εγκαθίστανται μονίμως σε οικήματα και να παρέχουν εκεί τις υπηρεσίες τους αφ’ ετέρου, είναι οι άξονες των σχετικών ρυθμίσεων, η εξέλιξη των οποίων δεν είναι άσχετη ούτε με την μεταβολή των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών, ούτε –πολύ περισσότερο- με τις εκάστοτε κρατούσες ηθικές αντιλήψεις . Σταθερή πάντως επιλογή του νομοθέτη, καθ’ όλη την διάρκεια της μακράς αυτής περιόδου, ήταν και παραμένει η αναγνώριση του εκδίδεσθαι ως νόμιμου επαγγέλματος, την άσκηση του οποίου –πάντως- εποπτεύει στενά το κράτος.
2. Όπως και κάθε άλλο επάγγελμα, το επ’ αμοιβή εκδίδεσθαι, εφ΄ όσον ο νόμος το αναγνωρίζει ως τέτοιο και ρυθμίζει την άσκησή του, εμπίπτει κατ’ αρχήν στο προστατευτικό πεδίο του δικαιώματος της οικονομικής ελευθερίας (άρθρο 5§1 Σ.) . Τούτο σημαίνει ότι, ως νόμιμο επάγγελμα, όσες διατυπώσεις και όσοι περιορισμοί -κατασταλτικοί αλλά και προληπτικοί - και αν προβλέπονται για την νόμιμη άσκησή του, το εκδίδεσθαι είναι κατ’ αρχήν ελεύθερο. Υπόκειται όμως και αυτό, όπως και κάθε άλλο επάγγελμα, στο τρίπτυχο των περιορισμών που η ως άνω συνταγματική διάταξη προβλέπει για το δικαίωμα της οικονομικής ελευθερίας, δηλαδή «τα δικαιώματα των άλλων», το «Σύνταγμα» και τα «χρηστά ήθη»˙ τα τελευταία, ως εκ της φύσεως του σχολιαζόμενου επαγγέλματος, είναι προφανές ότι συγκροτούν το δικαιολογητικό βάθρο τόσο της στενής κρατικής εποπτείας, όσο και των αυστηρών περιορισμών και διατυπώσεων που ο νόμος ανέκαθεν προέβλεπε για την άσκησή του.
3. Πιο συγκεκριμένα, η παράμετρος των χρηστών ηθών επηρεάζει άμεσα την ερμηνεία των κάθε είδους περιορισμών που τίθενται στην άσκηση του σχολιαζόμενου επαγγέλματος. Εν πάση περιπτώσει, για να είναι θεμιτοί, οι εν λόγω περιορισμοί, πέραν του ότι θα πρέπει να προβλέπονται από τον νόμο , οφείλουν -σύμφωνα με την γενική θεωρία των συνταγματικών δικαιωμάτων- να συγκεντρώνουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
Πρώτον, να είναι αντικειμενικοί και απρόσωποι και να μην εισάγουν αθέμιτες διακρίσεις, άμεσες ή έμμεσες. Έτσι, η χορήγηση του προβλεπόμενου «πιστοποιητικού άσκησης επαγγέλματος» στα επ’ αμοιβή εκδιδόμενα πρόσωπα από τον οικείο νομάρχη θα πρέπει να γίνεται κατά δέσμια αρμοδιότητα και όχι κατά διακριτική ευχέρεια˙ διότι, διαφορετικά, το ποιός θα μπορούσε να ασκήσει ένα νόμιμο επάγγελμα θα επαφιόταν στην απόλυτη κρίση του αρμόδιου κρατικού οργάνου, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στην πράξη σε καταστρατήγηση του σχετικού δικαιώματος.
Δεύτερον, να δικαιολογούνται από σοβαρούς λόγους δημόσιου συμφέροντος, το περιεχόμενο του οποίου προσδιορίζεται άμεσα εν προκειμένω από τα χρηστά ήθη. Έτσι, ενόσω θα μπορούσε να απαγορευθεί η εγκατάσταση επ’ αμοιβή εκδιδόμενων προσώπων σε άμεση γειτνίαση με σχολεία, δεν θα ήταν δικαιολογημένο η ίδια απαγόρευση να ισχύει εξ ίσου και για στρατόπεδα. Διότι αν η προστασία της ανήλικης νεότητας συνιστά δημόσιο συμφέρον, που την προστασία του μάλιστα επιτάσσει το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρα 14§3δ’, 15§2 και 21§3), δεν συμβαίνει το ίδιο για την ενήλικη, στην οποία η έννομη τάξη αναγνωρίζει κατ’ αρχήν το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ελεύθερα.
Τρίτον, οι σχετικοί περιορισμοί να είναι αναγκαίοι, πρόσφοροι και stricto sensu ανάλογοι προς τον επιδιωκόμενο σκοπό, να σέβονται δηλαδή την αρχή της αναλογικότητας, την οποία το ισχύον Σύνταγμα αναγνωρίζει πλέον πανηγυρικά (άρθρο 25§1). Τούτο σημαίνει ότι μολονότι κατ’ αρχήν θα ήταν θεμιτή η απαγόρευση της λειτουργίας οίκου ανοχής σε μικρή απόσταση και σε ευθεία γραμμή από σχολείο, θα ήταν αθέμιτο η ίδια απαγόρευση να καταλάβει οικήματα που απέχουν πολύ από σχολεία και δεν βρίσκονται σε οπτική επαφή με αυτά.
Τέταρτον, οι εισαγόμενοι περιορισμοί να μην προσβάλλουν τον πυρήνα του αναγνωριζόμενου δικαιώματος, δηλαδή να μην το αδρανοποιούν. Για παράδειγμα, η υποχρέωση κατάθεσης υπέρμετρης εγγύησης από τα επ’ αμοιβή εκδιδόμενα άτομα προκειμένου να λάβουν το προβλεπόμενο «πιστοποιητικό άσκησης επαγγέλματος», ή η έμμεση απαγόρευση σε αυτά να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όλην ουσιαστικά την εδαφική περιφέρεια ενός δήμου θα προσέβαλλαν τον στενό πυρήνα του σχετικού δικαιώματος.
4. Σημειωτέον ότι η κρίση για το θεμιτό ή μη των εισαγόμενων περιορισμών είναι πρωτίστως κρίση νομιμότητας και όχι απλά σκοπιμότητας. Δηλαδή, τα σχετικά μέτρα υπόκεινται σε δικαστικό έλεγχο, ο οποίος καλείται να διακριβώσει κάθε φορά αν ο νομοθέτης υπερέβη τα προβλεπόμενα όρια και, περαιτέρω, αν η εφαρμογή των σχετικών μέτρων από την διοίκηση οδηγεί σε αθέμιτες καταστρατηγήσεις.
5. Με βάση τις ανωτέρω σκέψεις, νομίζω ότι η διεύρυνση των τοπογραφικών απαγορεύσεων για την εγκατάσταση εκδιδόμενων με αμοιβή προσώπων από την πρώτη από τις σχολιαζόμενες ρυθμίσεις -με άδεια, σημειωτέον, του οικείου δημάρχου - θέτει σοβαρά ζητήματα. Δεν προβληματίζει τόσο η απαρίθμηση χώρων και οικημάτων, σε ελάχιστη απόσταση από τα οποία απαγορεύεται η εν λόγω εγκατάσταση: αν και ουσιώδης, η επέκταση του σχετικού καταλόγου δεν φαίνεται να ανατρέπει τα δεδομένα, όπως τουλάχιστον αυτά ίσχυαν από το 1981. Απεναντίας, δύο καινοτομίες της σχολιαζόμενης ρύθμισης αναιρούν στην πράξη το σχετικό δικαίωμα:
Εν πρώτοις, ο καθορισμός της ελάχιστης προβλεπόμενης απόστασης των επίμαχων οικημάτων σε ακτίνα από τα εκ του νόμου προστατευόμενα κτίρια και κοινόχρηστους χώρους, ακόμη και αν παρεμβάλλονται μεταξύ τους άλλα κτίρια. Ενόσω δηλαδή, με την παλαιότερη ρύθμιση, αρκούσε να μην υπάρχει οπτική επαφή ανάμεσα στα επίμαχα οικήματα και τα εκ του νόμου προστατευόμενα , με την σχολιαζόμενη τούτο δεν χρειάζεται πλέον. Αρκεί, με άλλα λόγια, να συντρέχει το κριτήριο της ελάχιστης απόστασης σε ακτίνα, χωρίς να ασκεί καμιάν επιρροή το αν μεσολαβεί άλλο κτίριο ή όχι. Είναι όμως προφανές ότι έτσι, πέραν του ότι οι περιοχές στις οποίες απαγορεύεται η επίμαχη εγκατάσταση επεκτείνονται υπέρμετρα, το μέτρο καθίσταται απρόσφορο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού (όπως στην περίπτωση των «νοσηλευτικών» και «ευαγών ιδρυμάτων», των «βιβλιοθηκών» κ.ά.).
Κατά δεύτερο λόγο, μείζονα ζητήματα θέτει και η αδιαφοροποίητη αντιμετώπιση από τον νόμο όλων των προστατευόμενων κτιρίων και κοινόχρηστων χώρων, λες και για τις ανάγκες της προκείμενης ρύθμισης, μπορεί να εξομοιωθούν οι «ναοί» και τα «σχολεία» με τις «πλατείες», τις «βιβλιοθήκες», τα «νοσηλευτικά» και τα «ευαγή ιδρύματα». Ή λες και τα «νηπιαγωγεία» και οι «παιδικοί σταθμοί», για τους οποίους η λήψη μέτρων είναι θεμιτή και αναγκαία, έχουν τίποτα το κοινό με τα «αθλητικά κέντρα» (όπως είναι, για παράδειγμα, τα γήπεδα ποδοσφαίρου), τα «οικοτροφεία» (π.χ. οίκοι ευγηρίας), ή τα «φροντιστήρια» (και για ενήλικες;), τα οποία, ως γνωστόν, λειτουργούν συνήθως ως αμιγώς κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
6. Πολύ περισσότερο που η σχολιαζόμενη ρύθμιση δεν εισάγει καμιάν απολύτως διαφοροποίηση των «προστατευόμενων» χώρων και κτιρίων, με κριτήριο -πρωτίστως- τον σεβασμό των χρηστών ηθών και την προστασία της νεότητας. Έτσι, η σχολιαζόμενη ρύθμιση προβλέπει ακτίνα 200 μέτρων για όλες τις περιπτώσεις, αν και –ακολουθώντας την παλαιότερη- θα μπορούσε να προβλέψει μικρότερη απόσταση για ορισμένες από αυτές ˙ δεν διακρίνει εξ άλλου τις περιπτώσεις στις οποίες η απαγόρευση της οπτικής και μόνον επαφής θα αρκούσε για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού (όπως π.χ. οι ναοί) από τις άλλες για τις οποίες το κριτήριο της ακτίνας θα ήταν ενδεχομένως θεμιτό (π.χ. σχολεία). Από την άποψη αυτή, η σχολιαζόμενη ρύθμιση παραβιάζει πρόδηλα την αρχή της αναλογικότητας.
7. Οι σκέψεις αυτές ισχύουν τοσούτω μάλλον αν ληφθεί υπ’ όψη ότι, σύμφωνα με τους επίσημους χάρτες που μου υποβλήθηκαν (βλ. Παράρτημα Α’) οι σχολιαζόμενοι περιορισμοί οδηγούν –στον μεγαλύτερο, τουλάχιστον, Δήμο της χώρας- σε απαγόρευση κατ’ ουσίαν της άσκησης του επαγγέλματος του εκδίδεσθαι, δηλαδή σε προσβολή του ίδιου του πυρήνα του σχετικού δικαιώματος. Πράγματι, αν οι αποστάσεις που σημειώνονται στους εν λόγω χάρτες είναι ακριβείς, τότε είναι μάλλον βέβαιο ότι η εγκατάσταση εκδιδόμενων προσώπων θα επιτρέπεται μόνον στις παρυφές της πόλης και, κατ’ ουσίαν εκτός δομημένου περιβάλλοντος.
8. Εξ άλλου, η δεύτερη από τις σχολιαζόμενες διατάξεις –δηλαδή η §3 του άρθρου 4 ν. 2734/1999- απαγορεύει την χορήγηση δεύτερης άδειας εγκατάστασης σε εκδιδόμενο πρόσωπο «στο ίδιο οίκημα ή στην ίδια πολυκατοικία». Όπως προκύπτει από τις προπαρασκευαστικές εργασίες του νόμου, σκοπός της απαγόρευσης αυτής ήταν να αποτραπεί η «γκετοποίηση» των εκδιδόμενων προσώπων, η οποία, όπως αναφέρθηκε στη Βουλή, επιδεινώνει το επίπεδο τόσο της δικής τους διαβίωσης, όσο και των παρεχόμενων υπηρεσιών . Επίσης, η εν λόγω απαγόρευση αποτρέπει τον επαγγελματικό ομαδικό εταιρισμό, τον οποίο ούτως ή άλλως η νομοθεσία μας απαγορεύει ρητά από το 1960, αν όχι από το 1955 .
9. Λαμβανομένου υπ’ όψη ότι η ισχύουσα νομοθεσία επιβάλλει να έχουν ξεχωριστή είσοδο τα οικήματα όπου τα εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα παρέχουν τις υπηρεσίες τους , νομίζω ότι ο ως άνω δικαιολογητικός λόγος της σχολιαζόμενης ρύθμισης είναι ασθενής. Διότι, ούτως ή άλλως, σύμφωνα με άλλη διάταξη του σχολιαζόμενου νόμου, σε ένα και το αυτό οίκημα δεν επιτρέπεται να εκδίδονται περισσότερα από τρία πρόσωπα, και μάλιστα όχι ταυτοχρόνως αλλά εκ περιτροπής καθ’ όλη την διάρκεια του 24ώρου . Όσο για την αποτροπή της «γκετοποίησης» είναι φανερό ότι αποτελεσματικότερο από τον σχολιαζόμενο περιορισμό μέτρο θα ήταν η μη χορήγηση υπέρμετρου αριθμού αδειών σε μία και την αυτή περιοχή. Πολύ περισσότερο που οικήματα και πολυκατοικίες με περισσότερες των δύο ξεχωριστές εισόδους δεν είναι κατά την κοινή πείρα πολλά. Επομένως, ο σχολιαζόμενος περιορισμός φαίνεται κατ’ αρχήν δυσανάλογα επαχθής σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό.
Συμπέρασμα
Τόσο η απαγόρευση της εγκατάστασης εκδιδόμενων επ’ αμοιβή προσώπων σε ακτίνα 200 μέτρων τουλάχιστον από τα απαριθμούμενα στον νόμο κτίρια κ.λπ. (άρθρο 3§4 ν. 2734/1999), όσο και η απαγόρευση της χορήγησης δεύτερης άδειας εγκατάστασης στο ίδιο οίκημα ή την ίδια πολυκατοικία (άρθρο 4§3 ν. 2734/1999) φαίνονται ως μέτρα δυσανάλογα επαχθή προς τον επιδιωκόμενο σκοπό, δηλαδή την προστασία της νεότητας και, γενικότερα, των χρηστών ηθών αφ’ ενός, και την αποτροπή της «γκετοποίησης» των εκδιδόμενων προσώπων αφ’ ετέρου.
Αθήνα, 2 Ιουνίου 2003
Ο γνωμοδοτών,
Καθηγητής Ν. Κ. Αλιβιζάτος
----------
Βλ. τον ν. 3032/1922 «περί των μέτρων προς καταπολέμησιν των αφροδισίων νοσημάτων, ως και περί ασέμνων γυναικών» και το σε εκτέλεσή του εκδοθέν β.δ. της 19-30.4.1923 «περί τοπικών επιτροπών και ληπτέων μέτρων προς εφαρμογήν του ν. 3032». Προηγουμένως, το ν.δ. της 31.12.1836 «περί δημοτικής αστυνομίας» όριζε: «Προς κώλυσιν της μεταδόσεως του αποτροπαίου και βδεληρού πάθους [της αφροδισιακής νόσου], η αστυνομία ή δεν πρέπει να υποφέρη διόλου τα κοινάς γυναίκας και τα χαμαιτυπεία, ή [να τας ανέχεται] επί συμφωνία διατηρήσεως των επί τούτω εκδιδομένων διατάξεων» (§42). Η αμέσως επόμενη §43 του ίδιου νομοθετήματος όριζε: «Αι περιφερόμεναι κατά τας οδούς πόρναι πρέπει να λείψωσι διόλου, προς υποδοχήν δε και θεραπείαν των νεοτρώτων θέλουσι διορισθή νοσοκομεία ιδιαίτερα, αι δε ανίατοι εξ αυτών φέρονται εις άλλα επί τούτω διωρισμένα φιλανθρωπικά καταστήματα (νοσοκομεία)». Τέλος, η §44 προέβλεπε: «Προ πάντων, πρέπει να γίνωνται συνεχώς εξετάσεις εις τα στρατεύματα, να παρακαλώνται δε και οι αρχηγοί ξένων στρατευμάτων, και μάλιστα ναυτικών, να εμποδίζωσι τους πάσχοντας του να υπάγωσιν εις τα χαμαιτυπεία».
Ενόσω παλαιότερα οι σχετικοί νόμοι έκαμαν λόγο για «γυναίκες» (: «κοινές», «ελευθέριες», «άσεμνες» και «εκδιδόμενες», βλ. υποσ. 3 πιο κάτω), ο ισχύων ν. 2734/1999 αναφέρεται σε «εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα», προφανώς για να καταλάβει κάθε δυνατή περίπτωση.
Δεν είναι έτσι τυχαίο ότι, πριν από τον ισχύοντα ν. 2734/1999, όλοι οι νόμοι για το θέμα είχαν ως κύριο αντικείμενο την καταπολέμηση των αφροδίσιων νοσημάτων. Βλ., μετά το 1922 (υποσ. 1), τον ν. 3310/1955 «περί καταπολεμήσεως των αφροδισίων νόσων και άλλων τινων διατάξεων» (Α’ 196), το ν.δ. 4095/1960 «περί της εξ αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων» (Α’ 130) και τον ν. 1193/1981 «περί της εξ αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων» (Α’ 220).
Ενδέχεται, βεβαίως, να ισχύει και η αντίστροφη λογική: το εκδίδεσθαι, δηλαδή, να αναγνωρίζεται ως επάγγελμα προκειμένου να είναι δυνατός ο έλεγχος του από το κράτος. Πάντως, στο ποινικό μας δίκαιο χρησιμοποιείται από παλιά ο όρος «πορνεία», η οποία –καθ’ εαυτήν- δεν απαγορεύεται, σε αντίθεση προς την «μαστροπεία», βλ. τα άρθρα 349-350 ΠΚ, όπως αυτά ήδη ισχύουν μετά την πρόσφατη τροποποίηση και συμπλήρωσή τους από τον ν. 3064/2002 «καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων, των εγκλημάτων κατά της γενετήσιας ελευθερίας, της πορνογραφίας ανηλίκων και, γενικότερα, της οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής και αρωγή στα θύματα των πράξεων αυτών» (Α’ 248).
Καθ’ εαυτό (δηλαδή χωρίς ειδική νομοθετική πρόβλεψη), είναι κατά τη γνώμη μου αμφίβολο αν το επ’ αμοιβή εκδίδεσθαι έχει συνταγματικό έρεισμα κατ’ επίκληση της αρχής της ελευθερίας, όπως οι άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες˙ τούτο σημαίνει ότι ο κοινός νομοθέτης μπορεί κατ’ αρχήν να το απαγορεύσει ή να περιορίσει την άσκησή του πολύ εντονότερα σε σύγκριση με άλλα επαγγέλματα. Αφ’ ης στιγμής, όμως, το αναγνωρίζει ως επάγγελμα, ο δε σκοπός του σωματείου που έχουν ιδρύσει εκδιδόμενα επ’ αμοιβή πρόσωπα έχει αναγνωρισθεί ως νόμιμος (πρβλ. άρθρα 105§3 ΑΚ και 12§2 Σ., καθώς και την προαναφερθείσα στο ερώτημα απόφαση ΠολΠρΑθ 1451/1982), ο νομοθέτης οφείλει κατ’ αρχήν να εντάξει το επ’ αμοιβή εκδίδεσθαι στο προστατευτικό πεδίο της οικονομικής ελευθερίας (άρθρο 5§1 Σ.).
Στα φιλελεύθερα πολιτεύματα, όπως διδάσκεται, οι προληπτικοί περιορισμοί των ατομικών δικαιωμάτων -ως κατά πολύ επαχθέστεροι των κατασταλτικών- είναι ανεκτοί μόνον κατ’ εξαίρεση και μόνον για σοβαρούς λόγους δημόσιου συμφέροντος, βλ. αντί άλλων Αρ. Μάνεση, Συνταγματικά δικαιώματα, Ατομικές ελευθερίες, δ’ έκδ., τ. Α’, Θεσσαλονίκη, Αφοί Σάκκουλα, 1982, σ. 78 επ., Π.Δαγτόγλου, Συνταγματικό δίκαιο, Ατομικά δικαιώματα, τ. Α’, Αθήνα-Κομοτηνή, Α. Σάκκουλας, 1991, σ. 110 & επ.
Έννοια κατ’ εξοχήν ρευστή, τα χρηστά ήθη έχουν βεβαίως μελετηθεί πρωτίστως στο πλαίσιο του αστικού δικαίου. Αόριστη νομική έννοια, το περιεχόμενό της διαμορφώνεται συνήθως ad hoc, δηλαδή χωρίς αφηρημένους ορισμούς, αλλά με κριτήριο «τις ιδέες του εκάστοτε κατά την γενική αντίληψη χρηστώς και εμφρόνως σκεπτόμενου κοινωνικού ανθρώπου», βλ. αντί πολλών Μ. Σταθόπουλου, Γενικό ενοχικό δίκαιο, Αθήνα-Κομοτηνή, Α. Σάκκουλας, 1998, σ. 307, Απ. Γεωργιάδη, Γενικές αρχές αστικού δικαίου, Αθήνα-Κομοτηνή, Α. Σάκκουλας, 1996, σ. 273, καθώς και Αρ. Μάνεση, Συνταγματικά δικαιώματα, όπ.π., σ. 62.
Ουσιαστικό, κατά την κρατούσα άποψη, και όχι υποχρεωτικά τυπικό, βλ. ήδη την νέα §1 του άρθρου 25 Σ.: «Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν [στα δικαιώματα του ανθρώπου] πρέπει να προβλέπονται είτε απ’ ευθείας από το Σύνταγμα, είτε από τον νόμο […]».
Βλ. άρθρο 1§1 ν. 2734/1999.
Για την αντινομία που συνιστά η συνταγματική αναγνώριση ενός δικαιώματος και η ταυτόχρονη υπαγωγή της άσκησής του σε προηγούμενη άδεια, βλ. ιδίως Φ. Βεγλερή, «Η ιδιωτική εκπαίδευση και τα όρια της κρατικής επεμβάσεως»,γνμδ. ΝοΒ 31(1983), 161 & επ.,166, καθώς και, αντί πολλών, ΣτΕ (Τμ. Δ΄επτ.)3041/1992, ΔιΔικ 1993,1280, σύμφωνα με την οποία, οι προβλεπόμενες από τον νόμο άδειες (εν προκειμένω, για την εγκατάσταση ακτινολογικού εργαστηρίου) χορηγούνται από τη διοίκηση κατά δέσμια αρμοδιότητα, δεδομένου ότι πρόκειται για άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος, το οποίο προστατεύεται από το άρθρο 5§1 Σ. – Όπως παρατηρεί χαρακτηριστικά ο Αντ. Μανιτάκης, η οικονομική ελευθερία έχει διττό περιεχόμενο: αφ’ ενός υποκειμενικό, με την έννοια του δικαιώματος επιλογής και ασκήσεως επαγγέλματος και, αφ’ ετέρου, αντικειμενικό, ως άρση και απουσία εν γένει εμποδίων κατά την άσκηση επαγγέλματος, βλ. Το υποκείμενο των συνταγματικών δικαιωμάτων κατά το άρθρο 25§1 Σ., πρόλ. Αρ. Μάνεση, Αθήνα-Κομοτηνή, Αντ. Σάκκουλας, 1981, σ. 206 & επ.
Ή προέδρου κοινότητας, ύστερα από σύμφωνη γνώμη επιτροπής, την οποία διορίζει ο οικείος νομάρχης, και στην οποία προεδρεύει ο αρμόδιος εισαγγελέας, βλ. άρθρο 3§2 ν. 2734/1999).
Την σχετική ρύθμιση προέβλεπε η ΚΥΑ Α1/7510,7913/23.9/7.10.1981 (Β’ 621), η οποία είχε εκδοθεί κατ’ εξουσιοδότηση του άρθρου 9 ν. 1193/1981 (βλ. υποσ.3). Στην απαρίθμιση αυτής της ΚΥΑ περιλαμβάνονταν οι ιεροί ναοί, τα σχολεία, τα φροντιστήρια, τα οικοτοφεία ανηλίκων, τα νοσοκομεία, τα ευαγή ιδρύματα, καθώς και τα «άλλα συγκροτήματα στα οποία είναι εγκατεστημένα ανήλικα πρόσωπα». Περιλαμβάνονταν ακόμοι οι πλατείες, οι αρχαιολογικοί χώροι, καθώς και οι «δημόσιες υπηρεσίες ή οργανισμοί κοινής ωφελείας», τους οποίους η νέα ρύθμιση δεν απαριθμεί.
Η ΚΥΑ του 1981 (βλ. υποσ. 11) όριζε: «Να απέχει, κατ’ ευθεία γραμμή τουλάχιστον 150 μέτρα, εκτός αν παρεμβάλλονται οικήματα, από ιερούς ναούς κ.λπ.».(§5 περ.ε’).
Βλ. τις περ. ε’ και στ’ της §5 της ΚΥΑ 1981 (υποσ.11). Η εν λόγω κανονιστική απόφαση έθετε ως κανόνα τα 150 μ.˙προέβλεπε όμως 50 μ. στις περιπτώσεις των πλατειών, αρχαιολογικών χώρων και δημόσιων υπηρεσιών.
Βλ. Πρακτικά Βουλής, συνεδρ. ΙΑ’/14.7.1999, σ. 302, όπου και σχετική αγόρευση της βουλετού Α. Ψαρούδα-Μπενάκη.
Το άρθρο 8§1 ν.δ. 4095/1960 ορίζει: «Λειτουργία οίκων προς άσκησιν επαγγελματικού ομαδικού εταιρισμού υπό οιανδήποτε μορφήν, όνομα ή τίτλον απαγορεύεται, ως ομαδικού εταιρισμού νοουμένου και του εταιρισμού και δύο έτη γυναικών». Σημειωτέον ότι η ισχύουσα νομοθεσία επιτρέπει ήδη την στέγαση ακόμη και τριών εκδιδόμενων με αμοιβή προσώπων στο ίδιο οίκημα, όχι ταυτοχρόνως, αλλά σε διαφορετικές βάρδιες (βλ. άρθρο 4§2 ν. 2734/1999).- Είχε προηγηθεί το άρθρο 19§1 ν. 3310/1955.
Βλ. την με αριθμ. Τ.Τ. 9946/10.3.2000 κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Δημόσιας Τάξης «Καθορισμός των δικαιολογητικών άδειας εγκατάστασης και χρήσης του οικήματος, η οποία χορηγείται από τον Δήμαρχο ή από τον Πρόεδρο της Κοινότητας στα πρόσωπα, τα οποία κατέχουν πιστοποιητικό ασκήσεως επαγγέλματος εκδιδομένου επ’ αμοιβή προσώπου» (Β’351).
Βλ. άρθρο 4§2 ν. 2734/1999, βλ. και περ. γ’ της §4 της ΚΥΑ 1981 (υποσ. 11).
Η δημοσιογράφισα Νέλι Μπλάι (Nellie Bly) κλείστηκε σε ψυχιατρείο για να καταγράψει τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης.
Τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των έγκλειστων γυναικών αποφάσισε να αποκαλύψει μια δημοσιογράφος το 1887, η οποία προσποιήθηκε ότι ήταν τρελή, για να την κλείσουν στο Φρενοκομείο Θηλέων του νησιού Μπλάγκουελ, στη Νέα Υόρκη.
Η Νέλι Μπλάι έκλεισε δωμάτιο σε ένα φτηνό ξενοδοχείο, αλλά αρνήθηκε να μείνει εκεί ουρλιάζοντας πως φοβόταν τους ξενοδόχους και πως όλοι τους ήταν τρελοί. Την επόμενη κιόλας μέρα, ήρθε η αστυνομία να την περιμαζέψει.
Σύμφωνα με τη Μηχανή του Χρόνου, όταν την πήγαν στο δικαστήριο, προσποιήθηκε ότι είχε αμνησία και επαναλάμβανε μηχανικά ότι δε θυμόταν τίποτα. Το «άγριο, κυνηγημένο ύφος της» ξεγέλασε όσες-ους γιατρούς την εξέτασαν, οι οποίες-οι δήλωσαν ότι ήταν «ξεκάθαρα παράφρων». Έτσι την έκλεισαν στο Φρενοκομείο Θηλέων του Μπλάκγουελ, όπου έμεινε για 10 μέρες.
Εκεί έζησε από πρώτο χέρι την τραγική ζωή των γυναικών που έμεναν στο φρενοκομείο. Το φαγητό ήταν ελάχιστο, λίγο πλιγούρι, χαλασμένο κρέας και βρώμικο νερό. Οι πιο επικίνδυνες ασθενείς ήταν δεμένες όλες μαζί με σχοινιά. Τις υπόλοιπους, τις ανάγκαζαν να κάθονται με τις ώρες σε ξύλινα παγκάκια, χωρίς καμία προφύλαξη απ' το κρύο.
Οι νοσοκόμες έβριζαν όποιαν τολμούσε να κουνηθεί και χτυπούσαν όποια γυναίκα παράκουγε τις εντολές τις.
Οι ασθενείς ζούσαν μαζί με αρουραίους, σκουλήκια και τις ίδιες τις τίς ακαθαρσίες. Όταν τις έπλεναν, το νερό ήταν παγωμένο και τις άφηναν να στεγνώνουν στα κρύα δωμάτια.
Μιλώντας με τις άλλες έγκλειστες γυναίκες, η Μπλάι συνειδητοποίησε, ότι πολλές ήταν ψυχικά υγιέστατες, όπως κι η ίδια. Αλλά ήταν θέμα χρόνου να τρελαθούν, απ' τις συνθήκες που επικρατούσαν στο φρενοκομείο.
«Τι άλλο, εκτός απ' τα βασανιστήρια, θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιαν στην τρέλα, πιο γρήγορα από αυτή τη μεταχείριση; Θα ήθελα οι ειδικές-οί γιατροί που με έκλεισαν εδώ, να πάρουν μία υγιή γυναίκα, να την βάλουν να κάτσει ακίνητη για 14 ώρες, να μην της επιτρέπουν να μιλήσει ή να κουνηθεί, να μην την αφήνουν να διαβάσει ή να μάθει ότι συμβαίνει γύρω της, να της δίνουν σάπιο φαγητό και να την κακομεταχειρίζονται, και να δουν πόσο καιρός θα περάσει μέχρι να τρελαθεί.
Μέσα σε δύο μήνες θα ήταν ένα κουρέλι, σωματικά και ψυχικά,» έγραψε στο βιβλίο της, αφότου βγήκε απ' το άσυλο.
Το βιβλίο της με τίτλο «Δέκα μέρες σε ένα τρελάδικο», κυκλοφόρησε λίγο καιρό μετά και την έκανε διάσημη.
Η έρευνά της προκάλεσε πολλές μεταρρυθμίσεις στο χώρο των φρενοκομείων.
Την είδηση την βρήκαμε στις 4.1.14 από την iefimerida.gr στην http://www.iefimerida.gr/node/137481
Λαμπερός αλλά άνισος αποδεικνύεται ο κόσμος του Χόλιγουντ.
Δύσκολα μπορεί καμιά-νεις να φανταστεί ότι στην αμερικανική βιομηχανία κινηματογράφου οι γυναίκες ηθοποιοί αποτελούν «πολίτισες δεύτερης κατηγορίας», κερδίζουν λιγότερα χρήματα και έχουν λιγότερες ατάκες στο σενάριο από τους άνδρες συμπρωταγωνιστές τις.
Το χάσμα μεταξύ των δύο φύλων είναι εμφανές, καθώς στη βιομηχανία του θεάματος η ισότητα είναι λέξη άγνωστη. Η Ακαδημία Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης σε εκτενή της έρευνα αναφέρει πως παρ' όλη την επιτυχία που σημειώνουν ταινίες με γυναίκες πρωταγωνίστριες, το Χόλιγουντ αρνείται πεισματικά να «ξεριζώσει» κοινωνικά στερεότυπα.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Τύπος της Κυριακής, στο μικροσκόπιο μπήκαν 500 ταινίες από το 2007 μέχρι το 2012. Μόνο το 2012, σε 250 ταινίες αμερικανικής παραγωγής οι γυναίκες αποτελούν το 18% του συνόλου σκηνοθέτιδων, παραγωγών, συγγραφισών, διευθυντριών φωτογραφίας και μοντέρ.
Η ίδια μελέτη επικαλείται και τις σχετικές λίστες του αμερικάνικου περιοδικού «Forbes» με τους πιο ακριβοπληρωμένες-ους ηθοποιούς.
Το σύνολο των εσόδων των δέκα πιο καλοπληρωμένων γυναικών ηθοποιών είναι 181 εκατομμύρια δολάρια, την ίσια στιγμή που τα έσοδα της ανδρικής δεκάδας φτάνουν στα 465 εκατομμύρια.
Όσες-οι παρακολουθούν τη λαμπερή βραδιά των βραβείων Οσκαρ, σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει την τεράστια φυλετική διαφορά στις υποψηφιότητες που διεκδικούν το χρυσό αγαλματίδιο.
Την περασμένη χρονιά υπήρξαν μόλις 35 για γυναίκες και 140 για άνδρες, ενώ σε κάποιες κατηγορίες δεν προτάθηκαν καθόλου γυναίκες.
«Οπως σε κάθε μεγάλη βιομηχανία, έτσι και στον κινηματογράφο οι αλλαγές χρειάζονται χρόνο» επισημαίνει η Μάρθα Λάουζεν, διευθυντικό στέλεχος του Κέντρου Μελετών για τις γυναίκες στην Τηλεόραση, τον Κινηματογράφο και τα Νέα Μέσα.
Την είδηση την βρήκαμε στις 4.1.14 από την iefimerida.gr στην http://www.iefimerida.gr/news/137478/%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%81-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%BF%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CE%B7
Παρίσι: Οι γάμοι Lbtiq ζευγαριών για το 2013 αντιπροσωπεύουν το 15,1% των γάμων συνολικά.
Το 15.1% των γάμων στο Παρίσι, από την ψήφιση του νόμου περί γάμου ως 31 Δεκεμβρίου αποτελείται από Lbtiq ζευγάρια.
Τα νέα στατιστικά στοιχεία σχετικά με τους γάμους Lbtiq ζευγαριών στο Παρίσι έφθασε.
Σύμφωνα με την πόλη του Παρισιού, 6.849 γάμοι πραγματοποιήθηκαν στην πρωτεύουσα από τα τέλη Μαΐου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου και οι 1.034 από αυτούς πραγματοποιήθηκαν από Lbtiq ζευγάρια.
Η περιοχή όπου έχει τα περισσότερα Lbtiq ζευγάρια που τέλεσαν γάμο, είναι η ενδέκατη περιοχή, με 120 γάμους, ή 22,4% του συνόλου των γάμων.
Αντίθετα, το όγδοο διαμέρισμα, υπό τον πολύ λεσβοφικό François Lebel, όπου υπάρχουν οι λιγότεροι γάμοι, μόνο 13,151, ή 8,6%, και το ποσοστό στο δέκατο πέμπτο και δέκατο έκτο διαμέρισμα που έχει τους λιγότερους Lbtiq γάμους είναι μόλις 7,1 και 6,5% αντίστοιχα σε Lbtiq γάμους.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στατιστικό στοιχείο, είναι η αναλογία των ζευγαριών. Από τους 1034 γάμους οι 251 είναι γάμοι λεσβιών που αντιστοιχούν στο 24,3% του συνόλου και οι 783 είναι γκέι γάμοι που αντιστοιχούν στο 75,7% του συνόλου.
Την είδηση την βρήκαμε στις 4.1.14 καιτην μεταφράσαμεαπό την yagg.com στην http://yagg.com/2014/01/04/paris-le-mariage-pour-tous-cest-178-de-mariages-en/
Η φωτογραφία είναι το έργο: "Female nude with a cast of the Venus de medici" του William Etty.
Ένα από τα ιστορικά γεγονότα του 2013 είναι, χωρίς αμφιβολία, η καθιέρωση του γάμου των λεσβιακών ζευγαριών στη Γαλλία.
Το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στη Γαλλία (Άλπεις) είναι ο ο γιος ενός λεσβιακού ζευγαριού. Ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα, στο Saint-Pourçain-sur-Besbre, ένα χωριό στην περιοχή Auvergne, ο Sasha γεννήθηκε και είναι ο γιος δύο λεσβιών, της Maude και της Delphine.
Η Maude και η Delphine δεν είναι νυμφευμένες, αλλά ενωμένες με Σύμφωνο Συμβίωσης PACS από το 2010, οπότε η μόνη μητέρα που αναγνωρίζεται, μέχρι στιγμής, είναι Maude (οι δύο γυναίκες περιμένουν την 29 Ιανουαρίου, όταν η Εθνοσυνέλευση θα πρέπει να εξετάσει το νόμο για το γάμο και την ισότιμη αναγνωρίσει της συνταγματικότητας του).
Το πιο παράξενο, ωστόσο, είναι ότι στη Γαλλία, ένα λεσβιακό ζευγάρι δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στη τεχνητή γονιμοποίηση. Για να συλλάβουν τον Sasha, η Maude και η Delphine έπρεπε να μεταβούν στο Βέλγιο.
Κάτι παράδοξο το οποίο ελπίζουν ότι θα επιλυθεί το 2014.
Εν τω μεταξύ, ελπίζουμε ότι η γέννηση του Sasha, καθώς και η χαρά των δύο μαμάδων του, είναι ένα σημάδι.
Μια ένδειξη μεγάλης αλλαγής.
Ίσως όχι μόνο για τη Γαλλία.
Την είδηση και την φωτογραφία με τις δυο μητέρες τις βρήκαμε στις 3.1.14 και την μεταφράσαμε από την lezpop.it στην http://lezpop.it/francia-il-primo-bimbo-del-2014-e-figlio-di-una-coppia-lesbica/
.jpg)
