Twitter του ΦαΚρα. «Η .... λέει μισελληνικές μπούρδες για να προκαλεί θόρυβο. Άλλες δείχνουν τον κώλο τους. Τώρα που το σκέπτομαι, ευτυχώς που κάνει το πρώτο...»
Είναι άραγε αυτό ένα σεξιστικό σχόλιο; Μήπως είναι απλά ένα καλαμπούρι; Με βάση τις συζητήσεις των τελευταίων ημερών δεν είμαι σίγουρη τι από τα δυο. Ένα καλαμπούρι κάνει το παιδί. Τι θέλουν οι φεμινίστριες και όσες φλερτάρουν με τα επιχειρήματά τις; Να φιμώσουν το παλικάρι; Και το κάθε παλικάρι;
Ο σεξισμός δεν είναι καλαμπούρι. Απορρέει από τις σχέσεις καθολικής ανισότητας ανάμεσα στα φύλα, από την κουλτούρα υποτίμησης των γυναικών ως ανθρώπων με ίσα δικαιώματα, από το μισογυνισμό.
Ο σεξισμός είναι μια μορφή βίας. Και όπως και οι υπόλοιπες μορφές βίας κατά των γυναικών αιτία έχει τις διακρίσεις στη βάση του φύλου και όχι τι κάθε φορά αντιπροσωπεύει το θύμα, τι απόψεις έχει, πως τις υπερασπίζεται, τι ρούχα φοράει, πόσων χρονών είναι, πόσα κιλά έχει ή πόσους πόντους είναι τα τακούνια της.
Για να το πω διαφορετικά, η βία κατά των γυναικών, -σωματική, λεκτική, συμβολική- είναι η μοναδική μορφή βίας για την οποία υπόλογο είναι πρωτίστως το θύμα και δευτερευόντως ο θύτης. Αν μια γυναίκα είναι θύμα βιασμού υπάρχει ακόμα η υπόνοια μήπως τα ήθελε ή μήπως ήταν έτσι ντυμένη που το προκάλεσε. Αυτή εξάλλου είναι πάντα η Εύα που δίνει το μήλο στον Αδάμ. Τι φταίει ο καημένος ο Αδάμ; Μπορεί άραγε να αντισταθεί στη γυναικεία πρόκληση; Ένα βαθειά πατριαρχικό σύστημα δεν μπορεί διαφορετικά να δικαιολογήσει τη βία που ασκεί το φύλο των ανδρών πάνω στο φύλο των γυναικών.
Ο σεξισμός κατά των γυναικών πολιτικών είναι μια πραγματικότητα. Με τον τρόπο μας όλες οι γυναίκες πολιτικοί το έχουμε υποστεί. Συλλογικά ή και ατομικά. Δημόσια και τελευταία όλο και περισσότερο στο διαδίκτυο. Η ανωνυμία απελευθερώνει το σεξισμό των Ελλήνων που είναι ακραίος. Οι επιθέσεις φθάνουν εκεί σε ανοικτές απειλές. Μερικοί θέλουν να μην τον καταλαβαίνουν. Είναι δικαίωμά τους. Όπως και δικό μας δικαίωμα είναι και να τον αναγνωρίζουμε και να τον δημοσιοποιούμε ακόμα και όταν προέρχεται από φωτισμένους.
Στη συντριπτική πλειοψηφία οι θύτες είναι άνδρες. Υπάρχουν δυστυχώς και γυναίκες μερικές φορές. Και γυναίκες πολιτικοί. Νομίζουν ότι μ' αυτόν τον τρόπο περνούν από την πλευρά του ισχυρού. Απατώνται όμως. Κάποιες γυναίκες που σήμερα βάλλονται έχουν στο παρελθόν ρίξει μπόλικο νεράκι στο μύλο του μισογυνισμού. Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που οφείλουν να είναι αλληλέγγυες στις επιθέσεις κατά του φύλου τις γιατί είναι και οι πρώτες υποψήφιες να τις υποστούν.
Ρητά ή άρρητα, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο σεξισμός αποσκοπεί στη φίμωση των γυναικών στις οποίες επιτίθεται και στον παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Η αντίθεση στο σεξισμό κατά των γυναικών πολιτικών, όπως και κατά των γυναικών γενικώς, οφείλει να είναι καθολική και ανεξάρτητα από την πολιτική θέση ή την αισθητική. Δεν έχει σημασία δηλαδή αν συμφωνώ με τις απόψεις της τάδε ή της δείνα, τον τρόπο που τις εκφράζει, το ντύσιμο και τη συμπεριφορά. Αντίθετα η αντίθεση στις σεξιστικές επιθέσεις που δέχεται το φύλο των γυναικών είναι ακόμα πιο σημαντική κατά τη γνώμη μου όταν διαφωνούμε πολιτικά ή αισθητικά με το θύμα. Όταν η παρουσία του τραυματίζει τις ευαίσθητες χορδές της ύπαρξής μας. Είναι εύκολο να υπερασπίζεσαι κάποια με την οποία συμφωνείς πολιτικά και σέβεσαι τις απόψεις της. Και είναι δύσκολο όταν σου ανακατεύει τα άντερα.
Η πολιτική ή αισθητική ή οποιαδήποτε διαφωνία δεν δικαιολογεί τη σεξιστική επίθεση. Οι γυναίκες πολιτικοί έχουν απόψεις, τις εκφράζουν και οφείλουν να κρίνονται γι' αυτές τις απόψεις και όχι στη βάση του φύλου. Το ίδιο ισχύει και για τις συμπεριφορές. Είναι θέμα δημοκρατίας. Σε εποχές που η δημοκρατία βάλλεται από παντού. Πάρτε το κι έτσι.
Την είδηση την βρήκαμε στις 20.11.13 από την epikairo.gr γραμμένη από την Μαρία
ρεπούση στην http://www.epikairo.gr/index.php/apopsi/item/7095-o-seksismos-den-einai-kalampoyri-einai-mia-morfi-vias-tis-marias-repoysi#sthash.
Epikairo: Επαινούμε τον πολιτικό χουλιγκανισμό του Φαήλου και κατακρίνουμε την "ανθελληνίδα" Ρεπούση. Δυστυχώς η δεξιά μας έχει μάθει το τελευταίο ενάμισι χρόνο στη μαγκιά του καφενείου, εκεί που μπορούν να ανθίσουν μορφές όπως η Ζωή και η Ραχήλ. Η εξαλλοσύνη του πολιτικού λόγου αναγκαστικά γεννά και τη λεκτική φαλλοκρατία, που σχετίζεται με την επίθεση, την επικράτηση και την κυριαρχία. Φωνές όπως της Ρεπούση θεωρούνται "αγάμητες" (μην ξεχάσουμε την αείμνηστη ατάκα του Βέλτσου πριν λίγο καιρό) και κατ' επέκταση ο μετριοπαθής λόγος θεωρείται "light", ουδέτερος, άχρωμος και βαρετός. Για κάθε Φαήλο-Ζωή-Ραχήλ (που είναι διαφορετικές όψεις ενός ανατριχιαστικά ίδιου νομίσματος) θα υπάρχει και μια Ρεπούση, για να καταπολεμάται η "φαλλοκρατία" του λόγου, με το "φεμινισμό" της λογικής.
