ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ
Αριθ. 15-274
Whole Woman's Health, και άλλες-οι κατά John Hellerstedt, Επίτροπος, Texas Department of State Health Services, και άλλες-οι.
Με Διαταγή Έφεσης προς το Εφετείο των Ηνωμένων Πολιτειών της Πέμπτης Περιφέρειας
[27 Ιουνίου 2016]
Σήμερα το Δικαστήριο
καταρίπτει δύο κρατικές νομικές διατάξεις σε όλες τις εφαρμογές τις,
κατ' εντολή των κλινικών αμβλώσεων και των γιατρίνων. Η απόφαση αυτή
αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανησυχητικής τάσης του
Δικαστηρίου "να λυγίσει τους κανόνες, όταν το θέμα είναι να περιοριστεί
κάθε προσπάθεια άμβλωσης, ή ακόμα και να μιλήσει κατά της άμβλωσης".
Stenberg κατά Carhart, 530 US 914, 954 (2000) (ο J., Scalia,
μειοψήφισε). Όπως παρατηρεί ο Δικαστής Alito, δείτε την τοποθέτηση
(μειοψηφούσα άποψη), η σημερινή απόφαση δημιουργεί μια εξαίρεση των
απλών κανόνων του δεδικασμένου της άμβλωσης, αγνοεί τις υποχρεωτικές
αποδείξεις ότι ο νόμος του Τέξας δεν επιβάλλει αντισυνταγματική
επιβάρυνση, και αγνοεί τις βασικές αρχές του δόγματος του διαχωρισμού.
Γράφω ξεχωριστά ώστε να τονίσω πόσο η σημερινή απόφαση διαιωνίζει τη
συνήθεια του Δικαστηρίου της εφαρμογής διαφορετικών κανόνων σε διάφορα
συνταγματικά δικαιώματα-ιδιαίτερα στο υποτιθέμενο δικαίωμα της άμβλωσης.
Ξεκινώ, η ίδια η ύπαρξη αυτής της δίκης είναι μια νομολογιακή
παραξενιά. Κανονικά, οι ενάγουσες δεν μπορούν να καταθέσουν αγωγές για
να δικαιώσουν τα συνταγματικά δικαιώματα άλλων. Όμως, το Δικαστήριο
χρησιμοποιεί μια διαφορετική προσέγγιση στα δικαιώματα που ευνοεί. Έτσι,
σε αυτή την υπόθεση και σε πολλές άλλες, το Δικαστήριο έχει εσφαλμένα
επιτρέψει σε γιατρίνες και κλινικές αντιπροσωπευτικά να δικαιώσουν το
υποτιθέμενο συνταγματικό δικαίωμα των γυναικών που επιζητούν μια
έκτρωση. Η υπόθεση αυτή υπογραμμίζει επίσης όλο και περισσότερο την
κοινή πρακτική του Δικαστηρίου επικαλούμενο ένα δεδομένο επίπεδο
ελέγχου-εδώ, η άμβλωση-ειδικά το υπερβολικό πρότυπο επιβάρυνσης-ενώ
εφαρμόζει ένα διαφορετικό πρότυπο επανεξέτασης εξ ολοκλήρου.
Ό, τι έλεγχο κι αν
εφαρμόζει η πλειοψηφία στο νόμο του Τέξας, που παρουσιάζει πολλές
ομοιότητες με τον έλεγχο αδικαιολόγητης επιβάρυνσης, που το Δικαστήριο
αρθρώνει στην Planned Parenthood of Southeastern Pa. κατά Casey, 505 U.
S. 833 (1992), και οι διάδοχοί του. Αντ' αυτού, η πλειοψηφία ελκύει
σημαντικά χαρακτηριστικά αυτού του ελέγχου για να επιστρέψει σε ένα
καθεστώς όπως αυτό που αποκήρυξε στην υπόθεση Casey. Τελικά, η υπόθεση
αυτή δείχνει γιατί το Δικαστήριο δεν πρέπει ποτέ να κάμψει τους οι
κανόνες που ευνοούν τα δικαιώματα πρώτα απ' όλα.
Ο νόμος μας είναι πλέον τόσο γεμάτος με ειδικές εξαιρέσεις για τα ειδικά
δικαιώματα που οι αποφάσεις μας παρέδωσαν χωρίς πρόβλεψη χωρίς την
υπόσχεση ενός δικαστικού συστήματος που δεσμεύεται από το κράτος
δικαίου.
Ι
Αυτή η αγωγή είναι δυνατή
μόνο και μόνο επειδή το Δικαστήριο επέτρεψε στις κλινικές αμβλώσεων και
στις γιατρίνες να επικαλεστούν ένα υποθετικό συνταγματικό δικαίωμα που
δεν τις ανήκει, το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση. Το Δικαστήριο του
τρίτου μέρους κρίνει πως η νομολογία δεν είναι πρότυπο σαφήνειας. Δείτε
Kowalski κατά Tesmer, 543 U. S. 125, 135 (2004) (ο J., Thomas,
συγκλίνει). Οδηγώντας αυτή τη δογματική σύγχυση, το Δικαστήριο έχει
δείξει ιδιαίτερη προθυμία να υποσκάψει τους περιορισμούς σχετικά με το
τρίτο μέρος έκρινε πως το δικαίωμα στην άμβλωση κινδυνεύει. Και η
υπόθεση αυτή αποκαλύπτει ένα βαθύτερο ελάττωμα που εκτρέπει τους
συνήθεις κανόνες μας: όταν το λάθος μέρος αντιδικεί για μια υπόθεση,
καταλήγουμε η επίλυση των διαφορών να δημιουργεί κακή νομοθεσία. Στο
μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του έθνους μας, οι ενάγουσες δεν θα
μπορούσαν να αμφισβητήσουν το νόμο, υποστηρίζοντας τα συνταγματικά
δικαιώματα κάποιας άλλης-ου. Δείτε στο ίδιο. Το Δικαστήριο θα «δεν
ακούει να γίνεται μία ένσταση για τη συνταγματικότητα του νόμου από ένα
μέρος του οποίου τα δικαιώματα δεν επηρεάζονται και το οποίο δεν έχει,
επομένως, κάποιο συμφέρον για να το νικήσει". Clark κατά Kansas City,
176 US 114, 118 (1900) (παραλείπονται τα εσωτερικά εισαγωγικά).
Για καλό λόγο: «[Τ] α
δικαστήρια δεν περιπλανόνται αναθέτωντας σε επιτροπές να κρίνουν την
εγκυρότητα των νόμων του Έθνους». Broadrick κατά Oklahoma, 413 U. S.
601, 610-611 (1973). Κατά τον 20ο αιώνα, το Δικαστήριο άρχισε τη
χαλάρωση του κανόνα αυτού.
Αλλά ακόμα και το Δικαστήριο άρχισε να αναγνωρίζει εξαιρέσεις για
ορισμένους τύπους των αμφισβητήσεων, τόνισε τα αυστηρά όρια των
εξαιρέσεων αυτών. Μία ενάγουσα θα μπορούσε να διεκδικήσει τα δικαιώματά
ενός τρίτου μέρους, είπε το Δικαστήριο, αλλά μόνο αν η ενάγουσα είχε μια
«στενή σχέση με το τρίτο μέρος» και το τρίτο μέρος αντιμετωπίζει ένα
τρομερό "εμπόδιο" στην διεκδίκηση των δικών του δικαιωμάτων. Powers v.
Ohio, 499 U. S. 400, 411 (1991), συμφωνεί, Kowalski, παραπάνω, στην
130-133 (παρομοίως).
Τα όρια αυτά κατέπεσαν, όμως, διότι το Δικαστήριο ήταν «αρκετά επιεικές"
όσον αφορά την εφαρμογή των προτύπων αυτών σε ορισμένες αξιώσεις. Στο
ίδιο, στην 130. Μερικά συνταγματικά δικαιώματα παρέμειναν «προσωπικά
δικαιώματα που. . . .. δεν μπορεί να είναι αντιπροσωπευτικά υποστήριξε".
Alderman κατά United States, 394 U. S. 165, 174 (1969) (Στην Τέταρτη
Τροποποίηση τα δικαιώματα είναι καθαρά προσωπικά), δείτε Rakas κατά
Illinois, 439 U. S. 128, 140, n. 8 (1978) (έτσι η πέμπτη τροπολογία
είναι το δικαίωμα της μη αυτοενοχοποίησης).
Όμως, το Δικαστήριο έχει
εγκαταλείψει τέτοιους περιορισμούς σε άλλα δικαιώματα, που παράγουν
σοβαρές ανωμαλίες δια μέσου παρόμοιων πραγματικών σεναρίων. Οι
δικηγορίνες δεν μπορούν να διεκδικήσουν αντιπροσωπευτικά για τις
δυνητικές πελάτισές τις την έκτη τροποποίηση των δικαιωμάτων», επειδή
στερούνται κάθε σύγχρονη, στενή σχέση. Στην Kowalski, ανωτέρω, στην
130-131. Ωστόσο, οι διάδικες μπορούν να ασκήσουν τα δικαιώματά πιθανών
ενόρκων κατά της φυλής ή κατά διακρίσεων λόγω φύλου στην επιλογή της
δικαστικής επιτροπής, ακόμη και όταν οι διάδικες δεν συναντήθηκαν ποτέ
με τις πιθανές ενόρκους και δεν ανήκουν στην ίδια φυλή ή φύλο. Powers,
ανωτέρω, στην 410–416; J. E. B. κατά Alabama ex rel. T. B., 511 U. S.
127, 129 (1994). Και οι πωλήτριες μπορούν να μηνύσουν ώστε να ακυρώσουν
τους κανονισμούς που εμπλέκουν τα δικαιώματα ίσης προστασίας δυνητικών
πελατισών κατά των διακρίσεων λόγω φύλου. Craig κατά Boren, 429 U. S.
190, 194-197 (1976) (εντυπωσιακή κατάριψη περιορισμών με βάση την ηλικία
λόγω φύλου για την αγορά μπύρας). [Π.χ οι έφηβες επιτρέπεται να
καταναλώσουν αλκοόλ στα 18 ενώ οι έφηβοι στα 17 ή και το αντίθετο].
Πάνω απ' όλα, το
Δικαστήριο ήταν ιδιαίτερα επιεικές κατά την κρίση του για τα κριτήρια
τρίτου μέρους για μία συγκεκριμένη κατηγορία υποθέσεων: εκείνων που
αφορούν το υποτιθέμενο λόγω διαδικασίας ουσιαστικό δικαίωμα μιας
γυναίκας να κάνει έκτρωση. Στην Singleton κατά Wulff, 428 U. S. 106
(1976), μία πλειοψηφία αυτού του Δικαστηρίου διαμόρφωσε έναν κανόνα που
περιλαμβάνει όλες τις πιθανές υποθέσεις που επιτρέπουν στο τρίτο μέρος
να συμμετάσχει σε υποθέσεις αμβλώσεων. Στο ίδιο, Στην 118. «[Α] υτό
είναι γενικά κατάλληλο", είπε το Δικαστήριο, «ώστε να επιτρέπεται σε μία
γιατρίνα να διεκδικήσει τα δικαιώματα των γυναικών ασθενών έναντι
κυβερνητικών παρεμβολών με την απόφαση της έκτρωσης». Ibid. Ωστόσο, η
πλειοψηφία παραδέχθηκε ότι τα παραδοσιακά κριτήρια για μία εξαίρεση για
τη συμμετοχή τρίτου μέρους δεν ικανοποιήθηκαν. "Δεν υπάρχουν"
ανυπέρβλητα "εμπόδια στις γυναίκες που επιζητούν την έκτρωση να
σταματήσουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τις, παραδέχτηκε η πλειοψηφία.
Ούτε υπάρχουν δικαιοδοτικοί φραγμοί Roe v. Wade, 410 U. S. 113 (1973),
κρίθηκε ότι οι γυναίκες που επιζητούν την έκτρωση έπεσε σε υποθέσεις
ακαδημαϊκής εξαίρεσης ""ικανές για επανάληψη, αλλά ζητούν την
αναθεώρηση" “, που τις επιτρέπει να κάνουν μήνυση αφού τερματιστούν οι
εγκυμοσύνες τις χωρίς να φαίνεται ότι σκόπευαν να μείνουν έγκυες και να
επιδιώξουν και πάλι μια έκτρωση. Στο ίδιο, στην 125.
Ωστόσο, δεδομένου ότι
στην Singleton, το Δικαστήριο έχει αναντίρρητα δεχτεί την
αντιπροσωπευτική αξίωση των συνταγματικών δικαιωμάτων των υποθετικών
ασθενών από γιατρίνες και κλινικές, ακόμα και οι γυναίκες που επιζητούν
την έκτρωση έχουν επιτυχία και επανειλημμένα υποστηρίξαν τα δικαιώματά
τις ενώπιον του Δικαστηρίου. 1 Εδώ επίσης, το Δικαστήριο δεν
αμφισβητεί το κατά πόσον θα πρέπει να επιτρέπεται σε γιατρίνες και
κλινικές να μηνύουν για λογαριασμό των γυναικών του Τέξας που επιζητούν
την έκτρωση ως κάτι το αυτονόητο. Δεν θα πρέπει. Η κεντρική ερώτηση στο
πλαίσιο δικαστικών δεδικασμένων αμβλώσεων είναι αν υπάρχει μια
αδικαιολόγητη επιβάρυνση στην πρόσβαση της γυναίκας στην άμβλωση. Δείτε
υπόθεση Casey, 505 U. S., στην 877 (γνωμοδότηση πλειοψηφίας), δείτε
Μέρος ΙΙ, κατωτέρω. Αλλά η ανεκτική προσέγγιση του Δικαστηρίου σε τρίτα
μέρη ενθαρρύνει την άσκηση προσφυγής που μας στερεί από τις πληροφορίες
που απαιτούνται για την επίλυση του ζητήματος αυτού. Τα δεδικασμένα μας
ενθαρρύνουν τις κλινικές άμβλωσης να κάνουν μηνύσεις-και οι υποθέσεις
μας τότε τις απαλλάσουν από την υποχρέωση να αποδείξουν τι βαραίνει τις
γυναίκες στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν.
Θεωρώ ότι είναι
εκπληκτικό το γεγονός ότι η πλειοψηφία μπορεί να ανακαλύψει μια
"αδικαιολόγητη επιβάρυνση" για την πρόσβαση των γυναικών στην άμβλωση
για "αυτές [τις γυναίκες], οι οποίες υπόκεινται στους νόμους του Τέξας]
είναι ένας πραγματικός και όχι ένα άσχετος περιορισμός", παραπάνω, στην
39 (τα εσωτερικά εισαγωγικά παραλείπονται), χωρίς να προσδιορίζει σε
πόσες γυναίκες ταιριάζει αυτή η περιγραφή, η εγγύτητά τις να ανοίξουν
κλινικές, ή τις προτιμήσεις τις ως προς το πού θα κάνουν έκτρωση, και σε
ποιά.
Η σημερινή
απόφαση θα προτρέψει κάποιες να διεκδικήσουν τη νίκη, όπως ακριβώς θα
σκληρύνει τη θέλησή των αντιπάλων να αντιταχθούν. Αλλά ολόκληρο το έθνος
έχει χάσει κάτι ουσιαστικό. Η πλειοψηφία αγκαλιάζει τη νομολογία
συγκεκριμένων εξαιρέσεων των δικαιωμάτων και η εξισορρόπηση των ελέγχων
είναι «λυπηρη παραχώρηση-δικαίωμα της ήττας-μία απόδειξη πως έχουμε
περάσει το σημείο όπου ο «νόμος», κατά κυριολεξία, έχει οποιαδήποτε άλλη
εφαρμογή». Scalia, The Rule of Law as a Law of Rules, 56 U. Chi. L.Rev.
1175, 1182 (1989).
Με σεβασμό μειοψηφώ.
Βρίσκεστε στο Α' μέρος για να βρεθείτε στο Β' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.6.2016 στην supremecourt.gov και το μεταφράσαμε από την https://www.supremecourt.gov/opinions/15pdf/15-274_p8k0.pdf
1
Συγκρίνετε π.χ Gonzales κατά Carhart, 550 U. S. 124 (2007), και
Stenberg κατά Carhart, 530 U. S. 914 (2000), Planned Parenthood of
South-eastern Pa. κατά Casey, 505 U. S. 833, 851 (1992) (υποθέτοντας ότι
οι γιατρίνες και οι κλινικές μπορούν να διεκδικήσουν αντιπροσωπευτικά
το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση ), μαζί, π.χ Leavitt v. Jane L.,
518 U. S. 137, 139 (1996) (ανά curiam); Hodgson κατά Minnesota , 497 U.
S. 417, 429 (1990); H. L. κατά Matheson, 450 U. S. 398, 400 (1981);
Williams κατά Zbaraz, 448 U. S. 358, 361 (1980); Harris κατά McRae, 448
U. S. 297, 303 (1980); Bellotti κατά Baird, 428 U. S. 132, 137–138
(1976); Poelker κατά Doe, 432 U. S. 519, 519 (1977) (per curiam); Beal
κατά Doe, 432 U. S. 438, 441–442 (1977); Maher κατά Roe, 432 U. S. 464,
467 (1977) (γυναίκες που αναζήτησαν αμβλώσεις έχουν αξιώσει επάξια τα
δικά τις δικαιώματα, ως ενάγουσες).
