IV
Ακόμη και αν το Δικαστήριο ορθώς έκρινε ότι το δεδικασμένο δεν απαγορεύει αυτή τη δίκη και ότι ο H. B. 2 επιβάλλει αδικαιολόγητη επιβάρυνση στην πρόσβαση για τις αμβλώσεις, στην πραγματικότητα είναι, λάθος και στα δύο πεδία, εξακολουθεί να είναι λάθος το να συμπεράνουμε ότι οι διατάξεις ομολογούμενων προνομίων και χειρουργικών κέντρων πρέπει να προδιαγραφούν στο σύνολό τις. Ο Η. Β. 2 έχει μια εξαιρετικά ευρεία ρήτρα διαχωρισμού που πρέπει να εξετάζεται πριν προδιαγραφεί οποιοδήποτε τμήμα ή εφαρμογή του νόμου. Και οι δύο αμφισβητούμενες διατάξεις θα πρέπει να επιβιώσουν στο ουσιαστικό μέρος, εάν το Δικαστήριο εφαρμόσει πιστά την εν λόγω ρήτρα. Δυστυχώς, αυτό προδιαγράφεται τόσο στο σύνολό, όσο και στην αδιαφορία να (ελέγχει) την πρόθεση του νομοθετικού σώματος. Πρβλ. Leavitt κατά Jane L., 518 U. S. 137, 139 (1996) (ανά curiam) ("Η αυτοτέλεια είναι φυσικά ένα ζήτημα του κράτους δικαίου»).
Α
Εφαρμόζοντας τη ρήτρα διαχωρισμού του H. Β. 2 στην απαίτηση ομολογουμένων προνομίων είναι εύκολη. Με απλά λόγια, η υποχρέωση αυτή πρέπει να γίνει δεκτή σε κάθε πόλη στην οποία η εφαρμογή της δεν συνιστά αδικαιολόγητη επιβάρυνση. Σίγουρα δεν αποτελεί βάρος οπουδήποτε στο ανατολικό ήμισυ της χώρας, όπου ζουν οι περισσότερες Τεξανές-οί και όπου σχεδόν καμία γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας δεν ζει πάνω από 150 μίλια από μία ανοιχτή κλινική. Δείτε App. 242, 244 (μαρτυρία εμπειρογνωμόνισας των εναγουσών ότι το 82,5% των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας του Τέξας ζουν σε απόσταση 150 μιλίων από ανοικτές κλινικές στο Austin, Ντάλας, Φορτ Γουόρθ, Houston, και San Antonio). (Δυστυχώς, το Δικαστήριο δεν εξετάζει το επιχείρημα της Πολιτείας προς αυτή την κατεύθυνση. Δείτε Επιστολή των εναγουσών 51.) οι ενάγουσες θα πρέπει να αποδείξουν ότι η απαίτηση προκάλεσε το κλείσιμο συγκεκριμένων κλινικών στο Δυτικό Τέξας (αλλά δείτε παραπάνω, στην 29, και n. 18 ) προτού μπορέσουν να έχουν το δικαίωμα σε μια περιοριστική διαταγή προσαρμοσμένη στην αντιμετώπιση εκείνων των κλεισιμάτων.
Β
Εφαρμόζοντας την απαίτηση διαχωρισμού για τα χειρουργικά κέντρα ζητά την αναγνώριση των ιδιαίτερων διατάξεων των κανονισμών της ASC που έχουν ως αποτέλεσμα την επιβολή αδικαιολόγητων επιβαρύνσεων. Αυτοί οι κανονισμοί είναι μακροσκελείς και λεπτομερείς, και ενώ η συμμόρφωση σε ορισμένους από αυτούς ίσως να είναι δαπανηρή, σύμφωνα με πολλές άλλες-ους δεν είναι. Και πολλοί εξυπηρετούν σημαντικούς σκοπούς υγείας και ασφάλειας. Έτσι, οι απαιτήσεις χειρουργικού κέντρου δεν μπορεί να κριθούν ως πακέτο. Αλλά παρ' όλα αυτά το Επαρχιακό Δικαστήριο έκρινε ότι όλες οι απαιτήσεις χειρουργικού κέντρου είναι αντισυνταγματικές σε όλες τις υποθέσεις, και το Δικαστήριο αρνείται να αλλάξει γνώμη, για λόγους που είναι δύσκολο να ληφθούν στα σοβαρά. Όταν το νομοθετικό σώμα του Τέξας πέρασε τον H. Β. 2, δεν άφησε καμία αμφιβολία σχετικά με την πρόθεση του σχετικά με το ζήτημα του διαχωρισμού. Περιέλαβε διάταξη εντέλοντας το μεγαλύτερο δυνατό βαθμό διαχωρισμού. Η πλήρης διάταξη παρατίθεται κατωτέρω, 34 αλλά είναι αρκετό να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τη διάταξη αυτή "κάθε διάταξη, ενότητα, υποενότητα, φράση, ρήτρα, φράση ή λέξη στον παρόντα Νόμο, και κάθε εφαρμογή των διατάξεων του παρόντος νόμου, μπορούν να διαχωριστούν η μία από την άλλη". Η Β 2, §10 (β), App. to Pet. for Cert. 200a.
Η διάταξη αυτή απαιτεί αναμφισβήτητα ότι όλοι οι κανονισμοί χειρουργικού κέντρου που δεν είναι οι ίδιοι αντισυνταγματικοί να παραμείνουν σε ισχύ. Απαιτεί μια εγκατάσταση άμβλωσης να συμμορφωθεί με οποιαδήποτε διάταξη των κανονισμών που ισχύουν για τα χειρουργικά κέντρα είναι μια «εφαρμογή της διάταξης" του H. Β. 2 που απαιτεί οι κλινικές αμβλώσεων να ανταποκριθούν στα πρότυπα χειρουργικού κέντρου. Ως εκ τούτου, εάν κάποιες τέτοιες εφαρμογές είναι αντισυνταγματικές, η ρήτρα διαχωρισμού απαιτεί ξεκάθαρα ότι πρέπει να αποκοπούν οι εφαρμογές και οι υπόλοιπες να μείνουν ανέπαφες. Πώς μπορεί το Δικαστήριο ενδεχομένως να ξεφύγει από αυτό το οδυνηρά προφανές συμπέρασμα;
Το κύριο επιχείρημα του είναι ότι δεν χρειάζεται να τιμήσει τη διάταξη διαχωρισμού επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικά επίπονο-επαχθές. Δείτε προηγούμενο, στην 38. Αυτό είναι ένα αξιόλογο επιχείρημα. Υπό τη Ρήτρα Υπεροχής, τα ομοσπονδιακά δικαστήρια μπορεί να καταρρίψουν τους νόμους του κράτους που παραβιάζουν το Σύνταγμα ή συγκρούονται με τους ομοσπονδιακούς νόμους, Art. VI, cl. 2, αλλά κατά την άσκηση αυτής της εξουσίας, τα ομοσπονδιακά δικαστήρια πρέπει να δώσουν μεγάλη προσοχή. Η εξουσία να ακυρώνει ένα νόμο του κράτους εμπλέκει ευαίσθητες ομοσπονδιακές σχέσεις. Τα ομοσπονδιακά δικαστήρια δεν έχουν την εξουσία να βάλει βόμβα από άκρη σε άκρη στους νόμους του κράτους, να θέσει εκτός διατάξεις που είναι απόλυτα συνεπής με την ομοσπονδιακή νομοθεσία, μόνο και μόνο επειδή θα πρέπει να ενοχλεί πάρα πολύ για να τους χωρίσει από αντισυνταγματικές διατάξεις. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολο σε αυτή την υπόθεση για το Επαρχιακό Δικαστήριο να διαχωρίσει τις κακές από τις καλές διατάξεις. Οι ενάγουσες θα πρέπει να έχουν προσδιορίσει τις συγκεκριμέςνες διατάξεις που θα συνεπαγόταν αυτό που θεωρούν ως μια περιττή δαπάνη, και το Επαρχιακό Δικαστήριο θα μπορούσε να έχει στη συνέχεια επικεντρώσει την ανάλυσή του στις εν λόγω διατάξεις.
Στην πραγματικότητα, αυτό έκαναν οι ενάγουσες στην επιστολή της δίκης τις, Έγγραφ. 185, σελ. 8 Lakey (12 Αυγούστου 2014) ("Είναι οι απαιτήσεις κατασκευής και νοσηλευτικής που αποτελούν τη βάση της αμφισβήτησης των Εναγουσών»), αλλά άλλαξαν τη θέση τους μια φορά το Επαρχιακό Δικαστήριο επεδίκασε ελάφρυνση, δείτε 790 F. 3d, σε 582 (οι ενάγουσες είπε η Πέμπτη Περιφέρεια ότι «αμφισβητούν τον Η. B. 2 σε γενικές γραμμές, χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια να αναλύσουν συγκεκριμένες πτυχές της απαίτησης ASC όπου αυτές τις βρίσκουν είτε επαχθείς ή αλλιώς ασταθείς»). Στην επισκόπηση του για την απαίτηση ASC, στην πραγματικότητα, το Δικαστήριο ακολουθεί το πρωτότυπο βιβλίο τακτικής και στρατιγικής μεθόδου των εναγουσών και επικεντρώνεται στις απαιτήσεις κατασκευής και νοσηλευτικής. Δείτε προηγούμενο, στην 28-29 (λεπτομερής επεξήγηση του Tex. Admin. Code, tit. 25, §§135.15 (2016) (νοσηλευτική), 135.52 (κατασκευή)). Δεν βλέπω πώς "θα προκαλέσει τεράστιο κόστος τόσο στα δικαστήρια όσο και στις διάδικες", προηγούμενο, στην 38, για να ξεχωρίσω τους κανονισμούς ASC που το Δικαστήριο και οι ενάγουσες τόσο έχουν στοχεύσει ως τον πυρήνα της αμφισβήτησης. Με την παραίτηση διαχωρισμού, το Δικαστήριο απορρίπτει πολυάριθμες διατάξεις οι οποίες δεν θα μπορούσαν να επιβάλλουν εύλογα υπέρμετρα βάρη. Για παράδειγμα, οι ασθενείς χειρουργικού κέντρου πρέπει "να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, προσοχή, και αξιοπρέπεια". Tex. Admin. Code, tit. 25, §135.5 (α). Αυτό τώρα επιτάσσεται.
Στις ασθενείς δεν μπορεί να δοθεί παραπλανητική διαφήμιση σχετικά με την επάρκεια ή και τις δυνατότητες του οργανισμού". §135.5 (g). Διατάσσει. Τα κέντρα πρέπει να διατηρούν συναγερμό πυρκαγιάς και συστήματα έκτακτης ανάγκης επικοινωνίας, §§135.41 (δ), 135.42 (ε), και την εξάλειψη των “[κ] ινδύνων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ολίσθηση, πτώση, ηλεκτροπληξία, εγκαύματα,
δηλητηρίαση, ή άλλο τραύμα", §135.10 (β).
Διατάσει και επιτάσει. Όταν ένα κέντρο αναδιαμορφώνεται, ενώ είναι ακόμα σε χρήση, «[π] ρέπει να παρέχονται προσωρινά ηχοπετάσματα όπου έντονη, παρατεταμένη κατασκευαστικοί θόρυβοι θα διαταράξουν ασθενείς ή το προσωπικό στα κατεχόμενα τμήματα του κτιρίου". §135.51 (β) (3) ( Β) (vi). Επιτάσσει. Πρέπει να αναπτυχθούν κέντρα και να εφαρμόσουν πολιτικές που αφορούν τη διδασκαλία και τη δημοσίευση από το προσωπικό. §§135.16 (a), (c). Διατάσει. Θα πρέπει να αποκτήσουν τη μειοψηφική γνώμη του J. Alito, που διαμορφώνει συναίνεση πριν κάνουν έρευνα για τις ασθενείς. §135.17 (e).
Κάλεσε. Κάθε κέντρο να "καταρτίζει, εφαρμόζει [,] και να διατηρεί αποτελεσματικότητα, συνεχή, σε ολόκληρο τον οργανισμό, με γνώμονα τα στοιχεία του προγράμματος ασφάλειας των ασθενών". §135.27 (β). Επίσης κάλεσε. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις αθώες απαιτήσεις που ακυρώνει το Δικαστήριο.
Κάθε υπεύθυνη εφαρμογή διάταξης διαχωρισμού του H. Β. 2 θα αφήσει ένα μεγάλο μέρος της νομοθεσίας ανέπαφο. Τουλάχιστον, των δύο απαιτήσεων που αμφισβητήθηκαν εδώ θα πρέπει να κριθούν συνταγματικές καθώς εφαρμόζονται σε κλινικές σε οποιαδήποτε πόλη του Τέξας, που θα έχει ένα χειρουργικό κέντρο παροχής εκτρώσεων (δηλαδή, εκείνες οι περιοχές στις οποίες υπάρχει ήδη, δεν μπορεί ενδεχομένως να ήταν μια αδικαιολόγητη επιβάρυνση για την πρόσβαση στην έκτρωση). Επιπλέον, δεδομένου ότι ακόμη και το Περιφερειακό Δικαστήριο διαπίστωσε, πως η απαίτηση χειρουργικού κέντρου είναι σαφώς συνταγματική και στις νέες εγκαταστάσεις και στις εγκαταστάσεις που έχουν ήδη λάβει άδεια ως χειρουργικά κέντρα άμβλωσης. Whole Woman’s Health κατά Lakey, 46 F. Supp. 3d 673, 676 (WD Tex. 2014). Και θα πρέπει να δεχθούμε κάθε εφαρμογή κάθε κανονισμού χειρουργικού κέντρου που δεν συνιστά αδικαιολόγητη επιβάρυνση-τουλάχιστον, το σύνολο των κανονισμών ως προς τους οποίους οι ενάγουσες δεν έκαναν ποτέ μια συγκεκριμένη προσφυγή υποστηριζόμενη από συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία.
Η χονδροειδής άρνηση του Δικαστηρίου να συμμετάσχει στην απαιτούμενη ανάλυση διαχωρισμού εδώ αναβιώνει το "ανταγωνιστικό" κανόνι της κατασκευής σύμφωνα με το οποίο σε υποθέσεις που αφορούν την άμβλωση, μία επιτρεπτή-ανεκτή ανάγνωση του νόμου θα πρέπει να αποφευχθεί με κάθε κόστος. "Gonzales, 550 U. S., στην 153 -154 (παραθέτοντας την Stenberg κατά Carhart, 530 U. S. 914, 977 (2000) (ο J. Kennedy μειοψηφεί), ορισμένα εσωτερικά εισαγωγικά παραλείπονται). Αν το Δικαστήριο δεν είναι διατεθειμένο να αναλάβει την προσεκτική ανάλυση διαχωρισμού που απαιτείται, αυτός δεν είναι λόγος για να καταρρίψει όλες τις εφαρμογές των αμφισβητούμενων διατάξεων. Η ορθή πορεία θα ήταν να αναπέμψει στα κατώτερα δικαστήρια για μια λύση προσαρμοσμένη στα συγκεκριμένα γεγονότα που εμφανίζονται σε αυτήν την υπόθεση, για να "προσπαθήσουν να περιορίσουν τη λύση στο πρόβλημα". Ayotte v. Planned Parenthood of Northern New Eng., 546 U. S. 320, 328 (2006).
V
Όταν αποφασίζουμε υποθέσεις με ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα ζητήματα, θα πρέπει να λαμβάνεται ιδιαίτερη μέριμνα για την εφαρμογή πάγιων διαδικαστικών κανόνων με ουδέτερο τρόπο. Το Δικαστήριο δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο εδώ.
Ως εκ τούτου, με σεβασμό μειοψηφώ.
J. Alito
Βρίσκεστε στο Ζ' μέρος για να βρεθείτε στο Α΄ μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.6.2016 στην supremecourt.gov και το μεταφράσαμε από την https://www.supremecourt.gov/opinions/15pdf/15-274_p8k0.pdf
34
Η διάταξη διαχωρισμού αναφέρει: «(α) Εάν μέρος ή το σύνολο των διατάξεων του παρόντος νόμου είναι ποτέ προσωρινός ή μόνιμος περιορισμός ή διατάχθηκε από δικαστική απόφαση, όλες οι άλλες διατάξεις του νόμου του Τέξας που ρυθμίζουν ή περιορίζουν τις αμβλώσεις θα προδιαγράφουν διατάξεις που δεν είχαν υιοθετηθεί, παρείχαν, ωστόσο, ότι κάθε φορά που η προσωρινή ή μόνιμη περιοριστική εντολή ή διαταγή που παρέμενε ή διαλυόταν, ή αλλιώς παύει να έχει αποτέλεσμα, οι διατάξεις πρέπει να έχουν πλήρη δύναμη και αποτέλεσμα.
«(Β) Έχοντας επίγνωση της υπόθεσης Leavitt κατά Jane L., 518 U. S. 137 (1996), στην οποία, στο πλαίσιο του καθορισμού του διαχωρισμού ενός νόμου που ρυθμίζει την άμβλωση το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών έκρινε ότι η ρητή δήλωση των νομοθετικών προθέσεων ελέγχει, είναι η πρόθεση του νομοθετικού σώματος που κάθε διάταξη, ενότητα, υποενότητα, φράση, ρήτρα, πρόταση ή λέξη στον παρόντα Νόμο, και κάθε εφαρμογή των διατάξεων του παρόντος νόμου, μπορούν να διαχωριστούν η μία από την άλλη. Εάν οποιαδήποτε εφαρμογή οποιασδήποτε διάταξης του παρόντος Νόμου σε οποιοδήποτε πρόσωπο, ομάδα ατόμων, ή περιστάσεις κριθεί από το δικαστήριο να είναι άκυρη, οι υπόλοιπες εφαρμογές της διατάξεως αυτής σε όλα τα άλλα πρόσωπα και περιστάσεις θα πρέπει να αποκοπούν και να μην μπορεί να επηρεασθούν. Όλες οι συνταγματικά έγκυρες εφαρμογές του παρόντος νόμου θα πρέπει να διαχωριστούν από τις εφαρμογές που το δικαστήριο κρίνει ότι είναι άκυρες, διατηρώντας τις έγκυρες εφαρμογές σε ισχύ, διότι είναι πρόθεση και προτεραιότητα του νομοθετικού σώματος ότι οι έγκυρες εφαρμογές
επιτρέπεται να σταθούν μόνες τις.
Ακόμα κι αν μια αναθεώρηση του δικαστηρίου διαπιστώσει πως μια διάταξη του παρόντος νόμου, επιβάλει υπερβολική επιβάρυνση σε ένα μεγάλο ή σημαντικό μέρος των σχετικών υποθέσεων, οι εφαρμογές που δεν παρουσιάζουν υπέρμετρα βάρη θα πρέπει να διαχωριστούν από τις υπόλοιπες διατάξεις και να παραμείνουν σε ισχύ, και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εάν το νομοθετικό σώμα να είχε θεσπίσει ένα νόμο που να περιορίζεται σε πρόσωπα, ομάδες προσώπων, ή περιστάσεις για τις οποίες η εφαρμογή του νόμου δεν παρουσιάζει μια αδικαιολόγητη επιβάρυνση. Το νομοθετικό σώμα δηλώνει περαιτέρω ότι θα περάσει αυτό το νόμο, και κάθε διάταξη, ενότητα, υποενότητα, φράση, ρήτρα, πρόταση ή λέξη, και όλες τις συνταγματικές εφαρμογές του παρόντος νόμου, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι κάθε διάταξη, ενότητα, υποενότητα, φράση, ρήτρα, πρόταση ή λέξη και όλες οι εφαρμογές του παρόντος νόμου, ήταν να κηρυχθούν αντισυνταγματικές ή να συνεπάγονται υπερβολική επιβάρυνση. "(γ) Δ[εσμευτικές-εφαρμογές έως τα τέλη του χρόνου απαγορεύουν μόνο τις αμβλώσεις]" (δ) Εάν οποιαδήποτε διάταξη του παρόντος Νόμου κριθεί από οποιοδήποτε δικαστήριο να είναι αντισυνταγματικά ασαφής, τότε οι εφαρμογές της εν λόγω διατάξεως που δεν παρουσιάζουν συνταγματικά προβλήματα ασάφειας πρέπει να αποκοπούν και να παραμείνουν σε ισχύ". HB 2, §10, App. to Pet. for Cert. 199α-201α.
