Οι ενάγουσες μπορούσαν να ζητήσουν επανεξέταση σε αυτό το Δικαστήριο, αλλά επέλεξαν να μην το πράξουν. Αυτό με φέρνει στο κύριο επιχείρημα του Δικαστηρίου-ότι η δεύτερη αμφισβήτιση είναι μια διαφορετική αξίωση λόγω της «μεταβολής των περιστάσεων". Τι εννοεί το Δικαστήριο με το ότι οι ενάγουσες έχουν πλέον καλύτερα αποδεικτικά στοιχεία από ό, τι κατά το χρόνο της πρώτης υπόθεσης σε σχέση με με τον αριθμό των κλινικών που θα πρέπει να κλείσουν ως αποτέλεσμα της απαίτησης ομολογουμένων προνομίων.
Το επιχείρημα αυτό έρχεται σε αντίθεση με έναν θεμελιώδη κανόνα του δεδικασμένου, δηλαδή, ότι η ενάγουσα που χάνει σε μια πρώτη υπόθεση δεν μπορεί αργότερα να φέρει την ίδια υπόθεση απλώς και μόνο επειδή έχει πλέον συγκεντρώσει καλύτερα στοιχεία. Η αξίωση αποκλεισμού δεν περιέχει μια εξαίρεση "καλύτερης απόδειξης". Δείτε, π.χ., Torres κατά Shalala, 48 F. 3d 887, 894 (CA5 1995) ("Αν απλά με την υποβολή των νέων στοιχείων που παρασχέθηκαν σε μια προηγούμενη απόφαση εκ των πραγμάτων διακριτή, το δεδικασμένο θα πάψει να υπάρχει"), Geiger κατά Foley Hoag LLP Retirement Plan, 521 F. 3d 60, 66 (CA1 2008). (Η αξίωση αποκλεισμού "ισχύει ακόμα και αν η διάδικος είναι έτοιμη να παρουσιάσει διαφορετικά στοιχεία στη δεύτερη δίκη...") Saylor κατά United States, 315 F. 3d 664, 668 (CA6 2003) ("Το γεγονός ότι... Τα νέα στοιχεία θα μπορούσαν να αλλάξουν την έκβαση της υπόθεσης δεν επηρεάζει την εφαρμογή του δόγματος της αξίωσης αποκλεισμού"), International Union of Operating Engineers-Employers Constr. Industry Pension, Welfare and Training Trust Funds v. Karr, 994 F. 2d 1426, 1430 (CA9 1993) ("Το γεγονός ότι κάποια διαφορετικά στοιχεία μπορούν να παρουσιαστούν σε αυτή τη δίκη..., ωστόσο, δεν νικά το κώλυμα του δεδικασμένου"), (δεύτερη) Επαναδιατύπωση των αποφάσεων §25, Σχόλιο β' («Μια απλή μετατόπιση των αποδεικτικών στοιχείων για να υποστηρίξει μια αναπόδεικτη βάση προηγούμενης δίκης δεν θα είναι αρκετή για να προχωρήσει σε μια νέα αξίωση αποφεύγοντας την ανατρεπτική επίδραση της απόφασης"), 18 C. Wright, A. Miller, & Ε Cooper, Ομοσπονδιακή Πρακτική και Διαδικασία §4403, σ. 33 (2d ed. 2002) (Wright & Miller) (Το δεδικασμένο ισχύει κανονικά παρά τη διαθεσιμότητα νέων στοιχείων"),Επαναδιατύπωση των αποφάσεων §1, Σχόλιο β (Οι συνήθεις κανόνες της αξίωσης αποκλεισμού ισχύουν "αν η διάδικος κατά της οποίας καθίσταται μια απόφαση είναι αργότερα σε θέση να δώσει καλύτερα αποδεικτικά στοιχεία, έτσι ώστε είναι επιτυχής σε μια δεύτερη δίκη»).
Σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα μιας θεμελιώδους και καλά αποδεκτής νομικής αρχής που δεν απαιτεί καμία περαιτέρω εξήγηση, το Δικαστήριο αναφέρει ένα ποτ πουρί των αποφάσεων μας, που δεν έχουν καμία σχέση με το επίμαχο ζήτημα. Μερικές δεν είναι καν δεδικασμένα. 5 Και οι υποθέσεις που δεν αφορούν το δεδικασμένο, Αbie State Bank κατά Bryan, 282 U. S. 765, 772 (1931), Lawlor κατά National Screen Service Corp., 349 U. S. 322, 328 (1955), και Third Nat. Bank of Louisville κατά Stone, 174 U. S. 432, 434 (1899), εγκρίνει την μέτρια πρόταση ότι η προηγούμενη απόφαση δεν αποκλείει νέες αξιώσεις που βασίζονται σε γεγονότα που συνέβησαν μετά το χρόνο της πρώτης δικαστικής απόφασης. 6
Αλλά η δεύτερη αμφισβήτηση των εναγουσών δεν βασίζεται σε νέες πράξεις μεταγενέστερες της πρώτης δίκης. Περισσότερο, στηρίζεται στην ίδια υποκείμενη πράξη, παρά στη ψήφιση του H. Β. 2, ο οποίος φέρεται να θέτει μια υπερβολική επιβάρυνση. Έρχομαι τώρα στην αρχή στην οποία στηρίζεται κυρίως το Δικαστήριο, το σχόλιο στ' της §24 της δεύτερης Επαναδιατύπωσης. Αυτό έχει ως εξής:
"Υλικό γεννησιουργών γεγονότων που συμβαίνουν μετά την απόφαση της προσφυγής σε σχέση με το ίδιο θέμα μπορούν από μόνα τους, ή σε συνδυασμό με τα προγενέστερα γεγονότα, να περιλαμβάνουν μια συναλλαγή που μπορεί να γίνει η βάση μιας δεύτερης δίκης δεν αποκλείεται από την πρώτη. Δείτε Illustrations 10–12. Όπου σημαντικές ανθρώπινες αξίες, όπως είναι η νομιμότητα μιας συνεχούς προσωπικής αναπηρίας ή περιορισμού-διακυβεύονται, ακόμη και μια μικρή αλλαγή των συνθηκών μπορεί να δώσει μία επαρκή βάση για την άσκηση μιας δεύτερης προσφυγής». (η υπογράμμιση προστέθηκε).
Δεδομένου ότι έχω τονίσει τη λέξη- "μπορεί"-θα πρέπει να καταστεί σαφές, αυτό το σχόλιο δεν λέει ότι «[ο]υσιώδη γεννεισιουργά γεγονότα που συμβαίνουν μετά την απόφαση της δίκης πάντα ή ακόμα και συνήθως αποτελούν «τη βάση μιας δεύτερης δίκης δεν αποκλείεται από τη πρώτη". Αντίθετα, το σχόλιο είναι της άποψης ότι αυτό το "μπορεί" να είναι έτσι. Σύμφωνα, προηγούμενο, στην 11 («[Α]νάπτυξη νέων ουσιωδών πραγματικών περιστατικών μπορεί να σημαίνει ότι μια νέα υπόθεση και μια κατά τα άλλα παρόμοια με προηγούμενη υπόθεση που δεν παρουσιάζει την ίδια αξίωση» (η υπογράμμιση προστέθηκε)). Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πότε η ανάπτυξη νέων πραγματικών περιστατικών θα πρέπει να οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα. Και υπάρχουν σοβαροί λόγοι να συμπεράνουμε πως αυτό θα πρέπει να είναι μία πολύ στενή εξαίρεση πράγματι. Αλλοιώς, η δήλωση αυτή, υποβιβάζεται σε απλό σχόλιο, θα φέρει επανάσταση στους κανόνες της αξίωσης αποκλεισμού-επιτρέποντας ένα μέρος να επαναδιεκδικήσει δικαστικώς μία χαμένη αξίωση κάθε φορά που αποκτά καλύτερα αποδεικτικά στοιχεία. Σχόλιο στ' σίγουρα δεν είναι γραφτό να ηττηθεί αυτός ο θεμελιώδης κανόνας.
Τι σημαίνει το σχόλιο αναμφίβολα είναι πολύ πιο μέτριο-μόνο σε λίγες, περιορισμένες υποθέσεις η ανάπτυξη νέων ουσιωδών πραγματικών περιστατικών θα πρέπει (κατά τη γνώμη της ALI) να επιτρέπουν δικαστική επαναδιεκδίκηση. Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες; Η ενότητα 24 περιλαμβάνει τρία ενδεικτικά παραδείγματα, με τη μορφή των υποθετικών υποθέσεων, και καμία δεν μοιάζει με την παρούσα υπόθεση. Στη πρώτη υποθετική υπόθεση, η επακόλουθη δίκη βασίζεται σε νέα γεγονότα που παρέχουν μια βάση ελάφρυνσης-επικουρίας με διαφορετική νομική θεωρία. (Δεύτερη) Επαναδιατύπωση των αποφάσεων §24, Illustration 10.
Στη δεύτερη υπόθεση, ένας πατέρας που έχασε μια προηγούμενη υπόθεση επιμέλειας των παιδιών φέρνει μια δεύτερη προσφυγή κατά του γυμναστηρίου της συζύγου του ως μητέρα που βασίζεται στην «μετέπειτα εμπειρία», η οποία θεωρώ σημαίνει μετέπειτα συμπεριφορά από τη μητέρα. Στο ίδιο, Illustration 11.
Αυτή η εικόνα-illustration είναι σαφώς συνδεδεμένη με τον προσδιορισμό της «κατάστασης» ενός προσώπου -και όχι τη κατάσταση σε γενικές γραμμές, αλλά μια συγκεκριμένη κατάσταση, του πόσο κατάλληλη είναι ως γονέας, πως ο νόμος την αναγνωρίζει ως ευμετάβλητη. Δείτε Reporter’s Note, id., §24, σχόλιο f (Illustration 11 "αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της επίδρασης της μεταβολής των συνθηκών σε μια δίκη σχετικά με το καθεστώς-status").
Στο τελευταίο παράδειγμα, η κυβέρνηση χάνει μία αστική αντιμονοπωλιακή υπόθεση συνωμοσίας, αλλά στη συνέχεια φέρνει μια δεύτερη αστική αντιμονοπωλιακή υπόθεση συνωμοσίας με βάση τις νέες συνωμοτικές πράξεις. Η εικόνα- illustration δεν δείχνει ότι η νομιμότητα των προγενέστερων πράξεων τελειώνει στη πρώτη υπόθεση και είναι δικάσιμες στη δεύτερη υπόθεση, μόνο ότι οι μεταγενέστερες πράξεις οδηγούν σε μια νέα αξίωση και ότι η απόδειξη των προηγούμενων πράξεων μπορεί να γίνει δεκτή ως αποδεικτικό στοιχείο για να εξηγήσει τη σημασία των μετέπειτα πράξεων. Id., illustration-Εικόνες 12. Η παρούσα αξίωση δεν είναι παρόμοια με οποιαδήποτε από αυτές τις εικόνες. Αυτό δεν συνεπάγεται πως μια αξίωση που στηρίζεται σε πράξεις μετά από δικαστικές αποφάσεις και μια νέα νομική θεωρία. Δεν μας ζητήθηκε να καταργηθεί το καθεστώς-status ενός προσώπου. Και δεν συνεπάγεται μια συνεχής πορεία της συμπεριφοράς που πρέπει να αποδειχθεί από τους νέους νόμους του κράτους. Η τελική εικόνα στην πραγματικότητα υπονομεύει την απόφαση του Δικαστηρίου. Reporter’s Note links this illustration to a Fifth Circuit case, Exhibitors Poster Exchange, Inc. κατά National Screen Service Corp., 421 F. 2d 1313 (1970). Στην υπόθεση αυτή, το Δικαστήριο διέκρινε μεταξύ πραγματικών μετά-δικαστικών αποφάσεων νόμους και «νόμους που έχουν ολοκληρωθεί [πριν από την προηγούμενη απόφαση], εκτός από τις συνέπειές τους". Στο ίδιο, στην 1318.
Μόνο νόμοι μετά από δικαστική κρίση- και όχι τις συνέπειες μετά από δικαστική κρίση, έκρινε η Πέμπτη Περιφέρεια, μπορεί να οδηγήσουν σε μια νέα αιτία της αγωγής. δείτε ibid.7
Εδώ, το Δικαστήριο δεν βασίζεται σε οποιουσδήποτε νέους νόμους που διενεργούνται από το κράτος του Τέξας μετά το τέλος της πρώτης υπόθεσης. Αντ' αυτού, το Δικαστήριο στηρίζεται αποκλειστικά σε ό,τι χρειάζεται για να είναι οι νέες συνέπειες, το κλείσιμο των πρόσθετων κλινικών, που είπαν πως έχουν προκύψει από την ψήφιση του H. Β. 2.
Δ
Για τους λόγους αυτούς, αυτό που το Δικαστήριο έχει κάνει εδώ είναι να δημιουργήσει μια εντελώς νέα εξαίρεση από τον κανόνα ότι η ενάγουσα χάνει, δεν μπορεί να επαναδιεκδικήσει αξίωση μόνο και μόνο επειδή έχει τώρα νέες και καλύτερες αποδείξεις. Όσο καλύτερα μπορώ να πω, ο νέος κανόνας του Δικαστηρίου πρέπει να είναι κάτι σαν αυτό:
Αν η ενάγουσα χάνει αρχικά επειδή απέτυχε να παράσχει επαρκείς αποδείξεις ότι η αμφισβήτηση του νόμου θα έχει ένα αντισυνταγματικό αποτέλεσμα και εάν μετέπειτα εξελίξεις τείνουν να δείξουν ότι ο νόμος θα έχει στην πραγματικότητα τα αποτελέσματα αυτά, η ενάγουσα μπορεί να επανα-διεκδικήσει την ίδια αξίωση.
Ένας τέτοιος κανόνας θα ήταν άνευ προηγουμένου, ενώ δεν είμαι σίγουρος για τη σοφία του, αλλά είμαι βέβαιος για αυτό: Δεν υπάρχει καμία πιθανή δικαιολογία για ένα τέτοιο κανόνα, εκτός αν η ενάγουσα, κατά το χρόνο της πρώτης υπόθεσης, δεν μπορούσε ευλόγως να δείξει ποιες είναι η συνέπειες του νόμου. Και αυτό δεν ισχύει ως κατάσταση στην προκειμένη υπόθεση.
Το Δικαστήριο δεν ισχυρίζεται ότι ενάγουσες, κατά το χρόνο της πρώτης υπόθεσης, δεν θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν και να προσκομίσουν αποδεικτικά στοιχεία που ήταν αρκετά για να δείξουν ότι η απαίτηση ομλογουμένων προνομίων θα προκαλέσει κλείσιμο σε επαρκή αριθμό κλινικών. Αντ' αυτού, το Δικαστήριο επιχειρεί να υποστηρίξει ότι οι ενάγουσες δεν θα μπορούσαν να αποδειξουν εκείνη τη στιγμή πως ένας επαρκής αριθμός κλινικών είχε ήδη κλείσει. Όπως έχω εξηγήσει, δεν χρειάζεται οι ενάγουσες να δείξουν ή τι θα προσπαθήσουν να αποδείξουν.
Βρίσκεστε στο Γ' μέρος για να βρεθείτε στο Δ' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.6.2016 στην supremecourt.gov και το μεταφράσαμε από την https://www.supremecourt.gov/opinions/15pdf/15-274_p8k0.pdf
5 Δείτε προηγούμενο, στην 13 (αναφέρρται στην United States v. Carolene Products Co., 304 U. S. 144, 153 (1938), και Nashville, C. & St. L. R. Co. κατά. Walters, 294 U. S. 405, 415 (1935)).
6 Το υποθετικό Δικαστήριο μολυσμένου νερού, δείτε προηγούμενο, στην 12-13, μπορεί να συνεπάγεται μια τέτοια κατάσταση. Εάν μετά το χάσιμο της πρώτης δίκης, οι ίδιες οι κρατούμενες συνέχισαν να πίνουν το νερό, δεν θα πρέπει να αποκλειστούν από μια δίκη ως αποτέλεσμα ανάρρωσης των τραυματισμών που υπέστησαν μετά τη πρώτη δίκη. Αλλά αν το Δικαστήριο με απλά λόγια σημαίνει ότι το πέρασμα του χρόνου θα επιτρέψει στις κρατούμενες να παρουσιάσουν καλύτερα αποδεικτικά στοιχεία για την υποστήριξη της ίδιας αξίωσης, η διαδοχική δίκη θα παραγραφεί για τους λόγους που εξέθεσα. Σε αυτή την περίπτωση, η προσφυγή τις θα κινηθεί για την ελάφρυνση-επικουρία από την απόφαση. Δείτε (δεύτερη) Επαναδιατύπωση §73.
7 Δείτε επίσης Sutliffe κατά Epping School Dist., 584 F. 3d 314, 328 (CA12009) («[Ό] ταν η κατηγορούμενη κατηγορείται ... για πράξεις οι οποίες όμως συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου ήταν ουσιαστικά του ίδιου είδους και ίδιου κινήτρου, η εντιμότητατα-ευθύτητα προς την κατηγορούμενη, καθώς και για τη δημόσια διευκόλυνση μπορεί να απαιτεί ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο νόμο, και τα γεγονότα που συνιστούν όμως μία συναλλαγή» (τα εσωτερικά εισαγωγικά παραλείπονται)), Monahan κατά New York City Dept. of Corrections, 214 F. 3d 275, 289 (Ca2 2000) ("η αξίωση των εναγουσών των νέων περιστατικών που προκύπτουν από την εφαρμογή της προσβαλλόμενης πολιτικής είναι επίσης ανεπαρκής ώστε να απαγορεύσει την εφαρμογή του δεδικασμένου»), Huck κατά Dawson, 106 F. 3d 45, 49 (CA3 1997) (εφαρμογή δεδικασμένου, όπου "τα ίδια πραγματικά περιστατικά που οδήγησαν στην προγενέστερη απόφαση προκάλεσαν τη συνεχιζόμενη ζημία").
