Ο σεξισμός στις λέξεις Γ'

Οι διακυβερνητικές οργανώσεις, πολύ περισσότερο από τις κυβερνητικές έσπευσαν να πάρουν μέτρα που αποβλέπουν στην προώθηση ενός μη σεξιστικού λεξιλογίου. Για παράδειγμα, η Γενική Συνέλευση της Ουνέσκο υιοθέτησε, το 1991 και το 1993, κατευθυντήριες γραμμές που απαιτούν τη χρήση διατυπώσεων οι οποίες αναφέρονται με σαφήνεια στα δύο φύλα, καθώς και την κατά το δυνατόν συχνότερη επίκληση της έκφρασης "δικαιώματα του προσώπου". Στη διάρκεια της Παγκόσμιας διάσκεψης ανθρωπίνων δικαιαωμάτων, που οργανώθηκε στη Βιέννη, τον Ιούνιο του 1993, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, το Φόρουμ των μη κυβερνητικών οργανώσεων – που συγκεντρώνει περισσότερες από 1.000 οργανώσεις – υιοθέτησε σύσταση η οποία ζητεί να καταργηθεί κάθε μεροληψία απέναντι στο ένα ή το άλλο φύλο και να αντικατασταθεί η έκφραση "δικαιώματα του ανθρώπου" με την έκφραση "ανθρώπινα δικαιώματα" ή με την έκφραση "δικαιώματα του ανθρωπίνου προσώπου".

Οι περισσότερες-οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η ακρίβεια της γλώσσας έχει κατοχυρωθεί οριστικά στα λεξικά και τις γραμματικές. Αλλά η γλώσσα δεν είναι στατική: εξελίσσεται συνεχώς για να αντικατοπτρίζει τις νέες πραγματικότητες, τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Έτσι, το γράμμα w ενσωματώθηκε επισήμως στο γαλλικό αλφάβητο μόλις το… 1964. Η γλώσσα είναι ταυτοχρόνως η αντανάκλαση και η κινητήρια δύναμη όλων των κοινωνιών. Κάθε χρονιά, τα λεξικά Petit Robert και Larousse προσθέτουν νέες λέξεις που αντανακλούν την κοινωνική, τεχνική και ιατρική εξέλιξη ή αλλαγές στα ήθη. Η γαλλική κυβέρνηση συγκρότησε εδώ και δεκαετίες επιτροπές ορολογίας, στόχος των οποίων είναι να προσαρμόσουν το σύγχρονο λεξιλόγιο στις νέες επιστημονικές, ιατρικές, εμπορικές πραγματικότητες. Οι επιτροπές αυτές κατοχύρωσαν λέξεις εξαιρετικά συνηθισμένες σήμερα, όπως πληροφορική, υπολογιστής, βηματοδότης κ.λπ.

Η δημιουργία ορολογίας δεν έχει μοναδικό στόχο να αντικαταστήσει τις λέξεις που έχουν πέσει σε αχρηστία, αλλά να εκφράσει επίσης αλλαγές που σχετίζονται με την έκφραση του "είναι" και με την κοινωνική ή την ταυτότητα της φυλής. Έτσι, στις Ηνωμένες Πολιτείες ο όρος "Αφρικανή-ός – Αμερικανίδα-ός" που τώρα είναι σε τρέχουσα χρήση, είναι πρόσφατης προέλευσης και αποβλέπει στο να αναγνωρίσει μια ηπειρωτική, παρά φυλετική, καταγωγή. Όταν οι Αμερικανίδες και οι Αμερικανοί αποφασίζουν να αντιπροσωπευθούν και να ταυτιστούν με τη λέξη "Αφρικανή-ός  – Αμερικανίδα-ός, αναφέρονται στην ιστορία, στους αγώνες και στις προσδοκίες τις-τους.

Οι λέξεις οικοδομούν και αντανακλούν τον πολιτισμό και τα βιώματα όλων των κοινωνιών. Έτσι, αν συγκρίνουμε την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948 με τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη του 1789, ανακαλύπτουμε ότι στην τελευταία, χρησιμοποιείται μόνο η λέξη "άνθρωπος", ενώ στην πρώτη, ο γενικός όρος του "προσώπου" χρησιμοποιείται κατά κόρον, πράγμα που δείχνει ότι οι συντάκτριες-ες του φρόντισαν να επισημάνουν τη μη διάκριση ανάμεσα στα φύλα, καταφεύγοντας συχνά σε όρους διαφορετικούς από το "άνθρωποι".

Η μίξη των ορολογιών, που χαρακτήρισε αυτή την προσπάθεια, επισημαίνεται από τον καθηγητή του δικαίου Ιβ Μαντό, ο οποίος παρατηρεί: "Η διπλή διατύπωση του τίτλου της Διακήρυξης και της έκφρασης που χρησιμοποιείται στο πρώτο άρθρο, είναι αποκαλυπτική μιας αμηχανίας σε σχέση με την ορολογία, η οποία εύκολα θα παραμεριζόταν με τη χρήση της έννοιας των δικαιωμάτων του ανθρώπινου προσώπου" [15].

Η γλώσσα παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής ταυτότητας των προσώπων και η αλληλεπίδραση που υπάρχει ανάμεσα στη γλώσσα και τις κοινωνικές συμπεριφορές υπήρξε αντικείμενο πολλών ερευνών και δεν χρειάζεται να αποδειχθεί. Αυτό απέδειξαν -ανάμεσα σε άλλες πρόσφατες μελέτες- ο γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκό, ο οποίος τόνισε τις σχέσεις ανάμεσα στην εξουσία και το λόγο [16] και ο Πιέρ Μπουρντιέ, ο οποίος στο έργο του Ce que parler veut dire (Τι σημαίνει να μιλάς) [17] περιγράφει την ύπαρξη ενός γλωσσολογικού κεφαλαίου από το οποίο εξάγει την έννοια της "συμβολικής εξουσίας", εσωτερικευμένης και αποδεκτής: "η γλώσσα είναι η απεικόνιση ή η συμβολική μορφή των σχέσεων εξουσίας και παρέχει σ’ αυτές τη νομιμοποίησή τις".

Το Συμβούλιο υπουργίνων-ών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναρμονίζεται με την κοινωνική εξέλιξη του τέλους του 20ού αιώνα όταν δηλώνει, το 1990, ότι έχει πεισθεί πως ο σεξισμός ο οποίος χαρακτηρίζει τη γλώσσα στις περισσότερες χώρες-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης- όπου επικρατεί το ανδρικό επί του γυναικείου- αποτελεί τροχοπέδη στην ισότητα ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες.

Η Διεθνής Αμνηστία από την πλευρά της, αποφάσισε το Δεκέμβριο του 1997 να υιοθετήσει μια διατύπωση των δικαιωμάτων που ταιριάζει με την αποστολή της, τους στόχους της και το όραμά της. Τρεις εκφράσεις θα αντικαταστήσουν στο εξής την έκφραση "δικαίωμα του ανθρώπου", με εξαίρεση τα ιστορικά ντοκουμέντα. Θα είναι οι εξής: "δικαιώματα του ανθρώπινου προσώπου", "ανθρώπινα δικαιώματα", και "δικαιώματα της ανθρώπινης ύπαρξης".

Το να συνιστά καμιά-νείς την αλλαγή ενός όρου δεν σημαίνει ότι εξαλείφεται από τη συλλογική μνήμη ένα γεγονός όπως η γαλλική επανάσταση του 1789, ούτε ότι απορρίπτονται η συμβολή της και οι συνέπειές της για την ανθρωπότητα. Πρόκειται, απλούστατα, για την αναγνώριση του γεγονότος ότι τα "ανθρώπινα δικαιώματα" εξελίχθηκαν μετά το 1789 και ότι η ισότητα ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες αποτελεί αναπόσπαστο μέρος αυτής της εξέλιξης. Η γλώσσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  δεν μπορεί να επιτρέπει την προώθηση ενός μόνο γένους (και φύλου) ως οικουμενικής κατηγορίας ούτε να μεταφέρει προκαταλήψεις : οι γυναίκες, ακριβώς όπως και οι άνδρες, έχουν δικαιώματα. Η αναγνώριση περνά από τη χρησιμοποίηση μιας έκφρασης που αναγνωρίζει την ύπαρξή τις.

Βρίσκεστε στο Γ' μέρος για να βρεθείτε στο Α' μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις 5.11.2015 από την socialpolicy.gr είναι γραμένη από την Callamard Agnes, Διδακτώρισα πολιτικών επιστημών, συγγράφισα, ειδική σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πρώην διευθύντρια του ARTICLE 19 στην http://socialpolicy.gr/2014/03/%CE%BF-%CF%83%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82.html 

[15] Yves Madot, Droits de l’ Homme, Masson, Παρίσι 1991.

[16] Michel Foucault, La Volonte de pouvoir, Gallimard, Παρίσι, 1976, και L’Archeologie du savoir, Gallimard, 1987.

[17] Pierre Bourdieu, Ce que parler veut dire, Fayard, Παρίσι, 1982.