3. Εκτίμηση του Δικαστηρίου
Α. Εφαρμογή του άρθρου 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 8
87. Το Δικαστήριο έχει ασχοληθεί με μια σειρά υποθέσεων σχετικά με τις διακρίσεις εξ' αιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού. Μερικές εξετάστηκαν βάσει του άρθρου 8 και μόνο, ήτοι περιπτώσεις που αφορούν την απαγόρευση σύμφωνα με το ποινικό δίκαιο των λεσβιακών-ομοερωτικών σχέσεων μεταξύ ενηλίκων (βλ. Dudgeon κατά της Αγγλίας, 22 Οκτωβρίου 1981, σειρά A αριθ. 45, Νόρις κατά Ιρλανδίας, στις 26 Οκτωβρίου 1988, σειρά A αριθ. 142, και Μοδινός κατά της Κύπρου, 22 Απριλίου 1993, σειρά A αριθ. 259) και την μη αποδοχή-εκπλήρωση των ΛεΠΑΤ από τις ένοπλες δυνάμεις (βλ. Smith και Grady κατά Ηνωμένου Βασιλείου, αρ.. 33985/96 και 33986/96 , ΕΔΑΔ 1999-VI). Άλλες εξετάστηκαν βάσει του άρθρου 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 8. Αυτές περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, διαφορετική ηλικία συγκατάθεσης βάσει του ποινικού δικαίου για τις ΛεΠΑΤ σχέσεις (L. και V. κατά Αυστρίας, αρ.. 39392/98 και 39829/98, ΕΔΑΔ 2003-I), την ανάθεση της γονικών δικαιωμάτων ( Salgueiro da Silva Mouta κατά Πορτογαλίας, αριθ. 33290/96, ΕΔΑΔ 1999-ΙΧ), την άδεια παιδοθεσίας (Fretté κατά Γαλλίας, αριθ. 36515/97, ΕΔΑΔ 2002-I, και EB κατά Γαλλίας, όπ.π.) και το δικαίωμα να επιτύχει την μίσθωση (οικίας συνέχιση του συμβολαίου) της αποθανούσας-ντος εταίρου (προαναφερθείσα απόφαση Karner).
88. Εν προκειμένω, οι προσφεύγοντες διατύπωσαν την καταγγελία τους βάσει του άρθρου 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 8. Το Δικαστήριο κρίνει ότι είναι σκόπιμο να ακολουθήσει αυτή την προσέγγιση.
89. Δεδομένου ότι η πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, το άρθρο 14 συμπληρώνει τις άλλες ουσιώδεις διατάξεις της Σύμβασης και των πρωτοκόλλων της. Δεν έχει ανεξάρτητη ύπαρξη εφόσον έχει αποτέλεσμα μόνο σε σχέση με "την απόλαυση των δικαιωμάτων και ελευθεριών" που διασφαλίζουν οι διατάξεις αυτές. Αν και η εφαρμογή του άρθρου 14 δεν προϋποθέτει την παραβίαση αυτών- των διατάξεων - και η επέκταση-βαθμό είναι αυτόνομη - δεν υπάρχει χώρος εφαρμογή της, εκτός των πραγματικών γεγονότων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής μίας ή περισσοτέρων από την τελευταία (βλ. , για παράδειγμα, EB κατά Γαλλίας, ό.π., § 47, Karner, προπαρατεθείσα, § 32? και Petrovic κατά Αυστρίας, 27 Μαρτίου 1998, § 22, Εκθέσεις 1998-II).
90. Είναι βέβαιο, εν προκειμένω, ότι η σχέση ενός ζευγαριού του ιδίου φύλου, όπως οι προσφεύγοντες, εμπίπτει στην έννοια της «ιδιωτικής ζωής» κατά την έννοια του άρθρου 8. Ωστόσο, υπό το φως των παρατηρήσεων των διαδίκων το Δικαστήριο κρίνει σκόπιμο να εξετάσει το ζήτημα αν η σχέση τους αποτελεί επίσης «οικογενειακή ζωή».
91. Τα δικαστήρια επαναλαμβάνουν τη νομολογία όσον αφορά τα διαφορετικού φύλου ζευγάρια, δηλαδή ότι η έννοια της οικογένειας δυνάμει της παρούσας διάταξης δεν περιορίζεται στο γάμο με βάση τις σχέσεις και μπορεί να συμπεριλάβει και άλλους de facto "οικογενειακούς" δεσμούς όταν το ζευγάρι ζει μαζί εκτός γάμου. Παιδί που γεννήθηκε από μια τέτοια σχέση είναι ipso jure τμήμα της "οικογένειας" ένωσης-μονάδας από τη στιγμή της γέννησης του (βλ. Elsholz κατά Γερμανίας [GC], όχι. 25735/94, § 43, ΕΣΔΑ 2000 -VIII, υπόθεση Keegan κατά Ιρλανδίας, 26 Μαΐου 1994, § 44, σειρά A αριθ. 290, και επίσης υπόθεση Johnston και άλλες-οι κατά Ιρλανδίας, 18 Δεκεμβρίου 1986, § 56, σειρά A αριθ. 112).
92. Αντιθέτως, η νομολογία του Δικαστηρίου αποδέχτηκε μόνο πως η συναισθηματική και σεξουαλική σχέση ενός ζευγαριού του ιδίου φύλου αποτελεί "ιδιωτική ζωή", αλλά δεν έχει διαπιστώσει ότι αποτελεί «οικογενειακή ζωή», ακόμη και όταν μια μακροχρόνια σχέση συγκατοικούντων εταίρων- συγκατοικούντος ζευγαριού ήταν σε κίνδυνο-οικονομική υποστήριξη, διεκδίκηση. Όταν διαμόρφωσε το συμπέρασμα αυτό, το Δικαστήριο παρατήρησε πως, παρά την αυξανόμενη τάση σε μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών προς τη νομική και δικαστική αναγνώριση των σταθερών de facto σχέσεων μεταξύ ΛεΠΑΤ, δεδομένης της ύπαρξης ελάχιστου κοινού πεδίου μεταξύ των Συμβαλλομένων Χωρών, αυτό ήταν μια περιοχή-τομέας η οποία εξακολουθούσε να απολαμβάνει ένα ευρύ περιθώριο εκτιμήσεως (βλ. υπόθεση Mata Estevez κατά Ισπανίας (Δεκέμβριος), αριθ. 56501/00, ΕΔΑΔ 2001-VI, με περαιτέρω παραπομπές). Στην υπόθεση Karner (όπ.π., § 33), σχετικά με τη διαδοχή του ενοικιοστασίου-μίσθωσης στην επιζώσα συντρόφισα-ο ΛεΠΑΤ ζευγαριού, των δικαιωμάτων μίσθωσης της θανούσας-ντος, η οποία ενέπιπτε στην έννοια «σπίτι », το Δικαστήριο ρητώς άφησε ανοικτό το ερώτημα εάν η υπόθεση αφορούσε, επίσης, "την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή" των προσφευγουσών-ντων.
93. Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι από το 2001, όταν η απόφαση Mata Estevez εκδόθηκε, συνέβη μια ταχεία εξέλιξη των κοινωνικών στάσεων απέναντι στα λεσβιακά ζευγάρια σε πολλές χώρες μέλη. Από τότε, ένας σημαντικός αριθμός χωρών μελών έχουν παράσχει νομική αναγνώριση σε ζευγάρια του ίδιου φύλου (βλ. ανωτέρω, σκέψεις 27 έως 30). Ορισμένες διατάξεις του δικαίου της ΕΕ αντικατοπτρίζουν επίσης την αυξανόμενη τάση να συμπεριλάβουν τα λεσβιακά ζευγάρια στην έννοια της «οικογένειας» (βλ. ανωτέρω σκέψη 26).
94. Ενόψει αυτής της εξέλιξης το Δικαστήριο κρίνει ότι είναι τεχνητή για να διατηρήσει την άποψη ότι, σε αντίθεση με ένα ετερό ζευγάρι, το λεσβιακό ζευγάρι δεν μπορεί να απολαμβάνει την «οικογενειακή ζωή» στους σκοπούς του άρθρου 8. Κατά συνέπεια, η σχέση των προσευγόντων, μια σχέση συμβίωσης λεσβιακού ζευγαριού που ζουν σε μια σταθερή de facto-εκ των πραγμάτων σχέση, εμπίπτει στην έννοια της "οικογενειακής ζωής", όπως ακριβώς θα ήταν και η σχέση ενός ετερό ζευγαριού στην ίδια κατάσταση.
95. Το Δικαστήριο καταλήγει επομένως στο συμπέρασμα ότι τα πραγματικά περιστατικά της παρούσης υποθέσεως εμπίπτουν εν προκειμένω, στην έννοια της «ιδιωτικής ζωής» καθώς και της «οικογενειακής ζωής», κατά την έννοια του άρθρου 8. Κατά συνέπεια, το άρθρο 14 εφαρμόζεται σε συνδυασμό με το άρθρο 8.
β. Η συμμόρφωση με το άρθρο 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 8
96. Το Δικαστήριο έχει καθιερώσει με τη νομολογία του ότι για ένα θέμα που ανακύπτει βάσει του άρθρου 14 πρέπει να υπάρχει διαφορετική μεταχείριση των προσώπων που σχετίζονται με παρόμοιες καταστάσεις. Μια τέτοια διαφορετική μεταχείριση συνιστά δυσμενή διάκριση αν δεν έχει αντικειμενική και λογική δικαιολογία? Με άλλα λόγια, εάν δεν επιδιώκει νόμιμο σκοπό ή εάν δεν υπάρχει εύλογη σχέση αναλογικότητας μεταξύ των μέσων και του στόχου που επιδιώκεται να υλοποιηθεί. Οι Συμβαλλόμενες Χώρες διαθέτουν περιθώριο εκτιμήσεως κατά την αξιολόγηση εάν και σε ποιο βαθμό οι διαφορές σε κατά τα άλλα παρόμοιες καταστάσεις δικαιολογούν διαφορετική μεταχείριση (βλ. Burden, ό.π., § 60).
97.Από τη μια πλευρά, το Δικαστήριο έχει κρίνει επανειλημμένως ότι, όπως ακριβώς οι διαφορές (μεταχείρησης) με βάση το φύλο, οι διαφορές με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό απαιτούν ιδιαίτερα σοβαρούς λόγους ώστε να δικαιολογούν (βλ. Την προαναφερθείσα απόφαση Karner, § 37, L. και V. κατά Αυστρίας, όπως προαναφέρθηκε, § 45, και Smith και Grady, ό.π., § 90). Από την άλλη πλευρά, ένα ευρύ περιθώριο συνήθως επιτρέπει στη Χώρα υπό το πλαίσιο της Σύμβασης, όταν πρόκειται για γενικά μέτρα οικονομικής και κοινωνικής στρατηγικής (βλέπε, για παράδειγμα, Stec και άλλοι κατά Ηνωμένου Βασιλείου [GC], όχι. 65731/01, § 52, ΕΔΑΔ 2006-VI).
98. Το πεδίο εφαρμογής του στο περιθώριο εκτιμήσεως θα ποικίλλει ανάλογα με τις συνθήκες, το αντικείμενο και το βάθος πεδίου. Στο πλαίσιο αυτό, ένας από τους σημαντικούς παράγοντες μπορεί να είναι η ύπαρξη ή μη ύπαρξη κοινού εδάφους μεταξύ των νομοθεσιών των Συμβαλλόμενων Χωρών (βλ. υπόθεση Petrovic, ό.π., § 38).
99. Παρόλο που οι διάδικοι δεν υπογράμμισαν ρητά το ερώτημα αν οι προσφεύγοντες είχαν την απαιτούμενη παρόμοια κατάσταση με τα ετερό ζευγάρια, το Δικαστήριο θα ξεκινήσει από την αρχή ότι τα λεσβιακά ζευγάρια διαθέτουν ακριβώς τα ίδια διακαιώματα με τα ετερό ζευγάρια, στο να συνάπτουν σταθερές δεσμευτικές σχέσεις. Κατά συνέπεια, βρίσκονται στην απαιτούμενη παρόμοια κατάσταση με ένα ετερό ζευγάρι, όσον αφορά την ανάγκη τους για νομική αναγνώριση και προστασία των σχέσεών τους.
100. Οι προσφεύγοντες υποστήριξαν ότι υπέστησαν διακρίσεις ως Lgbtiq ζευγάρι, πρώτον, με την έννοια ότι ακόμη δεν έχουν πρόσβαση σε γάμο και, αφετέρου, ότι δεν υφίστατο άλλη δυνατότητα νομικής αναγνώρισης που να έχουν στη διάθεσή τους μέχρι την έναρξη ισχύος της Νομοθεσίας Καταχωρημένης Σχέσης.
101. Στο μέτρο που οι προσφεύγοντες φαίνεται να υποστηρίζουν ότι, εφόσον δεν περιλαμβάνεται στο άρθρο 12, το δικαίωμα γάμου θα μπορούσε να απορρέει από το άρθρο 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 8, το Δικαστήριο δεν είναι σε θέση να μοιραστεί αυτή την άποψη. Επαναλαμβάνει ότι η Σύμβαση πρέπει να αναγνωστεί ως σύνολο, και τα άρθρα της θα πρέπει συνεπώς να ερμηνεύονται σε αρμονία με ένα άλλο (βλ. υπόθεση Johnston και λοιπές-οί, ό.π., § 57). Λαμβάνοντας υπόψη το παραπάνω συμπέρασμα, δηλαδή ότι το άρθρο 12 δεν επιβάλλει υποχρέωση στις Συμβαλλόμενες Χώρες για τη χορήγηση πρόσβασης των Lbtiq ζευγαριών στον γάμο, το άρθρο 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 8, μια διάταξη με γενικότερο στόχο και πεδίο, δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι επιβάλλει μια τέτοια υποχρέωση.
102. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της καταγγελίας των προσφευγόντων, ήτοι την έλλειψη εναλλακτικής νομικής αναγνώρισης, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι κατά τη στιγμή που οι προσφεύγοντες κατέθεσαν την προσφυγή τους δεν είχαν καμία δυνατότητα η σχέση που έχουν να αναγνωρισθεί σύμφωνα με το αυστριακό δίκαιο. Η κατάσταση αυτή ίσχυε έως την 1η Ιανουαρίου 2010, όταν η Νομοθείσα Καταχωρημένων Συμβιωτικών Σχέσεων τέθηκε σε ισχύ.
103. Το Δικαστήριο υπενθυμίζει συναφώς ότι στο πλαίσιο διαδικασίας σε μια μεμονωμένη προσφυγή που έχει περιοριστεί, στο μέτρο του δυνατού, για την εξέταση της συγκεκριμένης υπόθεσης πριν από αυτήν (βλ. υπόθεση F. κατά Ελβετίας, όπως προαναφέρθηκε, § 31). Δεδομένου ότι προς το παρόν είναι ανοικτό για τους προσφεύγοντες να εισέλθουν σε μια καταχωρημένη σχέχση συμβίωσης, το Δικαστήριο δεν καλείται να εξετάσει αν η έλλειψη οποιουδήποτε μέσου της νομικής αναγνώρισης για τα Lbtiq ζευγάρια θα συνιστούσε παραβίαση του άρθρου 14 σε συνδυασμό με το το άρθρο 8, αν εξακολουθούσε να ισχύει και σήμερα.
104. Αυτό που μένει να εξεταστεί υπό τις περιστάσεις της παρούσης υποθέσεως είναι, αν το καθού κράτος θα έπρεπε να έχει παράσχει την προϋπόθεση στους προσφεύγοντες ένα εναλλακτικό μέσο νομικής αναγνώρισης της σχέσης τους πολύ νωρίτερα από ό,τι το έκανε
105. Το Δικαστήριο δεν μπορεί παρά να λάβει υπόψη ότι υπάρχει μια αναδυόμενη ευρωπαϊκή συναίνεση για την νομική αναγνώριση των Lbtiq ζευγαριών. Επιπλέον, η τάση αυτή έχει αναπτυχθεί ραγδαία την τελευταία δεκαετία. Παρ 'όλα αυτά, δεν υπάρχει ακόμη πλειοψηφία των χωρών μελών που παρέχουν νομική αναγνώριση των Lbtiq ζευγαριών. O εν λόγω τομέας πρέπει συνεπώς να εξακολουθήσει να θεωρείται ως εξελισσόμενο δικαίωμα του οποίου δεν εγκαθιδρύθηκε η συναίνεση, όπου οι Χώρες θα πρέπει επίσης να απολαύσουν ένα περιθώριο εκτιμήσεως για τη χρονική στιγμή της εισαγωγής των νομοθετικών αλλαγών (βλ. υπόθεση Courten, όπ.π., Βλ. επίσης υπόθεση MW κατά της Αγγλίας (Δεκέμβριος), αριθ. 11313/02, 23 Ιουνίου 2009, και οι δύο αφορούν την εισαγωγή Νομοθεσίας για τη Πολιτική Σχέση-Σύμφωνο Συμβίωσης στην Αγγλία).
106. Η Αυστριακή Νομοθεσία Καταχωρημένενης Σχέσης Συμβίωσης, η οποία τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2010, αντανακλά την εξέλιξη που περιγράφεται ανωτέρω και επομένως αποτελεί τμήμα της αναδυόμενης ευρωπαϊκής συναίνεσης. Αν και δεν είναι στην πρώτη γραμμή, το αυστριακό νομοθετικό σώμα δεν μπορεί να κατηγορηθεί για το ότι δεν παρουσίασε την Νομοθεσία Καταχωρημένης Σχέσης πιο πριν (βλ., mutatis mutandis τηρουμένων των αναλογιών, Petrovic, ό.π., § 41).
107. Τέλος, το Δικαστήριο θα εξετάσει το επιχείρημα των προσφευγόντων ότι εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις ως Lbtiq ζευγάρι, λόγω ορισμένων διαφορών που απορρέουν από την ιδιότητα του γάμου, αφενός, και της καταχωρημένης συμβίωσης, από την άλλη.
108. Το Δικαστήριο ξεκινά από τα πιο πάνω ευρύματα-πορίσματά, πως οι Xώρες μέλη εξακολουθούν να είναι ελεύθερες, σύμφωνα με το άρθρο 12 της Σύμβασης, καθώς και σύμφωνα με το άρθρο 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 8, να περιορίσουν την πρόσβαση σε γάμο σε ετερό ζευγάρια. Ωστόσο, οι προσφεύγοντες φαίνεται να υποστηρίζουν ότι εάν μια χώρα επιλέγει να παρέχει στα Lbtiq ζευγάρια ένα εναλλακτικό μέσο της αναγνώρισης, είναι υποχρεωμένη να παρέχει ένα καθεστώς σε αυτά το οποίο – ακόμη και αν φέρει διαφορετικό όνομα - αντιστοιχεί σε γάμο από κάθε άποψη. Το Δικαστήριο δεν έχει πεισθεί από την επιχειρηματολογία αυτή. Θεωρεί, αντιθέτως, ότι οι Χώρες μέλη διαθέτουν ορισμένο περιθώριο εκτιμήσεως ως προς το ακριβές καθεστώς που παρέχει εναλλακτικούς τρόπους αναγνώρισης.
109. Το Πρωτοδικείο παρατηρεί ότι η Νομοθεσία Καταχωρημένης Συμβίωσης δίνει στους προσφεύγοντες τη δυνατότητα να αποκτήσουν το νομικό καθεστώς ίσο ή παρόμοιο με το γάμο, από πολλές απόψεις (βλέπε σημεία 18-23 ανωτέρω). Ενώ υπάρχουν μόνο λεπτές διαφορές σε σχέση με τις υλικές συνέπειες, κάποιες σημαντικές διαφορές παραμένουν όσον αφορά τα γονεϊκά δικαιώματα. Ωστόσο, αυτό αντιστοιχεί σε γενικές γραμμές με την τάση άλλων Χωρών μελών (βλέπε σημεία 32-33 ανωτέρω). Εξάλλου, το Δικαστήριο δεν καλείται, εν προκειμένω, να εξετάσει κάθε μία από αυτές τις διαφορές στις λεπτομέρειες τις. Για παράδειγμα, οι προσφεύγοντες δεν ισχυρίστηκαν ότι επηρεάζονται άμεσα από τους υπόλοιπους περιορισμούς αναφορικά με την τεχνητή γονιμοποίηση ή την παιδοθεσία, θα περνούσε τα όρια του πεδίου εφαρμογής της παρούσας προσφυγής εξετάζοντας εάν αυτές οι διαφορές είναι δικαιολογημένες. Σε γενικές γραμμές, το Δικαστήριο δεν βλέπει καμία ένδειξη ότι η εναγόμενη Χώρα υπερέβη το περιθώριο εκτιμήσεως που διαθέτει κατά την επιλογή των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που απορρέουν από καταχωρημένη συντροφική σχέση.
110. Συμπερασματικά, το Δικαστήριο διαπιστώνει πως δεν υπήρξε παραβίαση του Άρθρου 14 της Σύμβασης σε συνδυασμό με το άρθρο 8.
IV.Ισχυριζόμενοι το άρθρο 1 του πρωτοκόλλου αριθ. 1
111. Οι ενάγοντες κατήγγειλαν ότι, σε σύγκριση με τα ετερό παντρεμένα ζευγάρια υπέστησαν ζημία στο χρηματοοικονομικό τομέα, ιδίως στο πλαίσιο του φορολογικού δικαίου. Που στηρίχθηκε στο άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου Αρ. 1, το οποίο έχει ως εξής:
"Κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ειρηνική απόλαυση της περιουσίας του. Καμιά δεν μπορεί να στερηθεί της ιδιοκτησίας αυτής ειμή διά λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους όρους που προβλέπονται από τον νόμο και από τις γενικές αρχές του διεθνούς δικαίου.
Οι προηγούμενες διατάξεις δεν πρέπει, ωστόσο, σε καμία περίπτωση βλάψουν το δικαίωμα ενός κράτους να εφαρμόσει τη σχετική νομοθεσία που θεωρεί αναγκαία για τον έλεγχο της χρήσης του ακινήτου, σύμφωνα με το γενικό συμφέρον ή προς εξασφάλισιν της καταβολής φόρων ή άλλων εισφορών ή προστίμων".
V Επί του παραδεκτού
112. Με τις γραπτές παρατηρήσεις της, η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι η καταγγελία των προσφευγόντων σχετικά με ενδεχόμενες δυσμενείς διακρίσεις στη χρηματοοικονομική σφαίρα θα έπρεπε να κηρυχθεί ως απαράδεκτη για τη μη εξάντληση. Ωστόσο, οι ενάγοντες δεν επιδιώκουν ρητώς το επιχείρημα αυτό στις αγορεύσεις τους, ενώπιον του Δικαστηρίου.
113. Το Πρωτοδικείο διαπιστώνει ότι οι προσφεύγοντες έθιξαν το ζήτημα των διακρίσεων στον χρηματοοικονομικό τομέα, ιδίως στο φορολογικό δίκαιο, με την καταγγελία τους ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου, προκειμένου να καταδείξουν την κύρια αιτίαση τους, ότι δηλαδή δέχτηκαν δυσμενή διάκριση ως Lbtiq ζευγάρι υπό την έννοια ότι δεν έχουν πρόσβαση στο γάμο.
114. Υπό τις περιστάσεις της παρούσης υποθέσεως, το Δικαστήριο δεν καλείται να επιλύσει το ζήτημα κατά πόσον ή όχι οι ενάγοντες εξάντλησαν τα εγχώρια ένδικα μέσα. Σημειώνει ότι κατά την προσφυγή τους προς το Δικαστήριο, οι ενάγοντες δεν έδωσαν οποιεσδήποτε λεπτομέρειες σχετικά με τη φερόμενη παράβαση του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου Αρ. 1. Το Πρωτοδικείο κρίνει επομένως ότι η αιτίαση αυτή δεν έχει τεκμηριωθεί.
115. Επομένως, η αιτίαση είναι προδήλως αβάσιμη και πρέπει να απορριφθεί, σύμφωνα με το άρθρο 35 § § 3 και 4 της σύμβασης.
Βρίσκεστε στο Δ' μέρος για να βρεθείτε στο Ε' μέρος πατήστε εδώ
Την υπόθεση τη βρήκαμε και τη
μεταφράσαμε από την www.echr.coe, στην
http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=863118&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
