Παρ' όλα αυτά η Emma Donoghue παίρνει το έργο του Trumbach ως γενικεύσεις που δεν υποστηρίζονται. Το ότι ο Trumbach εξακολουθεί να βλέπει (την λεσβιοσύνη) ως μια σταθερή ανάπτυξη από την αμαρτία σε μία ψυχολογική διαστροφή, η Donoghue τη βλέπει ως σταθερή επικάλυψη των δύο ιδεών σε όλο τον δέκατο όγδοο και δέκατο ένατο αιώνα.
Λέξεις που υποδηλώνουν την ιδιαίτερη ιδιομορφία εμφανίζονται αρκετά νωρίς, π.χ. "ιδιοφυΐα" το 1709, "ιδιομορφία" μόνο για γυναίκες που αγαπιούνται το 1714, εξαιρετικές "Πρωταγωνίστριες" της προσωπικότητας στο "Εράστριες του δικού τις Φύλου" το 1741 . "Δεν μπορώ να διακρίνω κάποιο σημείο όπου μια εξήγηση έδωσε μια άλλη εξήγηση" (Donoghue 1993). Στο τέλος του 1989 η Dekker και η μελέτη Δημοσκόπησης της van de Poll για τη γυναικεία παρενδυσία πάσχει από ορισμένα εκπληκτικά αδικαιολόγητα συμπεράσματα, π.χ. ότι οι περισσότερες-οι άνθρωποι αγνοούσαν την ύπαρξη της τριβαδικότητας-τριβάς, ότι οι γυναίκες δεν γνώριζαν παραδείγματα των σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ των γυναικών, ότι οι συνήθης άνθρωποι δεν είχαν ποτέ ακούσει για τέτοια πράγματα, ότι οι γυναίκες που αγαπούσαν τις γυναίκες λογικά θεωρούσαν τις εαυτές τις σαν άντρες.
Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί είναι ιστορικά ανακριβείς. Από τα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα υπήρχαν στην πραγματικότητα "τραγούδια, δικαστικές υποθέσεις, πορνογραφικές εικόνες, ιατρικά, λογοτεχνικά βιβλία και ατελείωτα επανελαμβανόμενα ανέκδοτα σχετικά με αυτό ακριβώς το θέμα" (Donoghue 1993). Τα στοιχεία που υπέβαλε η Donoghue κατεδαφίζουν πειστικά την άποψη του κοινωνικού κονστρουκτιβισμού ότι υπάρχει μια χρονολογήσιμη "ριζική στροφή" από το "ρόλο" της λεσβίας στη "ταυτότητα" της λεσβίας:
Όταν τα κείμενα του δέκατου έβδομου και δέκατου όγδοου αιώνα είναι γεμάτα από γυναίκες που ερωτεύονται η μία την άλλην και παίζουν διάφορους ρόλους, δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τη γέννηση ενός ενιαίου "λεσβιακού ρόλου". . . είναι ανοησία να αντιπροσωπεύουν την ποικιλία του πολιτισμού των λεσβιών ως μια παρέλαση των τύπων, κάθε μία αντικαθιστώντας τον τελευταίο.
Η Anne Lister ήταν λεσβία, η οποία κατέγραψε πολλές λεσβιακές σχέσεις τις στα κωδικοποιημένα ημερολόγια της, επισκέφθηκε το περίφημο Ladies of Llangollen το 1821 και κατέγραψε στο ημερολόγιό της: "Δεν μπορώ να βοηθήσω τη σκέψη μου που σίγουρα δεν ήταν πλατωνική. Θεέ συγχώρεσέ με, αλλά εγώ κοιτάζω μέσα μου και αμφιβάλω". "Δεν θα επαναλάβω τη γνωστή ιστορία για το πώς η Lady Eleanor Butler (1739-1829) και η Sarah Ponsonby (1755-1831) κλέφτηκαν μαζί το 1778 και δημιούργησαν ένα σπίτι από κοινού την Plas Newydd, της Ουαλίας, όπου επισκέφθηκαν όλες τις συγγραφείς και τις διασημότητες της Ρομαντικής εποχής. Μια εφημερίδα το 1790 τις περιγράφει με όρους που υπονοούν ότι ήταν όντως λεσβίες, και το σκέφτηκαν αρκετά σοβαρά και ζήτησαν από το φίλο τις Edmund Burke τον περίφημο ρήτορα και βουλευτή κατά πόσον ή όχι θα έπρεπε να την μηνύσουν για συκοφαντική δυσφήμιση (τις συμβούλεψε σοφά να μην την μηνύσουν).
Η Donoghue δείχνει ότι η Elizabeth Mavor στη βιογραφία της για τις Ladies ανέστησε τη φράση "ρομαντική φιλία" το 1971 ειδικά για να προστατεύσει τις Ladies of Llangollen από το να ονομάζονται λεσβίες. Έγινε ένας δημοφιλής όρος μεταξύ των ιστορικών, συχνά γινόταν επίκληση του για να εξουδετερώσει και να απο-σεξουαλοποιήσει αποδεικτικά στοιχεία του κειμένου. Η Lillian Faderman ακολούθησε το παράδειγμά της Mavor το 1981 στη μελέτη της "ρομαντικής φιλίας μεταξύ των γυναικών", Ξεπερνώντας την Αγάπη των Ανδρών, υποστηρίζοντας ότι οι σύγχρονες τις όλες-οι συμφώνησαν πως ήταν απλώς φίλες. Αλλά το 1992 η Liz Stanley ανακάλυψε ένα ανέκδοτο ημερολόγιο του Hester Thrale (του οποίου η κόρη επισκέφθηκε κάποτε το Ladies of Llangollen), ο οποίος περιγράφει τις Κυρίες ως "καταδικασμένες Sapphists" και ο οποίος ισχυρίζεται ότι οι γυναίκες ήταν απρόθυμες να μείνουν το βράδυ μαζί τους, εκτός αν αυτοί συνοδεύονταν από άνδρες.
Φυσικά, καμία από αυτές τις απόψεις δεν καθορίζει εάν ή όχι οι Κυρίες του Llangollen απολαμβάνουν το σεξ μεταξύ τις. Αλλά το γεγονός ότι δύο γυναίκες - όπου μία από αυτές είναι συνειδητή λεσβία - συγχρόνως με τις Κυρίες του Llangollen θεώρησαν ότι ήταν μάλλον λεσβίες- κατεδαφίζει απόλυτα την άποψη ότι είναι "αναχρονιστικό" για μας να τις δούμε ως λεσβίες. Ολόκληρο το σώμα της λογοτεχνίας των γυναικών της "ρομαντικής φιλίας" έχει πολύ υπεροπτικά απορριφθεί ως "ομοκοινωνικό" (μια από τις αγαπημένες φράσεις της queer θεωρίας ) και όχι ως ομοσεξουαλικό. Δυστυχώς η Faderman φαίνεται να αγνοεί το έργο της Stanley Donoghue ή όταν κατάρτιζε την ανθολογία της λογοτεχνίας των λεσβιών από το δέκατο έβδομο αιώνα έως σήμερα, η Chloe Plus Olivia (1994), όπου συνεχίζει να βασίζει τη μη σεξουαλική ερμηνεία της για τη ρομαντική φιλία ειδικά πάνω στο σφάλμα του Hester Thrale που θεωρούσε πως οι Κυρίες ήταν μόνο "έντιμες και ευγενείς ερημίτισες" και "γοητευτικά Χωριάτισες" παρά σαπφίστριες. Η Faderman έπρεπε να έχει προσέξει την παρατήρηση της Lister, γιατί περιλαμβάνει μερικές επιλογές από ημερολόγιά της, αλλά εκείνη την αγνοεί.
Η ανθολογία της Faderman παρουσιάζει τεράστιο εύρος και ευρυμάθεια, αλλά το υλικό είναι τοποθετημένο έτσι ώστε να ενισχυθεί η θεωρία της ότι οι σεξολόγοι αποκαλούν "λεσβία" την εκ γενετής λεσβία, υπονομεύοντας την προηγούμενη ιδεολογία της ρομαντικής φιλίας. Στην ενότητα με θέμα "Η Λογοτεχνία της Σεξουαλικής Αντιστροφής", οι επιλογές του Krafft-Ebing και του Φρόιντ προηγούνται των επιλογών της Charlotte Charke, της Mary Edgeworth, της Anne Lister, και άλλων, επιτρέποντας στις απρόσεκτες αναγνώστριες-ες να σχηματίσουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι οι γυναίκες αυτές είχαν επηρεαστεί από τις θεωρίες του Krafft-Ebing και του Φρόιντ, όταν στην πραγματικότητα τα γραπτά των γυναικών αυτών προηγήθηκαν του Krafft-Ebing και του Φρόιντ πολλά χρόνια. Μια αυστηρά χρονολογική διάταξη ολόκληρης της ανθολογίας στην πραγματικότητα υπονομεύει την άποψη ότι οι λεσβίες μιμούνταν το ανδροπρεπές αντιθέτως δημιουργούσαν μοντέλα για την εαυτή τις.
Η Sheila Jeffreys (1989) επικρίνει επίσης την Faderman που αφιερώνει πάρα πολλή ενέργεια για να αποδείξει στο The Verdict Scotch ότι οι δύο καθηγήτριες που κατηγορήθηκαν για λεσβιοσύνη το 1811 (οι οποίες κέρδισαν την υπόθεσή τις για συκοφαντική δυσφήμιση) δεν έκαναν σεξ, και δεν θα μπορούσαν ενδεχομένως να είχαν σεξουαλικές σχέσεις επειδή είναι μια "αναχρονιστική" σύγχρονη άποψη, όταν στην πραγματικότητα η μελέτη καταδεικνύει ότι τα κορίτσια στα "ωραία" οικοτροφεία το 1811 φαίνεται να έχουν γνωρίσει πολύ καλά τη λεσβιοσύνη και πιθανά τόσο όση είναι η φλυαρία για τις λεσβίες, σήμερα. Μίλησαν για την λεσβιοσύνη υπηρέτριες και νταντάδες που όλες φαίνεται να γνωρίζαν κάτι γι' αυτό". Η Faderman το αντιμετωπίζει απλώς ως "διασκεδαστικό" σημείωμα που παρασκευάζεται από τον ανώτερο σύμβουλο επικαλούμενη τις "αρχές"- με εκτενή αποσπάσματα - για να αποδείξει στη Συνεδρία του Συμβουλίου των Λόρδων ότι "η πρακτική της τριβαδικότητας" υπάρχει. Η Faderman θα όφειλε να γνωρίζει αυτό ως μία σημαντική ανακεφαλαίωση της λεσβιακής πολιτιστικής παράδοσης - και πλήρη επίγνωση του 1811.
Η Ανδροπρεπής
Οι ανδρπρεπείς γυναίκες κυριαρχούν στην ιστορία των λεσβιών ακόμη πιο αισθητά από όσο κυριαρχούν οι γυναικοπρεπείς άνδρες στην ιστορία των γκέι. Οι περισσότερες από τις γυναίκες (1994 ) στη συλλογή της Rose Collis Πορτρέτα των Λεσβιών ήταν ανδροπρεπείς. Στη δεκαετία του 1920 η Mercedes De Acosta σύχναζε στο καφενείο του Παρισιού Chez Fischer, η οποία το περιέγραψε στα απομνημονεύματά της ως μια λέσχη όπου οι γυναίκες προσπάθησαν να δείχνουν ανδρπρεπείς και οι άνδρες προσπάθησαν να δείχνουν γυναικοπρεπείς, "Γεγονός που αποδεικνύει πάνω από όλα για άλλη μια φορά ότι δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο". Είχε μια σχέση με την Γκρέτα Γκάρμπο από το 1929 , ξεκινώντας με μια περίοδο έξι εβδομάδων διακοπές μόνες στη Silver Lake στην Καλιφόρνια: "Η De Acosta απαίτησε πίστωση χρόνου για να εισάγει την Dietrich στο ενδυματολογικό σπορ στυλ την δεκαετία του 1930: λευκή φανέλα παντελόνια και μεταξωτά πουκάμισα, σακάκια πόλο με γιακά και μπερέ, πλήρες, με λίγα λόγια, αγορίστικο κούρεμα" η καλλιτέχνιδα Rosa Bonheur ισχυρίστηκε ότι φορούσαν παντελόνια από ανάγκη και όχι από μια επιθυμία να σοκάρουν, "Τελικά, της εξέδωσε πιστοποιητικό η αστυνομία – με άδεια για παρενδυσία - που ανανεώνονταν κάθε έξι μήνες, η οποία της επέτρεψε να φορά ανδροπρεπή ρούχα σε δημόσιους χώρους".
Το 1943 , όταν η συνθέτρια Ethyl Smyth ήταν κουφή και ηλικιωμένη και έπρεπε να πάει σε έναν οίκο ευγηρίας για το τελευταίο έτος της ζωής της, η νοσοκόμα της επέμενε πως το ντύσιμο της ήταν το "πιο ανάρμοστο γυναικείο ντύσιμο που έμοιαζε με ντύσιμο κυρίας". Η Eve Balfour (1889-1990), η οποία έζησε σε ένα αγρόκτημα με την συντρόφισά της Beryl “Beb” Hearnden από το 1919 έως περίπου το 1951, και στη συνέχεια έζησε μαζί με την Kathleen Carnley μέχρι το θάνατό της, "ανακάλυψε την ελευθερία της βράκας" στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Elizabeth Lutyens θυμήθηκε "πως είχε ένα αιγυπτιακό πρόσωπο με μεγάλη δύναμη και γοητεία, με κοντά μαλλιά και ανδροπρεπή ήθη, παρά την γυναικεία καρδιά . "Η ανδροειδής λεσβία, είναι η μπουτς λεσβία, βρίσκεται ως "δεδομένη" σε πολλούς αιώνες. Οι μεγάλες βασίλισσες nelly της ιστορίας [εξαιρετικά γυναικοπρεπής γκέι στα 1960] συνδυάζονται με τις μεγάλες Αμαζόνες της ιστορίας, εκ των οποίων η βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίας (1626-1689) ήταν ένα παράδειγμα. Όπως παρατήρησε ο Leopold von Ranke , ήταν "η σπουδαιότερη πριγκηπική γυναίκα από τη φυλή των ενδιάμεσων τύπων". Ήταν μεγαλο- κόκαλη, με μεγάλες δυνατότητες, ανδροπρεπής στο βάδισμα και την ιδιοσυγκρασία, ακόμη και ως παιδί συχνά πίστευαν ότι ήταν σαν ένα όμορφο μικρό αγόρι. Ήταν ένας κλασικός τύπος λεσβίας.*1
Το παιχνίδι των ρόλων μπουτς-φαμ ήταν ένα πολύ κοινό χαρακτηριστικό στο πολιτισμό των λεσβιών στη δεκαετία του 1950. Στη δεκαετία του 1970, υπό την επίδραση των Lgbtiq απελευθερωτικών πολιτικών ιδανικών, οι ρόλοι butch-femme απορρίφθηκαν από τις λεσβίες φεμινίστριες ως μια οπισθοδρομική κληρονομιά της πατριαρχίας και πιθήκιση των ετεροσεξιστικών ρόλων. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε μια αναβίωση των ρόλων μπουτς - femme που εξακολουθούν να είναι σε σχετική ανάπτυξη. *2 Όπως η Jeffreys (1987) επισημαίνει, "δεν ήταν μόνο η υιοθέτηση των ρόλων χαρωπά, αλλά απαιτούσε την επιστροφή ρόλων στη λεσβιακή ιστορία, καθώς και στο παρόν των λεσβιών ως επαναστατικό και θετικό. . . . Κάποιες μπουτς και femme προσδιοριζόμενες λεσβίες σήμερα επικρίνουν τις φεμινίστριες για το γεγονός ότι αποδοκίμαζουν τα παιχνίδια των ρόλων, και το πιο σημαντικό, ότι αλλοίωσαν τη λεσβιακή ιστορία με το παιχνίδι "υποβιβάζοντας" τη σημασία των ρόλων ή εγγράφοντάς το υπό αρνητικό φως. Ορισμένες λεσβίες ιστορικοί καταγράφουν ιστορικά τους ρόλους των λεσβιών, τη συμπεριφορά του παιχνιδιού των ρόλων με ανεπιφύλακτο θαυμασμό".
Βρίσκεστε στο Β' μέρος για να βρεθείτε στο Γ' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στην http://rictornorton.co.uk/social26.htm
*1 Εξωφρενικά στερεοτυπική αντίληψη για την "κλασσική λεσβία" όσες μπουτς έχουν υπάρξει άλλες τόσες άλλες τόσες φαμ έγιναν ζευγάρια με τις μπουτς.
*2 Από υπάρξεως του κόσμου υπάρχουν οι ρόλοι απλώς το 1950 άρχισαν να αναλύουν οι ερευνήτριες και τις πτυχές της σεξουαλικότητας των λεσβιών.
