Θα πρέπει να χρησιμοποιήσω ένα σύγχρονο, ορισμό του εικοστού αιώνα; Και αν ναι, ποιον; Οι γυναίκες που σεξουαλικά έλκονται από άλλες γυναίκες ή οι γυναίκες που έγιναν λεσβίες μέσω της φεμινιστικότητας; Ή θα πρέπει να χρησιμοποιώ ένα πολύ ευρύτερο ορισμό, ο οποίος να περιλαμβάνει το κίνημα ρομαντικών φιλενάδων- γυναίκες όπου ως γυναίκες-προσδιορίστηκαν, οι οποίες είχαν στοργικές σχέσεις με άλλες γυναίκες, αλλά δεν μπορεί πραγματικά να είχαν σεξουαλική επαφή, λόγω του κατασταλτικού χαρακτήρα της εποχής;*1
Θα πρέπει να περιλάβω τις ορκισμένες αδελφές [όπως στην Κίνα] και τις berdaches; Θα πρέπει να περιλάβω τις παρενδυτικές; Θα πρέπει να περιλάβω τις γεροντοκόρες; . . . Η δική μου προκατάληψη απέναντι στις γυναίκες που προσδιορίζονται ως γυναίκες, αν και οι ίδιες οι λεσβίες αποκαλούνται λεσβίες ή όχι. Το να επιβάλλω τα σημερινά πρότυπα σε προηγούμενες εποχές περιορίζει το όραμά μας και την ιστορία μας.
Τα προβλήματα που προκύπτουν από την Richards οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στη κοινωνική κονστρουκτιβιστική ατζέντα που το περιεχόμενο της παραμείνει ανιστόρητο . Αυτή λανθασμένα ισχυρίζεται, για παράδειγμα , ότι η πρώτη φορά η λέξη "λεσβία" χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει μια γυναίκα – που ερωτεύεται μια γυναίκα ήταν σε ιατρικό περιοδικό το 1883, η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται με αυτόν τον τρόπο σε εφημερίδα ήταν το 1892.
Στην πραγματικότητα το "λεσβία" έχει χρησιμοποιηθεί με τη σύγχρονη σεξουαλική έννοια για πολλούς αιώνες, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως (βλ. "η λεσβία") . Στη Γαλλία, η σύγχρονη θεωρητικός Joan Dejean έχει παρομοίως καθοδηγούμενη από τη μύτη του δόγματος του κοινωνικού κονστρουκτιβισμού, υποστηρίζει ότι η πορνογραφική και επιστημονική αντίληψη της Σαπφούς ήταν εντελώς ξεχωριστές , "σαπφική-sapphic χωρίς να είναι Sapphic", μέχρι τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα.
Αλλά στην πραγματικότητα το Σαπφώ-Saphao ήταν ο πιο κοινός γαλλικός γενικός όρος για το "λεσβία", και δεν είναι πιθανό ότι η γαλλική λογοτεχνία ήταν πολύ διαφορετική από την αγγλική λογοτεχνία στο θέμα αυτό. *2 Κατά τη διάρκεια του δέκατου έβδομου και δέκατου όγδοου αιώνα επιστημόνισες λειτουργούν συχνά για να συζητήσουν την πιθανή λεσβιοσύνη ή την αμφισεξουαλικότητα της Σαπφούς, και τις πλασματικές και βιογραφικές περιγραφές των σύγχρονων λεσβιών και οι αμφισεξουαλικές συχνά αναφέρονται περαιτέρω στη Σαπφώ τις.
Στην πραγματικότητα, "οι περισσότερες αγγλικές αναφορές που έχω βρει στην πραγματική Σαπφώ τουλάχιστον αναφέρουν φήμες για τη σεξουαλική απόκλιση της. *3 Υπήρχε, λοιπόν, μια μακρόχρονη παράδοση του Sapphic στο λεσβιακό πολιτισμό, αυτό δεν είναι μια εφεύρεση του εικοστού αιώνα" (Donoghue 1993).
Η Ομάδα Λεσβιακής Ιστορίας (1989) εφιστά την προσοχή στο "πρότυπο της απόδειξης", το οποίο βρίσκεται στη διαδρομή εντοπισμού των λεσβιών στην ιστορία: Αυτό που θέλουν οι επικρίτριές-ες μας είναι "η αδιαμφισβήτητη απόδειξη της σεξουαλικής δραστηριότητας μεταξύ των γυναικών".
Οι περισσότερες ιστορικέςς φιγούρες και τα θέματα των βιογραφιών υποτίθεται ότι είναι ετεροσεξουαλικές, χωρίς την ανάγκη της απόδειξης των σεξουαλικών δραστηριοτήτων. Η γέννηση των παιδιών παρέχει περιορισμένες μόνο ενδείξεις για την ετεροσεξουαλική συχνότητα ή επιθυμία. Ολόκληρες βιογραφίες έχουν γραφτεί για εργένισες ή γεροντοκόρες, ακόμη και εκείνες που μοιράζονται τις ζωές τις με άλλες εργένισες ή γεροντοκόρες, χωρίς να προβάλεται η πρόταση πως μπορεί να μην ήταν ετεροσεξουαλικές. Μόνο οι ιστορικές της λεσβιοσύνης έχουν κληθεί να ψάξουν βαθειά. Όπως επισημαίνει η Sheila Jeffreys:
Η ιστορία της ετεροσεξουαλικότητας - και αυτή είναι η μόνη ιστορία που έχει προσφερθεί μέχρι και σήμερα - δεν στηρίζεται σε αποδείξεις σεξουαλικής επαφής αλλά θεωρείται αυτονόητη. Οι γυναίκες και οι άνδρες υποτίθεται ότι είναι ετερό, εκτός αν υπάρχει "σεξουαλική" απόδειξη για το αντίθετο. Οι γυναίκες που έχουν ζήσει στο ίδιο σπίτι και κοιμόταν στο ίδιο κρεβάτι εδώ και τριάντα χρόνια που ήταν λεσβίες τις το αρνήθηκαν έντονα οι ιστορικοί. Όμως, οι γυναίκες και οι άνδρες που απλώς κάνουν μια βόλτα μαζί υποτίθεται ότι συμμετέχουν σε κάποιου είδους ετερό σχέσης. (Jeffreys 1984)
Για να αποφευχθεί αυτό το είδος της συζήτησης με βάση το σεξ, οι λεσβίες φεμινίστριες τη δεκαετία του 1970 κατασκεύασαν ένα πολιτικό ορισμό των λεσβιών. Το 1971 "Η γυναίκα καθ-ορίζει τη γυναίκα", δόθηκε στη δημοσιότητα από τις Ριζοσπάστριες Λεσβίες της New York οι οποίες αναγνώρισαν την λεσβία ως γυναίκα που δεσμεύεται πολιτικά στις γυναίκες. Το 1978 Adrienne Rich ισχυρίστηκε ότι υπήρχε μία "συνεχής λεσβία" που περιλαμβάνει όλες τις γυναίκες-προσδιόρισαν την εμπειρία (Rich 1993). Αυτό είχε ως στόχο να φέρει σταθερά τις λεσβίες στην επικρατούσα-κυρίαρχη τάση του φεμινιστικού λόγου. Αλλά παρατηρήθηκε συχνά το επακόλουθο που είχε ο ορισμός της λεσβιοσύνης ως μη-ετεροσεξουαλικότητα. Η Dell Richards, συντάκτρια των Λεσβιακών Λιστών (1990), περιλαμβάνει ως λεσβίες όχι μόνο "τις γυναίκες που έχουν κάνει τα πάντα που περνούσαν από το χέρι τις για να ξεφύγουν από την ετερό κυριαρχία", αλλά ορίζουν τη δική τις λεσβιοσύνη σε αυτούς τους αρνητικούς όρους: "Για μένα, το να γίνω λεσβία ήταν μια συνειδητή πολιτική απόφαση, η λογική επέκταση της φεμινιστικότητας. . . .
Αποφάσισα να δω τι ήταν, όπως σε έναν καθρέφτη που αντανακλά το φυσικό μέγεθος μου. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να σκεφτώ να το πράξω ήταν να απαλλάξω τη ζωή μου από τους άνδρες . Ή τουλάχιστον να απελευθερώσω την προσωπική μου ζωή από τους ετερό άνδρες. Η σεξουαλικότητα εδώ ορίζεται ως δύναμη παρά ως επιθυμία, και αποκαλύπτει ότι πολύ περισσότερο οι φεμινίστριες ενθάρρυναν-επιδοκίμασαν τη λεσβιακή επιλογή από οτι οι άνδρες: για τις γυναίκες η λεσβιοσύνη είναι μια επιλογή για να γίνουν ισχυρές, ενώ για τους άνδρες είναι μια επιλογή για να γίνουν αδύναμοι.
Ωστόσο, αυτός ο πολιτικός ορισμός έχει γίνει αντιληπτός ως ότι μειώνει τη λεσβιοσύνη στη φεμινιστική συζήτηση-λόγο για τις λεσβίες, και τώρα πολυ-αμφισβητείται (Griffin 1993). Η Sheila Jeffreys (1984) υποστηρίζει, πως ακόμα και μέσα στο πολιτικό πλαίσιο, ότι
η Λεσβιοσύνη δεν μπορεί να υπαχθεί στα καλά συναισθήματα από το χέρι-εκμετάλλευσης της αδελφότητας. Αυτό δεν αφήνει χώρο για να μιλήσουμε για συγκεκριμένη λεσβιακή καταπίεση και μας δεν δίνει πολλές πιθανότητες να δημιουργήσουμε την ιστορία και τον πολιτισμό της λεσβιοσύνης που χρειαζόμαστε για την υπερηφάνεια μας και την επιβίωσή μας. Στο πλαίσιο αυτό, η ιδέα της Adrienne Rich της λεσβιακής συνέχειας είναι προβληματική, το επιχείρημά της ότι οι φιλίες όλων των γυναικών με τις γυναίκες είναι κάποια σκιά ή διαβάθμιση λεσβιοσύνης συγχέει αναπόφευκτα τις προσπάθειες για την ανάλυση της λεσβιακής καταπίεσης. *4 Οι γυναίκες που έχουν απλά "καλύτερες φίλες", μπορεί να είναι γυναίκες που δεν έχουν ούτε κοινή λεσβιακή καταπίεση ούτε λεσβιακή εμπειρία-βίωμα.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η ίδια λεσβιακή πτυχή της λεσβιακής φεμινιστικότητας έχει επαναβεβαιωθεί. Η Nicki Hastie στο δοκίμιό της "Λεσβίες Βιβλιομυθογραφία- Lesbian BiblioMythography" (1993), απέρριψε τη θεωρία της Rich για τη "συνεχή λεσβία", επειδή "φαίνεται να αρνείται την σεξουαλική και την ερωτική πλευρά του να είσαι λεσβία, κάνει σχεδόν μια ισχυρή αναγνώριση για μερικές γυναίκες (συμπεριλαμβανομένης και εμού ) του νοήματος, και αρνείται την πολύ ξεχωριστή καταπίεση που αντιμετωπίζουν αυτές οι γυναίκες". Η Hastie προτιμά τον απλό ορισμό των λεσβιών που έκανε ο πολιτιστικός θεωρητικός CR Stimpson το 1988 : "είναι μια γυναίκα που βρίσκει άλλες γυναίκες ερωτικά ελκυστικές και ευχάριστες ... η λεσβιοσύνη αποτελεί δέσμευση της σάρκας, του αίματος, του στήθους και των οστών". (Αυτή η τελευταία φράση, παρεμπιπτόντως, χρησιμοποιείται αυτούσια στο αξιοσημείωτο λεσβιακό μυθιστόρημα της Christine Crow της κας. Χ. ) Η Emma Donoghue, με την επιλογή του όρου "πάθη μεταξύ γυναικών" για την ιστορική έρευνα της, ομοίως τονίζει και πάλι το ερωτικό στοιχείο των λεσβιών την εμπειρία και την αναγνώριση, και ειδικά λεσβιακούς δείκτες, όπως η ανδρική ενδυμασία και η "ανδρική" συμπεριφορά.
Η τάση για το μέλλον θα πρέπει να αφήσει το σεξ πίσω στην λεσβιακή ιστορία - μια ουσιοκρατική θέση. Η μελέτη των γεροντοκόρων και η μελέτη των δικτύων φιλίας μεταξύ των γυναικών έχουν μια άβολη θέση στη λεσβιακή ιστορία. Υπάρχουν οικονομικοί λόγοι για τους οποίους οι γυναίκες επιλέγουν να είναι γεροντοκόρες και να ζήσουν με άλλες γεροντοκόρες και συναισθηματικοί λόγοι για τους οποίους οι γυναίκες απολαμβάνουν τα δίκτυα φιλίας με άλλες γυναίκες. Αυτά είναι σημαντικά πεδία μέσα στη φεμινιστική ιστορία των γυναικών, εντοπίστηκαν-γυναίκες, αλλά δεν μπορεί να καταλάβουν το προσκήνιο της λεσβιακής ιστορίας, εκτός από τις περιπτώσεις όπου μπορεί να γίνει μια υπόθεση για τη σεξουαλική έκφραση (συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής καταπίεσης και εξάγνισης-εξίψωσης). Πρέπει να είμαστε προσεκτικές ώστε να μην αποδίδουμε ρομαντική επιθυμία σε όλες τις γυναικείες φιλίες, ή να μην είμαστε συνένοχες με το στερεότυπο της "απογοητευμένης γεροντοκόρης". Αλλά μπορούν να βρεθούν τρόποι να διακρίνουμε τα πρόβατα από τα ερίφια, τις φεμινίστριες από τις λεσβίες φεμινίστριες.
Η θεωρία του κοινωνικού κονστρουκτιβισμού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εσφαλμένη πεποίθηση ότι ο όρος "λεσβία" και "ομοσεξουαλική" δημιουργήθηκαν από το δέκατο ένατο αιώνα στην ιατρική συζήτηση-λόγο. Είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν, ήταν σύνηθες να δηλώσω κατηγορηματικά ότι "δεν υπάρχουν αποδείξεις" των λεσβιακών σχέσεων σε μια συγκεκριμένη προ σύγχρονη περίοδο, αλλά και η ίδια η ιδέα της λεσβιοσύνης γίνεται λιγότερο αδιανόητη" και καθώς περισσότερες Lgbtiq ιστορικοί συνεχίσαν την έρευνα σε αυτό το θέμα, στοιχεία έχουν έρθει στο φως και μπορεί ακόμα να ανακαλύψουν περισσότερα στοιχεία. Από τη μελέτη Faderman που δημοσιεύθηκε το 1981, "πολλά κείμενα έχουν προκύψει από την αφάνεια ή έχουν διαβαστεί με μια νέα ματιά. Υποψίες εκφράζονται στις εκδόσεις του δέκατου έβδομου και δέκατου όγδοου αιώνα για την ερωτικότητα και την απειλή για την κοινωνία που συνάγονται από τις σχέσεις μεταξύ γυναικών οι οποίες κατέληξαν να είναι ούτε "ελαφρές" ούτε "σπάνιες" (Donoghue 1993).
Βρίσκεστε στο Α' μέρος για να βρεθείτε στο Β' πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στην http://rictornorton.co.uk/social26.htm
Παρενδυσία=το να φορά κάποια ανδρικά ρούχα και κάποιος να φορά γυναικεία ρούχα.
*1 Η λεσβιοσύνη είναι διαχρονική και καμία απαγόρευση δεν κατάφερε να την περιορίσει.
*2 Το παιχνίδι των Διαμερισμάτων, tribas. tomie.
*3 Στο λεξικό του Σουϊδα ξεκαθαρίζεται η σεξουαλική "παρεκτροπή" της Σαπφούς όταν γράφει πως η Σαπφώ "έσχε αισχράς φιλίας".
*4 Η Άνια Μέϊλεμπελ ήταν η πρώτη που έγραψε σε βιβλίο της πως: "Όλες οι γυναίκες είναι λεσβίες εκτός από εκείνες που δεν το ξέρουν" και ναι υπήρξε και υπάρχει ως άποψη πως πολλές ετερό γυναίκες για διάφορους λόγους (π.χ εσωτερικευμένη λεσβοφοβία) είναι ασύνειδες λεσβίες. Η Άντριεν Ρίτς διατύπωσε την άποψη πως μεταξύ όλων των γυναικών υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση η οποία είναι τελείως διαφορετική από αυτή που έχουν με όλους άνδρες και πως πολιτικά οι γυναίκες "οφείλουν" να είναι πιο δεμένες και να στηρίζουν τις γυναίκες. Αυτή η αλληλεγγύη για την Ρίτς είναι μορφή λεσβιοσύνης. Την εποχή εκείνη υποστηρίχθηκε η θέση πως λεσβία μπορεί να είναι και κάποια που δεν έχει σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες αλλά αισθάνεται πολύ κοντά τις, υπήρξε επίσης η αποδοχή του αυτο-προσδιορισμού, δεν χρειαζόταν να έχει κάποια "βιογραφικό" στη λεσβιοσύνη ούτε κάποια κατείχε το λεσβιόμετρο.
