Για ένα πράγμα, στο βαθμό που το Εφετείο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, η αρχή του δεδικασμένου απαγορεύει οποιαδήποτε αμφισβήτηση της απαίτησης άδειας-προνομίων, δείτε. Όπου.προηγουμένως, το δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη τα αιτήματα των εναγουσών. Οι ενάγουσες δεν έφεραν μια αμφισβήτηση σην απαίτηση άδειας-προνομίων σε αυτή την υπόθεση, αλλά αντ' αυτού αμφισβήτησαν αυτή την απαίτηση, όπως εφαρμόζεται στις κλινικές στην Μακάλεν και στο Ελ Πάσο. Η ερώτηση είναι τα εμπόδια του δεδικασμένου που εφαρμόζονται συγκεκριμένα όπως οι ενάγουσες ισχυρίζονται. Σε αυτό το σημείο, το Εφετείο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το δεδικασμένο δεν ήταν εμπόδιο, ανατρέξτε 790 F. 3D, στην 592, και εμείς συμφωνούμε. Το δόγμα του αιτήματος αποκλεισμού (το εδώ-σχετικό στοιχείο του δεδικασμένου) απαγορεύει τη "διαδοχική άσκηση προσφυγής του ίδιου αιτήματος" από τα ίδια μέρη. Στην New Hampshire κατά Maine, 532 U. S. 742, 748 (2001). Οι ενάγουσες μετά την αμφισβήτηση της επιβολής όπως εφαρμόζεται δεν είναι "ακριβώς το ίδιο αίτημα", όπως πριν την επιβολή αμφισβήτησης της.
Η Επαναδιατύπωση των Αποφάσεων σημειώνει ότι η ανάπτυξη των νέων ουσιωδών πραγματικών γεγονότων μπορεί να σημαίνει ότι μια νέα υπόθεση και μία κατά τα άλλα παρόμοια προηγούμενη υπόθεση δεν παρουσιάζουν την ίδια αξίωση. Δείτε Αναμόρφωση (Δεύτερη) Αποφάσεων § 24, Σχόλιο f (1980) ("Υλικό λειτουργικών γεγονότων που συμβαίνουν μετά την απόφαση της προσφυγής σε σχέση με το ίδιο θέμα μπορεί να έχει αξία από μόνο του, ή σε συνδυασμό με τα προγενέστερα γεγονότα, περιλαμβάνει μια συναλλαγή η οποία μπορεί να γίνει η βάση μιας δεύτερης δράσης δεν αποκλείεται από το πρώτη"), δείτε id., §20 (2) ("Μια έγκυρη και τελική κρίση για την κατηγορούμενη-ο, η οποία στηρίζεται στο πρόωρο της δράσης ή στην αποτυχία των εναγουσών να ικανοποιήσουν μια προϋπόθεση στη δίκη, δεν απαγορεύει άλλη ενέργεια από την ενάγουσα η οποία έχει ασκηθεί αφ' ότου η αξίωση έχει ωριμάσει, ή η προϋπόθεση έχει ικανοποιηθεί"), id., §20, Σχόλιο k (Συζητώντας τη σχέση αυτού του κανόνα με την § 24, Σχόλιο f). Τα Εφετεία έχουν χρησιμοποιήσει παρόμοιους κανόνες για να καθοριστούν τα όρια του νέου αιτήματος για σκοπούς αποκλεισμού.
Δείτε, Π.χ., Morgan κατά Covington, 648 F. 3d 172, 178 (CA3 2011) ("το [δ] εδικασμένο δεν εμποδίζει αξιώσεις που στηρίζονται σε γεγονότα που είναι μεταγενέστερα από την υποβολή της αρχικής προσφυγής"), Ellis κατά CCA της Tenn LLC, 650 F. 3d 640, 652 (CA7 2011), Τράπεζα της Ν.Υ. κατά First Millennium, Inc., 607 F. 3d 905, 919 (Ca2 2010), Smith κατά Potter, 513 F. 3d 781, 783 (CA7 2008), Rawe κατά Liberty Mut. Fire Ins. Co., 462 F. 3d 521, 529 (CA6 2006), Manning κατά Auburn, 953 F. 2d 1355, 1360 (CA11 1992). Η Επαναδιατύπωση προσθέτει ότι, όπου "σημαντικές ανθρώπινες αξίες -όπως είναι η νομιμότητα της συνέχισης της προσωπικής ανικανότητας ή συγκράτησης-διακυβεύονται, ακόμη και μια μικρή αλλαγή των συνθηκών μπορεί να δώσει μία επαρκή βάση ότι μια δεύτερη προσφυγή μπορεί να ασκηθεί". Σκέψη 24 , Σχόλιο f, δείτε Bucklew κατά Lombardi, 783 F. 3d 1120, 1127 (CA8 2015) (επιτρέποντας καθώς-εφαρμόζεται η αμφισβήτηση για τη μέθοδο εκτέλεσης να μην προχωρήσει παρά μόνο πριν από την αμφισβήτηση). Βρίσκουμε αυτή τη προσέγγιση πειστική.
Φανταστείτε μια ομάδα κρατουμένων που ισχυρίζονται ότι αναγκάζονται να πίνουν μολυσμένο νερό. Αυτές οι κρατούμενες καταθέτουν αγωγή εναντίον της εγκατάστασης όπου είναι φυλακισμένες. Εάν η πρώτη αγωγή τις απορριφθεί, διότι το δικαστήριο δεν πιστεύει ότι η βλάβη θα είναι αρκετά σοβαρή ώστε να είναι αντισυνταγματική, δεν θα είχε κανένα νόημα να αποτρέψει τις ίδιες κρατούμενες αργότερα να κάνουν αγωγή αν ο χρόνος και η εμπειρία τελικά έδειξε ότι οι κρατούμενες πέθαιναν από μολυσμένο νερό. Τέτοιες περιστάσεις θα δημιουργούσαν ένα νέο ισχυρισμό ότι η μεταχείριση των κρατουμένων παραβιάζει το Σύνταγμα. Αντικειμενικές εξελίξεις μπορεί να δείξουν ότι η συνταγματική βλάβη, η οποία φαινόταν πολύ μακρυνή ή θεωρητική να παράσχει επικουρία κατά χρόνο προγενέστερο της δίκης, ήταν στην πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη. Κατά την άποψή μας, η αλλαγή των συνθηκών θα οδηγήσει σε μια νέα συνταγματική αξίωση.
Η προσέγγιση αυτή είναι λογική, και είναι συνεπής με το προηγούμενο μας. Δείτε Abie State Bank κατά Bryan, 282 US 765, 772 (1931) (όπου "η αγωγή κατατέθηκε αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου", "η απόφαση διατήρησης του νόμου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι απαγορεύει μεταγενέστερη αγωγή για τους σκοπούς δοκιμών [της] εγκυρότητας υπό τα φώτα της τελευταίας πραγματικής εμπειρίας"), δείτε Lawlor κατά National Screen Service Corp., 349 U. S. 322, 328 (1955) (απόφαση που "αποκλείει την ανάκτηση των αιτημάτων που προκύπτουν πριν από την έναρξη της", ωστόσο "δεν μπορεί να δοθεί το αποτέλεσμα εξοντωτικών αξιώσεων οι οποίες ούτε καν υπάρχουν"), United States κατά Carolene Products Co., 304 US 144, 153 (1938) ("[Η] συνταγματικότητα ενός νόμου στηρίζεται στην ύπαρξη μιας συγκεκριμένης κατάστασης πραγματικών γεγονότων, μπορεί να αμφισβητηθεί με την παρουσίαση στο δικαστήριο, ότι τα περιστατικά αυτά έχουν πάψει να υπάρχουν"), Nashville, C. & St. L. R. Co. κατά Walters, 294 US 405, 415 (1935) ("Νόμος που ισχύει ως προς ένα σύνολο πραγματικών περιστατικών μπορεί να είναι άκυρος ως προς άλλα. Μία συνθήκη που ισχύει όταν θεσπίζεται δεν μπορεί να καταστεί άκυρη από την αλλαγή των συνθηκών στις οποίες εφαρμόζεται" (η υποσημείωση παραλείπεται)), Third Nat. Bank of Louisville κατά Stone 174 U. S. 432, 434 (1899)
("Μια ερώτηση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κριθεί πριν ένα ζήτημα σχετικά με το θέμα θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει προκύψει").
Η μειοψηφούσα γνώμη του Δικαστή ΑLITO είναι απλώς λάθος που άλλαξε τις περιστάσεις οι οποίες δείχνουν ότι μια αμφισβήτηση του νόμου έχει αντισυνταγματικό αποτέλεσμα δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει σε μια νέα αξίωση. Δείτε ανάρτηση, στην 14-15 (στο εξής η μειοψηφία). Η μεταβολή των περιστάσεων αυτού του είδους είναι το γιατί η αξίωση που παρουσιάστηκε στην Abbott δεν είναι η ίδια αξίωση με των εναγουσών σε αυτή την υπόθεση. Στα αιτήματα τόσο στην Abbott όσο και στην υπό κρίση υπόθεση εμπλέκονται "σημαντικές ανθρώπινες αξίες". Αναδιατύπωση (Δεύτερη) των αποφάσεων §24, Σχόλιο f. Ασχολούμαστε με το αποτέλεσμα του H. Β. 2 ". . . για τις γυναίκες που επιζητούν την έκτρωση". Ανάρτηση, στην 30 (μειοψηφών J. Alito).
Και το αποτέλεσμα αυτό έχει αλλάξει δραματικά από τότε που οι ενάγουσες κατέθεσαν την πρώτη τις αγωγή. Η Abbott στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά και στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο τον Οκτώβριο του 2013. 748 F. 3d, σε 599, n. 14 (αρνήθηκε να "εξετάσει τα επιχειρήματα" βασιζόμενο "στις εξελίξεις των συμπερασμάτων της δίκης").... οι ενάγουσες ισχυρίζονται πως υπόθεση αυτή στηρίζεται σε μεγάλο μέρος σε υστερότερες, συγκεκριμένες πραγματικές εξελίξεις. Οι εξελίξεις αυτές έχουν σημασία. Στην Abbott οι ενάγουσες άσκησαν αμφισβήτηση στην απαίτηση άδειας-προνομίων, πριν από την επιβολή, πριν να κλείσουν πολλές κλινικές αμβλώσεων και ενώ ήταν ακόμα ασαφές πόσες κλινικές θα επηρεαστούν. Εδώ, οι ενάγουσες ασκούν αμφισβήτηση στην εφαρμοζόμενη απαίτηση μετά την επιβολή της -και αφ' ότου πλήθος κλινικών έχουν στην πραγματικότητα κλείσει. Οι συνέπειες επιβολής του H. Β. 2 ήταν άγνωστες πριν τεθεί σε ισχύ. Το ίδιο το δικαστήριο στην Abbott αναγνώρισε ότι "[α] ργότερα οι εφαρμοζόμενες αμφισβητήσεις μπορούν πάντα να ασχοληθούν με τα επόμενα, συγκεκριμένα συνταγματικά θέματα". Id., Στην 589. Και το Εφετείο στην περίπτωση αυτή αποφάσισε σωστά ότι τα νέα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν από τις ενάγουσες έδωσαν αφορμή για ένα νέο αίτημα και ότι καθώς είναι εφαρμοζόμενες αμφισβητήσεις οι ενάγουσες δεν αποκλείονται. Δείτε 790 F. 3d, σε 591 ("Τώρα ξέρουμε με βεβαιότητα ότι οι μη [χειρουργικά-κέντρα] εγκαταστάσεις εκτρώσεων έχουν πράγματι κλείσει και οι γιατρίνες δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν άδεια-προνομίων μετά από επιμελή προσπάθεια").
Όταν πρόσωπα ισχυρίζονται ότι ένας συγκεκριμένος νόμος θα προκαλούσε σοβαρές συνταγματικές σχετικές αρνητικές συνέπειες πριν εμφανιστούν-και όταν τα δικαστήρια αμφιβάλλουν για την πιθανή εμφάνιση-η πραγματική διαφορά τους ότι οι αρνητικές επιπτώσεις έχουν στην πραγματικότητα συμβεί μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά. Συγκρίνετε τη γνώμη της Πέμπτης Περιφέρειας στην προηγούμενη υπόθεση, στην Abbott, ανωτέρω, στην 598. ("Όλες οι μεγάλες πόλεις του Τέξας ... συνεχίζουν να έχουν πολλαπλές κλινικές όπου πολλές γιατρίνες θα έχουν ή θα αποκτήσουν άδεια-προνομίων νοσοκομείου"), μαζί με τα γεγονότα σε αυτή την υπόθεση, 46 F. Supp. 3d, στην 680 (οι δύο διατάξεις θα αφήσουν το Τέξας με επτά ή οκτώ κλινικές). Η αμφισβήτηση που ασκείται σε αυτή την υπόθεση και στην Abbott δεν είναι το "ίδιο αίτημα", και το δόγμα της αξίωσης αποκλεισμού, κατά συνέπεια, δεν απαγορεύει μια νέα αμφισβήτηση για τη συνταγματικότητα της απαίτησης άδειας-προνομίων. New Hampshire κατά Maine, 532 Η.Π.Α., στην 748.
Ότι οι διάδικες στην Abbott δεν ασκήσαν επανεξέταση στο Δικαστήριο, καθώς η μειοψηφία δείχνει ότι πρέπει να το είχαν κάνει, δείτε μετά, στην 10, δεν τις εμποδίζει από το να ζητήσουν επανεξέταση των νέων αξιώσεων που έχουν προκύψει μετά την απόφαση της Abbott. Εν ολίγοις, η Επαναδιατύπωση, υποθέσεων από τα Εφετεία, το δικό μας προηγούμενο, και η απλή λογική συνδυάζονται για να μας πείσουν ότι το δεδικασμένο δεν απαγορεύει αυτό το αίτημα.
Βρίσκεστε στο Γ' μέρος για να βρεθείτε στο Δ' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.6.2016 και την μεταφράσαμε από την supremecourt.gov στην https://www.supremecourt.gov/opinions/15pdf/15-274_p8k0.pdf
