Η Μελέτη της Ethel Sawyer για τη Λεσβιακή Κοινότητα το 1965

Ούτε Αμαρτία Ούτε Πολιτικά Δικαιώματα: Η Μελέτη της Ethel Sawyer για τη Λεσβιακή Κοινότητα
Το 1965 η 24χρονη Ethel Sawyer ολοκλήρωσε την πρώτη γνωστή ακαδημαϊκή μελέτη για μια λεσβιακή κοινότητα Αφροαμερικανίδων. Η ανάλυση Sawyer για την "σταθερή συντρόφισα" με βοήθησε να κατανοήσω του γιατί στη δεκαετία του 1950 και του '60 οι λεσβίες που επαναστάτησαν εναντίον του σεξ και των προτύπων του φύλου συμμετείχαν στην ομαλοποίηση όλων των θεσμών: του γάμου. Αν και η Sawyer δεν άκουσε κάτι για οποιεσδήποτε τέτοιες τελετές κατά τα δύο χρόνια που πέρασε με τη διεξαγωγή επιτόπιας έρευνας, πολλές λεσβίες τέλεσαν γάμους με τις συντρόφισές τις εκείνη την εποχή, που είναι το θέμα της τρέχουσας έρευνας μου.

Είχα τρεις σκέψεις (όλες λάθος) για Ethel Sawyer: ότι το δοκίμιο της μεγάλωσε οργανικά από την προσωπική γνώση της για τη λεσβιακή κοινότητα (με άλλα λόγια, ότι ήταν λεσβία), ότι απλώς και μόνο λόγω του ότι είναι αφροαμερικανίδα μεγάλωσε σε ένα χριστιανικό περιβάλλον που απέφευγε τις λεσβίες και εξ' αιτίας του ακτιβισμού της για τα πολιτικά δικαιώματα το 1961 (ήταν μέλος της Tougaloo Nine η οποία πραγματοποίησε μια “ανάγνωση" στην τοπική βιβλιοθήκη των λευκών) πρόσθεσε πληροφορίες στη μελέτη της για την λεσβιακή κοινότητα. Λεσβίες και ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα ήταν μία σημαντική πολιτική πηγή έμπνευσης για τις λεσβίες ακτιβίστριες και τα δικαιώματα των λεσβιών.

Η Sawyer ανατράφηκε σε χριστιανικό περιβάλλον, αλλά οι υπηρεσίες της εκκλησίας και οι βιβλικές διδασκαλίες δεν ήταν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της ζωής της μεγαλώνοντας στο Μέμφις του Τενεσί. Ήταν πάντα ετερό και δεν βλέπει σημαντική σχέση μεταξύ του ακτιβισμού της για τα πολιτικά δικαιώματα και την έρευνα της το 1965. Με άλλα λόγια, ούτε η αμαρτία ούτε τα πολιτικά δικαιώματα πλαισιώνουν την σκέψης της, όπως αυτή συνάντησε, ερεύνησε και κοινωνικοποιήθηκε μαζί με τις νεές αφροαμερικανίδες λεσβίες, μερικές από τις οποίες ζούσαν μέσα και γύρω από το πρόγραμμα στέγασης St. Louis’s Pruitt–Igoe.

Το αρχικό δοκίμιο της Sawyers μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Μια σημείωση σχετικά με τις ερωτήσεις: στην αρχική μου αλληλογραφία με την Sawyer εξήγησε ότι είχε καταστρέψει όλες τις σημειώσεις της από την έρευνά της, που πραγματοποιήθηκε μισό αιώνα νωρίτερα, και θυμήθηκε λίγες λεπτομέρειες σχετικά με αυτήν. Ως εκ τούτου, οι ερωτήσεις μου επικεντρώνονται στην ιστορία της ζωής της, μέχρι το σημείο της συγγραφής της μελέτης έτσι ώστε να μπορώ να κατανοήσω καλύτερα πώς μία ετερό αποφάσισε να γράψει μια μη επικριτική μελέτη μιας άκρως στιγματισμένης πληθυσμιακής ομάδας. 

Elise: Πείτε μου για το παρελθόν της οικογένειάς σας: που γεννηθήκατε, το είδος της οικογένειας σας, το υπόβαθρο των θρησκευτικών και πνευματικών πεποιθήσεων αν υπήρξε. 

Ethel: Γεννήθηκα σε μια μικρή πόλη στο Μισισιπή, το πέμπτο από τα δεκατρία παιδιά. Οι γονείς μου μετακόμισαν στο Μέμφις του Τενεσί, όταν ήμουν περίπου δύο ετών και με εξαίρεση ένα σύντομο πέρασμα του χρόνου πίσω στο Μισισιπή στην ηλικία των πέντε ετών, τα παιδικά μου χρόνια δαπανήθηκαν στο Μέμφις. Ζούσαμε με τη γιαγιά από την μεριά του πατέρα μου σε ένα σπίτι που της άνηκε. Μεγάλωσα σε ένα συναισθηματικό περιβάλλον και πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου παίζοντας με την καλύτερη φίλη μου, την Little Ruth, τα δύο μικρότερα αδέλφια μου, Bubba και Herbert, και άλλα παιδιά της γειτονιάς: κάνοντας πίτες με λάσπη και "φύκια" κούκλες, σκαρφαλώνοντας στα δέντρα, κάνοντας πατινάζ, ποδηλατάδα, παίζοντας κουτσό και κρυφτό. Περιπλανήθηκα, μερικές φορές γυμνή, σε βρώμικα ρυάκια που υπήρχαν κατά μήκος της ανατολικής άκρης της γειτονιάς Βόρεια του Μέμφις που την έλεγαν "Νέο Σικάγο". Η ζωή ήταν τόσο πολύ διασκεδαστική!

Η οικογένειά μου δεν ήταν μεταξύ αυτών που εκκλησιάζονταν στην κοινότητα. Ωστόσο, ο πατέρας μου κατά τη διάρκεια μιας περιόδου κατά τα πρώτα χρόνια μου, μας καλούσε κάθε βράδυ σε ένα παιχνίδι μαθημάτων της Βίβλου πριν ξαπλώσουμε, το κάθε παιδί συμμετείχε ανάλογα με το επίπεδο της-του. Ο χορός, το να ακούς μπλουζ, να παίζεις χαρτιά και να πίνεις αλκοόλ δεν ήταν επιλογές για τον πατέρα μου. Η μητέρα μου πρόσθεται κάποια ισορροπία, όταν ο πατέρας μου ήταν στη δουλειά, προσποιούταν πως δεν πρόσεξε πως τα παιδιά της έπαιζαν χαρτιά και μάθαιναν να χορεύουν με τη μουσική της ημέρας.

Elise: Πώς καταλήξατε να μελετήσετε τη λεσβιακή κοινότητα;
Ethel: Ήμουν μεταπτυχιακή φοιτήτρια και βοηθός έρευνας στο τμήμα κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, που εργαζόμουν με επιχορήγηση του πανεπιστημίου που επικεντρωνόταν στα θέματα και στα προβλήματα δημόσιας στέγασης [που οδήγησε στο τωρινό-κλασικό κείμενο πίσω από τοίχους του γκέτο: Μαύρες οικογένειες σε μία ομοσπονδιακή παραγκούπολη]. Ενώ καθόμουν στο αυτοκίνητό μου, με πλησίασε μια νεαρή γυναίκα που ονομαζόταν Jackie. Ήρθε μέχρι το αυτοκίνητο, κάθισε στο πεζοδρόμιο και είχαμε μια συζήτηση για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, συμπεριλαμβανομένων του ποιά ήμουν και ποιός ο λόγος μου που ήμουν εκεί, για το αυτοκίνητό μου (ένα Morris Minor), ποιά ήταν η Jackie (περιλαμβανομένης της λεσβιακής της ταυτότητας), καθώς και μερικές από τις λεσβίες φίλες της που ζούσαν στο Pruitt Igoe όπου θα μπορούσαν να με βοηθήσουν αν χρειαζόμουν βοήθεια.

Με ρώτησε, τελικά, αν ήθελα να συναντηθώ με τις λεσβίες φίλες της. Είπα "Ναι." Επισκεφθήκαμε ένα διαμέρισμα όπου υπήρχαν 5-7 λεσβίες. Δεν ζούσαν όλες στο συγκεκριμένο διαμέρισμα... Αλληλοσυστηθήκαμε, μετά η Jackie εξήγησε το λόγο για τον οποίο ήμουν στο Pruitt Igoe. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο γι 'αυτό, απλά γυναίκες που γελούσαν και να μιλούσαμε για διάφορα πράγματα, και στη συνέχεια είχα την αίσθηση λίγο μετά αφ' ότου έφυγα από το διαμέρισμα πως δεν είχα πραγματικά καταλάβει όλα όσα είχαν ειπωθεί.

Οι σημειώσεις πεδίου μου ήταν μια κασέτα που είχε καταγραφεί από εμένα και είχε μεταγραφεί από το τμήμα υπαλλήλων κοινωνιολογίας, όπως ήταν σύνηθες και ένα αντίγραφο επέστρεψε σε μένα. Λίγο αργότερα μου ζητήθηκε μια συνάντηση με τους δύο από τους μεγαλύτερους καθηγητές - διαχειριστές της επιχορήγησης μου, τον Lee Rainwater και τον David Pittman. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, μου παρουσίασαν της έλλειψη τέτοιας έρευνας και την ανάγκη για έρευνα στον τομέα της λεσβιοσύνης, γιατί θα έπρεπε να την κάνω, και γιατί να προσπαθήσω. Συμφώνησα. Λίγες εβδομάδες αργότερα, οι καθηγητές συναντήθηκαν δύο φορές με την Jackie και την Gina, δύο σημαίνοντα μέλη της ομάδας. Εγώ δεν συμμετείχα σε καμία από τις συναντήσεις. Παρά τις ερωτήσεις μου στους δύο καθηγητές και για τα ερευνητικά θέματα, κανείς τους δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να συζητήσει τις συναντήσεις μαζί μου. Αυτό που είπαν λίγο πολύ ήταν: "Ω, δεν ήταν τίποτα ή δεν είπαμε πολλά, ή απλώς μιλήσαμε". Ποτέ δεν πιέσα το θέμα περαιτέρω.

Έτσι, στην έρευνα σε μια λεσβιακή κοινότητα στην St. Louis, οι συμμετέχουσες οι οποίες εναλλακτικά αναφέρονται ως “κορίτσια μου" ή "τα κορίτσια" και πιο επίσημα ως “Ομάδα του Jim" (με βάση έναν από τους κύριους τόπους συγκέντρωσης τις, η ψησταριά-μπαρ του Jim) προχώρησε. Μέρος της έρευνας, αντιπροσωπεύει μια συγχώνευση τριών διαφορετικών εγγράφων σχετικά με το θέμα, κατέληξαν σε ένα ευρύτερο έγγραφο, "Μελέτη μίας Δημόσιας Λεσβιακής Κοινότητας" που παρουσιάστηκε στην μερική εκπλήρωση του Master of Arts Δοκίμιο επιπέδου τιμητικής κατηγορίας, Σεπτέμβριος 1965. Συνέχισα την έρευνα και τη μελέτη μου, μέχρι το 1967, όταν έφυγα για να ενταχθώ στο Πρόγραμμα Υγείας Δέλτα του Πανεπιστημίου Tufts στη Mound Bayou, του Μισισιπή ως επιστημονική συνεργάτιδα.

Elise: Τι θυμάσαι για τις λεσβίες που ρωτήθηκαν;
Ethel: Σχεδόν 50 χρόνια έχουν περάσει από τη μελέτη, και δεν έχω σημειώσεις για να φρεσκάρω τη μνήμη μου. Όταν κατέστει σαφές ότι δεν θα γράψω περαιτέρω σχετικά με την έρευνα μου, έκαψα κάθε στοιχείο στα μέσα της δεκαετίας του '90 μετά από μια σοβαρή ασθένεια μου. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι οι ταυτότητες των ερωτηθεισών λεσβιών θα παραμείνουν προστατευμένες.

Μερικές σκέψεις ξεχωρίζουν, όμως, και φαίνεται να σχετίζεται περισσότερο με την ίδια την έρευνα, παρά με τα μεμονωμένα πρόσωπα. Το μεγαλύτερο τμήμα της μελέτης η κοινωνιολογία το αποκαλεί "συμμετοχική παρατήρηση” ή “ανθρωπολογική μέθοδος στην κοινωνιολογία”. Έτσι ακολουθούσα "τα κορίτσια" όπου πήγαιναν και έκανα λίγο πολύ ό,τι έκαναν. Φαίνεται πως το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τις το περνούσαν είτε στο Jim Bar & Grill ή στο σπίτι κάποιας λεσβίας, αν και μερικές φορές πήγαμε σε άλλα μέρη, όπως το Ms. Fannie’s Ball. Δαπανήθηκε πολύ περισσότερος χρόνος στις παρατηρήσεις μου σχετικά με τις αλληλεπιδράσεις και την καταγραφή μου από αυτές, σε αντίθεση με τις συγκεκριμένες συνεντεύξεις με τις λεσβίες.

Το πρόσωπο που θυμάμαι περισσότερο είναι η Jackie, ήταν η “είσοδος” μου σε αυτή την κοινότητα, και ήταν εκείνη που με “εισήγαγε” σε διαφορετικά μέλη της ομάδας με την πάροδο του χρόνου. Ήταν εκείνη που μερικές φορές με συνόδευε στις συνεντεύξεις μου με τα άλλα μέλη της ομάδας, και συχνά με πήρε για βόλτα στον Jim και σε διάφορα άλλα μέρη. Πιστεύω πως υπήρξε η ισχυρότερη υποστηρίκτριά μου. Η Jackie και εγώ είχαμε επίσης μια χαλαρή σχέση, και φαίνεται πως γελούσαμε πολύ. Η Jackie με ενημέρωσε στις αρχές της έρευνας ότι η ομάδα είχε επιλέξει ένα όνομα για μένα. Το όνομά μου θα ήταν "Icky." Θεώρησα ότι είναι ένα μάλλον περίεργο όνομα, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα. Και έτσι, από τότε, απαντούσα στο όνομα, "Icky".

Elise: Τι ήταν πιο ενδιαφέρον για σας σχετικά με το κοινωνικό δίκτυο και τι σας εξέπληξε;
Ethel: Μόλις κλείστηκε η συμφωνία ότι θα διεξαχθεί η μελέτη και ξεκίνησε η έρευνα, η όλη ιδέα μίας λεσβιακής υποκουλτούρας άρχισε να αναδύεται ως ενδιαφέρουσα για μένα: ποιές ήταν, οι προοπτικές, οι δραστηριότητες, οι αλληλεπιδράσεις, τα σωματεία τις, κ.λπ. Εντός αυτού του πλαισίου, σε ένα πιο συγκεκριμένο επίπεδο, ίσως οι τομείς που ενδιαφέραν εμένα περισσότερο ήταν οι σφαίρες εκείνες που σχετίζονταν με τους ρόλους των λεσβιών των μπουτς και των φάμ, τα θέματα της συντροφικής αστάθειας και της δέσμευσης στα λεσβιακά ζευγάρια.

Αυτές ήταν οι επιμέρους σφαίρες στις οποίες εστίασα στα πρώτα τρία έγγραφά μου που υποβλήθηκαν στον μείζονα σύμβουλο μου της έρευνας μου, και τα οποία αποτελούν επίσης τη βάση για το τελικό έγγραφο, "Δημόσια μελέτη μίας Λεσβιακής Κοινότητας". Ήταν ενδιαφέρον για μένα οι αλλαγές στους ρόλους που συνέβησαν, υπήρχε υψηλός βαθμός συντροφικής αστάθειας, και ότι οι φαμ ήταν πολύ λιγότερο αφοσιωμένες από τις μπουτς λεσβίες στο να είναι μαζί ολόκληρη "ζωή". Με εξέπληξε το γεγονός ότι μερικες από τις φαμ δήλωσαν ότι θα μπορούσαν (και μάλιστα μερικές φορές το έκαναν) να αφήνουν τη σχέση “ζωής" και να επιστρέφουν σε αυτήν κατά βούληση.

... Κατά την διάρκεια της μελέτης, πιστεύω ότι τα μέλη της ομάδας του Jim έγιναν άνθρωποι μόνον για μένα, ίσως άνθρωποι με λίγη ιδιοτροπία, αλλά παρ' όλα αυτά άνθρωποι, έτσι κι αλλιώς, προσπαθούσαν να ζήσουν τη ζωή τις. Εργαζόμενη με την λεσβιακή κοινότητα, τελικά, μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία όχι μόνο να κάνω μία ακαδημαϊκή έρευνα, αλλά να συναντηθούμε, να αλληλεπιδράσουμε και να μάθω για πρόσωπα τα οποία ποτέ δεν θα είχα συναντήσει ή δεν θα είχα γνωρίσει. Αυτό, επίσης, υπηρέτησε στο να διευρυνθούν οι αντιλήψεις μου και οι οπτικές μου για την λεσβιοσύνη και, στη συνέχεια, περαιτέρω εμπλουτισμό της ζωής μου.

Elise: Θέλω να καταλάβω πώς η λεσβοφοβία επηρέασε τις αφροαμερικανίδες. Ως εκ τούτου, θα ήθελα να μάθω τις σκέψεις σας για το θέμα της λεσβοφοβίας στην αφροαμερικανική κοινότητα, ως πρακτική στο Tougaloo College, στη μελέτη σας στη St. Louis, τη δική σας προσωπική αντίληψη εκείνη τη στιγμή. Φαντάζομαι έχετε σκεφτεί πολλά, ενώ κάνατε την έρευνα στη St. Louis.
Ethel: Πραγματικά δεν έχω την εμπειρία ή τις γνώσεις ώστε να ρίξω περισσότερο φως για την λεσβοφοβία στην Αφροαμερικανική κοινότητα. Δεν εντρίφησα σε αυτήν ως έννοια της έρευνας, ούτε έχω κάποια σοβαρή ένδειξη για το θέμα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στη συνέχεια, δεν είμαι βέβαιη ότι οι απόψεις μου έχουν μεγάλη αξία. Έχω, ωστόσο, να δώσω στοιχεία που σχετίζονται με το μεγάλωμα, τα χρόνια που ήμουν στο Tougaloo, το χρόνο διεξαγωγής της έρευνας μου, και το χρόνο αμέσως μετά.

Το θέμα της λεσβιοσύνης δεν άκουσα αναφέρεται πολύ, ενώ μεγάλωνα, και δεν θυμάμαι ποτέ να ακούσα να συζητιέται το θέμα στο σπίτι μου. Θυμάμαι ένα μικρό αγόρι στη γειτονιά, πολύ νεότερος από ό,τι εγώ, τον οποίο αποκάλεσαν μερικές φορές πίσω από την πλάτη του “αδερφή” μερικοί συνομήλικοί του. Ο τόνος της αναφοράς ήταν διαφορετικός από εκείνον που αναφερόταν σε ένα αγόρι που θα μπορούσε να φοβάται να αναλάβει μια συγκεκριμένη δράση. Κάπου γύρω στην την εφηβεία μου, επισημάνθηκε σε μένα από μία φίλη ότι μια συγκεκριμένη γυναίκα ήταν μία "bulldagger". "Της αρέσουν οι γυναίκες". Η φωνή της ήταν απαξιωτική αλλά ταυτόχρονα άφηνε να υπονοηθούν πολλά. Κοιτάζοντας προς το παρελθόν, δεν θυμάμαι καμιά να συζητά ανοικτά για την bulldagger ή οποιεσδήποτε άλλες συζητήσεις που να σχετίζονται με τον σεξουαλικό προσανατολισμό της γυναίκας.

Έχω σκεφτεί πως, ίσως τουλάχιστον δύο μεταβλητές θα μπορούσαν να ισχύουν. Η μία είναι ότι τόσο το μικρό αγόρι (και η οικογένειά του) όσο και η bulldagger φαινόταν ότι ήταν μόνο ένα μέρος της συνολικής κοινότητας της κοινωνίας, πολλές από τις οποίες-ους γνώριζαν η μία-ένας την άλλη-ον. Το δεύτερο, και φαίνεται προφανές για μένα, κοιτώντας προς τα πίσω, είναι ότι έζησα σε ένα μάλλον νησιωτικό περιβάλλον και έγινα αφελής. (Οι περισσότερες από εμάς είμασταν μάλλον αφελείς "τότε", σε αντίθεση με το τώρα).

Στα χρόνια μου στο κολέγιο, εγώ δεν θυμάμαι μία συζήτηση για τον ενδεχόμενο λεσβιακό σεξουαλικό προσανατολισμό μίας συμφοιτήτριας. Τώρα πια, αναρωτιέμαι ποιες ήταν οι πιθανότητες σε ένα σώμα 700 σπουδαστριών ή 800 φοιτητριών, δεν υπήρχαν λεσβίες μαθήτριες ή τι θα μπορούσαν να πουν (αν μη τι άλλο) σε ένα τέτοιο το κλίμα, για τις φοιτήτριες που θα μπορούσαν να είναι λεσβίες, καθώς και για τις απαντήσεις των συμμαθητριών τις στη Tougaloo που θα μπορούσαν να γνωρίζουν.

Συναινόντας, αργότερα, με τις παροτρύνσεις των καθηγητών μου του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον για τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με τη λεσβιακή κοινότητα στη St. Louis, δεν θυμάμαι να είχαν μεγάλη ανησυχία για την λεσβοφοβία στην κοινότητα. Ίσως επειδή έζησα κοντά στο πανεπιστήμιο και ως επί το πλείστον με συναδέλφισες μεταπτυχιακές φοιτήτριες και άλλες νέες ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέροντα. Νομίζω, επίσης, ότι το να είσαι αφελής, έπαιξε το ρόλο του. Τελικά αντικειμενικά, θα μπορούσα να διεξάγω με επιτυχία μια μελέτη πεδίου σε ένα τέτοιο τομέα, όπου, όπως εξήγησαν οι καθηγητές μου, τόσο λίγες έρευνες είχαν γίνει; Και, ενώ δεν ήθελα οι άνθρωποι να πιστεύουν ότι ήμουν λεσβία επειδή διεξήγαγα την έρευνα πεδίου σε αυτόν τον τομέα, εκείνες-οι που πραγματικά "πειράχθηκαν" γνώριζαν καλύτερα.

Είναι ενδιαφέρον, ο φόβος της λεσβοφοβίας δεν φάνηκε να είναι ένα τεράστιο ζήτημα που να ανιχνεύθηκε μεταξύ των συμμετεχουσών στη μελέτη μου εκείνη την εποχή, αν και πιστεύω ότι λεσβοφοβία, η ίδια, από οποιαδήποτε πηγή, ήταν μεγαλύτερη απειλή για τις φάμ-fish (αυτές που είχαν ένα πιο γυνακείο ρόλο) σε σχέση με τις μπουτς-studs (αυτές που είχαν ένα πιο κυριαρχικό ρόλο. Τα ζευγάρια σχεδόν πάντα αποτελούνταν από μία φαμ και μία μπούτς. Σε κάποιες άλλες κοινότητες, χρησιμοποιούνταν οι όροι femme και butch).

Δεν ήταν έτσι την πρώτη χρονιά ή μετά το μεταπτυχιακό αφ' ότου έφυγα από το σχολείο που ανησύχησα για τη μελέτη και τις επιπτώσεις της στη δική μου ζωή. Ήμουν στην πρώτη διδασκαλία μου στο Haverford College, όταν έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον σύμβουλο της διατριβής μου, Lee Rainwater, που με ενθάρρυνε να τελειώσω τη διατριβή μου και να το κάνω σύντομα. Ήταν μια δύσκολη, ενοχλητική στιγμή για μένα προσπαθώντας να αποφασίσω τι να κάνω.

Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με το παρελθόν, το μείζον θέμα για μένα πράγματι είχε να κάνει με το μέλλον με την αντίληψη των ανθρώπων για μένα και αν η μελέτη της λεσβιοσύνης ήταν η περιοχή στην οποία θα ήθελα να χτίσω την ακαδημαϊκή μου καριέρα ή όχι. Αποφάσισα, εκείνη τη στιγμή, ότι δεν ήταν ... Νομίζω, όμως, ότι η λεσβιοσύνη ως ανθρώπινο και κοινωνικό ζήτημα έχει παραμείνει στη συνείδησή μου, και ελπίζω να αντανακλάται στις σχέσεις μου με την κοινωνία γενικά, τις φίλες και τις συνεργάτιδές, ιδίως, μερικές από τις οποίες είναι μέλη της λεσβιακής κοινότητας.

Έτσι, σε περαιτέρω απάντηση στην ερώτησή σας, η λεσβοφοβία είχε αντίκτυπο σε μένα ως μια αφροαμερικανίδα στον βαθμό που έπαιξε ρόλο στην απόφασή μου να μην ολοκληρώσω μια διατριβή με θέμα τη λεσβιοσύνη σε μια κοινότητα. Αλλά θα ήθελα να πω ότι η απόφαση ήταν πιο σχετική με την επιβίωσή μου στον ακαδημαϊκό κόσμο και όχι με τη λεσβοφοβία στην αφροαμερικανική κοινότητα. Τούτου λεχθέντος, επίσης δεν ήθελα οι άλλες-οι να σκεφτούν ότι ήμουν λεσβία ενώ δεν ήμουν, ανεξάρτητα από την κοινότητα.

Τα αποσπάσματα της είδησης την βρήκαμε στις 10.2.2016 και μεταφράσαμε από την elisechenier.com γραμμέννη από Elise Chenier στην http://elisechenier.com/2016/02/10/neither-sin-nor-civil-rights/?platform=hootsuite