Στις αρχές του εικοστού αιώνα, οι λεσβιακές σχέσεις στις Ην. Πολιτείες τιμωρούνταν με σύλληψη.
Αλλά ένα ντοκιμαντέρ που συζητήθηκε στην εκπομπή "Εβδομαδιαίες Συλλέκτριες" καταδεικνύει ότι ο υπόγειος κόσμος του μπλουζ στο Χάρλεμ, της Νέας Υόρκης, ήταν η ιδανική περιοχή για τις γυναίκες που θεωρήθηκαν ως "σεξουαλικά παρεκλίνουσες".
Το τραγούδι “Tain't Nobody's Biz-ness if I Do” είναι ένα μπλουζ τραγούδι της δεκαετίας 1920 που έγινε ένα από τα πρώτα κλασικά μπλουζ τραγούδια. Το τραγούδι διαθέτει ένα λυρικό θέμα για την ελεύθερη επιλογή και ένα βαριετέ τζαζ στυλ ενορχήστρωσης. Το "Δεν είναι δουλειά κανενός αν το κάνω", ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1922 από την Anna Meyers.
Αποκαλύφθηκε πως: Στο T'Ain't Nobody's Bizness, ο σκηνοθέτης Robert Philipson εξετάζει τις σεξουαλικές ροπές των τραγουδιστριών του μπλουζ όπως της Gladys Bentley κατά τη διάρκεια της φωτεινής περιόδου του Χάρλεμ.
Ένα καταφύγιο: Η Ηθοποιός και τραγουδίστρια Ethel Waters διατηρούσε κρυφή τη μακροχρόνια λεσβιακή σχέση της με την χορεύτρια Ethel Williams, φρόντισε ακόμη και οι βιογραφίες της του 20ου αιώνα πως δεν θα ανέφεραν ότι ζούσαν μαζί.
Και η Bessie Smith, μια παντρεμένη η οποία είχε εράστρια, τραγουδούσε δυνατά και με ενθουσιασμό στα κλαμπ: "Όταν βλέπεις δύο γυναίκες να περπατούν πιασμένες χέρι χέρι, απλά κοίταξε τις και προσπάθησε να καταλάβεις: Θα πάνε σε εκείνα τα πάρτυ -που έχουν τα φώτα χαμηλωμένα – σε εκείνα τα μέρη όπου μόνο γυναίκες μπορούν να πάνε".
Στα τραγούδια τις, οι γυναίκες αυτές αναφέρονται στις "bulldaggers", έναν όρο που σήμαινε τις "Μπούτς λεσβίες". Και ο όρος "in the life" σήμαινε πως συμμετείχες σε ένα λεσβιακό τρόπο ζωής, ήταν ένας τρόπος για να μιλούν για την λεσβιακή σεξουαλική σχέση.
Ενοχοποιητικά Στοιχεία: Η Gertrude "Ma" Rainey, η οποία έμελλε να γίνει γνωστή ως η μητέρα των μπλουζ, υπαινίχθηκε τη σεξουαλικότητά της από το 1928 σε τραγούδια της όπως το "Αποδειξέ το μου" που μεταξύ άλλων οι στίχοι έλεγαν: "Είναι αλήθεια έχω φορέσει κολάρο και γραβάτα. . . Μιλάω στα κορίτσια όπως και κάθε γέρος".
Ωστόσο, σημειώνει ότι ενώ οι λεσβίες αυτές ήταν η μειοψηφία, το γεγονός και μόνον ότι υπήρχαν αυτές οι αναφορές είναι "αξιοσημείωτες, σε δεδομένους καιρούς", λέει. "Σίγουρα ποτέ δεν το βλέπεις σε κανένα άλλο μέρος της κουλτούρας των Ην. Πολιτειών".
Πράγματι, οι συνήθεις θρησκευτικές πεποιθήσεις εκείνη την εποχή έκαναν δεκτή την ιδέα ότι η λεσβιοσύνη ήταν λάθος, και πολλές Αφροαμερικανίδες είχαν προσπαθήσει να είναι "αξιοσέβαστες" πολίτισες κατά τη διάρκεια της "εκ των χειρότερων περιόδων του φυλετικού διαχωρισμού στην ιστορία των Ην. Πολιτειών", "Ότι συνέβαινε, συνέβαινε κρυφά ή μέσα σε αστικές περιοχές που ήταν λίγο πολύ μυστικές και ήταν δύσκολο να διεισδύσεις"
είπε ο κ. Philipson.
Στην πραγματικότητα, ο σκηνοθέτης προτείνει ότι αυτές οι μπλουζ τραγουδίστριες, οι οποίες απέρριψαν τις συμβάσεις της εποχής τις όχι μόνο στην σεξουαλικότητα τις, αλλά επίσης στην ένδυσή και στη στάση τις, ήταν οι πρόδρομοι της ασυμβίβαστης Jazz Age. "Έπιναν, και ντύνονταν με ένα επιδεικτικό-φανταχτερό τρόπο" και συμπληρώνει ο κ. Philipson πως οι αφροαμερικανίδες καλιτέχνιδες, αγκάλιασαν τη σεξουαλικότητά τις και απέρριψαν τις κοινωνικές νόρμες.
"Δεν ήταν υποταγμένες σε άνδρες με οποιονδήποτε τρόπο, και δεν ήταν το μοντέλο της μετα-βικτοριανό γυναικότητας που ήταν κυρίαρχη κουλτούρα στο γύρισμα του αιώνα". Στο τελευταίο μέρος της δεκαετίας του 1910, οι ασυμβίβαστες, επίσης, φορούσαν αποκαλυπτικά φορέματα, και άγγιξαν τα όρια της γυναικανδρίας με τα κοντά κουρέματα τις και τους προκλητικούς τρόπους τις.
Απορρίπτοντας τους κορσέδες και τα στενά ρούχα της βικτωριανής εποχής, έζησαν τη ζωή που ήθελαν στη μυστικοπαθή φύση των νάιτ κλάμπ, των καφέ που πουλούσαν παράνομα αλκοόλ και των υπόγειων τζαζ μπαρ.
Σύμφωνα με τον κ. Philipson, η τραγουδίστρια σε καμπαρέ Gladys Bentley ήταν η μόνη μπλουζ τραγουδίστρια που είχε αναγνωρίσει δημόσια την σεξουαλικότητα της.
Η Gladys Bentley Φορούσε σμόκιν και είχε κοντό κούρεμα στις παραστάσεις της, την οποία την έβλεπες να φλερτάρει ανοιχτά με γυναίκες του ακροατηρίου, και να αυτοσχεδιάζει με άσεμνους στίχους λαϊκών τραγουδιών.
Η Alberta Hunter, μια άλλη τραγουδίστρια κατά το χρόνο που ήταν δημοφιλής στην πιο εκλεπτυσμένη ευρωπαϊκή σκηνή καμπαρέ, "διατήρησε προσεκτικά κρυμμένη τη λεσβιακότητά της". Και η Ethel Waters τραγουδίστρια του μπλουζ είχε μια μακροχρόνια λεσβιακή σχέση με την χορεύτρια Ethel Williams που τις οδήγησε στο παρατσούκλι "Οι δύο Ethels".
Ενώ το τραγούδι έδωσε στην Bentley μια διέξοδο να εκφράσει την εαυτή της, οι δύο Ethels έκαναν μεγάλες προσπάθειες για να αποκρύψουν την αλήθεια.
Σύμφωνα με τον κ Philipson, το ζευγάρι ζούσε μαζί, κάτι το οποίο ήταν πάρα πολύ υπό το πρίσμα της εποχής εκείνης. Η Ethel Waters όμως απέκρυψε το γεγονός αυτό, και με κάποιο τρόπο κατάφερε να το κρύψει σε όλες τις βιογραφίες του 20ου αιώνα, που γράφτηκαν γι 'αυτήν.
Την είδηση την βρήκαμε στις 11.7.2013 γραμμένη από την Margot Peppers και την μεταφράσαμε από την http://www.dailymail.co.uk/femail/article-2360792/The-lesbian-blues-singers-1920s-Harlem-How-speakeasies-underground-jazz-bars-home-home-New-Yorks-sexual-deviants.html
