Η Toni Maguire: ο εκδότης μου είπε να μην εκ-δηλωθώ δημόσια

Η Toni Maguire: ο εκδότης μου είπε να μην εκ-δηλωθώ δημόσια 
Η συγγράφισα με τις καλύτερες πωλήσεις μιλά για την δημόσια εκ-δήλωσή της και το νέο της μυθιστόρημα, Pretty Maids All in a Row. 


Μην λες Μαμά, τα πρωτοποριακά απομνημονεύματα της Toni Maguire σχετικά με την κακοποίηση των παιδιών, έγινε κατευθείαν νούμερο ένα, πούλησε 30.000 αντίτυπα στην πρώτη εβδομάδα του και έμεινε στη κορυφή των 10 για έξι μήνες.

Η δημιουργός αυτού του είδους, η Toni έχει γράψει συνολικά επτά βιβλία στο ίδιο πνεύμα, με βάση τόσο από την δική της εμπειρία όσο και άλλων ανθρώπων. Τώρα έχει στραφεί προς την ιστορική μυθοπλασία και έγραψε ένα όμορφο, σαγηνευτικό μυθιστόρημα, στη βικτοριανή Αγγλία και διαθέτει αρκετούς λεσβιακούς χαρακτήρες. Μιλήσαμε με την Toni για να μάθουμε περισσότερα.

Θέλατε πάντα να γράψετε μυθιστοριογραφία φαντασίας;
Toni Maguire: Ναι, όταν ήμουν παιδί έγραφα μικρές ιστορίες. Μετά από τα επτά πρώτα βιβλία μου, καθόμουν εκεί και σκέφτηκα ότι δεν θέλω να το κάνω αυτό πια. Έκανα μια λίστα με πράγματα που με ενδιέφεραν, των οποίων η ιστορία ήταν μία, και μια λίστα με ό, τι ξέρω για αυτή. Ξεκίνησα γράφοντας από εκεί.

Με δικά σας λόγια, τι πραγματεύεται το Pretty Maids All in A Row; 
Υπάρχει η Agnes, που είναι κόρη ενός ψαρά, και ήρθε από κάποια βόρεια πόλη που ονομάζεται Saltburn. Εκεί συνάντησε την Emily, η οποία είναι κληρονόμος. Η Agnes ήθελε να πάει στο Λονδίνο και να μείνει στην αδελφή της, που εκείνη της είχε πει να έρθει για να εργαστεί ως υπηρέτρια. Η άλλη απήχθη, μόνο και μόνο επειδή ήταν όμορφη. Και τα δύο κορίτσια τα πήρε μια γυναίκα που ονομάζεται κυρία Τζέφρις, η οποία ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Ήταν μία πασίγνωστη σωματέμπορος και ιδιοκτήτρια χώρου για σεξ.

Ναί. Δεν είναι τόσο ωραία όπως την έπλασα στο βιβλίο. Ήταν πολύ χειρότερα. Ήταν μία λευκή δουλεμπόρισα με χώρους για σεξ που ειδικευόταν στο σαδομαζοχισμό. Και ήταν πιο ηλικιωμένη και σίγουρα πιο άσχημη από όσο την περιγράφω. Θέλω η αναγνώστρια να έχει ανάμεικτα συναισθήματα γι 'αυτήν. Νομίζω ότι όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, αισθάνεσαι κάποια συμπάθεια για κάποιο χαρακτήρα. Ακόμα κι αν υπήρξε πολύ λίγα έχω γράψει γι 'αυτήν, αλλά εκείνη είχε ζήσει μαζί με μια άλλη γυναίκα γι' αυτό αποφάσισα να εξωραΐσω ένα μέρος της.

Γιατί αποφασίσατε να συμπεριλάβετε τις δύο λεσβιακές σχέσεις; 
Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο με λεσβιακούς χαρακτήρες. Όταν έδωσα συνέντευξη στο This Morning για το πρώτο μου βιβλίο, Μην λες Μαμά, μου ζητήθηκε να μην εκδηλωθώ ως λεσβία. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που ο Harper Collins ζήτησε και δεν πίστευα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να το κάνω ούτως ή άλλως.

Γιατί έγινε αυτό; 
Επειδή είχα ρωτηθεί τόσες πολλές φορές, «Ω ήταν αυτό της παιδικής ηλικίας σας που σας έκανε να είστε λεσβία"; Ακόμη και με συγκαταβατικότητα, "Λοιπόν, δεν μπορείς πραγματικά να κατηγορηθείς για αυτό που είσαι".

Ναί. Όμορφα, δεν είναι; Έτσι ξαφνικά να πω, «Εδώ είναι το βιβλίο μου και είμαι λεσβία», συνδέονται άμεσα και τα δύο.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας σχετικά με τη λανθασμένη αντίληψη ότι η κακοποίηση των παιδιών οδηγεί σε λεσβιακή σχέση στο νέο σας βιβλίο;
Με την Agnes, που σίγουρα ερωτεύτηκε. Και γιατί η Emily την ερωτεύεται; Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι, εντελώς λεσβίες; Με την Emily, θα έλεγα ότι αυτό συνέβη. Συμβαίνει συχνά.

Ήταν μια συνειδητή απόφαση να συνεχίσετε με το θέμα της κακοποίησης των παιδιών, ακόμη και αν τώρα γράφετε βιβλία φαντασίας;
Λίγο. Αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να προσπαθήσω και να διευρύνω το αναγνωστικό κοινό που έχω. Το μυθιστόρημα που γράφω τώρα έχει πολύ περισσότερο λεσβιακό προσανατολισμό.

Δεν μπορώ να περιμένω για να το διαβάσω. Τι μπορείτε να μας πείτε γι 'αυτό; Γράφω για τη δεκαετία του '50, κατά την οποία χρησιμοποιήθηκε η θεραπεία αποστροφής. *1 Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται ποτέ πως στις λεσβίες εφαρμόστηκε η θεραπεία αποστροφής, αλλά εφαρμόστηκε. Και τότε φυσικά στη δεκαετία του '60, οι άνθρωποι νόμιζαν ότι είχες ελευθερία ως λεσβία, αλλά  εξακολουθούσες να χάνεις τη σταδιοδρομία σου. Και μετά έχω ένα άλλο τμήμα περισσότερο σημερινό.

Το Pretty Maids-Όμορφες Υπηρέτριες είναι διαθέσιμο στην Amazon. 


Την είδηση  την βρήκαμε στις 31.10.16 γραμμένη από την Roxy Bourdillon και την μεταφράσαμε από την http://www.divamag.co.uk/category/arts-entertainment/toni-maguire-my-publisher-told-me-not-to-come-out.aspx 

*1 Θεραπεία αποστροφής= προσπάθεια αλλαγής της συμπεριφοράς με ηλεκτροσόκ από ήπιες έως υψηλότατες εντάσεις. 
Στο πλαίσιο της θεραπείας της λεσβιοσύνης ως διαταραχή συμπεριφοράς το 1892 ο δρ Gottlieb Burckhardt πειραματίστηκε με αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε «λευκοτομή» στην Ελβετία. Αργότερα η "θεραπεία" πέρασε στις Ην. Πολιτείες και ένας από τους χειρουργούς, ο Freeman που ονομάστηκε «μάγος-γιατρός» κυκλοφορούσε τη δεκαετία του 1950 με ένα βανάκι που μετέφερε τον εξοπλισμό του και έκανε λοβοτομές παντού, από τα νοσοκομεία μέχρι και τα δωμάτια ξενοδοχείων. Μπορούσε να υποβάλλει σε λοβοτομή από ψυχικά ασθενείς μέχρι άτακτα παιδιά ή αμελείς νοικοκυρές και μετέτρεψε πολλούς ανθρώπους σε «φυτά», προτού χάσει την ιατρική του άδεια. Η λοβοτομή είναι μια χειρουργική διαδικασία που περιλαμβάνει αφαίρεση ή καταστροφή τμημάτων του μετωπιαίου φλοιού. Στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί για θεραπεία ασθενών με ψυχικές ασθένειες και διαταραχές συμπεριφοράς.

Στρατόπεδο εξόντωσης γυναικών Ravensbrück της Sarah Helm

Μια αριστοτεχνική και συγκινητική αφήγηση της πιο τρομακτικής κρυφής θηριωδίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: 
Ravensbrück, το μόνο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης που χτίστηκε μόνο για γυναίκες

Ένα ηλιόλουστο πρωί τον Μάιο 1939 μια φάλαγγα 867 γυναικών νοικοκυρών, γιατρίνων, τραγουδιστριών της όπερας, πολιτικίνων, εργαζομένων, παρήλασαν διασχίζοντας το δάσος πενήντα μίλια βόρεια του Βερολίνου, που οδηγεί σε μια λίμνη με λαμπρό παρελθόν, στη συνέχεια οδηγήθηκαν σε μέσα από γιγαντιαίες πύλες στο στρατόπεδο. Μαστιγώθηκαν και δέχτηκαν κλωτσιές από τις εθνικίστριες-ναζί γυναίκες φρουρούς. 

Ο προορισμός τις ήταν στη Ravensbrück, όπου ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης είχε σχεδιαστεί ειδικά για τις γυναίκες από τον Heinrich Himmler, τον κύριο αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος. Μέχρι το τέλος του πολέμου 130.000 γυναίκες από περισσότερες από είκοσι διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες φυλακίστηκαν εκεί. 

Μεταξύ των κυριότερων ονομάτων ήταν η Geneviève de Gaulle, ανιψιά του στρατηγού de Gaulle του Παρισιού, καθώς και η Gemma La Guardia Gluck, αδελφή του δημάρχου της Νέας Υόρκης κατά την περίοδο του πολέμου. Υπήρξαν βέβαια και οι "ανάξιες να ζουν", οι "τρελλές" οι "αντικοινωνικές" οι λεσβίες δηλαδή, που δεν ήταν επίσης διάσημες, μεταξύ αυτών ήταν η Henny Schermann, η Inge Scheuer η Marie Glawitsch και άλλες.


Μόνο ένας μικρός αριθμός αυτών των γυναικών ήταν Εβραίες, το στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα μέρος, για τις εθνικίστριες-ες, εξάλειψης άλλων κατώτερων όντων-κοινωνικών αποβλήτων, όπως οι Ρομά, πολιτικές εχθροί, αλλοδαπές αντιστασιακές, άρρωστες, ανάπηρες, και οι "τρελές". Πάνω από έξι χρόνια, οι κρατούμενες υφίστανται ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, καταναγκαστική εργασία, πείνα, και τυχαίες εκτελέσεις. Στους τελευταίους μήνες του πολέμου, το Ravensbrück έγινε στρατόπεδο εξόντωσης. Οι εκτιμήσεις για τον τελικό αριθμό των νεκρών γυναικών ως τον Απρίλιο 1945 κυμαίνονται από 30.000 έως 90.000. 

Για δεκαετίες, η ιστορία του Ravensbrück κρυβόταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, και σήμερα εξακολουθεί να είναι ελάχιστα γνωστή. Χρησιμοποιώντας τις μαρτυρίες οι οποίες ανακαλύφθηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και οι συνεντεύξεις με επιζώσες που δεν έχουν μιλήσει ποτέ πριν, η Sarah Helm έχει ήδη εισχωρήσει στην καρδιά του στρατοπέδου, αποδεικνύοντας στην αναγνώστρια με καθηλωτική λεπτομέρεια πόσο εύκολα και γρήγορα ο αδιανόητος τρόμος εξελίσσεται. 
Είναι κάτι παραπάνω από ένας κατάλογος φρικαλεοτήτων, ωστόσο, το Ravensbrück είναι επίσης μια συναρπαστική αφήγηση αυτού που μια επιζώσα αποκαλεί "ηρωικότητα, υπεράνθρωπη αντοχή και εξαιρετική δύναμη της θέλησης για να επιβιώσουν". Για κάθε κρατούμενη που έχανε την δύναμή της, μια άλλη έβρισκε τη βούληση να αντισταθεί με πράξεις αυτοθυσίας και φιλίας, καθώς και δολιοφθορές, διαμαρτυρίες, και τη διαφυγή. 

Ενώ ο πυρήνας αυτού του βιβλίου είναι όσα ειπώθηκαν από το εσωτερικό του στρατοπέδου, η ιστορία ρίχνει επίσης νέο φως στην εξέλιξη της ευρύτερης γενοκτονίας, στην ανικανότητα του κόσμου να απαντήσει, και στην τελική προσπάθεια του Χίμλερ να επιδιώξει μια ξεχωριστή ειρήνη με τους Συμμάχους χρησιμοποιώντας τις γυναίκες, του στρατοπέδου Ravensbrück, ως διαπραγματευτικό χαρτί. 
Τρόμος, έμπνευση, και βαθιά ανησυχία, το Ravensbrück είναι ένα πρωτοποριακό έργο ιστορικής έρευνας. Με σπάνια διαύγεια, μας θυμίζει την ικανότητα της ανθρωπότητας, τόσο για κτηνώδη σκληρότητα όσο και για θάρρος ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 11.1.15 και την μεταφράσαμε από την amazon στην http://www.amazon.com/Ravensbruck-Death-Hitlers-Concentration-Women/dp/038552059X

Sarah Helm: Ravensbruck, Hitler’s Concentration Camp For Women Α'

Η φρίκη του Ravensbrück: Ζώντας στο γυναικείο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί *1 (εθνικιστριών-ων).

Βιασμοί, βασανιστήρια, μαζικές δολοφονίες: συνολικά 50.000 γυναίκες δολοφονήθηκαν στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης γυναικών το Ravensbrück.

Το νέο βιβλίο της Σάρα Χέλμ που περιλαμβάνει μαρτυρίες διασωθεισών, αποκαλύπτει την ανείπωτη φρίκη που έκρυβαν οι τοίχοι. Στο στρατόπεδο αυτό στέλνονταν οι «ανεπιθύμητες» γυναίκες: τσιγγάνες, πολιτικές κρατούμενες, μέλη της αντίστασης, λεσβίες*2 και μικρο-εγκληματίες. 

Σαν εργαστηριακά κουνέλια συμμετείχαν σε αποτρόπαια ιατρικά πειράματα, ενώ υποβάλλονταν σε βασανιστήρια και βιασμούς. 
Η Καταρίνα Γουάιτζ, ήταν η πρώτη γυναίκα που κατάφερε να το σκάσει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ravensbrück σκαρφαλώνοντας τον τοίχο. Ακροβάτρια στο επάγγελμα, το «έγκλημα» που την έστειλε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν η τσιγγάνικη καταγωγή της, που κατά τον Χίτλερ την κατέτασσε ως «εκφυλισμένη ύπαρξη» που «απειλούσε να μολύνει την Αρία φυλή» 
Δύο φορές αυτή η γενναία νεαρή γυναίκα προσπάθησε ανεπιτυχώς να διαφύγει και πέρασε μήνες βασανιστηρίων μετά την σύλληψη της, ωστόσο απτόητη προσπάθησε ξανά και τα κατάφερε. Μέσα στο σκοτάδι κατάφερε να περάσει απαρατήρητη από τις-τους φρουρούς των SS και τα σκυλιά τους, σκαρφάλωσε στην οροφή του κυλικείου του προσωπικού και από εκεί, χρησιμοποιώντας την εμπειρία της στο τσίρκο, πήδηξε στον ηλεκτροφόρο φράκτη, τον οποίο κάλυψε με κουβέρτα, σκαρφάλωσε 5 σειρές συρματοπλέγματα και έναν τοίχο 5 μέτρων και κατάφερε να διαφύγει στο δάσος.
Ηταν ελεύθερη για τρεις μέρες και νύχτες, διάστημα κατά το οποίο όλες οι άλλες γυναίκες στο θάλαμο αναγκάστηκαν να σταθούν σε στάση προσοχής, χωρίς να κουνιούνται και χωρίς τροφή ή νερό. 
Την τέταρτη ημέρα το πρωί την έσυραν πίσω, καλυμμένη με αίμα και δαγκωνιές σκυλιών. Την έριξαν πίσω στο θάλαμο με τις τιμωρημένες συγκρατούμενες της και τις είπαν «κάντε την ότι θέλετε», παρανοϊμένες από την πείνα και την κούραση, πήραν καρεκλοπόδαρα και κυριολεκτικά τη σκότωσαν στο ξύλο, κάνοντας οι ίδιες τη βρώμικη δουλειά των φρουρών τις. 

Πολλές χιλιάδες γυναίκες υπέστησαν παρόμοια μακάβρια μοίρα στα έξι χρόνια που υπήρχε το στρατόπεδο εξόντωσης Ravensbrück. Εργάζονταν μέχρι θανάτου, χωρίς φαγητό, βασανίζονταν, απαγχονίζονταν, εκτελούνταν, δολοφονούνταν με αέρια ή καίγονταν ζωντανές στα κρεματόρια. 

Παραδόξως, όταν οι πρώτες κρατούμενες έφτασαν στη Ravensbrück, 55 μίλια βόρεια του Βερολίνου, τον Μάιο του 1939 αντιμετώπισαν μία διαφορετική πραγματικότητα. 
Πολιτικές αντίπαλες, εργαζόμενες του σεξ, και «ανεπιθύμητες», μεταφέρθηκαν εκεί από τα μπουντρούμια, τα σκοτεινά κελιά και τα ζοφερά πτωχοκομεία σε όλη τη Γερμανία, όπου ήταν κλειδωμένες γιατί δεν ανταποκρίνονταν στο «Kinder, Kuche, Kirche» (Παιδιά, κουζίνα, εκκλησία) ιδανικό των Ναζί για τη γυναικεία φύση. 

Όταν κατέβηκαν από τα σκούρα λεωφορεία, αντίκρισαν τα καταγάλανα νερά της λίμνης και η μυρωδιά ενός πευκοδάσους γέμισε τους πνεύμονές τις. «Οι καρδιές μας φτερούγισαν από χαρά», θυμάται η Λίζα Ούλριχ, κομμουνίστρια και πρώην κρατούμενη στο στρατόπεδο. Δεν υπήρχαν παρατηρητήρια. Μέσα από το συρματόπλεγμα φαίνονταν πολύχρωμα λουλούδια και ένα κλουβί με παγόνια και έναν παπαγάλο. Η ψευδαίσθηση της ηρεμίας τις όμως αμέσως γκρεμίστηκε όταν «ορδές γυναικών φυλάκων με άγρια σκυλιά όρμησαν σε εμάς με εντάλματα και μας φώναζαν σκύλες και πόρνες». 
Από τότε, κάθε λεπτό των ημερών που ακολουθούσαν ήταν πειθαρχία με σειρήνες και κανόνες, ενώ μέσα στον θάλαμο, οι γυναίκες ήταν στοιβαγμένες σαν ζώα. Μάλιστα η πειθαρχία τηρούνταν όχι μόνο από τις φρουρούς, αλλά και από τις συνεργάτιδες μεταξύ των κρατουμένων, οι «αρχηγίνες των θαλάμων» που "προσλαμβάνονταν" ανάμεσα στις κρατούμενες, ήταν συχνά πιο απάνθρωπες και από τις φρουρούς. 
Το Ravensbrück ήταν μία τεράστια μηχανή θανάτου, όπου τα πάντα οδηγούσαν εκεί. Όσες ήταν πολύ άρρωστες ή κουρασμένες από τις κακουχίες ήταν οι επόμενες στη λίστα εξόντωσης. 
Τακτικά στο στρατόπεδο έφταναν φορτηγά τα επονομαζόμενα Himmelfahrt («του Παραδείσου») που έπαιρναν ομάδες γυναικών για άγνωστους προορισμούς από τους οποίους δεν θα επέστρεφαν ποτέ. 
Αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν οι θάλαμοι αερίων των Ναζί σε μυστικά κέντρα στη Γερμανία ή την Αυστρία ή - πιο συχνά - στα στρατόπεδα θανάτου του Άουσβιτς ή του Μπέλσεν. 
Η έμπνευση πίσω από αυτή την επίγεια αναπαράσταση της κόλασης ήταν ο Χάινριχ Χίμλερ, ο αρχηγός των SS, ο οποίος επέβλεπε το δίκτυο των στρατοπέδων συγκέντρωσης και ήταν ένας συχνός επισκέπτης στο Ράβενσμπρακ. 
Ήταν αυτός που επικύρωσε τη χρήση της μεθόδου Pruegelstrafe, κατά την οποία οι κρατούμενες δένονταν πάνω σε ένα ξύλινο άλογο και δέχονταν 25 χτυπήματα με μαστίγιο στους γλουτούς. 

Το χειρότερο όμως είναι τα ανατριχιαστικά ιατρικά πειράματα που διεξάγονταν στις κρατούμενες.
Οι συνεδρίες αυτές ξεκίνησαν με το γιατρό του στρατοπέδου, Γουόλτερ Σόνταγκ. Ενθαρρυμένος από τον Χίμλερ ξεκίνησε τη δοκιμή-τέστ τρόπων δολοφονίας των κρατουμένων. Η ένεση με βενζίνη ή φαινόλη στις φλέβες τις ήταν προσφιλής μέθοδος. 
Ο Σόνταγκ ήταν σαδιστικά ωμός. Κάθε πρωί, ντυμένος με την άψογα μαύρη ομοιόμορφη SS στολή του, πέρναγε κατά μήκος της γραμμής των γυναικών που περίμεναν έξω από το στρατόπεδο του νοσοκομείου με δαγκώματα σκυλιών, χαρακιές από ξυλοδαρμούς ή κρυοπαγήματα και τις κλωτσούσε με τις μπότες του, ή τις χτυπούσε με ένα ραβδί από μπαμπού. Επίσης λέγεται ότι απολάμβανε ιδιαίτερα την εξαγωγή υγιών δοντιών χωρίς αναισθητικό. 

Βρίσκεστε στο Α' μέρος για να βρεθείτε στο Β' μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις 10.1.15 από την iefimerida στην http://www.iefimerida.gr/news/186231/i-friki-toy-ravensmprak-zontas-se-gynaikeio-stratopedo-sygkentrosis-ton-nazi-eikones 


Οι αστερίσκοι είναι δικοί μας.
*1 Η λέξη Nazi προέρχετε από την λέξη Nationalismus που σημαίνει Εθνικισμός κατ' επέκταση ναζί=εθνικίστρια-ης. 
*2 Οι λεσβίες επίσης βασανίστηκαν ως ανεπιθύμητες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά σπάνια αναφέρονται.

Sarah Helm: Ravensbruck, Hitler’s Concentration Camp For Women Β'

Μία από τις εμμονές του Χίμλερ ήταν η πεποίθηση του ότι το τακτικό σεξ κάνει καλύτερους τους στρατιώτες, και ο ίδιος έδωσε εντολή στον Σονταγκ να βρει έναν τρόπο να έχουν σεξουαλική επαφή σε οίκους ανοχής, χωρίς να κολλάνε αφροδίσια νοσήματα. Ο γιατρός πειραματίστηκε με εργαζόμενες του σεξ στο Ravensbrück σε αναζήτηση μιας θεραπείας για τη σύφιλη και τη βλεννόρροια. 
Δεν υπάρχουν αρχεία για το πώς διεξάγονταν αυτά τα πειράματα, αν και όλες-οι γνώριζαν ότι συνέβαιναν. Μία επιζώσα από το στρατόπεδο είχε ακούσει ότι σε μία σειρά πειραμάτων η σύφιλη εγχεόταν στο νωτιαίο μυελό. 

Αλλά απτές αποδείξεις υπάρχουν για μία σειρά από μακάβριες ιατρικές δοκιμές που ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1942, όταν 75 από τις νεότερες και πιο υγιείς γυναίκες – όλες Πολωνές - κλήθηκαν να συγκεντρωθούν στο έδαφος του προαυλίου, όπου ο χειρουργός των SS Καρλ Γκεμπχαρντ σήκωσε τις φούστες τις για να επιθεωρήσει τα πόδια τις. Εξι από αυτές επιλέχθηκαν και στάλθηκαν στο νοσοκομείο του στρατοπέδου. Εκεί τις έκαναν μπάνιο και τις έβαλαν σε κρεβάτια με καθαρά σεντόνια. Στη συνέχεια, μια νοσοκόμα ξύρισε τα πόδια τις και τις οδήγησε στο θάλαμο του χειρουργείου. 

Καθώς βυθίζονταν στο αναισθητικό, μία από αυτές επαναλάμβανε ξανά και ξανά: «Δεν είμαστε ινδικά χοιρίδια ... δεν είμαστε ινδικά χοιρίδια» αλλά αυτό ακριβώς ήταν και στο στρατόπεδο τις αποκαλούσαν Kaninchen (κουνέλια). 
Όταν το πρώτο «κουνέλι» ξύπνησε, τα πόδια της ήταν στο γύψο. Μέσα σε λίγες ώρες η ίδια και οι άλλες ούρλιαζαν από τους πόνους καθώς τα πόδια τις άρχισαν να πρήζονται. Είχαν χρησιμοποιηθεί σε πειράματα για να ανακαλύψουν καλύτερα φάρμακα για τη θεραπεία των πληγών του πολέμου των στρατιωτών της Γερμανίας. 
Τα πόδια των γυναικών είχαν ανοιχτεί και μολυνθεί με βακτήρια, βρωμιές, γυαλιά και θραύσματα προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η μόλυνση θα εξαπλωθεί περαιτέρω. Μέρες αργότερα, ο γύψος αφαιρούνταν και οι πληγές τις αντιμετωπίζονταν με διαφορετικά πειραματικά φάρμακα. Τα «κουνέλια» που δεν συνεργάζονταν ή φώναζαν πολύ δυνατά λόγω του πόνου, δέχονταν θανατηφόρες ενέσεις. 

Τα ιατρικά πειράματα υποτίθεται ότι ήταν άκρως απόρρητα, αλλά ολόκληρο το στρατόπεδο τα γνώριζε και ήταν τρομοκρατημένο. 

Για να βοηθηθεί η μαζική σφαγή, ο Χίμλερ αποφάσισε ότι το Ravensbrück θα πρέπει να έχει το δικό του θάλαμο αερίων, που χτίστηκε τον Ιανουάριο του 1945. Το στρατόπεδο ήταν υπερπλήρες σε οριακό σημείο και έπρεπε να κάνει χώρο για ακόμα περισσότερες κρατούμενες, ειδικά όταν έκλεισαν τα στρατόπεδα στην Ανατολή. Οι εκτελέσεις και οι ενέσεις ήταν χρονοβόρες. Οι θάλαμοι αερίων ήταν ταχύτεροι και διπλασίαζαν τον αριθμό των νεκρών. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε μία παλιά αποθήκη. Με διαστάσεις 3x5 ήταν όσο ένα γκαράζ αυτοκινήτων σε μέγεθος, ενώ τα κενά και οι τρύπες στους τοίχους καλύπτονταν με μαστίχα. 

 Οι γυναίκες ωθούνταν στο εσωτερικό, 150 τη φορά, και έκλεινε η πόρτα. Στη συνέχεια, ένα δοχείο αερίων έπεφτε από την οροφή. Σύμφωνα με μία μάρτυρα, υπήρχαν φωνές και κλάμα για δύο έως τρία λεπτά, στη συνέχεια σιωπή. Οι φυλακισμένες στον πλησιέστερο θάλαμο άκουγαν τα φορτηγά να μαρσάρουν και αναρωτιόντουσαν γιατί οι κινητήρες παραμένουν σε λειτουργία για τόσο πολύ. Στη συνέχεια, κάποια είπε ότι ήταν για να καλύψουν τις κραυγές από το θάλαμο αερίων. 

Μέσα σε ένα μόνο σαββατοκύριακο, 2.500 γυναίκες δηλητηριάστηκαν με αέρια. Στόχος ήταν να μην υπάρξουν ζωντανές μάρτυρες όταν θα έφταναν οι συμμαχικές δυνάμεις. Αλλά υπήρχαν ακόμη χιλιάδες γυναίκες στο χώρο στις 30 Απριλίου 1945, όταν οι επιζώσες ξύπνησαν με το βρυχηθμό του ρωσικού πυροβολικού. Οι φρουροί των SS είχαν φύγει, και οι γυναίκες ετοίμαζαν κόκκινη σημαία για να την κρεμάσουν στο στρατόπεδο. Αλλά οι «απελευθερωτές» του Κόκκινου Στρατού τις έφεραν μια νέα φρίκη, τους βιασμούς. 
Από τότε που είχε περάσει τα γερμανικά σύνορα, ο Κόκκινος Στρατός είχε εμπλακεί σε αρκετά σεξουαλικά εγκλήματα και τώρα βίαζε και τις γυναίκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμα και τις Ρωσίδες. 
Η Νάντια Βασιλίεβα, Ρωσίδα νοσοκόμα, θυμάται, ότι αρχικά τις υποδέχθηκαν σαν αδελφές και στη συνέχεια μετατράπηκαν σε τέρατα. 
«Ήμουν σχεδόν πτώμα» θυμάται η Ιλσε Χάινριχ «και έπρεπε να υποβληθούμε και σε αυτό». Οι έγκυες γυναίκες και οι λεχώνες βιάστηκαν επίσης. 
Μια άλλη γυναίκα κατήγγειλε ότι οι στρατιώτες απαιτούσαν πληρωμή για την απελευθέρωση. «Οι Γερμανοί ποτέ δεν μας βίασαν επειδή μας θεωρούσαν γουρούνια, αλλά οι δικοί μας στρατιώτες το έκαναν. Ο Στάλιν είχε πει ότι κανένας στρατιώτης δεν έπρεπε να πάρει αιχμάλωτες-ους, έτσι μας αντιμετώπιζαν σαν σκουπίδια. 
Δεδομένου ότι όλες οι γενναίες γυναίκες της Ravensbrück είχαν περάσει και επιβιώσει από τις αντιξοότητες, αυτή η κακοποίηση ήταν η τελική ταπείνωση. 

Τα αποσπάσματα του κειμένου είναι από το επερχόμενο βιβλίο της Σάρα Χελμ «If This Is A Woman: Inside Ravensbruck, Hitler’s Concentration Camp For Women» που θα κυκλοφορήσει στις 15 Ιανουαρίου.

Βρίσκεστε στο Β' μέρος για βρεθείτε στο Α' μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις 10.1.15 από την iefimerida στην http://www.iefimerida.gr/news/186231/i-friki-toy-ravensmprak-zontas-se-gynaikeio-stratopedo-sygkentrosis-ton-nazi-eikones

Τα παιδιά του εμφυλίου, του Λουκιανού Χασιώτη

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λουκιανού Χασιώτη: […] Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε τομή στην ιστορία της περίθαλψης και της πρόνοιας για τα παιδιά, αναμφίβολα εξαιτίας των δραματικών επιπτώσεων που είχε σε εκατομμύρια ανήλικους σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι πρώτες μεταπολεμικές εκτιμήσεις υπολόγιζαν ότι από τους 30 εκατομμύρια ανθρώπους που μετακινήθηκαν ή εκτοπίστηκαν κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά το τέλος των εχθροπραξιών (σύγχρονες μελέτες θεωρούν ότι ο συνολικός αριθμός των εκτοπισμένων ήταν πολύ μεγαλύτερος, σχεδόν διπλάσιος απ’ όσο αρχικά είχε εκτιμηθεί), το ένα τέταρτο περίπου αποτελούνταν από νέους κάτω των 17 ετών. 



Εκατομμύρια επίσης παιδιά υποσιτίζονταν: το 1946 η UNRRA (United Nation Relief and Rehabilitation Administration), οργάνωση που είχε ιδρυθεί από το 1943με σκοπό την περίθαλψη των θυμάτων του πολέμου, πρόσφερε ημερήσιο γεύμα σε πέντε εκατομμύρια αγόρια και κορίτσια στην Αυστρία, την Τσεχοσλοβακία, την Ελλάδα, την Ουγγαρία, την Ιταλία, την Πολωνία και τη Γιουγκοσλαβία, τη στιγμή που υπολογιζόταν ότι σχεδόν 60 εκατομμύρια είχαν άμεση ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας. 

Μεγάλος ήταν επίσης ο αριθμός των ορφανών. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού, κατά τη διάρκεια του πολέμου 13 εκατομμύρια παιδιά έχασαν τους βιολογικούς τους γονείς μονάχα στην Ευρώπη.

Στη Γερμανία το ένα τρίτο περίπου των παιδιών είχαν χάσει έναν ή αμφότερους τους γονείς τους. 

Στην Ελλάδα το ποσοστό έφτανε περίπου το 12%, δηλαδή από ένα συνολικό πληθυσμό 2.750.000 ανηλίκων, οι 380.000 ήταν ορφανοί. 

Οι αντίστοιχοι αριθμοί στη Γιουγκοσλαβία ήταν 573.000 και στην Πολωνία 700.000 –ενώ στη μακρινή Κίνα ορισμένες αναφορές έκαναν λόγο για το ασύλληπτο νούμερο των 15 εκατομμυρίων ορφανών ανηλίκων. 

Μολονότι οι μεταγενέστερες εκτιμήσεις ήταν περισσότερο μετριοπαθείς, οι σχετικοί αριθμοί παρέμεναν μεγάλοι. 

Η UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization) χρησιμοποίησε τον όρο war-handicapped children για να περιγράψει τις παραπάνω κατηγορίες παιδιών που έφεραν έντονα τα φυσικά ή ψυχολογικά στίγματα του πολέμου. 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για πρώτη φορά δόθηκε στις ψυχολογικές διαταραχές των παιδιών-θυμάτων του πολέμου. 

Σύμφωνα με τις έρευνες που ακολούθησαν τη λήξη των εχθροπραξιών σε παιδιά που είχαν εκτοπιστεί ή είχαν χάσει τους γονείς τους, δεν ήταν τόσο οι βομβαρδισμοί ή οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που είχαν επηρεάσει αρνητικά τον ψυχικό τους κόσμο όσο η διάρρηξη του οικείου τους περιβάλλοντος και η ξαφνική απώλεια εκείνου που θεωρούσαν προστάτη τους, πάνω απ’ όλα της μητέρας. 

«Τα παιδιά επηρεάστηκαν πρώτον από την απώλεια ή την εξαφάνιση των πιο κοντινών τους προσώπων και δεύτερον από τη μεταμόρφωση του κοινωνικού περιβάλλοντος, με όλες τις συνεπαγόμενες ψυχολογικές συνέπειες», υποστήριξε στη σχετική έκθεση της UNESCO Η Τερέζα Μπρος (Therese Brosse). 

Σε παρόμοια συμπεράσματα κατέληγαν οι μελέτες της Άννας Φρόυντ και της Ντόροθι Μπέρλινγεϊμ που πραγματοποιήθηκαν την ίδια εποχή. 

Τα παιδιά, που είχαν εγκαταλειφτεί ή χωριστεί από τους γονείς τους και είχαν μεγαλώσει μόνα τους, με ξένες οικογένειες, σε ειδικά ιδρύματα ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρουσίαζαν συμπτώματα απειθαρχίας, παραβατικότητας και γενικότερα «αντικοινωνικής συμπεριφοράς»: όροι –ιδιαίτερα ο τελευταίος- οι οποίοι εκφράζουν το αίσθημα φόβου ή ακόμα και πανικού απέναντι σε δραστηριότητες που «θεωρούνται ότι απειλούν την κοινωνική ευταξία και απαιτούν πειθάρχηση», και που αντιδιαστέλλονται με τις «κοινωνικά και εθνικά επωφελείς» πρακτικές, όπως αυτές βέβαια αξιολογούνται από τον κόσμο των ενηλίκων και τις επικρατούσες αντιλήψεις. Ταυτόχρονα οι ίδιες μελέτες επισήμαναν το γεγονός ότι τα «εγκαταλελειμμένα» παιδιά συναντούσαν δυσκολίες προσαρμογής στο νέο τους περιβάλλον ή αναπροσαρμογής –εκείνα που είχαν την τύχη να επανασυνδεθούν με τους δικούς τους και να επιστρέψουν στα σπίτια τους. 

Συνεπώς το έργο της μέριμνας για τους ανήλικους είχε διπλό στόχο: Αφενός, απέβλεπε στην άμεση περίθαλψή τους, προκειμένου να αποφευχθεί μια νέα ανθρωπιστική καταστροφή, και στη διαμόρφωση ενός κοινωνικού προγράμματος που θα εξασφάλιζε την μακροπρόθεσμη ευημερία τους. 

Αυτό έγινε δυνατό εν μέρει χάρη στις προόδους της ιατρικής, στη νέα τεχνολογία που χρησιμοποιούσαν οι στρατιωτικές συμμαχικές δυνάμεις και στη διεθνή συνεργασία. Κυρίως όμως επειδή το πρόγραμμα περίθαλψης του 1945, σε αντίθεση με τις αντίστοιχες πρωτοβουλίες του 1919, είχε τη διεθνή υποστήριξη του ΟΗΕ και των πιο πλούσιων χωρών, ενώ παράλληλα βασίστηκε στη λογική της δραστικής εμπλοκής του κράτους στον τομέα της πρόνοιας΄ δεν είναι τυχαίο ότι οι αμερικανοί κοινωνικοί λειτουργοί της UNRRA είχαν υπηρετήσει προηγουμένως την πολιτική του New Deal από τις αρμόδιες υπηρεσίες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες ιδρύθηκε το 1946 η UNICEF (United Nations International Children’s Emergency Fund) με έργο την παροχή άμεσης βοήθειας στα παιδιά-θύματα του πολέμου σε διεθνές επίπεδο. 

[…] το επιστημονικό και το πολιτικό ενδιαφέρον για το παιδί βασίστηκε πολύ στην απειλή που αντιπροσώπευαν τα war-handicapped children για την κοινωνική ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα . 

Η εκτίμηση κυβερνήσεων, εθνικών και διεθνών οργανισμών περίθαλψης, ανάμεσά τους και του ίδιου του ΟΗΕ, ήταν κοινά. Αν δεν λαμβάνονταν τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα σε όλα τα επίπεδα (στο υλικό, το πνευματικό και το ψυχολογικό), τα παιδιά αυτά θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε μόνιμη πηγή εγκληματικότητας, κοινωνικής αναταραχής και σε πόλο αμφισβήτησης της δημοκρατίας και της ειρήνης. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 20.4.14 από την tvxs.gr γραμμένη από την  Κρυσταλία Πατούλη στην http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/ta-paidia-toy-emfylioy-toy-loykianoy-xasioti?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter&utm_campaign=tvxs

"Το κορίτσι του μπαμπά" βιβλίο της Debbie Drechsler

"Το κορίτσι του μπαμπά" 
ένα βιβλίο κόμικ της Debbie Drechsler Εκδόσεις Inkpress - Κορμοράνος, Αθήνα 2013 
Στοιχίζει 9 ευρώ 

Αυτό το βιβλίο μιλάει κυρίως για την βία κατά την κοριτσίστικη ηλικία, ττην εφηβεία, μέσα στην οικογένεια, για την ετεροκανονικότητα, την ενοχή - εσωτερικευμένη λεσβοφοβία, και κυρίως την επιβίωση.

Το βιβλίο αναφέρεται ανοιχτά στην σεξουαλική κακοποίηση.


Είναι ένα κόμικ που φέρνει θλίψη. 

Να το έχουμε υπόψη και για τις πολιτικές ισότητας που αφορούν τη σεξουαλική κακοποίηση.

Ένα κόμικ που αφήνει πίκρα μιάς κ δεν προβάλει κάποια λύση για την σεξουαλική κυρίως βία που εισπράττει η ηρωΐδα καθώς εμφανίζεται ως σιωπηλή αποδέκτρια σεξουαλικής βίας κ όχι μόνο, επίσης δεν φαίνεται να βρίσκει τρόπους για να την αντιμετωπίσει και έτσι παραμένει θύμα της βίας ως την τελευταία σελίδα του κόμικ.

AGENS το μόνο λεσβιακό περιοδικό στη Ρωσσία σήμερα

Το μόνο λεσβιακό λαμπερό περιοδικό της Ρωσίας βγαίνει προς πώληση - αλλά οι λεσβοφοβικές το αποκαλούν «βρωμιά» 

Η πιλοτική λαμπρή έκδοση του μόνου περιοδικού για λεσβίες στη Ρωσία θα βγει προς πώληση αυτό το μήνα, σε μια παρουσίαση που οι εκδότριες ελπίζουν ότι θα φτάσει στην εμπόλεμη λεσβιακή κοινότητα της χώρας. 

Η εφημερίδα RIA Novosti ανέφερε ότι οι υπεύθυνες του περιοδικού είπαν, πως το περιοδικό πήρε τον τίτλο του από τη λατινική λέξη agens που σημαίνει «κινητήρια δύναμη», έχει περάσει στην πρώτη εκτύπωση 999 αντιτύπων. Μέχρι τώρα πωλείται μόνο σε τέσσερις φιλικές προς τις λεσβίες τοποθεσίες και στο διαδίκτυο. 

Η εκδότρια και διευθύντρια Milena Chernyavskaya είπε ότι ελπίζει το περιοδικό θα καταπολεμήσει το ότι οι λεσβίες, αμφισεξουαλικές και τρανς στη Ρωσία έχουν να αντιμετωπίσουν την έλλειψη των πληροφοριών μέρα με τη μέρα σε καθημερινή βάση. "Η Lbtiq κοινότητα έχει να ασχοληθεί με ένα μπλακάουτ πληροφοριών”, είπε η ίδια. "Οι Ρωσίδες λεσβίες δεν γνωρίζουν η μία την άλλη και νομίζουν ότι δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένες, γιατί όλες γύρω τις κακοποιούν". 

Πρόσθεσε ότι δεν θα ήθελε το περιοδικό να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια να προκαλέσει το συντηρητικό νομοθετικό σώμα της Ρωσίας, το οποίο εξετάζει επί του παρόντος ένα νόμο που απαγορεύει την «λεσβιακή προπαγάνδα». 

Το νομοσχέδιο που είναι κατά της προπαγάνδας πέρασε την πρώτη ανάγνωση τον Ιανουάριο που πέρασε, και θα πάει σε μια δεύτερη στις 25 Μαΐου 2013. Το νομοθετικό σώμα λέει ότι ελπίζει πως το νομοσχέδιο θα είναι για την προστασία των ανηλίκων και της ετερό συντηρητικής πλειοψηφίας, αλλά οι επικρίτριες ανησυχούν πως η λεσβιακή κοινότητα θα αντιμετωπίσει αυξημένες διώξεις λόγω του νομοσχεδίου. 

"Σκοπός μας είναι ο διάλογος τόσο με τις αναγνώστριες όσο και με τις αρχές", δήλωσε η κα. Chernyavskaya. "Αν οι βουλευτίνες-εκπροσώπισες αρχών είναι δυσαρεστημένες με το περιοδικό, θα ήθελα να μιλήσω με την κάθε μία από αυτές πρόσωπο με πρόσωπο". 

Το πρώτο τεύχος του περιδικού AGENS περιλαμβάνει ιστορίες για τη δημόσια εκ-δήλωση στο χώρο εργασίας, για σπουδές στο εξωτερικό, για τον κινηματογράφο, για την κατιγιστική μόδα που υπάρχει για τα σπόρ ρούχα που πηγαίνουν-ταιριάζουν στις γυναίκες. 

Η Olgerta Kharitonova, εκδότρια του περιοδικού Ostrov για το γυναικείο κίνημα στο διαδίκτυο, δήλωσε: "Εάν ένα λαμπρό λεσβιακό περιοδικό επιβιώσει στο ρωσικό έδαφος, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο για την λεσβιακή κοινότητα το 2013". "Αν το AGENS καταφέρει να αντανακλά τη λεσβιακή ζωή με τη μορφή ενός λαμπρού περιοδικού χωρίς να προσελκύσει την οργή της εξοργισμένης ορθόδοξης κοινότητας, τότε μπορώ μόνο να τις ευχηθώ καλή τύχη και καλή επιτυχία". 

Ο Vitaly Milonov, ο νομοθέτης που είναι υπεύθυνος για την απαγόρευση της Lbtiq προπαγάνδας στην Αγία Πετρούπολη που έχει ως πρότυπο το νομοσχέδιο για την λεσβιακή προπαγάνδα, δεν είναι ενθουσιασμένος για το πρώτο τεύχος του περιοδικού AGENS, δηλώνοντας ότι “θα είναι πιο ευτυχισμένος αν κάποια ξεκινήσει ένα περιοδικό για τις γάτες". 

Ο Milonov είπε στην εφημερίδα RIA από τηλεφώνου ότι, αν και παραδέχτηκε το περιοδικό ήταν νόμιμο, "θα πρέπει να προσέξουμε και να παρακολουθήσουμε πως αυτή η βρωμιά δεν θα πέσει σε χέρια ανηλίκων". 

Υπήρξαν δύο προηγούμενες απόπειρες να ξεκινήσουν παρόμοιες εκδόσεις για τις λεσβίες στη Ρωσία, αλλά δεν κατάφεραν να εκδίδονται για περισσότερο από πέντε χρονιές. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 4.3.13 και την μεταφράσαμε από την Pink News γραμμένη από την  Corinne Pinfold στην http://www.pinknews.co.uk/2013/03/04/russias-only-lesbian-glossy-magazine-goes-on-sale-but-homophobes-call-it-filth/

Η Δάφνη Αντωνίου μιλά για τα δερμάτινα αξεσουάρ

Το επεισόδιο αυτής της εβδομάδας του Sex Out Loud έχει δύο διαφορετικές επισκέπτριες που μιλούν για το έργο τις δίνοντας φωνή στις σεξουαλικές ποικιλομορφίες, ειδικά τις κοινότητες που χρησιμοποιούν τα δερμάτινα αξεσουάρ. Η Laura Antoniou, μία από τις συγγράφισες που έχουν δημοσιεύσει πολλά έργα με queer, BDSM ερωτικό ύφος, θα συζητήσει για τη δημοφιλή σειρά ερωτικού μυθιστηρήματός της Marketplace, καθώς και τη δημοσίευση του πρώτου της μυθιστορήματος μυστηρίου, The Killer Wore Leather.

Η Laura Antoniou είναι μέλος της Φρουράς Μέσης Ηλικίας - Middle Aged Guard είναι περισσότερο γνωστή για την σειρά ερωτικών μυθιστορημάτων Marketplace, αλλά, επίσης, έχει γράψει δεκάδες διηγήματα, δοκίμια και άλλες εργασίες σε διάφορα είδη για πάνω από 25 χρόνια. Είναι νικήτρια του βραβείου Δια βίου Επιτεύγματος NLA και του βραβείου Πάνθεον Δια βίου Επιτεύγματος των Δερμάτινων, σκοπεύει πάντως να κρατηθεί δραστήρια για αρκετό καιρό. Μια δημοφιλής ομιλήτρια στο θέμα των εναλλακτικών σεξουαλικών πρακτικών - γνωστές και ως kinky sex - έχει παρουσιάσει, διδάξει και μαλώσει έντονα σε πάνω από 150 συνέδρια και εκδηλώσεις από τη δεκαετία του 1980, παρέχοντας διαφώτιση, ψυχαγωγία και απαγγελία κατηγοριών. Έχει εμφανιστεί επίσης σε κολέγια και πανεπιστήμια, συμπεριλαμβανομένων του Harvard, του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, του Rutgers, της Columbia και του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον.

Με τα χρόνια, το έργο της έχει μεταφραστεί στα ισπανικά, στα γερμανικά, στα ιαπωνικά και στα εβραϊκά, το 2010, πέρασε στον κόσμο των ηλεκτρονικών βιβλίων, καθώς η σειρά Marketplace μετακόμισε σε ένα νέο εκδοτικό οίκο και η Laura εξέδωσε το Christopher Morgan όπου την έκανε την πιο ευπώλητη συγγράφισα. Μαζί με τη σύζυγό της, Karen Taylor, έχει γράψει για τα σωστά δερμάτινα κατά την εβραϊκή τελετουργία του Πάσχα, με τίτλο Avadim Chayanu. Για το 2013, η Laura θα κυκλοφορήσει τρία νέα βιβλία - μια συλλογή χιουμοριστικής φαντασίας στη σειρά Marketplace, (Λέξεις χωρίς ασφάλεια) μια κωμωδία φονικού μυστηρίου (Ο δολοφόνος φορούσε δερμάτινα), και το πολυαναμενόμενο 6ο βιβλίο της σειράς Marketplace, Η Κληρονόμος. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 6.1.13 και την μεταφράσαμε από την tristantaormino στην http://tristantaormino.com/2013/01/06/jan-11-laura-antoniou-sinclair-sexsmith-on-leather-bdsm/

Bi Σημειώσεις για μια αμφισεξουαλική επανάσταση

Η αμφισεξουαλική απεικονίζεται ως διπρόσωπη, προδοτική, και ετερόκλητη, η αμφισεξουαλικότητα έχει εδώ και πολύ καιρό εγείρει υποψίες, έχει περιθωριοποιηθεί και απορριφθεί τόσο από τις ετερό όσο και από τις Lgtiq κοινότητες. 

Η αμφισεξουαλικότητα επιτέλους φέρνει μία ολοκληρωμένη ματιά στη πολιτική της αμφισεξουαλικότητας - στα θέματα που αφορούν την αμφιφοβία-biphobia - την μονοσεξουαλικότητα, το γυναικείο κίνημα, και τις transgender με την πρακτική της επισήμανσης αυτών που καθορίζονται ως αμφισεξουαλικές είτε ως «πολύ αμφισεξουαλικές» (ετερόκλητες και ανίκανες να είναι πιστές) ή ως "μη αρκετά αμφισεξουαλικές" (οι οποίες δεν μετέχουν ενεργά συναισθηματικά ή σεξουαλικά με ανθρώπους που ανήκουν τουλάχιστον δύο διαφορετικά φύλα). Σε αυτό το ανοικτόμυαλο και με ανοικτό το βλέμμα, της αμφισεξουαλικής, queer και μέλος του γυναικείου κινήματος, ακτιβίστριας Shiri Eisner οι αναγνώστριες βρίσκονται σε ένα ταξίδι μέσα από τις πολλές πτυχές των εννοιών και της πολιτικής της αμφισεξουαλικότητας, ειδικά τονίζοντας πως η αμφισεξουαλικότητα μπορεί να ανοίξει νέους και συναρπαστικούς δρόμους που προκαλούν την κοινωνική σύμβαση. 

Ενημερωθείτε για την θεωρία του γυναικείου κινήματος, των τρανς και των queer, καθώς και για την πολιτική και τον ακτιβισμό, η αμφισεξουαλικότητα είναι ένα ριζοσπαστικό μανιφέστο για μια ομάδα που έχει πολύ συχνά φιμωθεί, διαγραφεί, και την έχουν αρνηθεί και μια αφετηρία από την οποία να ξεκινήσει μια αμφισεξουαλική επανάσταση. 

Σχετικά με την συγγράφισα 
Η Shiri Eisner είναι μια ακτιβίστρια του γυναικείου, αμφισεξουαλικού και queer κινήματος, συγγράφισα, ερευνήτρια και η οποία θεωρείται ένα ανερχόμενο αστέρι της διεθνούς αμφισεξουαλικής κοινότητας επίσης κερδίζει γρήγορα φήμη. Μετά την αποφοίτησή της με άριστα από το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, η Eisner μιλά σε διεθνές επίπεδο και διευκολύνει εργαστήρια, τόσο σε ακαδημαϊκά και ακτιβιστικά συνέδρια, με έμφαση στην αμφισεξουαλική πολιτική, στην θεωρία, και τον ακτιβισμό, καθώς και την ανάληψη μιας σε βάθος εξερεύνησης της σημερινής αμφισεξουαλικής λογοτεχνίας, εκπροσωπεί την αμφισεξουαλική κοινότητα, ερευνά και αυτή τη στιγμή ακολουθεί μεταπτυχιακές σπουδές, ενώ γράφει αυτό το βιβλίο ως το αποκορύφωμα των αναγνώσεων της και της έρευνας της μέχρι σήμερα. 

Η Eisner έχει εκτεταμένη εμπειρία ως ακτιβίστρια στους τομείς του γυναικείου κινήματος, των LBTΙQ, κατά του πολέμου, και της απελευθέρωσης των ζώων. Στον τομέα των queer, οργάνωσε και συμμετείχε σε πολλές εκδηλώσεις, συμπεριλαμβανομένων των ριζοσπαστικών πορειών υπερηφάνειας, των διαδηλώσεων και αγρυπνιών διαμαρτυρίας. Ως αμφισεξουαλική ακτιβίστρια, είναι η ιδρύτρια και η επικεφαλής της μοναδικής αμφισεξουαλικής οργάνωσης στο Ισραήλ έως σήμερα, του Πανοράματος της Αμφισεξουαλικής και Πανσεξουαλικής Κοινότητας του Γυναικείου Κινήματος, μια οργάνωση βάσης με επίκεντρο το κτίριο της αμφισεξουαλικής της κοινότητας και του ακτιβισμού. Με πολλούς τρόπους, η Eisner θεωρείται η ιδρύτρια του ισραηλινού αμφισεξουαλικού κινήματος, καθώς σχεδόν κανένα τέτοιο κίνημα δεν υπήρχε πριν από την ίδρυση της οργάνωσης Πανόραμα. Ως εκ τούτου, αυτή αναγνωρίζεται ιδιαίτερα από την LBTΙQ κοινότητα σε εθνικό (και διεθνές) επίπεδο και θεωρείται παγκόσμια αυθεντία σε θέματα αμφισεξουαλικότητας. 

Η γραφή της Eisner στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό αμφότερα στο ακαδημαϊκό και στο ακτιβιστικό της υπόβαθρο, δημιουργώντας ένα προσιτό, πολιτικά, και καλά θεμελιωμένη ύφος γραφής. Τα γραπτά της, που εστιάζουν στην αμφισεξουαλικότητα, έχουν δημοσιευθεί διεθνώς τόσο σε δημοσιογραφικό, ακτιβιστικό όσο και σε ακαδημαϊκό πλαίσιο. Το αγγλόγλωσο blog της, Radical Bi, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και γνωστά στην αγγλική γλώσσα blogs σχετικά με την αμφισεξουαλικότητα, αναφέρεται σε διεθνές επίπεδο στα σχετικά blogs, όπως η Αμφισεξουαλική, Πανσεξουαλική και Queer Κοινότητα (Ηνωμένες Πολιτείες), η Αμφισεξουαλικότητα στην Αγγλία - BiUK (Αγγλία), Η Ριζοσπάστρια Αμφισεξουαλική - La Radical Bi (Ισπανία) και η Αμφισεξουαλικότητα - Bisexualitaet.org (Γερμανία). Το blog της σε εβραϊκή γλώσσα, Μωβ-Μαύρο - Purple-Black, είναι εξαιρετικά δημοφιλές ως το μόνο blog στα εβραϊκά που εστιάζει σε αυτό το θέμα. Η  Eisner ζει στη πόλη Τελ Αβίβ, του Ισραήλ. Η ίδια θεωρεί την αμφισεξουαλικότητα της ως ακτιβιστικό πρόγραμμα, το οποίο ελπίζει ότι θα επηρεάσει την κοινωνική αλλαγή. 

Το βιβλίο της θα κυκλοφορήσει στις 7 Μαΐου 2013 


Την είδηση την βρήκαμε στις 20.1.13 και την μεταφράσαμε από την amazon στην http://www.amazon.com/dp/1580054749/ref=tsm_1_fb_lk

Το X-Men γίνεται εξ' ολκλήρου γυναικείο στο νέο κόμικ

Στον Marvel αρέσει που θα έρθει σε επαφή με την γυναικεία πλευρά του στη νέα σειρά από το συγγραφέα Brian Wood.

Μπορεί να ονομάζεται X-Men, αλλά το νέο κόμικ με την ομάδα των μεταλλαγμένων υπερηρωΐδων-ων διαθέτει μόνο γυναίκες υπεηρωΐδες. 

Από τον Απρίλιο, το πρώτο τεύχος της νέας σειράς X-Men από το συγγραφέα Brian Wood αποφεύγει ξεκάθαρα τα ανδρικά μέλη της ομάδας, εστιάζοντας αντ' αυτού σε γυναικείους χαρακτήρες συμπεριλαμβανομένων της Storm, της Psylocke, της Jubilee, της Kitty Pryde, της Rachel Grey και της Rogue. Οι υπερηρωΐδες που επελέγη για την σειρά είναι μια "θαυμάσια πληθώρα" και ένα "δυναμικό και εικονικό καστ", σύμφωνα με τον εκδότη της Marvel, ο οποίος καθορίζει τους χαρακτήρες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο. 

Ο Wood, ο οποίος αποκάλεσε το γράψιμο του βιβλίου μια δουλειά που "θα μπορούσε μόνο να ονειρεύεται ότι θα καταφέρει", έγραψε: "Πάντα έγραφα γυναικείους χαρακτήρες, σε όλη τη διαδρομή μου πίσω προς στο πρώτο μου βιβλίο, και είμαι γνωστός γι 'αυτό, όμως εκτός αυτού, τα X-Men είναι γεμάτα από πραγματικά εξαιρετικούς γυναικείους χαρακτήρες. θα ήθελα να πω για εξισορρόπηση ότι, οι γυναίκες κυβερνούν τους άνδρες στον κόσμο των X-Men, αναμφισβήτητα", είπε. "Είναι μια πραγματική ανωμαλία (η ανυπαρξία γυναικών) στα κόμικς, και νομίζω ότι είναι αυτό που κάνει τα βιβλία και τις ταινίες X-Men τόσο ιδιαίτερες και επιτυχημένες -και ευχαριστεί όλα τα φύλα και όλες τις τύπισες-ους. Μπορείτε να το δείτε αυτό να αντικατοπτρίζεται στη βάση θαυμαστριών-ων. 

Λοιπόν γράφω για θαυμάσιες γυναίκες, περίπλοκες, πολύπλοκες, πολύπλευρες, με ψεγάδια, υπέροχα διασυνδεδεμένοι χαρακτήρες, και εδώ είναι που η σειρά αυτή μπορεί να λάμψει. Είναι μια ανάλαφρη σειρά, νομίζω, και όποια-ος είναι έτοιμη να την απορρίψει δεν καταλαβαίνει τι είναι τα βιβλία και οι ταινίες X-Men". 

Το περιοδικό Εβδομαδιαία Διασκέδαση - Entertainment Weekly ενέκρινε τη σειρά λέγοντας ότι "η εξ' ολοκλήρου γυναικεία οπτική γωνία σίγουρα θα κάνει το κόμικ X-Men μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση", αλλά πρόσθεσε ότι «μια σκεπτικίστρια-ής θα μπορούσε να επισημάνει ότι αυτό θα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για να παραδώσει ένα μεγάλο προνόμιο σε μια γυναίκα δημιουργό, γκρινιάζοντας". 

Η βιομηχανία των κόμικς δέχτηκε πυρά στο παρελθόν για την πασιφανή έλλειψη γυναικείων χαρακτήρων και συγγραφισών, που έφτασε σε σημείο η ανταγωνιστική εταιρεία DC Comics να γίνει αντικείμενο συλλογής υπογραφών διαμαρτυρίας το 2011 για τον εξαιρετικά περιορισμένο αριθμό των γυναικών που απασχολεί και πως μόνο 1% των χαρακτήρων των κόμικ της είναι γυναίκες. 

Η εταιρεία άμεσα δήλωσε πως θα λάβει σοβαρά τις ανησυχίες του κοινού και θα συμπεριλάβει ηρωΐδες στα κόμικ της καθώς επίσης και οτι θα προσλάβει γυναίκες. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 15.1.13 και την μεταφράσαμε από την guardian.co.uk γραμμένη από την  Alison Flood στην http://www.guardian.co.uk/books/2013/jan/15/new-x-men-comic-all-female?CMP=twt_fd 

Η φωτογραφία που πήραμε επίσης από την Guardian έχει ως υπότίτλο:  XX χρωμόσωμα στο κόμικ X-Men

Η πρώτη γιορτή των εκδόσεων Zines

Queer θαυμάστρια των εκδόσεων Ζines: Φτιάξε μόνη σου τη ζωή σου 

Καθώς το Λονδίνο ετοιμάζεται για τη πρώτη queer γιορτή Ζines, η DIVA ανακαλύπτει γιατί οι συγκεκριμένες εκδόσεις είναι ιδανικές για εκείνες που αισθάνονται να μην-αντιπροσωπεύονται στα mainstream μέσα ενημέρωσης 

"Έχω καταλήξει να διαβάζω τις εκδόσεις Zines, επειδή τα πράγματα που ήθελα να δω ή να διαβάσω δεν ήταν πάντα εκεί", λέει η Melanie Maddison, που θα πρέπει να μετακινηθεί στο Λονδίνο αυτό το Δεκέμβριο για μια θέση στη πρώτη γιορτή των queer εκδόσεων. Η Λονδρέζα ακτιβίστρια ατομικών δικαιωμάτων, που εργάζεται στο περιοδικό Zine και υπερασπίστρια του πάχους, Charlotte Cooper, μια από τις ομιλήτριες στη Γιορτή των Εκδόσεων Zine - Queer Fest Zine London (QZFL) Queer, μεταφέρει. "Διαβάζω [zines] επειδή είμαι σε μια δια βίου αναζήτηση να υπάρχει ένα είδος πολιτιστικής επικύρωσης που ποτέ δεν βρήκα στη mainstream κουλτούρα".

Όταν οι queer γυναίκες αισθάνονται να μην εκπροσωπούνται στη λαϊκή κουλτούρα, ανταποκρινόμαστε με δημιουργικούς τρόπους. Οι Zines, είναι χαμηλού προϋπολογισμού μικρές εκδόσεις που είναι μια τέτοια λύση, προσφέροντας ένα φθηνό και προσιτό τρόπο ενδυνάμωσης για να εκφράσουμε τις εμπειρίες μας σε όλη τις την ένταση, την υπερβατική δόξα, χωρίς διορθώσεις. Οι Zines ανήκουν στην αντικομφορμιστική εκπαίδευση που την φτιάχνουν μόνες τις, μια παράδοση που έχει τις ρίζες της στο δόλωμα της αυτό-λογοκρισίας στη δεκαετία του '60, στον εναλλακτικό Τύπο οι πάνκ θαυμάστριες των Zines της δεκαετίας του '70, στα λεσβιακά κόμιξ και στο πυρήνα των queer zines της δεκαετίας του '80 και στις zine που ήταν επικεντρωμένες στις ταραχές του κινήματος Grrrl της δεκαετίας του '90, όπου είναι ένα ισχυρό εργαλείο των μειονοτήτων που στερούνται των πολιτικών δικαιωμάτων τις και μπορούν να δημιουργηθούν από ένα άτομο ή από μια ομάδα zinesters (αυτοπροσώπως ή από μεγάλη απόσταση).

Μπορούν να επεκταθούν από ένα ταπεινό χαρτί, σε Α4 διπλωμένο φύλλο χαρτιού που γεμίζει με κείμενο από αποκοπή και επικόλληση, από χειρόγραφα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό έως βαθυστόχαστα και να καταλήγουν σε συρραφή φύλλων ή και φυλλαδίων. Το περιεχόμενό τις μπορεί να κυμαίνεται από πνευματώδες έως χαμηλών τόνων, από πορνό έως κείμενα της ακαδημαϊκής κοινότητας, θέματα μουσικής έως πολιτικής, ζητήματα τέχνης έως και φαντασίας, δοκίμια έως συνεντεύξεις, επιστολές αγάπης έως πομπώδεις, ή έναν ελαφρύ, τολμηρό συνδυασμό όλων των παραπάνω.

Δείτε τη συνέχεια του κειμένου στο τεύχος Δεκεμβρίου της Diva.

Την είδηση την βρήκαμε στις 22.11.12 από την Diva magazine γραμμένη από την Charlotte Richardson Andrews στην http://www.divamag.co.uk/category/arts-entertainment/queer-fanzines-diy-for-life.aspx

Cristina de la Madera, L-calendar

Ένα φωτογραφικό ημερολόγιο με φωτογραφίες λεσβιακών και αμφισεξουαλικών ζευγαριών σε καθημερινές στιγμές από την Cristina de la Madera.

Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες  L-calendar 2013 είναι Α3 διαστάσεων και μπορείτε να τις κάνετε πορτραίτα στο σπίτι σας.

Μπορείτε να δείτε μέρος του ημερολογίου στην ιστοσελίδα της Cristina de la Madera εδώ:

Είτε να το αγοράσετε προς 21 ευρώ.

“The Cunt Colouring Book” της Τee Corinne

Εισαγωγή από το βιβλίο “The Cunt Colouring Book” της Τee Corinne

"Το 1973 ξεκίνησα να ζωγραφίζω γυναικεία σεξουαλικά όργανα για μια ομάδα εκπαίδευσης γύρω από το σεξ. Ήθελα οι ζωγραφιές να είναι αγαπητές, να πληροφορούν να προσφέρουν ευχαρίστηση καθώς και μια ξεκάθαρη αλήθεια και θετική δήλωση.

Τις οργάνωσα σε ένα βιβλίο (που χρειάζεται εσείς να συμπληρώσετε τα χρώματα) επειδή στη πλειονότητα ήταν ένας τρόπος για να καταλάβουμε τον κόσμο, όπως τα παιδιά, μέσω χρωμάτων.

Ως ενήλικες πολλές από εμάς ακόμη χρειαζόμασταν να μάθουμε τα και για τα εξωτερικά σεξουαλικά μας όργανα ανατομικά. Ο χρωματισμός για τα παιδιά που ζουν μέσα σε κάθε μια μας, μάς κάνει να αναθεωρήσουμε και να ανακαλέσουμε τη λαθεμένη συμπεριφορά μας με το τμήμα του σώματός μας με το οποίο έχουμε αποξενωθεί".

Εν αρχή
της Martha Shelley

Εν αρχή προερχόμαστε από το γυναικείο σεξουαλικό όργανο, όχι από κάποια πλευρά ενός άνδρα και πλυθήκαμε μέσα στα γεννετικά υγρά της μήτρας και αίμα και όχι στην τρυπημένη με λόγχη πλευρά ενός άνδρα θεού. 

Εν αρχή οι γυναίκες έκαναν πήλινα σκεύη και αγγεία σε σχήμα γυναικείας κοιλιάς, μήτρας και γυναικείων στηθών και τα διακόσμησαν με τρίγωνα τα οποία ήταν και είναι σύμβολα των γυναικείων σεξουαλικών οργάνων. Λοιπόν η αρχική τέχνη ήταν Τέχνη Γυναικείων Σεξουαλικών Οργάνων. Τα οστά των νεκρών εναποθέτονταν και εναποτίθενται σε αγγεία – ίσως για να επισπεύσουν την μετάβαση της ψυχής στην επόμενη κοιλιά, μήτρα. 

Οι αρχαίες γυναίκες σχεδιάζαν, τόσο εκλεπτισμένα, με τόση ευαισθησία, με τόση γλυκύτητα, τόσο ακλόνητα το κρίκο του μυ ανάμεσα στην μια ζωή και στην επόμενη. 

Υπάρχουν γυναίκες διαφόρων φυλών σήμερα που σχεδιάζουν δοξάζοντας-επαινόντας τα δικά τις σεξουαλικά όργανα με τόση χάρη, με το πόσο μακριά και πλήρη είναι τα χείλη των σεξουαλικών οργάνων τις, πόσο σγουρό είναι το τρίχωμα καθώς και με το πόσο σπινθηροβόλα και υγρά είναι τα σεξουαλικά τις όργανα.

Οι εικόνες του βιβλίου προέρχονται από σεξουαλικά όργανα πραγματικών γυναικών.

Την αγάπη μου σε όσες έλαβαν μέρος σε αυτό το project, σε όσες με ενθάρυναν και με συμβούλεψαν. Αυτές οι σελίδες είναι μια γιορτή της δικής σας ενέργειας.

Υπογραφή: Τee Corinne 

Το βιβλίο “The Cunt Colouring Book” της Τee Corinne, πρωτοεκδόθηκε το 1973 από την ίδια την Τee Corinne και από το 1988, το 1991, το 1992, το 1994, το 1995, το 1997, το 2001, το 2003, το 2005, το 2006 και μέχρι σήμερα συνεχίζει να επανεκδίδεται από την Last Gasp of San Fransisco.

 

Την είδηση την βρήκαμε στις 7.10.12 και την μεταφράσαμε από την http://books.google.gr/books?id=qtTZkOz4iXgC&printsec=frontcover&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false

Σεξουαλικές μειονότητες στην Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας, Krzysztof Tomasik

Οι λεσβίες κατά τον Ψυχρό Πόλεμο στη Πολωνία: νέο βιβλίο ανοίγει την κομμουνιστική ντουλάπα

Ένα νέο βιβλίο τονίζει ότι σε γενικές γραμμές, η λεσβιακότητα αντιμετωπιζόταν ως εάν να μην υπήρχε από τις κομμουνιστικές αρχές της Πολωνίας

Το βιβλίο του Krzysztof Tomasik, Gejerel: Mniejszości seksualne w PRL (GRL: Σεξουαλικές μειονότητες στην Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας), είναι μία από τις πρώτες σε βάθος μελέτες για το θέμα.

Ο Tomasik σημειώνει ότι η λεσβιακότητα σπάνια αναφερόταν δημόσια από τις κομμουνιστικές αρχές, και, αν ναι, κατά προτίμηση ήταν στο πλαίσιο της "παρακμιακής" Δύσης.
Τεχνικά, η λεσβιακότητα δεν ήταν από μόνη της ένα έγκλημα στην κομμουνιστική Πολωνία, κατά προτίμηση στο πλαίσιο της προπολεμικής νομοθεσίας του 1932.

Ωστόσο, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι σε δικαστικές υποθέσεις, όπου η εναγόμενη ή ενάγουσα αποκαλυπτόταν πως ήταν λεσβία, αυτή η πληροφορία πάντα λειτούργησε εναντίον της, ανεξάρτητα από την κατηγορία.
Η λεσβιακότητα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου απεικονίζεται από τον συγγραφέα ως ένα πολύ υπόγειο φαινόμενο. Παρ 'όλα αυτά, η κοινωνία την γνώριζε, και υπήρξαν περιστασιακά λεσβιακές καρικατούρες στις ταινίες.

"Η ιδέα ήταν να γελούν με αυτό, καθώς αυτός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι ταινίες, άλλως να το αγνοήσουν", θεωρεί ο Lgbtiq ακτιβιστής Wojciech Szot σε μια συζήτηση σχετικά με το βιβλίο στο πολωνικό ραδιόφωνο.

Ωστόσο, υπήρξαν μυστικές ενέργειες της αστυνομίας κατά των Lbtiq, κυρίως η “Δράση Υάκινθος", η οποία ξεκίνησε το 1985.

Η εθνική επιχείρηση δράσης διατάχθηκε από τον υπουργό Εσωτερικών Czeslaw Kiszczak, με χιλιάδες Lbtiq να κρατούνται και να ανακρίνονται σε όλη τη χώρα.
Μια εκτεταμένη βάση δεδομένων δημιουργήθηκε. Ωστόσο, τα ακριβή κίνητρα του καθεστώτος παραμένουν ασαφή. Η δράση έλαβε χώρα κυρίως όταν η φοβία για το AIDS ήταν σαρωτική σε όλη τη Δύση, και οι Lbtiq γενικά αλλά κυρίως οι γκέι θεωρήθηκαν ομάδες υψηλού κινδύνου προσβολής από την ασθένεια εκείνη την εποχή.

Από την άλλη πλευρά, έχει υποστηριχθεί ότι το υλικό ήταν μια πλούσια πηγή εκβιασμού, όπως έχει συχνά αναφερθεί σχετικά με τις περιπτώσεις κάποιων ιερέων που ωθήθηκαν να γίνουν πληροφοριοδότες.
Στο βιβλίο ο Tomasik υπογραμμίζει επίσης μερικές από τις πρώτες εκκλήσεις για αποδοχή της λεσβιακότητας.

Ανάμεσα σε αυτά τα άρθρα είναι το "Bitter Purple" της Barbara Pietkiewicz, το οποίο δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα Polityka κατά τη διάρκεια της ώθησης της Αλληλεγγύης Συνδικάτων για τα πολιτικά δικαιώματα το 1981, καθώς και του Krzysztof Darski "Είμαστε διαφορετικές-οί», το οποίο δημοσιεύθηκε αρχικά με ψευδώνυμο.

Υπήρχαν μερικά παραδείγματα σχετικής ανοχής, εντός του ανατολικού μπλοκ, των πολωνικών κομμουνιστικών αρχών για καλλιτεχνικά έργα με λεσβιακό θέμα, ωστόσο.


Την είδηση την βρήκαμε στις 20.8.12 και την μεταφράσαμε από την thenews.pl στην http://www.thenews.pl/1/11/Artykul/109678,Gays-in-Cold-War-Poland-new-book-opens-communist-closet

Οι ενώσεις εργατριών του σεξ οργανώνονται

Μια δική τις Αντιπροσωπεία, η Ένωση Εργατριών του Σεξ Συνδικαλίζεται-Agency of Their Own, An
Sex Worker Union Organizing

Οι εργαζόμενες του σεξ από όλο τον κόσμο ενώνονται και αγωνίζονται για να αποκτήσουν τον έλεγχο της εργασιακής τις ζωής.

Αυτό το βιβλίο αφορά τα έργα και τις διαδικασίες της στα εργατικά σωματεία των εργατριών του σεξ και ευρύτερες μορφές εργατριών του σεξ στην αυτο-εκπροσώπηση. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι εργαζόμενες του σεξ οργανώθηκαν σε συνδικάτα και σε συλλογικές οργανώσεις εργαζομένων στα εργοτάξια σε πολλές χώρες.

«Εργάτριες του σεξ» ο όρος, επιλέχθηκε από τις εργαζόμενες του σεξ, είναι γενικός και καλύπτει όλες εκείνες που πωλούν σεξουαλικές υπηρεσίες και αποτελείται από εκδιδόμενες, εξωτικές χορεύτριες, ηθοποιούς πορνό και τις εργαζόμενες σε γραμμές σεξουαλικής συνομιλίας.

Το βιβλίο είναι γραμμένο από τον Gregor Gall

Μπορείτε να το αγοράσετε σε χαρτόδετο βιβλίο με τον αριθμό 978-1-84694-254-9 και από την Amazon US ή την Amazon UK με τον αριθμό 978-1-78099-488-8 στην αγγλική γλώσσα.


Την είδηση την βρήκαμε στις 23.7.12 και την μεταφράσαμε από την zero-books.net στην
http://www.zero-books.net/books/an-agency-of-our-own#.UA7BWBPZCiY.facebook

Συνέντευξη με τη λεσβία συγγράφισα Sarah Waters

H συγγράφισα που μας έμπλεξε στα νήματα του 19ου αιώνα (και στη τηλεόραση) με την μεταφορά του βιβλίου "Tipping the Velvet", το “Συγγένεια” και το “Fingersmith”, πριν αναφερθεί στη κατεστραμμένη ζωή στο μεταπολεμικό Λονδίνο στο βιβλίο “Νυχτερινό Ρολόϊ”, μπορεί να έχει συμβάλει στο μεγαλύτερο μέρος της πρόσφατης λεσβιακής αφήγησης, αλλά βλέπει την εαυτή της ως μια αργή συγγράφισα.

Μιλώντας μετά την ημέρα που κέρδισε την ελευθερία του City του Λονδίνου, η Sarah Waters είναι τόσο όμορφη και λιτή όπως πάντα. Από το Booker-μικρές ιστορίες φαντασμάτων της έως το "The Little Stranger” που μάς είχε τρομάξει όλες το 2009, έχει εργαστεί σκληρά για το επόμενο μυθιστόρημά της.

Ποιά η αναφορά του νέου βιβλίου σας;

Sarah Waters: Είναι μια πάρα πολύ λεσβιακή ιστορία που είναι πολύ καλή για να την παρατήσω. Μου άρεσε που έγραψα την “Μικρή ξένη”, αλλά ήταν ένα βιβλίο από το οποίο λείπει το λεσβιακό ρομάντζο. [Γελά συγκρατημένα] Έτσι, αυτό το βιβλίο έχει μεγάλη δόση λεσβιακού ρομαντισμού.

Οι αναγνώστριές μας θα χαρούν.

Είναι ένα βιβλίο γεμάτο λεσβιακό πάθος αλλά και τρόμου! Έχει λίγα πρόσωπα – κυρίως δύο γυναίκες και λίγους χαρακτήρες γύρω τις. Αναφέρεται στο Λονδίνο στις αρχές του 1920, η οποία είναι μια νέα περίοδος για μένα, έτσι ώστε έχει χρειαστεί να κάνω αρκετές σχετικές έρευνες. Είναι μια συναρπαστική στιγμή, δεν είναι σε αντίθεση με τον μετά-δευτέρου παγκοσμίου πολέμου κόσμο, διαδραματίζεται σε ένα μεταπολεμικό Λονδίνο, που είναι ακόμα στην ανάκαμψη.

Αλλά δεν γνωρίζω ακόμη πώς θα τελειώσει. Συνήθως μου αρέσει να έχω σχεδιάσει το όλο θέμα από την αρχή, αλλά για αυτό το βιβλίο απλά αφήνω να με πάει όπου θέλει να με πάει.

Πώς αισθάνεστε για αυτό;

Εξασθενίζει κατά καιρούς. Νιώθω ίσως έχω κάνει λάθος σε πολύ βασικές αποφάσεις και δεν θα είμαι ποτέ σε θέση να τις ξαναπεράσω και πάλι. Αλλά εξακολουθώ να αισθάνομαι εντάξει με αυτό το βιβλίο.

Λοιπόν έχετε προσχεδιάσει κάθε βιβλίο σας στο παρελθόν;

Κάποια με μεγαλύτερη ακρίβεια από ό,τι άλλα. Στο βιβλίο Fingersmith, ήταν τόσο περίπλοκη η ιστορία που έπρεπε να προσχεδιάσω τα πάντα. Αλλά με το Ρολόι νύχτας, που η ιστορία ήταν πιο συναισθηματική, είχα τη βασική δομή, αλλά η διαδικασία γραφής βγήκε ακριβώς όπως αισθάνθηκαν οι χαρακτήρες μου.

Είμαι ίσως στα δύο τρίτα ή στα τρία τέταρτα της διαδρομής αυτού του νέου βιβλίου. Όσο πιο πολύ καιρό χρειαστώ, τόσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη μπορώ να έχω στο αποτέλεσμα: η πρώτη χρονιά ή οι δύο είναι αρκετά διερευνητικές και, στη συνέχεια, συγκεντρώνομαι με ορμή στο βιβλίο. Έτσι, ελπίζω ότι φέτος θα είναι μια πραγματικά παραγωγική χρονιά και πως θα δώσω τις τελευταίες πινελιές. Το αναδιατυπώνω όσο περνάει ο καιρός.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξης στην Diva του Ιουλίου 2012.


Την είδηση την βρήκαμε στις 29.5.12 και την μεταφράσαμε από την Diva magazine στην http://www.divamag.co.uk/category/arts-entertainment/interview-sarah-waters.aspx

Eίχε η σβάστικα χρώμα... ροζ;

«Ροζ» και όχι...μαύρο ήταν το χρώμα της σβάστικας σύμφωνα με ντοκουμέντα που φέρνει στο φως ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 1995 και αποκαλύπτει τη σχέση του ναζισμού με την λεσβιοσύνη, ομοφυλοφιλία.

Το βιβλίο έχει τον τίτλο «The Pink Swastika: Homosexuality in the Nazi Party» και οι συγγραφείς του παραθέτουν -όπως αναφέρουν- αποδείξεις όχι μόνο για για τις σχέσεις του ναζιστικού κινήματος με την λεσβιοσύνη, ομοφυλοφιλία, αλλά και ότι πολλά στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος ήταν στην πραγματικότητα λεσβίες ή γκέι.

Μάλιστα, οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι το ροζ τρίγωνο -σύμβολο του κινήματος για τα δικαιώματα των γκέι εμπνέεται από το μήνυμα που φέρει η σβάστικα.

Το βιβλίο παραθέτει περίπου 200 γραπτά ιστορικά ντοκουμέντα που αποδεικνύονυ σύμφωνα με τους συγγραφείς ότι ενώ οι Ναζί επιδίδονταν σε διώξεις των λεσβιών και γκέι, στην πραγματικότητα είχαν στους κόλπους τους πολλά στελέχη με τέτοιο σεξουαλικό προσανατολισμό και μάλιστα ακόμη και στα ανώτατα κλιμάκια της ηγεσίας τους.

Μάλιστα οι συγγραφείς αφήνουν υπόνοιες και για μια θεμελιώδη μορφή του ναζιστικού κινήματος, τον Ερνστ Ρεμ και τη σχέση που αυτός είχε με τον Αδόλφο Χίτλερ.


Την είδηση την βρήκαμε στις 19.6.12 από την iefimerida στην http://www.iefimerida.gr/news/56184/e%CE%AF%CF%87%CE%B5-%CE%B7-%CF%83%CE%B2%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CF%87%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1-%CF%81%CF%8C%CE%B6

Η πανγερμανική οργάνωση LSVD έχει εκδόσει, το 2005 βιβλίο, σχετικά με τις λεσβίες και τους γκέι στη ναζιατική περίοδο. Πολλά ντοκυμαντέρ έχουν δημιουργηθεί επίσης τόσο στη Γερμανία όσο και στην Αγγλία κυρίως από το Chanel 4 καθώς επίσης και ταινίες όπως η Aime und Jaguar.
Και πάντως είναι ήδη γνωστό πως υπήρχαν στελέχη των ναζί, υψηλόβαθμα και μη, οι οποίες ήταν λεσβίες ή γκέι. Η μεγαλύτερη δυσκολία των ναζί ήταν να αναγνωρίσουν τις λεσβίες και πολλές έκαναν γάμους με φίλους τις γκέι ώστε να μην γίνονται αντιληπτές.

Το Βατικανό επιτίθεται στο βιβλίο της Δρ. Margaret Farley

Το Βατικανό επικρίνει ένα φιλικό προς τις λεσβίες βιβλίο της Δοκτόρισας Θεολογίας, Margaret Farley, ειδικευμένης σε θέματα ηθικής και την αποκηρύσει.

Το Βατικανό έχει επικρίνει έντονα από το 2005 το βιβλίο Δοκτόρισας και καλόγριας των Ην. Πολιτειών σχετικά με τη σεξουαλική ηθική, όπου υπερασπίζεται τα δικαιώματα των λεσβιών, την ισότητα γάμου, και την αυτοικανοποίηση των γυναικών. "Η αυτοικανοποίηση", καταλήγει η Farley, "στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τις σχέσεις, δεν τις δυσχεραίνει". Η υποστήριξή της προς το διαζύγιο και την δυνατότητα κάποιας να ξαναπαντρευτεί απορρίπτεται ως «αντίθετη προς τον νόμο του Θεού».

Το BBC αναφέρει ότι το Γραφείο Ορθοδοξία της Αγίας Έδρας δήλωσε ότι το βιβλίο της Margaret Farley, “Μόνο Αγάπη”, θέτει «σοβαρή βλάβη» στις πιστές, και ότι οι ιδέες της για την αυτοικανοποίηση των γυναικών, την λεσβιακότητα, την ισότητα γάμου είναι σε «άμεση αντίφαση» με την παραδοσιακή καθολική διδασκαλία σχετικά με τη σεξουαλική ηθική.

Επιπλέον, η Σύνοδος Δόγματος Πίστης έχει δηλώσει ότι τα γραπτά της προδίδουν μια «ελαττωματική κατανόηση του αντικειμενικού χαρακτήρα του ηθικού νόμου της φύσης».

Το Βατικανό έχει απαγορεύσει τη χρήση του βιβλίου στις Καθολικές δασκάλες, σε μια κοινοποίηση που υπογράφεται από τον προϊστάμενο τμήματος Καρδινάλιο William Levanda και εγκρίθηκε από τον Πάπα.

Η Δοκτόρισα Farley υπερασπίστηκε το έργο της, ωστόσο, λέγοντας ότι οι ιδέες που περιέχει είναι απολύτως συνεπείς με την θεολογική παράδοση. Στο βιβλίο της, γράφει ότι "ο λεσβιακός προσανατολισμός καθώς και οι δραστηριότητές του μπορεί και πρέπει να είναι σεβαστά". Το βιβλίο της υποστηρίζει, επίσης, την ισότητα γάμου ως μέσο για τη μείωση μίσους και κατά του στιγματισμού των Lbtiq.

Η σημερινή δήλωση από το Βατικανό, ωστόσο επιβεβαιώνει τη θέση του ότι λεσβιακές πράξεις είναι «εγγενώς διαταραγμένές» και «σε αντίθεση με το φυσικό νόμο». Ο γάμος, είπε, δεν μπορεί παρά να είναι η ένωση μεταξύ μιας γυναίκας και ενός άνδρα.

Σε σημερινή της ανακοίνωση, η Δοκτόρισα Farley, η οποία έχει έντεκα τιμητικούς βαθμούς στο ενεργητικό της, και είναι επίτιμη καθηγήτρια στο Yale, δήλωσε ότι χρησιμοποιούνται «κριτήρια (sic) της δικαιοσύνης» στην αξιολόγηση της σεξουαλικής ηθικής. "Το γεγονός ότι οι Χριστιανές (και άλλες) έχουν επιτύχει νέες γνώσεις και βαθύτερη κατανόηση του ανθρώπινου είδους και της σεξουαλικότητας φαίνεται να απαιτεί να εξεταστεί τουλάχιστον η δυνατότητα της ανάπτυξης της σεξουαλικής ηθικής", είπε.

Πρόσφατα, το Βατικανό έχει επικρίνει έντονα τις μοναχές των Ην. Πολιτειών, έφτασε τόσο μακριά ώστε να καταγγείλει τη Διάσκεψη Ηγεσίας των Θεολογισών-Καλογριών, τα μέλη της οποίας αντιπροσωπεύουν περίπου το 80% των 57.000 θεολογισών-καλογριών των Ην. Πολιτειών, πως γίνεται «φεμινιστική» και «πολιτικοποιημένη», προωθεί ανορθόδοξες ιδέες σχετικά με τη σεξουαλική ηθική και αμφισβητεί την εξουσία των (ανδρών) επισκόπων.

Όταν το βιβλίο της εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2005, υιοθετήθηκε από τις καθολικές εκπαιδευτικές στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ μάλιστα απέσπασε ένα σημαντικό βραβείο στην κατηγορία του.


Την είδηση την βρήκαμε στις 4.6.12 και την μεταφράσαμε από την Pink News στην http://www.pinknews.co.uk/2012/06/04/vatican-criticises-a-pro-gay-book-by-us-nun/

Heteronormativity and the European Court of Human Rights

Αυτό το άρθρο εξετάζει μια πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (EB κατά Γαλλίας), η οποία επικύρωσε την καταγγελία μιας λεσβίας η οποία ισχυρίστηκε ότι η αίτησή της για χορήγηση άδειας παιδοθεσίας είχε απορριφθεί από τις γαλλικές αρχές με το αιτιολογικό του σεξουαλικού προσανατολισμού της. Εγώ υποστηρίζω ότι η απόφαση αποτελεί μια πρωτοποριακή και άτυπη νομική εξέταση, και αμφισβήτηση, των κοινωνικών σχέσεων ετεροκανονικότητας -heteronormative των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Αφού εξερεύνησα τα στοιχεία που παρουσιάζονται από την προσφεύγουσα, καθώς και την ερμηνεία του Δικαστηρίου αυτού, υποστηρίζω ότι για να φτάσει στην απόφασή του, ήταν αναγκαίο για το Δικαστήριο να κάνει μια σημαντική απόκλιση από την πάγια νομολογία του σε σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ένα βασικό στοιχείο αυτής εμπλέκεται στην υιοθέτηση μιας διακριτικής κριτικής προσέγγισης, με έντονα ηχηρές πτυχές της «queer θεωρίας», η οποία επικέντρωσε την προσοχή στην κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική κατασκευή της κανονιστικής ετεροφυλοφιλίας.

Ενώ πολλές σχολιάστριες έχουν αξιολογήσει τη σημασία της απόφασης όσον αφορά την εξέλιξη της «τα δικαιώματα των λεσβιών» στον τομέα της οικογενειακής ζωής, υποστηρίζω ότι το Δικαστήριο επανερμηνεύοντας την έννοια της «θεωρητικής» κατανόησης και της κριτικής προσέγγισης, της ετεροκανονικότητας προσφέρει τη δυνατότητα να επεκτείνει το πεδίο εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε μια σειρά πεδίων της κοινωνικής ζωής, στο γάμο, στις δημόσιες συγκεντρώσεις, στην ελευθερία της έκφρασης, καθώς και στην οικογενειακή ζωή, όπου οι λεσβίες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν διακρίσεις στη σύγχρονη Ευρώπη.

Το άρθρο το βρήκαμε στις 20.4.12 και το μεταφράσαμε από την http://www.springerlink.com/content/75630n71288643t2 και αφορά το βιβλίο του Paul Johnson "Heteronormativity and the European Court of Human Rights"

"Ζωή Στο Όριο"

«…Η αριστοτελική λογική της ζωής που αυτο-εκπληρώνεται τείνο­ντας προς το κανονιστικό της ιδεώδες μέσα στο χρόνο -ως (ανδρική, πολιτισμένη, έλλογη) πνευματική μορφή που οδηγεί την (θηλυκή, απολίτιστη, άλογη) παθητική ύλη στην πλήρη παρουσία του ορθώς ανθρώπινου- έχει προφανείς συνδηλώσεις έμφυλης και φυλετικής-αποικιακής κυριαρχίας. Παρά τις κρίσιμες «παραλείψεις» του Αγκά-μπεν και άλλων σύγχρονων σχολιαστών της βιοπολιτικής, το φύλο, η σεξουαλικότητα, η αναπαραγωγή και η συσχετικότητα-συγγένεια -όχι ως αυτοτελείς και φυσικά θεμελιωμένες μεταβλητές ταυτότητας αλλά ως πολλαπλές συναρμολογήσεις σχέσεων εξουσίας και θέσεων υπο­κειμένου αποτελούν παράγοντες καθοριστικούς στην οροθέτηση της ιδιότητας της ανθρώπου και της ιδιότητας της πολίτισας. Οι κοινωνικές και πολιτισμικές προσλήψεις αυτών των καταστατικών επιμερισμών της ανθρώπινου και της θνητότητας είναι κρίσιμης σημασίας στην εγκαθίδρυση του ορίζοντα εκείνου που μπορεί να αρθρωθεί, να ανα­γνωριστεί και να βιωθεί ως ανθρώπινη ζωή, κι επομένως στην ιστορικο-πολιτισμική συγκρότηση των πολλαπλών όψεων της βιοπολιτικής: του πληθυσμού, της δημόσιας υγείας, των βιοτεχνολογιών, της διευ­θέτησης των αξιακών ορίων μεταξύ ατομικού και συλλογικού σώμα­τος.

Η αρένα παραγωγής του «νέου βιοπολιτικού σώματος της ανθρω­πότητας» αναφέρεται στη βία και τους αποκλεισμούς, αλλά και στην απόλαυση και τη συναίνεση που ενέχονται στην κανονιστική διαδικασία της διαχείρισης της ζωής μέσω της παραγωγής σωμάτων τα οποία έχουν νόημα και υλική υπόσταση (bodies that matter). Το σώμα -το έμφυλο και φυλετικοποιημένο σώμα- είναι το κατεξοχήν πεδίο ορι­σμού του ανθρώπινου και εγκαθίδρυσης των όρων απονομής της αν­θρώπινης και πολιτικής ιδιότητας (μέσω π.χ. της μεταναστευτικής πολιτικής και των δημογραφικών περιορισμών της) αλλά και το ύστατο πεδίο ανθρωπιστικής επιβεβαίωσης της κοινής ανθρώπινης ιδιότητας. Είτε ως «ξένο σώμα», που πρέπει επειγόντως να ελεγχθεί διοικητικά, να αποβληθεί ως ανεπιθύμητο ή να αφομοιωθεί υπό προ­ϋποθέσεις, είτε ως «πάσχον σώμα», που χρήζει απροϋπόθετης ιατρι­κής βοήθειας ή ανθρωπιστικής προστασίας, το σώμα-κυρίως το απο­ξενωμένο και πληγωμένο σώμα-είναι σήμερα στη δικαιοδοσία, της βιοπολιτικής της ετερότητας…»

Ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το βιβλίο της Αθηνάς Αθανασίου «Ζωή Στο Όριο – Δοκίμια για το Σώμα, το Φύλο και τη Βιοπολιτική», Εκδόσεις «Εκκρεμές», Ιούλιος 2007.



Την παρουσίαση την βρήκαμε στις 3.3.12 γραμμένη από την Πελαγία Παπανικολάου στην http://anthrwpokentrika.wordpress.com/2012/03/03/%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%AC-%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF/