Όταν π.χ. οι παντρεμένες γυναίκες ερωτεύονταν μια άλλη γυναίκα και ο γάμος τις τελείωνε, και αυτές πάντοτε έχαναν την επιμέλεια των παιδιών τις, ακόμη και όταν ο πατέρας ήταν γνωστό πως ήταν βίαιος.
Δημοσιοποίησα την σεξουαλικότητα μου ως λεσβία στην ηλικία των 15 ετών το 1977. Εκείνη την εποχή, ούτε ο νόμος ούτε η πλειοψηφία των ετεροφυλόφιλων μας προστάτευαν ή μας υπερασπίζονταν. Ήταν το αποκορύφωμα του Γκέι Απελευθερωτικού Μετώπου (GLF), οι λεσβίες και οι γκέι εργάστηκαν από κοινού και αγωνίστηκαν για τα πιο βασικά δικαιώματα – να υπάρξει τέλος στις διακρίσεις στο χώρο εργασίας, στη βία στους δρόμους και στα σχολεία, και στο να αναγνωριστεί ότι το να είσαι λεσβία ή γκέι δεν ήταν ασθένεια.
Ήταν ελάχιστες-οι από εμάς που μπορούσαμε να εκδηλωθούμε δημόσια και να είμαστε υπερήφανες, έτσι οι λεσβίες και οι γκέι ενωθήκαμε. Αλλά μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970, οι περισσότερες από τις λεσβίες είχαν αποχωρήσει από το Γκέι Απελευθερωτικό Μέτωπο.
Ένα από τα ιδρυτικά μέλη, η οποία ζήτησε να μην κατονομαστεί, δήλωσε: "Είχαμε απηυδήσει με το σεξισμό από τους περισσότερους γκέι οι οποίοι θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα". Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών οι λεσβίες, συμπεριλαμβανομένης και εμού, αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα των λεσβιών, γκέι καθώς και την απελευθέρωση των γυναικών. Αρκετοί γκέι απομακρύνθηκαν από την εκστρατεία.
Στη συνέχεια, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ήρθε η κρίση του AIDS, και η αποτροπιαστική λεσβιακή, γκέι προκατάληψη και μίσος υποκινούμενα από τον επικρατόντα μύθο ότι το AIDS ήταν μια “γκέι πανούκλα".
Με βάση το φοβικό κλίμα, η κυβέρνηση της Θάτσερ εισήγαγε μία νέα ολέθρια νομοθεσία η οποία είναι γνωστή ως άρθρο 28 της Local Government Act 1986. Το οποίο έγινε νόμος στις 24 Μαΐου 1988.
Αυτή η τροπολογία έκανε παράνομο το να “προωθούν την λεσβιοσύνη, ομοφυλοφιλία” οι τοπικές αρχές στα δημόσια σχολεία, διαιωνίζοντας την ιδέα ότι η λεσβιακότητα, ομοφυλοφιλία καταστρέφει τις αξίες της παραδοσιακής οικογένειας. Όταν το άρθρο 28 έγινε νόμος, για πρώτη φορά, οι λεσβίες και οι γκέι έγιναν στόχος στην ίδια νομοθεσία.
Αλλά πραγματικά βιώσαμε την φοβία έναντι του σεξουαλικού προσανατολισμού με τον ίδιο τρόπο;
Αυτή είναι μία από τις ερωτήσεις που έχω θέσει σε μια σειρά ερευνών στο δίκτυο, οι οποίες διαδίδονται μέσω του Lbtiq και του κυριάρχου Τύπου, κατά τη διάρκεια της έρευνας για το βιβλίο μου.
Οι έρευνες, που απαντήθηκαν από 9.500 συνολικά λεσβίες, γκέι και ετερό, περιελάμβαναν την ερώτηση: Όταν το άρθρο 28 έγινε νόμος, για πρώτη φορά, η ίδια νομοθεσία απευθύνεται τόσο στις λεσβίες όσο και στους γκέι.
"Υποφέρουν οι λεσβίες και οι γκέι με τον ίδιο ή με διαφορετικό τρόπο από την φοβία προς τον σεξουαλικό προσανατολισμό".
Πάνω από τα δύο τρίτα των δύο ομάδων είπαν όχι, δεν πιστεύω ότι οι λεσβίες και οι γκέι βιώνουν με τον ίδιο τρόπο την μισαλλοδοξία-τον φανατισμό.
Το άρθρο 28 της Local Government Act 1988, δήλωνε ότι οι τοπικές αρχές "δεν πρέπει σκόπιμα προωθούν την λεσβιοσύνη, ομοφυλοφιλία ή να δημοσιεύουν υλικό με σκοπό την προώθηση της" ή "να προωθούν στη διδασκαλία την αποδοχή της λεσβιακότητας, ομοφυλοφιλίας σε κάθε σχολείο προφασιζόμενες πως είναι οικογενειακή υπόθεση".
Η είδηση χωρίστηκε σε τρία μέρη για να βρεθείτε στο τρίτο μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 2.7.14 και την μεταφράσαμε από την bbc.com στην http://www.bbc.com/news/magazine-28130472
Η φωτογραφία είναι από την Athens Pride 2014.
