ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟAthens Pride
Παρακολούθησα την ανορεξία µε την οποία τα δελτία των καναλιών ασχολήθηκαν µε την Athens Pride και τη βρήκα τρανταχτά ανακόλουθη µε το περιεχόµενο των προγραµµάτων τους. Θα µου πείτε, είναι άλλο πράγµα να γεµίζεις την ψυχαγωγική σου ζώνη µε ανθρώπους που χειρίζονται καλά την Lgbtiq κουλτούρα και να κάνεις νούµερα από την ευφυΐα και το κέφι τiς και εντελώς άλλο να προβάλλεις µια πολιτική εκδήλωση µε πεντακάθαρα αιτήµατα. Υστερα είναι και το φιλοθέαµον κοινό που θέλει να ξέρει ίσα ίσα όσα αντέχει και όσα δεν χαλάνε τη ζαχαρένια του. Κάπως έτσι εξηγώ και την αδιαφορία των «Αγανακτισµένων» όταν από µπροστά τις περνούσε η πολύχρωµη παρέλαση. Καμιά δεν άφησε το σουβλάκι, το µπιρόνι, το αντίσκηνό της, το επιτόπιο socializing ή το βουβό µπρα ντε φερ µε τη διπλανή οµάδα ώστε να δείξει ενδιαφέρον για το τι γίνεται εκεί απέξω. Να, γι’ αυτό δεν εµπιστεύοµαι τις λαοθάλασσες και τους λογής λογής καπετάνισές της. Γιατί κουκουλώνουν τις διαφοροποιήσεις και τις τυλίγουν σε µια κόλλα χαρτί, επιτρέποντας να φανεί µόνο το κυρίαρχο, δηλαδή το χυδαίο. ∆εν αµφισβητώ την εκτονωτική λειτουργία της µούντζας ούτε την ανάγκη των ανθρώπων να βρεθούν και να επικοινωνήσουν ελαχιστοποιώντας τις διαφορές τις. Υστερα όµως από την κλειστοφοβική τις στάση απέναντι στο Athens Pride αµφισβητώ ζωηρά τις δυνατότητες των εγκλωβισµένων της µεγάλης πλατείας. Τι να καταλάβουµε οι φτωχές και οι χρεοκοπηµένες από το δικαίωµα της άλλης να είναι «αλλιώς» την ώρα που η τάση είναι να γίνουµε όλες ίδιες κι απαράλλαχτες;
Την είδηση την βρήκαμε στις 6.6.11 στην εφημερίδα τα Νέα γραμμένη από την Ρούλα Γεωργακοπούλου στην http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4634349
