ΕΔΑΔ υπόθεση των Oliari και λοιπών κατά Ιταλίας 13

180. Το Δικαστήριο σημειώνει ότι στην Ιταλία η ανάγκη να αναγνωριστούν και να προστατευτούν αυτές τις σχέσεις έχει δηλωθεί από ένα υψηλό προφίλ των ανώτατων δικαστικών αρχών, περιλαμβανομένων του Συνταγματικού Δικαστηρίου και του Αρείου Πάγου.

Γίνεται αναφορά συγκεκριμένα στην απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου αριθ. 138/10 στην υπόθεση των δύο πρώτων προσφευγόντων, τα ευρήματα της οποίας επαναλήφθηκαν σε μια σειρά μεταγενεστέρων αποφάσεων τις επόμενες χρονιές (Δείτε μερικά παραδείγματα στη παράγραφο 45 ανωτέρω). Σε τέτοιες υποθέσεις, το Συνταγματικό Δικαστήριο, κυρίως και κατ' επανάληψη έχει ζητήσει την δικαστική αναγνώριση των σχετικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των λεσβιακών, γκέι ενώσεων (Δείτε, μεταξύ άλλων, παράγραφο 16), ένα μέτρο το οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο από το Κοινοβούλιο.

181. Το Δικαστήριο παρατηρεί ότι μια τέτοια έκφραση αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα της πλειοψηφίας της ιταλικής κοινωνίας, όπως φαίνεται μέσα από επίσημες έρευνες (Δείτε ανωτέρω παράγραφο 144). Τα στατιστικά στοιχεία που υποβλήθηκαν δείχνουν ότι υπάρχει στην ιταλική κοινωνία λαϊκή αποδοχή των λεσβιακών, αμφισεξουαλικών ζευγαριών, καθώς και λαϊκή υποστήριξη για την αναγνώριση και την προστασία τις.

182. Πράγματι, με τις παρατηρήσεις της ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου, η ίδια η Ιταλική Κυβέρνηση δεν αρνήθηκε την ανάγκη για μια τέτοια προστασία, υποστηρίζοντας ότι δεν περιορίζεται στην αναγνώριση (Δείτε ανωτέρω 128 παράγραφο), η οποία άλλωστε παραδέχθηκε την αυξανόμενη δημοτικότητα μεταξύ της ιταλικής κοινωνίας (Δείτε ανωτέρω 130 παράγραφο).

183. Παρ' όλα αυτά, παρά τις κάποιες προσπάθειες πάνω από τρεις δεκαετίες (Δείτε παραγράφους 126 και 46-47 ανωτέρω) το νομοθετικό σώμα της Ιταλίας ήταν ανίκανο να θεσπίσει τη σχετική νομοθεσία.

184. Στο πλαίσιο αυτό, το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι, αν και σε διαφορετικό πλαίσιο, έχει ήδη αποφανθεί ότι "μια σκόπιμη προσπάθεια να αποτρέψει την εφαρμογή της αμετάκλητης και εκτελεστής δικαστικής απόφασης και η οποία, επιπλέον, είναι ανεκτή, αν όχι εγκρίνεται σιωπηρά, από την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία της Χώρας, δεν μπορεί να εξηγηθεί (από την άποψη του κάθε θεμιτού δημόσιου συμφέροντος) με όρους οποιουδήποτε νομικού-θεμιτού δημοσίου συμφέροντος ή του συμφέροντος της κοινωνίας ως σύνολο. Αντιθέτως, είναι ικανή να θίξει την αξιοπιστία και το κύρος της δικαστικής εξουσίας και να θέσει σε κίνδυνο την αποτελεσματικότητά της, παράγοντες που είναι υψίστης σημασίας από την άποψη των θεμελιωδών αρχών που διέπουν τη Σύμβαση (Δείτε υπόθεση Broniowski κατά Πολωνίας [GC] , αριθ. 31443/96, § 175, ΕΔΑΔ 2004-V). Ενώ το Δικαστήριο έχει επίγνωση των σημαντικών νομικών και πραγματικών διαφορών μεταξύ της υπόθεσης Broniowski και της παρούσας υπόθεσης, ωστόσο θεωρεί ότι στην προκειμένη υπόθεση, το νομοθετικό σώμα, απέτυχε να έχει την αναγκαία αποφασιστικότητα, ή οικειοθελώς άφησε νεκρό γράμμα τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις των ανώτατων δικαστηρίων της Ιταλίας. Πράγματι, ο ίδιος ο Πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου στην ετήσια έκθεση του δικαστηρίου εξέφρασε τη λύπη του για την έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους του νομοθετικού σώματος στην εξαγγελία του Συνταγματικού Δικαστηρίου στην υπόθεση των δύο πρώτων προσφευγόντων (Δείτε παράγραφο 43 ανωτέρω). Το Δικαστήριο θεωρεί ότι αυτή η επαναλαμβανόμενη αποτυχία του νομοθετικού σώματος να λάβει υπόψη του δηλώσεις Συνταγματικού Δικαστηρίου ή των συστάσεων που περιέχουν σχετικά με τη συνοχή με το Σύνταγμα πάνω από ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, ενδεχομένως υπονομεύει τις αρμοδιότητες του δικαστικού συστήματος και στην προκειμένη υπόθεση άφησε τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα σε μια κατάσταση νομικής αβεβαιότητας που πρέπει να ληφθεί υπόψη.

185. Εν κατακλείδι, εν τη απουσία ενός επικρατούντος συμφέροντος της κοινότητας που να προέβαλε η Ιταλική Κυβέρνηση, έναντι του οποίου να εξισορροπούνται "τα βαρυσήμαντα συμφέροντα των προσφευγόντων, όπως προσδιορίστηκαν ανωτέρω, και υπό το φως των συμπερασμάτων των εθνικών δικαστηρίων σχετικά με το θέμα παρέμεινε νεκρό γράμμα, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι η ιταλική κυβέρνηση έχει υπερβεί το περιθώριο εκτιμήσεως και παρέβη την θετική υποχρέωσή της να διασφαλίσει ότι οι προσφεύγοντες έχουν στη διάθεσή τους ένα συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο για την αναγνώριση και την προστασία των λεσβιακών, γκέι ενώσεων τους.

186. Για να συμβεί κάτι αλλοιώς σήμερα, το Δικαστήριο θα έπρεπε να είναι απρόθυμο να λάβει υπόψη τις μεταβαλλόμενες συνθήκες στην Ιταλία και να είναι απρόθυμο να εφαρμόσει τη Σύμβαση κατά τρόπο που να είναι πρακτικός και αποτελεσματικός.

187. Συνεπώς, υπήρξε παραβίαση του Άρθρου 8 της Σύμβασης.

(β) Το Άρθρο 14 σε συνδυασμό με το Άρθρο 8

188. Έχοντας υπόψη την κρίση των ευρημάτων του σύμφωνα με το Άρθρο 8 (Δείτε ανωτέρω 187 παράγραφος), το Δικαστήριο κρίνει ότι δεν είναι αναγκαίο να εξεταστεί αν, στην προκειμένη υπόθεση, υπήρξε επίσης παραβίαση του Άρθρου 14 σε συνδυασμό με το Άρθρο 8.

III. ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 12 ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 14 ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 12 ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ

189. Οι προσφεύγοντες στην προσφυγή αριθ. 18766/11 στηρίχθηκαν στο Άρθρο 12, μόνο, και υποστηρίζουν ότι από την απόφαση Schalk και Kopf (προπαρατεθείσα), οι περισσότερες χώρες έχουν νομοθετήσει υπέρ του γάμου των λεσβιών, αμφισεξουαλικών, και πολλές άλλες βρίσκονται στο στάδιο της συζήτησης του θέματος. Ως εκ τούτου, δεδομένου ότι η Σύμβαση είναι ένα ζωντανό μέσο, το Δικαστήριο πρέπει να επαναπροσδιορίσει το ζήτημα υπό το πρίσμα της σημερινής κατάστασης.

190. Όλοι οι προσφεύγοντες παραπονέθηκαν ότι είχαν υποστεί διακρίσεις, ως αποτέλεσμα της απαγόρευσης να τελέσουν γάμο αυτοί. Δεν υπάρχει κάποια πρόσφατη αποδοχή του Δικαστηρίου στην υπόθεση Schalk και Kopf της εφαρμογής του Άρθρου 12 (εκτός από το άρθρο 8) σε τέτοιες καταστάσεις, οι προσφεύγοντες υποστήριξαν ότι, ενώ είναι αλήθεια ότι το Δικαστήριο έκρινε ότι η διάταξη αυτή δεν υποχρεώνει τις Χώρες να παρέχουν ένα τέτοιο δικαίωμα στα λεσβιακά ζευγάρια, ήταν παρ' όλα αυτά το Δικαστήριο που έπρεπε να εξετάσει αν η μη παροχή του γάμου σε πρόσωπα που είναι λεσβίες ήταν δικαιολογημένη ενόψει όλων των σχετικών περιστάσεων. Ισχυρίστηκαν ότι στις παρούσες υποθέσεις ήταν ιδιαίτερα σημαντικές στο ότι κάποια άλλη επιλογή δεν ήταν ανοικτή για τους προσφεύγοντες ώστε οι ενώσεις τους να αναγνωρίζονται νομικά. Επιπλέον, ένας τέτοιος αποκλεισμός δεν μπορούσε πλέον να θεωρηθεί ως νόμιμος, με δεδομένη την κοινωνική πραγματικότητα (σύμφωνα με μια μελέτη του 2010 από την Eurispes το 61,4% των Ιταλίδων-ών ήταν υπέρ κάποιου είδους ένωσης, το 20,4% των οποίων ήταν υπέρ του να είναι με τη μορφή του γάμου). Το να επιμένει στην άρνηση ορισμένων δικαιωμάτων στα λεσβιακά ζευγάρια να συνεχίσει να περιθωριοποιεί και να στιγματίζει μια μειονοτική ομάδα υπέρ της πλειοψηφίας με τάσεις διακρίσεων. Τέλος, υποστήριξαν ότι ακόμη και αν υποτεθεί ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί νόμιμη ήταν σαφώς δυσανάλογη, δεδομένου του στενού περιθωρίου εκτιμήσεως που παρέχεται στις Χώρες κατά την εφαρμογή διαφορετικής μεταχείρισης με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό. Το ίδιο περιθώριο έπρεπε να θεωρείται στενό και ενόψει του γεγονότος ότι οι περισσότερες Χώρες είχαν στην πραγματικότητα ρυθμίσει κάποια μορφή πολιτικής ένωσης (Δείτε υπόθέση Schalk και Kopf, προπαρατεθείσα, § 105).

191. Το Δικαστήριο σημείωσε ότι στην υπόθεση Schalk και Kopf το Δικαστήριο έκρινε βάσει του Άρθρου 12, πως θα εξετάσει πλέον πως το ότι δικαίωμα τέλεσης γάμου σε κάθε περίπτωση περιορίζεται μεταξύ δύο προσώπων διαφορετικού φύλου. Ωστόσο, καθώς τα θέματα διαμορφώθηκαν (στο χρόνο μόνο σε έξι από τις σαράντα επτά Χώρες μέλη της CoE επιτρέπεται ο γάμος των λεσβιών), το ζήτημα αν πρέπει ή όχι να επιτρέψουν τον γάμο των λεσβιών αφέθηκε να ρυθμίζεται από το εθνικό δίκαιο της Συμβαλλόμενης Χώρας. Το Δικαστήριο θεώρησε ότι δεν πρέπει να βιαστεί να υποκαταστήσει με τη δική του κρίση τη θέση των εθνικών αρχών, οι οποίες είναι σε καλύτερη θέση να εκτιμήσουν και να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας. Ακολούθως το Άρθρο 12 της Συμβάσεως δεν επιβάλλει την υποχρέωση της εναγόμενης κυβέρνησης να χορηγήσει σε λεσβιακό, γκέι ζευγάρι, όπως οι προσφεύγοντες την πρόσβαση στο γάμο (§§ 61-63). Το ίδιο συμπέρασμα επαναλήφθηκε στην πιο πρόσφατη υπόθεση Hämäläinen (προπαρατεθείσα, § 96), όπου το Δικαστήριο έκρινε ότι, μολονότι είναι αληθές πως ορισμένες Χώρες μέλη της Σύμβασης έχουν επεκτείνει το γάμο προσώπων που είναι λεσβίες, το Άρθρο 12 δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως να επιβάλλει την υποχρέωση στις Χώρες μέλη της Σύμβασης να επιτρέπουν την πρόσβαση στο γάμο σε λεσβιακά ζευγάρια.

192. Το Δικαστήριο σημειώνει ότι, παρά τη σταδιακή εξέλιξη των Χωρών σχετικά με το θέμα (σήμερα υπάρχουν έντεκα CoE Χώρες που έχουν αναγνωρίσει τον γάμο προσώπων που είναι λεσβίες) τα συμπεράσματα που συνήχθησαν από τις υποθέσεις που αναφέρονται ανωτέρω παραμένουν επίκαιρα. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι το Άρθρο 12 της Συμβάσεως δεν επιβάλλει την υποχρέωση στην εναγόμενη κυβέρνηση να χορηγήσει σε λεσβιακό, γκέι ζευγάρι, όπως οι προσφεύγοντες την πρόσβαση στο γάμο.

193. Ομοίως, στην Schalk και Kopf, το Δικαστήριο έκρινε ότι το Άρθρο 14, σε συνδυασμό με το άρθρο 8, μια διάταξη του πιο γενικού σκοπού και του πεδίου εφαρμογής, δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι επιβάλλει μια τέτοια υποχρέωση. Το Δικαστήριο θεωρεί ότι το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για το Άρθρο 14 σε συνδυασμό με το Άρθρο 12.

194. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι τόσο η προσφυγή σύμφωνα με το Άρθρο 12 και μόνο, όσο και, σύμφωνα με το Άρθρο 14 σε συνδυασμό με το Άρθρο 12 είναι προδήλως αβάσιμη και πρέπει να απορριφθεί σύμφωνα με το Άρθρο 35 §§ 3 και 4 της Σύμβασης.

IV. ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 41 ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ
195. Το Άρθρο 41 της Σύμβασης προβλέπει:

"Άν το Δικαστήριο κρίνει ότι υπήρξε παραβίαση της Σύμβασης ή των Πρωτοκόλλων της και εάν το εθνικό δίκαιο του Ενδιαφερόμενου Υψηλού Συμβαλλόμενου Μέρους επιτρέπει την ατελή μόνον επανόρθωση, το Δικαστήριο χορηγεί, εφόσον είναι αναγκαίο, μία δίκαιη ικανοποίηση στο ζημιωθέν μέρος".

A. Βλάβη
196. Οι προσφεύγοντες της προσφυγής αριθ. 18766/11 ισχυρίστηκαν ότι είχαν υποστεί υλικές ζημιές, ως αποτέλεσμα των απωλειών σε ημέρες άδειας για οικογενειακούς λόγους, καθώς και στα επιδόματα, και στην αδυναμία να απολαύσουν ένα δάνειο, ζημίες που ήταν όμως δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν. Σημείωσαν επίσης ότι είχαν υποστεί ηθική βλάβη, χωρίς να υπάρχει μια συγκεκριμένη απαίτηση από την άποψη αυτή.

197. Οι προσφεύγοντες της προσφυγής αριθ. 36030/11 ισχυρίστηκαν ηθική βλάβη σε ένα ποσό που καθορίζεται από το Δικαστήριο, αν και θεωρείται ότι τα 7.000 EUR σε κάθε προσφεύγοντα μπορεί να θεωρηθούν δίκαια σύμφωνα με την ανάθεση που έγινε στην Βαλλιανάτος (προπαρατεθείσα). Επίσης, ζήτησαν από το Δικαστήριο να προβεί σε συγκεκριμένες συστάσεις προς την κυβέρνηση προκειμένου να νομοθετήσει υπέρ των πολιτικών ενώσεων για λεσβιακά ζευγάρια.

198. Η Κυβέρνηση υποστήριξε ότι οι προσφεύγοντες δεν είχαν υποστεί καμία πραγματική ζημία.

199. Το Δικαστήριο σημείωσε πως η χρηματική αξίωση των προσφευγόντων στις προσσφυγές αριθ. 18766/11 ήταν ακαθόριστη και αβάσιμη. Από την άλλη πλευρά, το Δικαστήριο θεωρεί ότι όλοι οι προσφεύγοντες έχουν υποστεί ηθική βλάβη, και η αποζημείωση 5.000 ευρώ στον κάθε προσφεύγοντα, συν οποιοδήποτε φόρο που μπορεί να οφείλεται σε αυτούς, υπό την άποψη αυτή.

200. Τέλος, σε σχέση με το αίτημα των προσφευγόντων, το Δικαστήριο σημειώνει ότι έχει βρεθεί ότι η απουσία ενός νομικού πλαισίου που να επιτρέπει την αναγνώριση και προστασία της σχέσης τους παραβιάζει τα δικαιώματά τους σύμφωνα με το Άρθρο 8 της Σύμβασης. Σύμφωνα με το Άρθρο 46 της Σύμβασης, είναι η εναγόμενη Χώρα που πρέπει να εφαρμόσει, υπό την επίβλεψη της Υπουργικής Επιτροπής, κατάλληλα γενικά ή, και μεμονωμένα μέτρα για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στην εξασφάλιση του δικαιώματος των προσφευγόντων και άλλων προσώπων που βρίσκονται στην ίδια θέση με τους προσφεύγοντες στο σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής τις (Δείτε υπόθεση Scozzari και Giunta κατά Ιταλίας [GC], αριθ. 39221/98 και 41963/98, § 249, ΕΔΑΔ 2000-VIII, υπόθεση Christine Goodwin, προπαρατεθείσα, § 120, ΕΔΑΔ 2002-VI, και υπόθεση S. και Marper κατά Αγγλίας [GC], αριθ. 30562/04 και 30566/04, § 134, ΕΔΑΔ 2008).

B. Δαπάνες και έξοδα
201. Οι προσφεύγοντες στην προσφυγή αριθ. 18766/11 διεκδίκησαν επίσης 8.200 ευρώ για τα έξοδα και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων και 5.000 ευρώ για εκείνα στα οποία υποβλήθηκαν ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου.

202. Οι προσφεύγοντες της προσφυγής αριθ. 36030/11 διεκδίκησαν 11,672.96 ευρώ για έξοδα και δαπάνες που έγιναν ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου, όπως υπολογίσθηκε σύμφωνα με το ιταλικό δίκαιο και λαμβάνοντας υπόψη τα πολύπλοκα ζητήματα που αντιμετώπισαν με την υπόθεση, καθώς και τις εκτεταμένες παρατηρήσεις, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των τρίτων μερών.

203. Η Κυβέρνηση υποστήριξε ότι οι αξιώσεις των προσφευγόντων για τα έξοδα ήταν "αβάσιμες και χωρίς καμία υποστήριξη".

204. Σύμφωνα με τη δικαστηριακή νομολογία του Δικαστηρίου, μία προσφεύγουσα-ων δικαιούται την επιστροφή των εξόδων και δαπανών μόνο κατά το μέτρο που έχει αποδειχθεί ότι αυτά είναι πραγματικά, αναγκαία και εύλογα. Στην προκειμένη υπόθεση, λαμβανομένων υπόψη των εγγράφων που έχει στην κατοχή του και με τα παραπάνω κριτήρια, το Δικαστήριο απορρίπτει το αίτημα για τις δαπάνες και τα έξοδα κατά τις εθνικές διαδικασίες, καθώς δεν έχει τεκμηριωθεί μέσω των εγγράφων. Το Δικαστήριο, αφού εξέτασε τους δύο ισχυρισμούς που διατυπώνονται από τους διάφορες δικηγόρους και την έλλειψη λεπτομέρειας στην αξίωση σχετικά με την προσφυγή αριθ. 18766/11, θεωρεί επίσης εύλογο να επιδικάσει το ποσό των ευρώ 4.000 από κοινού, πλέον οποιουδήποτε ποσού που μπορεί να βαρύνει τους προσφεύγοντες όσον αφορά την προσφυγή αριθ. 18766/11 και 10.000 ευρώ, από κοινού, πλέον οποιουδήποτε ποσού που μπορεί να βαρύνει τους προσφεύγοντες, πρέπει να καταβαβληθεί απευθείας στους τραπεζικούς λογαριασμούς των εκπροσώπων τους, όσον αφορά την προσφυγή αριθ. 36030/11 για τη διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου.

Γ. Τόκοι υπερημερίας
205. Το Δικαστήριο κρίνει σκόπιμο ότι το επιτόκιο υπερημερίας θα πρέπει να βασίζεται στο επιτόκιο οριακής χρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο οποίο θα πρέπει να προστεθούν τρεις ποσοστιαίες μονάδες.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ, ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, ΟΜΟΦΩΝΑ,

1. Κηρύσσει τη προσφυγή δυνάμει του Άρθρου 8, μόνο και το Άρθρο 14 σε συνδυασμό με το Άρθρο 8 παραδεκτή, και το υπόλοιπο των προσφυγών απαράδεκτο,

2. Αποφαίνεται ότι υπήρξε παραβίαση του Άρθρου 8 της Σύμβασης,

3. Αποφαίνεται ότι δεν υπάρχει λόγος να εξετάσει την προσφυγή βάσει του Άρθρου 14 σε συνδυασμό με το Άρθρο 8 της Σύμβασης,

4. Αποφαίνεται
(α) ότι η εναγόμενη Χώρα οφείλει να καταβάλει στους προσφεύγοντες, εντός τριών μηνών από την ημερομηνία κατά την οποία η απόφαση θα καταστεί τελεσίδικη σύμφωνα με το άρθρο 44 § 2 της Σύμβασης, τα ακόλουθα ποσά:

(i) 5.000 € (πέντε χιλιάδες ευρώ) στον κάθε ένα, πλέον οποιουδήποτε ποσού που μπορεί να οφείλεται ως φόρος, για μη χρηματική βλάβη,

(ii) 4.000 € (τέσσερεις χιλιάδες ευρώ), από κοινού, στους προσφεύγοντες της προσφυγής αριθ. 18766/11, πλέον οποιουδήποτε ποσού που μπορεί να βαρύνουν τους προσφεύγοντες, όσον αφορά τις δαπάνες και έξοδα,

(iii) 10.000 € (δέκα χιλιάδες ευρώ), από κοινού, στους προσφεύγοντες της προσφυγής με αριθ. 36030/11, πλέον οποιουδήποτε ποσού που μπορεί να βαρύνει τους προσφεύγοντες, όσον αφορά τις δαπάνες και τα έξοδα, πρέπει να καταβληθεί απευθείας σε τραπεζικούς λογαριασμούς των εκπροσώπων τους”,

(β) ότι από τη λήξη των προαναφερθέντων τριών μηνών μέχρι την αποπληρωμή θα καταβάλλεται απλός τόκος για τα πιο πάνω ποσά με επιτόκιο ίσο με το επιτόκιο δανεισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά την περίοδο υπερημερίας συν τρεις ποσοστιαίες μονάδες,

5. Απορρίπτει το αίτημα των προσφευγόντων για δίκαιη ικανοποίηση.
Συντάχθηκε στη γαλλική γλώσσα και στη συνέχεια κοινοποιήθηκε εγγράφως στις 21 Ιουλίου 2015, σύμφωνα με το άρθρο 77 §§ 2 και 3 του Κανονισμού του Δικαστηρίου.

Françoise Elens-PassosPäivi Hirvelä
Η Προεδρίνα της Γραμματείας

Σύμφωνα με το άρθρο 45 § 2 της Σύμβασης και το άρθρο 74 § 2 του Κανονισμού του Δικαστηρίου, η χωριστή γνώμη του δικαστή Mahoney που ενώνεται με δικαστές Tsotsoria και Vehabović επισυνάπτεται στην παρούσα απόφαση.

P.H.
F.E.P.

Βρίσκεστε στο 13ο μέρος για να βρεθείτε στο 14ο μέρος πατήστε εδώ

Την είδηση την βρήκαμε στις 21.10.2015 και την μεταφράσαμε από την

http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-156265#{%22itemid%22:[%22001-156265%22]}

ΕΔΑΔ υπόθεση των Oliari και λοιπών κατά Ιταλίας 14

Η χωριστή γνώμη του δικαστή Mahoney ενώνεται με αυτήν των δικαστών Tsotsoria και Vehabović ως μειοψηφούντες.

1. Εμείς, οι τρεις δικαστές υπογράφουμε αυτή τη σύμφωνη γνώμη, ψηφίσαμε με τις τέσσερις συναδέλφισες-ους μας για την παραβίαση του Άρθρου 8 της Σύμβασης στην παρούσα υπόθεση, αλλά βάσει διαφορετικής, στενότερης αιτιολόγης. Με λίγα λόγια, δεν βρίσκουμε κάποια ανάγκη να υποστηριχθεί ότι σήμερα το Άρθρο 8 επιβάλλει στην Ιταλία ό,τι χαρακτηρίζεται από τις συναδέλφισες-φους μας ως θετική υποχρέωση να παρέχουν στα λεσβιακά γκέι ζευγάρια, όπως οι προσφεύγοντες ένα συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο για την αναγνώριση και την προστασία των λεσβιακών ενώσεων (παράγραφος 185 της απόφασης). Το τι είναι αποφασιστικής σημασίας για εμάς στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να συνοψιστεί στα εξής:

- Η Ιταλία έχει επιλέξει, μέσω των ανώτατων δικαστηρίων της, κυρίως του Συνταγματικού Δικαστηρίου, να δηλώσει ότι δύο πρόσωπα που είναι λεσβίες και ζουν σε σταθερή συγκατοίκηση περιβάλλονται από το ιταλικό Σύνταγμα με το θεμελιώδες δικαίωμα να ζητήσουν δικαστική αναγνώριση των σχετικών δικαιωμάτων και καθηκόντων που συνδέονται με την ένωσή τις,

- Είναι αυτή η εθελοντική, ενεργή παρέμβαση της Ιταλίας στη σφαίρα των προσωπικών σχέσεων που καλύπτεται από το Άρθρο 8, που προσελκύει την εφαρμογή της εγγύησης της Σύμβασης του δικαιώματος στον σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, χωρίς να υπάρχει έκκληση να επικαλεστεί την προ -ύπαρξη της θετικής υποχρέωσης της Σύμβασης,

- Οι απαιτήσεις που απορρέουν από το Άρθρο 8, όσον αφορά οποιαδήποτε κρατική ρύθμιση της άσκησης του δικαιώματος σεβασμού της ιδιωτικής και της οικογενειακής ζωής δεν πληρούται υπό τις περιστάσεις της υπό κρίση υποθέσεως, λόγω της ελαττωματικής φύσης της ενημέρωσης, εντός της ιταλικής έννομης τάξης, με τις έγκυρες δικαστικές κρίσεις του Συνταγματικού Δικαστηρίου για τα Συνταγματικά Δικαιώματα προσώπων που βρίσκονται στη θέση με αυτή των προσφευγόντων με κάποια μορφή κατάλληλης νομικής αναγνώρισης των σταθερών ένωσεων προσώπων που είναι λεσβίες.

Αυτή η αιτιολόγηση εξηγείται με περισσότερες λεπτομέρειες παρακάτω.

2. Στην απόφασή αριθ. 138 της 15ης Απριλίου 2010 σχετικά με τις συνταγματικές προκλήσεις των προσφευγόντων Oliari και Α, το ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο, απέρριψε τα επιχειρήματα βάσει του Άρθρου 29 του Συντάγματος (για το θεσμό του γάμου), έκρινε ότι, δυνάμει του Άρθρου 2 του Συντάγματος, δύο πρόσωπα που είναι λεσβίες και σε σταθερή συγκατοίκηση έχουν το θεμελιώδες δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα την προσωπικότητά τις ως ζευγάρι, να αποκτήσουν -με το χρόνο, με τα μέσα και με τα όρια που πρέπει να καθορίζονται από το νόμο- νομική αναγνώριση των σχετικών δικαιωμάτων και των καθηκόντων (αυτές είναι οι λέξεις στις οποίες συνοψίζουν την παράγραφο 16 της αποφάσεως, το κείμενο των Άρθρων 2 και 29 του ιταλικού Συντάγματος παρατίθεται στη παράγραφο 33 της αποφάσεως). Αυτή η απόφαση αποτελεί μια έγκυρη δήλωση του κανονισμού, στο πλαίσιο της ιταλικής έννομης τάξης, του δικαιώματος των προσφευγόντων του σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής τους, όσον αφορά το νομικό καθεστώς που θα πρέπει να δοθεί στην ένωσή τους ως λεσβιακό, γκέι ζευγάρι προκαλεί ανησυχία. Το "θεμελιώδες δικαίωμα" με αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζεται για την απόκτηση δικαστικής αναγνώρισης των σχετικών δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που συνδέονται με την ένωση προσώπων που είναι λεσβίες δεν απορρέει από οποιαδήποτε θετική υποχρέωση που προβλέπεται στη Σύμβαση, αλλά από τη διατύπωση του Άρθρου 2 του ιταλικού Συντάγματος.

3. Σύμφωνα με τις συνταγματικές ρυθμίσεις στην Ιταλία, ενώ το Συνταγματικό Δικαστήριο μπορεί να κάνει μια δήλωση αντισυνταγματικότητας σε σχέση με την ισχύουσα νομοθεσία, δεν έχει την εξουσία να καλύψει ένα νομοθετικό κενό, ακόμη και αν, όπως στην απόφασή του αριθ. 138/2010, μπορεί να έχει εντοπίσει πως το κενό συνεπάγεται μια κατάσταση που δεν είναι συμβατή με το Σύνταγμα. Έτσι, στην υπόθεση των Oliari και Α το 2010, δεν μπορούσε το Συνταγματικό Δικαστήριο να προχωρήσει στη διαμόρφωση των κατάλληλων νομικών διατάξεων, αλλά και το ιταλικό Κοινοβούλιο (Δείτε παραγράφους 36 και 45 της παρούσας αποφάσεως, για ανάλογες εξηγήσεις των αρμοδιοτήτων του που έδωσε το Συνταγματικό Δικαστήριο σε μεταγενέστερες αποφάσεις του επαναλαμβάνοντας το γενικό συμπέρασμα που συνάγεται στην απόφαση αριθ. 138/10). Επειδή η παρούσα απόφαση (παράγραφος 82) το θέτει, "το Συνταγματικό Δικαστήριο ... δεν μπορούσε παρά να καλέσει το νομοθετικό σώμα να αναλάβει δράση" (Δείτε επίσης τις παραγράφους 84 και 180 στη χρηματική αποζημείωση της απόφασης). Στο πλαίσιο αυτό αξίζει να αναφέρουμε την έκθεση που ο τότε πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου απευθύνεται στις υψηλότερες ιταλικές συνταγματικές αρχές το 2013 (όπως αναφέρεται στην παράγραφο 43 της αποφάσεως):

"Ο διάλογος είναι μερικές φορές πιο δύσκολος με την φυσική συνομιλήτρια του [Συνταγματικού] Δικαστηρίου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε υποθέσεις όπου ζητείται το νομοθετικό σώμα να τροποποιήσει ένα νομικό κανόνα που θεωρείται ότι είναι σε αντίθεση με το Σύνταγμα. Τέτοια αιτήματα δεν πρόκειται να υποτιμηθούν. Αποτελούν, στην πραγματικότητα, το μόνο μέσο που διαθέτει το [Συνταγματικό] Δικαστήριο ώστε να υποχρεώσει τα νομοθετικά όργανα για την εξάλειψη κάθε κατάστασης που είναι ασύμβατη με το Σύνταγμα, και η οποία, αν και εντοπίστηκε από το [Συνταγματικό] Δικαστήριο, δεν οδηγεί σε μια δήλωση αντι-συνταγματικότητας. ... Ένα αίτημα αυτού του τύπου το οποίο παρέμεινε νεκρό γράμμα με αυτό που έγινε με την απόφαση αριθ. 138/10, η οποία, ενώ βρήκε το γεγονός πως ένας γάμος μπορεί να συναφθεί μόνο από πρόσωπα διαφορετικού φύλου είναι συνταγματική συμόρφωση, επιβεβαίωσε επίσης ότι τα λεσβιακά ζευγάρια είχαν το θεμελιώδες δικαίωμα να αποκτήσουν νομική αναγνώριση, με τα σχετικά δικαιώματα και υποχρεώσεις, της ένωσής τις. Θα αφήσει στο Κοινοβούλιο να προβλέψει μια τέτοια ρύθμιση, με τα μέσα και εντός των ορίων που κρίνονται κατάλληλα".

Εν ολίγοις, όπως εξηγείται από τον τότε Πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου:

- Το Συνταγματικό Δικαστήριο έχει επιβεβαιώσει το θεμελιώδες δικαίωμα των λεσβιακών ζευγαριών στο πλαίσιο του ιταλικού Συντάγματος ώστε να λάβουν την νομική αναγνώριση της ένωσής τις,

- Ωστόσο, το μόνο μέσο που διαθέτει το Συνταγματικό Δικαστήριο είναι να "υποχρεώσει" τα νομοθετικά όργανα για την εξάλειψη του αντισυνταγματικού κενού στην ιταλική νομοθεσία που αρνείται στα λεσβιακά ζευγάρια αυτό το εθνικά εγγυημένο θεμελειώδες δικαίωμα να "ζητήσουν", ή να απευθύνουν "αίτημα", ώστε το Κοινοβούλιο να λάβει τα αναγκαία νομοθετικά μέτρα.

Οι προσφεύγοντες στην προσφυγή αριθ. 36030/11 πρόσθεσαν στην εξήγηση τους ότι "η απόφαση αριθ. 138/10 του Συνταγματικού Δικαστηρίου είχε ως αποτέλεσμα να επιβεβαίωσει την ύπαρξη ... ενός Συνταγματικού καθήκοντος του νομοθετικού σώματος να θεσπίσει ένα κατάλληλο γενικό κανονισμό σχετικά με την αναγνώριση των λεσβιακών, αμφισεξουαλικών ενώσεων, με συνέπεια τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των εταίρων" (παράγραφος 114 της αποφάσεως).

4. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, έχει παρέλθει μία πενταετία από την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, χωρίς η κατάλληλη νομοθεσία να έχει θεσπιστεί από το ιταλικό Κοινοβούλιο. Οι προσφεύγοντες είναι έτσι στη δυσάρεστη θέση να αναγνωρίζεται από το Συνταγματικό Δικαστήριο, πως απολαμβάνουν βάσει του ιταλικού συνταγματικού δικαίου ένα ατελές "θεμελιώδες δικαίωμα" που επηρεάζει μια σημαντική πτυχή του νομικού καθεστώτος που πρέπει να δοθεί στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή τους, αλλά αυτό το ατελές "θεμελιώδες δικαίωμα" δεν έχει λάβει επαρκή συγκεκριμένη εφαρμογή από τον αρμόδιο βραχίονα της κυβέρνησης, δηλαδή το νομοθετικό σώμα. Οι προσφεύγοντες, όπως και τα άλλα λεσβιακά, αμφισεξουαλικά ζευγάρια βρίσκονται στην ίδα θέση με τους προσφεύγοντες, έχουν μείνει σε εκκρεμότητα, σε μια κατάσταση νομικής αβεβαιότητας όσον αφορά τη νομική αναγνώριση της ένωσής τους την οποία δικαιούνται βάσει του ιταλικού Συντάγματος.

5. Με βάση τα ανωτέρω πραγματικά περιστατικά, δεν είναι αναγκαίο το Δικαστήριο να αποφανθεί αν η Ιταλία έχει θετική υποχρέωση δυνάμει της παραγράφου 1 του άρθρου 8 της Σύμβασης να χορηγήσει την κατάλληλη νομική αναγνώριση εντός της έννομης τάξης της προς την ένωση λεσβιακών ζευγαριών. Η δήλωση του Συνταγματικού Δικαστηρίου ότι το Άρθρο 2 του Ιταλικού Συντάγματος παρέχει σε δύο πρόσωπα που είναι λεσβίες και ζουν σε σταθερή συγκατοίκηση το "θεμελιώδες δικαίωμα" σύμφωνα με το εθνικό συνταγματικό δίκαιο να ζητήσουν δικαστική αναγνώριση της ένωσής τις αποτελεί ενεργό παρέμβαση του κράτους στη σφαίρα της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής που καλύπτεται από το Άρθρο 8 της Σύμβασης. Απόφαση αριθ. 138/10 δεν ήταν μία μεμονωμένη δκαστική απόφαση: σύμφωνα με τα λόγια της παρούσας αποφάσεως (στην παράγραφο 180), "στην Ιταλία η ανάγκη να αναγνωριστούν και να προστατευτούν αυτές οι σχέσεις έχει δοθεί από υψηλού προφίλ ανώτατες δικαστικές αρχές, συμπεριλαμβανομένου του Συνταγματικού Δικαστηρίου και του Αρείου Πάγου", με την κατ' επανάληψη έκκληση του Συνταγματικού Δικαστηρίου προς το Κοινοβούλιο να εγκρίνει την απαιτούμενη νομοθεσία που να δίνει τη δικαστική αναγνώριση των σχετικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των λεσβιακών, αμφισεξουαλικών ενώσεων. Κατά την άποψή μας, αυτή η εθελοντική δράση της Χώρας σε σχέση με τη νομική ρύθμιση της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής των προσφευγόντων από μόνη της και η ίδια προσελκύει την εφαρμογή του Άρθρου 8 της Σύμβασης στις υποθέσεις τους και τη συνοδευτική υποχρέωση της Ιταλίας να συμμορφώνεται στις απαιτήσεις που απορρέουν από το Άρθρο 8, ιδίως εκείνων που ορίζονται στην παράγραφο 2.

6. Αναμφισβήτητα, δεδομένου πως η εναγόμενη κυβέρνηση περιγράφει ως δύσκολο το εγχείρημα επίτευξης μιας ισορροπίας μεταξύ "διαφορετικών ευαισθησιών σε ένα τέτοιο λεπτό και βαθιά συναισθηματικό κοινωνικό ζήτημα" (παράγραφος 126 της αποφάσεως), η Ιταλία έχει αναγνωρίσει ένα ορισμένο περιθώριο εκτίμησης όσον αφορά τόσο την επιλογή του ακριβούς νομικού καθεστώτος-status που πρέπει να δοθεί στην ένωση προσώπων που είναι λεσβίες, αμφισεξουαλικές και το χρονοδιάγραμμα ψήφισης της σχετικής νομοθεσίας (Δείτε την 177 παράγραφο της αποφάσεως, η οποία θέτει μία παρόμοια επισήμανση-θέση).

7. Από την άλλη πλευρά, ανεξάρτητα από το συνταγματικό πλαίσιο και την κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των βραχιόνων της κυβέρνησης μίας Συμβαλλόμενης Χώρας μπορεί να επιλέξει να ενστερνιστεί, πως υπάρχει μία γενική υποχρέωση της εμπιστοσύνης και της καλής πίστης που οφείλονται από τη Χώρα και τις δημόσιες αρχές της έναντι της πολίτισας σε μία δημοκρατική κοινωνία που διέπεται από το κράτος δικαίου (Δείτε, τηρουμένων των αναλογιών, υπόθεση Broniowski κατά Πολωνίας [GC], αριθ. 31443/96, §§173 και 175, ΕΔΑΔ 2004-V). Κατά την άποψή μας, παρά το περιθώριο εκτιμήσεως που διαθέτει η Ιταλία, αυτό το καθήκον εμπιστοσύνης δεν τηρήθηκε στην προκειμένη υπόθεση όσον αφορά τη συνέχεια που δόθηκε στην απόφαση υπ' αριθ. 138/10 του Συνταγματικού Δικαστηρίου κατά την οποία ένα αντισυνταγματικό κενό, που αφορά την άρνηση ενός "θεμελιώδους δικαιώματος", ταυτίστηκε με την υφιστάμενη ιταλική έννομη τάξη. Υπάρχει, και παρέμεινε για μία πενταετία, μια ασυμφωνία μεταξύ της δήλωσης του Συνταγματικού Δικαστηρίου ως προς το δικαίωμα μιας συγκεκριμένης κατηγορίας προσώπων σύμφωνα με το Σύνταγμα και τη δράση, ή μάλλον την αδράνεια, του ιταλικού νομοθετικού σώματος, ως το αρμόδιο σκέλος της κυβέρνησης, για την εφαρμογή του εν λόγω δικαιώματος. Οι δικαιούχοι της δήλωσης του Συνταγματικού Δικαστηρίου ως προς την ασυμβατότητα του Συντάγματος για την έλλειψη επαρκούς νομικής αναγνώρισης των λεσβιακών ενώσεων έχουν αρνηθεί το επίπεδο προστασίας της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής τους, στην οποία έχουν δικαίωμα, βάσει του Άρθρου 2 του ιταλικού Συντάγματος.

8. Περαιτέρω, η ιταλική νομοθεσία σχετικά με το νομικό καθεστώς που πρέπει να δοθεί στην ένωση προσώπων που είναι λεσβίες έχει μείνει σε μια κατάσταση ανεξέλεγκτης αβεβαιότητας για υπερβολικό χρονικό διάστημα. Αυτή η διαρκής κατάσταση νομικής ανασφάλειας, την οποία επικαλείται η παρούσα απόφαση (για παράδειγμα, στις παραγράφους 170, 171 και 184 στη χρηματική αποζημείωση), είναι τέτοια ώστε να καταστήσει την εθνική νομοθεσία ένωσης λεσβιών, αμφισεξουαλικών, γκέι προσφευγόντων ασύμβατη με τη δημοκρατική έννοια "νόμος" που είναι συνυφασμένη με την απαίτηση της παραγράφου 2 πως κάθε "παρέμβαση" στο δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και της οικογενειακής ζωής είναι "σύμφωνη με το νόμο". Αυτό είναι συγκεκριμένα έτσι από τότε, που η απόφαση επισήμανε (στη παράγραφο 171), "Η ανάγκη να αναφερθεί επανειλημμένα στην έκκληση προς τα εθνικά δικαστήρια για ίση μεταχείριση σε σχέση με κάθε ένα από το πλήθος των πτυχών που αφορούν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μεταξύ ενός ζευγαριού, ειδικά σε ένα επιβαρυμένο σύστημα δικαιοσύνης, όπως αυτό της Ιταλίας, ήδη ανέρχεται σε ένα μη ευκαταφρόνητο εμπόδιο στις προσπάθειες των προσφευγόντων να αποκτήσουν τον σεβασμό της ιδιωτικής και της οικογενειακής ζωής τους". Αυτό που περισσότερο, η απόφαση προσθέτει (στην παράγραφο 170), είναι πως η κυβέρνηση επιμένει να ασκήσει το δικαίωμά της να αντιταχθεί σε αυτές τις απαιτήσεις της ίσης μεταχείρισης ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων σε κάθε δίκη χωριστά βασιζόμενη σε διάφορους κλάδους του δικαίου για τα λεσβιακά ζευγάρια.

9. Όπως και οι συναδέλφισές-φοί μας, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι "η ιταλική κυβέρνηση έχει αποτύχει να τονίσει ρητά, κατά την άποψή της, να ανταποκριθεί στα συμφέροντα της κοινότητας ως σύνολο", προκειμένου εξηγήσει την παράλειψη του Κοινοβουλείου να νομοθετήσει έτσι ώστε να εφαρμοστεί το θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα που προσδιορίζεται από το συνταγματικό Δικαστήριο (Δείτε παράγραφο 176 της απόφασης). Εμείς επίσης συμφωνούμε με τις συναδέλφισές-φους μας απορρίπτοντας τα διάφορα επιχειρήματα που η Κυβέρνηση προσκόμισε ως δικαιολογία αυτής της συνεχιζόμενης παράλειψης, κυρίως τα επιχειρήματα ως προς την καταχώρηση των λεσβιακών ενώσεων από ορισμένους Δήμους, τις ιδιωτικές συμβολαιογραφικές συμφωνίες και την ικανότητα των εθνικών δικαστηρίων σχετικά με την εθνική νομοθεσία, ώστε να δώσει επαρκή νομική αναγνώριση και προστασία (Δείτε, ιδίως, παράγραφους 81-82 και 168-172).

Όπως οι συναδέλφισές-φοί μας επισημαίνουν, αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός πως "μεταξύ της ιταλικής κοινωνίας υπάρχει λαϊκή αποδοχή των λεσβιακών, αμφισεξουαλικών ζευγαριών, καθώς και λαϊκή υποστήριξη για την αναγνώριση και την προστασία τους" τέτοιες αποφάσεις των υψηλότατων δικαστικών αρχών, στην Ιταλία, συμπεριλαμβανομένου του Συνταγματικού Δικαστηρίου και του Αρείου Πάγου, αντικατοπτρίζουν τα αισθήματα της πλειοψηφίας της κοινότητας στην Ιταλία (παράγραφοι 180-181 της απόφασης).

10. Συμπράττουμε με τις συναδέλφισές-φους μας, όσον αφορά το ερώτημα που τίθεται στην ανάλυση των πραγματικών περιστατικών της υπόθεσης για τους σκοπούς του Άρθρου 8 της Σύμβασης. Οι συναδέλφισές-φοι μας είναι προσεκτικές ώστε να περιορίσουν το διαπίστωσή τις στην ύπαρξη μιας θετικής υποχρέωσης της Ιταλίας και το έδαφος των συμπερασμάτων τους σε ένα συνδυασμό παραγόντων που δεν βρίσκονται απαραίτητα σε άλλες Χώρες μέλη της Σύμβασης. Κατ' αρχάς, δεν είμαστε τόσο σίγουροι πως τέτοιος περιορισμός της θετικής υποχρεώσεως δυνάμει της Σύμβασης με τις τοπικές συνθήκες είναι εννοιολογικά δυνατός. Δεύτερον, σε κάποια σημεία οι συναδέλφισές-φοί μας, ωστόσο, φαίνεται να βασίζονται, τουλάχιστον εν μέρει, στο ότι η γενική συλλογιστική μπορεί να διαβαστεί ως να υπονοεί μία ανεξάρτητη θετική υποχρέωση για όλες τις Συμβαλλόμενες Χώρες να παρέχουν ένα νομικό πλαίσιο για την ένωση προσώπων που είναι λεσβίες (Δείτε, για παράδειγμα, τη παράγραφο 165 της αποφάσεως). Θα μπορούσε θεωρητικά να είναι αιτιολογημένη ότι, σε αναλογία με την υπόθεση Α, Β και Γ κατά Ιρλανδίας [GC] (αριθ. προσφυγής 25579/05, ΕΔΑΔ 2010 §§253, 264 και 267), η "θετική υποχρέωση" της Ιταλίας να θεσπίσει την κατάλληλη νομοθεσία εφαρμογής όπως προκύπτει από το Άρθρο 2 του ιταλικού Συντάγματος, όπως έχει ερμηνευθεί από το Συνταγματικό Δικαστήριο. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια ως θέμα του ιταλικού Συνταγματικού Δικαίου, όπως υποστηρίζουν οι προσφεύγοντες με την προσφυγή αρ. 36030/11 (Δείτε παράγραφο 3 παραπάνω στη παρούσα σύμφωνη γνώμη). Ωστόσο, αυτό δεν είναι το τι συνήθως σημαίνει μια θετική υποχρέωση που επιβάλλεται από Άρθρο της Σύμβασης. Συγκεκριμένα, κάθε φορά που μία Χώρα επιλέγει να ρυθμίσει την άσκηση μιας δραστηριότητας που εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του δικαιώματος της Σύμβασης, υποχρεούται να το πράξει σύμφωνα με τις ρητές και εγγενείς απαιτήσεις της Σύμβασης του εν λόγω Άρθρου -για παράδειγμα, με τον τρόπο που το έκανε δεν συνεπάγεται υπερβολική νομική αβεβαιότητα για την δικαιούχο-του δικαιώματος της Σύμβασης. Σε τέτοιες περιστάσεις, βρισκόμαστε στη σφαίρα της ρύθμισης-δικαιώματος, και όχι στη σφαίρα των θετικών υποχρεώσεων της Σύμβασης. Αυτός είναι ο λόγος που προτρέψαμε (στην παράγραφο 5 ανωτέρω στην παρούσα σύμφωνη γνώμη) πως το παράπονο των προσφευγόντων θα έπρεπε να αναλυθεί υπό την έννοια της ελαττωματικής κρατικής παρέμβασης στη σφαίρα της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, και όχι υπό την έννοια πως απέτυχε να εκπληρώσει μια θετική υποχρέωση της Σύμβασης.

11. Εν κατακλείδι, για μας, η μη ικανοποιητική κατάσταση της σχετικής εθνικής νομοθεσίας σχετικά με την αναγνώριση των λεσβιακών ενώσεων, εμφανίζει μια παρατεταμένη αδυναμία να εφαρμόσει ένα εθνικό αναγνωρισμένο θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα με αποτελεσματικό τρόπο και οδηγεί σε συνεχή αβεβαιότητα, καθιστά την ενεργή παρέμβαση του ιταλικού κράτους στον κανονισμό του δικαιώματος των προσφευγόντων για σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής τους ασυμβίβαστο με τις απαιτήσεις του Άρθρου 8 της Σύμβασης.

12. Η ανωτέρω σύμφωνη γνώμη δεν πρέπει να εκληφθεί ως έκφραση μιας άποψης σχετικά με το εάν, υπό τις σημερινές συνθήκες του 2015, υπό το πρίσμα της εξελισσόμενης στάσης της δημοκρατικής κοινωνίας της Ευρώπης, η παράγραφος 1 του Άρθρου 8, πρέπει πια να ερμηνεύεται ως καθιέρωση, για την Ιταλία ή γενικά για όλες τις Συμβαλλόμενες Χώρες, μιας θετικής υποχρέωσης να χορηγήσει την κατάλληλη νομική αναγνώριση και προστασία στις ενώσεις προσώπων που είναι λεσβίες.

Τονίζουμε πως δεν υπάρχει ανάγκη η παρούσα υπόθεση να προσφύγει σε μια τέτοια "νέα" ερμηνεία, καθώς σε κάθε περίπτωση, μία διατύπωση υπέρ των προσφευγόντων υπαγορεύθηκε σε ένα πιο περιορισμένο έδαφος στη βάση της υφιστάμενης νομολογίας και της υπάρχουσας κλασικής ανάλυσης των απαιτήσεων που συνοδεύουν την ενεργή Κρατική παρέμβαση για τη ρύθμιση της άσκησης του δικαιώματος σύμφωνα με το Άρθρο 8 της Σύμβασης σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής.

Πίνακας

Αριθ. Προσφυγής 187166/11

1 Όνομα Επίθετο= A. Έτος γέννησης= 1976. Εθνικότητα= Ιταλική. Τόπος κατοικίας= Trento. Εκπροσωπείται από τον A. SCHUSTER.

2 Όνομα Επίθετο= A. SCHUSTER. Έτος γέννησης= 15.7.1970. Εθνικότητα= Ιταλική. Τόπος κατοικίας= Trento. Εκπροσωπείται από τον A. SCHUSTER


Πίνακας

Αριθ. Προσφυγής 36030/11

1 Όνομα Επίθετο= Gian Mario FELICETTI. Έτος γέννησης= 18.6.1972. Εθνικότητα= Ιταλική. Τόπος κατοικίας= Lissone. Εκπροσωπείται από την M.E. D’AMICO.

2 Όνομα Επίθετο= Riccardo PERELLI CIPPO. Έτος γέννησης=23.3.1959. Εθνικότητα= Ιταλική. Τόπος κατοικίας= Μιλάνο. Εκπροσωπείται από την M.E. D’AMICO.

3 Όνομα Επίθετο= Roberto ZACHEO. Έτος γέννησης= 10.5.1960. Εθνικότητα= Ιταλική. Τόπος κατοικίας= Μιλάνο. Εκπροσωπείται από την M.E. D’AMICO.

4 Όνομα Επίθετο= Riccardo ZAPPA. Έτος γέννησης= 29.10.1964. Εθνικότητα= Ιταλική. Τόπος κατοικίας= Lissone. Εκπροσωπείται από την M.E. D’AMICO.

Βρίσκεστε στο 14ο μέρος για να βρεθείτε στο 1ο μέρος πατήστε εδώ

Την είδηση την βρήκαμε στις 21.10.2015 και την μεταφράσαμε από την

http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-156265#{%22itemid%22:[%22001-156265%22]}

Λεσβοφοβική κοινή επιστολή του Πάπα της Ρώμης και του Πατριάρχη της Ρωσίας

Απογοητευτικό, αλλά δεν μας εκπλήσσει, που αυτή η ιστορική συνάντηση μεταξύ του Πάπα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και του Πατριάρχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας κατέληξε σε ένα έγγραφο που εκφράζει τη συνεχή αντίρησή τις σε όλες τις μορφές οικογενειών: 

"20. η οικογένεια βασίζεται στο γάμο, μια πράξη του παρέχεται ελεύθερα και πιστή αγάπη μεταξύ μιας γυναίκας και ενός άνδρα. Είναι η αγάπη που σφραγίζει την ένωσή της-του και την-τον διδάσκει να δεχτεί η μία τον άλλο και ο ένας την άλλη, σαν δώρο. Ο γάμος είναι ένα σχολείο της αγάπης και της πίστης. Λυπούμαστε που οι άλλες μορφές συμβίωσης έχουν τοποθετηθεί στο ίδιο επίπεδο με αυτή την Ένωση, ενώ η έννοια, καθαγιασμένη με τη βιβλική παράδοση, της μητρότητας και της πατρότητας ως διακριτή κλίση της γυναίκας και του άντρα στο γάμο είναι η εξορία από τη δημόσια συνείδηση".

Ενώ δεν παρέλειψαν να τονίσουν πως οι δύο Εκκλησίες πρέπει να δράσουν από κοινού κατά των κτυπημάτων που δέχεται η Χριστιανοσύνη.

Εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο δυστυχούν αλλά όλες οι γνωστές Εκκλησίες δεν κάνουν κάτι για αυτό, θυμίζουμε πως βαρύνεται η Εκκλησία η ίδια για την σεξουαλική κακοποίηση χιλιάδων κοριτσιών κ αγοριών κάθε χρονιά στην υφήλιο κ ακόμη διώξεις-καταδίκες δεν έχουμε δει. 


* Στην φωτογραφία η Ελισάβετ κ η Παρθένος Μαρία

Η ιστορία πίσω από τον πρώτο γάμο λεσβιών

Νομοσχέδιο συμφώνου συμβίωσης στην Ιταλία

Κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν για τα δικαιώματα των λεσβιακών, αμφισεξουαλικών ζευγαριών σε 98 πόλεις της Ιταλίας.

Με αφορμή σχέδιο νόμου, το οποίο προβλέπει την αναγνώριση των δικαιωμάτων που συμπεριλαμβάνονται στα σύμφωνα συμβίωσης, αλλά και την αναγνώριση της κοινωνικής μητέρας.

Γνωστές ηθοποιοί, συγγράφισες και διανοούμενες, με μηνύματα στο διαδίκτυο, εξέφρασαν την πλήρη στήριξή τις στο σχέδιο νόμου.

"Είμαστε βέβαιες ότι οι Ιταλίδες-οι θέλουν όλες οι πολίτισες να χαίρουν των ίδιων δικαιωμάτων, να είναι ισότιμες. Ζητάμε από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα και να εγκρίνουν όσο γίνεται πιο γρήγορα τον νέο νόμο, ώστε οι διακρίσεις να μπορέσουν να γίνουν παρελθόν", γράφουν, στην έκκλησή τους, οι εμπνεύστριες των σημερινών εκατό διαδηλώσεων, με σύνθημα "Ήρθε επιτέλους η ώρα να γίνουμε πολιτισμένες".

Η συντάκτρια του νομοσχεδίου, γερουσιάστρια του Δημοκρατικού Κόμματος, Monica Cirinna, δήλωσε αυτή την εβδομάδα ότι το κυβερνών κόμμα ήταν σε μια κατάσταση "υψηλού πυρετού", καθώς πλησιάζει η ψηφοφορία και η θέση της Εκκλησίας ήταν πάντα να παραμονεύει στο παρασκήνιο της συζήτησης.

"Πάντα υπήρχε μια σύγκρουση μεταξύ των μη θρησκευομένων και θρησκευομένων μελών του κόμματος", δήλωσε η κα. Cirinna. "Ο μεγάλος θόλος ρίχνει μερικές φορές μια σκιά", είπε, αναφερόμενη στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου.

Κάποιες φοβούνται πως το νομοσχέδιο θα ανοίξει το δρόμο για τη χαλάρωση των νόμων για την παρένθετη μητρότητα, η οποία είναι παράνομη στην Ιταλία. Ο υπουργός Εσωτερικών Angelino Alfano δήλωσε ότι όσες παραβιάσουν το νόμο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως σεξουαλικές παραβάτιδες και να στέλνονται στη φυλακή.

Το συντηρητικό κόμμα Σύνδεσμος του Βορρά-Northern League θα διαδηλώσουν στο Πάνθεον της Ρώμης αυτή την εβδομάδα για τη συλλογή υπογραφών ώστε να αφαιρεθεί η διάταξη της παιδοθεσίας από το νομοσχέδιο πριν από την ψηφορία στις 28 Ιανουαρίου στην άνω βουλή.




Αποσπάσματα της είδησης τα βρήκαμε στις 23.1.2016 και τα μεταφράσαμε από την The guardian στην http://www.theguardian.com/society/2016/jan/23/pope-francis-defends-traditional-marriage-ahead-of-italy-civil-unions-vote

Το έργο στην εικόνα είναι το: Le long du chemin της Leonor Fini.