Στην Ελλάδα, το 57% των ερωτηθησών-ων δεν αισθάνεται ασφάλεια από τα βασανιστήρια σε περίπτωση κράτησής τους από τις αστυνομικές αρχές. Παρόμοια τα συμπεράσματα της έρευνας και στις άλλες χώρες. Περίπου οι μισές-οί από τις ερωτηθήσες-ες (ποσοστό 44%) δηλώνουν ότι φοβούνται για βασανισμούς σε περίπτωση κράτησης - φυλάκισής τους στη χώρα στην οποία διαμένουν.
Συνολικά, το 48 % των ερωτηθησών-ων συμφωνούν ότι είναι σίγουρες ότι θα ήταν ασφαλείς από τα βασανιστήρια, σε περίπτωση που συλληφθούν στη χώρα τους. Το 44 % διαφωνούν ότι θα αισθάνονται ασφαλείς από τα βασανιστήρια.
Το υπόλοιπο 8% δεν ήταν σε θέση να απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση. Ο φόβος των βασανιστηρίων είναι υψηλότερος στη Λατινική Αμερική.
Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία στην Αγγλία, στην Αυστραλία και στον Καναδά αισθάνονται ασφαλείς από τα βασανιστήρια, με πάνω από τρία τέταρτα βέβαια ότι θα είναι ασφαλής από τα βασανιστήρια, σε περίπτωση σύλληψης στη χώρα. Η συντριπτική πλειοψηφία (82%) θεωρεί ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο ενάντια στα βασανιστήρια. Η υποστήριξη αυτή είναι ισχυρή σε ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ελλάδα (80% δήλωσε ότι συμφωνεί απόλυτα). Ωστόσο, πάνω από το ένα τρίτο (36%) θεωρεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις τα βασανιστήρια μπορούν να δικαιολογηθούν.
Στην Ελλάδα το 87% διαφωνεί ότι τα βασανιστήρια μπορεί να δικαιολογηθούν. «Οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο παρουσιάζουν μια διφορούμενη στάση αναφορικά με τα βασανιστήρια καθώς, ενώ υπάρχει η νομική απαγόρευση τους, συχνά χρησιμοποιούνται ως πάγια τακτική» όπως αναφέρει ο Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας, Σαλίλ Σέτι, κατά την έναρξη της νέας παγκόσμιας εκστρατείας «Σταματήστε τα Βασανιστήρια» η οποία έχει στόχο να καταπολεμήσει την εκτεταμένη χρήση των βασανιστηρίων και άλλων απάνθρωπων μορφών κακομεταχείρισης.
«Τα βασανιστήρια όχι απλά υπάρχουν, αλλά ακμάζουν σε πολλές χώρες ανά την υφήλιο. Καθώς αρκετές κυβερνήσεις προσπαθούν να δικαιολογήσουν την χρήση των βασανιστηρίων στο όνομα της εθνικής τους ασφάλειας, οποιαδήποτε πρόοδος πραγματοποιείται στο πεδίο τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλοιώνεται» τόνισε.
Η Διεθνής Αμνηστία λοιπόν καλεί τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν μηχανισμούς προστασίας για την πρόληψη και την τιμωρία των βασανιστηρίων –όπως για παράδειγμα την διενέργεια κατάλληλων ιατρικών εξετάσεων, την άμεση πρόσβαση σε δικηγόρους, ανεξάρτητους ελέγχους σε χώρους κράτησης, ανεξάρτητη και αποτελεσματική διερεύνηση καταγγελιών για βασανισμούς, την δίωξη των υπόπτων για διάπραξη του βασανισμού, και την κατάλληλη αποζημίωση για τα θύματα.
Από το 1984, 155 χώρες- έχουν επικυρώσει την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών ενάντια στα Βασανιστήρια, από τις οποίες και για τις 142 από αυτές έχει δημοσιεύσει έρευνες η Διεθνής Αμνηστία. Το 2014 η Διεθνής Αμνηστία διαπίστωσε ότι τουλάχιστον 79 από τις χώρες αυτές εξακολουθούν να χρησιμοποιούν την τακτική των βασανιστηρίων, περισσότερες από τις μισές συμβαλλόμενες στην Σύμβαση χώρες, για τις οποίες η οργάνωση πραγματοποιεί έρευνες.
Επιπλέον, 40 χώρες-μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, δεν έχουν υπογράψει την Σύμβαση ενάντια στα βασανιστήρια, παρά την ύπαρξη διεθνών νομικών απαγορεύσεων οι οποίες δεσμεύουν τις χώρες μέλη να σταματήσουν οποιαδήποτε απάνθρωπη κακομεταχείριση. Στην έκθεσή της, η Διεθνής Αμνηστία κάνει αναφορά σε συγκεκριμένα παραδείγματα.
Στο Μεξικό, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι τα βασανιστήρια αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα, στην πραγματικότητα όμως η κατάχρηση εξουσίας από την αστυνομία και τις δυνάμεις ασφαλείας είναι ευρύτατη και παραμένει ατιμώρητη.
Η Μίριαμ Λόπες Βάργκας, μια γυναίκα 31 ετών και μητέρα τεσσάρων παιδιών απήχθη στην πόλη Ενσανάντα στην οποία ζούσε, από δύο στρατιώτες ενδεδυμένους με πολιτικά και μεταφέρθηκε σε ένα στρατόπεδο. Κρατήθηκε εκεί για περίπου μια εβδομάδα, στην διάρκεια της οποίας κακοποιήθηκε σεξουαλικά, υποβλήθηκε σε διάφορες τεχνικές στέρησης οξυγόνου όπως και ηλεκτροπληξίας, με στόχο να αναγκαστεί να ομολογήσει ότι είχε εμπλακεί σε αδικήματα που σχετίζονται με τα ναρκωτικά. Τρία χρόνια μετά, κανείς από τους δράστες αυτού του περιστατικού δεν έχει τιμωρηθεί.
Στην Νιγηρία, τα βασανιστήρια είναι πλέον ρουτίνα για τους εργαζόμενους στην αστυνομία και τον στρατό.
Όταν ο Μόζες Ακατούγκμπα τέθηκε υπό κράτηση από τον στρατό ήταν μόλις 16 ετών. Όπως ανέφερε, τον κακοποίησαν και τον πυροβόλησαν στο χέρι. Στην συνέχεια, σύμφωνα με τον Μόζες, μεταφέρθηκε στην αστυνομία όπου παρέμεινε κρεμασμένος για ώρες από τα άκρα του. Ο ίδιος λέει ότι βασανίστηκε για να υπογράψει την «ομολογία» ότι είχε εμπλακεί σε μια ληστεία. Ο ισχυρισμός του ότι η ομολογία του ήταν αποτέλεσμα των βασανιστηρίων, δεν ερευνήθηκε ποτέ σε βάθος. Τον Νοέμβριο του 2013, μετά από 8 χρόνια αναμονής για μια ετυμηγορία, ο Μόζες καταδικάστηκε σε θάνατο.
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ιστορίες που μοιράζεται η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας.
Συνολικά, 21.221 άτομα σε 21 χώρες ερωτήθηκαν μέσω προσωπικών συνεντεύξεων ή μέσω τηλεφώνου μεταξύ του Δεκεμβρίου 2013 και του Απριλίου 2014. Οι χώρες που συμμετείχαν στη δημοσκόπηση είναι: Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Χιλή, Κίνα, Γερμανία, Ελλάδα, Ινδία, Ινδονησία, Κένυα, Μεξικό, Νιγηρία, Πακιστάν, Περού, Ρωσία, Νότια Κορέα, Ισπανία, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ.
Η δημοσκόπηση διεξήχθη για τη Διεθνή Αμνηστία από την παγκόσμια εταιρία ερευνών GlobeScan και των ερευνητικών εταίρων της σε κάθε χώρα. Σε τέσσερις από τις χώρες (Βραζιλία, Κίνα, Ινδονησία, Κένυα), το δείγμα περιορίστηκε σε μεγάλες αστικές περιοχές. Το περιθώριο σφάλματος ανά χώρα κυμαίνεται από + / - 02.01 - 03.07%, 19 φορές από τις 20.
Την είδηση την βρήκαμε στις 13.5.14 από την news.gr στην http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231318249
