Η Ελλάδα δεν είναι μέσα σ’ αυτές. Για την ακρίβεια, στην Ελλάδα δεν έχει επεκταθεί ακόμα ούτε το σύμφωνο συμβίωσης στα Lbtiq ζευγάρια. Εάν ψηφιστεί το νομοσχέδιο που μόλις κατατέθηκε, η χώρα μας θα πάψει απλώς να είναι σε ακόμα έναν τομέα μια θλιβερή ντροπιαστική εξαίρεση. Βέβαια αυτό που θα επιτευχθεί δεν έρχεται μόνο πολύ αργά, είναι και πολύ λίγο. Διότι η παγκόσμια τάση τα τελευταία χρόνια, σε όλες τις θεσμικά ώριμες φιλελεύθερες δημοκρατίες είναι η αναγνώριση πολιτικού γάμου. Δυστυχώς στην Ελλάδα σχεδόν καμιά-κανείς δεν τολμά να το θέσει ως προτεραιότητα. Ακόμη και τώρα, που το σύμφωνο συμβίωσης πρόκειται να αναγνωριστεί με τόσο μεγάλη καθυστέρηση, συνεχίζονται οι αντιδράσεις. Πολλά από όσα έχουν γραφτεί και ακουστεί τελευταία μάς θυμίζουν πόσο λίγο απέχουν από τον Μεσαίωνα κάποιοι ελληνικοί θεσμοί.
Είναι κρίμα να μην πρωταγωνιστεί η Ελλάδα στο ζήτημα αυτό δεδομένου ότι από το 1983 και μετά το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο παρακολούθησε τις διεθνείς εξελίξεις και σε πολλά ζητήματα το ελληνικό νομοθετικό σώμα έκανε σαφώς προοδευτικές επιλογές. Αλλά στο ζήτημα του γάμου των Lbtiq ζευγαριών θα παραμείνουμε ουραγοί και απ’ ό,τι φαίνεται για πολλά χρόνια. Γιατί είναι τόσο σημαντικός ο γάμος, αν έχει επεκταθεί στα Lbtiq ζευγάρια το σύμφωνο συμβίωσης; Για έναν απλό λόγο. Διότι μόνο η αναγνώριση του πολιτικού γάμου είναι συμβατή με την ισονομία και την ισοπολιτεία που καθιερώνει το Σύνταγμα στο άρθρο 4. Ο αποκλεισμός των Lbtiq ζευγαριών από τον θεσμό του γάμου δεν παραβιάζει όμως μόνο το Σύνταγμα. Παραβιάζει τις βασικές αρχές του σύγχρονου Κράτους Δικαίου, όπως αυτές οι αρχές διαμορφώνονται στον 21ο αιώνα.
Την άποψη την βρήκαμε στις 11.12.2015 από την εφημερίδα Καθημερινή γραμμένη από Αριστείδη Χατζή αναπλ. καθηγητή Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στην http://www.kathimerini.gr/841846/article/epikairothta/ellada/apoyh-poly-ligo-poly-arga.
Φωτογραφία: Η Agneta Fischer at the Opera το 1931 από τον George Hoyningen-Hene
